Boogie Nights (1997)

Burt Reynolds, niet Lawrence...

"This could be a nifty bit of hustle busle better" en zo had deze film heel veel van dit soort grappige teksten!

Had deze film nog nooit gezien. Boogie NIghts heeft een scala aan bekende acteurs. Sommigen uit het verleden andere zoals Mark Wahlberg die nog aan het begin stonden van hun carrière. We zien heel veel en we horen heel veel. Muziek heeft een belangrijke inbreng in deze film. Hij loopt zoals ie loopt. Het is geen strak verhaal met een duidelijke structuur wel wat we vaak een beetje kennen. Een soort van Scarface zullen we maar zeggen. Op het eind wordt het zowaar ook nog even spannend. Acteurs spelen goed en met de aankleding zit het ook dik in orde. Je zou ook denken dat de film is gemaakt einde jaren zeventig begin tachtig. Het thema AIDS komt niet aan bod. Had dit wel verwacht moet ik zeggen juist in deze film, maar dit wordt verder hier niet belicht. Beetje jammer vond ik wel dat we geen hereniging zagen met zijn ouders. Na het begin zien we hen niet meer in beeld. Voor de rest een prima film. Niet de echte top, wel een dikke voldoende.

Ps mochten jullie denken de echte lul van Mark te zien; deze fake lul schijnt ergens in een laatje te liggen bij Mark Wahlberg

Film 3.5
Beeld 4.0
Geluid 4.0
Extra's 3.5

Ik kende deze film niet. En dat zegt al iets. Wat een cast! Maar ondanks dat was dit het net niet voor mij en dat had meer met de verhaallijn dan met de uitvoering te maken. Er zat wel van alles in: wat serieus, wat humor en.. sommige scenes wat overdreven. De muziek was wél erg leuk erbij: zo'n beetje de hele top 40 uit dat jaar kwam voorbij. Ik laat het bij deze ene keer; 155 min. was eigenlijk al te veel. Een cultfilm is het niet geworden en zal het ook niet meer worden.

Zojuist herzien en met een punt verhoogd. Deze film bleek een tweede keer ruimschoots overeind te staan. Mooie rise-and-fall film over de pornowereld. Vooral het camerawerk en de decors zijn prachtig. Lange long-shots hou ik van en die telt deze film in vele mate.

4,5*

Rise and fall van een pornoster, maar tegelijkertijd ook een satirische kijk op het Amerika van eind jaren 70 begin jaren 80. Eddie, een afwasser in een club, wordt door regisseur Jack Horner in dienst genomen als acteur in pornofilms onder de naam Dirk Diggler. Hij wordt een succes en dat stijgt de naieve Diggler uiteindelijk naar het hoofd. Rondom hem vinden we allerlei kleurrijke personages van technici tot andere acteurs. Voeg daar nog een hoop coke bij en je weet algauw dat deze film een onvermijdelijke bocht zal nemen.

Het is geen verrassing dat Anderson zijn personages op een gegeven moment in het putje doet belanden. Amber Waves is een gescheiden moeder met kind, Rollergirl kapte met haar studies om de benen wat wijder te spreiden, Little Bill's vrouw doet het met iedereen behalve met Little Bill, perchman Scotty is een gay die een crush heeft voor Diggler (hilarische scène wanneer hij Diggler zijn liefde verklaart), Swope is gefrustreerd door opeenvolgende fiasco's als vertegenwoordiger etc. Enkel businessman Horner (een geniale Reynolds) blijft met zijn voeten op de grond en wandelt stoïcijns en zakelijk door de hele film alsof hij alle touwtjes trekt.

Knappe film van Anderson, en de acteurs zijn gewoon top. Ik heb ook geen kritiek op de lange speelduur. Hij laat ons meeleven met zijn personages, en de "vrije val" komt in de tweede helft lekker hard aan. Het begin van de film zet direct goed de toon : als je veel personages hebt is het gewoon knap om ze allemaal onmiddellijk te introduceren in eenzelfde decor (hier de club van Maurice)... Sowieso is Boogie Nights een 10/10 voorbeeld van hoe je personages vorm geeft. Heerlijk om te zien! Ook met de egocentrische cultuur uit die jaren weet hij veel mee aan te vangen : die zangcarrière van Diggler bvb was satire ten top. Geen talent hebben voor zang maar toch platen opnemen en als een echte pro proberen te klinken met wat commentaar over de opname... Maar de hele film gaat dan ook over een groep geboren loosers die zich het centrum van de wereld wanen en zich wegsteken achter pseudoniemen die hun ware zielige levens verhullen. Dat iedereen op het einde zijn leven terug op de rails krijgt is vond ik best ongewoon.

De film die wordt gekoppeld aan het geslacht van Mark waarvan die overigens zelf zei dat het een prop was die nog ergens in de lade ligt. Desalniettemin een film die de moeite waard was om eens te bekijken. Je moet wel houden van het tempo en de stijl van de jaren '90. Ik gok zo maar dat de millennials liever iets bekijken dat de lengte heeft van een TikTok video, uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Boogie Nights stond al heel lang op mijn lijstje, net zoals de rest van Andersons oeuvre overigens. En dan was het eindelijk zover een tijdje terug, en wat een enorm fijne zit was het. Met een speelduur van tweeënhalf uur niet kort, maar het vliegt voorbij in sneltreinvaart. Het is niet zijn diepste of meest thematisch rijke film, maar ik denk wel veruit de vermakelijkste film van Anderson die ik al zag. Puur entertainment, van begin tot einde. Het start met die zwierige camerabewegingen in de nachtclub tijdens de openingsscène, en het neemt nooit echt af. Wat een vaart en wat een energie. Maar wat een visie en zelfvertrouwen ook, voor en achter de camera stond nochtans toch vrij jong talent. Anderson weet perfect wat hij wilt zeggen en hoe hij dat in beeld wilt brengen. Dat kan je alleen maar knap vinden. Plot en verhaal nemen een beetje een secundaire plaats in, maar dat werkt hier prima. Het draait om de sfeer, de vibe, de personages en hun interacties, de muziek, de beelden. De losse scènes, die je bijna gewoon op zichzelf zou kunnen kijken zonder de context van de hele film eromheen. Ik vond het ook heel fijn dat de film niet enkel draait om de rise and fall van Dirk Digler, maar ook de andere personages gevolgd worden, en zelfs hun eigen scènes en plot-lijnen krijgen. Wahlberg is perfect als de domme, sullige en naïeve Dirk, maar de andere personages zijn nog zoveel kleurrijker. Reilly, Chiedle, Hoffman en Macy zetten stuk voor stuk heerlijke personages neer. Grappig, absurd, tragisch. Dat typetje van Hoffman is zo perfect neergezet, en Willem H. Macy is onderdeel van het wat mij betreft beste moment uit de film (de droge opbouw naar zijn zelfmoord op het oudejaarsfeestje). Burt Reynolds, die blijkbaar totaal niet overweg kon met Anderson op de set en de film nadien door het slijk heeft zitten halen, zet nochtans wel een hele fijne prestatie neer, en ook Julianne Moore schittert. Het is echt absurd hoeveel geweldige acteerprestaties en personages in deze film verpakt zitten, en hoe memorabel ze zijn. Dat is zonder twijfel zowel de verdienste van de cast als van Anderson.

Maar bovenal is het écht een grappige film, zelfs tijdens de zogenaamde fall from grace. Er gebeuren heel wat fucked up dingen en de personages voeren moreel dubieuze handelingen uit, maar toch had ik op geen enkel moment het gevoel naar een zware film te zitten kijken. Het blijft altijd luchtig, ondanks de duistere handelingen op het scherm. De meeste personages zijn ook gewoon best goedhartig en lief, ondanks hun problematische levensstijl en -keuzes. Een duister einde had wat mij betreft dan ook niet gepast bij de film en de sfeer, en ik ben dan ook blij dat Anderson daar niet voor heeft gekozen. Het relatieve happy end kwam dan ook niet misplaatst op mij over. De film geeft geen heel hard oordeel over de personages, en dat is oké. Het geeft me ook zin om de film meteen nog eens een keer te kijken. Dat gevoel zou ik bij een zwaardere zit niet hebben.

Dikke 4*.

Gisteren gekeken, niet zo'n hoge verwachting van.

Maar toch weer een topper van Anderson.

Alleen The Master, daar kon ik niks mee, toch nog maar eens herzien. (misschien)

De volgende word Magnolia van zijn hand, ben weer benieuwd, word zo langzamerhand een van mijn favoriete regiseurs.

Goed

Boogie Nights is zeker goed maar het is niet een meesterwerk in mijn mening. De film heeft een leuke jaren zeventig sfeer, waar ik altijd een zwakte voor heb. De cast doen het allemaal goed. Het camerawerk deed me denken aan Scorsese en ik heb al mensen vergelijkingen zien maken met Altman. De film varieert van een komische toon, naar iets wat donkers en dat is hoe de film eruit ziet in een notendop. Visueel is de film sterk. Mooi kleuren, sfeervolle setting en aardige composities. Montage is ook heel snel soms, de camera flitsen zijn goede voorbeelden. Is ook allemaal pakkend uiteraard. De probleem die ik heb met de film is het onderwerp. Het klinkt heel interessant maar het is rommelig. De dramatische scènes waren goed hoor en de donkere kant van de porno industrie is interessant in beeld gebracht. Ik vind alleen dat drugs en seks te verheerlijkt wordt. Dat is hoogstwaarschijnlijk ook het punt, ookal vind ik dat niet een goed iets. Ik vroeg me constant af namelijk wanneer Dirk terug zou gaan naar zijn moeder. Waar hij uiteindelijk spijt heeft van zijn keuzes en deze smerige levensstijl achter laat. Dat hij tenminste die realisatie krijgt. Ik zat constant te denken dat ik nooit deze leven zou willen leiden. Ik zou mezelf doodschamen en heel smerig voelen. Dat vind ik toch jammer. Wat ik ook apart vond was de aparte laatste gedeelte. Waar iedereen zijn leven opeens weer in orde heeft en dat het weer allemaal goed gaat komen. Buck heeft zo te merken weinig spijt van zijn diefstal bij die winkel. Vond dat maar apart. Er zitten ook een paar gekunstelde scènes in zoals die van Buck en zijn diefstal. Haalde me uit de film. Muziek is leuk uitgekozen en vond dat wel passen bij de feel van de film.

Boogie Nights is goed maar niet geweldig.