Boogie Nights (1997)

Verrassend goede film!
Leuke eind jaren '70 - begin jaren '80 sfeer. Lekker retro. Mooie kostuums e.d.
Geweldige soundtrack trouwens! 99 Luftballons zat er zelfs bij.
Minpuntjes vind ik het niet zo passende happy end en de lange speelduur van de film.

Erg amusant, maar het verhaal pakte me niet echt. 3*.

Waarom dit niet heel hoog in de top 250 staat is mij een raadsel. Een geweldige film, die op komische én dramatische wijze het leven in de pornowereld van de jaren '70 en '80 in beeld brengt.

Sex, Drugs and Disco... is de tagline. Uitstekend gekozen. Deze combinatie, samen met de geweldige cast en de vele geweldige scènes, zorgen dat dit een van de beste films is van de jaren '90. Zelfs beter dan Magnolia. 4,5 sterren.

Interessante film om te zien over de adult industrie met passende rollen van Wahlberg en Reynolds. Deze film bleef geboeid houden van het begin tot het eind, met de nodige treurige gebeurtenissen aan het eind.

Ik geef 'm 4, 0 sterren.

Na het briljante Magnolia en het prachtige Punch-Drunk Love is dit m'n derde PTA-film en PTA blijft verrassen moet ik zeggen. Het eerste deel zit je te kijken naar een vrij luchtuge komedie met soms wel hilarische momenten. Als de jaren '80 dan beginnen verandert alles( Macy schiet zijn vrouw neer,Diggler zit aan de drugs,wordt impotent en krijgt het hoog in z'n bol, de Colonel vliegt de gevangenis in,...) en wordt de film een drama. Er komen enkele sterke scènes in, maar soms werd het een ietsje langdradiger en sommige dingen waren niet echt zo interessant. Uiteindelijk komt alles terug weer vrij goed en beginnen de meesten aan een nieuw leven.


Alweer een erg sterke PTA-film die je steeds blijft verrassen. Schitterend acteerwerk(Reynolds,Reilly,Cheadle,Hoffman, eigenlijk doet iedereen het wel goed). Fantastische muziek die voor een perfecte sfeer zorgt. Eigenlijk gebeurt er niet zo veel, maar het is de sterkte van Anderson dat hij er toch voor kan zorgen dat de film vooruit vliegt en voor 2,5 uur kan boeien.


4 sterren

Nu moet ik enkel Hard Eight nog zien, en ik kijk erg uit naar There will be blood

Wow, wow, wow! Wat weet Paul Thomas Anderson weer een briljante film neer te zetten. Na het zien van Magnolia is dit weer een prachtige vertoning. De heerlijke eind jaren '70 en begin jaren 80' sfeer is perfect. Voor mij kan een film geen betere sfeer bevatten in ieder geval. Leuke kostuums en prachtige muziek, geweldig gewoon! Wou zelf dat ik die tijd had meegemaakt.

Het verhaal vind ik geweldig. Beetje standaard misschien door de ups en downs die we in elke film te zien krijgen, maar PTA weet er een extra dimensie aan toe te voegen. Wat weet ik niet, maar alles klopt gewoon aan deze film. Mark Wahlberg is supergoed in zijn rol en naast hem schijnt de rest van de cast ook. Iedereen zit perfect in zijn/haar rol. Heather Graham ziet er heerlijk uit, Burt Reynolds is supercool, Julianne Moore ben ik niet zo'n fan van, maar PTA heeft daar verandering in gebracht. Sinds Magnolia en Boogie Nights is ze erg hoog op mijn lijstje van favoriete actirces komen te staan. Ook Don Cheadle is geweldig, misschien een beetje typisch maar hij doet het perfect. John C. Reilly is misschien wel één van mijn favoriete acteurs. Ook in deze film is ie weer meesterlijk goed. Seymour Hoffman heeft een betrekkelijk rolletje, maar ik beschouw hem als één van de besten in zijn vak en ook in deze film is ie weer perfect gecast. William H. Macy is ook net als in Magnolia goed. Geen grote rol, maar hij zit er erg goed in.

Drama, humor: PTA weet een mix van verschillende genres samen te voegen tot een prachtplaatje. De film geeft een leuke kijk op de porno industrie in die tijd. Natuurlijk moet een film met dit onderwerp wel onvergetelijke scenes bevatten, en jah hoor: vele scenes zullen mij lang bijblijven. Macy die zijn vrouw en daarna zichzelf afschiet bijvoorbeeld. Ook de laatste scene zal door velen niet snel worden vergeten denk ik.

Enig minpuntje uit de film is dat het op een gegeven moment bergafwaards gaat met Wahlberg. Dan begint het een klein beetje langdradig te worden. Ondanks dat bleef ik vol bewondering naar het scherm kijken zonder enige interesse te verliezen. Het mooiste vond ik toch de scenes in de achtertuin van Burt Reynolds en de feesten in zijn huis. De muziek, sfeer en lekkere wijven maken het zo perfect dat het niet op een betere manier gebracht had kunnen worden. Zuipen, roken en drugsgebruik hoort er natuurlijk ook bij en vooral in het eerste dikke uur van de film is dit vooral op een ''feel good'' manier in beeld gebracht. Op het moment dat Wahlberg hier ook mee begint zwakt dat af, neemt niet weg dat het voor de film minder word. Nou jah, misschien dan een beetje.

Goh, ik zou zo tijdens de feest scenes in de achtertuin van Reynolds in de film willen stappen om eens lekker mee te doen. De hele middag zwemmen met lekkere wijven, drank en het lekkere zonnetje dat op je schijnt. 's Avonds lekker doorzakken in het huis van de regisseur. Ongelovelijk! Maarjah, ik laat mij fantasie weer eens lekker gaan dus kom ik tot de conclusie dat deze film echt tot mijn favorieten behoort. Prachtig gewoon!

Wat een fantastische regisseur is Paul Thomas Anderson. Er zijn niet veel regisseurs die een film met een lengte als deze, constant boeiend weet te houden. De film is als het ware dichtgeplamuurd met de muziek. Vaak werkt dat niet, hier werkt het wel heel goed. Verder toch schrijnend om te zien hoe de adult-industrie verandert en Horner in feite zijn ziel verkoopt.

Vakwerk. 4*

Zo zie je nooit een film met Alfred Molina en zo zie je er 3 in een week. En hier is hij een van de vele en vele hoogtepunten van deze film.

Dit is de tweede film van Anderson die ik zie, na Magnolia, en ik kan niet anders concluderen dan dat het waarschijnlijk het grootste genie is van deze generatie filmmakers. Net als Magnolia voelt Boogie Nights aan als een film die bijna onmogelijk te maken is. De manier waarop acteerwerk, muziek, camerawerk, montage en een sterk script in elkaar vloeien is ijzersterk en ik kan geen andere regisseur indenken die een verhaal als deze op zo'n manier aangepakt zou hebben. Het resusltaat mag er zijn, want net als Magnolia is dit een film die mij helemaal meesleurde in de wereld van de film. Op een manier waarop weinig andere films dat kunnen.

Het begint allemaal heerlijk relaxed, maar zodra in de tweede helft het fall-gedeelte begint wordt het allemaal heel heftig. Wellicht is het wel de best uitgewerkte fall ooit in een film. Anderson levert klap naar klap en geeft de kijker geen tijd om ze goed te incasseren voordat de volgende klap alweer komt. Daardoor wordt Boogie Nights een overrompelende emotionele tour-de-force die zich bijna kan meten met Magnolia. Hij dankt ook veel aan zijn cast, die hun rollen weer stuk voor stuk fantastisch vervullen. Zelfs acteurs die gewoonlijk niet zo sterk zijn laten zich hier van hun beste kant zien. En de kleine rollen (zoals Philip Seymour Hoffman, die maar weinig hoeft te doen) doen hier zelfs niet onder aan de belangrijke rollen. Daarnaast veroordeelt Anderdon zijn personages niet, wat ze ook doen en hoe ver ze gaan. Hij lijkt altijd begrip voor ze te hebben, waardoor wij als kijker dat ook doen. En niemand hier voelt als een karikatuur aan. Het lijken allemaal echte mensen.

Qua beelden en muziek is het ook hier weer genieten. Veel lekker lange shots vol beweging die de film zijn swingende karakter verlenen.

Het is overigens niet zo dat deze film perfect is. Sommige zijverhaallijntjes blijven beperkt en daarvan zou ik meer willen zien, want ze boeiden me allemaal evenveel. Ergens had ik ook het gevoel dat Anderson er nog een veel langere film van had willen maken en dat had ik zeker niet erg gevonden. Het einde was het andere probleem. Ik vond het raar dat na die hele zware val uiteindelijk alles toch weer goed komt voor de meeste personages, of op zijn minst redelijk goed. Dat bezoek aan Alfred Molina dat eindigt in moord lijkt uiteindelijk geen echte invloed op Dirk Diggler's verdere leven te hebben en hij komt er mee weg. Het einde lijkt dus niet in het structuur van de film te passen. Maar wellicht komt dat wel door Anderson's sympathie voor zijn personages. Alsof hij ze niet wil zien lijden.

Maar eigenlijk telt dit voor mij nauwelijks als kritiek. In het topic van There Will Be Blood zei Starbright Boy dat hij Anderson zo waardeerde om zijn schaamteloze ambitie. En daar kan ik alleen maar in mee gaan. Wat Anderson hier doet zou iedere andere regisseur zich waarschijnlijk nooit in zijn hoofd halen en het resultaat is groter dan grootst. Voeg daaraan toe dat Anderson nog maar een beginnend regisseur was hier en ik kan hem alleen maar meer prijzen om zijn lef. Dat hij kleine steekjes laat vallen is verre van een schande. Het enige nadeel is wellicht dat de film me bij herziening iets minder zal overdonderen bij de fall omdat ik weet dat het allemaal relatief goed komt. Maar dat zien we later wel weer. Ik moet verder ook toegeven dat er geen zwak moment in de hele film zit. Het einde past dan wellicht niet helemaal naar mijn gevoel, maar het is wel weer geweldig uitgevoerd.

4,5* Een mijlpaal in de filmgeschiedenis.

Het geniale van PTA gaat inmiddels al een paar films langs mij heen, maar toch was ik zeer benieuwd naar zijn eerdere werk, je moet toch ergens je status verdiend hebben dacht ik zo. Wellicht heeft PTA het na zijn briljante Magnolia wel te hoog in zijn bol gekregen en bevielen mij PDL en TWBB daarom niet goed. Tijd voor Boogie Nights dus.

Hoewel ik wist dat ik wel eens aan deze film op tv was begonnen, waren het maar flarden die ik herkende. Niet verwonderlijk dat het ging om William H. Macy die ongeveer een patent heeft op briljante loser rollen. Het beste aan Boogie Nights is dan ook hetgeen wat om hem draait. Vooral de ass in cock dialoog is hilarisch en memorabel!

Boogie Nights begint zeer vermakelijk en redelijk komisch. Vooral de lange shots waar allerlei personages voorbij komen gewandelt of geskate zijn mooi en het discosfeertje met een aantal geniale 70's platen komt goed uit de verf. Thuis bij Jack Horner en de eerste porno shoot zijn grappig; het eerste uur vliegt zo voorbij.

Helaas heeft PTA te veel personages in het geheel gestopt om een boeiende fall te creeren. Hierdoor wordt het een chaos van stumpers waar je niet echt affectie mee hebt en dan is een fall al snel niet interessant meer. Ik kan me altijd vreselijk ergeren aan hoogmoed a la T. Montana en Diggler heeft er ook aan handje van.

Toch zijn een paar fall scenes redelijk komisch, zoals de opsluiting van de Colonel en Cheadle (die overigens 0 toe te voegen heeft in deze film) die op een niet conventionele manier aan het geld komt voor zijn stereo winkel.

De muziek blijft de hele film door briljant en ook filmisch vind ik het erg mooi, maar het verhaal is te slap en er loopt te veel volk door het script heen.

3,5*

Ik heb deze film inmiddels al heel wat keren gezien,en bij iedere kijkbeurt vind ik hem steeds beter worden,hij verliest zijn magie gewoon niet.En deze film is eigenlijk ook een beetje het begin van mijn uitbreiding voor mijn liefde voor film.

Toen ik Boogie Nights voor de eerste keer zag was ik meteen verliefd op deze film,hij greep mij en heeft mij sindsdien nooit meer losgelaten.Het verhaal zit zoveel in en is geweldig uitgevoerd door schrijver/regisseur P.T. Anderson,en het word nergens echt een moment saai.Dit komt natuurlijk ook door de heerlijke seventies muziek die je echt geweldig in de sfeer brengt.

De acteer prestaties zijn echt geweldig,Mark Whalberg (waar ik normaal gesproken totaal niets mee heb) als Dirk Diggler speelt de sterren van de hemel,Burt Reynolds doet het meer dan prima en William H. Macy heeft ook een geweldige rol.Voor de vele anderen kan ik ook niets anders zeggen dan hulde.

Het Camera werk is echt fenomenaal(de trackingshots en het alsmaar bewegen,de camera staat bijna nooit echt stil) alsmede de belichting en de editing.

5* sterren en een plek in mijn top 10,voor deze fenomenale film die voor mij altijd heel speciaal zal blijven.

Normaal draaien films om een verhaal en dient de muziek als spinnenweb om de positie van de spin ( het verhaal ) te versterken.

Paul Thomas Anderson gooit het over een andere boeg en werpt alvorens het verhaal begint de ankers uit om zijn prooi te vangen. De muziek lijkt er niet achteraf bijgeplaatst en heeft nooit als doel om emotionele betrokkenheid in de vorm van sympathie voor de karakters bij zijn kijkers op te roepen. Zoals de muziek tot de oren van de Boogienightenaren komt, krijgt de kijker ook zijn eigen portie voer en hoeft hij niet jaloers naar de inwoners van Discotown te kijken. Anderson betrekt het publiek bij zijn film en plaatst ze terug in de tijd, hij maakt zijn personages vaak bespottelijk, aan de hand van zijn muziekkeuze blijkt waarom. Als Philip Seymour Hoffman op het podium verschijnt in een veredelde tuinbroek op een feestje van de jetset zet Anderson prompt het nummer ' Miracles ' in. Hopeloos fout natuurlijk, maar in deze context werkte dit perfect en werd een personage op een meesterlijke manier voorgesteld aan de kijker, die gelijk door zou hebben dat Hoffman nou niet bepaald een ' licht ' betrof.

Tegelijkertijd weet de muziek te hypnotiseren. De 1ste keer dat ik mij ervan bewust was dat ik geïndoctrineerd de vorderingen op het scherm volgde ' verkerend in een muzikale roes ' was ten tijden van Driver `s Seat. Het nummer leek eindeloos door te blijven deinen en bij iedere snaar koude rillingen. Wat was dit mooi! Het lijkt alsof Anderson onomstotelijk heeft besloten om zijn personages constant in een discotheek te laten manoeuvreren. Boogie Nights weet een bepaalde tijdsperiode op het scherm te brengen door volledig in te spelen op de muziek van de jaren `70/80 en de vrijheid - blijheid cultuur die er toen heersten uit te buiten door interventies van overheidsdiensten achterwege te laten en zo nog meer in te spelen op de normen en waardenloosheid waarmee zijn personages door het leven gingen. Foute kleding, assertieve vrouwen die drugs als brandstof voor auto `s slikken en een vrije moraal waarin het enige dat telt is: the party must go on! Deze ingeslagen weg die wat minder de nadruk legt op het drama van de personages zorgt voor blijvende frisheid en veel humoristische situaties omdat Anderson `s personages anders handelen dan normalere mensen zouden doen.

Nou is het wat simpel om te stellen dat iedereen alleen maar de godganse dag kan feesten als hij dat zou willen. Er komen dan ook steeds meer problemen bij diverse personages naar de oppervlakte drijven. Voordeel is wel dat Anderson zijn personages niet constant in dezelfde neergaande lijn laat voortbewegen, het leven is er immers een van pieken en dalen. Hij speelt niet in op ' hoe erg het allemaal wel niet is voor iemand dat hij buiten de boot valt ' de showbusiness draait op volle toeren door. Anderson registreert vooral wat zijn personages doormaken en benoemt niet zozeer hoe zwaar zij het wel niet hebben. Zo registreert hij hoe zijn mannen bot vangen, hoe ze in valkuilen lopen en hoe zij trachten om er weer bovenop te komen. De voice - over waarin de hoofdpersoon verteld hoe zwaar hij het wel niet heeft ontbreekt. Deze elementen maken van Boogie Nights een blijvend feest met nog enkele hilarische gebeurtenissen richting het einde. Dat 99 Luftballons er nog tussendoor werd geknald, maakte het nogal onorthodoxe feest helemaal compleet. Alles kan, prachtige manier van film maken.

Een uitbundige, sprankelende film die zich qua thematiek met La Dolce Vita laat meten. Onder de oppervlakte broeit van alles, het fraaie camerawerk en de kleurrijke personages ten spijt kunnen dit niet verhullen. Hun leven is wat leeg, alleen beseffen zij het zelf nog niet. Dikke 4*

Laatste keer dat ik deze film gezien had was in de bios (10 jaar geleden dus) met mijn toenmalige vriendinnetje. Die vond het toen nogal vreemd om naar een film te gaan over een pornoster

Afgelopen week weer eens herzien op een verloren avond. Was trouwens vergeten dat ie zo lang duurde zeg en dat het eigenlijk helemaal geen geschikte film is om half elf 's avonds op een doordeweekse dag te bekijken...

Boogie Nights blijkt toch weer iets beter dan ik gedacht had. Het blijft een wat merkwaardige mix van een soort Goodfellas, Saturdaynight Fever en Deepthroat. Alhoewel ik me wel een beetje kan vinden in de kritiek van Ramon K hierboven doe ik er na herziening juist een halfje bij!

Ja de personages zijn meer een karikatuur, een typetje dan dat het echte karakters zijn maar... Het zijn dan wel hele leuke en sterke typetjes. Vooral het triootje van Whalberg, Reynolds en Moore kan mij wel bekoren. De rol van Dirk Diggler vind ik zelfs erg sterk gedaan. Knap dat PT Anderson zijn "typetjes" toch een bepaalde diepte kan meegeven.

Maar het leukste van de film vind ik toch wel de vele prachtige, zwierige lange scènes. De hele film lijkt te swingen als een discotheek in het weekend. Het wordt ook prima begeleid door prettige en toepasselijk gekozen muziek afkomstig uit de juiste decennia. Erg mooi gefilmd ook met veel oog voor detail en grappige subtiele veranderingen die de film van de jaren '70 langzaam in de jaren '80 brengen.

Aangename humor ook en uiteindelijk eindigt het allemaal in de enige mogelijke en logische climax

4*

The bigger the legend...

Boogie Nights gaat schaamteloos over het enige dat nooit taboe-bestendig zal worden: sex. Iets waar in films meestal juist ontzettend schunnig over gedaan wordt, of juist helemaal niet om nogal genant interessant te doen: in beide gevallen helemaal fout. Sex als onderwerp werkt voor mij dan ook zelden in een film, aldaar mijn wantrouwen voor Boogie Nights.

Maar P.T. Anderson had al bewezen tot wonderen in staat te zijn, en ik verwachtte dan ook niets minder dan dat voor Boogie Nights.
Mijn angst leek desondanks aanvankelijk gegrond. Niet omdat Boogie Nights te schunnig of te interessant is, maar juist omdat Boogie Nights gewoon de porno-industrie waarheidsgetrouw laat zien. En de geschetste porno-wereld is werkelijk absurd. Het zal wel realistisch zijn, maar de karakters zijn zo moraalloos als ik weet niet wat en handelen dan ook niet zoals ik zou handelen, verwachten dingen van elkaar die je niet vaak tegenkomt en zijn tegelijk zo ... warm. Bijna schattig. Maar ik had zo mijn twijfels. Het sprak me niet meteen aan.

Gelukkig weet Anderson zijn stempel erop te drukken. Er gebeurt niet zo heel veel tot aan pakweg 1980, maar er heerst een sfeer, er borrelt een postkoets aan verborgen lusten en er gaan dingen in de personages om die ongekend zijn. In rap en toch rustig tempo (vraag mij ook niet hoe het kan, Magnolia had er nog meer last van) komen we in de dartelende foute pornowereld terecht, waarin niets ons vreemd is en alles kan en mag. Welkom! Technisch knappe maar ook sfeerbepalende shots vangen het lome klimaat en de nergens echt uitzonderlijke maar wel heerlijk vrolijke muziek laat de happy-happy-joy mentaliteit volledig tot zijn recht komen. Vreselijk knap, een ander dan Anderson zie ik het niet doen.

Toch bleef het me steken dat er als verhaal weinig wordt gedaan, dat veel karakters toch tamelijk plat en weird zijn en dat we die oh zo grote lul van Dirk in tegenstelling tot zo'n beetje alles juist níet te zien kregen.

The harder they fall...

Anderson beseft natuurlijk maar al te goed dat dit nooit kan blijven doorgaan. De flamboyante stijl blijft, het tempo ook, maar de dood van William H. Macy's karakters brengt een keerpunt teweeg. Mensen houden een dergelijk leven nooit of te nimmer vol. Anderson laat subtiel scheurtjes zien, drijft ze door, en laat uiteindelijk ieder karakter compleet flippen. En meer drugs tot zich nemen. Briljant geacteerd, maar helaas nog steeds geen echte karakterontwikkelingen. Deze schattige karakters worden geconfronteerd met ontroerende en afschuwelijke situaties, tot in de puntjes uitgewerkt en nog steeds het Anderson-stempel dragend, maar ... dat is het ook wel. Schokkend, zielig, maar de echte emotie? Non. Klap, boem, auw. Maar wat dan?

Dan krijgen we nog een extreem spannende scène, misschien wel de beste uit de film, waarna de personages hun leven weer op de rails proberen te krijgen. Het bizarre is dat dat ook nog goed lukt, voor nu dan. En het echte einde? Nou, het laatste shot had ik nooit verwacht, rekent definitief af met het idee dat Boogie Nights een standaard Hollywood-verhaal betreft en is in retrospectief geniaal.

Maar ook toen nog vond ik het maar niks dat er als verhaal zo weinig gebeurt. Het is gewoon rise-fall met Anderson-saus, maar geen vuurwerk. Nee, doe mij maar Magnolia. Ook al was de film wel indrukwekkend en spookt hij nog door mijn gedachten.

3,5*

Eindelijk gezien na een tijd en was enorm verrast, Wahlberg acteert zoals nog vroeger, met zijn stoere look en 'onnodige karate" stijl maar de rest maakt alles goed.

Soundtrack zit perfect in mekaar,de hele verhaallijn is perfect gebalanceerd en laat ook tonen hoe de porno industrie in mekaar zat in de laten jaren 70 en begin 80.

Super film, enorm verrast maar nogal cliché verhaal, up en down en dan terug aan de top,nogal cliché,maar al bij al een super film.

Ook deze Anderson smaakt na jaren beter.

Vooral de sfeer die Anderson hier neerzet is subliem, nog nooit een Post seventies film gezien die de jaren 70/80 sfeer zo weet na te bootsen. Marilyn Chambers draagt de film zelfs een warm hart toe, i think that says it all.

Ook de cast is werkelijk in topvorm en zitten er heel wat memorabele scenes in, soms erg grappig en soms erg ontroerend (vooral de verzoeningsscene tussen Horner en Diggler is prachtig). Ik dacht dat ik het nooit ging zeggen; maar wat speelt Wahlberg hier goed trouwens en Reynolds speelt ook vol bezieling. De film heeft iets buitengewoons, iets geweldigs. Tel daarbij mijn admiratie voor de pornindustry op en you have a winner on your hands.

Geweldige film waar ik nu dik 16 uur erna nog aan het nagenieten ben. Ik kan niet anders dan, tegen mijn zin in, een film uit mijn top 10 te gooien.

Anderson schaart zich nu tussen mijn favoriete directors, ik ben overdonderd. Chapeau Anderson en gelijk maar een betere uitgave besteld van deze film. Die ik nu heb is wel erg belabberd trouwens.

't Was alweer een jaar of veel geleden dat ik P.T.A.'s Boogie Nights zag, dus kon ik me voor een tweede keer aangenaam laten verrassen door deze zangledige opera. Echt veel heeft het verhaal niet om handen, maar de uitwerking ervan is heerlijk. De jaren 70 herleven in neonkleurenpracht en de personages maouvreren zich hier doorheen als diva's uit een schaduwmaatschappij. Vooral Burt Reynolds is op zijn plaats als artistiek verantwoorde pornoregisseur.

Wat de rest van de cast betreft: woa. Wat een hoop grote namen onder één noemer zeg. William H. Macy en Philip Seymour Hoffman spelen natuurlijk perfecte karikaturen en ik had me eigenlijk geen betere Rollergirl kunnen voorstellen dan Heather Graham.

Verder schiet het verhaal soms wat uit de bocht (de scène met Alfred Molina bijvoorbeeld, of het keerpunt van Don Cheadle en misschien zelfs ieders keerpunt), maar eigenlijk is het buiten de bocht nog steeds goed toeven met Anderson. Net als in Magnolia gooit hij zijn personages zonder zwembadjes het diepe in, om ze uiteindelijk alsnog met de haak naar het oppervlakte te trekken.

Verder zijn de details erg geestig, zoals die schilderijen die gedurende de film gemaakt worden (met als hoogtepunt het schilderij van William H. Macy op het einde!). Boogie Nights is sowieso de grappigste Anderson en misschien wel de beste (om Punch Drunk Love kon ik niet zo hard lachen, vind dat met afstand de minste PTA). Het groteske There Will be Blood en het megalomane Magnolia zijn allebei fantastisch, maar de luchtigheid van de prent houden de gemoederen tenminste nog een beetje hoog. Of blijft Magnolia de beste? Tijd voor herziening.

Boogie Nights overtuigt wel, maar imponeert niet. Vrij standaard rise and fall gebeuren en hoewel het nooit echt saai wordt, had het wel wat korter gemogen. In ieder geval weer een wat betere Anderson na het matige PDL.

3.5*

Laatste film die ik nog moest zien van PT Anderson en ook deze viel niet tegen.

De sfeer in de film is het grootste pluspunt. De zonnige setting en score zorgen daarvoor. PT Anderson weet alles nog een extra boost te geven met de dialogen en humor. Ook het naturel acteerwerk was te pruimen. Allemaal lekker luchtig.

Het verhaal is helemaal mijn ding. Rise and fall interesseert me altijd en zeker als het op deze manier is weergegeven, het deed me meermaals aan een Scorsese denken.

Ga het voorlopig op 4,5 houden maar ik heb het gevoel dat bij herziening het ultieme halfje er nog kan bijkomen.

4,5*

Prachtige film. Rise and Fall zoals we het wel vaker zien, maar dit keer wel met een creatieve inslag. Goeie keuze om de fall met de ingang van een nieuw decennium in te zetten. Film kantelt ook meteen zwaar. Boogie Nights heeft ook meerdere lagen, verdeeld over de verschillende personages, die allemaal wat toevoegen aan het verhaal. Pakt goed uit, valt niet te zwaar, en maakt het nog wat interessanter.

Wahlberg zowaar met een grootse rol hier, eigenlijk is de hele cast briljant. Hoffman met een geniale bijrol ook weer. De jaren 70/80 sfeer is gevoelsmatig uitstekend neergezet. Sommige films hebben een X-factor, dit is er zo eentje.

4*

Boogie Woogie!

Met Boogie Nights heb ik nu alle films van Paul Thomas Anderson gezien en gelijk ook de beste. De film speelt in de jaren 70 en 80 en geeft op fenomenale wijze het tijdsbeeld weer van deze periode. Dit doet Anderson door allereerst de aankleding goed te verzorgen, maar vooral ook door de fenomenale nummers die in de film voorbij komen. Het ene nummer is nog beter dan het andere en dit versterkt eigenlijk alleen maar de relaxte sfeer, die er vooral in het eerste gedeelte van de film hangt. De shots van het zwembad, deed me een klein beetje aan Soy Cuba denken, die in het begin van de film ook een soortgelijk moment bevat.

Verder is het acteerwerk ook meer dan goed. Wahlberg overtuigt enorm als rise and falling pornoster. Vooral de momenten dat hij “zijn rol” in de film moet spelen en daarbij juist wat minder vloeiend praat komt overtuigend over, want van het acteerwerk moeten dat soort film het natuurlijk nooit hebben. Verder valt er eigenlijk geen een acteur echt buiten de boot. Moore, Reynolds, Hoffman, Macy, Cheadle en vooral ook John C. Reilly spelen allemaal sterk, waarbij de rol van de een natuurlijk wat groter is dan van de ander.

Het tweede gedeelte van de film, met het fall verhaal in de jaren tachtig is helaas een tikkeltje minder. Het blijft interessant om te zien, maar het verhaal is dan af en toe iets te langdradig. Verder loopt het iets beter af dan ik dacht. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook weer niet. Op de een of andere manier slaagt Anderson erin zijn personages bijna allemaal heel sympathiek over te laten komen, hoe fout ze soms ook zijn en dat is best knap.

Sterke, lekker luchtige film dus, waarvan de muziek lang blijft hangen en die helaas het tweede gedeelte een tikkeltje minder is, anders had de maximale score er wel eens in kunnen zitten. Maar ik sluit niet uit dat dit er bij een herziening ooit nog eens van komt.

4,5*

Opnieuw een sterk werkje van regisseur Anderson. Boogie Nights is een kleurrijk, sfeervol, humoristisch en tegelijkertijd best ontroerend rise en fall portret. Vooral knap hoe Anderson stijlvolle momenten en over the top chaos in de blender gooit. Men neme nog een blik perfecte bijrolacteurs en een lekkere jaren '70 soundtrack en je bent klaar voor een amusante rit, die ondanks de flinke speelduur geen moment te lang duurt.

Maar hoe goed de film ook in elkaar zit, het zijn voor mij (net als bij Magnolia, overigens) toch de karakters en vertolkingen die de film maken tot wat ie is. Cheadle, Hoffman, Reilly en zelfs Graham en Wahlberg zijn perfect op hun plaats. Reynolds is overigens de coolheid zelve. Desondanks werd de show voor mij gestolen door de erg sterke bijrollen van Macy en Molina. Al met al is Boogie Nights een klein feestje voor oog en oor. Laat Anderson maar snel weer aan de slag gaan met een nieuw project.

4 sterren.

Aardige voorstudie van Magnolia. Met name de cameravoering en natuurlijk de cast komen overeen. Daarnaast werpt Andersson hier ook al meerdere verhaallijntjes uit, alleen weet hij ze nog niet zo goed weer binnen te krijgen. Het hoofdverhaal biedt, om het vriendelijk te zeggen, weinig verrassingen en mist een stuk inhoud, dat is toch wel het grootste verschil met Magnolia. Boogie Nights is dus wel een knap gemaakte film, maar alle elementen zouden pas twee jaar later perfect bij elkaar komen.

Fantastisch goede film

Dit is mijn eerste Anderson film en deze is meteen perfect bevallen, shcitterend verhaal, erg leuke muziek, zeer goed acteerwerk,...

Dit is zo'n film die echt geen minuut verveeld en je blijft verassen, er zit zelfs een vleugje humor in dat het nog leuker maakt.

Op de achtergrond hoor je bijna de hele tijd 70's en 80's muziek dat je meteen in een leuke sfeer brengt.

Echt een aanrader!!

5* + plaats in top 10

Op naar Magnolia

Verassing vd de eeuw voor mij.
Ik had de film besteld via marktplaats en gisterenavond bekeken.

Ik verwachte een soort Magnolia maar dan rondom een persoon in de porno-industrie.
Deze verwachting gedeeltelijk wel uit maar er zat meer een vaste lijn in dan in Magnolia. (Al hoewel ik Magnolia ook een geweldige film vond).

Leuke muziek, geweldig acteerwerk (PTA zorgt altijd wel voor goed acteerwerk in zijn films).
Zelf heb ik eigenlijk een hekel aan Mark Wahlberg maar deze keer kon ik er heel goed naar kijken.

Er zaten erg veel typische onverwachte momenten in de film.
Af en toe verslapte mijn aandacht even maar als er dan weer iets gebeurde werd het toch weer interessant.
Er zat een shot in één van de laatste stukjes (het stukje dat ze bij die idiote coke-koper zitten), in dat shot werd heel lang ingezoomed op het gezicht van Walhberg en je zag hem als het ware een soort van lachen. Dat shot duurde voor mij echt te lang.

Wat PTA ook vaak in zijn film terug laat komen is muziek, muziek en dan laat hij zien hoe het met alle personages uit de film op dat moment gaat. Dit wordt ook weer vaak gebruikt in Boogie Nights en daar kon ik één de ene kant van genieten en me aan de andere kant aan ergeren want het wordt wel heel vaak gebruikt.

Hij gebruikt de camera ook weer erg leuk (iets minder dan in Magnolia). Hij laat de camera dan achter een persoon aangaan die bijv. door het huis loopt en dan een deur opent waar weer iemand is die ook een rol in het verhaal heeft gehad.

Al met al vond ik het een erg aangename film, een aanrader en zeker nog een kijkbeurt waard.
4* tot nu toe

Boogie Nights

Heerlijke film. Boogie Nights is de eerst film die ik zie van Paul Thomas Anderson en dit is zeker een goede film.

Lekker sfeertje heeft deze film. Echt zo een 70's sfeertje. De goeie muziek en de leuke costuums hielpen daar ook bij. De acteerprestaties zijn goed. Mark Walhberg doet het uitstekend als pornoster. Maar ook de andere acteurs doen het stuk voor stuk goed.

Verhaaltje was prima. Echt een rise and fall verhaal. Het eerste uur was het beste. Het tweede gedeelte van de film werd het wat dramatischer maar de blijft boeien. Het einde vond ik iets minder. Een droeviger einde paste denk ik beter bij de film.

Wel weer leuk was natuurlijk die enorme lul van Walhberg, geweldige scene .

4*

Ik heb deze film bekeken na de zeer goeie reacties die ik hier op MM had gelezen en ik moet toegeven dat ik deze niet volledig deel. Het eerste half uur beloofde veel goeds. Ik vond hem erg stoer gefilmd en ook de muziek en het sfeertje zaten goed, maar na zo'n anderhalf uur kwam ik het eigenlijk wat beu. De voornaamste reden hiervoor was dat het verhaal te weinig diepgang kende en ik mij op geen enkel moment kon inleven in die personages. Ze konden mij eigenlijk stuk voor stuk gestolen worden.

Boogie nights is een film die ik al een tijdje links had laten liggen. Disco is niet bepaald mijn favoriete muziekgenre en ik maakte wat het vergelijk met het niet echt denderende 'Studio 54' uit 1998. Maar de recensies hier op de site en het palmares van Paul Thomas Anderson sleurden me over de streep om de film toch te zien.

Niet een gehele topper, maar toch een geslaagde film met de gekende stijl van Anderson die in latere films als Magnolia en Punch Drunk Love nog beter tot uiting zullen komen. In het begin van de film maakt hij zelfs enkele keren gebruik van een snelle montage (een drietal flitsen die snel achter elkaar komen: snuiven-koffie lopen-slurpen, of toch zoiets gelijkaardig) wat me even deed denken aan Requiem for a dream. Misschien toeval...

De film bestaat duidelijk uit 2 grote delen. De opgang in de 70's en de ondergang in de 80's. Niet alleen vanverschillende personages, maar ook een duidelijke afrekening in de jaren '80 van enkele zaken die in de 70's evident leken: De man die geen lening kreeg omdat hij in de porno zat. Het hoederecht kwijtspelen omdat de vrouw op een pornoset werkt. Porno dat nog verder commercialiseerd dankzij de video en de minieme gedacht van een waardige film, weliswaar in het pornogenre, te maken, ... Ook was disco een reflectie van de vrije jaren '60. Alles kan en alles mag en het leven is één groot feest. Met de nodige sex, drugs en disco (ipv rock 'n roll in dit geval). In de jaren '80 wordt duidelijk afgerekend met dat tijdperk.

Nog even over de muziek in de film. Al bij al viel het nogal mee, al ben ik niet echt de liefhebber van disco. Gelukkig heeft de disco hier een groot soul en funkgehalte en krijgen we geen Village People of Boney M toestanden. De sfeer stond er in elk geval.

Na een tijdje er tegenaangekeken te hebben dan toch eindelijk gezien. Mijn verwachtingen waren dan ook erg hoog aangezien het andere werk van PTA en de score hier.

Na Boogie Nights gezien te hebben, weet ik dat het een erg goede film is. Maar soms nog wat ruw en voelt het net niet af. Zijn echte meesterwerk kwam bij Magnolia waar gewoon alles op zijn plek viel. Hier viel niet alles op zijn plek. Alhoewel het Rise and Fall gebeuren goed word uitgewerkt is het niet briljant net als veel dingen in deze film. Sommige dingen hebben we als eens eerder gezien. Dit maakt niet uit want PTA weet alsnog door zijn geweldige stijl dit uit de middenmoot te tillen, maar het meestwerk bleef jammer genoeg uit.

PTA zet wel weer een heerlijke sfeer neer, door goede muziek, langshots en zijn inmiddels vaste schare cast. Die het overigens erg goed doet, met Burt Reynolds toch wel als een van de betere net als Cheadle en Macy. Maar ook andere rollen werden erg goed vertolkt. Dat is toch altijd wel een pluspunt bij een PTA, een grote verscheidenheid van acteurs die elkaar naar een hoger niveau tillen.

Wahlberg en Moore vond ik misschien wel een van de mindere acteurs in deze film.

Het probleem waardoor dit weerhoudt van een meesterlijke score ligt misschien wel bij mezelf. De film pakte me nooit echt beet wat een Magnolia of TWBB wel deed. Toch heb ik weer genoten en wie weet stijgt mijn aanzien voor deze film na een herziening. Voor nu een goede 4* die vooral te danken is aan de cast en vormgeving door PTA.

Goede film over de porno-industrie rond 1980. Met het rise-and-fall-gebeuren wordt het verhaal enigszins voorspelbaar. De sfeer en bijpassende muziek maken de film daarentegen toch boeiend voor de gehele 2,5 uur. Met de naam 'Dirk Diggler' en een geinige bijrol van Don Cheadle zit dr ook nog genoeg humor in de film.

I am the star!

En of Dirk Diggler de ster is Prima rise-and-fall verhaal die een leuke inkijk geeft in het pornowereldje in de jaren 70 - 80. Wat vooral opvalt is de stijlvolle manier van filmen en de schitterende soundtrack.

Verder vond ik het gewoon een aangename film die humor en drama perfect weet te combineren. Doet een hele reeks bekende koppen mee, de ene z'n rol is al groter/belangrijker dan andere, maar allen doen ze hun duit in het zakje. Vond Wahlberg alvast prima acteren.