Miss You Already (2015)

Vanaf 7 april 2016 in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

Weer een zogenaamde "komedie" over een ziekte. Heb even gekeken omdat ik Toni Collette een goede actrice vind. Maar de film is verschrikkelijk, waarom verkoopt ziekte toch zo goed?

Geweldige film over iets dat niet iedereen graag wil zien, maar toch zo echt bij het leven hoort. Kijk deze film niet als komedie, want dan kom je bedrogen uit. Een emotionele rollercoaster is een betere omschrijving. Toni Collette zet een zeer geloofwaardige rol neer en de chemie met Barrymore is hartverwarmend.

Vaker gezien...

...maar sympathieke cast maakt het zeker kijkwaardig. Het blijft allemaal nogal filmwerkelijkheid waardoor het op een banaal niveau je wel tot een traantje weet te roeren. Maar nergens weet het echt onder je huid te gaan zitten. Daar is het allemaal te gladjes voor.

Kleine 3 sterren.

“How could the tumour have gotten so big?
It's aggressive, like you. Jesus.
Well, is it contained?
In my body, yes.
You should've gone back sooner.
Yeah, thanks. Hadn't figured that out. “

Ik ben niet echt een fan van tragikomische films die handelen over een terminale ziekte. En toch ben ik altijd onder de indruk als ik zo’n film per ongeluk opzet. Dat was zo bij “Philadelphia” met de aan aids lijdende Tom Hanks. In “Still Alice” schitterde Julianne Moore als de met Alzheimer geteisterde Alice. En nog niet lang geleden was ik enorm lovend over “Me and Earl and the dying girl”. Ook deze “Miss you already” hield me in de ban. En dan vooral door het spetterende samenspel tussen de twee hoofdrolspeelsters Jess (Drew Barrymore) en Milly (Toni Collette). Twee hartsvriendinnen die echt elke mijlpaal in hun leven samen hebben gedeeld. Een onafscheidelijk duo. Ze kennen elkaar door en door. Zowel hun negatieve als hun positieve kanten. En daar slaagden ze als actrices aardig in om mij het gevoel te geven dat ze elkaar al van jongs af aan kenden. Zo’n band die ze met de jaren gecreëerd hebben waarbij ieder intuïtief al weet hoe de andere zich voelt, wat ze denkt en hoe hierop te reageren. Daardoor is er die vrijheid om humoristisch te reageren op dramatische momenten.

En dat vond ik dan ook het hoofdthema van dit komisch drama. Ook al is het noodlot dat Milly treft nog zo ingrijpend en aangrijpend, het is vooral die niet te vernietigen vriendschap die telkens weer naar bovenkomt. De beide onafscheidelijke vriendinnen hebben elk zo hun persoonlijke problemen. Milly heeft last van iets wat liever kwijt dan rijk is. Jess heeft iets niet, waar zij en haar man wel intens naar snakken. Milly wenst te genezen van borstkanker. Jess heeft een kinderwens. Dat het niet zo vanzelfsprekend is dat de beide problemen snel worden opgelost, is niet verwonderlijk. Wat me wel verwonderde, was het feit dat beide dames zo’n hechte vriendschapsband hebben en alles met elkaar deelden en nog steeds delen, behalve deze ingrijpende gebeurtenissen. Dit durfden ze elkaar niet direct vertellen. Raar.

Het ligt voor de hand dat dit bestempeld zal worden als een typische vrouwenfilm waarbij er ongedwongen gesnotterd mag worden. De thema’s zijn dan ook vrouw-gerelateerd : bevalling (trouwens is deze bevallingscène schromelijk overdreven), vriendinnen voor het leven, borstkanker, een verstoord positief zelfbeeld met seksuele problemen achteraf. Het tegenovergestelde was ook mogelijk geweest naar mijn inziens. Twee mannelijke hoofdrolspelers en echte “buddies for life”. De ene krijgt teelbalkanker en de andere zijn spermatozoïden zijn van erbarmelijke kwaliteit. Hetzelfde concept met minder gegiechel.

Het enige waar je deze film op zou kunnen afrekenen, is dat het de voor de hand liggende clichés die samengaan met dit emotioneel onderwerp, niet wist te mijden, zoals in “Me and Earl and the dying girl”. De twee hoofdrolspeelsters waren subliem, alhoewel Barrymore voor mij altijd dat kleine meisje blijft die samen met “E.T.” speelde. De beide eega’s Jago (Paddy Considine) en Kit (Dominic Cooper) speelden misschien wel een ondergeschikte rol maar desalniettemin een belangrijke. Vooral Considine was schitterend met zijn somtijds sarcastische en droge humor. Nooit gedacht trouwens dat het braken in een slakom vanwege de chemotherapie op dat moment zowel luguber als komisch overkwam. “Miss you already” is niet bepaald een luchtige film en zeker niet geschikt om al entertainend de zondagnamiddag mee te doden (sorry), maar maakte toch een overweldigende indruk op mij. En ondanks dat het slot van de film voor mij al op voorhand vastlag, liep het toch anders af dan ik verwachtte. Die vrouwen toch. Altijd tegendraads doen.

3.5*

Tsja, geen bijzondere film. Ondanks zwaar thema kan de film zich niet verder ontwikkelen dan als een simpele formulefilm. Het is dat de acteurs nog redelijk zijn (maar ook niet veel meer dan dat), maar de film kakt toch behoorlijk in op een gegeven moment. Eigenlijk is het voor mij vooral de laatste 10-15 minuten die goed waren. Maar voor een bepaald publiek is dit natuurlijk een fijne tranentrekker en door de beelden is het voor mensen die dit van dichtbij hebben meegemaakt een heftige film.

3*

Een ontroerende film over een vrouw met een slepende ziekte. Een tragicomedy met het accent op de tragedie.
De zieke vrouw wordt gespeeld door Toni Colette. Collette is zonder meer een goede actrice, maar zij straalt een bepaalde hardheid uit die mij verhindert om meteen rücksichtlos vol empathie te schieten. De tragedie kwam bij mij in eerste instantie dan ook niet diepgaand binnen.
Toch zijn de tranentrekkende momentjes er in de loop van film zeker wel. Die ontstaan echter meer door de interactie van Collette met haar omgeving. Meer door het effect dat de ziekte heeft op de levens van beste vriendin, man en kinderen. Daar ligt de emotie.
Hoewel het accent op de tragedie ligt is de humor nooit ver weg. Voor elke trieste gebeurtenis of situatie ligt een verzachtende grap of situatie klaar. Gelukkig maar.
Barrymore heeft een prima rol. In tegenstelling tot ikkegoemikke associeer ik haar verschijning altijd met het kleine meisje uit Firestarter. Dat is overigens maar heel even. Zo heeft ieder z'n ding.
Leuke rol ook van Bisset. Op leeftijd, maar nog steeds een charmante verschijning.

Ontroerende film met vele leuke momenten .De chemie tussen Drew Barrymore en Toni Collette spat er vanaf en ook de rest van de cast is goed op dreef in deze heerlijke maar ook ontroerende film net een lach en een traan. Een welverdiende acht dus 4*

Ondanks dat het onderwerp niet bijster origineel is, is het toch een mooi komisch drama over vriendschap en het leven met kanker. Er wordt prima gespeeld door de 2 dames en de sfeer is goed. Soms luchtig, soms grappig en soms emotioneel. Als je een dergelijke situatie hebt meegemaakt kan deze film je niet onberoerd laten, ik moest soms wel even slikken. Ondanks dat het al veel vaker gedaan is vind ik dit wel een geslaagde uitvoering, welke volledig te danken is aan het goede spel van Barrymore en Collette.

Heel gewaagd en zeker geslaagd drama over het thema borst kanker.
Gewaagd omdat de film de boodschap probeert te brengen met soms wat sarcastische humor.
Geslaagd omdat deze boodschap daadwerkelijk overkomt en toch ruimte overlaat om op soms even te glimlachen. Al is dit meestal wel van ontroering.
Het is de sterke chemie tussen Barrymore en Colette die je mee zuigt in de hechte vriendschap tussen de twee hoofd personages. Prachtige film. Kippenvel. En ook herkenbaar op sommige momenten. Misschien dat "Miss you already" mij daarom nog extra wist te raken.
4.5*

Aardige film over twee jeugdvriendinnen waarvan er eentje kanker krijgt. Een weinig origineel verhaal waarbij het sentiment ook niet echt vermeden wordt. De vriendschap tussen de twee vrouwen wordt wel goed en geloofwaardig neergezet. Uiteraard helpt het dat deze twee rollen vertolkt worden door Drew Barrymore en Toni Collette

Vreselijke film, heb me vanaf het begin alleen maar zitten ergeren aan zo'n beetje alles.
Maar vooral de personages en de relaties met de afgetrainde mannen, ik geloofde er gewoon geen bal van.

Weinig nieuws onder de zon, een hoop 'seen it all before' kanker-gedoe, en het grootste probleem is nog wel dat Milly wat mij betreft geen enkele gunfactor had als mens. Wat een vervelend type.

Daarnaast keek ik hoe lang ik nog moest omdat ik dacht dat het wel bijna op zijn einde kon lopen, en toen moest ik nog een heel uur kanker-, zwangerschaps- en vriendschapsclichés door.

Echt slecht is het natuurlijk niet, het is een verzorgde film, maar het Libellegehalte is vrij hoog, en vooral Toni Collette is dus nauwelijks te harden.

2,5*

Get back to the bar!
Dat was wel effe kracht, wat Drew Barrymore deed! Zowel in de scene waar de quote uitkwam als hoe ze het zei.

De eerste film van het jaar 2017. Vermoeidheid, een tikkeltje gammel, maar toch goed genoeg voelend om er een mooie start van te maken met deze film.
Het kijkt lekker weg, zoals men zegt. Geen hoogvlieger. Hij wil iets te graag op de traanbuizen mikken. En ik vond in elk geval Twilight echt een stukje beter. Wellicht heb ik iets liever verhalen vertellende films dan films die uit het leven gegrepen zijn? Hoewel dat aan de andere kant ook weer niet zo is, want oa the Last Song was en is geweldig..
Dan leg ik de schuld maar bij mijn stemming. Iets moet het tenslotte zijn, waardoor ik niet helemaal ontroerd een enorme tranenzee veroorzaakte. De laatste keer dat ik bovengenoemde film zag lukte dat namelijk wel.
Toni en Drew spelen goed, hun mannen ook. Het verhaal is goed en mooi tragisch bedacht. Nee. Als alle ingredienten kloppen, en nu ik het toch niet zo zie. Dan ligt het echt aan mij. Ik vind dat er echt iets mist. Alleen weet ik niet zeker wat precies.

Degelijk vriendinnendrama, waarin nogal wat ellende op een hoop gegooid wordt. Er is dan ook nauwelijks aanleiding om dit te bestempelen als een komedie, al doet Drew Barrymore haar best om het verhaal hier en daar enigszins te verluchten. Niet slecht voor een low budgetfilm.

Deze eens geprobeerd en vond het wel een prima film. Wel eerder drama dan komedie, maar vond hem wel geslaagd. De cast deed het prima en verder zag de film er prima uit. Verder was de speelduur goed, niet te lang en niet te kort.
'k vond hem toch wel het bekijken waard.

Ben het hier helemaal mee eens.
De opmerking van LEO 1954 laat zien dat hij waarschijnlijk 1000 Facebook-vrienden heeft, maar in het werkelijke leven misschien maar één.
In deze film wordt een menselijk drama zo ontzettend goed weergegeven door met name Drew Barrymnore en Toni Collette, dat de rillingen mij over de rug lopen en een diepe indruk maken. hoe goed en menselijk zij deze karakters neerzetten. Ik ken het ziekteverschijnsel in mijn eigen kring van nabij en om dan zo'n opmerking te maken, is meer dan schandalig. Misschien moet LEO 1954 maar eens geconfronteerd worden in eigen familiekring hoe dit soort dingen kunnen verlopen.
Ik heb alleen maar de diepste minachting voor de opmerkingen zoals hij die durft te vermelden.
Hij zal er een heel andere kijk op krijgen als het hem zelf overkomt. En dan maar hopen dat iedereen hem verlaat. Walgelijk dit soort figuren! Dit zijn geen 'MENSEN'. Ook Macmanus heeft iets dergelijks nog nooit van dichtbij meegemaakt. Ook SOOM zegt: "Het kijkt wel lekker weg". Ik hoop dat deze mensen morgen in Het Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis liggen en opgegeven zijn. Eens kijken hoe ze dan reageren. Dit soort lui hadden ze na de geboorte meteen moeten vergassen.

[i]Let nu eens niet op elkaar, zo zinloos om commentaar op een ander te geven[/i].
Het is zoals het is. Ieder zijn ding.
Maar de film, mijn indruk.
Puur, hard bij vlagen, (te) lief op momenten.
Maar goed in evenwicht, een drama met romantisch randje. Kijken dus!