The Lighthouse (2019)

Heeft niet helemaal de verwachtingen ingelost. De grimmige zwart-witbeelden en de ruige locatie geven de film een donkere, onheilspellende sfeer die aanvankelijk veelbelovend lijkt, maar qua plot ontwikkelt de film zich op een manier die me niet helemaal bevredigt. Er zijn wat beklemmende momenten die de film voortduwen, maar de spanningsboog is niet optimaal omdat de film in het midden wat gaat slepen. De ontknoping vond ik helaas te underwhelming om echt indruk te maken.

Aan het acteerwerk ligt het niet; Willem Dafoe doet het zoals altijd prima en ook Pattinson weet te overtuigen met zijn getekende gezicht, versterkt door de contrastrijke zwartwit-beelden. Hij heeft bovendien ook wel het talent om zijn rol goed neer te zetten (op enkele kleine overacteer-momentjes na die het haast op een toneelstuk deden lijken).

Ik denk dat de regisseur soms ook net iets te hard geprobeerd heeft om het arthouse te willen laten zijn. De trage opbouw, de zorgvuldige shots van dagelijkse klusjes doen, de sfeerbeelden van de vuurtoren en het ruige zeewater, en niet in de laatste plaats het ongebruikelijke 5:4 beeldformaat (dat naar mijn mening niet veel toevoegt).
Het werkt op zekere hoogte allemaal wel, maar het leek een beetje geforceerd ipv in dienst staand van het verhaal.

Magere 3,5*, eigenlijk vooral nog relatief hoog omdat de beelden, het sfeertje en de locatie me wel bevielen.

Geweldig intense film met een glansrol voor Dafoe en cinematografisch enorm hoogstaand. Moest er een nachtje over slapen maar toch wel een dikke 5*

De eerste, pak hem beet, tien minuten, waarin er nog (bijna) niet gesproken werd, werd ik direct in de film gezogen. Het zwart-witte 4:3-beeld kadert het grauwe vuurtorenbestaan mooi in, terwijl de misthoorn op de achtergrond buldert. (De roep van de sirene?) Sfeervol en mysterieus.
Daarna begint het sterke spel van de heren de boventoon te voeren. Defoe speelt altijd met verve. Wat Pattinson betreft, duurde het even voordat ik niet meer aan Twilight of Harry Potter hoefde te denken. Echter: hoe verder de film vordert, des te grimmiger zijn karakter werd en uiteindelijk heeft hij mij ook echt voor zich gewonnen.
Nadat de boot niet arriveerde merkte ik dat ik zelf niet meer zo geboeid was door hetgeen zich er op het scherm afspeelde. Er gebeurt nog van alles: de film komt tot een absurdistisch hoogtepunt, Defoe zwengelt de zeemanspraat extra aan. En toch zat ik stiekem op mijn horloge kijken. Ik bedacht me zelfs dat als je gedurende de film met de mannen meedrinkt, je waarschijnlijk beter “meegroeit” in de gebeurtenissen. In de bioscoop met een flesje icetea green in dat alleen geen optie.

Heeft veel voeten in aarde gehad om deze film nog ergens in een zaal te zien, maar het is me gelukt. Vandaag helemaal naar Tilburg gereisd om dit te bekijken.

Wat betreft het beeldformaat kan ik kort zijn: zie niet het noodzakelijke in van de 4:3, maar het stoort ook niet. Hoewel ik wel moest bedenken dat sommigen dit, min of meer terecht, vergelijken/associëren met The Shining, van Kubrick. En die film was ook in 4:3. Misschien toch meer geïnspireerd dan ik zelf dacht.
Verder vond ik de zwart/wit wel fijn, gaf wel een extra sfeer, bijna authentiek. Maar dat was het natuurlijk niet.
Het gesproken en gearticuleerde oudere (niet Oud) Engels vond ik goed passen, al weet ik niet in hoeverre beiden de accenten beheersten. Ik beheers het namelijk helemaal niet.
De langzame waanzin die gesuggereerd wordt, van Pattinson, pakte goed uit. Goed gedoseerd.
Maar teveel dronkemansgelul, teveel keer die twee in die kamer met verhalen. Te vaak hetzelfde.

Uiteindelijk kwam de apotheose, en die was aan de ene kant geweldig, maar het was gek genoeg ook een anticlimax. Je wacht op een geweldig geheim, en dan komt het niet, en toch ook weer wel, en je weet het niet meer. Ja, daar moet ik nog eens over nadenken. Dat is een pluspunt.

Edit: en het geluid wat er bij geserveerd werd was heerlijk.

The Lighthouse is één van de beste recentere films die ik zag. De kunstzinnigheid wordt natuurlijk al direct benadrukt door het bijna vierkante formaat en de keuze voor zwart/wit. Maar ik was ook gelijk onder de indruk van het geluid. Wat bijvoorbeeld die misthoorn wel niet teweeg bracht, geweldig. Zonder poespas wordt je een wrange hallucinerende wereld in getrokken. De rol van de zeemeeuwen is ook al zo gaaf uitgewerkt. Hoe de mannen door de alcohol zich dansend laten verbroederen neigt naar compleet geflipt en ziek. De net iets te poëtische teksten zag ik in werkelijkheid niet altijd over de lippen van deze mannen naar buiten komen, maar het was ronduit geniaal in beeld gebracht hoe maniakale gekte zich meester maakt van deze ongenuanceerde karakters.

Kijk, dit is nutti ge informatie. Mijn dank voor deze verwijzing. Jou feedback is nl in mijn hoofd blijven hangen want ik had zelf de connectie niet gemaakt -en dat terwijl ik heel bekend ben met diverse mythologie... nu is het gaan broeien en moet ik de film nog eens gaan kijken.

Denk dat velen die connectie niet gemaakt hebben, ook ik niet. De mythe zegt me overigens heel vaag iets. Zinvolle info, heeft wel echter niets te maken met "niet op te letten"

Als je deze film in 2 delen zou opsplitsen dan is het eerste deel sterk, er wordt een mooie sfeer neergezet en met prachtige, soms onnavolgbare dialogen waarbij de acteurs alles uit de kast halen, vooral Defoe is meesterlijk in zijn rol als oude vuurtorenbaas.
Het tweede deel ontspoort jammer genoeg en lijkt af en toe wel op een toneelstuk waarbij de mannen voortdurend en tot vervelens toe laveloos zijn en er weinig meer van de film overblijft.
3 steren voor Dafoe en de “Hitchcockelementen”

Even een beetje off-topic: De synopsis spreekt over een schiereiland, maar dat lijkt me zeer onlogisch. Verhaaltechnisch is het aannemelijker dat het een 'gewoon' eiland is.

Creatieve geesten als Robert Eggers moet je koesteren, want hate it or love it: The Lighthouse is in alle opzichten uniek. De getalenteerde regisseur zet vol in op een beklemmende sfeer. Alleen al met de zwart-wit quasi-vierkante beelden en onheilspellende misthoorns slaagt hij daar behoorlijk overtuigend in. Geweldig in beeld gebracht wat een overdosis aan alcohol, isolatie en zeemansfolklore met de psyche kan doen.

Redelijke film over twee mannen die in afzondering samen een vuurtoren bedienen op een klein eiland. De film ziet er zeker goed uit, het zwart-wit camerawerk en genoeg mooie shots. Ook de waanzin van de twee mannen komt prima naar voren (niet in de laatste plaats vanwege het goede acteerwerk). Echter is het als geheel wel wat eentonig en langdradig.

Het begin is echt heerlijk de sfeer is grouw en erg fijn in zwart wit mijn verwachting was erg hoog.
Geen flitsende beelden maar een rustige opbouw naar de climax (waar ik eigenlijk nog meer van verwacht had) maar Willem Dafoe en Robert Pattinson speelden heel erg overtuigend.
En het verhaal sleepte door tot waanzin of was het geen waanzin maar gewoon pure wraak?. Ik ben daar nog steeds niet helemaal over uit, zo als gezegd de film bleef ook nog wel een paar dagen na sudderen in mijn hoofd.