Boogie Nights (1997)

Mijn verwachtingen waren hooggespannen na alle recensies hier. Valt me film dan even tegen. Veel te lange speelde, had ook in anderhalf uur gekund. Al met al 2☆ voor de moeite.

In mijn bekeving vlig de 2,5 uur voorbij. Maar welke scenes, personages of verhaallijnen had j eruit willen halen om het met een uur in te korten?

[quote]Basto schreef:

Nou het hele middenstuk waarin alles dreigt te lopen bijvoorbeeld. Verder was het aardig geweest als er op de slechte relatie met zijn moeder later weer was teruggevallen. Maar hè, dit is mijn mening hè?

‘Boogie Nights’: Paul Thomas Anderson’s Priceless 155-Minute Film School

En hij was pas 27...

Op 23 september een eenmalige voorstelling in Kino als eerbetoon aan de onlangs overleden Burt Reynolds:

Burt Reynolds tribute: Boogie Nights (1997) – 35mm presentation - Kino Rotterdam - kinorotterdam.nl

Gezien op -relatief- groot scherm en punt erbij ook voor deze (samen met Magnolia). Deze PTA films hebben de tand des tijds prima doorstaan.

Dat is nog eens een leuk weerzien.

Ik kon deze destijds best waarderen dacht ik, maar hij was tamelijk ver weggezakt uit mijn geheugen. Blijkt dus gewoon tot het beste werk te behoren van PTA, in een toch al niet misselijk oeuvre.

Messcherpe schetsen van Amerikaanse personages in een Amerikaanse setting, grotesk, ontluisterend én vol empathie, soms hilarisch, soms hartroerend, en soms allebei tegelijkertijd, en altijd zonder oordeel: het is wat Anderson doet.

En in Boogie Nights gaat dat allemaal wel heel erg goed, niet in het minst dankzij de weer geweldige cast. Naast de gekende klasse van onder meer Reilly, Moore, Hoffman en Macy, zien we hier ook de voor 'dit soort' films op het eerste gezicht wat atypische acteurs als Wahlberg en Reynolds tot grote hoogte stijgen.

Fraai tijdsbeeld ook natuurlijk, en je leeft mee met de personages, die in hun naïviteit iets ontwapenends hebben, hun worsteling als hun dromen in duigen vallen, en hun uiteindelijke vlucht terug in het warme bad van hun illusoire wereld.

sublieme opera, wel op het randje van plagiaat met het werk van Scorsese. (dit is geen goedbedoelde beinvloeding niet meer maar eigenlijk wel diefstal), 4 sterren voor de film, maar een dikke buis voor het misbruik van een ander zijn authenticiteit...

Als het ergens van gepikt is, is het Soy Cuba. Een fikm die ook Scorsese heeft geïnspireerd. Het zwembadshot is een vrijwel letterlijke quote.

Verder zie ik er meer Altman (De koning van het ensemblestuk. Magnolia is zwaar schatplichtig aan Short Cuts en Inherent Vice aan The Long Goodbye) in dan Scorsese. Al zie ik ook wel de overeenkomsten met Goodfellas. Maar Scorsese haalde de mosterd ook bij Mikhail Kalatozov

dank voor de Soy Cuba - tip!

Opmerkelijke is dat Reynolds vanwege z'n rol gewaardeerd werd, maar het zelf in wezen een grote sh.it film vond. Type Anderson films zijn van ver na zijn soort films.

Leuke Anderson weer.

27 en dit kunnen is toch wel bijzonder, en het is duidelijk te merken dat hij graag iets anders wilde dan de "normalere" films. Wat was hij fris hier, dat kan ik niet echt meer zeggen van zijn nieuwste Phantom Thread , die deze echte frisheid weer een beetje mist.

Wat misschien wel het beste aan de film was, was het briljante cameragebruik. De bewegingen, snelle zoom-ins, draaien en snelheid van de camera zorgen voor een bepaalde frisheid en vlotheid. Je komt vrij snel door de 155 minuten heen, daarom vind ik dit soort rise en fall films een stukje beter dan bijvoorbeeld Scorsese.

Beter dan de 2 jaar latere Magnolia is dit niet, maar het lijkt er wel op. Het enige verschil tussen de 2 is dat ik bij Magnolia gelijk in de film gezogen werd en niet meer los gelaten werd, hier was dat niet altijd het geval. Soms liet het me gewoon los, en daarom was de absoluut volle aandacht er niet meer bij.

Acteerwerk is prima, Wahlberg doet het best leuk in zijn wat gedurfde rol, maar ook Reynolds was best leuk als Jack Horner. Moore vond ik niet al te best, maar dat is voor de rest ook niet echt mijn actrice. De rollen van Hoffman, Macy, Reilly en Graham waren leuk.

Vlotte film, die ondanks zijn lange speelduur absoluut nergens verveelt en erg snel voorbij gaat. Ik hoop dat Anderson nog meer van dit soort films in petto heeft. Ik hoor het wel, ik ga nog meer van deze man zien.

Volgens eigen zeggen heeft Reynolds deze film zelf nooit gezien.

Hij verafschuwde de porno industrie.

PTA en ik zullen nooit een geslaagd huwelijk worden. Er zit wel vakmanschap in de film, dat is duidelijk maar de magie ontbreekt. Het werkt voor mij gewoon niet en het laat me koud wat er met het hoofdpersonage gebeurt. Ik kan me op geen enkel moment inleven in de personages of de gebeurtenissen waarmee ze geconfronteerd worden, en er wordt teveel aan overacting gedaan, aan situaties die interessanter lijken dan ze eigenlijk echt zijn. Het is een moeilijk te volgen film die van de hak op de tak springt, te veel personages volgt en van perspectief blijft veranderen. Ik had gehoopt dat de sfeer het bij deze film zou doen. Daarom dat ik de film ook s'nachts keek, maar dit zijn geen films voor s'nachts. Ze zijn gewoon buitengewoon vermoeid. Ik heb de laatste vijftien minuten niet eens uitgekeken omdat ik toch al lang niet meer volgde, en het me echt geen moer nog kon schelen wat er gebeurde. Jammer, maar dat is dan wel meteen de laatste PTA die ik voor de komende tien jaar heb gezien. Als zelfs deze film het niet doet, zal het nooit gebeuren. Het is niet dat de plotinhouden van TWBB, The Master of Phantom Thread zelfs maar interessant lijken. Een rise & fall verhaal over een porno-acteur klinkt interessant, maar is het in de uitwerking niet. Dit gaat gewoon echt van kwaad naar erger met hem, hoezeer ik me ook inspan.

Vreemd dat je Cidade de deus dan wel in je top 10 hebt. Die film heeft qua stijl toch wel enorm veel overlap, zou ik zeggen.

Snap zelf eigenlijk niet wat er moeilijk te volgen zou zijn aan boogie nights. Ja, er worden ‘veel’ personages geintroduceerd, maar van de hak op de tak springen, zie ik niet echt. Niet meer dan Cidade of Goodfellas.

De drie titels die je noemt zijn wel heel ander soort films dan deze of Magnolia. Veel complexer zou ik zeggen, maar dat komt meer door de diepgang, dan door een groot aantal personages. Geen idee of die je dan juist wel zouden aanspreken.

TWBB zou je een kans kunnen geven.

Eens. Beide films zijn nl. Scorsese rip-offs.

Boogie Nights grijpt direct terug naar dezelfde bron waar Scorsese z’n mosterd vandaan haalt: Soy Cuba (1964)

Misschien ook wel (qua camerawerk), maar de link met Scorsese is moeilijk te ontkennen, tenzij je het niet wil zien. Scorsese's influences in Boogie Nights on Vimeo

O die invloed zie ik ook zeker.

Leuke video overigens. Maar al die long shots vinden hun oorsprong ik soy cuba. Zwembadshot is zelfs een rechtstreeks citaat.

Soy Cuba. Swimming Pool opening sequence. - YouTube - m.youtube.com

Ik zie niet direct wat Cidade de Deus en Boogie Nights gelijk hebben. Maar de reden zal simpel zijn. City of God werkt voor mij. Boogie Nights niet. Ik denk dat City of God ook iets meer één perspectief heeft waaruit het verhaal verteld wordt, en dat City of God qua onderwerp ook een interessanter onderwerp dan Boogie Nights heeft, waarvan ik dacht dat het het onderwerp interessant zou zijn, maar dat het blijkbaar dus niet was.

Als ik al klaag over Boogie Nights dat te complex is, dan denk ik niet dat ik het moet gaan zoeken bij zijn meer complexe films. Misschien dat ik de films binnen tien jaar nog eens een kans geef (want ik ben geen opgever), maar voor nu is PTA niets voor mij. TWBB, The Master ed zijn waarschijnlijk toch meer films die je pas op leeftijd kan waarderen.

Bij Goodfellas had ik ook moeite om te volgen, maar daar kon ik de aandacht wel bijhouden. In tussentijd wel al wat vergeten bij die film. Dat geldt ook voor City of God. Dat is al lang geleden dat ik die film heb gezien. Volgens mij zal ik dat een geweldige film vinden wanneer ik die nog eens herkijk.

Misschien dat de kijkomstandigheden ook niet ideaal waren, maar ik heb wel hard geprobeerd om mijn aandacht er bij te houden, wat eigenlijk voor 1 uur a 1 uur 30 wel gelukt is. Als de film je op dat moment nog niet meezuigt in het verhaal, is er toch iets mis mee. Bij het hoogtepunt of de fall ging het snel berafgwaarts en kon ik totaal niet meer volgen. En dan kwamen er plots ook personages tevoorschijn die ik niet meer kon plaatsen.

De vermoeidheid sloeg ook echt serieus toe, dus dat was niet ideaal, en bij zo een film moet je echt 100% aandachtig blijven (als ik het geweten had keek ik deze film nooit s'nachts). Maar er was ook vrij veel achtergrondgeluid (om 3 a 4 uur s'nachts lol), en daardoor verloor ik de concentratie totaal, en heb ik gewoon het slot niet uitgekeken dus ja. Maar als je om 3 of 4 uur s'nachts al niet meer naar een film kan kijken omdat er te veel achtergrondlawaai is, kan je er beter gewoon mee ophouden, denk ik. Vroeger ging dat makkelijker. Ik zou dat eigenlijk moeten kunnen filteren. Sowieso lag de film me toch niet echt, dus had het wellicht aan het eindoordeel weinig veranderd denk ik.

Ik merk wel dat ik meer moeite heb om die lange epos'en te volgen. Het duurt vaak echt lang tegen dat ik de klik maak met een universum (Star Wars deed het niet na de eerste film, LOTR pas na de derde film, en zelfs dan nog zijn er nog steeds gaten, Harry Potter is ook met op en af soms, The Godfather nog niet, maar dat komt misschien nog wel enzovoort). Ik heb het gevoel alsof ik sommige van die films echt 5 keer moet kijken tegen ik ze compleet kan waarderen omdat er zoveel gebeurt (al ligt dat deels aan het design van de film, omdat men de tijd niet altijd neemt om een verhaal te vertellen). Sfeervollere kleinere filmpjes liggen me doorgaans gewoon iets beter, die misschien iets minder druk (en hoogdravend) zijn. Maar dat betekent natuurlijk niet dat simplistisch ogende films niet complex kunnen zijn natuurlijk op hun manier. Maar een vereiste is wel dat ik me moet kunnen inleven in het hoofdpersonage, of moet meegezogen worden in het verhaal, en waarom dat soms wel gebeurt, en soms niet is voor mij onduidelijk.

Een 1,5 (!) TornadoEF5 werkelijk

Volgens mij de eerste keer dat ik deze film terug zag nadat ik hem destijds in de bioscoop zag. Boogie Nights blijft 33 centimeter recht overeind staan. Wat een vreselijk coole en ongelooflijk te gekke film is dit. Ik denk samen met Magnolia mijn favoriete PTA film. (paar typfouten ge-edit).

Fantastische film vooral door de treurigheid die overal doorheen sijpelt, terwijl het op het eerste gezicht er zo mooi uit ziet. Ook de volkomen nietszeggende dialogen, die men zo serieus voert, terwijl het gebakken lucht is. De sex heeft ook niets opwindends maar is gewoon iets zakelijks. Het is eigenlijk allemaal bordkarton. Ook dat ouderlijk huis met die boze moeder is zo treurig. De porno industrie wordt hier genadeloos gefileerd.

Leuke film. Soort Arjan Ederveen, The Movie.

Een behoorlijk ontnuchterende kijk achter de schermen van de porno-industrie, een beeld dat even pijnlijk als hilarische gebracht wordt. Hoewel Dirk Diggler kritiek uit op de echte en roemruchte John Holmes en zijn alter ego Johnny Wadd, is Dirk Diggler wel degelijke geïnspireerd op Holmes, wiens leven overigens ook uitvoerig voorbij komt in The Wonderland murders. Waar de laatste film bol staat van de ellende vaart Boogie Nights een niet veel andere boodschap, maar wel in een veel subtieler en sarcastischer jasje gestoken. Anderson maakte overigens al in 1988 al een mockumentary over de opkomst en ondergang van personage Dirk Diggler.

Het typerende beeld van de bomen tot in de hemel komt uiteraard eerst tot ons, wat meteen al opvalt veel loze en domme dialogen, die mij doen twijfelen of dit nu duid op de leeghoofdigheid van de mensen of de leegheid van de scene, zoals het gesprek tussen Wahlberg en Reilly. Geld, roem, ego...dat zogenaamde detective duo dat de twee bedenken, nog maar te zwijgen over Wahlbergs zangcapaciteiten, ook een veel gezien fenomeen in de glamour en artiesten wereld, namelijk, dat ze denken alles te kunnen. Maar ja boontje komt om zijn loontje, het leventje eist de tol, en net zo gemakkelijk als Wahlberg naar de top stootte komt er ook weer een 'jonge bok' die hém naar de kroon wil steken, waar mee the downfall een feit is.

De schier oneindige droefheid en zieligheid die vlak achter dat wereldje van gefakete blijheid, gezwollen ego's en decadentie schuil gaat. De sneuheid van het karakter van Hoffmann, die er zo graag bij wil horen, de werkelijk afschuwelijke vrouw van Macy, de eenzaamheid en verdriet van Moore vanwege haar kind. Persoonlijk vind ik de cyclus waar in alles voor iedereen instort het mooiste, Moore haar kind definitief kwijt, Reynolds en Graham kunnen niet lager zinken met dat gedoe in de Limo, Wahlberg wordt in de val gelukt en in elkaar geslagen, alleen Cheadle lijkt geluk te hebben en alles gebeurt terwijl ze elkaar passeren. De lak is er af en it ain't a pretty sight! Hier had de film van mij ook op mogen houden, van glamour naar rock bottom, wellicht nog een korte afwikkeling met iedereen ergens weer een beetje op zijn pootjes met een kruimige baantje. Hoe het einde nu over kwam, one happy family in Reynolds bungalow komt iet wat slap en krachteloos over.

Al met al fijne kritische en sarcastische prent met heel veel goede acteurs en prestaties. Fijne soundtrack ook, goed gemonteerd en een heerlijke jaren '70 en '80 sfeer. Humoristisch trouwens ook de weerbarstigheid van Reynolds om niet op videoband over te willen stappen...

Destijds in de bioscoop gezien en ook nog een 5 tal keer op DVD.

Een tijdloze klassieker die niet genoeg kan bewierookt worden.

Hoort zeker thuis in het rijtje 90's toppers zoals oa Seven, Fight Club, natural born killers, forest gump, c'est arriver prés de chez vous, silence of the lambs,lost highway...

Mark Wahlberg zet hier een oscarwaardige prestatie neer als Dirk Diggler. De film straalt na ruim 20 jaar nog steeds dezelfde magie uit.

De film zit tjokvol onvergetelijke scènes maar ik wens er toch eentje uit te nemen. William H. Macy als brave dommekloot die zijn "scheefpoepende" vrouw keer op keer betrapt.

De wereld van de porno, geld en drugs en van de gladde jongens en andere, kleine en grote garnalen, die er van profiteren en/of er slachtoffer van worden.

Hard en rauw. Visueel merkwaardig, maar in de grond mijn ding niet.

Mark Wahlberg, Julianne Moore en good old Burt Reynolds knappen de klus stijlvol op, zoals we van dit trio mochten verwachten.

Wellicht had ik me iets teveel verheugd op deze film. Boogie Nights stond al jaren op mijn to-watch-list, en gisteren kwam het er dan eindelijk van. De verwachtingen waren hooggespannen, en misschien dat ik daardoor niet zo enthousiast ben als dat ik had gehoopt.

Boogie Nights volgt het rise-and-fall thema dat we kennen uit films als Goodfellas en Casino. Meerdere keren moest ik dan ook aan die films denken. Wellicht omdat het verhaal van de hoofdpersoon in deze films minstens zo belangrijk is als de gehele setting. De scene, het wereldje... of dat nu de maffia is of de porno-industrie. In beide gevallen zet je als kijker een voet in een wereld die voor velen ver weg is.
Boogie Nights slaagt bijzonder goed in het neerzetten van die scene, en zet het decadente porno-wereldje goed neer met de pool-partys, drugs, handeltjes en de onoverkomelijke concurrentie tussen de acteurs.

Een minpunt vond ik hoe sommige karakters neergezet worden. Als kijker is er weinig ruimte voor eigen invulling in de psyche van deze karakters. Het ligt er namelijk allemaal nogal dik bovenop, en de film doet er alles aan om het zo duidelijk mogelijk te maken. Zo is Dirk Diggler (evenals Rollergirl) duidelijk een beschadigd mens die op zoek is naar de liefde van een moeder, of in ieder geval een moeder-figuur. Dat wordt dan ook meerdere keren in beeld gebracht of letterlijk gezegd.
Ook wordt er regelmatig weinig subtiel op gehamerd dat Dirk niet al te snugger is (In het interview: volgens hem was Napoleon een koning, wat niet klopt. Genoeg tekenen dat zijn algemene ontwikkeling wellicht wat gaatjes vertoont, dat kun je als kijker zelf invullen. Maar de film kiest ervoor om Dirk na die opmerking nog te laten zegen... "in the Roman empire" wat nogal uit de bocht vliegt voor mijn gevoel. Dit neigt meer naar Spinal Tap-personages dan naar een daadwerkelijk mens.). Hierdoor lijkt zijn karakter wellicht sympathiek, maar komt ook nogal karikaturaal over. Dit is Wahlberg echter niet aan te rekenen, hij speelt bijzonder goed.
Ook het personage van de Colonel vloog uit de bocht toen hij in de cel bekende dat hij was opgepakt wegens kinderporno. Dat behoeft verder geen uitleg en roept al genoeg afkeer op bij de kijker. Maar de Colonel weidt vervolgens uit over waarom hij er zo van houdt.

De gehele cast speelt sterk. Het eerste uur was ik verbaasd over de vele bekende gezichten die voorbij komen. Het acteerwerk is over de gehele linie dan ook sterk te noemen. Je leeft mee met deze personages, die ver van de gangbare maatschappij verwijderd zijn, maar tevens met de zelfde menselijke problemen en tekortkomingen kampen die we allemaal kennen.

Boogie Nights biedt een interessante kijk in de snelle maar tragische wereld van de porno-industrie. Tevens voelt het als een soort tijdsdocument. Een eerbetoon aan een tijd waarin films daadwerkelijk films waren in plaats van met de losse hand geschoten amateuropnames. Een tijd waarin regisseurs met visie iets probeerden over te brengen, ongeacht het filmgenre.
Tel daarbij de mooie decors en de swingende muziek, en je hebt een erg fijne film te pakken. Ik heb het gevoel dat deze bij mij nog even moet rijpen. Wellicht doet een tweede kijkbeurt het (nog) beter.

3,5*

Deze film nu pas voor het eerst gezien en dit vind ik zeer vreemd, want dit vond ik echt wel goed. Raar dat ik deze in 1997 gemist heb en ze in de 14 jaar tot nu nooit eerder gezien heb. Is een film met sfeer uit jaren 70 en begin 80. Leuke settings, kledij en muziek. Om de film zeer kort te omschrijven: love sex & rock and roll maar vervang laatste door disco... Als ik mij niet vergis schittert Mark Wahlberg hier in één van zijn eerste filmrollen (als het al niet de allereerste is) na zijn korte opkomst in New Kids On The Block. Moet zeggen dat ik Mark graag bezig zie als acteur. Ook Julianne Moore en Burt Reynolds brengen deze film tot een hoog niveau en het kijken waard. Is een mooi verhaal dat mij gedurende de 2,5 uur geen minuut heeft verveeld. Een van de betere films naar mijn mening... Thema is de adult movie business maar verwacht geen dergelijke film. Af en toe wel een wat in de richting wijzende scène, maar hier gaat het echt wel over hoe het er aan toe ging in die tijd met al zijn ups and downs. Aanrader als je 70’ties sfeertje zoekt.