Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)

(te) veel dialogen en tekst helaas.

Vond het wel fijn eerst te weten waar de film over ging ( een beetje voorgeschiedenis van wie die Riggan was) door dat hier te lezen want anders had ik denk ik echt helemaal het idee van " waar kijk ik naar / waar gaat het over !? "

Het komedie gedeelte was beetje moeilijk te vinden tussen de lappen tekst.

Er had helaas veel meer in gezeten, ik vind het wel iets weg hebben van "The Black Swan"

Cast doet het wel goed, kreeg het idee ook dat Keaton echt helemaal de regie ( ook over de film zelf) had ipv alleen het toneelstuk

Net herzien, blijft echt geniaal op alle niveaus. Een van de beste films van de afgelopen 10 jaar.

Mwah.

Een film met veel gezichten. Na een kwartiertje lukte het me wel er redelijk in te rollen, maar het laatste half uur heeft me toch niet kunnen bekoren. Birdman is druk, chaotisch en nerveus. Het gedrum op de achtergrond moet de film enige schwung en tempo geven, maar dat is wat mij betreft een slechte keuze geweest.

Visueel is de film zeker qua kleurengebruik aangenaam kijken. De volgende camera zit dicht op de huid van de hoofdpersonages, die meestal wel goed vertolkt worden. Michael Keaton steekt er bovenuit. Emma Stone is de enige die er weinig van bakt. De psychologische toestand van de personages zorgt voor een heleboel komische scènes.

Ook het satirische ondertoontje komt er redelijk goed uit, zeker ook omdat het zich niet beperkt tot één personage. Het zit overal wat doorheen de film. Maar toch blijft Birdman voornamelijk een verzameling scènes, de ene al wat beter dan de andere. Een coherent en vlot kijkend geheel heeft Alejandro Iñarittu er m.i. niet van kunnen maken.

2,5

Dit is nou zo'n film die al heel lang op mijn Netflix-lijst stond, maar waarvan ik toch nooit op de play-knop had gedrukt. Nu hij van Netflix gaat verdwijnen, moest het er toch maar eens van komen. Birdman is zo'n film waarvan ik hoopte dat ik hem goed zou vinden: goede kritieken, acteurs die acteurs spelen (lekker meta), een plot waarvan je niet weet hoe het zal gaan lopen.

Enfin, de film opgezet en uitgekeken. En dan, al zo halverwege de film, begon er toch iets te knagen. Er wordt puik geacteerd. Het camerawerk met ogenschijnlijk één gecontinueerd shot is boeiend. Er wordt gespeeld met magisch realisme. En ondanks dat alles, raakt de film me niet. Ik werd het verhaal niet ingezogen en hoe sneller het einde naderde, des de ongeïnteresseerder ik werd. Tijdens de scène waarin Riggan van het dak af lijkt te springen hoopte ik zelfs dat de film daarmee zou eindigen, maar de film ebde daarna nog een goede twintig minuten door.
Eigenlijk voelde het toch ook als een theaterstuk, waarin je de afstand blijft voelen tot de karakters en datgene wat zich, ver bij je vandaan, op het podium afspeelt. Dat was dan, in deze setting, niet eens misplaatst.

Al met al lastig te beoordelen, maar vanwege het sterke acteerwerk toch uitgekomen op een veilige drie sterren.

De superheld voelt dat zijn vleugels smelten door de allesverschroeiende zon. Vroegere blockbusteracteur Riggan (Michael Keaton) krijgt een existentiële inzinking wanneer zijn bekendste personage - een archetypische superheld - groter is geworden dan zijn eigen persoon. Wie is Riggan zelf nog als zijn publiek een niet-bestaande ander op hem heeft geprojecteerd? Wat is het nut van acteren als hij geen ruimte heeft om acteertalent of durf te mogen tonen? En misschien wel die essentiële vraag: houden ze van hem of van zijn personage? Riggan probeert hen te overtuigen van zijn kunnen met een eigentijdse herbewerking van Raymond Carver's illustere 'What We Talk About When We Talk About Love' (1981). De soort hogere kunst waardoor hij zichzelf op de kaart zet als een sociaal geëngageerde acteur. Maar tijdens het turbulente productieproces van het theaterstuk zet hij alles op het spel: zijn relaties, zijn financiën en zijn geloofwaardigheid.

Cinematografisch is 'Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)' (2014) een perfecte synergie tussen de intimiteit van Broadway en de bombast van Hollywood. Twee werelden die mijlenver van elkaar lijken te staan, maar met elkaar gemeen hebben dat ze vervlochten zijn met Amerikaanse sterrencultus. Iñárritu verbeeldt kunstig de overlappingen tussen film/theater door er een soort droste-effect van te maken waarin beide kunststijlen in elkaar overlopen. Zoals de illusie van één gecontinueerd shot waarmee de kleine ruimtes in beeld worden gebracht rond één theater aan Broadway. Alsof je naar een theaterstuk kijkt waar alles zich in realtime voltrekt en niet de uitkomst is van montage. Tegelijkertijd verwijst de dynamische cameravoering ook naar de zwier van een groots Hollywoodepos vol speciale effecten en bewegingen. Waar alles groter en meeslepender is dan het banale leven zelf.

Het schuren tussen Hollywood en Broadway is heerlijk gekoppeld aan Michael Keaton's Riggan als een klassieke duivelskunstenaar. Zo eentje die in zijn begeestering voor de ware kunsten bereidwillig is om eigen grenzen over te gaan. Alles of niks. De dood of de gladiolen. Indringend gespeeld door een Keaton die als geen ander personages neerzet vol opgekropte frustraties als ze balanceren op het randje van de waanzin. Toch moet ik eerlijk zeggen dat zowel de satire als kunstkritiek in 'Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)' (2014) karikaturaal blijven. Zoals de film het ironische 'noodlot' onderstreept van Riggan als blockbusteracteur die door serieuze critici al is afgeschreven omdat zijn superheldentypetje hem is voorbijgestreefd. Zo duidelijk uitgespeld dat hij zelfs een gemene journaliste ontmoet die hem er nog eventjes inwrijft dat ze sowieso een slechte recensie zal schrijven. Erger nog vind ik de ietwat rare terzijdes waarin de film al speelt met thema's als grensoverschrijdend gedrag in de acteerwereld en de dubbele moraal richting vrouwen. Lichtelijk bevreemdend hoe dat bijna vergoelijkt wordt als een komisch iets wat er nu eenmaal bijhoort.

Maar alles bij elkaar opgeteld is 'Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)' (2014) een intense vertelling over hoogmoedswaanzin en heldendom in de kunsten. Als het masker wegvalt is de acteur een feilbaar mens, maar er steekt een eigen schoonheid in diens zoektocht naar rollen om zichzelf te overstijgen.

Er zitten zeker hilarische momenten in Birdman, maar wat een drukte allemaal. De ex-superheld is een echte artiest, maar ook gewoon een mens. Dat botst wel eens, zeker op momenten dat je loopbaan net een enorme wendig aan het nemen is. Dat levert unieke momenten op, maar toch vooral confrontaties. Die lopen regelmatig uit de hand en zorgen voor de nodige peper in deze film. Maar ik werd er gewoon moe van. Ook dat drumwerk op de achtergrond is overbodig, het maakt de film nog drukker dan die al is. Toch zie ook een zekere klasse en goed acteerwerk, Birdman is dus absoluut niet slecht.

In de openingsscène zweeft Riggan Thomson [Michael Keaton] al mediterend in zijn ondergoed ongeveer een meter boven de grond en vraagt hij zich af: “How did we end up here?” Zijn grootste succes (een trilogie rondom superheld Birdman) ligt al 20 jaar achter hem en riskeert hij alles door een toneelstuk te produceren waarin hij zelf één van de hoofdrollen speelt. Het verhaal draait om de door tegenslagen geplaagde voorbereidingen op de première, een periode waarin Riggan worstelt met zijn acteurs – en de zelfingenomen Mike [Edward Norton} in het bijzonder – en de relatie met zijn dochter [Emma Stone]. Bovendien komt Riggan steeds meer onder invloed te staan van het personage waar hij ooit zoveel succes mee had. Extreem goed geacteerd surrealistisch zwartkomisch drama gefilmd in lange takes met zwervende camera die Keaton (in de rol van zijn leven) overal volgt. Filmmakerij van de hoogste orde, al zullen de bizarre verhaalelementen niet bij iedereen in goede aarde vallen.

Woord voor woord eens met wednesday met dit verschil dat ik een aantal specifieke scènes wel echt steengoed vond, waardoor ik wat hoger uitkom. Hoewel Keaton het heel goed doet vind ik het wel ironisch dat juist in deze film naar voren komt dat Norton een betere acteur is dan Keaton. En Stone eigenlijk ook.

Nee, zie ook erg veel films. Maar staat wel in mijn top 10 van de 10’s.

De regie is intrigerend, zoals dat bij The Revenant ook al was. Maar over de gehele linie is de film zelf dat te weinig. Birdman is nogal theatraal. Niet alleen in thema, maar ook in uitvoering. Voor mij een beetje té. Zowel de scènes op het toneel, waarbij het gewoon sterk is, maar ook die erachter. Het lijkt bewust en er wordt ook gewoon goed geacteerd, maar ik kon er niet zoveel mee.

2,0*

Saai.

Vervelend.

Oninteressant.

Niet boeiend, niet meeslepend.

Onsympathiek(e personages).

Geen humor.

Donker.

Langdradig.

Vermoeiend.

Teveel fantasie.

Kortom, deze film had mijn schoonmoeder kunnen zijn.

Herbekeken nadat ik hem destijds in de bios zag, en dat is niet tegengevallen. Toch wel echt een briljante film wat mij betreft die eigenlijk gewoon 5* verdient. Moet nog een paar andere films herbekijken, maar misschien geef ik deze Birdman ook wel een plaatsje in mijn top-10.

Een verschroeiend tempo, geweldige acteerprestaties, prachtige kleuren, dat heerlijke grote theatergebouw, die fantastische drummer die alles onder stoom houdt... Een meesterwerk.