2046 (2004)

Dat is toch vooral jammer voor jou!

Dat gaat mij dus net zo!

Echt, wat een geniale regisseur is die Kar Wai Wong en dan vooral in het schieten van mooie scenes. Zat me daar soms echt aan te vergapen aan de visuele pracht in deze film. Wat betreft het plot vond ik het maar zo-zo. Tony Cheung en zijn wisselende contacten met vrouwelijk schoon wordt gevolgd. Het is nogal gecompliceerd, wat droogjes en niet altijd even helder, maar ook wel oke te volgen. Spijtig dat daar niet meer aandacht aan besteed is door Kar Wai Wong, want dan was dit echt een topper geweest.

De verhoging naar 3.5* waarop ik hoopte blijft helaas uit. Op haar beste momenten is 2046 enorm sfeervol: het camerawerk en de kadrering zijn erg stijlvol, het kleurgebruik is zeer warm en de meestal klassieke muziek wordt zeer sterk gebruikt. Maar het probleem is dat die momenten spaarzaam zijn, en dat de film buiten die momenten voor mij weinig te bieden heeft. Het verhaal en de personages konden me namelijk absoluut niet boeien, en de Oosterse jaren '60-setting van de film vond ik zelfs een serieus minpunt: de kleding, de make-up, de sieraden, de haarstijl de locaties - het sprak me allemaal absoluut niet aan. Tegen het einde begon ik me zelfs enigszins te vervelen, maar echt saai werd de film daarbuiten vrijwel nooit. Bij momenten is 2046 kortom erg sterk, maar doordat ik de inhoud en de personages absoluut niet boeiend en de setting matig tot lelijk vond wist de film in haar geheel helaas geen indruk op me te maken. 3*

Daar had ik ook last van. Sfeervol vond ik 2046 soms zeker, maar romantisch vond ik het niet. Al lag dat in mijn geval evenzeer aan de persoonlijkheid van de personages als aan de Oosterse setting.

Visueel zal het allemaal top zijn maar het verhaal kon me niet grijpen.

Nogal gecompliceerd en onsamenhangend, vond in the mood of love stukken beter.

Voor mij was dit eens en nooit meer.

Herzien, opnieuw, en wederom betoverend. Wong exelleert met zijn onwaarschijnlijk mooie beelden, de melancholieke sfeer en de ontroerend mooie score. Sommige films moet je ondergaan zonder stil te staan bij inhoud, verhaal of diepere gedachten. 2046 is er zo een en voelt voor mij aan als een warm bad. Na afloop geeft het je energie en zin in het leven.

Blijft in mijn top 10 staan, zonder twijfel.

unbelievable

Het grootste meesterwerk dat ik tot nu toe heb gezien. Visueel vaak onovertroffen. Ik ben helemaal overdondert door de buitengewone schoonheid van de beelden, de prachtige muziek(!!) en de poëtische dialogen. Ik was minder onder de indruk van kar wai wongs laaste film "the grandmaster" maar na deze van hem te hebben gezien ga ik "TG" toch een nieuwe kijkbeurt gunnen.

Deze film is werkelijk fenomenaal en KWW moet eens samen met zijn toenmalige crew werken aan een science fiction flick want deze scènes waren echt het grootste lust voor het oog en eigenlijk voor al de menselijke zintuigen.

Lang geleden dat ik nog zo lyrisch ben geweest over een film maar deze is gewoon buiten categorie.

Spellbindig de volle 5*

edit: ik was bijna het acteerwerk vergeten te vermelden. Alle acteurs en in het bijzonder hoofdacteur Leung spelen voortreffelijk!

Een traag film-noir-achtig en intens verhaal over grenzeloos verlangen, de liefde en in het bijzonder het stranden daarvan. De film was visueel sterk en werd verteld met tijdsprongen en terugblikken, waarbij de meeste scènes zich afspeelden in een hotelkamer. De gevoelens (kwetsbaarheid, pijn en verzoening) stonden permanent op de voorgrond. Wel vond ik dat het verhaal bij regelmaat aan essentie verloor. De cast speelde werkelijk uitstekend.

Op visueel vlak heeft deze film nog niets aan kracht ingeboet en de bijzonder mooie muziek werkte zonder meer sfeer verhogend. Tot zover de pluspunten. Minpuntje is dat ik mij te weinig kon inleven in de hoofd-personages en dat hierdoor het verhaal mij onvoldoende wist te boeien. Voor mijn gevoel duurde deze film daarom ook veel te lang.

Waardering: van 5,0* naar 4,0*

Precies wat ik vaker heb bij Wong. Mooie losse scènes met fijne muziek en een zekere beeldenpracht. Ook fijn ingehouden geacteerd. Maar ook een film die me volstrekt koud laat. Daarnaast soms wat rommelig verteld en dat hele gedoe rond het jaar 2046 lijkt me niet meer dan een gimmick dan een noodzakelijk onderdeel van plot en thematiek. De twee uur zijn goed weg te kijken maar beklijven nergens. 3,0*.

Visueel prachtig, mooie muziek en werkelijk verbluffend acteerwerk.

Het verhaal over herinneringen en liefdes leent zich wel tot sterk vertolkte en knap in beeld gebrachte scenes maar leverde toch ook wel passages die ik niet zo direct kon plaatsen.

Maar goed, een prent waar het filmische primeert en het beste van wat ik van Kar-wai Wong zag.

Mooi je beelden zeker ja, mooie muziek ook.

Maar het verhaal van de film kon me niet echt boeien.

Wat te abstrakt allemaal voor me denk ik.

Dit was de 2e film van deze regiseur voor mij en de 2e onvoldoende.

Zijn films zijn misschien niet geschikt voor mij.

Of andersom...

Blijkbaar dus een op zichzelf staande vervolgfilm van In the Mood for Love, hoewel er sowieso steeds wel raakpunten en verwijzingen zijn naar het eerste deel. Misschien dat het daardoor was dat ik niet altijd even goed kon volgen of dat het me eigenlijk allemaal niet zoveel boeide. Vele scènes zijn te fragmentarisch en de memoires van Chow Mo Wan liet ik op me afkomen, maar drongen onvoldoende door. Had ook de indruk dat men het plot of opbouw nodeloos te gecompliceerd wou maken. Dan scheelt er toch ook iets met de montage ...

Eigenlijk jammer, want technisch is er weinig op aan te merken. Visueel inderdaad een prachtfilm met de mooie sfeer uit het verleden en de verwijzingen naar het futuristische 2046. Ook het camerawerk was erg fijn waardoor het bij momenten nog enigszins interessant werd. Daarbij komen toch ook de uitstekende vertolkingen van Leung en Cheung waarbij haat en liefde, aantrekking en afstoting mooi met elkaar verweven werden.

Misschien toch wel een tweede kans waard, maar eerst dan In the Mood for Love ergens meepikken.

Zo, de reservering voor de 4K restoratie versie van "2046" is binnen. Al tig keer gezien maar deze kans laat ik niet schieten. Buitencategorie. P:S: In KINO 010 draaien momenteel 4 films van Wong. Voor de liefhebbers.

De film lijkt veel op In The Mood For Love en is aldus evenzeer een verwarrend liefdesverhaal of quasi-erotisch avontuur met een ondoorgrondelijk geheim of mysterie in z’n kern dat ik opvat als het mysterie van de liefde dat ook het geheim van de ander is (het is immers altijd de vraag of de ander net zo veel van jou houdt als jij van hem/haar). Je kunt de film langdradig noemen maar opnieuw vanwege de visuele en psychologische intensiteit die de liefde aan het leven en hier ook aan de film geeft blijft de film boeien en aantrekkelijk. De film omtrent het onstuimig liefdesleven van casanova Chow speelt zich af in de jaren ’60 en het sciencefiction-element is eigenlijk slechts een stijlmiddel om nader invulling te geven aan de thematiek van tijd en herinnering: het jaar 2046 is eigenlijk slechts het kamernummer met de reis ernaartoe als het vinden van de verloren herinneringen die de kamer herbergt: in liefde is timing alles, zo leren we, en Chow heeft de liefde van zijn leven door z’n vingers laten glippen omdat hij nog te veel een player was (al is de film hoopvol dat de liefde hervonden kan worden). Wat blijft – en het jaar 2046 verwijst ook naar de Chinese politiek die in 1997 beloofde dat 50 jaar niets zal veranderen – is zowel de eeuwige terugkeer van het liefhebben en weer los moeten laten als het ideaal dat we najagen en dat de reden is dat we in die eeuwige tredmolen stappen.

Subliem. Hoe is het zo ver kunnen komen ? Eerst een beetje filmgeschiedenis. We spoelen terug naar Cannes 2004.

2046 was de meest verwachte film van het moment. Niemand had de film reeds gezien (zelfs de organisatie niet die de film louter op het talent van Wong Kar Wai hadden geselecteerd) en het aura van deze mysterieuze film verspreidde zich volop. Was dit het absolute meesterwerk van het genie Wong kar Wai dat zich verborgen hield voor de afspraak met de (film) geschiedenis ? Maar het vuur doofde snel. 2046 werd matig onthaald. In hun ontgoocheling concentreerden de recescenten zich op andere grootmeesters en zo kregen Jean Luc Godard (Notre musique), Pedro Almodovar (La male éducacion – openingsfilm), en Hong Sang-soo (La femme est l’avenir de l’homme) de meeste aandacht. Wong Kar Wai was reeds vergeten en niet toevallig misschien dat de zwakste gouden Palm van de jaren 2000 toen werd gekozen : Fahrenheit 9/11.

Maar Wong had slechts een draft van de film gepresenteerd. Hij was niet tevreden, hij wou er verder aan sleutelen maar tegelijk wou hij ook de deadline van het Cannes festival respecteren. Het was dus een kladje. De definitieve versie kregen we een paar maanden later te zien, eerst in Azië en dan in Europa. En plots werd 2046 een mis begrepen meesterwerk.

Het is meteen déjà vu bij 2046. De link met In the mood for love is er direct. Inhoudelijk. Hetzelfde personage Mr Chow (opnieuw vertolkt door Tony Leung), opnieuw een liefdes verhaal als kern. Maar is dit een remake ? Het persoange van Gong Li lijkt verdacht veel op Maggie Cheung. Is dit een vervolg ? Mr Cow vindt geen liefde meer na zijn affaire met Cheung. Is dit de tegenpool ? Je zou het plot kunnen samenvatten als In the mood for NO love omdat altijd één van de partijen er geen zin in heeft. Visueel. Dezelfde tijdperiode (HK in jaren 60) met stijl en kostumering (wat zien die dames er allemaal zeer elegant uit), de feestjes, het appartement (was kamer 2046 ook niet ITMFL ? ben niet zeker). Dezelfde camera man(nen) drukken de fotografie van ITMFL door. Dan is er nog de fantastische score. Shigeru Umebayashi is opnieuw van de partij maar ook Nat King Cole en verder diezelfde melancholische latin deuntjes (ook opera).

Tot zover de link met ITMFL Maar 2046 neemt ook elementen van andere films van Wong mee. De voice over en hun filosofische dialogen en Faye Wong (Chungking express en Fallen angels) bijvoorbeeld. Slo mo in de club (IMFL), shot in de wagen van Leung (HT), etc. Komt alles nu samen met 2046 ? Het is in elk geval de meest volwassen film van Wong. Daardoor zijn de liefdes verhalen geen anekdotes (CE, FA) en geen vaag introverte evolutie van ontmoeting naar liefde (ITMFL) maar een ontroerend, soms pijnlijk, soms erotisch (hier wordt liefde wel geconsumeerd) observatie van hoe een relatie stuk kan gaan. Dat shot dat hij zeer lang aanhoudt van Zhang die zich gekwetst voelt nadat Leung geld geeft na de seks. Ze houdt zich sterk maar draait zich om en een krop in de keel, een voorzichtige traan, een rilling … Magistraal moment. Trots, arrogantie, twijfel, subrogatie, verveling … allemaal elementen die een relatie in de weg staan. Beide partijen staan immers nooit op dezelfde golflengte. Ze zijn niet in harmonie met elkaar. Voila, de grote conclusie van Wong.

Daar draait het om. Er is geen plot. Het gaat over 3 relaties van Mr Chow (met een glimp van zijn vorige Maggie Cheung), allen gedoemd om te mislukken. Ook visueel is er geen harmonie. Shots door elkaar, flitsen. Het is een herhaling want voor Wong kun je steeds hetzelfde verhaal vertellen in een andere context. Herhaling van shots, van dialogen in een andere context, soms verklarend, soms vreemder. Niet synchroon met elkaar en niet synchroon in beelden. Herinneringen blijven bestaan dus ook de shots van een herinnering (bv die split in de jurk van - geloof ik - Gong Li).

Wat dus op het eerste zicht chaos lijkt, is echter volstrekt samenhangend en verbonden. De beelden, de montage, de fotografie, de score ... Het zijn de emoties waarnaar Wong peilt bij de mens. Deze donkere gevoelens die een liefde kunnen verstikken. Hij vertelde het al in CE, FA, HT en UTMFL. Ook dat probeert Wong ons duidelijk te maken.

Ik kon me er weinig van herinneren en moest er eerlijk gezegd ook even inkomen. De personages spreken me zelden aan bij Wong Kar Wai. Hij moet het vooral van de sfeer hebben en de vaak bloedmooie fotografie.

In deze opvolger van In the Mood For Love volgen we weer een aantal relaties. Ditmaal geen onbeantwoorde romantiek, maar eerder juist relaties ontdaan van romantiek. Dat geeft ook een andere visuele benadering en de gordijntjes, tralies en doorkijkjes zijn verdwenen. Dat maakt de film visueel een stuk minder interessant. Maar uiteindelijk wist Kar Wai mij toch zijn verhaal binnen te trekken en vond ik het toch best goed en mooi verweven.

Hele krappe 4*

Ik had onlangs In the mood for love nog eens opgezet en het werd dus ook tijd om 2046 te herzien. Heel lang geleden gezien en ondertussen wat filmrijper geworden. Maar ook met In the mood for love in gedachten vallen de puzzelstukjes wat vlotter in elkaar.

2046 is een melancholische film over lust en liefde. Over onbeantwoorde liefde en vervlogen dromen. Aangekleed met de mooiste kleuren en camerabeelden, aangevuld met passende muziek. De film straalt gewoon poëzie uit en neemt je mee naar kamer 2046 die voor Chow Mo-wan doet dromen, maar uiteindelijk weet hij dat je nooit terug naar het verleden kan gaan.

Een heerlijke film die bij herziening veel meer blijft hangen. Voor mij is In the mood for love nog beter, maar deze film laat zien dat de regisseur weet wat filmmaken is. Hopelijk mogen we nog wel eens een film van hem verwachten. Gelukkig heeft cinematograaf Christopher Doyle een hoger filmtempo.

Na meer dan tien jaar weer eens een herziening na gisteren In the Mood for Love herzien te hebben. Ik begrijp nu dat er nog een eerdere film is, Days of Being Wild, die ik helemaal nooit gezien heb, dus heb ik alsnog niet alle films die met 2046 samenhangen gezien.

2046 is in ieder geval visueel fraai, met name de futuristische scènes, maar ook de jaren 60 scènes. Die laatste scènes zijn wellicht nog wel beter dan de soortgelijke beelden in In the Mood for Love en toch vind ik die laatste film beter dan deze. Het thema van die film, een onbereikbare liefde, spreekt me meer aan, raakt me meer dan het thema van deze film, hoe verder te gaan met je leven na die onbereikbare liefde. Ondanks dat 2046 diverse seksscènes heeft en In the Mood for Love geen, broeit die laatste film veel meer, er is meer onderhuidse spanning, waardoor de atmosfeer me beter bevalt in die film.

Niettemin zijn er ook in deze film de nodige emoties en met name Zhang speelt een sterke rol wat dat betreft. Ook prima acteerwerk van Leung, overigens, maar zijn karakter in deze film (in tegenstelling tot de voorganger) spreekt me minder aan.

Verder een prima soundtrack, die wat diverser aanvoelt. Casta Diva uit de opera Norma van Bellini komt regelmatig voorbij. Ook hier weer Nat King Cole, maar dit keer gelukkig geen Spaanstalig lied, maar zijn Christmas Song. Toepasselijk gezien dat veel meeste scènes zich afspelen op een kerstavond.

In the Mood for Love heb ik opgehoogd van 4* naar 4,5*. Het is blijkbaar stuivertje wisselen, want bij deze film doe ik er juist een halfje van af, omdat de impact ervan gewoon wat minder is dan bij In the Mood for Love. 4* dus.

Middelmatig.

Visueel zonder meer een schitterende film. Niet dat het een verrassing is met Kar-Wai Wong aan het roer. Die man kan zijn films zó mooi maken. Ook de futuristische scènes hebben in al hun kitsch wel iets. Maar ook niet voor het eerst doet het mij inhoudelijk teleurstellend weinig. De herhaling van zetten - van de ene romance naar de andere - is weinig origineel en maakt dat de film redelijk snel begint aan te slepen. Dat ligt geenszins aan de hoofdrolspelers, want die doen het prima. Het is dat de herhaling enige saaiheid oplevert en de kijkervaring apathischer maakt dan nodig. Jammer.

2,5