Hail the Conquering Hero (1944)

Een van de beste comedy's ooit. Van het genie Sturgess.

Verplicht nummer.

slechte film

Meesterwerk

irritant

Komop mensen.

sorry

Blijft minimalistisch hier, hé.

Preston Sturges wordt door vele liefhebbers gezien als een van de beste (en door fanatici de beste) komediemaker allertijden. En ik geloof dat ik dit toch wel zijn beste film vind. Sturges' dialogen zijn vlijmscherp en kostelijk. Het verhaal en de karakters heerlijk. Kan me niet voorstellen dat je dit niks vindt, tenzij je sowieso moeite hebt met komedies van die periode.

Menni heeft ook niet gestemd, dus ik neem aan dat dit een aanklacht tegen minimalistisch posten was

joh..

Erg leuk. Razendsnelle dialogen, leuke grappen en het hoofd van Bracken alleen al deed mij soms al breed glimlachen. Moet maar eens op zoek gaan naar meer werk van Sturges. Dit beviel me wel.

Wat is dit uitermate briljant !!

Je ziet dan ook dan Tati hier zijn inspiratie uithaalt.

Maar wat een prachtige balans tussen drama en komedie en ik zou eerder het drama-aspect willen benadrukken, met een fantastische "feel"goed humor. Sturges krijgt het voor elkaar om een op eerste gezicht een vrij irritant hoofdpersoon om te vormen tot een held. Muziek zit ook vrij meesterlijk door de film.

Het zijn vooral de serieuze thema's die me bijzonder treffen. De zogenaamde oorlogsthema's van een terugkerende soldaat en de impact die dat op een stadje geeft, vergelijkbaar misschien met een olympische held. Maar dit gaat veel dieper.

Ga voorlopig voor 5 sterren, misschien dat een herziening een 5+ oplevert

Een hilarische film, gelukkig nog net geen slapstick, die in een enorme vaart van het scherm lijkt af te spatten. Des te indrukwekkender zijn de verrassende, goed gemikte plottwists die ervoor zorgen dat deze film geen moment verveelt.

4,5*

Zolang je maar niet gaat roepen (zoals hier vaker) dat er drama bij de genre-aanduiding moet staan. Dit is een op en top komedie.

Dat zeg ik toch niet. Dit is gewoon een komedie. En wel eentje met diepgang, zoals Wilder's Some Like it Hot.

Erg aanstekelijke film met veel vaart en een zeer leuk verhaaltje. Het was echter vreemd dat de serieuze kant van het verhaal me meer deed dan de humor. De grappen waren leuk en goed voor een glimlach, maar net als vaak bij films uit deze tijd kon ik er niet hardop om lachen. Maar dat doet weinig af aan het kijkplezier dat je hieruit kunt halen. Leuke personages en wendingen zorgen ervoor dat je je geen seconde verveelt.

Het is echter opmerkelijk dat je je helemaal kunt meeleven met de held. Als je zoiets meemaakt als hij hier dan kun je wel begrijpen hoe pijnlijk zo'n situatie is. Leuk gedaan. Ik geef de film 3,5 sterren, een beetje een standaard aantal voor dergelijke films

Nee ik zie hier geen meesterwerk in.

Vrij oubollige humor en een simpele Disney moraal.

Eddie Bracken mag de hele film gekke bekken trekken en de beeldschone Ella Raines zorgt voor de nodige liefdestwist.

Het is wel een leuke typetjesfilm, ja hoor, dat zeker.

Toch, 3 sterren vind ik meer dan zat.

Helemaal mee eens.

Erg leuke komedie, maar oninteressante drama-subplotjes. De oubolligheid zat juist in 'het drama-aspect'.

Maar genoeg grappen en grollen die mij vermaakten, met veel goede en grappige personages en leuke door elkaar blazende fanfare-bandjes. En de komedies uit de jaren 40 hebben vaak een supersnel tempo, ook hier weer. Het leek haast wel of ik slechts een uurtje heb gekeken naar een film.

Dikke 3,5 sterren voor de pret.

Van mij ook een 3,5*, al zit het dicht tegen de 4*

De film vliegt werkelijk voorbij door het leuke, maar toch ook pijnlijke verhaal van de soldaat, die door hoofdrolspeler Bracken prima wordt neergezet. Een film die wel degelijk blijft hangen in je herinnering.

Best gedurfd, midden de oorlog de draak steken met de Amerikaanse verering van hun oorlogshelden. Die ze vaak het liefst meteen president willen maken.

Weer heerlijk gelachen. Om de fanfarekorpsen, om de burgemeester (die in deze film de prijs krijgt voor leukste Sturges-bijrol). Met de vaart die ik inmiddels van Sturges gewend ben. De mij volkomen onbekende Bracken is een voorbeeld van geslaagde typecasting. De man heeft zo'n anti-heroische uitstraling dat het de film alleen maar leuker maakt.

En de het feelgood-drama tegen het einde kon ik ik ook goed hebben, al is de film het leukst en het best (zoals alle Sturges-films) in de uitbundigst komische scenes.

Gewoon nog maar een 4.0* en ik ga Sturges tot mijn favoriete regisseurs rekenen.

(laat ik na 4,5 jaar weer eens berichtje posten bij een vermeende classic)

Zag niet lang geleden Palm Beach Story van Sturges en moest toen een kwartiertje wennen aan de stijl: is dit de beroemde Sturges (mijn eerste vier films waren toch al weer even terug)? waarom was hij ook weer zo geroemd? is dit niet heel flauw en/of oubollig? Maar de kwaliteiten en klasse zijn na 15 minuten eigenlijk wel duidelijk komen bovendrijven. Zo ook hier.

In het begin even schakelen, wat is hier zo geweldig?? Maar eenmaal uit de bar waar de film begint gaat alles rollen en zelfs lopen als een sneltrein. Mijn heer wat een tempo weer. Na 50 minuten is er even een rustpunt - eindelijk. Het briljante zit m naast het tempo en de grote hoeveelheid scherpe dialoog in alle dingen die eromheen gebeuren: losse opmerkingen links en rechts, gefrons en gekluns links en rechts - en vooral het stoïcijnse waarmee zowel de hoofd als bijzaken gepaard gaan maken het zo enorm genietbaar.

In die zin is het ook bij deze film weer zonneklaar waarom de Coens Sturges noemen als inspiratie. De arme Bracken komt vanaf scène 1 in zo'n mallemolen waar hij zonder enige eigen inbreng na een uur volledig in is verzopen. Ik zag -ik meen twee weken terug- Burn After Reading van de Coens nog een keertje en daar overkomt Malkovich ook zoiets. Een gesprek (in feite tussen anderen) neemt zo'n wending die een onafwendbare trits van geurtenissen in gang wordt gezet en de hoofdpersoon komt tegen zijn wens in en tegen beter weten in in een compromitterende situaties terecht.

Vergelijkingen met Capra zijn ook gauw gemaakt, maar de randen zijn hier scherper al is het slot nauwelijks minder naïef en ontwapenend. Maar ja het is 1943 - de wereld staat bepaald in brand. In die zin opmerkelijk dat de toon toch behoorlijk cynisch of op zijn minst ontnuchterend is - je moet er maar mee aankomen. Toch vond ik de thematiek minder aansprekend dan in Palm Beach. Waarschijnlijk te rechtlijnig en direct om er helemaal in mee te gaan. Toch stiekem één van de mindere Preston Sturges films om die reden (edit: na een nachtje slapen een halfje eraf), al levert dat altijd nog een beste film op.

De eerste film van Preston Sturges die ik zie. Heb hiernaast ook The Great McGinty.

Ontzettend onrustige en drukkefilm die even nodig heeft op gang te komen (of is het dat ik tijd nodig heb om te wennen?).

Vel, heel veel dialoog, nauwelijks rustpunten en ook visueel is het allemaal erg druk. Dat leidt bijna af van de soms ter loopse one liners die vaak erg grappig zijn. Ik heb niet heel veel met drukke grappig doenerij, maar in deze film werkt het redelijk. Het wordt nergens hilarisch maar ook nooit te flauw. Daarnaast bevat de film een aantal interessante personages die de film een extra zetje geven.

Al met al vindik, gezien het eigenlijk simpele verhaalte, de film te lang aanvoelen. Het had best korter gekund en ook had het wat meer subtielere suggestie kunnen hebben. Heb niets met personages die een enorge grimas trekken om een idee, gevoel of degelijke uit te drukken. Theater acteren. Zal ook ongetwijfeld een stijlkenmerk van die tijd zijn, maar mij bevalt het gewoon niet. Ga me spoedig aan the great McGinty wagen en dan eens zien of ik me verder een weg baan op het Sturges pad...........