Alfie (1966)

Michael Caine!!

Alfie staat bij de Britten te boek als een van de beste Britse films ooit. Nummer 33 in de BFI top 100 bijvoorbeeld.

Alfie betekende ook de echte doorbraak voor Michael Caine als hoofdrolspeler, en het duurde wel een tijdje voordat hij dat Alfie imago van zich af wist te schudden. Tja, de film draait nu eenmaal geheel om Alfie, de jongeman van simpele komaf met een grote bek en een klein hartje die alleen maar 'birds' wil scoren. En 'birds' scoort ie volop.

De reden van de populariteit van de film is het feit dat (voor de eerste keer???) Alfie [met vet accent] commentaar levert in de camera. Een voice-over in beeld dus. Een stijlmiddel dat tot nu toe nog steeds schaamteloos wordt gekopieerd. Tevens geeft de jazzy muziek (Burt Bacharach) de jaren 60 sfeer goed weer. En de film is op en top Brits.

Toch heeft de film de tand des tijds niet geheel doorstaan. Het ademt nu eenmaal sixties uit. Destijds waren de aangesneden onderwerpen (waaronder een hevig emotionele abortus-scene) taboe-doorbrekend. Leuk tijdsbeeld, en de film mag absoluut gezien worden.

Naast 'de tand des tijds' is ook de te lange speelduur een kritiekpunt.

3,5* Veel beter dan de moderne Amerikaanse remake.

Muziek is van Sonny Rollins, niet Burt Bacharach.

Ah, ik zag Bacharach voorbij komen bij de credits. Maar dat bleek alleen maar zo te zijn voor het titelnummer, zie ik nu. Ook weer rechtgezet.

Heb net na 30 jaar Alfie weer gezien, veel beter dan de Amerikaanse verzie.
Volgens mij zingt Cher de song Alfie.

Een mooie film en zeker een tijdloze klassieker!
Michael Caine komt erg overtuigend over als rokkenjager.. en ook de samenloop van omstandigheden waren boeiend genoeg om de hele film mee te vullen..
Ook ben ik te spreken over het einde.. en vond ik de Voice Over erg gepast!(Geeft een goed beeld over het hoofdpersonage.. en zijn kijk op de dingen van het leven)
Kortom geen spijt van deze koop! een film die in mijn verzameling thuis hoort
3,5 sterren

p.s. maar 50 stemmen?!!

mooie film met jonge Caine. Qua verhaal en setting niet geheel onbeperkt houdbaar, maar de film geeft een mooi beeld van de jaren 60. Onderwerpen die aan bod komen in de film zullen zeker gewaagd genoemd mogen worden.

Michael Caine speelt zeker niet slecht en is overtuigend in z'n rol. Maar het verhaal duurt te lang en het geheel is eigenlijk toch wel wat gedateerd. De stijl van praten in de camera was voor die tijd wel vernieuwend, maar is ook niet echt zo'n grote troef. Iets korter en wat kleurrijkere randfiguren zouden beter geweest zijn.

Film laat te duidelijk zien dat het een verfilmd toneelstuk is. Het acteren vond ik over de hele breedte nogal houterig, zo'n beetje het niveau van middelbare schooltoneel. Het enige echte pluspunt is de verschijning van de roodharige Jane Asher. Al met al matig en zeker niet beter dan de Amerikaanse remake uit 2004.

Ietwat tegenvallend.

Ondanks enkele gevatte passages, waaronder het begin, bevat de film te veel lange stukken die niet boeien. Ook Alfie komt niet even logisch/ boeiend over. Dat hij zo eventjes z'n kind mee opvoedt, is nogal tegenstrijdig met de situatie. Zo zitten er nog wel enkele stukken in.
De andere personages, en dan heb ik het over de vrouwen, zijn nogal leeg en worden erg dom/ naïef neergezet.

Michael Caine doet het bij momenten goed, maar hij is imo te druk. Hij heeft natuurlijk wel zo'n typische kop en de ietwat stijf-Britse manier van gaan.

De cameramonologen zijn natuurlijk wel goed gevonden (ik ga ervan uit dat dat in 1966 nog niet gedaan was); maar erg aantrekkelijk ziet de film er niet uit. De kleuren zijn erg dof en het ziet er dan ook allemaal erg gedateerd uit. De muziek is wel sfeervol.
Alfie is ongelooflijk seksistisch - alle vrouwen aka 'birds' worden 'it' genoemd - en dus mogelijk niet voor iedereen even toegankelijk.

2,5

De zangeres van "Alfie" is trouwens Cilla Black, al had Burt Bacharach het voor Dionne Warwick bedoeld. Zij en Cher hebben het liedje ook opgenomen. (Volgens mij heeft Dionne de beste versie en Cilla de minst goede.)

Bij monde van een jonge, uitstekende Michail Caine, worden levensopvattingen van een onverbeterlijke, uiteraard egoïstische, playboy rechtstreeks naar de kijker gebracht en geïllustreerd aan de hand van meerdere voorbeelden. De film is wat langdradig, valt soms min of meer in herhalingen, maar is toch met een gekende Britse flegme gebracht, best boeiend en genietbaar.

In herhaling vallen... Dat kwam de helft van de film geregeld in me op.
Verder wel bovengemiddelde film.
Mooie Londense beelden uit de sixties..