Meningen
Hier kun je zien welke berichten Lovelyboy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Yesterday (2019)
Help me!!!
Toch vooral eens geprobeerd vanwege het Beatles element. Een band waar ik het nodige van heb en graag naar luister, en wat als deze band nooit bestaan had? Wat hadden we dan een mooie muziek gemist. En hoe zouden die vele pareltjes in die tijd ontvangen zijn, wellicht op dezelfde manier als Jack's vrienden wanneer hij Yesterday uit de losse pols zingt.
Wat als op een dergelijke moment echt dingen gewist worden of zouden verdwijnen? Dan graag niet The Beatles maar wel een groot aantal andere dingen die ik zo uit de losse pols kan bedenken. Humor is het echter wel dat er ook een aantal andere dingen ontbreken die door Jack ontvangen worden als logisch. De motivatie van Jack om met de muziek aan de slag te gaan wordt niet helemaal belicht. Is het voor eigen succes en eer of toch om de mensen indirect met The beatles in contact te brengen? Het eerste heeft de schijn maar niet overduidelijk. Verschrikkelijk is zijn pogingen iets te spelen voor zijn ouders, die zouden goede muziek nog niet herkennen mochten ze er overstruikelen. Daar moet wel bij gezegd worden dat Jack van zijn levensdagen de diepte en inhoud niet aan de nummers mee zal kunnen geven die Lennon, McCartney en co dat wel deden. Daar moet ook weer bijgezegd dat dit kan liggen aan de Singer/songwriter stijl die mij nog nooit gelegen heeft. Aardig is zijn prestatie om toch praktisch alle nummers uit het hoofd te kunnen, hoe er nu door het commerciële team naar de album hoezen en titels van The Beatles gekeken wordt is ronduit hilarisch. Uiteraard is er wel het cliché aandoende beeld van een leven als artiest. Een heks van een manager, druk, stress, keuzes en uiteraard de verkeerde keuze betreffende de liefde. Ja dit zagen we wel vaker, en hoewel voldoende blijft de score van Yesterday daar op dat moment ook bij.
Nietszeggende en pijnlijk vind ik de aanwezigheid van Ed Sheeran, als er dan al een popartiest is die de laatste tijd pulp maakt, en nooit en te nimmer een naam als The Beatles op zal bouwen, is hij het wel. Waar hij eerst nog wel naam maakte met redelijke singer/songwriter muziek wordt het steeds meer hitparade rommel voor de jeugd. De vergelijking met Mozart en Salieri moet op komische wijze slaan op Jack maar slaat in werkelijkheid op The Beatles en hem. De door hem voorgestelde verandering van Jude naar Dude moet grappig zijn maar ik vind vooral op het zielig af, ga jij maar lekker vampiertje spelen in je clip ventje. Betere momenten ondervindt Yesterday toch vooral in de verwachtte maar wel goed geacteerde gewetensnood, liefdesverdriet en biecht die niet uit kan blijven, en is de ontboezemingen van de twee gekkies verrassend.
Yesterday is wat dat betreft allemaal verre van verassend te noemen en is tot op de helft vooral redelijk te noemen, het is toch de tweede helft waarin de film een leuke prikkel teweeg brengt en het de kijkbeurt de moeite waard maakt en dat terwijl ik hier toch minder van verwacht had. Erg aardig voor een keer.
Ying Hung Boon Sik (1986)
Alternatieve titel: A Better Tomorrow
Oefen filmpje voor John Woo die met dit product duidelijk de weg naar The Killer was ingeslagen en slechts nog wat fine tuning nodig had. Deel 2 en 3 had ik vorig jaar al eens gevonden bij de kringloop en vanwege de namen Woo en Chow Yun Fat op de gok meegenomen. Het tegen komen van Deel 1 liet tot afgelopen september op zich wachten. A Better Tomorrow wordt in Azië zelf gezien als een topfilm, pionier in het Heroic Bloodshed filmgenre en kwam na uitkomst zelfs op plek twee van de beste Chinese films ooit. Iets dat best wel te begrijpen is als men tussen de overacting en melodrama door gluurt en de fantastische actie ziet. Het is soms allemaal wat over the top maar dat hoort bij het genre.
Jammer genoeg heeft A Better Tomorrow net zo'n slechte geluidskwaliteit als The Killer, iets dat zich vooral wreekt tijdens de schietpartijen die je bijna pijn aan de oren doen. Desondanks draait het wel om de prachtige knokpartij in het appartement met de familie, de geweldige schietpartij in het restaurant met Chow Yun Fat en nog enkele incidenten plus de eind shoot out en een Chow Yun Fat die helemaal in zijn element lijkt. Het is het drama die regelmatig de vaart uit de film haalt maar vooral de kleffe muziek en contrasterende klassieke muziek die het niveau naar overdramatisch/melodrama brengt. Iets dat niet onoverkomelijk is, maar de balans op dat vlak is ver te zoeken.
Het maakt A Better Tomorrow tot iets klassieks dat niet perse heel goed is maar wel een bepaalde vibe over zich heeft. Iets dat je even aan moet voelen. Dan rest mij slechts de vraag wat voor draak van een remake ze in 2010 afgeleverd hebben want die scoort geen beste cijfers. Behoorlijk benieuwd naar deel 2 nu.
Ying Hung Boon Sik II (1987)
Alternatieve titel: A Better Tomorrow II
Toch een uitermate goed vervolg van het eerste deel, dat aardig te noemen is maar niet super. Met deel 2 lijkt Woo steeds beter de balans te vinden en een goed niveau te bereiken. Tevens meen ik in de laatste kolossale schietpartij heel veel van Face/of te herkennen, maar ook veel van Tarantino en diens werk.
Een hele verbetering dat de nadruk veel minder op alle relationele beslommeringen zijn. Alhoewel, ze zijn er wel maar worden zeker minder dramatisch gebracht. Bovendien is het geld verhaal qua misdaad en wraak meer dan best te noemen. Een aantal flinke schiet en vechtscenes zoals de trappenhal zijn van goed niveau en leuken het geheel goed op. Het is de laatste fase met de drie hoofdrolspelers die het huis binnendringen die het geheel naar een hoger level tilt.
A Better Tomorrow 2 is daarmee absoluut een prima film in het genre, en de hand van Woo, te noemen, met een Chow Yun Fat in uitstekende doen.
Ying Hung Boon Sik III Jik Yeung Ji Gor (1989)
Alternatieve titel: A Better Tomorrow III
Ja...hmmm. Afscheid is genomen van het familie melodrama uit de delen van Woo. Iets dat deel 1 overheerste en in 2 al iets beter in balans is. Liefdesdrama, hetzij iets minder afwezig, doet zijn entree en vormt de rode draad in het verhaal tussen Mark, Michael en Kitty, dit temidden van het nodige geweld.
Inzet en begin is de jongere jaren van Mark die in Saigon beland eind Vietnam oorlog en daar gaat samenwerken met twee bovengenoemde. Toch op wat klusjes en schietpartijen na wil het voor mij niet echt vlotten. Men raakt gescheiden, pissen in elkaars of een ander zijn water en ondertussen komt er nog een concurrent voor Kitty bij, Ho namelijk. Het is het verhaal in de notendop dat niet slecht is maar me toch ook niet heel erg aan wil. Één ding is zeker, iedere scene met Chow Yun Fat is sowieso al een meerwaarde.
Jammere, naast het verhaal dat een beetje stroef naar binnen glijd, is dat het geweld het ook net niet helemaal is. Een echt legendarische shoot out zoals die in deel 2 komt niet echt voorbij. Veel al zijn de actiescènes lichtelijk chaotisch met uitzondering van de laatste twee die beter overkomen. De overdreven Engelse voice-overs van de meeste personages is ook niet best te noemen. Vreemd te noemen is dat Michael op het einde in dekking gaat achter een rij zandzakken, drukdoende is met een munitieband en een M-60 om te voorschijn te komen met een Browning .30 cal en het vuur te openen.
A Better Tomorrow 3 is zeker de minste van de drie maar toch bij lange na niet zo slecht als ik verwacht had en te doen voor een keer.
Ying Xiong (2002)
Alternatieve titel: Hero
Hmmm...met grote gretigheid aangezet met de gedachte dat dit van dezelfde regisseur als House of the flying daggers was en deze volgens sommigen als beter ervaren word. Iets dat bij mij nu niet meteen naar boven komt ondanks dat het geen vervelende filmervaring was.
Uitermate simplistisch is het verhaal en wellicht dat we hier ook meteen één van de zwakkere, zo niet het zwakste, punt hebben. Een zwaardvechter die drie moordenaars heeft uitgeschakeld en zo in de gratie raakt bij de niet populaire heerser. Doormiddel van flashbacks vertelt Naamloos wat er gebeurt is en hoe hij te werk ging, toch blijkt halverwege dat dit slechts een afleiding is voor zijn echte aanwezigheid en het één groot opgezette truc is. Aardig is toch de boodschap die zit in het feit dat Naamloos uiteindelijk niet toeslaat puur als boodschap en oproep het bloedvergieten te stoppen.
Het verhaal daar gelaten is het toch voornamelijk de visuele pracht waar de film het van moet hebben. De afwijkende natuurwetten vallen op tijdens de spectaculaire gevechten maar storen mij niet. Want fraai is het wel, zeg maar gerust dat het vechtkunst gegoten in poëzie of dichtvorm is. Hoewel ik de film op dvd zag en niet een super weergave is, zoals blu-ray dat wel kan, valt toch de filmische schoonheid op. De marcherende legers met stofslierten, desolate woestijnlandschappen, en toch vooral die nadrukkelijke kleurencombinaties van hoofdzakelijk twee kleuren per keer. Neem bv het gevecht tussen Qin en Broken Sword in het paleis dat zich afspeelt in antraciet en groen, erg fraai. Of de dames tussen de bomen in het rood en geel. En ergens probeer ik daar een logica te vinden in de gekozen kleuren en dat die een betekenis hebben. Ik gokte eerst op een parallel met de kleuren van de zeven chakra's maar dat was het toch niet helemaal.
Hero wint er geen doekjes om en draait om spektakel en duurt gelukkig niet te lang. Toch verlies ik richting het einde wel eens wat de aandacht in een verhaal en film die zich alleen maar leent voor zoveel mogelijk wapengekletter. Desondanks is het een ervaring qua geluid, muziek en visuele pracht en ben ik vooral erg benieuwd hoe dit er uit ziet op blu-ray.
Yip Man (2008)
Alternatieve titel: Ip Man
Nog maar even in de top 250 sferen gebleven met deze Yip man die ik kon zien via pathé thuis. Een film die mij eigenlijk redelijk onbekend was en bij voorbaat verbaasde, na het lezen van de synopsis, met een plek in de top 250. Want een actie martial arts film die zo goed scoort, wat moet daar dan zo bijzonder aan zijn? Neem mij niet kwalijk voor mijn bevooroordeelde gedachten op dat vlak dat een film met een dergelijke verhaal weinig diepte of gelaagdheid kan bezitten. Maar Yip man overtuigde uiteindelijk toch best wel.
Het verhaal mag duidelijk zijn rond de Kung Fu hoofdstad in China waar het optilt van de scholen maar slechts één iemand in alle stijl en rust de beste blijkt te zijn temidden van andere meesters of uitdagers van buitenaf. En het moet gezegd dat de kunde maar vooral de persoonlijkheid qua rust die Yip man uitstraalt voor zich spreekt, zonder enige twijfel een innemend hoofdpersoon en daarmee al een sterk pluspunt van de film. Het is toch met de invasie van Japan dat de film next level gaat en aankomt bij de roerige, zeg maar gerust verschrikkelijke tijd, die voor China aanbrak eind jaren '30 begin '40. Want wie de Duitsers beesten vind zou zich voor de aardigheid eens moeten verdiepen in de gedragingen van Japanse soldaten.
Het kan dan ook niet anders dat de film een subtiele aanklacht bezit over de bezettingstijd en dat er waarschijnlijk nog wel kwaad bloed zit onder de Chinezen richting de Japanners. Want er zijn rare dingen gebeurd zoals bajonetoefeningen op weerloze burgers om maar eens wat te noemen. En in deze film zijn die Japanners natuurlijk ook weer de boosdoener en wrede snodaards die de Chinezen uit de Kung Fu hoofdstad willen gebruiken voor hun vermaak. Het is de laatste fase waar Yip Man weigert te vechten waar natuurlijk verzet en niet buigen voor de bezetter centraal staat. Sterk blijft het karakter Yip man, bruut zijn de vechtpartijen die in alle intensiteit gestreden worden en goed gemonteerd en in beeld gebracht zijn. En ten laatste heeft de film gewoon een aangename speelduur die niet te lang en niet kort is.
En zo overtuigd Yip Man op behoorlijke wijze met een sterk en interessant hoofdpersoon, kickass gevechten, en een sterk voor velen onbekend tijdsbeeld. Vier sterren wat mij betreft, nee dit viel zeker niet tegen.
Yo, También (2009)
Alternatieve titel: Me Too
Na de nodige teleurstelling op het vlak van Spaanse Cinema nu eindelijk één die wel aankomt en binnenkomt.
Een bijzonder verhaal met bizarre tegenstelling wordt je gebracht in deze film, tegenstellingen en vooroordelen waar je jezelf in eerste instantie ook op zou vergalopperen, maar verpersoonlijkt door Daniel en diens scherpte, komt er toch een schoorvoetende herziening. Wat zijn we goed in vooroordelen en betuttelen terwijl Daniel en de zijne een stuk reiner van gedachten en goed van bedoeling zijn dan 'normale' mensen met hun platte gedrag. Ik focus me dan ook niet zo zeer op de gehandicapten en wat zij niet mogen, maar eerder op de molensteen die Laura bijvoorbeeld meesleept en die zich in een kromme hang naar fysieke afleiding, liefde is het niet, zo'n beetje aan de voeten gooit van ieder gespuis dat ze tegenkomt. En daar is ze toch echt te goed voor...de oorzaak is even logisch als onontkoombaar, de twee keer lijkt trouwens wel bijna een verkrachting. Behalve Laura's rugzak is het wat mij betreft tevens een subtiele aanklacht tegen de gemakkelijke en vluchtige contacten van deze tijd. Oppervlakkigheid troef, bindingsangst en bang om alleen te zijn in een wereld waar van echt contact maken en elkaar leren kennen geen sprake meer is, althans voor veel mensen. Vooroordelen ook te over maar wanneer Pepe zijn kans kan grijpen is hij er ook als de kippen bij, lekker gemakkelijk natuurlijk. Gelukkig is men daarentegen wel heel goed in het vertellen dat de gehandicapten hun gevoelens maar moeten onderdrukken en vooral niet iets moeten willen hebben met een 'normaal' iemand. Echter, dat normale persoon, Laura, is wel zo'n beetje de enige die normaal tegen Daniel doet. Dat zij hem dan ook laat zitten halverwege is niet een afwijzing voor hoe hij is maar de angst voor diepgaande intimiteit, geen oppervlakkige seks maar een diepere relatie. In die zin is het tussen Laura en Daniel de omgekeerde wereld van het is de gehandicapte die juist de beschadigde accepteert, weliswaar met horten en stoten. De discussies zijn dan ook interessant te noemen vooral tussen Daniel en zijn broer. De volwassen lijken stuurloos en vooral bezig met betutteling, terwijl de gehandicapten juist heel goed weten wat ze willen, liefde en leven.
Aandoenlijk, dat hartje van zonnebrand, bijzonder geestig, de ruzie in de lift en de seksuele voorlichtingen maar ook die blik en gezichtsuitdrukking van Daniel zelf is geniaal. Daarnaast is de film een stuk toegankelijker dan verschillende andere Spaanse producties die ik de afgelopen tijd gezien heb en de Engelstalige muziek doet ook goed.
Fijne en mooie film, komisch en ontroerend tegelijk. Het laat je toch weer even in de spiegel kijken betreffende vooroordelen maar vooral relativeren wat nu daadwerkelijk problemen zijn.
You Only Live Twice (1967)
Alternatieve titel: Ian Fleming's You Only Live Twice
Hoewel vermakelijk toch wel de minste tot nu toe uit de Connery reeks, dat ondanks de interessante invloed van een andere cultuur, in dit geval Japan.
De introductie van Blofeld is leuk, de kolderieke in beeld gebrachte kapingen in de ruimte zijn fraai en moeten vooral in het tijdsbeeld gezien worden, de Thunderbirds aandoende basis is mooi weergegeven, de uiteindelijke aanval prima en de toestand met Little Nellie is vermakelijk. Niet te vergeten overigens een prima titelsong van Nancy Sinatra en verdere soundtrack.
Toch schort het You Only Live Twice vooral aan enkele dingen in het door Roald Dahl vervaardigde script. Sterker dat zo'n enorme basis gebouwd kan worden zonder dat iemand van het plaatselijke dorpje daar erg in heeft, bijzonder de vulkaan eruptie op het einde, lekker daar je basis in te bouwen, verre van veilig lijkt me en het grootste manco toch wel het waarom wat de kapingen betreft. Een poging om een nucleaire oorlog tussen Rusland en Amerika te ontketenen, maar met welk doel? En...het ontbreken van een echte Bond-babe als laatste en kleiner minpunt. Mie Hama is aardig te noemen maar dat onderdeel van de film valt ook tegen.
Het maakt You Only Live Twice tot een mindere film dan de vorigen maar niet minder vermakelijk.
You Were Never Really Here (2017)
Alternatieve titel: A Beautiful Day
Close your eyes.
Tweede maal dat ik You Were Never Really
Here zie en verder overtuigd raak van dit onheilspellend, duister en tevens fascinerend product.
Erg toegankelijk is YWNRH niet te noemen met haar hallucinante montages en flashbacks, die enigszins de vraag wekt waar je naar kijkt, maar wellicht niet beter de stress, ongrijpbaarheid en wispelturigheid van een getraumatiseerd persoon weet te duiden die alleen nog in geweldadige oplossingen kan denken. Phoenix is op de toppen van zijn kunnen als de getraumatiseerde veteraan en Engel des Wrake die met het 'slopen' van viespeuken zijn eigen demonen bevecht en dit op een wijze doet die weinig meer zegt dan dat Joe zelf niets meer te verliezen heeft.
Perfect is de verschijning van Joe die, zoals de titel al min of meer zegt, een schim is, lichamelijk aanwezig maar geestelijk nooit. Dan is er de vals klinkende soundtrack, het perfecte beeld van de imperfecte samenleving en tegelijk alles dat bij Joe geestelijk uit model is. Alles lijkt in de war en ontstemd en op weg naar het einde, tot Joe weer een opdracht heeft en zich op daders en slachtoffers kan richten, het leven is redelijk zinloos zo lijkt voor de wereldvreemde en onbenaderbare Joe die als enige houvast de zorg voor zijn moeder heeft en daar ondertussen ook lief en leed mee gedeeld heeft, vroeger en nu.
Subtiel zien we de herkomst van de hamer en in fragmenten de toestanden als kind. De cirkel wat de hamer betreft is dan ook op fraaie wijze rond, nog steeds een schrikmiddel alleen nu niet meer in de hand van de dader maar die van de bevrijder. Wat
Nina betreft geraakt de cirkel ook rond, begrepen door Joe, hetzelfde pad bewandelt als Joe, net zo verknipt als Joe en uiteindelijk spelend voor eigen rechter. Het is dan ook niet anders dan begrijpelijk dat de twee elkaar vinden in meerdere opzichten. De zelfmoord in de diner kan gezien worden als definitieve en psychologische afrekening met het verleden waarop Joe verder kan met Nina en een nieuw begin kan gaan beleven.
You Were Never Really Here is een arthouse in optima forma die niet voor iedereen weg gelegd is en ook zeker niet voor tere zieltjes. Fantastische cinematografie wordt afgewisseld met een sterke montage en de muziek is ge-wel-dig! De rare valse noten die de geteisterde geest van een getraumatiseerd persoon benadrukken, tot pompend hyper tijdens een van de vechtpartij wanneer ze overvallen worden in het hotel, tot de serene muziek wanneer hij zijn moeder wegbrengt. Net als de muziek is de film een soort prisma die iedere keer wanneer jij kijkt weer iets nieuws laat zien, of iets weer iets duidelijker wordt.
You Were Never Really Here wordt ieder keer dat ik de film zie beter, en eigenlijk had Phoenix voor zijn rol als de getormenteerde en getraumatiseerde Joe twee jaar terug al een Oscar moeten hebben.
Young and Innocent (1937)
Alternatieve titel: The Girl Was Young
En verder met de laatste Hitchcock die ik nog liggen heb. Een oudje dit keer en aan de cijfers te zien niet de beste. Zo al struinend door de lijst op MovieMeter, wat heeft die man toch veel films gemaakt, en wat wil ik er nog veel van zien.
Veel introductie komt er niet en al snel drijft het lichaam in de branding. Een ongelooflijk toeval dat ze door 'kennis' Robert gevonden wordt. Mager is vervolgens het motief en de bewijslast die tot de verdenkingen leiden. Robert ontsnapt en krijgt met Erica een welhaast onwaarschijnlijke hulp/handlanger in zijn zoektocht naar de waarheid en onschuld.
Opvallend aan deze oude maar niet minder vermakelijke Hitchcock productie is dat de opgezweepte spanningsboog zoals in andere Hitchcock films na genoeg wegblijft en hier gericht wordt op humor en vermaak. Neem bijvoorbeeld de scènes met de agenten in de varkenskar, de jonge pompbediende en de vechtpartij in de kroeg. De scènes met de trein maquette is uitermate kunstig net als de opzet die naar het einde leid. Knap gedaan wat dat betreft.
Uiteraard kan Young and Innocent zich niet meten met de groten, maar een leuke film voor een keer is dit best te noemen.
Young Guns (1988)
Onvervalst stukje jeugdsentiment. Typerend 'ferme jongens, stoere knapen' jaren '90 product dat het moet hebben van zijn vlotheid, humor, gemene bad guys en sympathieke good guys, over the top schietscene's, en een zeer aanstekelijke Emilio Estevez. Dermot Mulroney vind ik echt geniaal als 'pruimende' ,slonzige hillbilly. Kiefer draagt zijn rolletje ook prima, Sheen komt echter nogal stijfjes over. Het verhaal stelt niet zo veel voor, de soundtrack doet jaren '90 rockerig aan, maar wtf, zeer vermakelijk niet te serieus westerntje. Toppunt, hoogtepunt, waar ik me toch iedere keer weer de pleuris om lach is de drugstrip die de mannen maken na een brouwsel van LDP. Heerlijk flauw.
Kortom lekker, vlot filmpje wat mij betreft.
Young Lions, The (1958)
Een film die me wat tegenviel vooral vanwege de lange duur en toch soms oninteressante verhaallijnen en gebeurtenissen. Shaw wil in zijn boek kennelijk naar voren brengen dat onder de nobele Amerikanen ook lijntrekkers en minkukels zaten en onder de Duitsers mensen die nog wel wat moraalfilosofie bezatten zoals Bobbejaantje al duidt. Ik persoonlijk vind dat alle drie laten zien op een gegeven moment ongeacht hun achtergrond en situatie in staat zijn tot een goede daad of zelfs heldendaad. Christians verzet ondanks het systeem, Noah, de gepeste, die de twee niet zwemmers begeleid en Michael die Noah te hulp komt terwijl hij er ruiterlijk voor uit komt een lafaard te zijn.
Het is Brando uiteraard die geknipt is voor zijn rol met zijn dedain, de licht arrogante, stugge toch principiële Duitse officier. Zijn ondervindingen en steeds groter wordend verzet is ver weg het interessantste van de film. De hele aanloop met de Amerikanen boeit me eigenlijk geen reet. De opleiding is nog wel aardig, maar bij die mannen begint het pas de boeien na twee uren, wanneer ze daadwerkelijk in een oorlogssituatie verzeilen. Situaties die er vervolgens goed uitzien. De makers van Patton en bijvoorbeeld The longest day hadden wellicht wat kunnen leren van de door deze makers gecreëerde gevechtsscene rond de boerderij. Ziet er voor die tijd erg goed en realistisch uit.
Afijn, voor Christian komt de uiteindelijke ontmaskering van de leugen waar hij voor vocht vrij bruut. Ik blijf erbij dat als de film 40 minuten ingekort was en zich voornamelijk op de falende idylle van Christian had gericht het een top film geweest was en de film zich had kunnen meten met hedendaagse literatuur als De Welwillenden van Jonathan Littell. Nu slaagt de film net niet. Desalniettemin wel leuk en interessant eens te zien.