Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)

Ze bestaan nog, films die je van bij het begin onderdompelen in een wereldje en je vervolgens niet meer loslaten. Nooit gedacht dat een blik achter de schermen van een theaterstuk zo boeiend kon zijn. Alleen daarvoor verdient Iñárritu flink wat lof.

Ik ben hier zonder enige verwachtingen aan begonnen, en toegegeven, na het eerste kwartier weet je nog niet echt waar je aan toe bent... Maar eens de film op kruissnelheid komt, ga je helemaal op in deze geweldige trip.

Norton hoef je al lang niet meer te leren hoe je een intense motherfucker neerzet. Keaton heeft duidelijk zijn tweede adem gevonden, Galifianakis stelt nooit teleur en Stone overtuigt als stoner.

Wat voor film Birdman precies is, valt moeilijk te definiëren. Ik hou het op strak georkestreerde chaos, maf en clever tegelijkertijd. Voor de rest laat je dit best gewoon op je afkomen.

Een hoogvlieger. 4.5*

Mja inderdaad, mijn afwas begint zich ook een beetje op te stapelen.

Want best een leuke film hoor met een hoop acteurs in topvorm, maar wat een kuteinde. In welk ziekenhuis laten ze een suïcidale patiënt op de vijftiende verdieping verblijven?

Deze film toen in de bios gezien en toen ik een zitplaats had was ik heel blij dat het rijk zowat voor mij alleen was... totdat er twee oudere dames naast me kwamen zitten waar ik in eerste instantie geen problemen mee had, maar gedurende film bleven ze maar lullen over van alles en nog wat wat in de film gebeurde.

Ik ben toch bang dat ik hier een halve tot een hele punt van af ga trekken na herziening.

Deze persoon heeft er verstand van zeg. Nee zonder grap, wat een film blijft dit zeg. Zo veel inhoud, originaliteit, warmte en denkmateriaal dat allemaal heel close voelt. Héérlijk! Opnieuw de twijfel tussen 4.5 en 5 waardoor ik toch op dat 1e blijf, al ga ik het liefst voor die 2e nu ik weer in de vibe zit. Een juweel!

Dat dit juist op een 'liefhebber' site maar net een 7 scoort snap ik echt niet, want dit moet je toch wel omarmen tussen alle 13 in een dozijn films door die er wekelijks uitgebracht worden. Met liefhebber bedoel ik niet kenner, want die zichzelf dat verklaren zijn er weer hatelijk veel van hier.

Gisteren voor het eerst bekeken deze film, vind het heel knap een film uit 2014 ,en je vervolgens 2 uur lang laten kijken naar helemaal niets ,want wat is er gebeurd in deze film? geeuw..
Komt een plekje vrij in mijn film kast met de letter B , weg ermee!

Wel een paar grappige scènes en sterke vertolkingen, maar qua verhaal en thema doet het me sterk denken aan The Wrestler.
Ik kan bovendien gewoonlijk weinig sympathie opbrengen voor als Riggan of Randy: al dat gezeur omdat niemand van hen houdt en niemand hen begrijpt. Je maakt keuzes en je moet eerst maar eens nadenken over de gevolgen van die keuzes. Jaag je je eigen droom na, dan laat je andere mensen achter en verloren tijd kan je niet terugkopen.

Feest van creativiteit in script en in beeld brengen. Refereert aan de verbeeldingscultuur van Hollywood, tezelfdertijd impliciet kritiek leverend. Alles wat maar enigszins relevant is in het acteursbestaan, passeert de revue, zoals: er nog toe doen creatief gezien, de relatie met publiek en oude fans, de recensenten, relaties... Terecht bejubeld. Wat heb ik toe te voegen aan wat hier al gezegd is? Keaton vanwege 'obvious reasons' prima keuze, maar ook omdat die zo heerlijk bloot geeft de innerlijke struggles waarmee die kampt.

Bij herziening een 4 gegeven, mede op aanraden van mijn zoon.

Ik had nog nooit zoiets gezien, een hele film die uit one take 'lijkt' te bestaan. Of het eerder gedaan is weet ik niet. Voor mij was het nieuw en ik ben omver geblazen. Werkelijk fantastisch, hoe dit in elkaar is gezet.

En dan komen die bijzonder vermakelijke karakters er nog bij, die allemaal hun ei kwijt kunnen binnen een leuke setting. Humor, vlotte dialogen, passende soundtrack en fenomenaal camerawerk. Ik heb echt genoten. Wellicht reserveer ik er een plekje voor in mijn top 10.

Best indrukwekkend.

Inderdaad lijkt de film gewoon 1 take te zijn, maar in het echt waren het er 16. 16 Cuts voor 2 uur is nog steeds erg indrukwekkend, en zorgde er dus ook voor dat sommige acteurs 15 pagina's in hun hoofd moesten stampen.

Acteerwerk is erg indrukwekkend voor een film zoals deze, Keaton en Norton stelen werkelijk de show als elkaars tegenpolen en Inarritu weet er soms ook nog best geslaagde humor in neer te zetten. Camerawerk was ook schitterend.

Alleen Stone viel me erg tegen, want ze straalde niks uit zoals ze wel deed in bijvoorbeeld Easy A. Voor de rest vond ik de set wel redelijk maar had toch wat indrukwekkender gekund. Toch wel een indrukwekkende film, aangeraden voor filmliefhebber.

Speciale film... van de begingeneriek over de innovatieve cameratechniek (alles lijkt in 1 shot over te gaan in elkaar), over de drumachtergrondmuziek, de hilarische scènes zonder dat ze komisch bedoeld zijn (of net wel), het "vogelverband", de sterke acteerprestatie van Emma als ze een betoog doet over haar vader, over een bevreemdend en toch bevredigend einde (even in het midden gelaten wat de precieze betekenis er nu van is, want dat is niet duidelijk). Zoals je ziet: deze film heeft zoveel aparte elementen dat het voor elk wat wils biedt. Bovendien kijkt deze ook zeer vlotjes weg (voor je het weet zit je in de ending scene), en zoals het een goede film beaamt doet ook deze je een beetje nadenken over het leven.
Heb een tijdje getwijfeld over de score, maar qua originaliteit/inleving mag deze er zeker zijn. Daarom toch 4*

Zeker een geslaagde film, maar zeker ook geen gemakkelijke film. Je moet er je aandacht echt wel bijhouden, en deze film vergt enorm veel van mij, maar het vakmanschap spat er anderzijds wel van af. Het is niet bepaald mijn onderwerp, maar de cinematografie, de acteerprestaties, de score met het tromgeroffel en de regie zijn allemaal geweldig. Ergens is het wel (net zoals bij La La Land die ik overigens ook nog maar eens een nieuwe kans moet geven) een film van Hollywood voor Hollywood, of moet ik zeggen een film van Broadway. Het tempo is erg goed, en de film voelt erg modern aan, maar is moeilijk om te doorgronden. Humor is ook aanwezig, hoewel het heel erg subtiel is, en er wellicht ook veel van het komische onopgemerkt aan mij zal voorbijgegaan, omdat het niveau van de film erg hoog ligt, en daarom ook erg veel vraagt van de kijker. Ik begrijp het zeker en vast als er mensen zijn die dit geniaal vinden, want het stukje genialiteit zie ik zeker en vast in deze film. Daarom dat het mij een beetje verbaast dat deze film relatief laag scoort, in vergelijking met zoiets grijs als Babel van dezelfde regisseur. Al is Birdman misschien wel erg ontoegankelijk voor het gewone publiek, maar de prijzen heeft het zeker niet gestolen. Integendeel.

Ik vond deze film met momenten erg vreemd en speciaal. Zoals gezegd zeer moeilijk om te doorgronden maar ook zeer origineel. Soms snapte ik er wel de ballen van, en de dialogen zijn soms van een zeer hoog niveau. Het is moeilijk om het relevante van het minder relevante te onderscheiden, en misschien komt dat ook wel deels door de gehanteerde stijlfiguur, het one-take gebeuren waarin alles in elkaar lijkt te vloeien en wat ik knap vindt. De boodschap / filosofie die achter deze film zit, ontgaat me wel een beetje, maar dat ontgaat me wel in het merendeel van deze film. Ik begrijp nooit waar men dat vandaan haalt. Het enige wat ik een beetje in deze film zie is een nieuw hoofdstuk in de zoektocht naar erkenning in ons leven, en het heimwee naar het ooit verloren gegaan roem. Maar deze film is op zijn minst gezegd enorm intrigerend, en alleen daarom al het bekijken waard.

Film neemt wel in kracht toe als je er blijft over nadenken... maar ik denk toch om er volledig van te houden dat ik een tweede kijkbeurt (of zeg maar derde poging zelfs) voor nodig zal hebben, maar het gaat wel de goede kant uit. Dit is zeker zo een film die je echt kunt opnieuw bekijken, en die tijdens je hem bekijkt groeit, dus in het begin duurt het een tijdje voor je bekend bent met de stijl en met de personages, maar eens je dat beter kent, zal de film zeker en nog vast groeien. Alleen een beetje jammer dat engels dus niet mijn moedertaal is, wat me een klein beetje parten speelt bij een film als deze, en ik denk ook echt dat je wel regelmatig film moet kijken vooraleer je dit een 5* kunt geven, dus je moet echt wel op en top filmliefhebber zijn, zeker omdat de film zich ook afspeelt in dat wereldje (critici, broadway-acteurs (en daarmee gepaard gaande grapjes), de stress van het zijn van een acteur en het behouden van je faam enzovoort, daarmee gepaard gaande depressiviteit of drankprobleem enzovoort). Een wereld waar imago zo een belangrijke rol speelt, vraag maar aan Weinstein en Spacey. Daarom dus dikke 7, maar ik denk dat er in de toekomst wel een 8 of 9 in zit, als ik de film nog beter begrijp, en de details / onderlinge verhoudingen me beter beginnen opvallen. Het straalt in deze film absoluut van vakmanschap (prestaties van cast & crew zijn van een zeer hoog niveau, en cinematografisch is de film echt een lust voor het oog).

Bijzondere film maar nu de tweede keer dat ik hem gezien heb wel wat meer oog voor bepaalde dingen.
Zo lijkt de film cinematografisch maar ook qua acteren eindeloos door te lopen. Er lijken geen losse scene's te zijn in die zijn alles loopt aan één stuk door. De gehele film lijkt één lange take. Wel bijzonder mooi gemaakt in die zin. En voor de acteurs lijkt het niet anders. De acteurs lijken niet te acteren, vooral Keaton en Norton niet, men lijkt in een soort van constant duel met elkaar te zijn. Elkaar uit te proberen, te improviseren en te kijken hoe de andere reageert. Het lijkt daarom ook niet een film maar eerder toneel, en het gaat ook nog over een toneelstuk. De acteurs lijken hun rol te leven, want wanneer acteert het personage en wanneer niet? Het lijkt een uber dunne scheidslijn.

Het is die dubbele laag die nog eens benadrukt wordt door Keaton's dubbele persoonlijkheid en de strijd die hij daarmee heeft. Niemand die dat door lijkt te hebben hoe zwaar de erfenis daar van weegt. De vraag is dan ook echter hoeveel macht heeft Birdman over Thomson? En zijn de bijzondere gaven die hij laat zien echt of waanideeën, want hij gebruikt ze alleen als hij alleen is, net als dat hij aankomt vliegen bij het theater maar er ook een taxichauffeur achter hem aansnelt omdat hij zijn rittengeld niet betaald heeft. Ziet Riggan ze letterlijk vliegen of niet? Het acteurs vak lijkt me een moeilijk vak. Er zijn er al genoeg aan onderdoor gegaan.

De film heeft verder zijn drama, humor en absurde momenten, en de gehele cast scoort een dikke voldoende voor hun prestaties. Een bizarre en bijzondere film blijft het wel. En dan is er die bijzondere en intrigerende muziek, die constante terugkerende jazzachtige druksolo. Heerlijk!

Een smakelijk uitgangspunt: Vergane glorie Michael Keaton die vergane glorie speelt in de clinch met zijn creatieve zelf die iets wil bewijzen versus de snack naar roem. Ironie dat versterkt wordt met het feit dat zijn hoofdpersonage ooit furore maakte met superheld 'Birdman', waarmee de link naar Keaton's topjaren met Batman natuurlijk zo is gelegd. Het is Iñárritu's variant op Sunset Boulevard, maar dan met de struggle op zich als constante en een goeie dosis pekzwarte humor.

Interresant is ook het portret van een man die haast ten onder gaat aan -deels zelf opgelegde- druk in een bikkelharde wereld waar pers en publiek steeds kritischer worden, maar waar een artiest zich ook steeds inschikkelijker dient te plooien naar de wil van dat publiek. Als je wil blijven meetellen toch. Als Tom Cruise in the picture wil blijven bijvoorbeeld (en geen haar op niemands hoofd dat daaraan twijfelt), moeten de Mission Impossible sequels blijven komen. En liefst nog met een Top Gun revival erbij, waarom niet.

En dat is meteen ook de keerzijde van de prent, het kijkt alllemaal op den duur net iets teveel weg als één lange staal zelfbeklag van een egotripper, een self made man met een luxeprobleem. Sommige scenes zijn in dit verlengde overdramatisch danwel flauw, het mist variatie of scherpte. Keaton's parade in zijn ondergoed is wellicht hier het dieptepunt, kleuterachtige aanstellerij van een niveau waar zelfs Uwe Boll van zou gaan blozen. De visuele stijl maakt dit nog erger. Hoe indrukwekkend en geprezen het kunstje met de beperkte cuts ook mag zijn, het feit dat je precies naar één lange take zit te kijken maakt het er alleen maar eentoniger op. Nochtans kan zoiets mooi uitpakken, mits iets meer plotwending en verandering van decor; het meeste drama speelt zich nu eenmaal af in diezelfde soort bevangen backstage ruimtes en gangetjes van Broadway. Dit alles maakt dat het bij een leuk idee blijft die zeker zijn kwaliteiten en momenten heeft (hoogtepunt is de criticus die op zijn plaats gezet wordt), maar op zijn geheel teloorgaat in oeverloze matigheid.

Keaton's carriere is intussen weer de hoogte ingegaan, al is het terug als tekenfilmstemmetje voor de zoveelste Pixar-blockbuster en een -toch ook wel belangrijke- rol als tegenstrever van Spiderman. Hopelijk is zijn inner ego daar helemaal tevreden mee.

Zeker een interessante film. Een kijk in de (belevings)wereld van een acteur in een aparte vorm gegoten, maar juist daarom behoorlijk boeiend. De vondst om de hoofdrol te laten spelen door een voormalig Batman acteur is natuurlijk al een sterke, ook omdat zeker niet ten koste gaat van het acteerwerk, integendeel. Een sterke hoofdrol, maar ook de overige rollen worden prima ingevuld. Altijd fijn om Norton weer te zien, die hier zeker ook schittert. Wellicht helpen de sterke dialogen ook, maar niettemin erg fijn.

Nog interessanter is de wijze waarop de hoofdrolspeler een tweede persoonlijkheid lijkt te hebben in de vorm van zijn superheldkarakter, want het toont het duale karakter van de hoofdpersoon, die tot zijn ongenoegen door iedereen geïdentificeerd wordt met zijn superheldkarakter, maar maakt zich daar eigenlijk zelf ook schuldig aan. En verder is het interessant om te zien hoe de wereld van Hollywood kan schuren met de theaterwereld.

Cinematografisch had ik het niet aan zien komen dat men de alles in één take zou doen (of althans het zo monteren en bewerken dat het lijkt alsof alles in één take genomen is). Dit soort dingen kan ik erg waarderen. De vergelijking met Irréversible dringt zich wel op, een andere film waarin hetzelfde gedaan wordt. En daar voelde het toch wat natuurlijker aan, ook omdat de wijze waarop er daar gefilmd wordt zich aanpast aan de aard van de scènes. In deze film daarentegen is het allemaal wat meer van hetzelfde en dan voelt het op een gegeven moment toch wat meer als een truc. Niettemin is het fijn dat de regisseur het experiment aandurft te gaan en ook op het visuele vlak er iets interessants van probeert te maken.

Kortom, een film die op meerdere vlakken interessant is. Misschien niet overal volmaakt, maar de film is behoorlijk allround en bovengemiddeld en alle categorieën. 4*.

Lang naar uitgekeken en sinds kort op Netflix. Gisteravond aangezet en het was een bijzondere ervaring. Een film die nog even blijft nagloeien in je hoofd. Een conclusie heb ik nog niet.

Komen nog voor hoor, zoals deze:

Victoria

Victoria (2015) - MovieMeter.nl

Het verschil is alleen dat Victoria daadwerkelijk in one take is opgenomen en Birdman niet.

Ook 22 july dit jaar nog en Russian Ark is een bekend voorbeeld. Eerste ‘fake’ one shot was Rope. Hitchcock had het vast graag in 1 take gedaan, maar de filmrollen konden niet langer dan ik meen 8 minuten, dus daar duikt de camera soms achter een kast of rug.

One shot (film) - Wikipedia - en.m.wikipedia.org

Af en toe kijk je eens weg en dan ben je van die 'longshot' af.

Ik vermoed dat het ziekenhuis hem niet zag als suicidaal. Net als de recensie laat horen ziet de wereld hem na zijn extreme daad als een groot artiest, een kunstenaar die een nieuwe vorm van realisme brengt. Het fysieke en sadomachistische soort dat we kennen uit de body-art van de jaren ‘70 (waarbij kunstenaars zichzelf regelmatig ernstig verwondden).

Birdman is een bijzondere film, eentje die echt mijn verwachtingen overtrof. Gisteravond aangezet zonder enige voorkennis, en heel aangenaam verrast.
Het personage Birdman lijkt een duidelijke hint naar Batman, het personage waar ik Michael Keaton vooral van ken. Voor mij ging deze film dan ook vooral over een acteur die nog altijd in de schaduw staat van de personages die hij speelde, en dus nog steeds op zoek is naar erkenning. Net als alle andere mensen om hem heen trouwens. Hij is verbitterd en leeft in het verleden, nu moet hij de nieuwe tijd omarmen en daarnaast zich letterlijk bloot geven om het publiek opnieuw voor hem te winnen.

Visueel is de film fantastisch. De morsige theaterkleedkamers, het podium, de straten en kroegen van New York: het ziet er allemaal te gek uit. Ook de ‘fantasy’ elementen die zijn toegevoegd zoals het Birdman personage, zien er goed uit.
Vrijwel de hele film lijkt er een jazzy soundtrack te spelen, die we soms letterlijk zien. Dit zorgt voor wat surrealistische momenten, en draagt goed bij aan de verknipte sfeer die steeds meer ontstaat. Al dat big band tromgeroffel maakt het lekker nerveus, en geeft de film daarnaast de grandeur van de oude theaterwereld.

Het camerawerk is super: bijna de hele film heb je het gevoel naar één longshot te kijken, hoewel in sommige doorgangen duidelijk is dat er een nieuwe scene start. Het effect van deze oneshot is dat de vaart er goed in blijft. Daarnaast zorgt het ervoor dat de camera vaak langer dan gebruikelijk in moderne films, op een personage gericht is terwijl hij/zij een monoloog afsteekt. Hierdoor zien we hoe ontzettend goed er gespeeld wordt, blijven we in de emotie en worden we niet afgeleid door onnodige cuts naar bijvoorbeeld de persoon tegen wie gesproken wordt. Een mooie verwijzing naar de theaterwereld ook, waar natuurlijk altijd nonstop geacteerd wordt op het podium, zonder cuts.

Het einde is me nog wat onduidelijk: de hele film door lijken de superkrachten alleen in zijn hoofd te bestaan (wanneer hij de kleedkamer op telekinetische wijze vernield, blijkt dit een illusie: als zijn producer binnenkomt zien we hem gewoon met zijn handen alles kort en klein slaan. En zijn vlucht naar het theater bleek een gewone taxirit te zijn, getuige de kwade chauffeur), maar het allerlaatste moment van de film bracht me hierover aan het twijfelen. Of heeft hij zich eindelijk verzoend met zijn memorabele personage en is één geworden met Birdman?

Wie zal het zeggen. Voor mij is deze film de verassing van alle films die ik de laatste tijd gezien heb. Vreemd dat ik deze destijds helemaal gemist heb trouwens.

4,5*

Herzien. Blijft wel goed gemaakt allemaal, maar met het uitsloverige en gemaakte toneelwereldje (en zeker die elite in New York) heb ik niets. Het zijn uitsluitend onuitstaanbare figuren in deze film dus, hoe goed ook, ik krijg er geen warm gevoel van. Maar lager dan 3 is overdreven.

Het is dan ook niet echt de bedoeling dat je hoer een warm gevoel van krijgt. Het gaat juist om die onuitstaanbaarheid. Het is vooral zwarte komedie.

De eerste film van Inarittu die ik echt heel erg goed vind. Ik loop een paar jaar achter met naar zijn films kijken en moet The Revenant nog zien, maar met de films hiervoor was altijd wel behoorlijk wat mis. Met name op scriptgebied. En juist dat is hier ook steengoed. Speels en fraai balancerend tussen drama en zwarte komedie.

Persoonlijk vond ik alleen de zgn. one-take de moeite waard in deze film. En ook dat was betrekkelijk. Er zaten zelfs bewuste onderbrekingen in, waar je wel even op moest letten. Hou bijv. eens de fles bier op de opmaaktafel in de 30e minuut in de gaten op het moment dat zijn vrouw wegloopt.....
Buiten dit soort interessante take-overgangen boeide deze film mij totaal niet.

Wow, bijzondere film! Ik moest er even inkomen, maar toen werd het beter en beter. De stijl met zowel drama als humor, en een realistische stijl gemixt met wat onwerkelijks, spreekt mij aan. Sfeervol, sterk en geweldig verhaal en acteerwerk. De muziek voegt veel kracht toe. 4*