Meningen
Hier kun je zien welke berichten Tonypulp als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Abandoned, The (2006)
Ijzersterk.
Zoals het hoort, sfeervol, sterk verhaal, prachtige regie en op slimme wijze zo veel mogelijk clichés ontwijken. Film met een hoop kwaliteit, zoiets móet wel uit europa komen .
En ja, dat valt te zien. Vanaf de bloedmooie openingscéne zit de sfeer er al zo diep in dat het niet fout kan gaan. Dat gaat het dan ook zeker niet, even lijkt het af te streven op een berg clichés maar dan word je flink op 't verkeerde been gezet. Ipv te vervallen in de standaard niemendalletjes-modus werkt het met een bekend doch zeer effectief plot en blijft de vaart er perfect in zitten.
Maar de grootste troef blijft continue die sfeer, fenomenaal spel met licht en donker, schitterende shots, prachtige locatie en constante dreiging. Film die eigenlijk alleen maar groeit met de speelduur. Vooral het laatste gedeelte is erg fraai, o.a de transformatie richting '66 was erg tof gedaan.
Al met al een verassing, kende het andere (shorts dus?) werk niet van Cerda. Maar hierin laat hij duidelijk zien dat hij wél weet om te gaan met 't genre. Laat er maar meer komen.
ABCs of Death 2 (2014)
Alternatieve titel: The ABCs of Death 2
Pas bij dit tweede deel zie je hoe belangrijk dit soort reeksen (kunnen) zijn. 26 ijverige regisseurs met complete creatieve vrijheid. Uiteraard staat dit garant voor een hoop wisselvalligheid, maar het gemiddelde niveau is overduidelijk hoger dan de vorige 26 shorts en biedt mede daarom genoeg reden om (ook de non-)liefhebbers van het eerste deel in te pakken.
Beginnend met mijn persoonlijke favoriet: Z voor ''Zygote'' van Chris Nash. Geen bekende naam, maar met afstand de meest memorabele film. Zowel qua twisted verhaal als visuele invulling is dit hoe je het als genrefan gráág hebt. Er zijn echter meerdere kandidaten die hoog scoren. De usual suspects, eigenlijk. 'Torture Porn' van de Soska Sisters riep hoge verwachtingen op en de zusters wisten die moeiteloos waar te maken. Ohata stond na 'Henge' ook hoog aangeschreven bij mij en behoudt die status. Grappige, nieuwe (hoe is 't nog mogelijk) kijk op het zombie-genre. Maury & Bustillo zijn direct herkenbaar in X (Xylophone) en leveren een short af die aan alle zieke verwachtingen voldoet. Evenals Kostanski, die bekend is van Manborg, is onmiddelijk te herkennen in 'Wish'. Is meteen de leverancier van de meest originele toevoeging die vooral qua aankleding spot on is.
Verder is A (Amateur) nog de moeite waard om wat meer op in te gaan omwille het feit dat de schrijver van o.a Pop Skull en Home Sick hier achter de camera kruipt. Solide opener die op een herkenbare ABC-achtig zwart-komische manier verloopt. Erik Matti valt vooral op omdat zijn short zo afkomstig had kunnen zijn van Timo Tjahjanto (Macabre) en daarmee toch wel dé verrassing is. Al komen Knell en Deloused ook in aanmerking voor die eervolle onderscheiding. Die eerste geniet vooral een intense coherentie tussen beeld en geluid. Deloused is een geanimeerde short vol zieke creaturen die door zijn eigenzinnigheid imponeert en een onverwachte hoogvlieger blijkt. Youth van Umezawa (een special effects guy) is een beetje de 'Fart' van dit deel. Complete waanzin! Bizarre effecten wisselen elkaar in rap tempo af en wanneer je denkt dat je alles gezien hebt...
Als laatste wil ik ''Vacation'' van Jerome Sable eruit pikken, mede omdat zijn feature film Stage Fright niet zijn potentie toont. Viel om die reden erg mee! Wat resteert categoriseer ik voor het gemak even in groepjes van aardig, slecht en droevig.
Abomination, The (1986)
Genoten, dat zeker. Zelfs ondanks alle vreselijke mankementen waar dit werkje mee te maken heeft. Waardeloze montage, slappe timing etc..
Het verhaal over een mensetend gezwel van enorme grote, dit alleen is al een idee om even ontzettend enthousiast van te worden, en terecht want the Abomination is een geweldige werkje met fantastische gore. Bijvoorbeelddie kettingzaag scéne , bril-fucking-jant!
Helaas laat het vaak wat afweten audiovisueel, gewoon erg brak, maar de sfeer is fijn, evenals de gore. Dan zijn de schoonheidsfouten en gewoonweg onkunde op deze aspecten al gauw vergeten hoor!
3.5*
Absolution (2015)
Alternatieve titel: The Mercenary: Absolution
Seagal die Vinnie Jones een bitch noemt Keoni en Seagal zijn weer terug; met ringbaard en al. Verschilt zeer weinig van de vorige samenwerkingen. Zie niet hoe dit de beste sinds Half Past Dead moet zijn, aangezien de goede lijn sinds 2009 al is ingezet (sinds de samenwerking met Keoni begon, dus) en deze daar niet zozeer bovenuit springt. Een stap vooruit is het dus al een tijdje niet meer. We moeten blij zijn dat het niveau zo hoog ligt (voor een DTV) en onze Steven er nog altijd zin in heeft!
Achi-Wa Ssipak (2006)
Alternatieve titel: Aachi and Ssipak
Zeker een leuk filmpje, erg charmant vooral. Of nouja, charmant? Op een hele aparte manier dan maar. Poep, pis en sex, daar hoor en zie ik graag grappen over/van, de opzet is er naar, maar echt heel funny wordt het uitgangspunt zelden en dat is uiteindelijk erg zonde.
De fraaie actie sequences maakt dit uiteindelijk zeer fijn kijkvoer. De vergelijking met Dead Leaves ligt voor de hand maar is nogal dodelijk, want dit kan nergens tippen aan de creativiteit en kwaliteit van dat stukje kunst. Wél moet ik toegeven dat dit er meer dan eens erg fraai uitzag. 'T character design is erg fijn en de actiescènes bevatten leuke trucjes, hield me goed bezig!
Had er iets meer van gehoopt, het is zo jammer dat het niet continue op een hoog niveau blijft. Er zitten hoogtepuntjes in die zeker memorabel zijn, maar net iets teveel dode momenten die de vaart eruit halen en te weinig leuks te zeggen hebben om dat op te vangen. Uiteindelijk wel een mooie 4* want op zichzelf is dit een bijzonder fijn tussendoortje met leuke ideeën.
Ada: Zombilerin Dügünü (2010)
Alternatieve titel: Island: Wedding of the Zombies
Hier had ik dus echt meer van verwacht. Een zwaar mislukte documentaire-stijl zombie flick (kennen we dat? ja dat kennen we) die er niet voor kiest om iets leuks te laten zien maar het blijkbaar wel interessant vind om een stel ''vrienden'' te laten zien die constant kibbelen en zeiken over alles.
Actie? Niet nodig. lijkt me niet het meest veelbelovende motto voor je film, maar daar hangen deze Turken toch wel erg aan vast. Enige vorm van humor zit er ook niet in, dat zeg ik niet omdat het niet mijn type humor is.....maar omdat het er echt niet in zit. Misleidend? Misschien, maar die gedachte had ik al snel overboord gegooid.
Op één leuke nightvision scene na is er helemaal niets wat je gezien zou moeten hebben. Zelfs niet leuk als tussendoortje. Meermaals gleden mijn ogen weg naar al het leuks wat ik in plaats hiervan zou kunnen hebben gedaan. Zelfs met deze speelduur is het kloktijden van jewelste.
Adam Chaplin (2011)
Nieuwe heilige graal wat betreft ultra violence. Het hoogst haalbare in de moderne splatter scene en een mengelmoes van tijdperken en genres. Adam Chaplin is een bizarre verrassing, één waar je je niet op voor kunt bereiden. Meest bloederige film ooit? Je kunt er bijna niet omheen. Deze excentrieke film weet de beste CGI en practical effect mix up to date te showcasen. Emanuele De Santi experimenteert er flink op los, shockeert en intrigeert. Hoe is dit in hemelsnaam zo onder de radar gebleven?
Een ultra moderne splatter film die zijn roots (jaren 80 wave aan Italiaans horror geweld) omarmt. Klassiekers van o.a Bava zijn nooit ver weg. Aan de andere kant van de globe speelt het leentjebuur bij de anime en manga, waarin de vergelijking met Koei's game reeksen ook dicht in de buurt staan. Speelde onlangs nog een flink aantal uur Fist of the North Star: Ken's Rage (2010) en je ziet de overeenkomsten onmiddelijk. Visueel is het dan wél weer heel eigentijds gebleven, met een nogal vale digitale look die perfect een contrast vormt met de emmers aan bloed die neerkwakken bij de zoveelste schedel-verbrijzelende klap.
Zelfs Ittenbach durft het niet aan om zoveel hoofden te mutileren. Hoe krankzinnig creatief Emanuele De Santi verder is, uit zich vooral in de bijzonder onaangename creature designs en het compleet van de pot gerukte einde. Je denkt alles gezien te hebben, vooral na die Japanse opleving van de laatste jaren om de grens continue te verleggen. Echter blijkt het deze onbekende Italiaan te zijn die de lat hoog legt...héél hoog. Samen met een onervaren, maar duidelijk getalenteerd make-up department gooit hij zelfs de meest ervaren splatter liefhebber in het diepe.
Kan mijn ei hier onmogelijk volledig over kwijt, dus ik hou maar gewoon op. Pure adrenaline in een met bloed overgoten real life adult Dragonball Z. Gestoord
Addiction, The (1995)
Heerlijk om de reacties na te lezen. Veel lijken er vanuit te gaan dat ze een vampier is (en dat dit een vampierfilm is). Maar of ze vampier óf simpelweg een junk is (met een soort verwilderde fantasy background), laat Ferrara volledig in het midden. Briljant! Het werd al in zijn Bad Lieutenant naar voren gebracht, dat drugsverslaafden als vampieren zijn. ''but vampires are lucky, they can feed on others''. Deze Addiction voegt de daad bij het woord. Het feit dat niemand de wilskracht heeft om ''nee'' te zeggen, is ook de zwakte van een verslaafde. Ze krijgen allen de keuze. Filosofisch hoogstandje van de mid 90's. Magnifieke rol van Taylor ook.
Gezien n.a.v een stukje uit het boek ''Beyond the Darkness''. Stukje doordachte exploitation!
Kan me verder volledig vinden in het stukje van yeyo !
Adventureland (2009)
Nooit gekeken door de aanwezigheid van Stewart, maar na het zien van 30 Minutes or Less toch benieuwd geraakt door de aanwezigheid van Eisenberg, die ik wél erg goed kan hebben in dit soort films. Daarnaast natuurlijk ook door Mottola, die met Superbad zo´n beetje de beste komedie van de laatste 10 jaar heeft neergezet. Adventureland gaat iets minder op de pure komedie tour, maar onderscheidt zich met de hang naar de 80´s coming of age sfeer met een tikkeltje drama... en dat werkt wel. Stewart blijft afstotelijk, maar verder is het goed te verteren, ondanks het gezapige tempo.
Aegri Somnia (2008)
A sick man's dreams
Aegri Somnia is één van de beste films die ik heb gezien. Zo, dat is er iig al uit. Een vreemd genoeg totaal onbekend pareltje waarin de sfeer op een zeldzame manier te voelen en te proeven is. Een haast onbeschrijfelijk spannend en disturbing stukje cinema waar je U tegen zegt.
Schaduw
Na enkele minuten is de indruk al gemaakt, zelden zulke schitterend vormgegeven shots gezien. Shots die duidelijk moeten maken dat Edgar lijkt te leven in een wereld, eenzaam en triest. Een stad gehuld in mist, een cliché beeld maar zoals hier uitgevoerd, is het onovertroffen. Rewucki blijkt een onvervalst geniaal gevoel te bezitten voor sfeer, dé hoofdrolspeler in dit beangstigende stukje nightmare-cinema. Het gevoel in een droom rond te dwalen of in een nachtmerrie vast te zitten, is overal aanwezig. Krankzinnig sterke atmosfeer die hier wordt neergezet, continue vastgehouden en dat is een must. Ik merkte dat het grootste deel van de dialogen volledig langs me heengingen omdat ik vooral werd opgezogen door de ruimte rondom de personages. Volledig gevuld door schaduw, ijzersterk doorbroken door subtiel en bovendien geniaal spel met licht.
Beangstigend
Waar het vooral een blijvende indruk mee heeft gemaakt, is de nightmare-like feeling en de strak opgezette droom-sequences. Voor het eerst in lange tijd weer met zweet in de bilnaad, volledig gefocust en mee opgaand in de scenes zitten kijken. Vanaf het tamelijk zweverige begin tot aan de tweede helft van de film die spanning creeërt met bekende middelen maar dan op een zeldzame manier toegepast. Een spanningsboog die de volle speelduur benut, zo hoort het! De visuele kracht die Aegri Somnia uit weet te stralen en daarbij de spanning weet te creeëren, is de volledige verdienste van de haast natuurlijke aanleg voor dit soort zaken, die Rewucki lijkt te bezitten. Composities die indruk maken en belichting die álles juist accentueert, genieten geblazen!
Zwart/Wit
Inderdaad; zwart/wit. Voornamelijk, moet gezegd worden, want de keuze is voor elke scene bewust gemaakt. Om die reden zal er meer dan eens worden geschakeld naar kleur. Ook hiermee wordt meermaals diepe indruk gemaakt. Er wordt tijdens deze momenten veel met warme kleuren gespeeld (rood/oranje) of bijzonder kille (groen). Beide roepen ze een totaal ander gevoel op, volledig aangesloten op de desbetreffende scene. De buitenlocaties worden ontzettend onaangenaam dankzij de stijlvolle regie die precies dat gevoel van eenzaamheid oproept. Zelfs op een drukke locatie, zoals in de club, lijkt het alsof hij in z'n eigen onzekerheid verdwijnt
Smetvrij?
Helaas kan ik daar niet met volle overtuiging ja op zeggen. Hoewel de eerste pak 'm beet; 90 minuten bijzonder indrukwekkend zijn (met meerdere scenes die tot het beste behoren wat ik ooit heb gezien), eindigt het toch te uitleggerig. Een typisch schizofrenie twistje die behoorlijk misstaat in een film zoals deze. Het uitleggerige karakter van dit einde sluit niet aan op de rest. Het onwetende gevoel verdwijnt iets en dat was nou net iets wat het voorgaande allemaal zo sterk maakte. Het vervreemde gevoel van droom/realiteit hoeft wat mij betreft geen enkele reden te krijgen maar dat is erg persoonlijk.
Klank
Aegri Somnia overspoelt je met een verschrikkelijk sterk gevulde ambiance. Een continue lage dreigende bass en slim gespeeld met het uitsluiten van veel meer dan dat. Gaaf gespeeld tijdens de nachtmerries en de dreigende momenten, het vaag gefluister en rare FXjes dragen veel bij aan de sfeer. Op z'n minst disturbing. Het zorgt voor dreiging in elk donker stukje op het scherm, een uitspraak die je wel vaker hoort maar zelden zo terecht was.
Uiteindelijk kan ik m'n top10 weer verrassen met een nieuwkomer. Een meesterwerk dat meermaals uitzonderlijk spannend is en een atmosfeer creeërt + in stand houdt waar je kippenvel van krijgt. Cinematografisch onvoorstelbaar goed...gaat dit zien.
After (2012)
Niet onverdienstelijk. Kracht ligt met name in het eerste half uur en dat mag geen verrassing heten. Wanneer het mysterie het 'meest vers' is, dan is het smullen geblazen. Desolate straten, een grimmig kleurenpalet en dijk van een geluidsband zorgen voor een fijne opening. Daarna verandert de zaak een beetje. Het is een mix van fantasy, thriller, mystery en een standaard monster-flick. Niks mis met het design van het beest, maar echt heel verrassend is het allerminst. Jammerlijk keerpunt in de film, maar al met al verdient het beter dan het nu krijgt.
After Party, The (2018)
Luchtige middelmaat: typisch Netflix. Bomvol met flauwe cameo's en verder voorspelbare humor. Holzer is verschrikkelijk irritant als Joodse cracker die zijn getalenteerde vriend verder wilt helpen als rapper. Een ABC'tje volgt, vol ''doldwaze'' situaties, een love interest, enkele tegenslagen en de vriendschap die het uiteindelijk overwint. Ze moeten echt met iets beters gaan komen, want de ''originals'' zijn weinig ''origineel''.
After School Massacre (2014)
Alternatieve titel: Blood School
Fruit on my belly... Officieel de slechtste soundtrack ooit. Werkelijk mind-boggling hoe iemand dit in elkaar weet te gooien. Een throwback ( ) naar de Slumber Party horror - bijna een subgenre an sich - maar Masters weet er zelf 0,0 aan te voegen. Komt met de grootste onzin aankakken om het geheel draaiende te houden en heeft verder ook niks om op terug te vallen. Er is namelijk geen enkele twijfel over wie de killer is. Ondanks wat ludieke moordwapens gebeurt er te weinig on screen... en als je ergens winst kunt behalen met dit soort no-budget projectjes... juist.
Ahí Va el Diablo (2012)
Alternatieve titel: Here Comes the Devil
IJzingwekkend meesterwerk! Bogliano strikes again en weet dat op een geheel eigenzinnige wijze te doen. Zoals Bottleneck al aangaf is het niet met genregenoten te vergelijken en dat onderscheidt de échte talenten van deze generatie (ik noem een Wingard) van de rest. Heel low key werkje (Penumbra was dat ook al) en weet enorm onder de huid te kruipen door die incestueuze ondertoon. Heel akelig..
Oh, en die close in zooms Hij komt er gewoon mee weg. Hij hanteert sowieso een fantastische stijl. Heel intiem, terwijl het geen idiote dicht-op-de-huid cinema is. En dan ook nog die scene met de babysitter...Hélène Cattet en Bruno Forzani zouden bijna jaloers worden!
Ai-naki Mori de Sakebe (2019)
Alternatieve titel: The Forest of Love
Fenomenale metaforische film van Sono. Alsof z'n films borderline hebben; hij kan het even makkelijk in zingen laten uitbarsten als in een orgie van expliciet geweld (het opruimen van de lijken ). Zo eigenzinnig en onberekenbaar, dat is typerend voor zijn werk. Ook weer met een belangrijke rol voor de liefde voor filmmaken, zoals ook in Why Don' t You Play in Hell. Al is het alles behalve een herhaling van zetten. Zware thema's (belangrijkste is "abusive relationships", dominantie, mishandeling, zelfhaat) worden tot in het extreme getrokken en Sono heeft met Kippei Shina in de rol van Joe Murata wat dat betreft een geweldige troef in handen. Briljante rol (de beste van dit filmjaar)!
Air Terjun Pengantin (2009)
Take that invulnerability
Indonesische horror is echt een leeg gebied hier op moviemeter, geen stemmen, geen reacties...geen animo. Is dat terecht? Nee joh, het verdient wel beter. Maar aan de andere kant, heeft de Thaise horror die aandacht ook niet en die is vrij vergelijkbaar... dus er zal wel iets achter schuilgaan wat mensen niet aanspreekt. Ik verdiep me er wel weer graag in, zo ook in het werk van Mantovani.
Meneer Rizal is een bekende en hoog aangeslagen regisseurtje in Indonesië, met voorop de Kuntilanak film(s) (sinds de release in 2006 zijn er een hoop Kuntilanak films verschenen) en in 2009 het succesvol ontvangen Mati Suri. Hoe die filmpjes nog typische Aziatische elementen bevatten, is dit gewoon een slasher met wat zwarte magie en (al dan niet) knappe jongeren....behoorlijk Westers...hé
En dat pakt niet geweldig uit. Berichten waren, achteraf gezien, ook niet heel laaiend over Air Terjun Pengantin. Het komt er wat mij betreft wel oké vanaf. Groepje jongeren, een gemaskerde killer, onbewoond eiland... wie wilt raden hoe dit afloopt? Indeed, één voor één leggen ze het loodje. De één wat toffer dan de ander, en dat is voor mij wel een struikelblok geweest. Het mist gewoon een goed uitgewerkt aspect, nu is het van allemaal een beetje en dat maakt uiteindelijk een half werkje.
De sfeer is wel oké, begin is erg romcom achtig...luchtig en gemoedelijk. En richting het einde wordt het steeds een tikkie duisterder. erg veel suspense komt er niet bij kijken maar het is alleszins vermakelijk. Het verzuipt zichzelf wel in ieder denkbaarder cliché, je weet wel.. dat geworstel met de killer enzo Nee, echt heel wild word ik er absoluut niet van. Toch wil ik Mantovani het voordeel van de twijfel geven, leuk geprobeerd maar niet zijn straatje.
Speelduur is overigens 79 minuten.
Akumu Tantei (2006)
Alternatieve titel: Nightmare Detective
Akumu Tantei, in principe bijna een standaard j-horror werkje... waar gelukkig een heerlijke vleug Tsukamoto doorheen zit!! De briljante montage, die visuele flair zit er weer dik in, de soundtrack maakt flink wat kabaal en qua verhaal biedt het precies genoeg content om te boeien...het is weer abnormaal gaaf allemaal.
De flinke dosis bloed en gore zullen nooit de overhand nemen, noch zal 't verhaal te aanwezig zijn. De nightmare-sequences zijn daarnaast echt fu-cking briljant gedaan, de keiharde noises creëren een ongekende dreiging. Terwijl er visueel niets te zien is op die momenten, voel je toch de aanwezigheid van 'kwaad' en de daarbij behorende angst. Wat dat betreft speelt Tsuka precies goed in op de zintuigen van de kijker.
Leuke rol ook van Tsuka himself. Razend knap hoe hij uiteindelijk style met substance weet te mengen en continue intrigeert met z'n eigen stijl en flair. Hier kan ik geen genoeg van krijgen, op naar de volgende .
Alice in Murderland (2010)
Groepje Amerikaanse vrouwkes in Alice in Wonderland kostuumpjes, te vinden op 't meest saaie feestje ooit...wachtend op een mes of bijl om ze uit hun lijden te verlossen.
Dan ben ik er weer bij En dan komt het goed uit dat ik van home-made films hou, want dat is een must voor dit werkje. Mocht je geen enkel interesse hebben in no-budget gekloot, loop er dan fijn met een grote boog omheen!
Lekker dom bullshit verhaaltje gevuld met wat standaard dames. Waar die über domme weer de leukste is qua lines. Best vermakelijk, debiel zooitje bij elkaar geraapt uiteindelijk. De kills vallen wat tegen, of liever gezegd: zijn flink kut! Maar dat zit de pret nauwelijks in de weg. Ik hou enorm van dit soort crap, die gewoon (mits de kijker er van houdt) erg veel charme te bieden heeft.
Alice In Murderland biedt totaal geen interessante dingen voor fans van b-horror, enkel voor home-made-crap liefhebbers. Ben je dat niet? Blijf erafffff
Alien (1979)
Ah lekker, ziek op bed en dan disc 1 van Alien erin gooien. Toch maar eens aan beginnen, hoewel ik er nooit voor heb staan springen. Ik verwachtte gave designs en een indrukwekkend neergezette setting, dat klopt ook allemaal, maar de andere kant van mijn verwachtingen...zijn ook uitgekomen.
Namelijk dat meneer Scott het niet lang genoeg interessant weet te houden. Met deze lange spanningsboog verliest hij me, zeker wanneer het onder de bemanning niet bepaald boeiend is. Daar haalt een film als The Thing juist wél weer punten mee, het interessante psychologische, panische aspect... gewoon de emoties die hoog oplopen. Hier blijft het zo tam, zo vlak en ondanks de tijd die er genomen wordt zelfs een beetje besluiteloos.
Maar goed, dan heb je Giger en dan heb je Scott's talent om zulke schitterende designs op het doek te krijgen. Af en toe fenomenaal, vooral op die planeet is het een shitload aan sfeer die je over je heen krijgt, vrij beangstigend ook. Jammer dat die sfeer verder nogal afwezig blijft, of mij iig niet lang weet te boeien. Scott verrast namelijk zelden, voorspelbaarheid is de grootste dooddoener. Zeker de intensiteit en de angst die bij zo'n (briljante) alien hoort, heeft er onder te lijden.
Dat maakt dit allemaal nogal teleurstellend, maar desalniettemin een behoorlijk fraai eindresultaat met dank aan de visuals. De 2e disc bevat nog wel wat leuke extra's, heel knap neergezet.
Alien 2 - Sulla Terra (1980)
Alternatieve titel: Alien 2: On Earth
Jaaaa! Eindelijk maar eens besloten om aan te zetten, door het eerste half uur heen te worstelen om vervolgens keihard te genieten van de rest. Niet dat het begin slecht is hoor, maar daar ligt de kracht absoluut niet. De kracht haalt deze cult onder de cult namelijk uit de bizar sfeervolle ondergrondse setting en uitzinnige gore. Die faceburst scene is 10x toffer opgebouwd en uitgevoerd dan de o zo bekende scene uit Alien (1979) (die niks te maken heeft met deze film, gelukkig).
Een klein aanradertje voor alle trash liefhebbers!
Wat bescheiden, zeg maar gerust dat dit een must is voor de trash liefhebbers
Alien Abduction (2014)
Officieel is het niet, maar deze 'Alien Abduction' lijkt verdomd veel op een full feature remake van de V/H/S 2 short 'Slumber Party Alien Abduction' van Jason Eisener. Vooral style-wise neemt het veel over van die short. Toch schiet het hier en daar iets te kort. Komt met name omdat het toch meer een concept is voor een hapklare brok (een segment).
Toch weet Beckerman het bescheiden genoeg te houden met zo'n 70 minuten aan speeltijd en één bijzonder sterke scene (in de tunnel Verder het gebruikelijke wilde found-footage gedoe met een overkill aan audio dropouts.. Begint een wat flauw trucje te worden. Aliens zijn ook iets te 'Hollywood', maar de keren dat je ze duidelijk ziet, zijn op één hand te tellen... zelfs na een vuurwerk ongelukje.
Alien Dead (1980)
Alternatieve titel: It Fell from the Sky
Mja, dit was het nog niet helemaal voor Fred. Zijn tweede feature film. Een regisseur die een reputatie heeft die boekdelen spreekt. Alien Dead valt zeker niet buiten de verwachtingen, wellicht juist iets teveel binnen de verwachtingen. Het heeft wmb niet die so bad its good vibe zoals een Alienator (1990) (die ik recent zag) wel heeft. Het is vooral erg traag, duf en een tikkeltje voorbij de technische crappyness die nog het aangluren waard is. Helaas.
Alien Factor, The (1978)
Snorren. Aliens. Don Dohler in twee woorden omschreven. Waanzinnige cult regisseur die op shoestring budgets volledig los ging met (vooral) sciencefiction verhalen in een horrorjasje. Alien Factor is zijn eerste feature film en bevestigt direct zijn reputatie. Wanstaltig slecht geacteerd, maar wat wil je met dit soort backyard sci-fi? Het gaat natuurlijk om de aliens, die (evenals in Dohler's Nightbeast) wel erg maf voor de dag komen. Het einde is dan de absolute kers op de taart. Het gevecht met de Lemoid (....) is om in te lijsten!! Met de onthulling die daar direct na komt, is het plaatje compleet. Dohler is een held!
Alien Incursion (2006)
Dat Lando raad weet met slechte CGI bewees Insecticidal (2005) wel. Dat het niet vanzelfsprekend is, dat zie je hier. Het is niet eens een verschil in kwaliteit, maar meer de invulling. Zoals de setting en met name het volk waarmee het gevuld wordt. Clichématige militairen behoren tot een select gezelschap aan personages die ik zelden kan uitstaan. Er zijn verder wel een paar geinige momenten, vooral wanneer de kleinere varianten van de alien aan het werk gaan. Daar gaan namelijk sporadisch practical effects mee gemoeid. De grote is steevast een CGI misbaksel, maar daar maakt de poster ook geen geheim van
Alien Lockdown (2004)
Alternatieve titel: Creature
Futloos misbaksel.
Was nog lastig om de juiste titel te achterhalen hier op MM. Blijkbaar is de nederlandse release niet onder ''Aline Lockdown'' (wat een slechte titel trouwens) maar onder ''Creature''. Hoe dan ook, deze Alien Lockdown is een gedrocht van een film, die fouten maakt waar je U tegen zegt.
Ik ga de fouten niet eens opnoemen, normaal gesproken vind ik die ondergeschikt aan het geheel en dus sowieso niet noemenswaardig, maar hier gaat je aandacht al snel dwalen en kom je op een zijspoor terecht waar je alleen maar gaat letten op de foute dingen. Niet dat het anders zou kunnen, goede momenten zijn letterlijk afwezig, de aardige momenten zijn daarnaast met gemak op één hand te tellen.
Ten eerste maakt het een grote flater door alles zo serieus te nemen. Daar heeft 't het budget niet voor, heeft het te maken met een rampzalige cast en is de opzet van het verhaal daar sowieso al geen aanleiding toe. Ook is de sfeer zo goed als afwezig, geen mooie settings, geen cheesy rook/kleurige gloeden..het bevat niet iets wat fans van no-budget monster films vaak kunnen waarderen.
Het kent geen hoogtepunten, elk moment dat kan leiden tot iets leuks word de kop in gedrukt door 't plotselinge toetreden van wanhopig inefficient geschud met de camera of 'duw-t-door-je-strot' slap sentiment. De vlakke identiteidsloze personages worden niet alleen heel oninteressant gebracht, ook de acteurs weten er niets van te maken. Met in de hoofdrol een constant nors kijkende westerse aziaat. Waarom is dat altijd zo? Wanneer er een aziatische vrouw in een westerse film speelt is het altijd een frustrerend non-stop ongesteld mormel dat alleen heel serieus kan zijn en een glimlach met elk beetje kracht in d'r spieren tegen probeerd te houden.
Concluderend...afblijven, zelfs voor fans een lange zit, normaal vind ik altijd nog wat vermakelijke aspecten in dit soort werkjes maar hier heb ik niets mee kunnen doen. 1.5*
Alien Raiders (2008)
Vrij middelmatig. Wat uiteindelijk best als een verrassing kwam. De setting was er en het verhaal heeft potentie genoeg.
Soort uitgespannen ''The Thing'' test scene. Alleen - de spanning en de special effects. Wat blijft er over? Niet bijster veel.. schommelig gefilmd, andere keer weer onscherp....of een combinatie van beide.
Leuke toevoeging van een spotter en de gijzeling begint enthousiast. Het daalt echter met de minuut en de sfeer die er in de gangetjes van de supermarkt hangt wordt niet benut aangezien het allemaal in het magazijn e.d afspeelt...hmm
Jammer dus, weinig is de moeite waard en er is veel om je af te stoten.
Alien Terminator (1996)
Alternatieve titel: Alien Species
Gemiste kans. Bijzonder uneventful, terwijl alle belangrijke ingrediënten aanwezig zijn: bloed en tietjes. Al komt het maar mondjesmaat voorbij. Dit zal de doorgewinterde kijker van dit soort pulp (Alien rip-offs) zeker niet tevreden stellen. Doet kwalitatief niet eens heel veel onder voor veel van zijn soortgenoten, maar weet er gewoon niet genoeg bloederig vertier tegenover te stellen. Uitgebracht door Troma, maar is niet voor niets een vergeten werkje. Lijkt mij vooral omdat 't makkelijk op de markt te zetten is (ik heb hem overigens onder de titel 'Alien Species').
Alien Tornado (2012)
Alternatieve titel: Tornado Warning
Zelf voor mij is het moeilijk te geloven dat er voor dit soort makke soap-ramp films een publiek is. Jeff Burr is nooit een fatsoenlijke regisseur geweest en de jaren doen hem geen goed. Dit is ook weer een knap staaltje infantiel gekibbel en gelul over 'niets'. Dat dikke mens is stront vervelend en het feministische ondertoontje (kan ik dat zo zeggen?) bevalt me totaal niet. Pijnlijk langzame zit met veel filler rondom een ongeïnspireerd concept.
Alien vs. Ninja (2010)
Nieuwe held erbij!
En zijn naam is Chiba. AvN biedt weer alles waar de J-sploitation voor staat, weirde gore en funny gedoe. En wat dat betreft zit je hier wel goed, want ja; het is weird en ja; het is funny!
Chiba begint al gauw met de actie en toont zich een waardig regisseur. Toffe choreografie en erg fijn in beeld gebracht. Later, met de komst van de aliens, wordt dit alleen maar beter en beter. De fun en over-the-topness van deze gevechten zijn absoluut de moeite waard.
Qua alien design is het echt vre-se-lijk vet! In het begin leek het erop alsof Chiba een beetje bang was om het goedkope pak helemaal te tonen, veel halve shots en razendsnelle montage waardoor dat een beetje verdoezeld werd. Echter biedt hij het later vol in beeld aan. Hoe opzichtig wil je laten merken dat het acteurs in een rubber pak zijn?
En zo hoort het, niet anders! Laat dat lage budget zien, ga geen trucjes uithalen.. De gevechten nemen verder ook erg leuke wendingen, zo zal het geen Japans product zijn zonder aliens die handtastelijk worden (can you blame them? Mika Hijii is ) en zonder veel (kleine) grappige remarks tussendoor. Het feit dat de aliens een soort roze vla rond spuiten, maakt het allemaal nóg leuker.
Het zal nergens zo gory worden als een TGP maar toch heeft het diezelfde charme, die aantrekkingskracht en die up-tempo fun die ik zoek in de J-sploitation. En daarvoor zet de echte fan deze film op, en die fan...zal niet teleurgesteld worden .
Alien Zone (1978)
Alternatieve titel: The House of the Dead
Heeft inderdaad wel een Britse Amicus vibe over zich hangen. Sharron Miller haalt er zeker inspiratie uit, maar doet er óók zeker niet veel voor onder. Paar interessante shorts die bovendien genoeg van elkaar verschillen, dat is soms nog maar de vraag wanneer het geen verzameling is van verschillende regisseurs. Qua visuele stijl (de seriemoordenaar/fotograaf kiest voor de voyeuristische blik), de tone of voice (het scherpe spel tussen de detectives) en de drukkende sfeer van bijvoorbeeld de wraparound. Oh, en niet geheel onbelangrijk; hij is prachtig opgepoetst en uitgebracht op blu-ray door Vinegar Syndrome.