
The Young Lions (1958)
Verenigde Staten
Oorlog
167 minuten
geregisseerd door Edward Dmytryk
met Marlon Brando, Montgomery Clift en Dean Martin
De film gaat over het lot van twee soldaten tijdens W.O.II. De Duitse officier Christian keurt steeds minder goed van wat in de oorlog gebeurt, terwijl de Amerikaanse G.I. Ackerman de militaire hiërarchie beklimt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=5I8Gg4B1fXc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 7370)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)Veel scene's konden zo uit de film worden geknipt zonder dat hinderlijk was voor de narratie.
Ondanks deze negatieve klank was het niet drie uur vervelen want spanning en de romances maken de film toch waardig om te kijken......3,5*
Met name de lange tijdsduur!
3




4.0*
Ook een aantal leuke vrouwelijke bijrollen, met als uitschieters Hope Lange, Barbara Rush en May Britt!
Wist trouwens niet dat Brando zo'n iel stemmetje had.
Zoals de meesten al wel door hebben is de winter aangebroken en in België resulteert dat meestal in erg druilerig weer. Geen sneeuw, geen klare lucht maar gewoon continu regen waardoor je bitter weinig zin hebt om buiten te komen. De perfecte gelegenheid dus om eens een wat langere film te tackelen en de keuze viel op The Young Lions. Een oorlogsvehikel, maar wel met Marlon Brando, Montgomery Clift en Dean Martin.
Drie acteurs die ik toch redelijk hoog heb zitten en dan doet het dubbel zoveel zeer dat dit zo'n teleurstellende film is. Nu is sowieso oorlog niet meteen het genre waar ik de grootste fan van bent (ik vind die films eerlijk gezegd allemaal op elkaar lijken) en het probleem met deze film van Edward Dmytryk is dat er bovendien nog eens werkelijk niets gebeurt. We volgen een stel Duitsers, we volgen een stel Amerikanen en alles kabbelt maar verder tot een climax waar beide partijen elkaar eindelijk ontmoeten. Het is echter een anti-climax van jewelste en wanneer dan eindelijk de eindcredits over het scherm lopen, vraag je je af waar je nu eigenlijk bijna 3 uur naar hebt zitten kijken. Is dan werkelijk alles zo slecht? Uiteraard niet, anders had ik het niet volgehouden. Er zijn een aantal verhaallijnen die best wel boeiend zijn, maar het is de combinatie die nooit echt blijft plakken.
Een heerlijk trio aan karakterkoppen dus en toch ook valt er bij hen best wel wat op te merken. Het merkwaardigste is dat Clift en Martin veel te oud lijken voor hun respectievelijke rollen. Zeker Clift ziet er dan ook nog eens enorm ziekelijk uit, lijkt wel Captain America voor hij Captain America werd. Gelukkig blijven het allebei wel klassebakken en weten ze voor het meeste van de tijd te overtuigen. Geldt trouwens ook voor Brando die toch ook indrukwekkend is in bijna al zijn films. Het blijft jammer dat dit soort oude Hollywood producties lijden onder het "Amerikanen praten Engels met een Duits accent en een occasioneel Duits woord ertussen"-syndroom maar Brando is goed genoeg om dat het meeste van de tijd te doen vergeten. Toffe bijrollen ook nog van onder Lee Van Cleef als sergeant Rickett. Vrouwen worden in dit soort films ook vaak onderbelicht maar dat geldt niet voor Hope Lange, Barbara Rush en May Britt.
Dmytryk was blijkbaar grote fan van lang uitgesponnen films. Raintree County was ook al zo'n gigantisch epos maar dat lag me toch net iets beter dan deze The Young Lions. Misschien omdat het genre me daar meer aanspreekt en de cast ook net iets beter gekozen was. Er zijn een aantal interessante aspecten aan deze The Young Lions maar het totaalplaatje is dat niet.
1.5*
Groot pluspunt in deze film is de inzet van enkele kanjers van acteurs, zijnde Clift, Brando, Schell en ook een Van Cleef die langskomt. Met Martin had ik wat meer moeite, maar uiteindelijk hebben ze hem als laffe broadwayster wel goed gecast om het niet helemaal ongeloofwaardig te maken (no pun).
Het script vond ik echter noch aangrijpend, noch spannend noch wat dan ook, eerder saai. Met dialogen en situaties die bij momenten ongeloofwaardig overkomen tot het tenenkrullende toe (eerste ontmoeting van Clift met zijn schoonvader in wording, ontmoeting van Brando met zijn Franse vlam), omdat men het er soms te dik wil opleggen.
Dus, een onvoldoende voor het script, maar wel nog de moeite waard om enkele karakteracteurs aan het werk te zien. Verder is deze film het vergeten waard, helaas.
Tussen haakjes bevat het script nog een fout tegen de tijd wanneer een Française tegen haar vriendin in 1940 (op de tijdlijn) gewag maakt van het risico om kaalgeschoren te worden bij omgang met Duitse officieren. Bij mijn weten werd dit gebruik pas toegepast na WO II en kon ze hiernaar onmogelijk verwijzen.
Het is Brando uiteraard die geknipt is voor zijn rol met zijn dedain, de licht arrogante, stugge toch principiële Duitse officier. Zijn ondervindingen en steeds groter wordend verzet is ver weg het interessantste van de film. De hele aanloop met de Amerikanen boeit me eigenlijk geen reet. De opleiding is nog wel aardig, maar bij die mannen begint het pas de boeien na twee uren, wanneer ze daadwerkelijk in een oorlogssituatie verzeilen. Situaties die er vervolgens goed uitzien. De makers van Patton en bijvoorbeeld The longest day hadden wellicht wat kunnen leren van de door deze makers gecreëerde gevechtsscene rond de boerderij. Ziet er voor die tijd erg goed en realistisch uit.
Afijn, voor Christian komt de uiteindelijke ontmaskering van de leugen waar hij voor vocht vrij bruut. Ik blijf erbij dat als de film 40 minuten ingekort was en zich voornamelijk op de falende idylle van Christian had gericht het een top film geweest was en de film zich had kunnen meten met hedendaagse literatuur als De Welwillenden van Jonathan Littell. Nu slaagt de film net niet. Desalniettemin wel leuk en interessant eens te zien.
Marlon Brando was vroeger mijn grote idool, dankzij zijn charisma, zijn enorme fysieke aanwezigheid, zijn bereidheid om zoveel verschillende rollen te accepteren (Shakespeare's Julius Caesar, een motornozem, een Mexicaanse verzetsleider, Napoleon, een Japanse tolk, een gokker in een musical waarin hij ook zong) en vooral zijn briljante Stanley Kowalski in A streetcar named Desire, nog altijd de meest indrukwekkende rol die ik ooit op het witte scherm heb gezien. Met de jaren is bij mij echter ook de scepsis gekomen, en hoe verder zijn carrière voortschreed hoe moeilijker het soms was om hem en zijn vertolkingen serieus te nemen, net zoals hij zijn eigen filmrollen niet serieus meer leek te nemen. Zijn Christian Diestl zit dan een beetje op het randje, er zitten al wat maniërismen in zijn interpretatie maar hij komt ook nog krachtig en intimiderend over, en het canvas van de plot is groot genoeg om zijn spel te kunnen hebben. Clift zit een beetje tegen het neurotische aan, en zijn personage is sowieso minder interessant dan dat van Brando, terwijl Martin prima zichzelf speelt.