Spectre (2015)

Net herzien. Blijft een prima Bond met goede actie. Iets te lang wellicht. Het gedoe met Blowfeld is ook niet zo boeiend, maar de openingsscene is prachtig.

Halfje eraf, ruime 4 blijft staan.

Hoe moet dit nou precies gezien worden? Is het vanaf Casino Royale gewoon een reboot van Bond? Want Blofeld kennen we, maar die hele oude films qua verhaal heeft hier niks mee te maken toch?

Ik vraag dit omdat Bond ik deze film op een gegeven moment zegt dat ie zeker weet dat hij hem gezien heeft. Dus moeten we de Connery en Moore bonds qua story er dan wel bijrekenen?

Q zegt op een gegeven moment dat Franz Oberhausen dood is, maar Bond weet zeker dat hij hem gezien heeft en dan bedoelt hij tijdens die vergadering, waar hij de voorzitter/ leider was, van de -zo blijkt later- SPECTRE leden in Rome. De oude films moet je even vergeten bij deze Craig Bond tijdslijn.

Weer een sterke Bond, deze SPECTRE. Na een fraai begin in Mexico Stad gaat James Bond achter de geheimzinnige organisatie daarbij gesteund door een select gezelschap. Ook treft hij nog wat schitterende vrouwen zoals neergezet door Monica Belluci en Lea Seydoux die wederom indruk maakt als de pittige Madeleine.

Einde is ook leuk gedaan. De films met de heer Craig spreken mij het meeste aan van de reeks ook. Ik zie het als een reboot vanaf Casino Royale. Spectre is daarmee deel vier van de nieuwe reboot reeks.

Nu echt zin in No Time to Die, die aardig wat overloop kent qua cast met deze film.

Geen Skyfall, maar komt zeker in de buurt. Ik vind de rode draad door de reboot-Craig films er boeiend; en dat komt in deze film samen. Top Bondfilms stuk voor stuk. Het Blofeld stukje had ik liever wat dieper gezien, van de andere kant laat dit ook weer wat over voor toekomstige verhaallijnen. Misschien iets te lang voor een voornamelijke actiefilm, er zit wel ook redelijk wat verhaal weer in deze. Lekker knallen en afwisselend deze Bond. Op naar No time to Die.

Herziening !

Mwah, toch iets minder dan ik eigenlijk dacht. Het gevoel was toch dat deze film een top 3 James Bond film zou zijn, maar door alles terug te bekijken ervaar ik dan niet zo meer. Daarom ook een puntje eraf. Je let nu ook meer op details en het personage C vond ik toch wel helemaal uit de lucht komen te vallen. Vanwaar kom die opeens om zo hoge functie te beoefenen? Ja, natuurlijk de organisatie Spectre , maar om dan onmiddellijk die functie te bekleden is toch ongeloofwaardig. Ook het rolletje van Monica Bellucci is wel heel mager. Het slot kon mij ook niet zo beklijven en voor een Bondfilm komt het verhaal zelf wel erg traag op gang.

Christoph Waltz is wel sterk op dreef als slechterik, maar het verhaal is in zijn totaliteit heel ver gezocht.

7/10

Eindelijk, een moderne Bondfilm die start met het gekende Bonddeuntje en de gunbarrel zoals het hoort. Dan komt de openingsscene met het carnavalsfeest in Mexico City tijdens het zogenaamde Day of the Dead feest. Na de scene op het dak van het hotel volgt een achtervolging te voet door de straten van Mexico City en dan het gevecht in de helikopter. Een knallende opening! Daniel Craig voelt zich duidelijk lekker zitten in de huid van de bekendste spion van de wereld, maar hij zal nooit een charmante gentleman spy zijn met zijn brute worstelaar-look. Wat hierop volgt is een van de slechtste songs bij een Bondfilm, met het verwijfde kreunende stemmetje van Sam Smith en erg vreemde animatie met een octopus en mensen die onder de zwarte pek zitten. Ze laten tijdens het openingslied ook nog wat beelden zien van de andere Craig films om zo alle films aan elkaar te verbinden, wat heel kunstmatig overkomt.

De film start erg goed, met veel actie, wat humor en weinig geleuter dat doorgaans bij de Craig films lijkt te horen. Ralph Fiennes is een goede nieuwe M. Hij heeft dan ook de presence van een voormalig geheim agent. Ook Naomie Harris is terug als de jonge, zwarte Moneypenny. En Ben Whishaw als de piepjonge, nerdy Q. Q krijgt in deze film veel meer screentijd en gaat zelfs even met de badguys in de clinch, god mag weten waarom. Het enige wat hij uiteindelijk doet is weglopen. Dave Bautista als de zwijgzame krachtpatser Hinx is een indrukwekkende henchman. Jammer genoeg verdwijnt hij na het geweldige gevecht op de trein van het scherm. De enige vijand die dan nog overblijft (behalve de verwaarloosbare Max), is Christoph Waltz als Ernst Stavro Blofeld. Hoewel Waltz een sterke baddy neerzette in Tarantino's Inglourious Basterds (2009), is hij weinig indrukwekkend in deze film met zijn "cuckoo" en zijn loafers. Dan was Javier Bardem uit Skyfall toch nog beter gecast, hij straalde meer gevaar uit. Zelfs Le Chiffre uit Casino Royale (2006) was als ballenmepper beter dan deze zwakke Blofeld.

Ook de knappe Monica Bellucci is maar kort aanwezig, terwijl zij toch een lust voor het oog is. Wat een verspilling van haar talenten. Lea Seydoux, de dochter van Mr. White en love interest van Bond is dan weer een saaie trien met een 'attitude problem' (En ja, zij zal ook in No Time to Die (2021) weer meespelen want deze films moeten zo nodig aan elkaar gelinkt worden). Als On Her Majesty's Secret Service ons iets heeft geleerd, is het wel dat een Bond die verliefd wordt en een serieuze relatie met een vrouw begint een big no-no is. Er is ook het leeftijdsverschil van 17 jaar tussen Lea en Daniel, maar dat is niet zo vreemd bij James Bond. Ze valt wel heel plotseling voor zijn charmes, een beetje ongeloofwaardig die ommezwaai in haar gedrag. En wat nog belachelijker is, is het gegeven dat Bond aan het einde van de film (alweer) zijn hele carrière uit het raam wil gooien voor een vrouw.

Spectre heeft meer het Bondgevoel dan de andere films met Craig. En het begint allemaal goed maar eens we in de schuilplaats van Blofeld in Marokko terechtkomen, wordt het allemaal veel minder. De foltering van Bond met de naalden in het brein die uiteindelijk geen gevolgen lijkt te hebben, en de ontsnapping die wel heel gemakkelijk verloopt en aan een videospelletje doet denken. De schuilplaats van Blofeld ontploft dan ook helemaal zonder enige aanleiding. Madeleine (Lea Seydoux) gaat dan ineens op haar eentje weg, een mooie aanleiding voor nog een spannende finale waarbij Bond haar natuurlijk moet redden.

De geforceerde band tussen Blofeld en Bond is totaal onnodig, waarom moet tegenwoordig iedereen met elkaar verbonden zijn of een geschiedenis met elkaar delen? En wat vreemd dat we hier de oorsprong van Blofeld's verwondingen aan het gezicht te zien krijgen, wat dus het begin van de rivaliteit tussen hem en Bond moet voorstellen, terwijl Bond hier al heel oud is en binnenkort dus door een jongere acteur zal moeten worden vervangen. Beginnen we dan weer van voor af aan, of moet men dan persé deze films opvolgen? Wat handig ook (om aan deze film een vervolg te kunnen breien) dat Bond zomaar besluit om zijn aartsrivaal niet uit te schakelen want hij heeft "iets beters te doen" (huh?).

De boodschap ivm 'total surveillance' is in deze tijd waarin de overheid als een Big Brother ons allemaal in de gaten houdt, dan weer erg relevant. Maar de informatie-oorlog is een flauw gegeven voor een Bondfilm. Het valt niet echt te vergelijken met een dreigende atoomoorlog of iets dergelijks. Ook de strijdvraag of 'agents in the field' nog nodig zijn of tot de oudheid behoren, is al eens eerder behandeld in zowat elke spionagefilm. De overleving van MI6 staat nog maar eens op het spel.

Onbegrijpelijk dat men na deze film nog een Bondfilm heeft gemaakt met Craig, die met zijn 53 jaar toch te oud begint te worden voor deze rol. 148 minuten is ook te lang voor een Bondfilm. Behalve Quantum of Solace (2008) zijn alle Craig Bondfilms veel te lang. Ik ben het verder volledig eens met JOOSTlikesMOVIES, die een heel uitgebreide review bij deze film schreef (zie pagina 15). Enkele highlights:

Spectre is kwalitatief gezien een heel vreemde film. Het eerste uur vond ik om te beginnen helemaal prima; een goed gefilmde en lange openingsscène, zo waar wat humor uit de hoek van de nieuwe Q maar ook van Bond zelf, de vergaderscène met de Spectre-leden, de auto-achtervolging in Rome, etc. Dat eerste uur vloog dus om, en ik had er vrij veel plezier in. Daarna volgt er een middenstuk dat érg sleept en daardoor niet enorm interessant weet te zijn. Echter nog niets onoverkomelijks, maar dan volgt er een derde akte die gewoonweg debiel is en de film volledig doet ontsporen. Een hoop dom schrijfwerk en domme scènes op een hoop gestapeld. De grootste fout die Mendes in de film begaat is om de geniale Christopher Waltz als notabene Blofeld, de meest iconische Bond villain, simpelweg... saai en vergetelijk te maken. En ja, die fout leg ik bij Mendes, als regisseur moet je je acteurs ook kunnen regisseren. Waltz' vertolking van Blofeld komt gewoon totaal niet goed over, en hij wordt bovendien echt slecht in het verhaal geschreven. Zoiets is heel jammer. Maar losstaande van dat zit het einde vol met domme actiescènes en beslissingen.

Vreemde balans dus. Toch 3* dan maar; de film kijkt uiteraard makkelijk weg, en het eerste uur is echt wel van een goed niveau, misschien zelfs het meest klassieke uurtje Bond van deze nieuwe films (gadgets van Q, beetje humor, over the top actie). De grote problemen zitten pas in het laatste uur. Jammer dat Mendes z'n tweede Bondfilm niet op hetzelfde hoge niveau als Skyfall kon houden (of überhaubt op een goed niveau). Voor Craig z'n run tot nu toe 2 geweldige films en 2 delen (beneden) gemiddeld; ik ben dus benieuwd wat No Time To Die gaat geven binnenkort. Het kan beide kanten uit.

Af en toe een leuke actiescene maar meer niet.

Vroeger was alles beter

Met 'Spectre' is de oude James Bond formule weer terug. Toen Daniel Craig in 2005 aantrad als de zesde James Bond, werd besloten het hele karakter van de grond af weer op te bouwen en de geheim agent wat rauwer en realistischer over te laten komen. Met gemengde gevoelens kijk ik hier op terug. Ik ben zowel met de James Bond van Pierce Brosnan als deels met de invulling van Daniel Craig opgegroeid, maar destijds vond ik de overgang qua stijl te groot. Ik vond de versie van Daniel Craig in eerste instantie te serieus waardoor ik Casino Royale en Quantum of Solace nooit goed heb weten te waarderen. Inmiddels kan ik dit wellicht beter toen wanneer ik 19 was, maar hiervoor zou ik beide titels moeten herzien. Ik heb er nooit over geschreven omdat ik ze zag ten tijden van de release datums, voor ik actief op Moviemeter was.

Skyfall wist mij in 2012 pas erg positief te verassen, maar van een bioscoop bezoek aan Spectre is het nooit gekomen. Wat mij nu gelijk opvalt is dat de sfeer nog meer terug naar de basis van de oude films gaat, en een stuk luchtiger is. Een deel van de Bond fans zal hier blij mee zijn, terwijl anderen juist meer te spreken waren over de meer ingetogen stijl. Christopher Waltz’ bad guy voelt hierdoor een stuk minder hedendaags aan, maar negatief vond ik dit niet. Zijn meer klassieke vertolking als tegenstander van werelds bekendste geheim agent voelt soms wat cheesy aan, maar leek tegelijkertijd een knipoog te zijn naar de meer straight forward Nemesis waar Bond in het verleden mee te maken had. Afgaande op de trailer van No time to Die lijkt deze trend te worden voortgezet wat ik persoonlijk een verbetering vind ten opzichte van Casino Royale en Quantum of Solace. Althans, zoals ik deze in mijn gedachten herinner.

Hoewel ik Skyfall beter vond vanwege de insteek dat voor de verandering de focus daar eens op een heel ander personage lag, grijpt Spectre terug naar de klassieke Bond formule. Skyfall levert in qua verhaal en is erg recht toe-rechtaan in vergelijking tot zijn voorganger, maar daarvoor krijg je wel een haast ouderwets vermakelijke filmbeleving terug.

3,5*

Deze ter voorbereiding op de nieuwe Bond film gezien, belooft niet veel goeds, ik vond hem net als Skyfall vrij traag, geen wonder dat die films zo lang duren, het schiet voor geen meter op.

Spectre (2015) Main Title with Radiohead Song & Credit - YouTube

Als ik dit zo zie, dan zou die Radiohead-versie zoveel beter zijn geweest als Theme Song dan Sam Smith (al is dat echt geen slechte song, maar wel wat middelmatig).

Ter afsluiting van de gehele reeks waar ik vorig jaar deze maand mee begonnen ben. En hoewel ik iets milder geworden ben richting Spectre is de film toch gewoon teleurstellend te noemen wat ook deels komt door zijn voorganger(s). Vooraf noemde ik Quantum of Solace de zwakste van de Craig reeks, maar bij het zien van Spectre is QofS toch vooral een redelijke actiefilm te noemen.

Aan de spectaculaire opening zal het niet liggen. De Bond-song van Sam Smith mag als haast klassieke stijl geduid worden, net als de aardige soundtrack van Newman. En uiteraard is Craig er weer met zijn typische stijlvolle rauwe randje en het wachten in deze film was vooral op Ernst Stavro Blofeld, de vijand der vijand, de meest illustere tegenstander ooit.

Maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Spectre lijkt met een ziedend vaart vooral heel erg veel indruk te willen maken maar doet dat zelden. De rauwe realistische actie van Skyfall en Casino Royal wordt in slechts één scene totaal afgebroken, namelijk het kolderieke gebeuren met het vliegtuig. Een episode die meer op zijn plaats geweest was in een Roger Moore film. Dan de introductie van Blofeld. Waltz probeert er het beste van te maken toch komt de gentleman schurk geen moment uit de verf en pas op het einde komt er een iets sinsitere kant naar boven. Dus ook dat is een teleurstelling. We hebben andermaal een nieuwe organisatie die het inlichtingenwerk over wil nemen en de 00's op non actief willen zetten, ook niets nieuws aan, de DB10 vind ik ronduit een lelijke wagen, Lea Seydoux ben ik persoonlijk ook niet zo kapot van en waarom ontploft die hele basis als Bond slechts een gasfles kapot schiet? En dan die zogenaamde martelingen die zicht, gehoor en evenwicht zou aantasten...

Enerzijds heeft Spectre heel veel haast, wil het erg graag indruk maken, vliegt qua geloofwaardigheid wel eens wat uit de bocht, oogt op sommige momenten weer als te gemakkelijk en zo gaat het af en aan tussen redelijke tot matige momenten. Spectre is daarmee een matige tot redelijk film te noemen, erger vind ik toch de uitstekende reeks met Daniel Craig die hierbij toch wel een ernstige deuk oploopt. Want men was zo verdomd goed bezig met een fraaie rauwe en realistische stijl. Binnen de Craig reeks is de film dan ook een ontzettende tegenvaller, maar over het gehele Bond-spectrum gezien is de film iets minder dan middelmaat te noemen, want beter dan The Man With The Golden Gun en Octopussy is Spectre wel. Hopen dat No Time To Die de draad van Skyfall weer oppakt ook al is het tussen hoop en vrees.

Deze film toendertijd in de bioscoop gezien, afgelopen week herzien.

Het niveau van Skyfall wordt nooit gehaald, maar toch is dit een prima Bondfilm. Christopher Waltz als Blofeld is leuk gecast, ben erg gecharmeerd van hem. Helaas krijgt hij naar mijn beleving te weinig screentime zodat hij bij lange na niet de dreiging van bijvoorbeeld Javier Bardem in Skyfall heeft. Zijn introductie is wel erg goed gedaan overigens.

Toch is vooral het script dat er voor zorgt dat dit geen topfilm is geworden. Het lijkt zelfs een beetje 'lui' geschreven te zijn. Zo hebben we het treingevecht al eens gezien in FRWL, een achtervolging in de sneeuw is ook al erg vaak in een Bondfilm voorgekomen en waar Q in Skyfall nog beweerde dat er geen ontploffende pennen e.d. gebruikt worden, ontploft er in deze film een horloge.

Visueel gezien is dit wederom vakwerk. Alleen de eerste tweeënhalve minuut in Mexico is al genieten geblazen. Fantastisch mooi tracking shot. Craig is in topvorm, Léa Seydoux blijkt ook een schot in de roos geweest te zijn en vooral Ben Whishaw als Q is erg overtuigend.

3.5* stonden en blijven staan.

Tegenvallend.

Ik had goede hoop voor de meest recente Bond-film van regisseur Mendez, die qua regiekunsten nergens echt te kort schiet. Zijn andere film, Skyfall, vind ik stukken beter dan deze Spectre, die naast het feit dat het iets langer duurt gewoon niet zo boeiend weet te zijn. Wat een leuke popcornavond had moeten zijn werd vooral een kleine teleurstelling.

Het eerste uur kijkt niettemin lekker weg en de opening is sterk. De vlotte manier waarmee Mendez uitpakt grijpt meteen de aandacht, en als de manier van uitpakken ook nog best spectaculair is heb je natuurlijk snel wat voordeel te pakken. Craig heb ik altijd wel een leuke Bond gevonden. Ik heb betere namen gezien in dezelfde rol, maar ook mindere. Craig heeft zijn positie naar behoren vervuld in mijn optiek.

Verder ziet het er audiovisueel duur uit en kent wat leuke settings. Helaas verslikt Mendez zich regelmatig wat in de effecten, want niet alle scenes komen er even lekker uit. De film is op z'n best wanneer er gewoon knokpartijen plaatsvinden, of misschien autoachtervolgingen. Cinematografisch maakt de film ook indruk en brengt Mendez de film naar behoren in beeld.

Een minder punt zijn de extra personages, in specifiek Seydoux. Rollen zoals die van haar remmen het verhaal een aanzienlijk stuk af waardoor je na een uur opeens tegen verveling aankijkt. De actie vermindert en sentiment neemt een prominentere positie aan, maar dat is niet voordelig. Voor het eerst begint de kijker de speelduur dan te voelen en dan gaat de film in hoog tempo achteruit, om niet meer boven water te komen met een beperkte en matige finale.

Eigenlijk pakt de film dus alleen uit tijdens de actiescenes, maar daar leek Mendez niet op te mikken. Er worden diverse pogingen gemaakt om dit verhaal wat dieper te maken, maar het bijbehorende sentiment is alleen maar vervelend. Naast die van Bautista mis ik ook wat eigenzinnige personages, want ik vond alles wel erg bekend terrein bewandelen. Uiteindelijk heb ik het grootste gedeelte van de film in verveling uitgezeten, maar dat neemt niet weg dat de actie knap is en het eerste uur vlot wegkijkt. Benieuwd naar de volgende film.

Ik heb al eens betere gezien.

Eigenlijk vond ik deze nog beter dan Skyfall. In mijn herinnering was dat net andersom.
Waar Skyfall persoonlijk en duister was, is Spectre een vrij klassieke bondfilm in een nieuw jasje.

Het mag gezegd zijn: De bondfilms uit de Craig-periode zijn mijn favoriete bondfilms. De films nemen zichzelf veel serieuzer, waar sommige films met Moore en Bosnan eerder 'coole' actiefilms voor 12-jarigen waren.

Ook deze film is een stevige brok. Het verhaal steekt vrij goed in mekaar* en ook Christopher Waltz als Blofeld is zeker geen miscast. Dat de nevenpersonages een vrij grote rol krijgen kan ik ook enkel aanmoedigen.



*: Waarom sloeg die huurling de hele trein aan gort om Bond te doden? Bij aankomst werd hij als een koning ontvangen.
Idem voor de situatie in Londen: Waarom Bond van de weg rijden en ontvoeren, als hem bij aankomst toch een dillema wacht?
Dit toont toch aan dat het script geschreven is door mensen die redeneren als volgt: "Wat zou er tof zijn om nu te laten gebeuren?". Tip: Stel ook eens de vraag: "Is het logisch dat dit nu gaat gebeuren"?

Vlak voor haar dood stuurde M [Judi Dench] een geheime videoboodschap aan James Bond [Daniel Craig] waarin ze hem opriep om Marco Sciarra [Alessandro Cremona] te liquideren en dienst uitvaart bij te wonen. Daardoor komt 007 in contact met Marco’s weduwe [Monica Belluci] die hem kan helpen de locatie van ‘L’Americain’ te ontdekken. De nieuwe M [Ralph Fiennes] heeft de leiding van MI6 overgenomen, maar krijgt te maken met de inmenging van de uiterst sceptische C [Andrew Scott], die een voorkeur heeft voor andere methoden om de wereldorde in de hand te houden. Teveel gepraat en te weinig actie in een teleurstellende episode uit de Bond-reeks waarin Mendes al zijn visuele panache uit de kast moet trekken om het interessant te houden. Christoph Waltz’ introductie als de zoon van die goede, oude Blofeld is veelbelovend, maar hij blijkt amper iets te doen te hebben. Qua actie moeten we het vooral hebben van vuistgevechten met Dave Bautista die echter bij lange niet het niveau halen van bijvoorbeeld From Russia With Love.

Beste Bondfilm die ik gezien heb (met The world is not enough als mijn guilty pleasure, vooral dankzij Sophie Marceau). Heerlijk sfeervolle opening met de día de muertos en opvolgende actie. Alleen al hoe Craig over dat randje op dat gebouw loopt helemaal in het begin, hij is best goed in humor door middel van lichaamstaal. Nadien een prima verhaal, goede actie, leuke badguys met een geloofwaardige dreiging, aangename ontwikkelingen rondom Seydoux (ik hou er wel van als het iets serieuzer is, anders blijft zo'n film toch al snel hangen, moet wel een goede balans zijn en dat is er hier). Maar het grote winstpunt ten opzichte van bijvoorbeeld No time to die is de vlekkeloze regie van Sam Mendes. Dit is echt een man die weet wat hij aan het doen is en alles in de hand heeft. Samen met Hoyte van Hoytema, een topteam. Heb er van genoten en eigenlijk voor het eerst dat ik een Bond ook echt goed vind. Meer van dit.

Naast Casino Royale (2006) behoort Spectre toch wel tot mijn Bond toppers. De kwaliteit van de geweldige openingsscene met de helikopter in Mexico wordt zo'n beetje gedurende de hele film volgehouden. De openingssong viel me helaas tegen. Seydoux en Waltz zetten prima rollen neer al zie ik Waltz veel liever in andere rollen bijv. in de films onder regie van Tarantino. Qua plot is het leuk dat er een aantal lijntjes uit vorige Craig-Bond films bij elkaar komen. Dat die in Spectre tot een afronding komen was voor mij tevens het grootste nadeel voor de laatste Craig-Bond film (No Time to Die (2021)) die me behoorlijk tegenviel in vergelijk met Casino Royale en Spectre. Wat dat betreft had Craig beter na Spectre kunnen stoppen.

Een film die voor een trend gezorgd heeft. Voor deze film waren er namelijk helemaal geen Días de los Muertos parades in Mexico-Stad, dus die parade was fictie. Maar blijkbaar sloeg het dusdanig aan, dat sinds het uitkomen van de film er inderdaad nu jaarlijks met Días de los Muertos een parade gehouden wordt.

Over de film hink ik op twee gedachten. Enerzijds heeft de film niet de visuele momenten van de vorige film. Aan de andere kant is het plot wat sterker, want de focus ligt weer op de rode draad in de hele reeks. Die focus leek in de vorige film losgelaten, maar in het licht van deze film, past die film toch ook in het grote verhaal en deze film weet zelfs uit te leggen waarom de vorige film wat minder onwaarschijnlijk is (in het universum dat de reeks schetst) dan ik aanvankelijk gedacht had.

Maar toch ook hier zwakke punten in het plot. Dan heb je als Blofeld een heel datacentrum waarmee je de hele wereld kan observeren, is de constructie van dat centrum zo kwetsbaar dat je het met een enkele welgemikte kogel opblazen kan. Dat gaat er bij mij niet in. Ook de koppeling tussen Bond en Blofeld doordat de eerste geadopteerd is door de vader van de laatste, komt iets te toevallig op me over. Ook niet echt fan van Waltz, die wat mij betreft Blofeld te luchtig speelt, alsof hij het niet serieus neemt. Dit moet dan de absolute superschurk zijn, en hij intimideert me voor geen meter.

Maar goed, de film weet wel de spanning goed vast te houden, waardoor ik uiteindelijk ook bij deze film op 2* uitkom.

Brosnan gaf als laalste aan, en nota bene met z'n eerste Bondfilm (rogue Russians na de Val van de Muur) dat 007 op z'n eind liep. Craig maakte van de reeks alleen maar een serie geweldfilms met technische snufjes. De producenten zouden de stekker er uit moeten trekken.

Ik bij de 2e keer zien geen geweldige bondfilm. Eerste uur is ronduit saai. 2e warrig en 3e onzinnig. Teveel hapsnap in t geheel. Alsof er scenes missen soms.

Spectre begint spectaculair met misschien wel de mooiste opening ooit. Daarna blijft ie nog lang boeien on vervolgens iets minder te worden. Op een of andere manier is het verhaal wat te vlak en mist ie diepgang. Beelden zijn top wat ook geld voor het geluid. Moest hem opnieuw bekijken omdat No time to Die een soort van vervolg is met dezelfde vijand.

Film 3,5

Beeld 4,5

Geluid 4,5

Nu is Skyfall weer tijd geleden maar deze Spectre vond ik toch wel wat leuker.

Tuurlijk wat lang en is het verhaal af en toe wat wankel maar flow was wel goed.

De openingsscène stak er wat actie betreft wel ver boven uit.