Les Misérables (2012)

ik heb deze film een of twee keer gezien ik vind hem steen goed

en af en toe een traantje weg pinken

Klein stuk gekeken, wat erg dat gezang. Slaat nergens op. Crowe zingen brrr.

Ja man, ronduit belachelijk bij een musical.

Ok musical.

Een film waarin alles gezongen is is bij mij nieuw in mijn boekje. Vooral omdat ik maar weinig musicals kijk, en ik had toch wel moeite om dat hier dan te accepteren. Crowe en Jackman vallen nogal tegen met hun stemmen, en bij de emotionele scene van Hathaway voelde ik helemaal niets.

Ik kon soms mijn aandacht er ook niet echt bijhouden, ontroerend vond ik hem ook nergens echt zelfs niet toen het kind was neergeschoten.. Maar dat is de negatieve kant, positief vond ik het er visueel erg mooi uitzien, het acteerwerk is mooi en het wil in het tweede deel wel vermakelijk overkomen.

Cohen vind ik weer geweldig, Seyfried is leuk en Eddie Redmayne ook. In dat opzicht is het ook wel een goede film dat mooie effecten draagt. De laatste scene vond ik ook het mooist van de hele film. Ik denk dat deze films gewoon niet voor mij in de wieg gelegd zijn. Maarja

Op tijd en stond mag er al eens ene musical de revue passeren. La la land vond ik geweldig en ook Moulin Rouge kon me best bekoren. Les misérables heeft zeker sterke punten, maar 100% zang waarbij alle teksten en dialogen geuit worden in gezang, het is toch eventjes wennen. Overdaad schaadt en bij mij was dit toch af en toe het geval waardoor het wat minder serieus overkwam. Sommige dramamomenten en vaak erg schrijnende scènes werden zo overstemd door de zang en dat vond ik jammer.

De openingsscène is overrompelend. Zeer sterk en bombastisch met de rijen gevangenen die een galjoen op het droge trachten te krijgen. Ook het liedje "Look down" bevatte erg veel kracht en grauwheid. Het verhaal van Jean Valjean en diens tegenpool met inspecteur Javert is al meermaals verhaald door auteurs en regisseurs in films en toneelstukken, maar Hooper slaagt erin dit geweldige verhaal van Victor Hugo in de schaduw te laten ten koste van de muzikale overheersing. Haast elke seconde, te pas en te onpas, wordt tegen je ingebeukt met melodieën, en dat ruim 2,5 uur lang. Hooper zorgt met zijn vele close-ups er ook voor dat de emoties letterlijk tot in de huiskamer vliegen.

Les misérables is een visueel spektakel van kostuums en decors. Het was een huzarenstukje wellicht om de zang over te laten aan bekende Hollywoodacteurs. Veel tijd en investering zal er wellicht in deze film gestoken zijn. Het resultaat mag best gezien worden, dat zeker! Anne Hathaway was uitstekend. Jackman doet het nog redelijk als zanger, Crowe is dat toch wat minder, maar is op zich niet storend. Integendeel: chapeau voor de hele cast! Er hoeft niet steeds perfectie te zijn, overtuiging en daadkracht zijn minstens even belangrijk.

Ik heb veel filmversies van dit geweldige verhaal gezien en dit is ronduit de beste tot nu toe. Geweldig wat een idee om de cast zelf te laten zingen, niks een ander laten inzingen van de rollen, dat het zo af en toe rauw en ietwat vals is verhoogt in mijn ogen alleen maar de kracht van het verhaal welke vertelt over een niet zo fraaie periode in de geschiedenis, en niet alleen van Frankrijk. Hugo is in zijn verhaal geslaagd een indringend tijdsbeeld te geven van Frankrijk en dan met name Parijs, maar om dat te kunnen vertalen naar het witte doek of naar het toneel, dan moet je van goede huize komen, Hooper slaagt als regisseur met vlag en wimpel, de cast steekt werkelijk boven zichzelf uit, natuurlijk zijn het geen een van allen geschoolde zangers en zangeressen, maar juist dat authentieke geluid maakt dat je op het puntje van je stoel blijft zitten en dat de gespeelde emotie geloofwaardig is met als uitschieter de rol van Hathaway en die van Jackman. Deze twee haal ik er uit zonder daarbij de anderen te kort te doen, maar zij dragen echt de film al is de bijdrage van Hathaway maar kort maar zij maakt een verpletterende indruk en als zij dan op het laatst verschijnt om Valjean op zijn laatste reis te begeleiden komt dat volstrekt geloofwaardig over. Crowe had misschien iets meer uit zijn rol kunnen halen als hij wat flamboyanter had geacteerd, nu was het mij wat te ingetogen. Andere opmerkelijke rollen waren er voor Tveit, subliem zoals hij een leider van de opstand speelt, maar ook Barks als Eponine mag er zijn.
Het Parijs van de negentiende eeuw is op een geweldige manier in beeld gebracht, dit heeft mede bij gedragen naar het hoge niveau van de film.
Dit alles samen met de magistrale muziek zette mij op het puntje van mijn stoel en maakte dat ik mij gedurende ruim twee en een half uur volledig heb kunnen afsluiten voor niets anders dan de film, deze wil ik veel vaker zien.

Geweldige film die na herziening alleen maar beter wordt. Het is gewoon zeer knap hoe ze de vele songs op dit niveau en vaak in lange stukken hebben opgenomen. Dat niet iedereen foutloos zingt ten alle tijden neem ik voor lief. Want wat ze zingen en de emotie die ze over brengen is ongekend.

De film Les Misérables is geschreven door de scenarioschrijver William Nicholson en de regisseur is Tom Hooper.
De belangrijkste personages zijn Jean Valjean, Cosette en Javert. Jean Valjean is de protagonist en hij zit 19 jaar gevangen in een strafkamp van Frankrijk nadat hij brood had gestolen. Valjean verbetert zijn leven en hij wordt fabrikant en dorpsburgemeester. In de fabriek werkte er een arbeidster Fantine die werd ontslagen en voor haar was dat een ramp. Ze moest namelijk elke maand geld betalen aan de familie die voor haar dochter Cosette zorgde. Wanneer Valjean hoort van Fantine haar problemen, staat hij haar met raad en daad terzijde. Maar Jean is nog lang niet van zijn verleden verlost, want het wettige gezag blijft hem achtervolgen. Javert, een politieman uit het strafkamp, spoort Valjean op en klaagt hem aan wegens oplichting. Wanneer Javert hem komt opzoeken aan het ziekenbed van Fantine om hem te arresteren slaat Valjean op de vlucht. Hij gaat tijdens zijn vlucht op zoek naar de wees Cosette. Samen gaan ze naar Parijs en lijden ze een hele tijd een vader-dochterrelatie. Deze relatie blijft echter niet lang duren. De mooie Cosette wordt verliefd op de jonge kerel Marius. Ondertussen blijft Javert Valjean op de hielen zitten. Jean Valjean weet echter niet goed wat te doen. Vluchten voor Javert en dus de liefde van zijn dochter Cosette voor de studentenleider Marius belemmeren, of de opstandelingen moeten hem helpen in de strijd tussen Javert en Jean Valjean. Hij kiest voor het laatste want hij wil zijn dochter niet teleurstellen. Het begin van de zware strijd op de barricades is aangebroken. In deze strijd vallen enkele doden waaronder de dappere straatjongen Gavroche en het verliefde meisje Éponine, die met haar gedachten bij Marius zat. Uit liefde voor Cosette redt Valjean de levenloze Marius. Hij krijgt op het einde van de strijd de kans om de barbaarse Javert neer te knallen maar de politieman kan vluchten waarna hij dan zelfmoord pleegt.

De film is een dramatische en een romantische film. Les Misérables verscheen op 20 februari 2013 in België. Hij is onrechtstreeks gebaseerd op de roman “Les Misérables” van Victor Hugo uit 1862. Dat boek werd omgevormd tot een Franse musical door Claude-Michel Schönberg en Alain Boubil. De film is voornamelijk gebaseerd op deze musical. Later werd de musical vertaald naar het Engels en Nederlands.

De sterke punten van de film zijn dat er toch wel wat emoties worden opgeroepen. De muziek speelt hierbij een grote rol. Je leert ook eens op een andere manier kijken hoe de mensen in die tijd werden behandeld.

De mindere punten zijn dat de film soms onduidelijk was. We wisten soms niet goed hoe het verhaal in elkaar zat.

Mensen die van muziek houden en dit soort films verkiezen zullen er vast heel wat plezier aan beleven. We vonden de film niet zo interessant want we konden soms niet volgen en we konden ons ook niet inleven in het verhaal.

3/5

Hele goede musical film!

Het is even wennen aan dat de meeste dialogen gezongen worden. Het is ook lang niet zo melodieus als bijvoorbeeld Jesus Christ Superstar, maar je zit er zó in. En dan is het een geweldige film....

Jesus Christus zeg Continue dat gebler vereselijk

Laat Hugh Jackman zijn gezang was echt ?

Geef mij maar Les Misérables (1998) die is vind ik beter

Net als veel mensen moest ik echt even wennen aan het constante gezang. Ik was er wel al van op de hoogte door de berichten hier op Moviemeter, maar het duurde toch even voordat ik er in kwam. Dat vond ik jammer, want daardoor zat ik nog niet helemaal in de film toen er eigenlijk al heel veel gebeurde in het verhaal van Fantine. Ik kende helemaal niets van het verhaal van Les Miserables, dus voor mij kwam het wel als een verrassing toen Hathaway’s karakter zo vroeg in de film het loodje legde. Een kleine rol voor Hathaway, maar het heeft wel ontzettend veel indruk op me gemaakt.

Alle andere acteurs doen het ook zeker goed: Jackman lijkt gemaakt voor de rol en Baron Cohen en Bonham Carter kon ik ook zeker waarderen als vrolijke noot in het verhaal. Redmayne vond ik ook bijzonder goed passen in zijn rol. Crowe had ik wat meer moeite mee: het moment dat hij zijn mond opentrekt om te zingen klinkt het allemaal wat minder fraai. Echt een sterke zanger is hij zeker niet. Seyfried is vrij nietszeggend. Ik vond haar karakter dan ook het meest oninteressant: jammer dat er redelijk veel tijd en aandacht wordt besteed aan het dertien-in-een-dozijn liefdesverhaal van haar en Redmayne. Dit zorgde er ook voor dat ik de tweede helft van de film wel minder vond dan de eerste helft; daarin gaat het allemaal een tikkeltje te lang door. Samantha Barks kende ik helemaal niet: zij zorgt wel voor een frisse wind in de tweede helft.

Al bij al vond ik het wel een mooie film met een sterkere eerste helft. Het is een film met een bijzondere stijl door het constante gezang: dit is tegelijkertijd mooi, maar zorgt er ook voor dat weinig liedjes écht indruk maken. Ik ben dus wel positief, maar het heeft denk ik wel een tweede kijkbeurt nodig om meer indruk te maken.

*3.5

‘A good book could be written about the bastardization of great novels, and Victor Hugo’s “Les Misérables” woukd make a fine Exhibit A. Rarely has any work of literature received such a pummeling at the hands of a succession of publishers, translators, filmmakers, and musical impresarios...’

Deze versie is naar mijn mening alleen voor musical liefhebbers. Nu ben ik geen echte musical liefhebber, maar ik zie toch wel de charme van musicalachtige films als JCS, Moulin Rouge!, of La La Land. Maar dit trok ik toch slecht, van de overbodig snelle montage tot een klef liefdesverhaaltje en zingende Russell Crowes. Het mankeerde er nog maar aan dat ze niet gingen dansen. Brr.

Bij bepaalde scènes zou ik zweren dat Lubezki de camera bediende en Malick regisseerde. Weergaloos!

Mag ik een teiltje...?

Een fantastische film als je het mij vraagt. Het is geen film waar je én kan kijken naar de film én kan op je smartphone zitten. Je moet je goed focussen op de film en luisteren naar wat ze zeggen of je bent niet meer mee met het verhaal. Er wordt veel in gezongen, maar de liedjes hebben ook echt een betekenis. Ze zingen over wat de volgende stap is in de revolutie, over afscheid nemen, over zelfmoord en nog heel wat. Er doen heel wat bekende acteurs is mee , die zeer goed kunnen acteren. In sommige films kan je ook zien aan de manier waarop het is gefilmd dat het fake is. In deze film leek alles echt. Het decor in de film was zeer mooi gemaakt , waardoor je nog meer in het verhaal werd meegenomen.

Nee absoluut niet mijn ding. Eigenlijk al vanaf de eerste minuut irritatie bij het dialoog in zangvorm tussen Crowe en Jackman. Dat de acteurs niet in het lachen uitbarstten bij de opnames is moeilijk te geloven. Zo vreselijk irritant dat ik me niet kon hechten aan de personages dus alles was gebeurde was me om het even. Ook lelijk geschoten (die vreselijke close-ups) en geen catchy nummers wat je toch wel zou willen van een musical. Personages die alles uitspreken wat ze denken is sowieso al een ergernis, laat staan zingend. Misschien wel de slechtste film die voor een Oscar voor beste film is genomineerd.

Hoewel in mijn herinnering Les Misérables van 1998 veel minder focust op het revolutionaire deel, meen ik me te herinneren dat het toch wel een belangrijk deel is van het boek (dat ik ooit in het Frans heb moeten lezen in school). Het boek is een echte klassieker en het is dan ook niet onlogisch dat dit werk al meermaals verfilmd is. Deze focust volledig op het muzikale, vrijwel alles wordt gezongen. Vergelijkbaar met The Phantom of the Opera van Joel Schumacher wat dat betreft. Ook geregeld belachelijke teksten en dat verschil met Jackman in deze film en in The Greatest Showman is enorm.

Beste scène vond ik eigenlijk al meteen de openingscène die ook nog eens het belangrijkste deuntje van de film zou blijken. Verder vond ik Crowe onverwacht nog wel een sterke Javert. Grotendeels zingt hij ook wel de betere teksten vond ik persoonlijk. De cast is vrij indrukwekkend met namen als Jackman, Crowe, Redmayne, Bonham Carter, Hathaway, Seyfried en Baron Cohen. De ene is al wat vervelender als de andere. Zeker Bonham Carter zet in feite een sterke rol neer ook al is het een vrij hatelijke.

Ondanks dat er zeker kwaliteit in zit, is alles zingen samen met de lange speelduur hetgeen wat ook deze filmische musical de das om doet. Les Misérables van Bille August is vele malen beter.

Naar aanleiding van een vraag van jipt bij Cats heb ik deze gekeken. Helaas een flinke tegenvaller.

Had nog nooit enige versie van Les Miserabeles gezien en het verhaal spreekt me niet erg aan. Daarbij hou ik ook niet van musicals waar alle teksten gezongen worden. Vaak klinkt dat te geforceerd. Komt nog bij dat Crowe een heel beperkte zanger is. Visueel valt er ook weinig te genieten. Decors en art direction zijn mooi, maar visueel is het verder best saai. Had het idee dat ik de halve dilm naar statische zingende close ups zat te kijken.

Nee, doe mij maar het surrealistische bevreemdende Cats boven deze 13 in een dozijn musical.

2

De film die Hathaway, één van de favoriete actrices van mijn vriendin, een Oscar opleverde. Dus ik stelde deze film meerdere malen voor als we een film wilden kijken, maar tot gisteravond gaf mijn vriendin altijd tegengas.

Na pak em beet een minuut werd me duidelijk waarom: Oh nee!!! Een musical! Niet dat ik iets tegen musicals heb, maar ik had van te voren gezien dat er een hele rits aan bekende acteurs in meespelen die dus moesten gaan zingen. Ze stelden me niet teleur wat mijn negatieve verwachtingen betreft, want het zijn allemaal stuk voor stuk bijzonder matige zangers. Ik lees hier in een reactie dat Jackman in een ver verleden musicalzanger was. Wel, deze film maakt duidelijk waarom hij van de musicalwereld overgestapt is naar de filmwereld. En Crowe ... Enkel Baron Cohen en Bonham Carter zijn nog wel aardig. Ze hebben een niet al te serieuze rol en daar past dat gezing wel bij.

Het helpt ook niet dat de muziek gewoon niet al te sterk is. [snob] Al tijden geen Wagner meer geluisterd, maar na afloop van de film had ik spontaan behoefte aan een flinke dosis Götterdämmerung. [/snob] In ieder geval, als de muziek matig is, duren die tweeënhalf uur extra lang. Het had zoveel korter gekund, het plot in elk liedje had in één minuut afgehandeld kunnen worden en dan kom je al snel op een film uit die drie keer zo kort is. Verder visueel een hoop uit de computer en dat voelt geen moment natuurlijk aan, dus ook qua dit aspect tegenvallend.

En Hathaway? Die doet maar een kwartier mee, wat mijn vriendin maar weinig oscarwaardig vond. En zingen kan ook zij niet.

Kortom, ik word er nogal miserabel van. 0,5*.

Viel me flink tegen, zeker vergeleken met Neeson/Rush versie. Misschien is de vergelijking niet eerlijk, aangezien ik die oudere film eerder heb gezien en daarmee het verhaal al kende en het verhaal is nu eenmaal het beste element van deze films. Het begin van deze versie is sterk met meer aandacht voor de worsteling van Valjean na zijn confrontatie met genade. Echt raken deed het me echter niet. Het helpt ook niet dat Crowe een beperkte zanger is. Heb het idee dat de makers een grote naam belangrijker vonden dan geschiktheid voor de rol. Of misschien was Crowe de enige die het waagde in de voetsporen van Rush te treden. Wel een stukje zelfoverschatting dan. Enfin, grootste makke is dat het allemaal erg lang duurt en het zingen gaat vervelen. Ook kon ik totaal niet meevoelen met de romance tussen Cosette en Marius, met die acteur die ik sowieso moeilijk serieus kan nemen. Nee, doe mij die oude dus maar. Of gewoon het boek natuurlijk .