Dazed and Confused (1993)

Het grote verschil met pakweg American Pie - dat leid ik toch af uit de reacties - is dat deze film "een ziel heeft". Klopt deels...

Ja, er hangt zeker een zweem van authenticiteit over Dazed and Confused. Iets wat doorgaans uit den boze is bij high school komedies. Naast de gebruikelijke lading holbewoners en stoners verschijnen hier ook wat meer verfijnde personages op het toneel. Ook de jaren 70 setting geeft de film iets unieks, mede dankzij de soundtrack die duidelijk een flinke hap uit het budget mocht nemen.

En toch drijft de film voor een groot deel op kolder. De bullies waren wel erg cliché, en vooral de boertige manier waarop hun streken gerelativeerd werden vond ik nogal bizar. Niet dat de arme slachtoffertjes Platoon-gewijs moeten ineenzakken, maar het viel gewoon allemaal nogal makkelijk tussen de plooien.

3.5*. Want onderhoudend is Dazed and Confused zeker. Het vleugje sérieux doet de film goed, maar net te licht om écht herkenbaar en gevat uit de hoek te komen. Freaks and Geeks light zeg maar.

Why "Dazed And Confused" Transcends The Stoner Movie Stereotype - civilized.life


As long as people are dazed and confused by life, the film endures.

Dazed and Confused is op een of andere manier lang onder de radar gebleven- dat geldt eigenlijk voor Linklater in het algemeen, wiens Before-films ik bv ook nog moet zien.

Ik ging er dus vrij blanco in, en dat leverde een aangename kijk-ervaring op. Het is een film die het vooral van sfeer moet hebben. Nou heb ik die tijd niet (bewust) meegemaakt maar waarschijnlijk zit er voor de meeste mensen wel wat herkenbaars in.

Op veel punten is de film ook wel erg Amerikaans: denk alleen al aan het doelloos rondrijden wat in vrijwel elke tienerfilm uit de VS zit, of het ontgroeningsproces dat ze kennelijk doen als je naar senior high gaat.

Geen groot fan van jaren 70 rock paste de muziek toch wel erg bij de film, ik veerde wel even op bij "Hurricane" als ze de kroeg inlopen (en met de close-up van het tafelvoetballen- met midden scoren mocht trouwens bij ons niet). Verder is het gewoon aangenaam, er gebeurt niet veel maar de vage gesprekken, het rondhangen en op zoek naar vertier leveren genoeg leuke scenes op.

Een film die me meerdere keren is aangeraden. Toch was ik bang dat ook deze Linklater zou uitlopen op een teleurstelling. Ben nu bepaald een fan van hem. Gelukkig is dat het niet geworden. Ik vond het een heerlijke film.

Een film vol met leuke personages, die eigenlijk de hele film niets anders doen dan een beetje rondhangen, praten over belangrijke en minder belangrijke dingen. Maar vooral genieten van het jong zijn. Linklater geeft het tijdsbeeld van de film enorm goed weer. Design van de film en de fantastische soundtrack transporteren je terug naar '76, met hits als "Slow Ride", "Fox on the Run", "Tuesday's Gone" en "Rock 'n Roll All Night". Ja, echt een heerlijke soundtrack.

Ook goed is de heerlijke relaxte sfeer die de film over brengt. Zorgt voor een erg fijne kijkervaring. Je gaat heel erg mee in de film. Ook zijn bepaalde elementen natuurlijk erg herkenbaar voor iedereen. Acteerwerk is heel fijn. Leuk om een hoop bekende gezichten tegen te komen.

Leuke film met een erg goede sfeer en heerlijke muziek. Een film die ik vaker ga opzetten.

Goede review, weinig aan toe te voegen. Erg genoten van deze film: een van de betere, sfeervolle US "hang out" films die ik heb gezien (samen met The Wanderers (1979) denk ik). Echt een film die ik nog wel een aantal keer zou kunnen kijken (zeker als bezoek 'm ook wil zien).

Deze film heeft zo zijn momenten. Soms zaten er wel zalige lines in. Het eerste halfuur vond ik er weinig aan, maar ben toch verder blijven kijken en moest er uiteindelijk wel een aantal keer om lachen. Het ziet er zeker Amerikaans uit, er zijn nog wel een aantal dingen die bekend voorkomen zoals het shotgunnen van een pils. Ook fijn om een aantal nu zeer bekende acteurs te zien in hun wilde jaren, zoals McConaughey, Affleck (die ik overigens niet herkend had) en Milla Jovovich.

Hit & miss.

En ditmaal weer een miss voor Linklater. Kon niet zoveel met deze film en dat ligt vooral aan de personages. Dat er niet echt sprake is van een plot is geen probleem, Linklater is sowieso beter wanneer hij karakter- en/of tijdsschetsen maakt, maar dan heb je wel wat fijne personages nodig om de tijd mee door te brengen.

Dazed & Confused is een verzameling Americano clichés. Meelopertjes, jocks, de dopey kids. Veel nuance heb ik niet kunnen ontdekken, veel aangename personages ook niet. Weinig persoonlijkheden, veel eikeltjes en irritante gastjes.

De film volgt verschillende groepjes die de hele speelduur van samenstelling veranderen en elkaar steeds weer kruisen. Aangevuld met een soundtrack die een hoop bekend werk uit de 70s afhaspelt. En dat is het dan wel zo'n beetje. Qua herkenbaarheid zal het denk ik de gemiddelde Amerikaanse highschooler veel meer zeggen, ik ken deze clichés vooral vanwege een teveel aan Amerikaanse highschool films en series.

Niet het soort personages waar ik graag 90 minuten mee doorbreng. Ook niet een setting waar ik enorme melancholische gevoelens voor koester. En dan heeft deze film bitter weinig te bieden, buiten een zekere natural waarmee iedereen doorheen het dorpje zoeft.

1.5*

Uitstekende high school film. Een van de beste in z'n soort.

Jaaaaaa, alle clichés op een hoopje gegooid en toch slaagt Linklater erin hiervan een magische cocktail te bereiden waardoor deze film net allesbehalve de dertiende in het dozijn is.

Volledig mee eens. Ja, de typetjes zijn vrij stereotiep. Maar tegelijkertijd worden ze zo waarachtig gebracht dat het gewoon mensen van vlees en bloed zijn. Niet zoals de bordkartonnen personages in tal van high school films, waar Dazed & Confused naar mijn mening ver van af staat.

Een sfeervolle film die qua plot niet veel om het lijf heeft, maar wel een aardig beeld geeft van een laatste schooldag in de VS in de jaren '70. Enkele bekende gezichten komen hier op jonge leeftijd voorbij, met name Milla Jovovich, Ben Affleck en Matthew McConaughey. McConaughey heeft eigenlijk wel de leukste rol in deze film. Verder een prima soundtrack en hoewel het niet veel om het lijf heeft, kijkt het best aardig weg.

Herzien. Heerlijke film over de laatste dag van het jaar op een high school in 1976. Regisseur Linklater weet precies de juiste toon te treffen; de film balanceert kunstig tussen komedie en melancholisch coming of age drama. Veel inmiddels bekende gezichten in de toen grotendeels onbekende cast en veel geweldige muziek. Maakt een fraaie double bill met American Graffiti, waar de film duidelijk door geïnspireerd is.

Fantastische film, maar wel een die een trage start had voor mij. Die laidback 70's-sfeer maakte direct indruk (als ik niet beter had geweten had ik makkelijk kunnen denken dat de film veel ouder is dan hij werkelijk is) en de muziek is ook super, maar ik vond de personages niet direct allemaal even sympathiek. Precies zoals in Everybody Wants Some zie je vooral die jongens onder elkaar aankloten, en dat is niet onherkenbaar, maar ik heb niets met dat enthousiasme over die ontgroeningsrituelen en dat overdreven populaire en luidruchtige gedrag. Daarnaast worden er ook wel direct een hele hoop personages op je afgevuurd.

Gelukkig gaat de film niet zo lang als Everybody Wants Some door met gekloot van de jongens onder elkaar, komt er wat meer rust in de film en leer je de personages op een gegeven moment ook allemaal goed kennen. Vooral tegen het einde van de film is de sfeer gewoon intiem en magisch te noemen. Je voelt echt de verveling, hoop en frustraties van al die kinderen. De film voelt dat zo goed aan en is eigenlijk uniek in zijn soort daarin. Want films over drank, drugs en feesten weten zelden zo in het hoofd van de personages door te dringen zonder alles te opzichtig en voorspelbaar uit te spreken.

Dat komt nog wel het beste tot zijn recht bij het personage van Pink, eigenlijk een beetje de hoofdpersoon en verbindende factor voor de rest. Waar rollen als die van Affleck als gefrustreerde creep en Cochrane als de stoner wel echte typetjes zijn blijft er bij hem wat te raden over. McConaughey weet door zijn spel het typetje al wat te overstijgen. Mooi ook als Mitch zich helemaal het mannetje voelt als hij met die laatstejaars op mag trekken en hij indruk maakt op zijn vrienden en het meisje waar hij een oogje op heeft omdat hij bier heeft weten mee te krijgen. De romances zijn ook super in de film, vooral ook die van Tony en Sabrina. Wat Tony betreft vreesde ik een typetje, maar Rapp speelt het fijn ingehouden en Hinojonasa is een van de weinige personages die al vanaf het begin sympathiek is. 4.0*.

Leuke karakters, Amerikaanse highschool sfeer en muziek. Geinig ook om Affleck en McConaughey zo jong te zien.

Wel vond ik het 'doelloze' plot helaas wat tegenwerken in de loop van de film. Bepaalde clichés worden hier gelukkig wel vermeden en nergens wordt het overdreven.

6je.

“That's what I love about these high school girls, man. I get older, they stay the same age.”

Schitterende film. Je kijkt eigenlijk de hele tijd alleen maar naar een dag in het leven van een stel (op het eerste gezicht niet bijzondere) tieners, maar dit wordt door Linklater wel op een fantastische manier getoond. Want Dazed and Confused heeft een heerlijk relaxt sfeertje, fantastische muziek en leuke personages. En acteurs die perfect gecast zijn.

Veel blowen, voor het eerst verliefd worden, de macho uithangen, meisjes versieren, 'ontgroend' worden, de druk om bepaalde toekomstkeuzes te maken etc. Het is allemaal al eens vaker gedaan, maar in de handen van Linklater en acteurs als London, Cochrane, Wiggins, Jovovich, Affleck en McConaughey (all right, all right, all right) wordt het al snel iets speciaals. En de muziek maakt het helemaal af.

Fijne highschool-film van Richard Linklater, de man die ons al heel wat fraaie titels bracht. Meestal zijn dat titels waarin je mensen, of dat nou jongeren of ouderen zijn, ziet groeien in hun bestaan. Op zich is deze Dazed and Confused wel in dat lijstje te stoppen, al blijft het wel een redelijk luchtige highschool-film met de verwachte dramatiek en puberale ongein die bij dit subgenre dat ik graag zie past. Er hangt een prettige sfeer en de ondersteuning van toffe muziek en een prima spelende cast versterkt dit allemaal extra. Sowieso vind ik die Amerikaanse highschool-sfeer altijd wel boeiend, lekker over de top en wel erg gericht op sociale status en klaargestoomd worden voor de toekomst. Ik ben ook net iedereen een scholier geweest, maar dat hele gevoel is hier altijd veel minder aanwezig. En gelukkig maar, want het voelt allemaal wel wat leeg aan. Uitstekende film.

3,5*

Linklater heeft me nooit heel erg overtuigd, maar behalve Boyhood valt hij ook nooit echt door de mand. En dit is misschien wel mijn favoriete LInklater tot nu toe gebleken. Een fijn, luchtig meanderend portret van een laatste schooldag op een Amerikaanse high school in de jaren '70. Nou ja, het is weliswaar in de film een schooldag, maar het lijkt alsof de hoogtepunten van een half jaar erin gecondenseerd zitten. Maar dat maakt verder niet uit. De film volgt de avonturen van een brede groep tieners, waarin we alle cliche-groepen terug zien komen - de stoners, de nerds, de arrogante bitches, de jocks, maar allemaal worden ze wel zodanig in grijstinten neergezet dat ze wel echt menselijk overkomen. In tegenstelling tot vele andere high-school-films. En dat authentieke sfeertje is toch ook wel de voornaamste trekker. Weliswaar is Dazed and Confused heel erg jaren '70 en vooral ook heel erg Amerikaans, met on-Nederlandse taferelen als het eeuwige doelloos rondrijden en pistolentrekkende locals, maar ondanks dat voelde het af en toe toch wel nostalgisch aan. Leuke film.

Vandaag reed ik Austin binnen en prompt werd Sweet emotion op de radio gedraaid. Alright, alright, alright.

Haha, heerlijk!

Best een leuk filmpje. Komt natuurlijk geen moment in de buurt van Boyhood of de Before trilogy, maar je ziet wel dat ook hier veel aandacht in de karakters en aankleding is gestoken.

Na een uurtje dwaalden m’n gedachten steeds verder af, maar toch leuk om eens gezien te hebben.

Deze heb ik wel eens langs zien komen, maar het is er nooit van gekomen om 'm ook daadwerkelijk eens te kijken. Onlangs is hij toegevoegd aan het Netflix aanbod, dus de ideale gelegenheid om 'm eens de kans te geven.

Het verhaal an zich is niet heel bijzonder. De invulling is echter knap uitgevoerd en met vlagen ook nog eens bijzonder geestig. Leuke cast ook en ze hebben er duidelijk zin in.

Wat me vooral erg opviel was de visuele kwaliteit. Hoewel de film bijna een kwart eeuw oud is, zag het er allemaal verdomd goed uit. Als je me had verteld dat de film omstreeks 2008 was geschoten, dan had ik dat zo geloofd.

Op de auto's en klederdracht na is er dan ook niet zoveel veranderd, check De Site >> Gebruikers >> Foto's van filmlocaties / plekken uit films waar jij bent geweest

Vond dit niet zo bijzonder.

Verhaalsgewijs gebeurt er eigenlijk niets in deze film. Ik vind het doorgaans wel prettig als er enigszins naar een doel wordt toegewerkt. Er wordt voornamelijk gefocust op het schetsen van de sfeer uit de jaren '70, wat redelijk goed is gelukt.

Toch blijft het allemaal niet zo interessant en dat komt voornamelijk door de ciché, vlakke personages. Geen van allen wisten ze te boeien. De film keek door zijn luchtigheid wel prima weg, maar bleef te tam om daadwerkelijk te kunnen interesseren.

2,5*

Ja, zal het zeker nog een kans geven. Ik denk niet dat ik er toen rijp voor was. Ik weet nog dat het enorm wennen was voor mij, toen ik hem bekeek (en weet er niet veel meer van. )

Prima film mooie karakters en zeer goede soundtrack.

De laatste dag highschool, het startsein voor de zomer. In Dazed and Confused is er geen groots verhaal, geen majestueuze drie-actstructuur. In plaats daarvan worden grenzen opgezocht, overschreden. Vlugge zomerliefdes ontstaan en vervliegen weer. De film is een nacht van vallende avond naar ochtendgloren. Er wordt geblowd, gepraat – nergens over gepraat – en rockmuziek klinkt uit de autospeakers. En ohja, wie herkent in vredesnaam de jonge punkversie van Matthew McConaughey?

All right, all right, all right

Toch vreemd hoe sommige films je lang kunnen bijblijven zonder dat je ze überhaupt hebt gezien. Ik had indertijd een leerkracht die erg grote fan was van Dazed and Confused en het was een titel die altijd wel bleef hangen. Misschien voor een groot stuk ook wel dankzij het geweldige Led Zeppelin nummer (dat jammer genoeg niet in de film voorkomt, al is er wel een leuke knipoog naar de befaamde drumsolo's van John Bonham) maar een tijdje geleden niet getwijfeld toen ik dit op een rommelmarkt vond. Wel met een spuuglelijke cover maar wat blijkt?

Het is zowaar de originele (alleen zonder de credits) poster en dan was het maar hopen dat de film voor de rest wat meer kwaliteit ging uitstralen. Gelukkig is dat wel zo, maar het is niet die echt geweldige film waar ik op hoopte. Ik ben nochtans wel fan van dit soort highschool films, maar zoiets als Ferris Bueller's Day Off of The Breakfast Club liggen me toch net iets meer. Dat neemt echter niet weg dat ik me hier wel mee heb geamuseerd. In de laatste dag van het schooljaar wordt werkelijk alles gepropt wat bij eenieder ander op een heel jaar voorkomt (ik heb in ieder geval in mijn schoolcarrière nooit zo'n veelbewogen laatste dag beleefd) en hoewel het daardoor een beetje chaotisch aanvoelt, is het tegelijkertijd toch wel herkenbaar. Eerste liefdes, peer pressure, het rebelleren tegen leerkrachten, ... Toffe personages ook wel met onder andere Pink en Mike. Beetje jammer wel van het wel heel erge stereotiepe stonerpersonage. Het aantal keer dat Slater 'man' zegt, het begon me op den duur serieus te irriteren.

Wel een fijne cast trouwens. Een mix van onbekende en (ondertussen) bekende koppen en een paar onverwachte bijrollen. Zo blijkt dit het debuut van Matthew McConaughey te zijn (wiens iconische catchphrase 'all right, all right, all right' zowaar de eerste woorden zijn die hij ooit op het scherm uitsprak) maar ook een nog aantal kilo's zwaardere Ben Affleck en een bijna onherkenbare Milla Jovovich zijn in kleine rollen te zien. Op zich springt niemand er echt tussenuit, hoewel Jason London als Pink nog het meest indruk maakt, maar het is juist de combinatie die Dazed and Confused interessant maakt. Zo'n voor de hand liggende scène als een vechtpartij op het feestje wordt net door Adam Goldberg (de praatgrage Mike) perfect gebracht.

Beetje lastig te beoordelen. Gisteravond zat ik nog met het gedacht in mijn hoofd dat een 3.5* ruimschoots genoeg zou zijn, maar het knaagt om toch misschien net dat beetje extra te geven. Het is zo'n film waar je een 'gevoel' aan overhoudt en die zijn redelijk zeldzaam. Misschien binnenkort eens herzien, wie weet valt het kwartje dan wel helemaal. Voor nu houden we het toch maar op die 3.5*

3.5*

Wauw zelfs na 5x gezien te hebben is dit een film waar ik keer op keer weer van kan genieten en waar ik ook iedere keer weer met een brede grijns naar mijn scherm staar.
Niet voor niks is Dazed and Confused een top 10 film voor mij, alles lijkt te kloppen hier! De soundtrack is heerlijk en kent geen zwakke nummers en daarbovenop zijn de gemonteerde beelden en acteerprestaties zo goed dat je het gevoel hebt er zelf bij te zijn. De personages zijn bovendien ook nog eens levensecht.

Deze film geeft mij het zelfde feel-good gevoel als de Woodstock film uit 1970, een tijd die ik super graag had willen meemaken en deze film is daarom ook de ultieme droom.

Heerlijk, blijft een meesterwerkje van Linklater en blijft zonder enige twijfel in mijn top 10 staan.