Meningen

Naast een cursus hoedje-van-papier-vouwen en een amateur cursus videocamera hanteren incl. in- en uitzoomen, is 12:08 East of Bucharest [de titel waaronder de film draait in de zalen] zowel een dieptriest als hilarisch portret van het huidige Roemenie.

Het begin is even doorbijten, aangezien dit het triestige gedeelte is, veel armoede, alcoholisme, en een soort van opsomming van dagelijkse dingetjes. Ik vond het niet echt boeiend. Maar dan, het laatste uur, het tv-programma, oh mijn god, ongegeneerd lachen geblazen. Dit moet gezien worden. Wat een script, wat een spel, wat een entourage en wat een camera-werk!

Het beginstuk had van mij wel korter en inhoudelijker gemogen. Anders was dit een meesterwerkje geweest. 3,5*, het laatste uur is een aanrader van jewelste.

Heerlijke 'zwarte' komedie die menige buikpijnlachbuien bij me wist los te maken. Zelfs de meest voor de hand liggende grappen werden getrakteerd op een niet te versmaden geluidenpartij komende uit m'n mond.

Helaas wist niet iedere scene m'n goedkeuring te verkrijgen, waaronder de ultravage bootscene. Het werken met veelal amateurs en 'bekende non-acteurs' leverde hier en daar ook geforceerde flauwigheden op.

Alleen al voor Bouli's 2,5 minuten of fame met zijn versie van Boney M's 'Sunny' in een opmerkelijke entourage is het de moeite waard Aaltra een kans te geven. Dikke 4 sterren voor deze pret.

Meegenomen uit de grabbelton bij de Blokker voor 3 euro. En met mijn 4,5 * moge duidelijk zijn dat grabbelen zo nu en dan goed uitpakt!

Dit is mijn soort humor, heerlijk absurd. Volop memorabele scenes, prachtige aankleding (ja zelfs de maquettes passen in de film), etcetera etcetera.

Grootste compliment die ik kan geven is dat deze film totaal niet aanvoelt als een jaren 80 produkt. Eerder tijdloos. Ik schrok dat dit uit '86 kwam.

Een hoogtepunt uit de Nederlandse cinema mijns inziens. [nu ook zeer benieuwd naar de rest van Van Warmerdams werk]

Who's Afraid of Demis Roussos?
Who's Afraid of Donna Summer?
Who's Afraid of Tom Jones?
Who's Afraid of James Galway?
Who's Afraid of Beethoven?
Who's Afraid of Shakespeare?
Who's Afraid of Vincent van Gogh?
Who's Afraid of olives?
Who's Afraid of cheese-pineapple sticks?
Who's Afraid of erotic pictures?
Who's Afraid of a bottle of red wine?
Who's Afraid of gin and tonic with ice and lemon?
Who's Afraid of Bacardi and coke?
Who's Afraid of cigarettes?
Who's Afraid of putting on lipstick?
Who's Afraid of 'those coloured people living in our street'?
Who's Afraid of your own neighbour?

Alison Steadman (hoogzwanger van regisseur Leigh, prachtig verdoezeld door een zeer opmerkelijke jurk) schittert als de anderssoortige femme fatale Beverly. Het begint al zo fantastisch, ze is alleen thuis, de hapjes staan al op de salontafel, gekleed in een afzichtelijke jurk met een overtreffende afzichtelijke halsketting. Ze maakt een drankje klaar, ze zet Donna Summer op, Love to Love You Baby, de ultieme hijgplaat na Je T'Aime...Moi Non Plus; en ze steekt een sigaret op. Manlief komt thuis, en het eerste wat je denkt is: is dat echt haar man? En jawel hoor, tijdens een ultieme kreun van Donna gaat de volumeknop omlaag. Een voorbode wat komen gaat.

De film barst los als de eerste gasten komen, de nieuwe buren, en inderdaad die passen ook voor geen meter bij elkaar. Beverly praat opeens met een geheel andere stem, het spel gaat beginnen. En als de andere gescheiden buurvrouw ook even later ongemakkelijk bijschuift, kan het feest beginnen. Niet alleen bij Beverly met haar cocktailprikkers met kaas en ananas en een goed gevulde drankkast, ook bij Abigail (de 15-jarige dochter van de gescheiden huisvrouw), en luide rockmuziek dreunt door de muren. We zien Abigail nooit trouwens. De hele 'film' speelt zich af in Beverly's prachtig gedecoreerde woonkamer met vijf karikaturale personages.

Langzaam maar zeker geraakt de film in een stroomversnelling. De irritaties groeien leidend naar bizarre drama en komedie, maar tegelijkertijd is het spannend. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd, wat weet iedereen van elkaar wat niet uitgesproken wordt? En dan op het moment dat 'de uitleg' op het punt staat uitgesproken te worden, gebeurt het noodlottige. Beverly's man krijgt een hartaanval. Toch van de stress, of vergiftigd (wat ik eerst dacht)? Allerlei ideeen spoken door je hoofd. Er wordt niets uitgelegd, maar in deze laatste minuten zijn alle vooroordelen danwel egoistische denkbeelden over zichzelf van alle spelers compleet veranderd.

Ik ben er voor mezelf nog niet of ik dit nu echt een briljant einde vindt, of toch ook erg jammer. Een voorzichtige 4*.

Abigail's Party is onderdeel van de BBC-'reeks' Play for Today. Waar moderne toneelstukken voor tv (zonder publiek) werden bewerkt en verfilmd. Abigail's Party is daarna al snel gebombardeerd tot cult. Niet alleen door de naam Mike Leigh, maar juist door het bijtende realisme van de jaren 70. Je zou nu denken dat het stuk hedentendage is geschreven, met zoveel weerzinwekkende details qua smaak, 'camp'. Leighs handelsmerk is ook zijn werk te situeren in de (lage) middelklasse, daar waar de smaak (generaliserend!!!) niet te pruimen is. Sowieso, als we alle jaren 70 dingetjes weglaten, dan nog is er niets veranderd, nog steeds terug te leiden naar het nu. Herkenbaar, de 'gemaaktheid'.

Dat is niet het enige. De tv-uitzending was 1 november 1977 (jaja, het 30-jarig jubileum komt eraan, vandaar de hernieuwde aandacht), een zondagavond, drie tv-kanalen, waarvan er eentje die dag in staking was en de andere geteisterd werd door een hevige storm en niets kon uitzenden. En wat doet het Britse volk op zondagavond terwijl het guur en koud waait buiten: tv-kijken, and there was only one channel. De BBC, vooral populair bij de hogere klassen. De lagere klassen kregen die avond een spiegel aangereikt. De uitzending was naast het voetbal het gesprek van de dag op het werk blijkbaar.

Multi-interpretabel, leden van verschillende klassen halen hier andere dingen uit, het kan niet anders. Gelukkig weet m'n moeder sinds een tijdje wel dat rode wijn niet in de koelkast/koude kelder hoort te staan...

De film ziet er werkelijk prachtig uit, de schommelscenes, de briljante jachtscene en de vrij-scene zijn bloedmooi.

Maar dan, het oh zo karige verhaaltje zonder al te veel verrassingen zijn toch wel debet aan het filmkijk-plezier. Met een enigszins onvoldaan gevoel rolden de end credits van het scherm.

Te hoge verwachtingen....alhoewel mijn 3,5* waardering nu ook niet een teken is van een verpeste avond natuurlijk.

Goh, bij mij was de irritatiegrens nog lang niet bereikt. Ik kan het me goed inbeelden. Bij mij werkte deze beruchte truc alweder. Sociaal-kritische films: de truc is juist om die irritatiegrens [nu weten we het wel hoor!] niet te overschrijden.

Maar goed, stoorfactor waren de onsympathieke personages. Als ze razend sympathiek waren geweest, dan was de film beter uit de verf gekomen? Dat kan, maar dat werd reeds in het verleden veelvuldig uitgevoerd, en ik kan me voorstellen dat Wilder liever een eigen stempel wilde drukken dan een Capra-kloon te zijn.

De uitwerking + finale redden de film. Tevens is het jammer dat het hoofdzakelijk een Douglas one-man-show was. Krijgt te weinig tegenspel van de grote bijrollen. De 1-minuut performance van New Yorker krantenmagnaat Nagel is een lichtpuntje.

De 'vercommercialisering' waar Onderhond over spreekt, is ook niet de verKoreanisering. Eerder de verAmerikanisering. Want Aachi & Ssipak 'casht' flink op verwijzingen naar grote Hollywood-films en 'actuele gebeurtenissen'. Iets wat de laatste jaren veelvuldig gedaan wordt in Amerikaanse animatie-films. Gelukkig weet Aachi & Ssipak hier op een originele manier mee om te gaan.

De luierbende is niets meer dan een stel opgerekte smurfen, hun leider is het broertje van 'Beast' uit Disney's Beauty and the Beast, en zo zijn er nog voldoende kleurrijke personages.

Prima vermaak, met hier en daar ook wel irritaties, flauwigheden en onzinnigheden. Had gemakkelijk een kwartier korter mogen duren. 3,5*

Een pak beter dan American Pie. In Adam and Eve wordt er puberaal gepraat over op welke manier je je kont afveegt, in een American Pie film gaan ze dat in de praktijk brengen dat zal leiden tot bruine spetters op het plafond en de muren waarna er giechelend doorgegaan wordt naar een scene van 'hoe trek je je af onder de douche en laten we dat ook in de praktijk gaan brengen waarna we de sperma op een hot dog doen en die aanbieden aan de buurman' - niveau.

Opmerkelijk is inderdaad de realistische video-sfeer die de film uitstraalt, de poster is geheel misleidend, alsof je een Police Academy film kunt verwachten.

Helaas zitten er irritante leuk bedoelde personages in, terwijl de personages Adam and Eve twee (redelijk) normale mensen zijn. En dat maakt de film kijkbaar. Maar of dit de juiste opstap is van jongeheer Douglas om in de voetsporen van opa en papa te treden, dat lijkt me niet (als hij dat al wil). 2*

Ik sluit me aan bij Onderhond. Adams Æbler mist de echte zwarte komedie touch. Hetzelfde was dat bij Thomas Andes Jensens vorige film De Grønne Slagtere. Te overtallig flauw drama en een handvol zeer grappig bedoelde personages die niet goed uit de verf komen, zijn een smet op het verhaal (vol bijbelse verwijzingen, in het bijzonder het Boek van Job) en de prachtige kleurrijke sfeer.

Appeltaart waar wel wat meer kaneel doorheen mocht dus.

Wat betreft het einde (ik heb even het een en ander weggespoilerd, bij klachten kunt u bij mij terecht): De hele film is een plot-trucje...nou ja truc. Interessant begin, letterlijk een slaapverwekkend middenstuk, en een knallend festijn op het laatst. De een wil naast het briljante script mooie beelden (Ramon, correct if I'm wrong), de ander neemt genoegen met een briljant script en de rest kan hem/haar totaal niet boeien (o.a. Mug) omdat het nu eenmaal zo moet.
Adaptation is qua script fantastisch. Wellicht het beste script ooit. Ik wil nogmaals, namens mezelf en een vriend van me die meeging destijds naar het filmhuis, excuses aanbieden aan de rest van de zaal die zich ongetwijfeld aan ons gelach, gejoel en geklap door dolle pret heeft ge-ergerd. Wellicht vonden wij het extreem grappig en de rest begreep het niet of konden er niet om lachen. Een van de weinige keren dat ik uitgedroogd en met buikpijn de zaal uitkwam. En nog een kwartier lang onder het genot van een biertje ontzettende na-pret. Persoonlijk top tien materiaal (dus).

Heerlijke klassiek Hollywood politiek drama dat wel enigszins door de tijd is ingehaald als we 't hebben over afpers-onderwerpen.

Maar het mocht de pret absoluut niet drukken. Fonda's rol had ik toch groter verwacht, hij was 'snel' van het toneel verdwenen leek wel. En Charles Laughton had een prachtige afscheidsrol, groots acteur.

Puik acteerwerk, goed script (wel hier en daar voorspelbaar en minder choquerend dan destijds wellicht), en een uitermate interessant politiek steekspel. Jammer dat het geluid bij het commissie-verhoor (geroezemoes etc) slecht gemonteerd was.

Confessie: Mugs beroepswens was strafpleiter. In de bloei van mijn studie gaf ik die wens op. Twee hoofdredenen: 1) het strafrecht was toch niet zo interessant als ik gehoopt had en 2) de Einzelgänger-positie die een must is voor een goede uitoefening van dat beroep...tja dat was ik blijkbaar toch niet; kwam ik achter tijdens mijn studentenperiode.

De professor die mij "een beloftevolle toekomst" voorspelde, heeft mij nog maanden geprobeerd over te halen. Zonder succes.

Mijn god, wat ben ik blij met die beslissing [my best ever]! Deze documentaire bevestigt al mijn beweegredenen. Het meest frustrerende van het beroep is dat je vaak niet wordt begrepen (zie ook enkele reacties in dit topic, die van WiLL spreekt boekdelen). mr. Bovens doet in zijn stijl [rustigheid zelve, nu en dan ontploffend als een gebeten terriër] een boekje open over zijn 'wereld'. De uitermate fraaie beelden en muziek maken het af.

Interessante maar ook mooie documentaire. Deze week nu en dan te zien op Holland Doc.

Ik doe aan hiphop

De tranen liepen over mijn wangen. Vreselijke dialogen en zwak script ontsieren deze puberfilm. Natuurlijk is het leuk dat er ook eens een film puur voor die doelgroep wordt gemaakt (niet voor niets een kassucces in de bios), maar goed is het niet. Het blijft ongelooflijk oppervlakkig.

En nu maar hopen dat die Sem Veeger besluit nooit meer te acteren. Vreselijk. Daarnaast klonk ze ook nog eens als het jongere zusje van Chazia Mourali, dat wordt een slapeloze nacht ben ik bang. Verdomme, geen slaappillen in huis... 1,5*

Dat is wel de 'uitgesproken' en overigens interessante hoofdgedachte van de documentaire, maar de makers gaan hier en daar toch stiekem compleet de andere kant op.

Naast de flink verknipte seventies versie voor de Amerikaanse markt, bestaat er nog een Amerikaanse versie van 120 minuten, die op die 'Shockumentary Box' terug te vinden is. De originele versie van 140 minuten is te vinden in de Mondo Cane Collection dvd-box.

En hier zit dus ook een groot verschil. Ik zag dus die 120 minuten versie. De originele versie-teksten zijn geschreven door Jacopetti en Prosperi zelf. De Amerikaanse 120 minuten krijgt nog een extra 'dialogen'-schrijver, inderdaad, een Amerikaan. Die weet z'n stempel wel te drukken, tot grote irritatie. Meest tenenkrommend is het moment dat enige blanke mensen gered worden in Kongo van massamoorden door Belgische paratroopers....en Amerikaanse vliegtuigen. Dat binnen 30 seconden ook wel zo'n 4 keer benadrukt wordt, die Amerikaanse vliegtuigen dan.

Het moment dat voormalige Zuid-Afrikaanse Boeren (blanken dus) weggejaagd worden uit Kenia en weer terug gaan, als vroeger, naar Zuid-Afrika, met huifkar en al, doet ook denken aan een Amerikaanse western. Ik vraag me af of dit uberhaupt in de originele versie zat...

Even terug naar het begin, For God’s sake, leave Africa to the Africans!. Hier en daar worden de Afrikanen toch neergezet als wilden en incompetente mensen die niet weten hoe ze om moeten gaan met sommige zaken, zoals 'het wonen in een huis'. Tja.... Om maar te zwijgen van sommige nagesynchroniseerde stemmen.

Dubieus. Toch uitermate indrukwekkende beelden. En een toekomstvisie omtrent de gevolgen van 'apartheid'. De Itiliaanse versie heeft ongetwijfeld de voorkeur, wellicht dat ik die ooit tegenkom en m'n woorden en waardering bijstel dan wel blijf beamen.

Deel 2 van The Thin Man cyclus.

Het accent ligt nu meer op de komedie, en minder op de misdaad. Leuk voor het lachen, maar het misdaadverhaaltje wordt nogal afgeraffeld. Je voelt dat het bijzaak is, en dat het trio Powell-Loy-Asha reeds zo populair was, dat er nu ook meer scenes zijn met deze drie tesamen of de nachtelijke avontuurtjes (scrambled eggs) van het getrouwde stel.

Gewoon lekker ouderwets vermaak met fijne grappen. 3,5* blijven staan.

Aardige film met een aantal leuke vondsten, maar ook veelal gemakkelijke vondsten. Meest hekele punt was toch wel dat vanuit het niets opeens de oude man de echte vader bleek te zijn van Gustavo. Sorry, maar daar zakte mijn broek van af.
Een film vol glimlachen maar ook irritaties. Vaak door te gemakkelijke plotwendingen om tot een enigszins happy end te komen, en voorspelbare gebeurtenissen.

Aardig, maar zeker geen topper. Glimlachen overheersten: 3 sterren.

Nou, die hoge waardering op het IFFR is wel degelijk te danken (denk ik) door het feit dat het een film is over en uit Irak, en mede door de making-of-verhalen.

Wat ik zag was een sterk gefragmentariseerde film met scenes die abrupt eindigden, versterkt door prachtige muziek die dus ook plots en lelijk werd afgebroken. Erg jammer, en storend. Ik kwam maar niet in de film. Mooi camerawerk, en sterke rollen van de hoofdpersonen. Maar aangrijpend werd het niet (ook al gebeurden er verschrikkelijke dingen). Mijn verwachtingen waren dus te hoog. Tegenvallertje, kleine 3 sterren.

Vooruit dan, opgewaardeerd. Meer ook, omdat daadwerkelijk zwangerschapstesten in de jaren 50 gedaan werden door het injecteren van urine in padden (ik dacht daadwerkelijk dat dat een zeer slechte grap was). Het gelach was overigens ook veelvuldig door bepaalde knulligheden in de film en waarschijnlijk zeer slecht ondertitelde woordgrappen.

Het knappe van de film is toch wel de mix van een komedie over een serieus, politiek onderwerp, waar zelfs de discussie omtrent abortus veelvuldig aan bod komt.

Lekkere, aangename wegkijker met een finale die aan te raden is voor mensen met een zwakke maag!

Uit de inmiddels legendarische reeks 'American Heroes', was het hedenavond de beurt voor Air Marshal (jaja, genoeg links naar 9/11). Het is weer lachen geblazen met bloedspetters op Amerikaanse vlaggen. Minder lachen geblazen was het met de cameraman die na de opnamen te horen kreeg dat hij aan Parkinson lijdt... Deense dogme films zijn in tegenstelling tot dit rustig voor het oog.

Ik kan nog wel doorgaan over zaken als het vliegtuig dat rechtstreeks uit een computerspelletje kwam, dat New York wel erg vaak woordelijk voorbijkomt, en de keur aan personages, incl. vrouw met vliegangst, een priester, een jongetje (wizzkid) dat alleen reist en natuurlijk een voetbal-elftal (met oranje shirtjes). Het feit dat ik hier en daar een gilletje van dommige plezier heb laten ontvallen, weerhoudt me ervan dit produkt te belonen met de laagste score. 1* derhalve.

Even een greep uit de quotes van deze film...

piloot: USA USA

bij-piloot: USA USA

Of wat te denken van deze, na een overwinning...

alle pilootjes en soldaatjes: USA USA USA USA USA USA USA USA USA USA USA USA USA

Nee lieve mensen, Mug maakt geen grapje. (de script-schrijvers wel, "hilarische" grappen als 'suck this, dickhead')

Patriottische USA USA rotzooi, vol slechte acteurs, sfx [vliegtuigjes komen regelrecht uit een videogame], nou ja alles.

De hoes die hier staat zegt al genoeg... American Heroes. Ja, de Amerikaanse troepen hebben overal exclusieve café's in vreemde landen voor hun troepen waar schaars geklede blondines een dansje met ze maken. En waar Mexicanen niet welkom zijn overigens.

Zo hard gelachen van de complete onzin en slechtheid dat ik zo aardig ben het toch nog te waarderen met een hele (ipv halve) ster. Ook voor de stuntmannen, die hebben heel wat vuurwerk weten te doorstaan...

Ontiegelijk slecht en strontirritant inderdaad, dit amateuristisch prulwerkje. Het einde is best fraai te noemen, maar staat in schril contrast met datgene wat men 80 minuten lang heeft moeten aanschouwen, nou jou.... doorstaan. Jemigdepemig, wat een troep, eigenlijk meer 1 grote slecht uitgevoerde grap. Het meermaals doorbreken van 'de vierde wand' met wat gelach spreekt boekdelen. Wellicht dat anderen dit überlollig vinden (alhoewel het hoogstwaarschijnlijk gepaard zal gaan met de effecten van een goedkope joint). Getver, niet Mugs kopje thee.

Geen een hakenkruis (ook niet meer dan 1) gezien in de film...

De link met de opkomst van het Derde Rijk richting de Sovjet-Unie is gemakkelijk te leggen. De film zit bomvol 'trotse en dappere Russen' en 'stoute en laffe Duitsers'. En bomvol moed-insprekende en Rusland-lovende spreekwoorden en gezegden als "een vlieg versla je ook met een wapen" en de 'klassieker' "een mus heeft ook een hart", en wat al niet meer. En dan nog de bombastische muziek van componist Prokovjev, die met allerlei koren de mantroepen een hart onder de riem steekt.

Eisenstein zorgt weer voor de gebruikelijke close-ups en camera-standpunten van onder bekeken zodat onze helden groter en sterker en heldhaftiger op het scherm te zien zijn. De grote veldslag gaat juist gepaard met wijdse 'landschap'shots waar we duizenden mensen op elkaar inslaan met botte zwaarden en bijlen. Imponerend.

Het probleem van 'Aleksandr Nevskiy' is dat de film zichzelf wil overtreffen naarmate de scenes vorderen, nog massaler, nog dramatischer, nog sterker..... nog banaler, de film verwordt haast tot een persiflage. Het feit dat de langdurige veldslag ook gebeurt zonder een druppeltje bloed (het ijs + Duitse uniformen blijven maagdelijk wit) lijkt haast wel of er een soort van dorpsfeest gaande is waar naburige dorpjes elkaar vriendelijk te lijf gaan met plastic zwaarden. De moderne kijker zal het opvallen. De klassieke kijker ook (dus). Een giechel hier en daar liet ik me wel ontsnappen. (let zeker op de man in het zwart achter z'n blaasorgel in het Duitse kamp, briljant!!!!!)

Eisenstein heeft veel (nou ja, een communistisch) oog voor dramatiek d.m.v. enscenering en kadrering van zijn personages. Dat staat als een huis en verdient veel lof. Maar hij perfectioneert dit in zijn latere Ivan Groznyy I, voor mij toch zijn meesterwerk.

Ha, dat had ik ook. Zorba the Greek heeft iets monumentaals. Griekenland associëer ik niet alleen met de Oudheid, het gooien van borden en gyros, maar ook met de sirtaki en daarmee gepaard de thema-muziek van Zorba the Greek.

De muziek is dan ook een zeer belangrijk onderdeel van de (beleving van de) film. Veel memorabele scenes kent de film: de scenes tussen Papas en Bates, de belegering + moord op Papas, de nachtelijke dansscene, de bomen-roetsj-baan, en de finale natuurlijk, maar ook heel veel onmemorabele. Dat is het grootste mankement van de film. Niet iedere scene is prachtig, of is nuttig, of blijft hangen. En dat is jammer voor zo'n epos.

Zorba the Greek is tevens de film waar de 4 hoofdrolspelers voor altijd aan verbonden zullen blijven. Zelfs Quinn (ondanks zijn rollen in La Strada en Lawrence of Arabia) maakte zich hierdoor onsterfelijk.

Een klassieker die gezien mag worden, maar op dit moment toch maar 3,5*. Er mist iets.... En dat gemis wordt ook duidelijk op de dvd waar een alternatief begin opstaat. Zorba the Greek als bebaarde God die beschikt over de mogendheid mensen te sturen ofwel naar de hemel ofwel de hel. Wat een fantastische (hilarische) scene, die anno jaren 60 nog te 'not-done' was. Jammer.

Alfie staat bij de Britten te boek als een van de beste Britse films ooit. Nummer 33 in de BFI top 100 bijvoorbeeld.

Alfie betekende ook de echte doorbraak voor Michael Caine als hoofdrolspeler, en het duurde wel een tijdje voordat hij dat Alfie imago van zich af wist te schudden. Tja, de film draait nu eenmaal geheel om Alfie, de jongeman van simpele komaf met een grote bek en een klein hartje die alleen maar 'birds' wil scoren. En 'birds' scoort ie volop.

De reden van de populariteit van de film is het feit dat (voor de eerste keer???) Alfie [met vet accent] commentaar levert in de camera. Een voice-over in beeld dus. Een stijlmiddel dat tot nu toe nog steeds schaamteloos wordt gekopieerd. Tevens geeft de jazzy muziek (Burt Bacharach) de jaren 60 sfeer goed weer. En de film is op en top Brits.

Toch heeft de film de tand des tijds niet geheel doorstaan. Het ademt nu eenmaal sixties uit. Destijds waren de aangesneden onderwerpen (waaronder een hevig emotionele abortus-scene) taboe-doorbrekend. Leuk tijdsbeeld, en de film mag absoluut gezien worden.

Naast 'de tand des tijds' is ook de te lange speelduur een kritiekpunt.

3,5* Veel beter dan de moderne Amerikaanse remake.

Hmmmmm, de remake van Alfie bevat niet de (schokkende) scene waar iedereen over viel in 1966, waardoor ik me afvraag wat het nut was van de remake...

De remake is niets anders dan een uitermate luchtige komedie met hippe muziekjes en shots en edit-truukjes. Maar daardoor ook zeer voorspelbaar en zelfs langdradig. De maatschappij-kritische komedie van de jaren 60 probeert maatschappij-kritisch te zijn in de nieuwe eeuw maar verdrinkt daarin doordat Alfie een jongeman is met een goedbetaalde baan en eigenlijk niet eens zo'n kutleven heeft. Tja, geen medeleven wekt dat op bij de kijker in Alfie's zoektocht naar 'geluk'.

Hoognodig eens het origineel opsnorren.

Aardige verfilming van de nonsens-roman van Lewis Carroll. Veelal houdt men de inhoud aan (hoera!), maar helaas wordt het verziekt door verschrikkelijke suffe brave liedjes, een aantal bijverzonnen teksten die niet Lewis Carroll-achtig uitademen, en een aantal Amerikaanse acteurs die geen Brits accent kunnen aannemen of - in het geval van Gene Wilder - het niet eens proberen. En dan zijn er ook nog hier en daar zeer verouderde en lelijke special effects.

De meeste acteurs zitten prima in hun rol. Meest opvallende en beste is vreemd genoeg Martin Short als de MadHatter. Miranda Richardson, Queen of Hearts, imponeert niet doordat ze haar rol en stem als Queenie in Blackadder kopieert, twee totaal verschillende koninginnen.

Het ziet er allemaal verzorgd uit, ook komen er nog een paar sleutelscenes voorbij uit 'Through the Looking Glass", maar toch jeukt het her en der. Het kan zo veel beter!!! Potentie was er, maar herschrijf de roman niet, en een sterrencast van voornamelijk comedians leidt niet altijd tot een superbe uitwerking.

Fantastische film dat het voornamelijk moet hebben van de vertel-structuur, een magistraal script, en de acteerprestaties van de dames. Ja, niet alleen diva Bette Davis schittert, ook Anne Baxter, Celeste Holm, Thelma Ritter en (een hilarische) Marilyn Monroe spelen de mannen van het scherm. Opmerkelijk dat geen van de dames een Oscar won.

Geheel oneens (ok, ok, zeer voorspelbaar natuurlijk). Maar dat laatste shot was overweldigend!

Toch maar de volle 5 sterren na het herlezen van de heerlijke quotes op imdb. Pure klasse.

Vervelende komedie. Martin zet wonder boven wonder een goede rol neer en weet me veelal te overtuigen. Lily Tomlin is reuze irritant. En dat hele gedoe met die goeroe was ontzettend vervelend en flauw.

Een film met aardige momenten, maar overwegend emotie-loos (lees: geen glimlach op Mugs gezicht).

Behoorlijk interessant en (voor mij) herkenbaar pamflet van de hedendaagse "hippe" carriere-jongere (twintigers en dertigers) die kampt met luxe-problemen als burn-outs, bore-outs, depressies, prestatie-angsten en de gehele keur aan psychologische ziekten.

Grootste nadeel van de documentaire is de beperking van de documentaire-maakster om 'in eigen kring' rond te dwalen, dus de geinterviewden zijn (op een enkeling na) allemaal artistiek (illustrator, kunstenaar, regisseur, mode-ontwerpster, scriptschrijver, fotograaf). De 'gewonere' beroepen komen niet aan bod (die zijn ongetwijfeld niet hip en cool in de ogen van de makers...hokjesgeest-mentaliteit?), en dat is toch jammer, want de problematieken zijn gewoon hetzelfde.

Maar goed, hip is hip, en dat straalt deze documentaire dan ook wel uit. Veel getruceer met beelden en geluid/muziek, en dat werkt zeker in positieve zin. Lekker vlot en fris, maar toch ook te beperkt.

Dat 'hinderlijk burgelijke' hoort bij de tijdsgeest. Leve de verzuiling.

Ik had geen moeite hiermee, vond het veelal frisse bruggetjes maken. Haanstra blijft wel hier en daar te lang bij onderwerpjes of mensen plakken, dat merkte ik ook al bij 'Bij de Beesten Af'. De lengte van de film is wellicht debet, zeker als je ziet wat Haanstra in 10 minuten (Zoo + Glas bijv) kan vertellen, en dat zonder commentaar. Fascinerende regisseur van wat ik tot nu toe zag.