La Double Vie de Véronique (1991)

grappig, naast al het andere was ik mss nog bijna het meest geraakt door de muziek. Nee, niet waar, het was natuurlijk de verpletterend zuivere, ontwapenende schoonheid van Irene Jacob die me het meest geraakt heeft.

Snap ik heel goed, de esthetische schoonheid ervan vat ik, alleen weet het me niet te raken. De tekortkoming ligt helaas bij mij en niet bij Kieslowski .

Surreëele beleving waarbij het onderhuidse en het subjectieve belangrijker zijn dan een logisch te volgen plot. Warm, ontroerend en intiem. En wat een weergaloos mooie actrice is Irène Jacob toch! Ga zeker op zoek naar meer werk van Kieslowski want dit smaakt zeker naar meer.

De Trois-Couleurs reeks en de volledige Dekalog (1-10) zijn dan echte aanraders van deze magnifieke regisseur.

Toch wel een erg lekkere film van Kieslowski. La Double Vie de Véronique heeft een fijn en opvallend kleurgebruik, zoals ik dat ook een paar keer in de films uit zijn Dekalog reeks zag. Het geeft het geheel een natuurlijk sfeertje, die erg goed bij het verhaal past.

Het verhaal zelf is niet eens zo belangrijk. Tenminste, ik was er wel benieuwd naar, maar tijdens het kijken gaat er van de prachtige muziek en de fraaie shots was ik er op een gegeven moment niet meer zo mee bezig. Kieslowski weet het grotendeel op een mooie manier op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een ietwat behoudende eerste twintig minuten werd ik als vanzelf erin meegezogen.

Er zitten een aantal sterke scenes in, waarbij de door sommige al genoemde begrafenisscène van Weronika. echt zeer fraai was en ook niet zonder emoties. Irène Jacob speelt haar rol vrij sterk en ziet er daarnaast ook nog eens erg mooi uit, wat bij dit soort films altijd mooi meegenomen is.

La Double Vie de Véronique is mij erg goed bevallen en heeft de potentie om bij herziening door te groeien naar een hoger cijfer. Ik heb al aardig wat van Kieslowski gezien, maar vind dit toch wel zijn allerbeste tot nu toe. Een erg sfeervolle film, met mooie warme kleuren en een fijne cinematografie. Absoluut geen straf om dit te mogen bekijken.

4,0* dik

Een film die ik al jaren in bezit heb, en waar ik al jaren tegen aan zit te hikken. Aan de ene kant verwachtte ik wel een mooie film, maar aan de andere kant ook een moeilijke en zware film. En daarom was de verleiding toch groot om iedere keer maar een andere film te kiezen. De muziek van Zbigniew Preisner daarentegen ken ik al wel heel lang en die is erg mooi. Vandaag heb ik de film dan eindelijk bekeken. De sfeer en de muziek zijn inderdaad erg mooi. En ook de plaatjes met mooie belichting mogen er zeker wezen. Maar het verhaal daarentegen is erg afstandelijk en vaag. Zelfs als het tegen het einde met het poppenspel wordt uitgelegd, blijft het onbevredigend. Maar goed, ik heb de film nu eindelijk tenminste wel gezien.

mooie film, met prachtige muziek van Preisner die dwars door je ziel snijdt.

Goed.

Visueel wel een beetje dubbel. Ik hou van de extreme filtertjes, maken de scenes heel wat kleurrijker, al vond ik dat Kieslowski er niet altijd even sterk mee omsprong. Met groen moet je een beetje opletten als je buiten films, of je zit al snel tegen een groene lucht aan te kijken, zulke zaken ogen dan toch net iets te slordig. Verder doet het qua pallet denken aan Chinese film, al springen die er nog een stukje kundiger mee om.

Begin deed wat denken aan Avalon, zeker tijdens dat tramritje in Warschau, de muziek zelf helpt uiteraard ook een handje. Geen directe parallel maar het zou me niet verbazen als Oshii deze film goed kent. Vond de muziek verder niet heel speciaal, is ook m'n ding niet en zoals de meeste keuzes van Kieslowski, nogal braaf klassiek allemaal.

Poppentheater boeide me dan meer, vooral die voorstelling van het balletmeisje is erg mooi. Jacob vond ik wat vlakjes spelen, haar dubbelrol is niet de meest boeiende, haar personage kwam nooit echt tot leven en het hele zweverige mysterie wist nooit echt volop te boeien. Jammer, want daarmee deemstert de film wat weg af en toe.

Kieslowski blijft sowieso wat hit & miss bij mij. Hou wel van z'n kleurrijk Frans werk, niet zozeer van het armtierige Poolse gebeuren. Fijn filmpje dit, maar iets te slordig om écht goed te zijn.

3.5*

Vond er bijzonder weinig aan. Maar Irene Jacob was wel verpletterend mooi.

Experimentele film wat mij betreft, als voorloper op de trilogie Trois Couleurs.

De inhoud van de film bestaat uit enkele klassiek klinkende muziekdeuntjes en een mooie hoofdrolspeelster die regelmatig zich van kledingstukken ontdoet. Daarbij wordt er ook gespeeld met diverse lensen, met licht en met kleuren, en dat met een camera die continu op de sepiastand staat. En voilà, La Double Vie de Véronique is geboren.

Het acteerwerk van de hoofdrolspeelster vond ik behoorlijk onder de maat, je kunt merken dat de scenes los van elkaar zijn geschoten, je ziet de actrice gewoon acteren. Haar gezichtsuitdrukking laat te wensen over, veel te vaak komt ze met dezelfde uitdrukking, alsof het enige wat ze probeert is om met perfecte schoonheid in beeld over te komen. Pas in de tweede helft van de film wordt dit euvel verholpen.

Ook het plot stelt teleur, je zou een film verwachten over twee paralelle levens, maar nee hoor, eentje gaat vrij snel dood en dan gaat de film over op de andere. Met het paralelle levens-idee wordt maar weinig gedaan. Omdat het script nogal onsamenhangend is heeft de maker op het eind kennelijk ook de behoefte om het toch maar aan de kijker haarfijn uit te leggen. Het lijkt alsof de maker heeft begrepen dat zijn idee niet over is gekomen.

Kunst en kitch komt dan snel bij elkaar, en dat kost punten. Het kwam op mij geheel over als een experiment, dat misschien heel aardig zou zijn geweest als korte film, maar niet met de duur van 90 (lange) minuten. De film is onevenwichtig, met als constante het overdreven kleurgebruik, de sepiastand, het muziekdeuntje, en de zweverige sfeer. Het lukt niet om met de personages mee te leven, ze zijn te vlak, te vaag, te onvoorspelbaar.

Een scene wekte wel mijn interesse, dat is op het moment dat Véronique op de foto de gelijkenis ziet met Weronika. Ik neem aan dat ze dan de dood van Weronika ervaart en intens verdrietig wordt. Een mooi moment dat wat mij betreft knap de nek om wordt gedraaid door de tegenspeler, die daarin een mooie gelegenheid ziet om even over Véronique heen te walsen. The end.

2 dunne sterretjes voor deze film.

Wonderschone film die ik te weinig kijk

Films die voor meerdere interpretaties vatbaar zijn liggen mij meestal wel. La Double Vie de Véronique heeft me echter verveeld. Hoewel je uren kunt discussiëren over wat identiteit nu is, weet de film dergelijke mijmeringen niet te stimuleren. Dan kijk ik liever naar een Mulholland Drive. De belichting was bij vlagen mooi, en de muziek wist me zeker te bekoren.

Zeer onder de indruk. Wat een fenomenale filmmaker is Kieslowski toch. Nu ben ik meteen geneigd de Trois Couleurs-trilogie te herzien, aangezien het alweer tien jaar geleden is dat ik die zag. Prachtige beeldtaal, mooie score en een wonderschone Irene Jacob. 4,5 sterren met een kans op verhoging. Eens even zien hoe deze zich houdt in de komende dagen + een evt herziening.

Deze film vandaag weer eens herzien. Blijft op audiovisueel vlak zonder meer een van de mooiste films die ik heb gezien. Maar....zonder de uitstraling van de wonderschone Irene Jacob zou deze film ondanks de mooie beelden voor mij toch aanzienlijk minder hoog scoren. Deze film wordt compleet gedragen door deze - ik zeg het nogmaals - wonderschone actrice.
Ik heb trouwens nog geprobeerd er achter te komen wat de betekenis is van deze film. Maar ook na de zoveelste herziening slaag ik daar niet in en misschien is dat ook niet de bedoeling. Kieslowski zelf schijnt het ook niet geweten te hebben. Met de realiteit heeft La Double Vie de Véronique in ieder geval niets de maken. Deze film is puur poëzie, een poëtisch kunstwerk zal ik maar zeggen. En gaat het bij een kunstwerk er juist niet om aan de realiteit te ontsnappen en je volledig over te geven aan je fantasie. De enorm op je gevoel spelende muziek en het onrealistische kleurgebruik passen daarom ook uitstekend bij deze film die bovendien vol staat van symboliek. Maar genoeg hierover, anders val ik in herhaling. In mijn recensie van 16 oktober 2008 heb ik al genoeg over deze film geschreven.

Oh jaaa… (wat Irene betreft). Daarnaast is er ook nog het wondermooi ijle thema.
En nog: waar sommige films mateloos irriteren omdat ze geen punt maken, kan me dat hier totaal niks schelen… een droom van een film.

Aangename film, maar het lijkt meer om de sfeer te gaan dan om het verhaal.

Dan lees je de omschrijving, word je er helemaal warm van, ga je de film kijken en valt het uiteindelijk nog aardig tegen. Visueel ziet het er fantastisch uit. Wat een heerlijke sfeer zeg. Leuk om weer eens in oude, donkere huiskamertjes te loeren. Dat voelde allemaal erg nostalgisch en gezellig aan. Sommige scenes, zoals die met de poppenvoorstelling zijn schitterend. Maar als kijker wil ik ook graag iets zien wat al dat fraais hun nut en betekenis geeft. Ik zit eigenlijk niet te wachten op een gewoon meisje dat verliefd wordt. De hele omschrijving klopt wel, maar het voelt compleet nutteloos als er met die gegevens niks gedaan wordt. Het gevoel dat overheerst, is dat de maker met een paar mooie elementen kwam, is gaan filmen en op den duur maar de boel afrondt, zonder dat er tot een clue gewerkt wordt. La Double Vie de Veronique gaat als een nachtkaars uit. Mooi gemaakt dus, maar inhoudelijk nauwelijks interessant.

Tja, daar sluit ik me wel bij aan. Veel van verwacht, maar viel me behoorlijk tegen. Interessant gegeven, waarmee uiteindelijk helaas maar weinig gedaan wordt. Het eerste halfuur lijkt daar de aanleiding wel toe, maar eens de Poolse dubbelganger de pijp uitgaat divageert de film gewoon naar een doorsnee liefdesverhaaltje.

Toch kent de film zijn momenten: tijdens de poppen-scene viel m'n mond zowaar open, en zo zijn er nog wat scenes die de film enigszins op de been houden. Helaas zijn de momenten waarop de film doodvalt - vooral in de tweede helft - sterk in de meerderheid, waardoor ik af en toe al neigde te knikkebollen. Jacob's ravissante verschijning maakte wat goed, al vond ik haar verder niet bepaald de pannen van het dak spelen. Had veel meer kunnen doen met haar personage(s) kreeg ik de indruk.

Liefhebbers van klassieke muziek worden op hun wenken bediend; de film staat er stijf van. Niet zo mijn ding, paar uitzonderingen daargelaten. Visueel is het uiteraard een opvallend film, al balanceerde het soms op het randje van kitsch. Toch is het zeker één van de interessantere elementen, al weet het de film niet écht te redden voor mij. De lofzangen alhier snap ik dan ook niet zo moet ik zeggen. 2,5*.

Een wonderschoon stukje filmmagie.

Wat een emoties vuurt Kieslowski op je af in anderhalf uur tijd. Samen met Weronika/Véronique krijg je een hoop om te verwerken tijdens het kijken. Het verhaal wordt gebruikt als leidraad. Een erg mooi verhaal moet ik zeggen, over twee mensen die zo met elkaar verbonden zijn dat ze alles ervaren van een ander zonder zich daar bewust van te zijn. Vooral Véroniques zoektocht naar een diepere betekenis achter haar gevoelens is erg mooi in beeld gebracht. Maar ook Weronika's verhaal is van zeer groot belang voor het verloop van de film. Verhaal is nu niet meteen heel makkelijk en zul je waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen. De leidraad is in ieder geval prachtig.

De film speelt vooral erg veel in op de emoties van de kijker. Dit wordt op een aantal manieren bereikt. De beelden zijn werkelijk schitterend. Dit is visueel een van de mooiste films die ik heb gezien. Echt elk shot is fantastisch, maar dan ook echt elk shot. Het gebruik van kleur is erg belangrijk en past perfect bij elke scene. De prachtige score van Zbigniew Preisner zorgt dat al die emoties op de juiste manier binnenkomen. Enkele scenes worden daardoor nog sterker dan ze al zijn. Ik had het echt zwaar bij enkele momenten. Zo mooi. Het geluid speelt ook een belangrijke rol. Het klinkt allemaal geweldig. Motoren die voorbij razen, drukke straten, stille ruimtes, de regen die genuanceerd op de achtergrond in het begin klinkt. Heerlijke sound-design.

Belangrijkste van de film is toch wel Irène Jacob. Wat zet zij een enorm sterk spel neer hier. Oprecht, met zeer veel liefde en emotie gebracht. En ze is ook nog eens heel erg mooi. Zonder haar was de film niet zoal hij nu is geworden. De perfecte actrice voor deze film. Beide rollen gaan haar enorm makkelijk af. Daarin mogen haar tegenspelers ook zeker niet vergeten worden. Hoewel die niet heel veel aan bod komen, zijn ook zij perfect gecast.

Ik ben compleet weggeblazen door deze prachtige film. Mijn eerste kennismaking met het werk van Kieslowski en het is meteen raak.

Redelijke film over een vrouw die het gevoel heeft niet alleen te zijn op deze wereld. In tegenstelling tot de latere trois-couleurs-trilogie, wist deze film me niet te raken. Daarvoor was het me allemaal wat te vaag. Neemt niet weg dat dit verder wel een mooie film is, met prachtig camerawerk. En ook de mooie Irene Jacob zet een uitstekende prestatie neer hier in een dubbelrol.

Bij deze film worden de zintuigen uitermate fijn geprikkeld. Een prachtige actrice, zeer mooi camerawerk (en filters) en bijblijvende muziek. Echter doet hele "Amélie-light-verhaaltje" mij weinig. Normaal ben ik wel gauw geboeid door dit soort mysteries, maar ergens doet het mij zeer weinig. De ontwikkelingen waren soms een beetje vreemd (zoals die potloodventer), maar lang niet zo vreemd dat ik op het puntje van mijn stoel kwam. Ik mis een beetje de urgentie in bepaalde ontwikkelingen, waardoor ik stiekem toch vaak naar de tijd heb gekeken. Had hier iets meer van verwacht!

Dit is een mooi voorbeeld van magisch realisme. De personages en hun omgeving komen realistisch over, maar er sluipt een magisch element binnen in de vorm van die dubbelgangster en vage telepathische contacten. Er wordt een dromerige sfeer gecreëerd met behulp van het groene licht en de muziek, zelfs wat neigend naar New Age. Irène Jacob zingt niet zelf, maar speelt wel een prachtge rol vol verwondering en mysterie. Spiegels staan symbool voor de dubbele persoonlijkheid. Een ander motief is het opstijgen van de ziel uit het lichaam. Na de dood van de Poolse zien we het standpunt van haar uittredende ziel. In het poppenspel stijgt er een engel op na de dood van een pop. Dan is er nog een autowrak dat de lucht in getild wordt.

Het idee van een dubbele persoonlijkheid met twee nationaliteiten komt uit het leven van Kieslowski zelf. Hij heeft z'n Poolse identiteit ten dele achtergelaten om in Frankrijk een nieuw leven te beginnen.

Wie zich uitsluitend op het verhaal focust blijft wel zitten met een onvoldaan gevoel, maar deze film is veel meer.
Cinematografisch munt hij uit. Ook zang en muziek zijn mooi en somminge scènes (de autobusscène, de sterfscéne, het poppentheater met de vlinder.) blijven bij.
Het feit dat men in feite nooit weet hoe de story juist ineen zit, maakt het nog mysterieus ook en wat het verhaal betreft : de kijker moet maar zelf dit mooie fantasiesprookje invullen zoals hij wil.

Kieslowski blijft een meester in het visueel vertellen.

Mooi. Eerste half uur is zonder twijfel het meest hypnotiserend.

Prachtig geschoten, sfeervol belicht en ook imposante interieurs die alleen maar bijdragen. Het voelt voor mij een beetje aan alsof Kieslowski het perspectief van het universum wou neerzetten vanuit een menselijk oogpunt; die bij iedereen oprecht is. En binnen deze wereld wordt er geuit: in emoties, in kunst.

La Double Vie de Véronique van Krzysztof Kieslowski is een film waarbij de je door de prachtige beelden en sublieme muziek van Preisner totaal wordt meegezogen in een melancholische droom. Concreet is er niet veel logisch verhaal, maar dat accepteer je als kijker klakkeloos omdat de film de logica van een droom hanteert.

De beelden hebben een unieke sfeer door die mede te danken is aan de aparte kleurfilters en een soort melancholische troosteloosheid van de locaties.

Het einde kwam vrij abrupt, maar ook dat mag de pret niet drukken. Een film die je de tijd doet vergeten en heel even meeneemt in een dromerige wereld.