Meningen
Hier kun je zien welke berichten wednesday als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
All Good Things (2010)
De film voelde gedateerder aan dan hij was (door de te dramatische filmmuziek, het uitgekauwde flashbackconcept en de teksten voor- en achteraf). Een dertien uit een dozijn thriller die nooit echt spannend of intrigerend werd.
Before I Wake (2016)
Ik vond de film rommelig - ik wist nooit voor welke insteek of welk genre de makers nou gingen. Horror? Drama? Fantasy? Ik ben absoluut voor experimenteren en "buiten de doos"-denken, maar voor deze film wierp dat niet zijn vruchten af. De karakters zijn statisch (je man wordt opgeslokt, maar dat verandert weinig tot niets in je houding en gemoedstoestand? En dat terwijl je wel al ruime tijd zielige blikken met deze man uit aan het wisselen was vanwege de dood van je kind?).
De clou is nog wel oké, maar had een betere film verdiend.
Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)
Alternatieve titel: Birdman
Dit is nou zo'n film die al heel lang op mijn Netflix-lijst stond, maar waarvan ik toch nooit op de play-knop had gedrukt. Nu hij van Netflix gaat verdwijnen, moest het er toch maar eens van komen. Birdman is zo'n film waarvan ik hoopte dat ik hem goed zou vinden: goede kritieken, acteurs die acteurs spelen (lekker meta), een plot waarvan je niet weet hoe het zal gaan lopen.
Enfin, de film opgezet en uitgekeken. En dan, al zo halverwege de film, begon er toch iets te knagen. Er wordt puik geacteerd. Het camerawerk met ogenschijnlijk één gecontinueerd shot is boeiend. Er wordt gespeeld met magisch realisme. En ondanks dat alles, raakt de film me niet. Ik werd het verhaal niet ingezogen en hoe sneller het einde naderde, des de ongeïnteresseerder ik werd. Tijdens de scène waarin Riggan van het dak af lijkt te springen hoopte ik zelfs dat de film daarmee zou eindigen, maar de film ebde daarna nog een goede twintig minuten door.
Eigenlijk voelde het toch ook als een theaterstuk, waarin je de afstand blijft voelen tot de karakters en datgene wat zich, ver bij je vandaan, op het podium afspeelt. Dat was dan, in deze setting, niet eens misplaatst.
Al met al lastig te beoordelen, maar vanwege het sterke acteerwerk toch uitgekomen op een veilige drie sterren.
Dancer (2016)
Polunin danst in de hoop zijn familie zo bijeen te brengen, omdat hij het zo goed kan, omdat het moet. Maar wanneer deze factoren minder sterk aanwezig zijn en hij teleurgesteld wordt door zichzelf of zijn omgeving, kan hij zichzelf niet meer uitleggen waarom hij danst.
Ben je als je zoveel talent hebt de wereld verschuldigd om dit talent met alle anderen te delen, of luister je naar jezelf en kies je voor datgene waar jij écht gelukkig van wordt? Het is een continue tweestrijd die Polunin met zichzelf voert en hierbij staan "de ik" en "de ander" soms heel ver uit elkaar, en dan weer heel dichtbij elkaar.
Prachtige documentaire over een ongrijpbaar persoon.
Dolly Parton: Here I Am (2019)
Typische middle of the road muziekdocumentaire. Leuke interviews met Dolly zelf, die over de nodige zelfspot beschikt. De andere geïnterviewden zijn allemaal groot fan en vertellen aan de lopende band wat er zo geweldig aan haar is. Dat biedt weinig echte meerwaarde, maar een dergelijke documentaire is over het algemeen door de fans en voor de fans gemaakt.
Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga (2020)
Ik kijk al sinds ik 10 jaar oud ben ieder jaar naar het songfestival, dus eigenlijk kon ik deze film, ondanks mijn bedenkingen, niet overslaan. De bedenkingen zaten hem toch vooral in het feit dat er Engels in een raar accent gesproken wordt om een Europese taal na te bootsen. Voor Amerikanen werkt dat, voor het Europese publiek toch echt minder.
Afijn, ik heb de film een kans proberen te geven en het feit dat o.a. Jon Ola Sand, Graham Norton en een aantal oud-deelnemers hun medewerking hebben verleend gaf me weer wat hoop.
Het begint nog niet eens zo erg. De scènes in IJsland hebben wel een paar keer voor een (glim)lach gezorgd. Wel is Will Ferrel overduidelijk meer dan tien jaar ouder dan tegenspeelster McAdams, terwijl ze volgens het verhaal dezelfde leeftijd zouden hebben. Brosnan als vader van Ferrel is ook extreem ongeloofwaardig. De film is niet bedoeld als serieuze en bijzonder geloofwaardige film, maar het ging me gedurende de film steeds meer storen. Ik snap dat Ferrel als schrijver en producent een aardige vinger in de pap heeft gehad, maar het had hem gesierd als hij geaccepteerd had dat deze rol, tegenover McAdams de film niet veel goeds doet. Beter had hij een rol als bijvoorbeeld deelnemer van een ander land aan kunnen nemen. De chemie tussen Ferrel en McAdams is dan ook volledig ongeloofwaardig en de hele film lang hoop je dat McAdams dit ook in zal zien. Maar helaas..
Het Eurovisie avontuur an sich is Amerikaans over de top en daarmee gewoon echt niet mijn humor. Het Eurovisie songfestival is al belachelijk en daar hoeft maar subtiel mee gespeeld te worden om het tot grote komische hoogte te brengen. Zo zorgt een McAdams die aan het begin van de act zegt dat haar sjaal zo lang is ervoor dat je minutenlang zit te wachten tot er iets mis gaat met die sjaal. Dan rolt hamster-Ferrel het publiek in met McAdams in zijn kielzog en de muziek speelt gewoon door op de achtergrond, niemand komt de twee te hulp en het publiek raakt niet gewond. Te overdreven en daardoor niet leuk.
Een hoop andere bijzaken slaan de plank ook compleet mis, zoals de Russische kandidaat die maar even gay is om kritiek te hebben op Ruslands lhbt-beleid, maar het personage op geen enkele manier uitdiept en de Amerikaanse toeristen die worden toegesproken op een manier waarop ik een Europeaan nog nooit over Amerikaanse toeristen heb horen spreken.
2,5 ster voor de decors, de grappen die wel geslaagd zijn en de cameo’s.
Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, Le (2001)
Alternatieve titel: Amélie
Als meisje van negen jaar oud zag ik de posters in Frankrijk aan de bioscopen hangen en was ik meteen geïntegreerd. In de brugklas werd het begin van de film tijdens een verdwaald halfuurtje afgespeeld, maar switchten we in volgende lessen snel naar de Taxi-filmserie. Wellicht omdat daarin geen orgasmes werden benoemd.
Ik kocht de dvd van mijn zakgeld in de Free Record Shop en heb deze volledig grijsgedraaid. Dankzij de anniversary edition heb ik de film ook al een aantal maal in de bioscoop mogen aanschouwen. En de film wordt nooit oud. Prachtig kleurgebruik, bizarre personages, humor en lastige onderwerpen. Maar vooral de film die mij als ietwat vreemd meisje van Franse afkomst door de middelbare school heeft heen gesleept.
Inmiddels ben ik al lang en breed volwassen, maar de magie is er niet minder door geworden.
Vijf sterren.
Fée, La (2011)
Alternatieve titel: The Fairy
De film is aandoenlijk in haar bewuste knulligheid. Vooral de Engelsman met hondje Mimi vond ik stiekem toch wel heel leuk.
Femme la Plus Assassinée du Monde, La (2018)
Alternatieve titel: The Most Assassinated Woman in the World
Ook ik vond de film regelmatig verwarrend. Ik denk dat het verhaal als miniserie beter tot zijn recht gekomen zou zijn.
Freddy Got Fingered (2001)
Een hoop ranzigheid en (pre)puberale jongens”humor”. Als volwassen vrouw ben ik niet de doelgroep voor deze film en ik had ook nooit moeten luisteren naar de vriend die me vertelde dat ik deze film een kans moest geven omdat hij heel grappig zou zijn.
Funny Face (1957)
Film die heerlijk wegkijkt. Zelfs het acteerwerk van Audrey Hepburn kan hierin op een voldoende rekenen (in tegenstelling tot Roman Hoiday).
Goldene Handschuh, Der (2019)
Alternatieve titel: The Golden Glove
Erg goede cast en de viezigheid druipt van het scherm. Hier is geen 4D voor nodig. Ongewassen haren, gore kroeg en wegrottende lijken. Ik heb de hele film lang onbewust door mijn mond in plaats van door mijn neus geademd.
Het grote nadeel vind ik dat de film na een tijdje wel erg in de herhaling valt. Op een gegeven moment was het een kwestie van “en nog een prostitué vermoord. En weer een. En nog een.“ Het magere subplot over de aantrekkelijke scholiere was te matig uitgewerkt om daar verandering in te brengen.
Uiteraard snap ik dat de filmmaker maar een zeer beperkte vrijheid had, omdat hij zich baseert op een waargebeurd verhaal.
Al met al niet mijn meest comfortable zit en ik weet ook niet of ik naar deze film was gegaan als het niet de beurt van mijn vriend was geweest om de film te kiezen. Toch krijgt hij van mij voor de cinematografie een ruime voldoende.
Hotel Transylvania 2 (2015)
Alternatieve titel: Hotel Transsylvanië 2
Toch iets minder leuk dan de vorige. Er zaten genoeg grappige momenten in en ik heb me grotendeels goed vermaakt. Dat Dennis toch een vampier blijkt te zijn zag je van mijlenver aankomen, maar ik ergerde me eraan dat er helemaal aan het einde van de film nog even met slechteriken geknokt moest worden. Ik vond dat niet passen in de geest van de filmreeks tot nu toe en behoorlijk afgezaagd.
Jagten (2012)
Alternatieve titel: The Hunt
Deense films, ik heb er altijd een beetje moeite mee. Deense cinema schuwt zware onderwerpen vaak niet en deze film is geen uitzondering. Ijzersterk geacteerd, symboliek duidelijk aanwezig, verhoudingen tussen personages op scherp en cinematografisch sober waar nodig, maar met mooie shots op de stille momenten. Toch kroop deze net als alle andere Deense films die ik gezien heb (op Den Skyldige na, die ik echt spannend vond) niet onder mijn huid. De scènes die echt iets met me deden waren de momenten waarop een dier overleed. Wellicht omdat dat de sympathiekste karakters waren.
De film voelde voor mij ook heel lang, terwijl de speelduur eigenlijk best meevalt.
Een goede voldoende voor het sterke vakmanschap, maar het blijft een kwestie van smaak.
Jeanne (2019)
Alternatieve titel: Joan of Arc
Een paar mooie shots van bovenaf (de paarden, de kathedraal), maar op het gebied van storytelling, acteerwerk en muziek heb ik me al menigmaal beter vermaakt bij een voorstelling van het plaatselijke amateurtoneel.
Ik heb geen eerdere films van deze regisseur gezien en ben, op het zien van de trailer na, zonder verdere voorkennis naar deze film gaan kijken. Ik denk dat ik de overige films van meneer Dumont, zeker na het lezen van de berichten in dit topic, links laat liggen.
Joker (2019)
Een film die het toch vooral moet hebben van het acteerwerk van Joaquin Phoenix. Hij speelt eerlijk, pijnlijk en vol emotie. Sympathiek wordt hij nergens, maar zijn verknipte gedrag kun je ergens wel plaatsen.
Echter, er continu voor proberen te zorgen dat de kijker zijn beweegredenen snapt is nu ook de grote valkuil van de film. Van subtiliteit is er bij de makers geen sprake.
Zo moeten we er continu op gewezen worden dat Arthur toch zeker psychische problemen heeft (zoals met het weinig poëtische citaat over psychische problematiek in zijn dagboek). Uit het subplotje met de buurvrouw moet zeker heel duidelijk blijken dat het zich in zijn fantasie afgespeeld heeft. Ook moet er moet steeds benadrukt worden dat de slachtoffers alleen degenen zijn die zich ook tegen Arthur gekeerd hebben, zoals nog maar eens extra verduidelijkt door het bezoekje van twee clowncollega’s, waarbij de een wordt vermoord en de ander mag vertrekken. En ga zo maar door.
Het is een valkuil waar veel (Amerikaanse) films en series in tuimelen. Onderschatten zij het publiek? Of willen ze ervoor zorgen dat er geen “ongewenste” interpretaties zullen ontstaan? Ik heb geen idee, maar het zorgt in dit geval helaas voor een wat lagere score dan er potentieel in had kunnen zitten.
Desondanks zeker een bioscoopbezoekje waard!
La La Land (2016)
Gisteren voor de tweede keer gezien. De eerste keer was toen hij net uit was en in een Franse bioscoop. Een vreemde gewaarwording, omdat er in het Frans gesproken werd, maar in het (originele) Engels gezongen. Het went, maar ik wilde daarom wel nog eens graag de originele versie zien.
Omdat ik de afloop kende, zat ik toch met een ander gevoel te kijken dan de eerste keer. Immers: je weet dat de wegen van Mia en Sebastian zullen scheiden. Hierdoor voelden sommige scènes een beetje wrang. Net als mijn eigen fijne herinneringen van relaties die uiteindelijk gestrand zijn.
Wat ik vooral mooi vind zijn het kleurenpallet, dat LA tot een sprookjesstad maakt, alle knipogen naar de klassieke cinema en het fantastische acteerwerk van met name Emma Stone. Het genre musical ligt me niet altijd, maar hier voegt het waarde toe.
Een half puntje minder vanwege de zang die niet altijd optimaal was (vooral in vergelijking met de gastrol van John Legend), maar dit stoorde mij verder niet bijzonder.
Låt den Rätte Komma In (2008)
Alternatieve titel: Let the Right One In
Ik schaam me niet voor het volgende statement: de film is beter dan het boek.
Ik ben dan ook maar wat blij dat ik eerst de film heb gezien en daarna pas het boek heb gelezen.
De film oogt in eerste instantie, naar goed Scandinavisch gebruik, ijskoud. Geen zon. Geen felle kleuren. Nee, een donker, wat flets toneel waarop een gevoelig horrordrama wordt opgevoerd. De horror neemt niet de overhand - er wordt vooral ook veel ingezoomd op de ongebruikelijke vriendschap die tussen de twee kinderen ontstaat.
(In het boek was het andersom - daarin was alles een stuk sensationeler. Ik verkies het gevoel boven de actie en zodoende vond ik de film een stuk beter!)
Lighthouse, The (2019)
De eerste, pak hem beet, tien minuten, waarin er nog (bijna) niet gesproken werd, werd ik direct in de film gezogen. Het zwart-witte 4:3-beeld kadert het grauwe vuurtorenbestaan mooi in, terwijl de misthoorn op de achtergrond buldert. (De roep van de sirene?) Sfeervol en mysterieus.
Daarna begint het sterke spel van de heren de boventoon te voeren. Defoe speelt altijd met verve. Wat Pattinson betreft, duurde het even voordat ik niet meer aan Twilight of Harry Potter hoefde te denken. Echter: hoe verder de film vordert, des te grimmiger zijn karakter werd en uiteindelijk heeft hij mij ook echt voor zich gewonnen.
Nadat de boot niet arriveerde merkte ik dat ik zelf niet meer zo geboeid was door hetgeen zich er op het scherm afspeelde. Er gebeurt nog van alles: de film komt tot een absurdistisch hoogtepunt, Defoe zwengelt de zeemanspraat extra aan. En toch zat ik stiekem op mijn horloge kijken. Ik bedacht me zelfs dat als je gedurende de film met de mannen meedrinkt, je waarschijnlijk beter “meegroeit” in de gebeurtenissen. In de bioscoop met een flesje icetea green in dat alleen geen optie.
Loro (2018)
Een bericht zonder sterren, omdat mijn gevoel bij de film zó subjectief is, dat hij zelfs te persoonlijk gekleurd is voor een recensie.
Vriendlief had zich bedacht dat we het filmhuis weer eens moesten bezoeken en koos voor deze film. Hij is niet opgegroeid in Europa en kende Berlusconi amper, ik ken Berlusconi wat beter en was (achteraf gezien zeer naïef) bang voor een film met een hoop politiek erin. (Niet mijn favoriete genre.) En nu vond ik Berlusconi al niet bijzonder sympathiek, dus dat hielp ook al niet mee.
Toch maar met lichte tegenzin naar de film gegaan en na een kwartier overwoog ik al om de zaal te verlaten. Uiteindelijk niet gedaan, omdat ik mijn vriend niet in een lastig parket wilde brengen, want die scheen zich te vermaken. Toch had ik dit achteraf gezien, eigenlijk beter wel kunnen doen.
Mijn probleem met de film? Meerdere mannen in deze film (niet alleen dhr. B. zelf) gaan genadeloos vreemd, ruilen de ene vrouw in voor de ander en proberen de vrouw waarvan ze wèl houden toch bij zich te houden, maar niet ten koste van hun seksueel losbandige levensstijl.
Resultaat: mijn vriend vond de mannen in deze film “interessante figuren” op een “ver van mijn bed show”-manier, mij deden ze exact denken aan een belangrijk figuur in mijn jeugd en er kwamen een hoop hele vervelende gevoelens mee naar boven. Dan valt de ogenschijnlijke karikatuur toch wel erg snel weg. Al met al heeft het me enorm veel innerlijke onrust gebracht, die nog wekenlang een nasleep heeft gehad.
Hierdoor heb ik totaal niet gelet op andere aspecten van de film en daarom ga ik ook geen sterrenwaardering geven. Ik wil de filmmakers niet afrekenen op de personages die zij in de film tonen.
Maar ik weet zeker: ik wil deze film nooit meer zien.
Man Som Heter Ove, En (2015)
Alternatieve titel: Een Man Die Ove Heet
Een film die, zeker naar het einde toe, flink op je gevoel inspeelt. Sommigen hier noemen het sentimenteel, en dat is het stiekem ook wel een beetje. Er worden hier en daar wat eindjes zeer kunstmatig aan elkaar geknoopt om sympathie voor hoofdpersonage Ove op te wekken en deze worden, na het vervullen van hun functie, niet altijd vervolgd (een voorbeeld is de homoseksuele jongen die verschijnt en verdwijnt). En toch: de humor en dat stukje zwartgallige feelgood houden de film naar mijn mening pal overeind. Een film die je vooral moet ervaren.
Notebook, The (2004)
Een erg fijne film in zijn genre. Ik heb hem meerdere keren gezien, terwijl ik normaal gesproken niet zo van de romantiek ben. Het tijdsbeeld wordt mooi geschetst en het acteerwerk is dik in orde.
Een persoonlijk puntje van irritatie is hoe de arme nieuwe vriendin van Gosling blijkbaar altijd heeft moeten horen hoe geweldig zijn ex is, direct inziet dat ze daar niet tegenop kan wanneer McAdams voor haar deur staat en genadeloos aan de kant geschoven wordt. Daarmee verdwijnt bij mij wat empathie voor de hoofdpersonages.
Sinister (2012)
De clou zie je van mijlenver aankomen en geschminkte kinderen vind ik niet eng, maar toch is dit best een fijne film in zijn genre. Er zijn een aantal jump scares, maar de film hoeft het niet alleen daarvan te hebben. De video’s zijn eigenlijk veel enger. De demoon is fijn simplistisch vormgegeven en blijft ook een beetje mysterieus. Een verademing ten opzichte van de zoveelste over the top James Wan-demoon die we de laatste jaren vaak voorgeschoteld krijgen.
En als kers op de taart wordt er, op on-Amerikaanse wijze, niemand van de dood gered.
Al met al ruim voldoende.
Systemsprenger (2019)
Alternatieve titel: System Crasher
Nu Hors Normes langzaam de bioscopen gaat verlaten, volgt het Duitse Systemsprenger deze bijna naadloos op. Beide films tonen dat reguliere zorgtrajecten en woongroepen niet altijd aansluiten op de behoeften van patiënten met een zwaardere indicatie en proberen dit aan de kaak te stellen. Echter, waar er in Hors Normes plek is voor een sprankje hoop, is die hoop in Systemsprenger niet terug te vinden. Een ander groot verschil is dat er in Hors Normes meerdere karakters worden gevolgd, terwijl Systemsprenger in zijn geheel om Benni en de band met haar omgeving draait.
Systemsprenger is een pittige, eerlijke film die de kijker toch eens goed na laat denken over de zorg voor kinderen zoals Benni. De situatie met haar moeder en de reactie daarop van de verzorgers die kennelijk meer geven om een gezonde, stabiele leefomgeving voor Benni dan de moeder zelf is ronduit schrijnend.
Hoofdrolspeelster Helena Zengel speelt de sterren van de hemel en draagt de film volledig.
Toch is de film niet perfect. Het camerawerk stoorde mij meer dan eens. Een voorbeeld hiervan is het schokkende beeld tijdens het rennen. Ik snap dat de regisseur niet voor een statisch beeld wil gaan, maar wanneer je zelf rent, kun je wel nog de focus houden. In deze beelden was dit niet zo. Ook vond ik de film met bijna twee uur wat aan de lange kant. Voor de sobere verhaallijn zonder subplot was 20 minuten minder afdoende geweest.
Welle, Die (2008)
Alternatieve titel: The Wave
Het concept van deze film vond ik erg interessant en hij stond daarom ook al lang op mijn lijst van films die ik nog moest zien.
Helaas toch teleurgesteld. Het tijdpad waarin de film verstrijkt is absoluut niet te rijmen met de gebeurtenissen die er plaatsvinden, het einde is zelfs met die kennis volledig over the top en de acteerprestaties zijn nooit beter dan oké. Jammer, want daardoor gaat de boodschap verloren. Aan het einde van de film kon ik deze gewoon niet meer serieus nemen en is me enkel het onrealistische drama bijgebleven.