Birdman: or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)

Het is jaren geleden dat een Amerikaanse productiemaatschappij nog zo’n prachtige film heeft voortgebracht. Het is een enerverend, fascinerend drama over verwikkelingen en onderlinge relaties in de theaterwereld, meer in het bijzonder het prestigieuze Broadway. Het pakkende verhaal laat op indringende wijze een breed scala aan gevoelens en gedragingen voorbijkomen; gedrevenheid, geldingsdrang, vertwijfeling en faalangst. González Iñárritu, zonder twijfel een van de allerbeste regisseurs van het huidige tijdsgewricht, weet zijn acteurs over de hele linie tot grote hoogte te stuwen met als uitschieters Michael Keaton en Edward Norton. Waarlijk een juweel van een film, zeldzaam intensief. Mijnerzijds mag deze film nog op menige herziening rekenen. Filmkunst met een hoofdletter F.

Toen hij afgelopen was wist ik niet wat ik ermee aan moest. Uiteindelijk is het toch een prima dramafilm met uniek camerawerk, ik had alleen meer (misschien andere) humor verwacht.

TJa ik kan het niet tegenspreken.

Misschien wat achtergrond info lezen, voordat je je kritisch uit laat. Want als je het niet begrijpt, is je beoordeling natuurlijk van weinig waarde.

Niet begrijpen? Het is nu niet bepaald een ingewikkelde film of zo. Hij is alleen tergend saai en niet interessant. Zelfs een beetje belachelijk. Dat is mijn mening. Verdere achtergrond informatie veranderd daar niets aan. Beetje gek ook. Wanneer je een film pas zou kunnen waarderen als je veel achtergrond info hebt dan is de film gewoon niet goed. Een film moet je kunnen waarderen omwille van de film zelf, toch niet omwille van haar achtergrondinformatie. Hoe dan ook ik vond het een bijzonder saaie film. Excuus daarvoor.

Rodney00 schreef: Wat een onwijs slechte film, snapte er niet zo veel van en kwam pas laat op gang.

Dus hij gaf zelf aan het net te begrijpen. Mijn opmerking was meer aan hem gericht, al gaf jij aan hem niet tegen te spreken.

Ik ben zelf van mening dat het best een ingewikkelde film is. Op technisch vlak is het natuurlijk een hoogstandje, de soundtrack vergt ook een geoefend oor (lang niet iedereen kan polyritmes waarderen, maar worden er wel enorm nerveus van, wat ook de bedoeling is). En ook qua plot lopen fantasie en realiteit door elkaar heen. Om het goed op waarde te kunnen schatten is enig inzicht in zowel de film- als de toneelwereld en het acteervak in het bijzonder wel een flinke pré. Ben het ook volledig met je oneens dat een film niet goed is, wanneer dat achtergrond info verreist.
Een goed kunstwerk reflecteert, dus de omgeving en de achtergrond is wel degelijk van belang.

Wat dat betreft ben ik het ook niet met je eens dat de film traag of saai was. Ik vond het spannend, hilarisch en wervelend vanaf het eerste shot (dat pas 119 minuten later stopte). Heb die volle twee uur op het puntje van mijn stoel gezeten. Elke scène was een feest!

Maar kennelijk heeft het je interesse niet. Dat kan.

Ja dit is geen popcorn film. Het verhaal is ontzettend energie slurpend. Depressief word je nog net niet. De goede recensies van deze film hebben me veel verwachtingen gegeven, maar ik heb er weinig van terug gezien. Acteerwerk is goed. Camera werk is van zeer goede kwaliteit. Maar thats it! Een instelling bellen is het eerste waar je aandenkt na deze film om opgenomen te worden. Een *1 , Puur voor de hype wil ik een statement maken. Oke mischien past deze film wel niet in mijn straatje, Maar dit is mijn mening en daar heeft u het mee te doen

“Popularity is the slutty little cousin of prestige.”

Birdman is een unieke film doordat het in one-take is geschoten (met wat slimme cuts) maar is daarnaast ook een boeiende film met geweldige acteerprestaties en een Lubezki in topvorm. De hele one-take benadering is erg goed gedaan en hierdoor stijgen ook de acteurs boven zichzelf uit. Ze hebben tijdens de opnamen constant op hun tenen moeten lopen omdat ze niet wilde dat de take door hun schuld overnieuw gedaan zou moeten worden. Hierdoor krijg je acteurs die alles geven en het is gewoon genieten om ze aan het werk te zien.

Het is niet verwonderlijk dat Keaton, Norton en Stone genomineerd zijn voor een Oscar want de camera zit bovenop de acteurs wat voor een beklemmende en intieme sfeer zorgt, en je hebt als kijker soms het gevoel alsof je zelf deel uit maakt van de film. Het verhaal over een aan lager wal geraakte acteur die probeert via een toneelstuk zijn carrière weer nieuw leven in te blazen, zit goed in elkaar en Keaton weet de gekte, gedrevenheid en zorgen van zijn personage goed te spelen. De ster van de film is voor mij toch Norton die een toneelacteur speelt met een groot ego. Hij is een grootheid binnen de toneelwereld en dat wil hij laten weten ook. Heerlijk personage en Norton excelleert. Ook Stone, Watts en Galifianakis zijn fantastisch alhoewel ik de Oscarnominatie voor Stone een beetje overdreven vindt. De dialogen knetteren en de regie van Iñárritu is indrukwekkend. De Oscarwinst voor beste film en regie is dan ook volledig terecht want Birdman is een filmervaring die ik niet snel zal vergeten.

Uitstekende film waarin een voormalig filmacteur het probeert te maken op het toneel. Technisch gezien een hoogstaand werkje waarbij het lijkt of de hele film uit één take bestaat. Dit zorgt wel voor een wat afwijkend tempo (de muziek versterkt dit gevoel). Een redelijk boeiend kijkje in het leven en hoofd van een acteur en het huidige Hollywood. Sterk acteerwerk van de gehele cast.

Je kan dit verguizen en je kan dit de hemel in prijzen.
Feit blijft dat dit een heel bijzondere en intensieve film is over gemoedstoestanden van mensen in de theaterwereld, hun ambities, hun eisen, hun twijfels en overtuigingen, hun talenten en hun noden.
Dat er geen verhaal in zit van A tot Z is mogelijks waar maar toch is het geboeid kijken naar de cinematografische waarden van deze film met zijn dynamische opeenvolging van scènes met knap camerawerk en fantasierijke ideeën.
De vertolkingen zijn te citeren als uitstekend, met een bijzondere pluim voor hoofdrolspeler Michael Keaton, al laat Edward Norton zich ook niet onbetuigd.

Film gehuurd van de Bieb.....Enen en vijven hier......Daar word ik niet veel wijzer van.....Zondag gaat het gieten...dan maar proberen......lol Tnx Moviemeters.

TWEE
Vandaag aan begonnen. Begrijp die hoge scores niet.
Kom er niet door heen. Aan mij niet besteed dit intellectueel en kunstzinnig hoogstandje. Eindeloze dialogen ,geen enkel verhaal. Boeit niet. Wel prima acteurs!!

Geweldige film met een heerlijke rare sfeer. Je moet m niet kijken als je niet in de stemming bent voor een rustige film.

Helemaal mee eens !

wat voor een film is dit? na een half uur wist ik nog niet naar wat ik aan het kijken was. Goed gefilmd, dat wel, maar het is mijn genre niet. op het einde van de film dacht ik : had ik niet beter de afwas gedaan?.

hoge score dus dacht nou dit is het kijken waard. maar dan..een erg langdradige film en waar het nou precies over ging kan k je niet vertellen... niet voor mij.2 uur verspild

Einde deed mij een beetje denken aan Breaking the Waves. Valt vooral op door het 'jazzy' ritme en goed acteerwerk over de gehele lijn.

Hhahahahaha zo'n gevoel had ik ook toen ik zat te kijken.Maar ik ben na een uur gestopt.

Wat een absoluut meesterwerk blijft dit toch. Heerlijke film met acteurs die boven zichzelf uitstijgen.

Deze eens herzien. Ben al lang niet meer met mijn top tien bezig geweest, maar eigenlijk is dit gewoon minimaal top 5 materiaal. Wat een film!

Prima acteurs met goed acteerwerk, maar dat is het enigste wat ook goed is. Rest was echt niet goed, niks aan saai en langdradig en niet grappig.

"Niet grappig?" Da's toch vooral een kwestie van uhh ... "smaak:"

Voice from the street: [Sam is sitting on the parapet of the theater roof. Someone shouts from below] JUUUMP!
Sam: EAT ME!
Voice from the street: OKAY. JUMP ON MY FACE!
Sam: I love this city.

Verder, de dialogen zitten zo fantastisch goed door de gehele film verweven dat ze de indruk geven de gebeurtenissen als een vooruitgeworpen schaduw vooraf te gaan. Een methode die ook in Cosmopolis gebruikt wordt, maar dit terzijde.

Bovendien is de sublieme vermenging van waan/fictie en werkelijkheid fenomenaal visueel weergegeven.

Birdman is zo'n typische pretentieuze hollywood film dat die bij mij in het verkeerde keelgat schiet. Het zal aan mij liggen. Maar wat mij betreft een kruising van De Lama's met Breaking the Waves. Constant het gevoel dat ik naar een egotrip van een regisseur en scenarioscrijver zit te kijken. Als je dan prententies hebt, zorg dat je wat te melden hebt.
Moeilijk om sterren te geven, want technisch is het geen slechte film, hij is alleen vreselijk irritant. Zebraman (japanse superheldenparodie) kon ik gek genoeg wel verteren. En het einde, je moet wel heel weinig van dit type films gezien hebben als je dit einde niet van een kliometer ver zag aankomen.

Vond de film maar matig.
Ondanks de goede acteerprestaties van de cast vond ik het een maar matig scenario, en kon het me amper boeien.
De film heeft trouwens nooit op mijn verlanglijst gestaan en daar ben ik blij om, zou hem nooit gekocht hebben.

????

Heb hem dus opgenomen van TV.

Ik bedoel wat anders: de zin is werkelijk onnavolgbaar.

Nee, dit is het toch niet helemaal. Het uitgangspunt mag er zijn: terwijl iedere serieuze acteur zich dezer dagen in een maillot laat hijsen en een superheld vertolkt, wil een vergane glorie die twintig jaar geleden een superheld speelde juist het omgekeerde doen en serieus theater brengen. Michael Keaton doet dat geweldig en Edward Norton is onvergetelijk als zijn eikelige tegenpool, maar zoveel elementen komen niet uit de verf in deze film.
De humor is gewoon niet grappig genoeg en het drama niet beklijvend genoeg. Momenten van plaatsvervangende schaamte wanneer er weer iets misloopt tijdens de voorstelling kwamen onvoldoende over bij mij als kijker, net als Riggans schuldgevoelens dat hij een slechte vader geweest is. Over de persoonlijkheid van Riggan wordt te veel verteld en te weinig getoond, terwijl show, don't tell zoveel krachtiger kan werken. Ook met de manier waarop Riggans in een maillot gehulde alter ego hem nog steeds blijft achtervolgen had veel meer gedaan kunnen worden. En hippigheidjes over Facebook en Twitter en hits op YouTube hoeven écht niet, tenzij ze echt een meerwaarde bieden. En dat doen ze hier niet.
Wat overblijft is een boeiende blik achter de schermen van een grote theaterproductie (die evenwel nog scherper had mogen zijn) en een aantal rake uitspraken, zoals 'Elke pagina van dit verhaal kostte Carver een stuk van z'n lever.' Misschien hadden de makers dit moment wat moeten laten bezinken en de film pas over twintig jaar maken, om dan een Singin' in the Rain over dit tijdperk op het witte doek te toveren.

Ik had lage verwachtingen bij deze film. Ik vreesde een surrealistische pantomine van absurde verweven 'Birdmanmomenten', maar dit bleef op één scene na beperkt (en die enkele keer kon ik wel smaken omdat dit de film niet overheerste). Nee, in de plaats kreeg ik een sereen drama met een goed verhaal. Het hebben van lage verwachtingen helpt om een goede quotering te geven als het best meevalt al is het iets te kort door de bocht.

De acteerprestaties Keaton en Norton sprongen uit het oog. Ook Watts en Stone vond ik meer dan behoorlijk. Eigenlijk is dit een vrij depressieve film waar Riggan enerzijds hunkert naar zijn glorieus verleden, maar anderzijds zijn vorige leven haat en wil bewijzen waartoe hij echt in staat is. Mensen worden soms in een rolletje geduwd of worden geassocieerd met iets waardoor je een label opgeplakt krijgt. Riggan wil meer zijn dan dat, maar merkt dat het in het theaterweteldje ook draait rond macht, afgunst en vriendjespolitiek. Showbusiness draait nu eenmaal om populariteit en zich steeds bewijzen om toch maar een hero te zijn én blijven. Het is een drug die hij wegduwt en aantrekt tegelijk. Mede daarom vond ik het einde ijzersterk en blijft dit hangen, toch wel één van de premissen om voor mij het label 'goede film' te krijgen.

Mijn zoon hoort soms stemmen. Zou dat ook zo zijn als bij Riggan? Maar dit terzijde.

Wat een goeie film trouwens. Voor mijn gevoel speelt Michael Keaton hier op het autobiografische af. Kende hem eigenlijk alleen maar van Beetlejuice en Pacific Heights. Niet van Batman. Niet mijn type film.

En dan nu een rol uit het leven gegrepen. Het voelt net alsof ik met Michael Keaton ben opgegroeid. Omdat Michael mij aan een vroegere vriend doet denken. Zelfs qua uiterlijk nog behoorlijk ook.
Die vriend was 30 jaar geleden de losbol. En nu een half leven verder door datzelfde leven getekend.
Net als Michael in deze film. Vandaar de gelijkenis.

Het is een soort van realitysoap. Met scènes uit het leven gegrepen. Met badjas vast tussen de deur. En jezelf buitensluiten. Prachtig gewoon.
Door dit authentieke komt Woody Allen in mij op. Ook uit het leven gegrepen. Prachtig.