- Home
- SergioMalick
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten SergioMalick als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
'71 (2014)
Alternatieve titel: 71
Een sfeervolle en redelijk spannende film die tegen het einde als een nachtkaars uitgaat. De film begint erg sterk met de introductie van de waanzin die zich in Belast afspeelt. We zien een paar zeer spannende scènes omtrent de soldaat, waarbij je eigenlijk voor bijna niemand sympathie kan opbouwen. Echter, wanneer de film vordert en meer personages introduceert, is de sfeer van het kille Belfast al gauw naar de achtergrond geschoven. We krijgen een niet origineel kat- en muisspel te zijn omtrent de soldaat. Ik had juist graag meer sfeer willen zien in de vorm van meer aandacht naar de stad en de rellen, dan naar de introductie van een hoop nietszeggende petsonages. Wel voldoet de film aan behoorlijk wat kwaliteit als het gaat om de manier van filmen en de ijzersterke muziek tijdens de spannende scènes. Redelijke Britse film, die naar het einde toe steeds meer richting hollywood lijkt te neigen.
About Schmidt (2002)
Dit blijft toch wel een erg fijne film. Het verbaasde me hoevaak ik de gelijkenis trok tussen Warren en mijn eigen familie. Misschien niet zo extreem, maar dezelfde nuchterheid en chagrijn van Nicholson kom ik vaak genoeg tegen. Het feit dat een man geen flauw idee meer heeft waarom hij nou al zo lang bij zijn vrouw is, geen gelijkenissen ziet en zich stoort aan veel kleine karaktereigenschappen, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het samen- zijn door de jaren heen het belangrijkste gegeven is om bij elkaar te blijven. Om de Dijk te citeren: "Een man weet pas wat hij mist, oh als ze er niet is". Op een aantal kleine dramatische gebeurtenissen na, die dan ook wel enigszins geestig waren, is dit een film uit het leven gegrepen. Mijn vader zal binnenkort ook met pensioen gaan en heeft geen grote kring. Echter weet ik dat hij en mijn moeder altijd samen zullen zijn, ondanks het feit dat ze niet meer die jeugdige liefde voor elkaar voelen. Voor mij is dit een geruststellende gedachte.
Vandaag de dag draait het vooral om uitersten waarin we ontzettend verliefd moeten zijn, een goede baan moeten hebben met leuke collega's, veel vrienden (en het liefst boezemvrienden) tot je beschikking hebben, nieuwe hobby's beginnen en een wereldreis maken. Juist in het chagrijn van Warren wordt duidelijk dat hij eigenlijk niks met deze Westerse elementen heeft, maar er stiekem altijd al naar verlangd heeft. Het verlangen naar deze uitersten kan een mens opbreken en zorgt naar mijn mening voor een donkere bril die ervoor zorgt dat je niet meer weet waar het om draait in een dergelijke wereld. Pas aan het einde wanneer Warren alles en iedereen van zich af heeft gestoten, lijkt hij te beseffen waar het in de wereld om draait: Medemenselijkheid. De reden waarom ik deze film niet de volle buit geef, is omdat ik een aantal gebeurtenissen net iets 'to much' vindt. Bijvoorbeeld dat Warren erachter komt dat zijn vrouw is vreemdgegaan met zijn beste vriend. Verder blijft de film ijzersterk overeind staan met een fijne melodie die subtiel blijft doorklinken in de film. Payne is toch wel een hele mooie regisseur met bijvoorbeeld het bijna net zo sterke: Nebraska.
Antichrist (2009)
Na twee dagen geleden deze film gezien te hebben gaat er toch wel een half sterretje bij. Wat heeft deze film me toch bezig gehouden de afgelopen dagen. Ik begrijp misschien weinig van het plot, maar de sfeercretie is hoogstaand. De openingsscène is sowieso het beste stukje cinema ooit gezien. Daarnaast is de film grappig genoeg zo ontzettend meeslepend met een visuele stempel waar je U tegen zegt. De shots van de bossen met een bepaalde visuele buiging zijn zo onwijs krachtig en gevoelig dat ik de film niet los kan latten. Op camera technisch gebied vind ik enkel Malick net zo sterk. Alstublieft, ondanks alle commercie, laten we hopen dat er nog genoeg creatieve geesten in deze wereld zich tonen op het gebied van wat we te zien krijgen, ondanks kijkcijfers of box office. Film blijft voor mij kunst en zo min mogelijk media. Die openingsscène?
Arrival (2016)
De science-fiction in deze film steekt enigszins wel boven het gemiddelde werk uit. Echter stoort mij het gebrek ambiguïteit in het midden van de film. Als kijker wordt ons namelijk niks onthouden door Villeneuve. Het blijft een beetje een knipperlichtrelatie tussen mij en Villeneuve. Zijn materiaal en filosofie zijn uitstekend, maar de uitwerking blijft toch een tikkeltje eentonig en voorspelbaar, wat vooral goed te zien was in het handelen van de aliens. Hierbij komt ook gelijk mijn zeer positieve insteek, namelijk de uitwerking van het personage van Amy Adams. Een beetje met geluk van het fantastische Nature of Daylight, maar er valt geen valse noot te vinden in haar ontwikkeling en rouwverwerking. Wanneer uiteindelijk alle alien-verhalen worden weggegooid en het uitdraait op een bloedmooie romance kon ik mijn geluk niet op.
Villeneuve is volgens mij een kundig regisseur, maar focust zich zo nu en dan iets teveel op een goed verhaaltje. Maar zeker de laatste 10 minuten zijn uitmuntend. Voor Blade Runner 2046 heb ik toch wel een goed gevoel, mede door het (soms wat verborgen) talent van Villeneuve en de ervaringen van Ridley Scott.
Double Vie de Véronique, La (1991)
Alternatieve titel: The Double Life of Veronique
Bij deze film worden de zintuigen uitermate fijn geprikkeld. Een prachtige actrice, zeer mooi camerawerk (en filters) en bijblijvende muziek. Echter doet hele "Amélie-light-verhaaltje" mij weinig. Normaal ben ik wel gauw geboeid door dit soort mysteries, maar ergens doet het mij zeer weinig. De ontwikkelingen waren soms een beetje vreemd (zoals die potloodventer), maar lang niet zo vreemd dat ik op het puntje van mijn stoel kwam. Ik mis een beetje de urgentie in bepaalde ontwikkelingen, waardoor ik stiekem toch vaak naar de tijd heb gekeken. Had hier iets meer van verwacht!
Dunkirk (2017)
Mijn vier sterren zijn vooral gericht op de geweldige bioscoopervaring. Nog niet zijn mijn oren eerder zo positief op de proef gesteld als bij Dunkirk. Daarnaast houdt Nolan er lekker de vaart (eindelijk weer eens een "kortere film") in en zijn de beelden van Hoytema uitmuntend. Wat alleen misschien wel voor een heel punt aftrek zorgt zijn de "spanningselementen", waarbij alles op de seconde na maar net goed gaat. Zeker in een oorlogsfilm is dit niet nodig, althans voor mij niet. Dat er toevallig net een bom naast je ontploft tot daar aan toe, maar wanneer bepaalde personages structureel maar net op tijd op een boot aankomen, of er juist afspringen, wordt de kijker een klein beetje bij de neus genomen. Of Tom Hardy die zijn wieltjes op het aller aller allerlaatste moment nog weet uit te klappen! De vergelijking met Kubrick werd gemaakt, maar hiervoor moet Nolan nog echt een aantal stappen zetten. Op zich is de basis er wel, alleen hij blijft op sommige vlakken niet vernieuwend genoeg. Zo had ik deze film wel eens willen zien zonder vaste personages, waardoor de intensiteit wat meer kan toenemen. Het is iets waar bijvoorbeeld Spielberg grandioos de fout in ging bij SPR, door na een ijzersterk half uur teveel personages in de film te verwerken, om deze vervolgens vol met sentiment en dialoog te confronteren. Als ik het zo bekijk is Nolan al wel wat verder, en met Hoytema en een bijna altijd goede Hans Zimmer verwacht ik nog wel wat in de toekomst.
Oja, nogmaals: Zeer fijne bioscoopervaring!
Edge of Seventeen, The (2016)
Het idee achter de film is goed, maar de personages zijn echt veels te melig. Met name Nadine is soms behoorlijk overdreven irritant. Chagrijnige en gefrustreerde jongeren (welke puber niet?) kunnen best een fijne film brengen, maar hier pakt het echt verkeerd uit. Woody Harrelson is in zijn spaarzame scenes wel goud.
Enter the Void (2009)
Alternatieve titel: Soudain le Vide
Gisteravond gekeken en ik ben behoorlijk onder de indruk. Zeer sterk kunstwerk van voor mij nog een onbekende regisseur (had deze film overigens wel al een tijdje op het oog). Deze film laat me weer eens beleven dat film meer is dan alleen een goed verhaal of goed acteerwerk. Het hallucinerende werkt erg goed en verveelt geen moment en Noe haalt echt alles uit de kast. Ik zal niet ontkennen dat ik er een wietje bij heb gerookt, wat in mijn geval perfect hand in hand gaat met deze film. Niet dat deze film alleen leuk is onder invloed, maar het zorgt in mijn geval voor een nog fijnere trance. Ik zit nog te twijfelen om hem in mijn top 10 te zetten, maar dat heeft denk ik nog wat tijd nodig. Meesterlijk kunstwerk dat niet zomaar vergeten gaat worden.
Hell or High Water (2016)
Wat een heerlijke kijkervaring! Vooral het vlotte, maar toch ontspannen tempo van de film, bevallen mij heel erg goed goed. Met name de geinige bijrollen zorgen ervoor dat dit tempo niet wordt verstoord in de rustigere momenten. Jeff Bridges was natuurlijk geweldig, heel droog en subtiel. Zijn personage lijkt nog het meeste naar de oudere westerns te hinken, waar de rest in een wat nieuwer genre is geplaatst. Pakt niet verkeerd uit! Juist deze combinatie maakt deze film best origineel. De meeste plotontwikkelingen zijn goed gekozen en voelen nergens vals aan. Zelfs op het laatste wanneer ik een shout-out onvermijdelijk achtte, (ik zat dan ook helemaal op het verkeerde spoor) wordt de film in stijl afgesloten. De soundtrack beviel ook erg goed en de plaatjes van de landschappen zijn een plezier voor het oog. Ook de autoritjes waren fijn om te volgen, zoals het paardrijden in de oude westerns er ook erg cool uit kon zien.
Knight of Cups (2015)
Als liefhebber van Malick keek ik vanzelfsprekend heel erg uit naar deze film. Veel ingrediënten uit zijn vorige films zaten er weer in, zoals het unieke camerawerk. Toch miste ik een beetje eenheid in Knight of Cups. Er werd zeker in het eerste uur wel erg veel geknipt in de shots wat er voor zorgde dat ik niet lekker in de film kwam. Juist het dromerige gevoel, wat mij zo aanstaat in de films van Malick, ontbreekt bij mij in het eerste uur. Het 2e gedeelte is weer een stuk sterker en fijner om naar te kijken. De mooie landschappen komen weer voorbij en de voice-overs werden weer wat vatbaarder. Zeker bij de romance met Natalie Portman begon ik er lekker in te komen, maar eigenlijk was dit wel een beetje te laat. Toch blijft deze zeker overeind staan door de geniale stijl van Malick die hij al sinds The Thin Red Line laat zien. Echter is het eerste uur niet interessant genoeg en is het net iets te lastig te vatten. Het gaat me dan nog geen eens of ik het begreep, maar de sfeer sloeg gewoon niet altijd aan op mijn emotie en zintuigen.
Licorice Pizza (2021)
Na herziening toch maar voor de volle 5 sterren gegaan. De eerste keer was het al erg fijn om naar dit tijdsbeeld te kijken, maar bij de tweede keer heb ik me volledig laten omarmen door het liefdesverhaal. Scheelt natuurlijk ook of je tijdens het kijken van deze film zelf vlinders hebt of niet.
Vanaf het begin is onze charismatische hoofdpersoon stapelverliefd op een meisje dat tien jaar ouder is dan hem. En vanaf de start doet onze hoofdpersoon geen enkele concessie aan zijn eigen charisma. Het is de droom van bijna iedere verliefde puber om zo direct te kunnen zijn naar een meisje toe, maar worden getroffen door onzekerheid. Wat volkomen normaal en gebruikelijk is.
Ook qua ondernemendheid is Gary een voorbeeld. Met zijn oog voor carrière en toekomst gaat hij over vol voor, weet precies hoe hij zijn omgeving moet inschatten en heeft nog succes ook. Het is weer een soort utopisch beeld van hoe pubers zichzelf willen zien. Vindingrijk, romantisch, ondernemend, assertief.
En telkens wanneer Gary net een beetje te ver gaat, besef je als kijker dat dit juist het verschil maakt tussen de veels te charismatische Gary en een dromende, onzekere jongen.
Michiel de Ruyter (2015)
Alternatieve titel: Admiral
Wat zonde dat deze film zo'n mislukking is geworden. Een potentieel sterk verhaal met intriges en een stukje van Nederlands meest genadeloze geschiedenis, verandert in een ontzettende cheesy film. Om mee te beginnen is het acteerwerk verschrikkelijk slecht. Waarom steeds kiezen voor de bekende Nederlandse acteurs? En dan de keuze voor die verschrikkelijke hollywoodyaanse dramatische muziek? Dit is echt een van de dieptepunten uit de Nederlandse cinema en ik ben blij dat we nog regisseurs als van Warmerdam en Terstall hebben. Ook de connecties naar Braveheart zijn veels te opzichtig. Wat ook opvalt is dat deze film ontzettend rommelig is elkaar zit en bevat het veels te veel scènes achter elkaar. Het blijft zonde, want deze geschiedenis verdient wel een veel sterkere film zonder die eindeloze cliché's. Een Frans/Engelse remake zou ik niet erg vinden, al is het niet in het nederlands gesproken. Klein pluspuntje was de moord op de gebroeders de Witt, wat precies in de sfeer ging, zoals het merendeel van de film had moeten zijn. Zoete meuk
Million Dollar Baby (2004)
Dit is voor mij toch wel een film die zeer sterk overeind blijft staan. Normaal ben ik een van de eerste die met de beschuldigende vinger zal wijzen naar het voorspelbare en dunne plot, maar in Million Dollar Baby komt iedereen ermee weg. Zelfs de rol van Morgan Freeman, wat een een kopie van het irritante Shawshank is, is erg sterk. De film is gewoon ontzettend sterk in balans als het gaat om tempo, dialogen, acteerwerk, muziek, verhaallijn. Nergens gaat de film te snel of te langzaam en nergens wordt hij te emotioneel of te vrolijk. Constant voel je een bepaalde sfeer, die me overigens sterk aan Unforgiven deed denken, wat het gevoel geeft dat je naar een geloofwaardige film zit te kijken, ondanks alle cliché-elementen. Ik denk dat ik deze film het beste kan omschrijven als oerdegelijk. En soms is oerdegelijk nog wel fijner dan fantastisch.
Moana (2016)
Alternatieve titel: Vaiana
Uiteindelijk valt deze film behoorlijk mee. De kleuren zijn fijn, het verhaaltje is niet meer dan een simpele quest en de emotionele stukken zijn minimaal belast met vals sentiment. Het enige grote probleem blijven de liedjes, maar dat was op voorhand wel te raden. Luchtig vermaak!
Nackt unter Wölfen (2015)
Alternatieve titel: Naked among Wolves
Aardige holocaustfilm, maar het gaat een beetje ten onder aan de verhalende structuur. Zoveel net iets te geforceerde ontwikkelingen in het plot, laten de context van de film een beetje flauwtjes lijken. Het voordeel is dat ik altijd wel te paaien ben voor films over de holocaust, waardoor ik nog wel drie sterren eraan wil besteden, maar qua sfeer zat er meer in. Er waren natuurlijk ook wel goeie dingen, zoals het realistische uiterlijk van het kamp en de gevangenen.
Ongeveer dezelfde kritiekpunten had ik ook toen ik naar het langere Unsere mutter keek. Teveel verhaaltjes proberen te vertellen, met gebruik van de oorlog. Voor degenen die deze film goed vonden is die serie wel een dikke aanrader.
Normal Heart, The (2014)
Een herziening maakt deze film nog indrukwekkender. Inhoudelijk is dit voor mij misschien wel het sterkste wat ik heb gezien op beeld. Ondanks dat ik en anderen persoonlijk geen enkel aandeel heb gehad aan deze misstanden, voelt het als een vrij beschamende episode uit onze westerse geschiedenis, waar er helaas al meer dan genoeg van zijn. Sowieso intrigeerd de hele homo-ontwikkeling in de Verenigde Staten mij zeer, maar de manier waarop Mark Ruffalo dit op de kijker overbrengt is grandioos. Het verband en de verschillen tussen seks en liefde kon niet beter worden uitgebeeld door de constant woedende Ruffalo. Samen met Casey Affleck is hij misschien wel mijn favoriete acteur van het moment.
De enige mindere rol kwam van die knul uit The Bing Bang Theory, iets te melig naar mijn idee.
Pearl Jam Twenty (2011)
Alternatieve titel: PJ20
Crowe weet een mooi beeld van Pearl Jam neer te zetten en de archiefbeelden zijn uitstekend. Daarnaast is Pearl Jam een favoriete band van me, waardoor het een fijne ervaring was. Het enige probleem, tevens iets wat me ook heeft gestoord, is dat ik tijdens de live-concerten nogal eens uit mijn concentratie/vibe werd gehaald door een interview of voice-over die dwars door het nummer heen ging. In bijvoorbeeld Heima over Sigur Ros ging dit een stuk soepeler. Sommige nummers verdienden echt wel een lange versie, met name de laatste minuten van Pearl Jam nummers zijn vaak het sterkst. Ik snap het verschil tussen docu en concertopname wel, alleen hier lag de focus soms niet helemaal lekker. Desalniettemin een fijn filmpje, maar blijft waarschijnlijk noet lang gangen.
Sing Street (2016)
Wat een geweldige film was dit! Nergens gaat het slepen en de cliche's worden vrij gemakkelijk vermeden. Daarnaast behandeld de film een aantal muziekstromingen waar ik groot fan van ben. Liefhebbers van The Cure en andere bands begrijpen gelijk wat er met "happy-sad wordt bedoelt. Op dat moment zat ik aan een bijzonder hoog cijfer te denken voor deze film. Helaas wordt het niveau van "Riddle of The Model" niet meer gehaald in de andere nummers. Die laatste paar nummers waren echt te zoetsappig en zorgen misschien wel voor een heel punt aftrek. Verder is dit wel een erg aangename voelgoed-film.
X+Y (2014)
Alternatieve titel: A Brilliant Young Mind
Door de vermelding op de hoofdpagina en de redelijk positieve reacties ben ik deze film ook maar eens gaan kijken. Ik vind het vooral een film van de grote missers. Vooral de neiging om het verhaal volledig te verpesten aan de hand van plottwists die absoluut niet nodig zijn. Op zich heeft de film een vrij aardige, beschouwende vibe om zich heen wat lekker is om te volgen. De muziek is dan al ietsje minder, net iets te overdreven aanwezig, maar nog steeds niet erg slecht. Maar dan is er de keuze gemaakt om er wat spannende geromatiseerde elementen in te gooien. Bijvoorbeeld het, zeer vaak gebruikte Auto-ongeluk. Of de relatie tussen moeder en sympathieke docent. De prille liefde tussen de twee jeugdigen kan ik nog wel door de vingers zien. Mijn vraag is wel waarom er gekozen is voor verliefdheid en niet gewoon voor het feit dat ze hele goede maatjes zijn. Het gedeelte in Taiwan is namelijk best leuk om te volgen, waarbij de kandidaten worden klaargestoomd. Leuke sfeer, niet te meeslepend, gewoon luchtig. Alleen met dit gedeelte kom je niet ver als je in totaal bijna 2 uur moet vullen. Daarvoor is het verhaaltechnisch allemaal veels te geforceerd en hapklaar gemaakt. Ook volgen er weer veels te veel standaarden over iemand met autisme en willen ze autisme te graag uitleggen door middel van stereotype tikjes die ze hebben. Denk maar aan het sorteren op je bord, het geen hand kunnen geven, etc. Het mag best wat ongrijpbaarder zijn, zoals autisme ook vaak is.
Nog een positief puntje uit deze film is de acteur die de leraar speelde. Zijn rol in het verhaal was niet best, maar ik merkte dat hij er het beste uit heeft gehaald.
1,5*