Meningen
Hier kun je zien welke berichten Halcyon als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Da Vinci Code, The (2006)
Vrij goed in elkaar gezette thriller omtrent een complexe samenzwering over het legaat van Jezus Christus. De aanwezigheid van symboliek en de opeenstapeling van intriges maakt dat je er de aandacht voortdurend moet bijhouden, maar dat loont. Als je je echt openstelt voor de film en meegaat in de fictieve theorieën, is de groteske ontknoping best genietbaar. Naar verluidt barstten critici in lachen uit bij de finale onthulling en vonden ze de film te complex, maar dat hangt volgens mij veel af van je instelling. Verder ben ik best een fan van Howards klassieke cinematografie waarin symfonische muziek en gotische decors voor een sinistere sfeer zorgen. Het boek zou ik niet meteen gaan lezen, maar als film is die kerkelijke geheimdoenerij een welgekomen tussendoortje.
Daddy's Little Girl (2012)
Weinig originele en al even weinig indrukwekkende martelfilm van Australische makelij die het niet haalt bij zijn Canadese voorbeeld Les 7 Jours du Talion. In dat opzicht is de score op IMDb een betere weergave dan de score hier op MM. Het eerste uur wordt aan de band tussen papa en zijn dochter gewijd, alsook het tragische verlies en het verdriet dat daarop volgt. De bedoeling is om empathie met het hoofdpersonage te krijgen, maar de slechte vertolkingen en de focus die meer op het dochtertje had mogen liggen in plaats van op het gehuil van de vader, verhinderen dat. Nadien komt er een belangrijke onthulling, die tevens ook een weinig geloofwaardige metamorfose bij de vader teweeg brengt. Van emotioneel wrak plotsklaps in een koelbloedige beul veranderen, het kan, maar die ommezwaai heeft in deze film niet de minste legitimiteit.
Het tweede deel dan, de martelgang van de dader, want daarvoor kijkt men dit soort films doorgaans toch. Ik begrijp niet goed dat die door sommigen als inventief bestempeld wordt, terwijl het grotendeels een herhaling is van de gekende handelingen: tandje trekken, arm afzagen, vingers pletten met een hamer, ... enkel de scène met de prikkeldraad had ik nog niet eerder gezien, maar in het post-Saw tijdperk is dat onvoldoende. Tenzij je natuurlijk voor de dramatische impact kiest, wat hier wel gepoogd wordt, maar totaal niet uit de verf komt. Op dat vlak is een film als Prisoners een stuk meer ontnuchterend, dankzij ijzersterke vertolkingen en geloofwaardige handelingen van de personages. Daddy's Little Girl wedt in feite op twee paarden, doch het resultaat is vis noch vlees.
Dagon (2001)
Alternatieve titel: Dagon - La Secta del Mar
Was deze film 15 jaar eerder gemaakt, dan zat er misschien een topper in. Want de gelijkenissen met The Wicker Man mogen dan wel treffend zijn, helaas wordt nergens het niveau van deze klassieker gehaald. Het schort hem vooral aan de slordige cgi en de "manhunt" die erg geforceerd overkomt door de onsubtiele locatie-overgangen.
Vermakelijk is Dagon echter wel, met momenten toch, en het zijn de sterke gore-momenten (het blijft Stuart Gordon) die toch nog de meubelen weten te redden.
Naar het einde toe wordt alles een beetje voorspelbaar en saai hetgeen het tot dan toe gemiddelde niveau toch nog naar beneden weet te halen. Spijtig, maar Dagon is toch wel een lichte teleurstelling.
Dahmer (2002)
Verfilming van het leven van Jeffrey Dahmer die trouw blijft aan de feiten. Bogend op ijzersterke vertolkingen is dit een intrigerend portret van een psychisch gestoorde man met morbide obsessies. Dahmer houdt van machtspelletjes en het domineren van zijn slachtoffers. Verklaringen voor zijn daden blijven uit. Wel zien we aan de hand van flashbacks de steeds gewelddadiger wordende evolutie die hij doormaakt. Het heden speelt zich voornamelijk af in zijn appartement, gehuld in rode tinten die de scènes tussen hem en zijn prooi een beklemmend effect bezorgen. Belachelijk lage score hier op MM.
Daikaijû Gamera (1965)
Alternatieve titel: Gamera: The Giant Monster
Reusachtige monsters die miljoenensteden met de grond gelijk maken, het heeft wel iets. Gamera verscheen in de nasleep van Beast from 20,000 Fathoms en Gojira en mikt op succes met een identieke formule: een monster dat na zoveel miljoenen jaren ontwaakt als gevolg van een milieuramp om vervolgens wraak te nemen op de mensheid. Met de niet mis te verstane maatschappijkritiek legden deze films de fundamenten voor wat al snel ecologische horror zou heten. De sets en vernielingen ogen minder spectaculair dan de grote voorgangers, maar er valt genoeg te beleven. Mensen die houden van isimo decors en schaalmodelen die genadeloos vermorzeld worden door een amfibisch wezen, moeten deze dus gezien hebben.
@ Mochizuki Rokuro: zijn de vervolgen op Gojira en Gamera een beetje het kijken waard, of is het gewoon meer van hetzelfde en enkel voorbestemd voor franchise-completisten?
Damien: Omen II (1978)
Matig vervolg op The Omen dat goede stukken afwisselt met minder goede en zelfs slechte. Zo zijn bijvoorbeeld de krachten van Damien minder spectaculair en ook de score en het slot zijn van bedenkelijk niveau. Leuke momenten waren dan weer die met de kraai en de "trapped under ice"-kill.
Het concept blijft spijtig genoeg hetzelfde: al wie de ware identiteit van de schijnbaar onschuldige Damien dreigt te ontdekken wordt zonder mededogen uit de weg geruimd. In feite een remake van het origineel dus, alleen met andere acteurs. Een gemiste kans.
Dance of the Dead (2005)
Alternatieve titel: Masters of Horror: Dance of the Dead
Erg naargeestig concept dit. Het futuristische en post-apocalyptische sfeertje is erg overtuigend en draagt de film grotendeels; Englund doet de rest. Het is haast niet te geloven dat je hier dezelfde Hooper aan het werk ziet als in pakweg het straight-forward The Texas Chainsaw Massacre. Met Dance of the Death vat Hooper het begrip horror erg ruim op en slaagt hij er bijgevolg in zijn hors d'oeuvre uit te breiden met een koude, cynische prent die visuele experimenten perfect verzoent met een opvallend bevreemdende inhoud. Hoedje af!
Dance of the Dead (2008)
Een beetje een combinatie tussen Dellamorte Dellamore en Shaun of the Dead. Een gekke grafdelver kan niet verhinderen dat horden zombies uit zijn kerkhof ontsnappen met als gevolg dat een klassiek Amerikaans eindejaarsbal overspoeld wordt door wandelende doden.
De aanpak is dus voornamelijk komisch, iets waar binnen het horrorgenre de zombieflick zich het best toe leent. De mogelijkheid om over the top te gaan met massa's vetzakkerij ligt voor de hand. Spijtig genoeg wordt die mogelijkheid hier niet volledig benut. Toegegeven, er zijn wel enkele bloederige scènes, maar anno 2008 mag dat toch ietsje meer.
Pluspunt is het script dat aaneenhangt van dolkomische en vindingrijke vondsten. De personages zijn uiteraard stereotiep, maar niet op een vervelende manier. Je kan niet zeggen dat dit een kwalitatief meesterwerk is, maar vermakelijk is Dance of the Dead zeker wel. Binnen 20 jaar noemen we dit een cultklassieker, net zoals we dat nu doen met Night of the Creeps en Return of the Living Dead.
Danza Macabra (1964)
Alternatieve titel: Castle of Blood
Prachtig gotisch schouwspel waarin de begrippen leven, dood, droom en realiteit mooi in mekaar overlopen. De hele prent is in een briljante zwart-wit fotografie geschoten met uitstekende belichting. Spijtig van de brakke geluidsband die om mij onbekende redenen in twee talen is opgenomen, maar dat kan de pret van dit sfeervol werkje niet drukken. De slotscène is er trouwens eentje om in te lijsten, zo zwartgallig!
Dark City (1998)
Zware teleurstelling toch. De filosofische vraagstukken die aangereikt worden, zijn op zich best interessant, al vind ik de manier waarop het allemaal wordt voorgesteld veel te simplistisch. Dat mag natuurlijk in een SF-film, maar dan kan je bezwaarlijk van een diepzinnige film spreken. Rest de vraag hoe Dark City zich dan profileert. Als filosofisch breekijzer is het allemaal veel te licht en oppervlakkig, maar ook als SF-thriller weet de film nooit te overtuigen. De decors zijn te gewoon en de effecten schaars. Het enige wat men op cinematografisch vlak uit de kast heeft gehaald is het onderdompelen van de film in complete duisternis...zonder dat daarbij het verhaal ergens duister aanvoelt. Pluspunt is de laatste scène, waar we het enige mooie shot in de ganse film te zien krijgen: Shell Beach.
Dark Corners (2006)
Psychologische horrorfilm met hoogtes en laagtes. Dark Corners is uitgebouwd rond de nakende zwangerschap van Susan, gespeeld door de immer bevallige Thora Birch. Moeilijkheden bij de vruchtbaarheid bezorgen haar gruwelijke nachtmerries waarin ze het slachtoffer wordt van een bloeddorstige moordenaar die het op haar foetus gemunt heeft.
De nachtmerriesequenties in Dark Corners vormen de hoofdmoot van de film. Ze worden efficiënt weergegeven aan de hand van bevreemdende camerahoeken en surrealistisch kleurgebruik. Aanvankelijk bezorgen deze sequenties een meerwaarde aan de film, met tal van bizarre personages, zwartgallige dialogen en beangstigende locaties. Gaandeweg worden ze echter een stoorzender omdat ze teveel screentime gaan opeisen en de kijker te nadrukkelijk verklaringen aanreiken. Hierdoor vermindert hun impact aanzienlijk.
De sterkte van Dark Corners is dus tegelijkertijd een zwakte, namelijk het psychoanalytische recept waarrond het scenario is opgebouwd. De makers beschikten over een goed uitgenagspunt, de technische kunde, maar wisten helaas niet de juiste balans in de storytelling te steken. Wat overblijft is een matig tussendoortje waar veel meer in zat.
Dark Floors (2008)
Jezus, wat een slechte film. Met moeite uitgekeken. Dit is met stip de slechtste Scandinavische horrorfilm die ik ooit gezien heb. En hij is niet eens écht Scandinavisch, want naast de Engelstalige acteurs is de ganse look&feel van de film mainstream Amerikaans.
Om te beginnen mist Dark Floors ook maar enige vorm van verhaal, waardoor je de hele tijd het gevoel hebt naar nietszeggende scènes te kijken. De personages zijn vreselijk irritant, de dialogen tenenkrommend slecht en de vertolkingen vervelend (vooral dat kind). Dan hoop je dat het gebrek aan inhoud wordt opgevangen door spanning of wat splatter, maar nee hoor. Het enige wat je te zien krijgt is een stelletje lachwekkende monsters die te pas en te onpas opduiken. De Finse metalzanger Lordi is daar een van, maar zijn vertoning is eerder zielig dan beangstigend. Schoenmaker blijf bij je leest zou ik zeggen. Alhoewel, berg die gitaar maar op, want van muziek maken heb je ook al niet veel kaas gegeten.
Kortom, een wangedrocht zoals ze zelden gemaakt worden en daarmee ongetwijfeld de schandvlek op de Scandinavische genrefilm.
Dark Half, The (1993)
Het probleem met King-verfilmingen is vaak dat ze zo goedkoop ogen en dat daardoor het solide schrijfwerk volledig ondergesneeuwd geraakt. Dat is met The Dark Half ook soms het geval, waardoor je bij vlagen de indruk krijgt dat dit een televisiefilm is. Romero is - op Night of the Living Dead na misschien - nooit een visueel talent geweest, maar toch weet hij vaak de juiste snaar te raken op het vlak van atmosfeer. Dat lukt hier ook en maakt aldus veel goed. Het verhaal, waarbij een schrijver oog in oog komt te staan met de materialisering van zijn pseudoniem, is origineel gevonden en die dualiteit komt in de film mooi naar voren. Thematisch nauw verwant aan Misery, al is The Dark Half helaas niet zo spannend.
Dark Knight, The (2008)
Bij wijze van eerbetoon aan Ledger deze in de bioscoop gaan zien. Had er voor de rest ook wel zin in natuurlijk. Maar echt overdonderd was ik niet; eerder teleurgesteld zelfs.
Joker was top notch. Een open deur inmiddels, maar ach, Ledger mag wat mij betreft die oscar binnenrijven want hij speelde iedereen van het scherm. En voornamelijk Bale dan, die eigenlijk redelijk belachelijk voor de dag komt. Een bink in een vleermuispak tot daar aan toe, maar die zware stem was er echt te veel aan.
Voor de rest te weinig die duistere, neogotische sfeer gezien. En vooral te weinig spektakel en snufjes. Ik had op dat vlak toch heel wat meer verwacht; er was met name geen enkele actiescène waar ik perplex van stond en dat is toch een persoonlijke vereiste bij dit soort producties. Dan vond ik films als The Matrix en Bourne toch een stuk meer revolutionair.
Geen idee wat Nolan met die 360° camerakul wou bereiken overigens, want behalve dat het totaal geen functie had werkte het ook nog eens bijzonder storend.
Verder ook goede dingen gezien natuurlijk. Verhaaltechnisch best ok met een mooi uitgewerkte dualiteit tussen goed en kwaad en een gezonde dosis moraal zoals het een degelijke stripverfilming betaamt. De bioscoopervaring was leuk, al zal me na enkele weken enkel nog een fantastische Ledger bijblijven. Zo'n zonde van die gast; echt een rasacteur.
Dark Skies (2013)
In feite is dit een zoveelste formulefilm, maar omdat het deze keer geen geesten maar buitenaardse wezens zijn die de boel komen terroriseren, krijg je toch de indruk dat het allemaal vrij verfrissend is. Dat is deels maskerade, want de typische clichés eigen aan dit subgenre worden wel degelijk netjes afgevinkt door de makers: het eerste contact met de jongste zoon, de lugubere kindertekeningen, de nachtmerries, het onbegrip van omwonenden, het ongeloof van één van de ouders en de zenuwinzinking van de andere, de daaruit voorkomende relatieproblemen, de geobsedeerde einzelgänger waarop het gezin beroep doet voor een verklaring van de gebeurtenissen, en ga zo maar door. Toch stoorde dit mij voor één keer niet, maar dat heeft veeleer met een persoonlijke voorkeur dan met objectieve kwaliteit te maken. Los daarvan is deze prent toch vakkundig in elkaar gezet, maar echt bijzonder wordt het nergens.
Dark Summer (2015)
Keir Gilchrist is een interessant acteur. Ook in It Follows vond ik hem heel overtuigend spelen, straalt ook goed die indie-vibe uit met zijn dromerige blik. De film zelf is niet slecht, maar wel erg kleinschalig en daardoor beperkt in z'n impact. Het claustrofobische element doet het zoals altijd wel goed, maar het occulte element daarentegen is weinig opzienbarend. Als geheel misschien onvoldoende, al springen enkele scènes wel in het oog. Ik denk aan het zwembad en de ingemaakte kast.
Dawn of the Dead (1978)
Alternatieve titel: In de Greep van de Zombies
Het was weer eens de week van de klassiekers en na Repulsion, Alien en The Innocents stond Dawn of the Dead op het menu. Maar dit keer de Europese cut van Argento.
De belangrijkste verschillen met Romero's versie zijn a) de soundtrack van Goblin en b) meer actie en minder diepgang. En ik moet zeggen dat deze versie me beter lag dan de originele. Bovendien vormt Dawn een mooi contrast met de eerste film uit Romero's Trilogy of the Dead. Waar Night mijns inziens eerder een artfilm is, heeft Dawn de allures van een onvervalste actie/horrorfilm, maar in essentie zijn beide films op hun manier meesterwerken.
Het leuke aan Dawn is dat je vanaf het openingsshot in de actie rolt en dat de context pas achteraf met mondjesmaat duidelijk wordt. Gevolg is dat je een vrij aparte vertelstructuur krijgt (actie - context - finale) waardoor de twee uren speeltijd zo voorbij vliegen en je geen seconde de tijd hebt om je te vervelen. De veelzijdige setting doet vervolgens de rest. Een gigantische supermarkt met genoeg middelen om een tijdje te overleven doet dienst als zwaarbewaakte burcht om de alsmaar in aantal groeiende zombies op een afstand te houden. Een tot de verbeelding sprekende locatie met onbeperkte toegang tot allerlei leuke spullen die samen met de lachwekkende oefensessies "zombie-schieten" een surrealistische sfeer oproept.
Naar het einde toe ontvouwt zich een spetterende finale met een machtsstrijd tussen zombies, plunderaars en de oorspronkelijke bezetters van het winkelcentrum. We zien hier nog even FX-held Savini aan het werk in een hilarische rol als bendeleider, hetgeen het geheel er alleen maar beter op maakt.
Kortom, een complete stijlbreuk met het eerste deel, maar desalniettemin een fantastisch vervolg dat op z'n geheel eigen manier de status van meesterwerk verdient.
Dawn of the Dead (2004)
Vannacht herzien en vind het wel degelijk een goede remake.
De sterke basis uit het origineel werd overgenomen, maar op zijn beurt heeft de scenarist van dienst er enkele nieuwe elementen aan toegevoegd die de film alleen maar ten goede komen. Zo staan Andy met z'n wapendepot en de zombiebaby garant voor coole scènes.
Veel splatter ook (in de unrated version dan toch) en veel actie. Zombies zijn ook een stuk sneller en dat zorgt voor een ander soort suspense. Persoonlijk verkies ik de trage zombie met een nagelbijtende suspense als gevolg, maar de schrikmomenten en de agressie in dit deel zijn zeer welgekomen.
Een veelzeggende scène vond ik bijvoorbeeld aan het begin hoe die zombie zijn vrouw in de auto achtervolgt, maar vanaf het ogenblik dat hij een andere, makkelijkere prooi ziet, hij de achtervolging op zijn vrouw staakt en dat andere slachtoffer aanvalt. Geen emotie, gewoon pure honger naar mensenvlees.
Day of the Animals (1977)
Alternatieve titel: Something is Out There
Slechts 9 stemmen? Nochtans is Day of the Animals één van de meest signifcante eco-horrors die in de jaren '70 vlotjes van de band rolden. Al tijdens de openingstitels worden we gewaarschuwd dat de chemicaliën die we dagelijks de lucht in blazen schadelijk zijn voor de ozonlaag. En er komt een dag waarop dat gat zo groot is, dat de zon vrij spel krijgt en de straling de dieren op deze planeet tot waanzin drijft. Diezelfde dag trekt een bonte verzameling natuurliefhebbers erop uit voor een weekendje kamperen in de bergen. Het duurt niet lang voor ze oog in oog komen te staan met de oorspronkelijke bewoners van het domein (nee, niet de indianen, hoewel er wel eentje meespeelt).
Zowel op het vlak van spanning als effecten is Day of the Animals bovengemiddeld, zeker in dit subgenre waar het werken met dieren geen evidentie is. Daarnaast zorgt de groepsdynamiek voor een extra dimensie die het allemaal interessanter maakt om naar te kijken. Dat Leslie Nielsen een eikel was wisten we bijvoorbeeld al, maar hier doet hij er toch nog een schepje bovenop als rotte appel in de mand. Of de tweedracht die hij zaait uiteindelijk de ondergang van de kampeerders zal betekenen, is de vraag die de kijker vervolgens het meest bezighoudt.
Een aanradertje voor liefhebbers van horror, maar zeker ook van avonturenfilms.
Day of the Woman (1978)
Alternatieve titel: I Spit on Your Grave
I Spit On Your Grave is zo’n film die vooral gehuurd en gekocht wordt omwille van z’n reputatie als shocker dan wel om het feit dat het een goede film is. Een briljant marketingtruckje dat eruit bestond de originele titel (Day of the Woman) te veranderen naar I Spit On Your Grave, teneinde meer volk te lokken, lag aan de basis van deze reputatie. Nu moet ik zeggen dat bijna 30 jaar na datum de shockwaarde nog relatief groot is, al vond ik het gelijkaardige Last House on the Left van Wes Craven net iets doeltreffender. I Spit On Your Grave bevat zeker en vast nog ranzige en schokkende scènes en een zekere angstaanjagende dreiging die ook in Deliverance goed tot uiting kwam; het weet de kijker eveneens te confronteren met de donkere kanten van de menselijke ziel.
Al dit gewelddadig beeldmateriaal leidt onvermijdelijk tot enkele vermeldenswaardige scènes, zoals de hele verkrachtingsscène die omwille van het door merg en been snijdende gegil van het hulpeloze slachtoffer erg pijnlijk en realistisch aandoet en ook de legendarische badkuipscène aan het eind van de film. Gedurende de hele film is trouwens nergens een echte soundtrack te bespeuren, wat alleen maar in de kaart speelt van het realistische karakter. Let overigens wel op het dreigende deuntje dat een van de belagers op z’n mondharmonica speelt tijdens het opjagen van het weerloze slachtoffer.
I Spit On Your Grave zou de perfecte wraakfilm geweest zijn moest hij niet lijden onder enkele onlogische plotwendingen en een langgerekte, ietwat teleurstellende finale. Daar waar de film aanvankelijk erg rauw en realistisch was, worden de dialogen en interacties naar het einde toe echt dom en lachwekend. Toegegeven, ze leveren enkele memorabele geweldscènes op, maar daar blijft het helaas bij.
Samengevat kan je I Spit On Your Grave als een topper beschouwen in dit toch wel duistere subgenre van de horrorcinema dat sowieso niet voor iedereen is weggelegd. De film puilt uit van sadisme en geweld, en daar moet je nu eenmaal voor zijn…
Day the Earth Stood Still, The (1951)
The Day The Earth Stood Still is het levende bewijs dat SF-films niet persé voorbehouden zijn voor een kleine niche in het brede spectrum van filmliefhebbers. Met z’n maatschappelijk relevante en daarbij erg ontroerende thematiek is dit een film die op een erg breed publiek mikt. En daar is niks mis mee, want het verhaal dat gebracht wordt is van uitzonderlijk hoge kwaliteit en uiterst waardevol. Vroeger, maar ook nu nog.
Laten we even terugkeren naar de jaren ’50, om de context te schetsen van de periode waarin deze film het levenslicht zag. De Tweede Wereldoorlog is nog maar dik 5 jaar achter de rug of de Koude Oorlog houdt de wereldbevolking in z’n greep. Conflicten tussen de VS en Rusland zorgen voor een algemene sfeer van paranoia die langzaam maar zeker alle levensdomeinen binnensluipt. Zo ook de media, waarvan film een belangrijk onderdeel is. Inwoners van de VS ondergaan het beleid van president Truman en senator McCarthy die met hun doctrine het hele land op stelten zetten. De jacht op communisten is geopend en iedereen die niet mooi in het rijtje loopt wordt verdacht van landsverraad.
Dit strakke regime heeft ontegensprekelijk een diepe, misschien wel onuitwisbare indruk nagelaten op het Amerikaanse volk. De eerste atoombom, de wapenwedloop, de communistenjacht, het wantrouwen tegenover alles wat anders is, … De ideale voedingsbodem voor de scherpe maatschappijkritiek in The Day The Earth Stood Still.
Al bij het begin van de film wordt de werkelijke aard van ons mensen pijnlijk onthuld. Een ruimteschip landt op Aarde en wordt opgewacht door tot op de tanden bewapende soldaten. Nog voor de ruimtereiziger kan zeggen dat hij met vredelievende bedoelingen is afgereisd, wordt hij door een schietgrage actieheld omver gemaaid. Regisseur Robert Wise houdt de mensheid een spiegel voor: alles wat ons onbekend is roeien we bij voorbaat uit. Als we er nog niet in slagen om op cruciale momenten voor communicatie, toenadering en verzoening te opteren, hoe zullen we er dan ooit in slagen om problemen als racisme, discriminatie, etnische conflicten, enzovoort op te lossen? Een metafoor voor de wereldlijke onmacht om in vrede en harmonie samen te leven.
Verderop in deze prent wordt naar een gezelschap van breeddenkende en vooraanstaande geleerden gezocht om het volk van Klaatu’s waarschuwende boodschap te vergewissen; het heelal moet afgeschermd worden van gewelddadige planeten. Waarschuwend, want als de planeet Aarde niet ophoudt met het aanhoudend aanwenden van agressie om problemen op te lossen, zal ze gauw haar eigen ondergang graven. Als aan het einde van de film de belangrijke samenkomst verhinderd wordt door een gordel van militairen, blijkt nog maar eens hoe terecht en broodnodig Klaatu’s interplanetaire waarschuwing is.
Behalve een weinig subtiele, doch prachtige moraal heeft The Day The Earth Stood Still de filmliefhebber nog een hoop fraais te bieden. Dat de special effects meer dan een halve eeuw na datum gedateerd ogen is een open deur. Ze nogmaals intrappen is even overbodig als belachelijk, dus laten we de sterk vertolkte personages eens van dichterbij bekijken. Centraal staat uiteraard Klaatu, die in het kader van z’n kruistocht voor wereldvrede is afgereisd naar de planeet Aarde. Klaatu’s pogingen om deze utopie te bewerkstellingen draaien echter al snel uit op een sisser; een mix van woede en verdriet bepalen zijn gemoed. Min of meer vergelijkbaar met Christus de Verlosser die al op even weinig sympathie kon rekenen bij zijn tijdsgenoten.
Wat later wordt hij onder het mom Mr. Carpenter opgevangen door het gezin Benson. Hij besluit om in de gedaante van een gewone sterveling de aardse attitude te bestuderen en naar begripvolle medestanders te zoeken. Daarbij bouwt hij een aandoenlijke relatie op met zoontje Bobby, waarin beide op ontdekkingstocht gaan in mekaars denkwereld. Deze interactie levert enkele schitterende scènes en dialogen op, ondermeer de scène waarin Bobby zijn twee dollar ruilt voor een diamant van Klaatu. Wanneer deze gaandeweg bewust zijn identiteit prijsgeeft via subtiele hints, vergeet hij in alle naïviteit dat niet iedereen van zijn goede bedoelingen overtuigd is. Het menselijke kwaad huist in Tom, het vriendje van mama Benson, die gestuurd door drang naar erkenning en jaloezie zijn concurrent een hak wil zetten. Een gigantische klopjacht is het gevolg met als inzet de uiteindelijke ondergang van de Aarde.
Dat de paranoia ook de diepste wortels van het medialandschap heeft bereikt, wordt aangetoond door een veelzeggende scène waarin een journalist abrupt zijn interview met Klaatu afbreekt als die het kuddegedrag van de Amerikaanse burgers in vraag stelt.
The Day The Earth Stood Still is alles bij mekaar een fantastische vertelling die destijds een geweldige metafoor was op de typisch menselijke angst voor het onbekende, en die meer dan 55 jaar later nog altijd erg herkenbaar is. Het confronterende schoentje past met andere woorden nog steeds. Is dat niet iets om eens ernstig over na te denken?
Day the Earth Stood Still, The (2008)
Verdienstelijke remake. Ben een groot liefhebber van het origineel uit '51, omwille van de ijzersterke boodschap. Meer dan 50 jaar later blijkt die boodschap nog steeds brandend actueel. De existentialistische vragen die deze film opwerpt, de plaats van de mens in het universum, het boeit me wel... Elke dag opnieuw pieker ik me suf over wat de consequenties zullen zijn van ons destructief gedrag. Zal Moeder Aarde wraak nemen? En zo ja, wanneer zal ze wraak nemen. In de Bijbel staat dit alles beschreven als de Apocalyps. The Day The Earth Stood Still refereert hier, denk ik, ook doelbewust aan met de gigantische insectenplaag die de ondergang van de planeet moet inluiden. Een erg duidelijke, terechte boodschap, maar het antwoord en de oplossing zijn des te complex.
Qua uitvoering ook erg netjes allemaal. Mooie special FX en enkele spectaculaire scènes zorgen voor een breed draagvlak, hopelijk blijft de moraal ook een beetje hangen. Toen ik de zaal verliet had ik het gevoel dat niet iedereen tevreden was. Te weinig actie. Een goed concept, maar te matig uitgewerkt. Dit waren maar enkele argumenten die ik hoorde. Ik kan er enigszins wel inkomen, al had deze prent op mij persoonlijk wel een positieve invloed. Niet in het minst door Keanu die een mooie rol neerzet. Beetje apathisch wel, maar zoals iemand hier reeds vermeldde was dat precies wat zijn personage van hem vroeg. Samen met The Happening behoort The Day The Earth Stood Still tot het soort reflecterende science-fiction dat poogt een gedragsverandering bij het publiek teweeg te brengen, maar hier niet in slaagt omdat de gemiddelde kijker hier in mijn ogen geen oren naar heeft. Een beetje spijtig, want ik lust er wel pap van.
Wel even aan toevoegen: het origineel blijft de betere film omdat het hele opzet daar net iets vollediger en aangrijpender wordt uitgewerkt, maar deze remake is gezien de prachtige FX een mooie toevoeging.
Daybreakers (2009)
Vampierenfilm die zich onderscheidt van het genreafval omwille van een niet alledaags uitgangspunt. Desondanks wil hij maar niet losbreken omwille van het nijpende gebrek aan spanning en actie.
Dazed and Confused (1993)
Na zoveel jaar eindelijk herzien. Pretentieloze film die er meesterlijk in slaagt een sfeervol tijdsbeeld te scheppen met tal van herkenbare situaties en personages. Het leukste is nog de ongedwongenheid van de film; alles speelt zich af in één dag waarbij enkele gebeurtenissen fragmentarisch worden weergegeven en op weemoedige wijze naar een open einde kabbelen. Pure nostalgie en jeugdsentiment.
Dead & Buried (1981)
Alternatieve titel: Dead and Buried
Heerlijke, sfeervolle film die boogt op een oerdegelijk verhaal: Een of andere wetenschapper annex maniak waant zich god en tracht zo leven en dood naar zijn hand te zetten. Een leuk idee dat samen met goed acteerwerk en mooie gore-momenten een stijlvolle horrorfilm oplevert. De plottwist op het einde maakt het allemaal nog een beetje meer de moeite waard.
Dead Calm (1989)
Thriller over een koppel dat in open zee een mysterieuze vreemdeling herbergt op hun zeilboot. Al snel blijkt die laatste heel wat op zijn kerfstok te hebben waardoor het koppel gevaar loopt.
Echt spannend wil Dead Calm helaas niet worden, daarvoor gaat er te weinig dreiging uit van de vreemdeling. Verhaaltechnisch zit de film echter goed in elkaar. Je merkt ook wel dat hij gebaseerd is op een boek, in die zin dat de plotontwikkelingen haarfijn uitgewerkt zijn.
Velen zullen zich deze film herinneren omwille van Kidmans roomblanke billen en appelvormige borstjes die je in een stomende seksscène te zien krijgt, maar de fotografie is minstens even mooi. De hele film speelt zich af op zee, maar door met alle mogelijke zonnestanden te filmen worden heel wat adembenemende shots gemaakt. Hetzelfde met de soms zwevende, dan weer beklemmende soundtrack die prima het desolate karakter van de oceaan weergeeft.
Een doordeweekse thriller in een zondags jasje.
Dead Man's Shoes (2004)
Eenmaal het slachten begonnen is hapert de machine wat en lijkt de film niet te kunnen kiezen tussen drama danwel nietsontziende wraakfilm.
Meteen ook het grootste minpunt als je het mij vraagt. De filmt zweeft wat tussen beide genres in zonder in beide écht te overtuigen. Voor een pure revengefilm is Dead Man's Shoes gewoon te soft en voor een drama toch iets te beperkt in het ventileren van emoties. Het slot is hierop een uitzondering, maar die drastische omschakeling ruikt tegelijkertijd een beetje naar een compromis richting het publiek.
Waar de film wel bijzonder goed in slaagt is het volledig omdraaien van de kijker z'n identificatiepatroon. Zo dreig je als toeschouwer sympathie te tonen voor de daders (nu slachtoffers) omdat hun voelbare angst voor de wraak loodrecht staat op het angstaanjagende, maniakale gedrag van de wreker. Tegen alle logica in, maar gevoelsmatig slaagt de regie erin de focus danig te verschuiven zodat je niet altijd beseft dat er met je voeten gespeeld wordt. Dat deze switch 100% bewust geopperd wordt blijkt uit het emotionele "now I am the monster" dat Considine zijn laatste slachtoffer toefluistert tijdens de slotconfrontatie.
Spijtig genoeg gaat Dead Man's Shoes gebukt onder een zwakke audiovisuele uitwerking. Niet dat het irritante vormen aanneemt, maar het degelijke verhaal verdiende toch een regisseur die wat meer creatieve impulsen kon geven. Een gemiste kans dus, want het scenario en de acteurs waren anders goed genoeg voor een bescheiden toppertje.
Dead of Night (1974)
Alternatieve titel: Deathdream
Het filmdebuut van Tom Savini, de meest gepassioneerde/getalenteerde make-up en FX-artist sinds Lon Chaney. Met zijn achtergrond als oorlogsfotograaf in 'Nam was hij de juiste man op de juiste plaats in deze beklemmende film van Bob Clark, over een doodgewaande oorlogsveteraan die naar huis terugkeert, maar niet meer zichzelf is. De ijzige blik van Backus en de schitterende make-up spelen de hoofdrol in dit in wezen aandoenlijke verhaal met als diepere laag kritiek op de Vietnam-oorlog. De nachtelijke scènes waarin Andy op zoek gaat naar bloed zijn in combinatie met de pianomuziek behoorlijk spannend. De sterkste scène speelt zich echter af in de drive-in, waar Andy letterlijk uit elkaar valt. Een knap staaltje body-horror.
Dead Ringers (1988)
Een van Cronenbergs meest aandoenlijke films over de haast metafysische verbondenheid tussen tweelingen. Irons kruipt met een even intense als veelzijdige vertolking in de huid van twee broers-gynaecologen die in hun strijd om zich van elkaar los te maken telkens weer ontdekken dat ze niet zonder elkaar kunnen. Een Siamese tweeling op emotioneel vlak, zeg maar. Ze zijn zo aan elkaar gehecht dat ze al hun ervaringen, gevoelens en zelfs hun sekspartners - die ze uit hun praktijk rekruteren - met elkaar delen. Met nare gevolgen, want als één van hen gevoelens krijgt voor een actrice met wie ze beide hebben geslapen, ontstaan er twijfels over hun onderlinge verhouding.
Dead Ringers is bovendien één grote metafoor die in verschillende scènes materialiseert tot de Cronenberg-typische fascinatie voor verandering, mutatie en lichamelijke anomalieën. De nachtmerrie van Beverly over de scheiding met zijn broer alsook de zelf ontworpen chirurgische instrumenten om zogezegd gemuteerde vrouwen te behandelen zijn een sterk staaltje van visueel ongemak. Maar in tegenstelling tot vele goedkope horrorfilms is het visuele aspect bij Cronenberg steeds een extensie van een uitdagende subtekst. Precies daarom gaat hij dieper dan menig ander regisseur.
Dead Set (2008)
Originele zombiefilm gezien de Big Brother setting, maar toch ook weer niet omdat de gekende clichés blijven gelden. Plottechnisch is dit dan ook een zoveelste overlevingsfilmpje waarin groepsdynamiek centraal staat. Zo blijkt dat de mensheid op zich wel de intelligentie heeft om een zombieplaag te overleven, maar steeds het onderspit delft door het gebrek aan samenwerking.
Sommige personages zijn leuk om volgen, anderen ronduit irritant, wat waarschijnlijk de bedoeling was. Een beetje lachen met de mediageilheid van bepaalde "types". De Britse humor die daaraan toegevoegd wordt is niet echt een meerwaarde, alhoewel, soms heb ik wel gelachen, vooral om die producer. Maar ik had liever wat meer spanning dan gezeik gezien. Die is er wel bij vlagen, maar nergens echt indrukwekkend.
Hoe dan ook, vermakelijk is Dead Set zeker, maar ik denk dat het Big Brother concept velen verblindt waardoor ze deze film (onterecht) geniaal gaan vinden. In dit genre zijn toch al betere films gemaakt, dacht ik?