
Dazed and Confused (1993)
Verenigde Staten
Komedie / Drama
102 minuten
geregisseerd door Richard Linklater
met Jason London, Rory Cochrane en Wiley Wiggins
Het is de laatste schooldag in mei 1976 in Austin, Texas. We volgen zonder vast patroon of verhaal hoe enkele scholieren hun laatste schooldag beleven. Er zijn bizarre inwijdingsrituelen, liefdesaffaires die beginnen en eindigen, overvloedig drankgebruik en vooral een grote verveling ondanks het feit dat de scholieren doorlopend op jacht zijn naar tickets voor het Aerosmith-concert in de stad.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qLEbYnBIxwU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,6 / 165005)trailer (YouTube)various artist album 2 (MusicMeter)various artists album (MusicMeter)Google Play: € 7,99 / huur € 4,09Ja, er hangt zeker een zweem van authenticiteit over Dazed and Confused. Iets wat doorgaans uit den boze is bij high school komedies. Naast de gebruikelijke lading holbewoners en stoners verschijnen hier ook wat meer verfijnde personages op het toneel. Ook de jaren 70 setting geeft de film iets unieks, mede dankzij de soundtrack die duidelijk een flinke hap uit het budget mocht nemen.
En toch drijft de film voor een groot deel op kolder. De bullies waren wel erg cliché, en vooral de boertige manier waarop hun streken gerelativeerd werden vond ik nogal bizar. Niet dat de arme slachtoffertjes Platoon-gewijs moeten ineenzakken, maar het viel gewoon allemaal nogal makkelijk tussen de plooien.
3.5*. Want onderhoudend is Dazed and Confused zeker. Het vleugje sérieux doet de film goed, maar net te licht om écht herkenbaar en gevat uit de hoek te komen. Freaks and Geeks light zeg maar.
want deze film zal zeker geen tijdloze film zijn.
As long as people are dazed and confused by life, the film endures.
Ik ging er dus vrij blanco in, en dat leverde een aangename kijk-ervaring op. Het is een film die het vooral van sfeer moet hebben. Nou heb ik die tijd niet (bewust) meegemaakt maar waarschijnlijk zit er voor de meeste mensen wel wat herkenbaars in.
Op veel punten is de film ook wel erg Amerikaans: denk alleen al aan het doelloos rondrijden wat in vrijwel elke tienerfilm uit de VS zit, of het ontgroeningsproces dat ze kennelijk doen als je naar senior high gaat.
Geen groot fan van jaren 70 rock paste de muziek toch wel erg bij de film, ik veerde wel even op bij "Hurricane" als ze de kroeg inlopen (en met de close-up van het tafelvoetballen- met midden scoren mocht trouwens bij ons niet). Verder is het gewoon aangenaam, er gebeurt niet veel maar de vage gesprekken, het rondhangen en op zoek naar vertier leveren genoeg leuke scenes op.
Een film vol met leuke personages, die eigenlijk de hele film niets anders doen dan een beetje rondhangen, praten over belangrijke en minder belangrijke dingen. Maar vooral genieten van het jong zijn. Linklater geeft het tijdsbeeld van de film enorm goed weer. Design van de film en de fantastische soundtrack transporteren je terug naar '76, met hits als "Slow Ride", "Fox on the Run", "Tuesday's Gone" en "Rock 'n Roll All Night". Ja, echt een heerlijke soundtrack.
Ook goed is de heerlijke relaxte sfeer die de film over brengt. Zorgt voor een erg fijne kijkervaring. Je gaat heel erg mee in de film. Ook zijn bepaalde elementen natuurlijk erg herkenbaar voor iedereen. Acteerwerk is heel fijn. Leuk om een hoop bekende gezichten tegen te komen.
Leuke film met een erg goede sfeer en heerlijke muziek. Een film die ik vaker ga opzetten.

Na de film inmiddels vier (of vijf - but who's counting?) keer gezien te hebben ben ik beduidend positiever dan na de eerste keer. Alhoewel ik Fast Times at Ridgemont High nog steeds dé ultieme tienerfilm vind, valt Dazed and Confused zeker niet te onderschatten, vanwege die onmiskenbare 'Linklater-touch'. Linklater is namelijk één van de weinige regisseurs die erin slaagt een soort balans te vinden tussen idylle en realiteit. Langs de ene kant lijkt het verloop bijna te 'perfect' om waar te zijn: in een vertelde tijd van slechts een paar uur komen zowat alle gloriemomenten van het tiener-zijn aan bod. Maar langs de andere kant wordt het hele gebeuren als zo meanderend en ongedwongen voorgesteld ("win some, lose some") dat je als kijker overtuigd geraakt van het bestaan van zulke prachtige, alomvattende avonden. En dat is iets heel bijzonders.
Ook de soundtrack zal weer een aantal dagen in mijn hoofd blijven zitten!
Goede review, weinig aan toe te voegen. Erg genoten van deze film: een van de betere, sfeervolle US "hang out" films die ik heb gezien (samen met The Wanderers (1979) denk ik). Echt een film die ik nog wel een aantal keer zou kunnen kijken (zeker als bezoek 'm ook wil zien).
En ditmaal weer een miss voor Linklater. Kon niet zoveel met deze film en dat ligt vooral aan de personages. Dat er niet echt sprake is van een plot is geen probleem, Linklater is sowieso beter wanneer hij karakter- en/of tijdsschetsen maakt, maar dan heb je wel wat fijne personages nodig om de tijd mee door te brengen.
Dazed & Confused is een verzameling Americano clichés. Meelopertjes, jocks, de dopey kids. Veel nuance heb ik niet kunnen ontdekken, veel aangename personages ook niet. Weinig persoonlijkheden, veel eikeltjes en irritante gastjes.
De film volgt verschillende groepjes die de hele speelduur van samenstelling veranderen en elkaar steeds weer kruisen. Aangevuld met een soundtrack die een hoop bekend werk uit de 70s afhaspelt. En dat is het dan wel zo'n beetje. Qua herkenbaarheid zal het denk ik de gemiddelde Amerikaanse highschooler veel meer zeggen, ik ken deze clichés vooral vanwege een teveel aan Amerikaanse highschool films en series.
Niet het soort personages waar ik graag 90 minuten mee doorbreng. Ook niet een setting waar ik enorme melancholische gevoelens voor koester. En dan heeft deze film bitter weinig te bieden, buiten een zekere natural waarmee iedereen doorheen het dorpje zoeft.
1.5*
Uitstekende high school film. Een van de beste in z'n soort.
Jaaaaaa, alle clichés op een hoopje gegooid en toch slaagt Linklater erin hiervan een magische cocktail te bereiden waardoor deze film net allesbehalve de dertiende in het dozijn is.
Jaaaaaa, alle clichés op een hoopje gegooid en toch slaagt Linklater erin hiervan een magische cocktail te bereiden waardoor deze film net allesbehalve de dertiende in het dozijn is.
Volledig mee eens. Ja, de typetjes zijn vrij stereotiep. Maar tegelijkertijd worden ze zo waarachtig gebracht dat het gewoon mensen van vlees en bloed zijn. Niet zoals de bordkartonnen personages in tal van high school films, waar Dazed & Confused naar mijn mening ver van af staat.
Gelukkig gaat de film niet zo lang als Everybody Wants Some door met gekloot van de jongens onder elkaar, komt er wat meer rust in de film en leer je de personages op een gegeven moment ook allemaal goed kennen. Vooral tegen het einde van de film is de sfeer gewoon intiem en magisch te noemen. Je voelt echt de verveling, hoop en frustraties van al die kinderen. De film voelt dat zo goed aan en is eigenlijk uniek in zijn soort daarin. Want films over drank, drugs en feesten weten zelden zo in het hoofd van de personages door te dringen zonder alles te opzichtig en voorspelbaar uit te spreken.
Dat komt nog wel het beste tot zijn recht bij het personage van Pink, eigenlijk een beetje de hoofdpersoon en verbindende factor voor de rest. Waar rollen als die van Affleck als gefrustreerde creep en Cochrane als de stoner wel echte typetjes zijn blijft er bij hem wat te raden over. McConaughey weet door zijn spel het typetje al wat te overstijgen. Mooi ook als Mitch zich helemaal het mannetje voelt als hij met die laatstejaars op mag trekken en hij indruk maakt op zijn vrienden en het meisje waar hij een oogje op heeft omdat hij bier heeft weten mee te krijgen. De romances zijn ook super in de film, vooral ook die van Tony en Sabrina. Wat Tony betreft vreesde ik een typetje, maar Rapp speelt het fijn ingehouden en Hinojonasa is een van de weinige personages die al vanaf het begin sympathiek is. 4.0*.

Wel vond ik het 'doelloze' plot helaas wat tegenwerken in de loop van de film. Bepaalde clichés worden hier gelukkig wel vermeden en nergens wordt het overdreven.
6je.
Schitterende film. Je kijkt eigenlijk de hele tijd alleen maar naar een dag in het leven van een stel (op het eerste gezicht niet bijzondere) tieners, maar dit wordt door Linklater wel op een fantastische manier getoond. Want Dazed and Confused heeft een heerlijk relaxt sfeertje, fantastische muziek en leuke personages. En acteurs die perfect gecast zijn.
Veel blowen, voor het eerst verliefd worden, de macho uithangen, meisjes versieren, 'ontgroend' worden, de druk om bepaalde toekomstkeuzes te maken etc. Het is allemaal al eens vaker gedaan, maar in de handen van Linklater en acteurs als London, Cochrane, Wiggins, Jovovich, Affleck en McConaughey (all right, all right, all right) wordt het al snel iets speciaals. En de muziek maakt het helemaal af.
3,5*
Vandaag reed ik Austin binnen en prompt werd Sweet emotion op de radio gedraaid. Alright, alright, alright.
Haha, heerlijk!

Na een uurtje dwaalden m’n gedachten steeds verder af, maar toch leuk om eens gezien te hebben.
Het verhaal an zich is niet heel bijzonder. De invulling is echter knap uitgevoerd en met vlagen ook nog eens bijzonder geestig. Leuke cast ook en ze hebben er duidelijk zin in.
Wat me vooral erg opviel was de visuele kwaliteit. Hoewel de film bijna een kwart eeuw oud is, zag het er allemaal verdomd goed uit. Als je me had verteld dat de film omstreeks 2008 was geschoten, dan had ik dat zo geloofd.
Wat me vooral erg opviel was de visuele kwaliteit. Hoewel de film bijna een kwart eeuw oud is, zag het er allemaal verdomd goed uit. Als je me had verteld dat de film omstreeks 2008 was geschoten, dan had ik dat zo geloofd.

Verhaalsgewijs gebeurt er eigenlijk niets in deze film. Ik vind het doorgaans wel prettig als er enigszins naar een doel wordt toegewerkt. Er wordt voornamelijk gefocust op het schetsen van de sfeer uit de jaren '70, wat redelijk goed is gelukt.
Toch blijft het allemaal niet zo interessant en dat komt voornamelijk door de ciché, vlakke personages. Geen van allen wisten ze te boeien. De film keek door zijn luchtigheid wel prima weg, maar bleef te tam om daadwerkelijk te kunnen interesseren.
2,5*
Why "Dazed And Confused" Transcends The Stoner Movie Stereotype - civilized.life
As long as people are dazed and confused by life, the film endures.
Ja, zal het zeker nog een kans geven. Ik denk niet dat ik er toen rijp voor was. Ik weet nog dat het enorm wennen was voor mij, toen ik hem bekeek (en weet er niet veel meer van.

Toch vreemd hoe sommige films je lang kunnen bijblijven zonder dat je ze überhaupt hebt gezien. Ik had indertijd een leerkracht die erg grote fan was van Dazed and Confused en het was een titel die altijd wel bleef hangen. Misschien voor een groot stuk ook wel dankzij het geweldige Led Zeppelin nummer (dat jammer genoeg niet in de film voorkomt, al is er wel een leuke knipoog naar de befaamde drumsolo's van John Bonham) maar een tijdje geleden niet getwijfeld toen ik dit op een rommelmarkt vond. Wel met een spuuglelijke cover maar wat blijkt?
Het is zowaar de originele (alleen zonder de credits) poster en dan was het maar hopen dat de film voor de rest wat meer kwaliteit ging uitstralen. Gelukkig is dat wel zo, maar het is niet die echt geweldige film waar ik op hoopte. Ik ben nochtans wel fan van dit soort highschool films, maar zoiets als Ferris Bueller's Day Off of The Breakfast Club liggen me toch net iets meer. Dat neemt echter niet weg dat ik me hier wel mee heb geamuseerd. In de laatste dag van het schooljaar wordt werkelijk alles gepropt wat bij eenieder ander op een heel jaar voorkomt (ik heb in ieder geval in mijn schoolcarrière nooit zo'n veelbewogen laatste dag beleefd) en hoewel het daardoor een beetje chaotisch aanvoelt, is het tegelijkertijd toch wel herkenbaar. Eerste liefdes, peer pressure, het rebelleren tegen leerkrachten, ... Toffe personages ook wel met onder andere Pink en Mike. Beetje jammer wel van het wel heel erge stereotiepe stonerpersonage. Het aantal keer dat Slater 'man' zegt, het begon me op den duur serieus te irriteren.
Wel een fijne cast trouwens. Een mix van onbekende en (ondertussen) bekende koppen en een paar onverwachte bijrollen. Zo blijkt dit het debuut van Matthew McConaughey te zijn (wiens iconische catchphrase 'all right, all right, all right' zowaar de eerste woorden zijn die hij ooit op het scherm uitsprak) maar ook een nog aantal kilo's zwaardere Ben Affleck en een bijna onherkenbare Milla Jovovich zijn in kleine rollen te zien. Op zich springt niemand er echt tussenuit, hoewel Jason London als Pink nog het meest indruk maakt, maar het is juist de combinatie die Dazed and Confused interessant maakt. Zo'n voor de hand liggende scène als een vechtpartij op het feestje wordt net door Adam Goldberg (de praatgrage Mike) perfect gebracht.
Beetje lastig te beoordelen. Gisteravond zat ik nog met het gedacht in mijn hoofd dat een 3.5* ruimschoots genoeg zou zijn, maar het knaagt om toch misschien net dat beetje extra te geven. Het is zo'n film waar je een 'gevoel' aan overhoudt en die zijn redelijk zeldzaam. Misschien binnenkort eens herzien, wie weet valt het kwartje dan wel helemaal. Voor nu houden we het toch maar op die 3.5*
3.5*
Niet voor niks is Dazed and Confused een top 10 film voor mij, alles lijkt te kloppen hier! De soundtrack is heerlijk en kent geen zwakke nummers en daarbovenop zijn de gemonteerde beelden en acteerprestaties zo goed dat je het gevoel hebt er zelf bij te zijn.

Deze film geeft mij het zelfde feel-good gevoel als de Woodstock film uit 1970, een tijd die ik super graag had willen meemaken en deze film is daarom ook de ultieme droom.
Heerlijk, blijft een meesterwerkje van Linklater en blijft zonder enige twijfel in mijn top 10 staan.
De soundtrack is wel leuk als je er van houdt, maar meer dan goeie muziek is het ook niet. Hier en daar leuke personages, maar echt boeien doet het nooit. De film komt uit 1993 maar voelt een pak ouder. En dan heb ik het niet over de setting. Het is niet slecht, maar goed wordt het ook nooit.