The Young Lions (1958)

Eèn van de eerste serieuze rollen van Dean Martin na de samenwerking met Jerry Lewis. Omdat hij in hetzelfde jaar is geschoten als 'Some Came Running', waar hij een beduidend betere rol neerzet dan in deze rolprent. Het acteerwerk van Montcomery Clift als een amerikaanse soldaat en Marlon Brando als duitse officier was niet slecht. Maar het verhaal wilde maar niet naar een climax toewerken, of in iedergeval een einde. En toen het eenmaal zo laat was, werd ik flink teleurgesteld.
Veel scene's konden zo uit de film worden geknipt zonder dat hinderlijk was voor de narratie.

Ondanks deze negatieve klank was het niet drie uur vervelen want spanning en de romances maken de film toch waardig om te kijken......3,5*

Vond het verhaal juist goed en vooral hoe het vertelt wordt, door de afwisseling van de personage's. Dat is toch wel apart voor een film uit de jaren 50. ****

Dit is volgens mij een van de eerste films die de WO II (en het thuisfront) laat zien door de ogen van Duitse en Amerikaanse soldaten. De editing is naar mijn mening niet echt goed maar doordat je voor die tijd een redelijk waarheids getrouw verhaal krijgt (duitsers waren ook niet allemaal slecht) krijgt deze film van mij toch 3.5*.

Ik vond hem een beetje tegen vallen.
Met name de lange tijdsduur!
3

Lijkt me wel een mustsee dit, gezien de acteurs, de beoordeling en de tijdsduur een lekker lange, behoorlijk goede film

Niet slecht, niet goed. Er midden in het kan inderdaad wel beter. Het acteerwerk was prima en het verhaal was top. Hartstikke genoten ondanks het niet echt super verhaal (wat wel als redelijk aangegeven wordt door mij) is dit echt wel een must-see film! Vooral voor de wo2-film liefhebbers!

4.0*

Voor mij een van de beste films over de tweede wereldoorlog. Prachtige rol van Marlon Brando als Duitse Nazi-officier.

Wat ik eerder gezegd heb... 4.0*

Een aanrader. Het is een tijd geleden dat ik de film heb gezien, vandaag maar alles updaten. Heel erg goede oorlogsfilm.

4.0*

Een aardige film met een goed verhaal en sterk acteerspel, maar hij gaat uiteindelijk ten onder aan de speelduur. Het laatste uur was nogal langdradig en niet altijd even interessant. Brando speelt op hoog niveau, maar Clift vond ik hier tegenvallen. Maar dat lag ook grotendeels aan zijn (irritante) personage.
Ook een aantal leuke vrouwelijke bijrollen, met als uitschieters Hope Lange, Barbara Rush en May Britt!

Het boek van Irwin Shaw vond ik indertijd erg boeiend. De film vind ik wat dat betreft wat minder. Sommige scenes worden erg lang uitgesponnen en aan de andere kant vlieg je soms door de tijd. Het is ook erg wennen aan het "duitse" accent van de amerikaanse acteurs (alhoewel Brando daar in het begin een grap over maakt). Al met al een film die een goede remake nodig heeft want het verhaal is verder goed.
Wist trouwens niet dat Brando zo'n iel stemmetje had.

Aardig meer niet, had veel meer ingezeten, net een voldoende:3,0

Redelijke film over drie verschillende soldaten tijdens de tweede wereldoorlog. Alhoewel de film wel wat oorlogs-scenes bevat, moet de film het niet van de actie hebben, maar van de drie verhalen van de hoofdpersonages. Vooral vanwege het trage tempo en de te lange speelduur heeft de film de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Marlon Brando, Montgomery Clift en Dean Martin doen het alle drie goed. Een nipte 3.0 sterren.

Then I'll be pretty annoyed that I was killed

Zoals de meesten al wel door hebben is de winter aangebroken en in België resulteert dat meestal in erg druilerig weer. Geen sneeuw, geen klare lucht maar gewoon continu regen waardoor je bitter weinig zin hebt om buiten te komen. De perfecte gelegenheid dus om eens een wat langere film te tackelen en de keuze viel op The Young Lions. Een oorlogsvehikel, maar wel met Marlon Brando, Montgomery Clift en Dean Martin.

Drie acteurs die ik toch redelijk hoog heb zitten en dan doet het dubbel zoveel zeer dat dit zo'n teleurstellende film is. Nu is sowieso oorlog niet meteen het genre waar ik de grootste fan van bent (ik vind die films eerlijk gezegd allemaal op elkaar lijken) en het probleem met deze film van Edward Dmytryk is dat er bovendien nog eens werkelijk niets gebeurt. We volgen een stel Duitsers, we volgen een stel Amerikanen en alles kabbelt maar verder tot een climax waar beide partijen elkaar eindelijk ontmoeten. Het is echter een anti-climax van jewelste en wanneer dan eindelijk de eindcredits over het scherm lopen, vraag je je af waar je nu eigenlijk bijna 3 uur naar hebt zitten kijken. Is dan werkelijk alles zo slecht? Uiteraard niet, anders had ik het niet volgehouden. Er zijn een aantal verhaallijnen die best wel boeiend zijn, maar het is de combinatie die nooit echt blijft plakken.

Een heerlijk trio aan karakterkoppen dus en toch ook valt er bij hen best wel wat op te merken. Het merkwaardigste is dat Clift en Martin veel te oud lijken voor hun respectievelijke rollen. Zeker Clift ziet er dan ook nog eens enorm ziekelijk uit, lijkt wel Captain America voor hij Captain America werd. Gelukkig blijven het allebei wel klassebakken en weten ze voor het meeste van de tijd te overtuigen. Geldt trouwens ook voor Brando die toch ook indrukwekkend is in bijna al zijn films. Het blijft jammer dat dit soort oude Hollywood producties lijden onder het "Amerikanen praten Engels met een Duits accent en een occasioneel Duits woord ertussen"-syndroom maar Brando is goed genoeg om dat het meeste van de tijd te doen vergeten. Toffe bijrollen ook nog van onder Lee Van Cleef als sergeant Rickett. Vrouwen worden in dit soort films ook vaak onderbelicht maar dat geldt niet voor Hope Lange, Barbara Rush en May Britt.

Dmytryk was blijkbaar grote fan van lang uitgesponnen films. Raintree County was ook al zo'n gigantisch epos maar dat lag me toch net iets beter dan deze The Young Lions. Misschien omdat het genre me daar meer aanspreekt en de cast ook net iets beter gekozen was. Er zijn een aantal interessante aspecten aan deze The Young Lions maar het totaalplaatje is dat niet.

1.5*

Niet zo'n geweldige film. Hiermee wilden de makers volgens mij aantonen dat er, behalve de duidelijke kampen Duitsers vs. Amerikanen, er een grote grijze zone was wat betreft spirit en motivatie in beide kampen. Overal vind je uitslovers, jaknikkers, deserteurs, mensen met een hart, … Alleen is het jammer dat men 2 u 40 nodig heeft om deze boodschap over te brengen en dat de film dan nog eens dubbel zo lang lijkt te duren omdat het allemaal niet zo pakkend is, ondanks het thema.
Groot pluspunt in deze film is de inzet van enkele kanjers van acteurs, zijnde Clift, Brando, Schell en ook een Van Cleef die langskomt. Met Martin had ik wat meer moeite, maar uiteindelijk hebben ze hem als laffe broadwayster wel goed gecast om het niet helemaal ongeloofwaardig te maken (no pun).
Het script vond ik echter noch aangrijpend, noch spannend noch wat dan ook, eerder saai. Met dialogen en situaties die bij momenten ongeloofwaardig overkomen tot het tenenkrullende toe (eerste ontmoeting van Clift met zijn schoonvader in wording, ontmoeting van Brando met zijn Franse vlam), omdat men het er soms te dik wil opleggen.
Dus, een onvoldoende voor het script, maar wel nog de moeite waard om enkele karakteracteurs aan het werk te zien. Verder is deze film het vergeten waard, helaas.
Tussen haakjes bevat het script nog een fout tegen de tijd wanneer een Française tegen haar vriendin in 1940 (op de tijdlijn) gewag maakt van het risico om kaalgeschoren te worden bij omgang met Duitse officieren. Bij mijn weten werd dit gebruik pas toegepast na WO II en kon ze hiernaar onmogelijk verwijzen.

Een film die me wat tegenviel vooral vanwege de lange duur en toch soms oninteressante verhaallijnen en gebeurtenissen. Shaw wil in zijn boek kennelijk naar voren brengen dat onder de nobele Amerikanen ook lijntrekkers en minkukels zaten en onder de Duitsers mensen die nog wel wat moraalfilosofie bezatten zoals Bobbejaantje al duidt. Ik persoonlijk vind dat alle drie laten zien op een gegeven moment ongeacht hun achtergrond en situatie in staat zijn tot een goede daad of zelfs heldendaad. Christians verzet ondanks het systeem, Noah, de gepeste, die de twee niet zwemmers begeleid en Michael die Noah te hulp komt terwijl hij er ruiterlijk voor uit komt een lafaard te zijn.

Het is Brando uiteraard die geknipt is voor zijn rol met zijn dedain, de licht arrogante, stugge toch principiële Duitse officier. Zijn ondervindingen en steeds groter wordend verzet is ver weg het interessantste van de film. De hele aanloop met de Amerikanen boeit me eigenlijk geen reet. De opleiding is nog wel aardig, maar bij die mannen begint het pas de boeien na twee uren, wanneer ze daadwerkelijk in een oorlogssituatie verzeilen. Situaties die er vervolgens goed uitzien. De makers van Patton en bijvoorbeeld The longest day hadden wellicht wat kunnen leren van de door deze makers gecreëerde gevechtsscene rond de boerderij. Ziet er voor die tijd erg goed en realistisch uit.

Afijn, voor Christian komt de uiteindelijke ontmaskering van de leugen waar hij voor vocht vrij bruut. Ik blijf erbij dat als de film 40 minuten ingekort was en zich voornamelijk op de falende idylle van Christian had gericht het een top film geweest was en de film zich had kunnen meten met hedendaagse literatuur als De Welwillenden van Jonathan Littell. Nu slaagt de film net niet. Desalniettemin wel leuk en interessant eens te zien.

goeie film, en prachtrol van knappe Marlon Brando, jammer van de onzin Dean Martin

Zeer ambitieuze film met twee topzware method-actors die allebei op het randje spelen zonder er echt overheen te gaan. Door hun intense spel verbleekt de rest van de film helaas een beetje, waardoor de zeggingskracht van het geheel ietwat achterblijft bij de goede bedoelingen. Moeilijk om hierdoor iets over The young lions film te zeggen: zeker geen mislukking, maar ook geen film die me lang bijblijft, ondanks het serieuze gegeven en de soms zeer sterke individuele scènes.
        Marlon Brando was vroeger mijn grote idool, dankzij zijn charisma, zijn enorme fysieke aanwezigheid, zijn bereidheid om zoveel verschillende rollen te accepteren (Shakespeare's Julius Caesar, een motornozem, een Mexicaanse verzetsleider, Napoleon, een Japanse tolk, een gokker in een musical waarin hij ook zong) en vooral zijn briljante Stanley Kowalski in A streetcar named Desire, nog altijd de meest indrukwekkende rol die ik ooit op het witte scherm heb gezien. Met de jaren is bij mij echter ook de scepsis gekomen, en hoe verder zijn carrière voortschreed hoe moeilijker het soms was om hem en zijn vertolkingen serieus te nemen, net zoals hij zijn eigen filmrollen niet serieus meer leek te nemen. Zijn Christian Diestl zit dan een beetje op het randje, er zitten al wat maniërismen in zijn interpretatie maar hij komt ook nog krachtig en intimiderend over, en het canvas van de plot is groot genoeg om zijn spel te kunnen hebben. Clift zit een beetje tegen het neurotische aan, en zijn personage is sowieso minder interessant dan dat van Brando, terwijl Martin prima zichzelf speelt.