Boogie Nights (1997)

Goede film, die me zoals verwacht een stuk beter beviel dan Magnolia.

Wat een geweldige sfeer gaat er (voornamelijk in het eerste gedeelte) uit van deze film. Ik heb normaal gesproken weinig met de jaren 70 als setting, alleen de manier waarop dat hele sfeertje in Boogie Nights gepresenteerd wordt is gewoon zo geweldig over the top, fout en funky, bomvol leuke details. De fun straalt er echt vanaf. Die heerlijke funk/disco soundtrack, de hilarische kostuums en kapsels, die vreselijk foute geschoten actie en pornofilmpjes tussendoor (Dirk Diggler en Brock Landers ), echt geweldig allemaal. Ook visueel is de film bij vlagen sterk, zoals o.a. de scenes in de club dat bewijzen.

Wahlberg vond ik ook écht goed. Heb het altijd al wel een acteur met potentieel gevonden, maar meestal komt hij vrijwel nooit echt uit de verf door slechte filmkeuze of simpelweg vreselijke miscasts. Voor dit soort licht komische rollen is hij echter perfect. Overige acteurs doen het ook goed, al zijn het vooral de kapsels en de aankleding van de personages die ze echt leuk maken.

Aan de eerste helft van de film zou ik gewoon best 5,0* kwijt kunnen, maar helaas neemt de film op het gegeven moment een bepaalde wending waar ik toch niet helemaal tevreden mee was. Vermakelijk blijft de film zeker, met enkele leuke momenten, maar toch wel jammer dat er ook hier weer het kennelijk onvermijdelijke ''fall'' gedeelte de hoek om komt kijken, waarin de film plots wat grauwer probeert te zijn. De vrolijke disco nummertjes en het fun-gehalte verdwijnen grotendeels, en daarmee ook wel wat sfeer. Einde was dan wel weer best aardig.

4,5/5,0* voor het rise gedeelte, 3,0* voor het fall gedeelte, waardoor ik uitkom op 4,0*. Al bij al zeker wel genoten. Samen met Punch-Drunk Love mijn favoriete Anderson film so far.

Altijd wel fijn, zo'n blik achter de schermen van een trashy milieu.

Anderson besloot om er een lekker ouderwetse rise and fall van te maken. Weet alleen niet of dit de juiste formule is. De film zit daardoor nogal 'stuck in the middle'. Het hele '70s circus met alle foute clichés knaagt enerzijds aan de authenticiteit. En door het grauwe tweede deel kun je dan weer moeilijk van een ludieke blik op de sector spreken.

Beter was om het rise-gedeelte gewoon achterwege te laten en te focussen op de teloorgang. De tristesse en het cyniscme werkten beter dan de nogal flauwe fratsen van het eerste deel. Vooral de scène in de limo was knap. Schrijnend hoe Jack z'n ziel verkoopt om het hoofd boven water te houden. Een ander hoogtepunt was de drugdeal - voor een groot deel te danken aan de mixtape met o.a. 80s icoon Nena.

Boogie Nights scoort vooral dankzij een toffe cast. Een sterke Wahlberg schuift zijn ijdelheid aan de kant en overtuigt als nitwit met 1 "groot talent". Verder natuurlijk kudos voor cultheld Philip Seymour Hoffman, alweer geweldig als überloser.

Kijkt lekker weg, hoewel de hybride van drama en komedie niet 100% werkte. 3*

Ha, goed opgemerkt

Erg genoten van Mark Wahlberg en de sfeer rondom deze mooie film.

Ja! Boogie nights is weer eens een film die ontzettend goed is. Zat tegen een 5,0 aan. Maar dat heeft ie net niet. Geen schande want deze was echt goed.

PTA levert een soort tweede Magnolia af. Maar dan wel minder langdradig. Er gebeurd zo ontzettend veel. Fantastisch. De personages zijn ontzettend kleurrijk en het is erg leuk om ze allemaal te volgen. Ook de personages die minder screentime hebben als PSH. Maar ook hij speelt de pannen weer van het dak.

De sfeer is heerlijk. Het sleurt je rechtstreeks de jaren 70 (hopelijk heb ik dat goed) in. Met de lekkere disco tunes en dansmoves. Dat maakt van deze film een ontzettend swingend geheel.

Een scene die eruit sprong:William H Macy die er nu eens klaar mee is dat zn vrouw telkens een ander neukt. Knalt die twee eerst af en slaat daarna de hand aan zichzelf. Wat een scene was dat. Geniaal gespeelt door Macy ofcourse.

Kan vast nog wel van alles verzinnen. Maar misschien met de volgende kijkbeurt een 5,0. Vond ik m gwn net niet waard.

Boogie nights geeft je de zin zelf te gaan dansen,

Boogie Boogie!

Gister herzien. Heerlijke film. Af en toe op de grond gelegen van het lachen. Top cast

Veel over deze film gehoord, en het beviel me prima. Best grappig, dramatisch en onvoorstelbaar. Het eerste anderhalf uur is het best, daarna zakt de film wat in. The rise was goed, the fall een stuk minder.

Jessie is a friend,

Yeah, I know he's been a good friend of mine

But lately something's changed

It ain't hard to define

Jessie's got himself a girl and I want to make her mine

And she's watching him with those eyes

And she's lovin' him with that body, I just know it.

And he's holding her in his arms late, late at night

I'm Dirk Diggler. I'm the star!

Geweldige film. Door de heerlijke regie van P.T. Anderson swingt Boogie Nights aan alle kanten en de 70's en 80's komen echt tot leven. De muziek, de kleding, de drugs, de partyscene... Je waant je echt even in een andere tijd. Met de porno-industrie als origineel uitgangpunt. Boogie Nights heeft veel gedenkwaardige scènes en vooral de humor werkte geweldig.

Wahlberg is perfect gecast en wordt ondersteunt door klasse acteurs en actrices als Moore, Reynolds, Reilly, Macy en Hoffman. Het eerste gedeelte bestaat uit de rise van Eddie/ Dirk Diggler (Wahlberg) in de porno-industrie en heeft flair, veel humor en een klein donker tintje (Macy). Nadat de jaren 80 zijn begonnen komt de onvermijdelijke val door drugs, arrogantie en ego's die gaan opspelen. Boogie Nights gaat eigenlijk over een stel personen die in het verleden blijven hangen, en moeite hebben om hun draai te vinden in een nieuwe en snel veranderende wereld. Het einde is wel positief en laat zien dat de meeste personages hun draai beginnen te vinden in een nieuwe wereld (de zakelijke en wat minder swingende 80’s).

De film waarmee Anderson onderhand 20 jaar geleden alweer doorbrak. Meteen zijn beste misschien? Ik denk het wel.

Ik kon helemaal niets met Boogie Nights. De personages voelden allemaal nogal gemaakt aan en ik kon dan ook niet echt in het verhaal komen. Qua namen een goede cast, maar ik heb ze al eens betere rollen zien neerzetten. De film duurt behoorlijk lang en het komt niet veel verder dan een simpel en nogal oninteressant rise and fall verhaaltje. De tijdsgeest waarin het zich afspeelt wordt, mede door de soundtrack, nog wel aardig neergezet. Een te lange zit.

Blijft goed , al een paar keer gezien. ?

Dubbele gevoelens bij Boogie Nights. Het is een zeer fraai gefilmd werkje, waarin Paul Thomas Anderson een portret geeft van de pornowereld van eind jaren '70 en begin jaren '80, door middel van het verhaal van de opkomst en de ondergang van pornoster Dirk Diggler. Mark Wahlberg speelt sterk als Dirk, per ongeluk ontdekt door pornobaas Jack Horner (Burt Lawrence, ook bijzonder goed acterend), die zich omhoog werkt met behulp van een jeugdig enthousiasme en charme en uiteraard een bijzonder groot lid. De jaren '70 waarin dit gebeurt zijn ook nog een zorgenvrije zee van hedonisme, met continue feesten, drugs en overal seks. Excessen alom, en hele slechte disco-muziek. Anderson heeft ook behoorlijk wat interessante bijrolletjes bij elkaar gesprokkeld, zoals de tragische Little Bill van William H. Macy.

Uiteraard blijft het niet goed gaan, en het keerpunt is eigenlijk als Little Bill knapt als zijn pornovrouw Nina Hartley weer vreemdgaat, en haar, haar minnaar en zichzelf doodschiet. En de ellende blijft maar komen. Financier wordt opgepakt voor pedofilie, scheidingen, escalerend en excessief drugsgebruik, 'acteurs' die vast zitten in een routine van porno en drugs en er geen weg uitzien. En natuurlijk, Dirk zelf die volledig naast zijn schoenen gaat lopen, drugs bij de vleet opsnuift en zijn carriere en libido compleet vergooit. En ook hier straalt de kwaliteit vanaf. Zeer sterk filmwerk (bijvoorbeeld de synchroonmishandeling van zowel Dirk als een van de straat opgepikte Bangbus-figurant) en ook de acteurs doen het bijna zonder uitzondering prima. Bij John C. Reilly irriteer ik me altijd gelijk aan zijn kop, maar hij kan toch best nog wel een potje acteren, hoor.

Maar toch eindigde ik de film wel een beetje met het gevoel van een lege huls. Veel stijl, maar qua substantie was het vooral een portret van een wereld waar ik simpelweg niet bijster veel interesse voor kon opbrengen. En dan is ruim twee-en-half uur ook wel erg aan de lange kant, ondanks het kwaliteitswerk, de overtuigende sfeerschets en de zwarte humor die zo af en toe voorbij komt. Maar goed, kort en krachtig is nooit echt Paul Thomas Anderson's sterkte geweest.

Burt Lawrence?

Err, Burt Reynolds uiteraard. Ik denk dat ik nog Brock Landers in mijn achterhoofd had

Leuke filmmuziek en de overgang van de jaren 70 naar the eigthies was ook goed neergezet.

Goed samenspel en vermakelijke bijrollen.

Alleen vond het verhaal te magertjes en echt veel te lang duren. Hierdoor soms saai. Zonde

Goede film die zich afspeelt in de porno-industrie van de jaren '70 en '80.

Een pracht van een cast, met bekende en minder bekende namen, die het evenwel later tot de top hebben geschopt.

En natuurlijk wordt er prima geacteerd.

Wat ook opvalt is de puike muziek, typisch voor die jaren.

Heb me wel geamuseerd met deze prent.

Boogie nights is een aangename film die een inkijk biedt over the way of life binnen de pornowereld (dito film-industrie). Mooi leuk uitgangspunt, zeker met de zeer fijne sfeerschepping die geboden wordt met de disco uit de jaren 70 en 80. Het decor en de sfeer zit erg goed en er wordt een rechtstreeks verband gelegd tussen deze decennia en de pornowereld waarbij excessen en het motto "love, peace en rock & roll" hand in hand gaan. En bij disco hoort natuurlijk de onvermijdelijke 'foute' muziek. Ik waande me bij momenten op een jubilee van mijn tante of bomma.

Daarnaast creëerde PT Anderson een aantal erg leuke (wederom foute) personages. In eerste instantie de sterk "presterende" Mark Wahlberg die zijn talenten optimaal gebruikt die hij van Moeder Natuur gekregen heeft. Dertien inch of 33 centimeter, je kan het je haast niet voorstellen, zelfs niet binnen de pornowereld (en die kennen er naar verluidt wel wat van). Het personage van Dirk Diggler is geboren en hij doet het geweldig! Ook pornoregisseur Jack Horner (Reynolds) doet het fantastisch als charismatische vaderfiguur en diens eega Amber als moederkloek (de sexy Julianne Moore, het mag gezegd).

Maar de gehele cast (Buck Swope, Little Bill, Rollergirl en absoluut Scotty) speelt op niveau. Ook de bijrollen bieden kwaliteit en leveren interessante verhalen op. Glitter en glamour in de eerste plaats, maar dit is net zoals de pornowereld zelf slechts een likje gouden verf op een metalen buis. Hoewel de sixties, seventies of eighties bekend staan als “vrijheid, blijheid en rondn**kende hippies” is het algemeen maatschappijbeeld vrij conservatief, vooringenomen en hypocriet. De meesten ondervinden moeilijkheden om beide werelden te combineren: denk maar aan het gesprek van Buck bij de bank of de tragiek van Amber om haar zoon te zien.
Little Bill daarentegen kent zelfs geen andere wereld dan de porno-industrie waarbij hij met lede ogen moet aanzien dat zijn pornovrouw het met alleman doet (behalve met hem zelf). Het doet zijn stoppen doorslaan en zéér jammer dat hierover later in de film niet meer is op teruggekomen. Alsof er niets gebeurd is???
Ineens het grootste manco van de film: prima ‘rise-verhaal’, maar the fall van specifiek Dirk Diggler was abrupt en te beperkt uitgewerkt. Zijn status van wegwerpproduct daarentegen vond ik dan wel weer boeiend (alleen erna iets te vanzelfsprekend en eenvoudig).

Andere leuke momenten waren de erg kolderieke “Starsky & Hutch”, zo dramatisch fout én grappig dat het een erg fijne insteek was. Het doet me denken aan Jack Horner die zei dat hij films wou maken waarbij mensen ook na het afleveren van hun kwakje in de zetel blijven zitten tot de film gedaan is. En dat is misschien wat ook gebeurt bij deze Boogie nights. Nu niet dat dit me interesseert, maar de kijker werd eveneens beloond op het einde van de film met een Dirk Diggler in vol ornaat. It ain't over till the fat lady sings (of zoiets). Leuke film, 4,0*!

Een film die me ongetwijfeld nog lang zal bijblijven. Het begin lijkt (bewust) op een goedkope b-film, maar tegelijkertijd probeert het dat dus ook uit te stralen. Je krijgt het gevoel te kijken naar een film in een film. Dan heb je de originele namen, de sterke karakters (topvertolking van Wahlberg hier!), een rising star, een dramaluik waarin je amper durft ademen (dito muziek) om op een "normale" manier te eindigen. Had het niet verwacht de eerste minuten (met soms expliciete scènes), maar dit filmpje is wat mij betreft een topper gebleken!

Aren't you gonna take your skates off?

Paul Thomas Anderson, een regisseur wiens initialen alleen al de meeste filmliefhebbers doet wateren. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me tot nu toe niet echt tot die categorie voel behoren. Oké, Punch Drunk Love was een erg leuke film maar Magnolia? Die wordt echt wel genekt door zijn speelduur van meer dan 3 uur. In dat opzicht had ik ook een beetje schrik voor deze Boogie Nights (en in het verlengde ook de rest van het oeuvre van PTA, want korte films lijkt hij maar zelden te maken) aangezien deze toch ook alweer rond de 2.5 uur afklokt.

Met de openingsscène in de club was ik echter meteen verkocht. Alles heerlijk in één shot, dat geweldige jaren '70 sfeertje en gewoon een boeiend plot over de rise en fall (badum tsss) van een porno acteur. Vanaf de switch naar de jaren '80 en de bijhorende fall begint de film echter serieus in te zakken. Het einde waar blijkt dat eigenlijk niemand van de personages echt een evolutie heeft doorgaan is verfrissend, maar om daar nu zo lang op te zitten wachten? Vooral omdat een aantal plotlijnen er bijzonder bekaaid vanaf komen. Neem nu die overval op Rahad Jackson. Sowieso al geen al te boeiende verhaallijn maar Anderson doet er ook gewoon erg weinig mee. Toegegeven, de Raging Bull tribuut aan het einde waar we dan eindelijk Dirk zijn geslachtsdeel in vol ornaat (ik was me gedurende de film echt aan het afvragen of Anderson werkelijk zo hard de typisch Amerikaanse puriteinse richting ging opgaan door wel een hele hoop blote borsten, vagina's en drank & drugs te tonen maar geen enkele lul) was nog wel een leuke buitensmijter.

Als er één ding is dat ik ondertussen al heb begrepen van de films van Anderson, dan is het dat hij altijd wel een degelijke cast rond zich weet te verzamelen. Philip Seymour Hoffman heeft misschien wel één van de leukste bijrollen uit zijn volledige carrière en ook Burt Reynolds is heerlijk op dreef als porno regisseur Jack Horner. Het zou de eerste en laatste keer zijn dat hij samen met de regisseur samenwerkte en dat is blijkbaar te wijten aan het feit dat de twee absoluut niet goed met elkaar overweg konden op de set. Sowieso te weinig ruimte om de vele goede rollen te vernoemen maar zo'n Julianne Moore, Luis Guzmán, John C. Reilly en Don Cheadle zijn toch heerlijk. Boogie Nights is echter vooral de film van Mark Wahlberg. In één van zijn eerste filmrolletjes speelt hij in ieder geval meteen één van zijn leukste rollen.

Wil nog wel eens iets van Anderson gaan zien, maar ik vraag me af of het wel een goede match tussen ons gaat worden. Interessante regisseur, daar niet van, maar hij weet nooit mijn volledige aandacht vast te houden. Ook Boogie Nights heeft talloze goede momenten en tegelijkertijd ook talloze inzakkingen. Jammer, maar in ieder geval al wel net iets beter te pruimen dan Magnolia.

3*

Ik heb me best vermaakt met deze film. Het wordt soms regelrecht nonchalant en met een knipoog gebracht, maar het gaat er natuurlijk best serieus aan toe. Vooral naar het einde toe wint de film daarin enorm aan kracht en lijkt het jolige aanvangen van de film ineens een compleet andere wereld. De muziek keuze is verder heerlijk en de party's zijn zoals ze horen te zijn: over de top! Het was allemaal wel wat aan de lange kant en sommige personages werden best irritant omdat het soms allemaal een stapje te ver moest.

Toch wel een vingeroefening voor Magnolia, waarin PTA helemaal los mag gaan. Dat werkt het eerste uur uitstekend, daarna zakt de film wat in. Er moet een verhaal worden afgerond waar PTA mijns inziens op de verkeerde gebeurtenissen inzoomt, en het eerste uur was zo vol energie dat je als kijker ook al wel bent uitgeput. Het is niet slecht, maar een stuk minder.

Maar tot die tijd genieten. Heerlijk camerawerk met soms prachtige shots (de rolschaatsen voor in beeld en Wahlberg klein verderop), een zalige soundtrack en vol schitterende personages. Allen zitten ze niet op hun plek, losers zijn het zelfs eigenlijk, maar zo vol mededogen geschreven en sterk geacteerd dat eenieder sympathie krijgt. 4,0* (blijft staan).

Een film over de porno-industrie: succes verzekerd.

Toch had ik vaak het gevoel dat ik naar een verkleedfeestje aan het kijken was en was het vaak allemaal net te jolig en ook wat te netjes. De 'acteurs' waren allemaal te onnozel of zelfs ronduit te dom om ze ook maar even au sérieux te kunnen nemen.

En de leuke muziek werd je werkelijk om de oren geslagen, niks subtiliteit… het werd zelfs irritant. Hopla! Alweer een geweldige schijf uit de seventies. Of was het eighties?

Bij wijlen leuk kijksnoep, maar al bij al vond ik het wat makkelijk.

Kijk Exhausted: John C. Holmes, the Real Story (1981) eens en je zult verrast zijn hoe gek het er in het echt aan toe ging. Sommige ‘jolige’ scenes zijn echt een op een van het echte leven overgenomen. En laten we wel wezen, veel mensen in de porno industrie en zeker zij die er om heen hangen zijn niet de meest pientere personages. Ze hebben andere kwaliteiten.

Wat niet wegneemt dat de film een hoop fun is. Maar succes verzekerd? Over het algemeen wordt het als ‘box-office possion’ beschouwd, zie maar hoe Showgirls een einde bracht aan de Hollywood carriere van Verhoeven.

Een film over de porno-industrie van in jaren '70 is ook een keer wat anders. The rise and fall of Dirk Diggler. Dat had de titel van Boogie Nights geweest kunnen zijn. Want eigenlijk lijkt het grotendeels wel op een B-film, ook al verwacht je weinig niveau in het wereldje van de pornoindustrie. PTA staat dan ook wel bekend voor "anders". Helaas ben ik geen fan maar ik probeer het wel een kans te geven. Dit is mijn vierde film van hem na There Will Be Blood, The Master en Magnolia en met deze film zit ie zowat op het niveau van Magnolia en The Master. Een 2.5* zoiets.

Het is weer zo'n film met een afwisseling tussen heerlijke scènes en onzinnige dialogen. Nu het drugsmilieu en van die crackheads doen me meestal helemaal niks en dat had ik hier ook weer. Ik vraag me af wat er zo interessant aan is om mensen coke te zien snuiven. Dan heb je soms zo van die Tarantino-achtige scènes (in deze film althans) die dan wel leuk zijn maar over het algemeen beleef ik niet zo heel veel plezier aan PTA zijn films. Zijn films zijn ook allemaal zo lang, ook al kom je soms wel in een soort van cinematische roes terecht waar je dan opmerkt gewoon al een halve minuut naar Wahlberg te staren zonder dat er eigenlijk iets gebeurd buiten een leuk muziekje op de achtergrond.

Marky Mark is dan ook wel één van de redenen dat ik deze film wel eens wou zien. De meeste van zijn films vind ik zeker vermakelijk tot goed. Nu is dit misschien wel één van zijn minste die ik heb gezien, het is gewoon minder mijn ding en daar kan ik perfect mee leven.

Beter laat dan nooit gezien. Alleen al die enorme cast met stuk voor stuk zeer goede topacteurs is indrukwekkend. Reynolds, Moore en, zowaar, Wahlberg zijn de sterren, maar door die cast (en het script uiteraard) hebben al die bijrollen zoveel meer te bieden. Maffe personages die echt blijven hangen. Zelfs van die kleine rollen als van Hoffman of Molina, die de show steelt in een van de beste scènes laat in de film.

En dan is er nog die heerlijke 70's-sfeer, gebracht met veel oog voor detail en een onvermijdelijke flitsende hitsoundtrack. Camerawerk dat al even flitsend is. De combinatie van humor en melancholie. Heel knap ook hoe Anderson eigenlijk schakelt van overheersende humor in het eerste deel naar een stuk meer drama in het tweede, om af te sluiten met zijn eigen apart soort feelgoodeinde. En dat zonder dat het een rommeltje wordt. Zulke lange films hebben zelden zoveel vaart.

Eigenlijk verwacht je ook dat de rol van Reynolds er een is van de schimmige pornoregisseur die zijn acteurs uitbuit om aan seks te verdienen, maar Jack is gewoon een man uit een andere tijd, en oprecht geïnteresseerd in het maken van een artistiek verantwoorde pornofilm. Jack en Amber fungeren zelfs als een soort surrogaatouders voor hun acteurs. Geen mens wordt in deze film als een slecht persoon neergezet . 4.0*.

Ook bij de zoveelste herziening, weet de film de volledige speelduur te boeien en ontroeren. Schiiterend ensemble stuk, virtuoos in beeld gebracht, op de sound van een geweldige mixtape.

Meesterwerk !

Erg leuke film die ik vreemd genoeg nog nooit had gezien terwijl ik misschien wel vind dat de beste films uit de jaren 90 komen. Maar goed. Leuke prent die me soms aan The wolf of Wallstreet en Casino deed denken. Weet niet waarom. 1e helft vond ik duidelijk beter de de 2e. Was “there’s a new boy in town” een subtiele verwijzing naar New kids on The block??