La Double Vie de Véronique (1991)

Het zal wel aan mij liggen, vrees ik, maar ik begreep echt niks van deze film... Eén ster voor de mooie beelden en één voor het prachtige gezang

Ik begrijp er ook niks van. Heb deze keer zelfs geen moeite gedaan.

Maar één aanblik van de onaards mooie Irène Jacob en die hemelse muziek die eromheen kringelt en een perfect huwelijk aangaat en ik ben alweer verkocht. Die mooie relatie met haar vader. Die hand op de bast van die boom op het eind… onvatbaar, maar niettemin perfect.

Ik dacht dat het aan mij lag dat ik nog zo zelden gegrepen word door een film, maar het ligt duidelijk aan de films. Dankjewel, Canvas.

Eén van de mooiste films ooit.

Ja, onze Zuider Buren zetten een fantastisch filmprogramma voor, op TV. Vorige week ook zo'n fenomenaal beeldverhaal van de vorige jaar aan Corona overleden Kim Ki-duk, die "gevlucht" was naar Letland (#metoo-affaire?): Lente, zomer, herfst, winter en weer lente.

Ja, in deze film gaat style duidelijk boven substance. Maar als Kieslowski achter de camera staat is dat geoorloofd, want La Double Vie de Véronique is echt een lust voor het oog.

Kleur speelt opnieuw een centrale rol in de stilering. Ditmaal is geel aan de beurt. Waarom weet ik niet, maar het geeft de film hoe dan ook een onderscheidend smoelwerk. Verder vind ik het camerawerk zeer stijlvol, over ieder shot werd nagedacht. De klassieke muziek, doorgaans niet mijn ding, sluit helemaal aan bij de beelden.

Voorts betekent de nadruk op stijl zeker niet dat La Double Vie inhoudelijk niets om het lijf heeft. Het verhaal is eenvoudig maar mysterieus, Kieslowski onthult het mysterie beetje bij beetje… Al moet ik wel toegeven dat ik net iets te veel tijd had om aan andere dingen te denken. Veel langer moest dit dus ook weer niet duren.

En o ja, ik geloofde echt dat Weronika en Véronique door twee verschillende actrices vertolkt werden. Zo naïef... In ieder geval zeer sterk acteerwerk van Irène Jacob.

3,5*

Eerste Kieslowski.

Eigenlijk wel een bekend regisseur, onder het publiek dat actief naar deze films zoekt. Ik weet dat zijn naam vaak als voorbeeld wordt gebruikt in filmcursussen, en ik begrijp achteraf ook meteen waarom. Dit zijn de films die ook tot op de dag van vandaag nog innovatief en geslaagd aanvoelen. Kieslowski lijkt erg trefzeker te zijn.

Het voornaamste voordeel van deze film is uiteindelijk de aandacht die richting decoratie en cinematografie gaat. Ik krijg niet de indruk dat deze film heel duur was om te maken. Kieslowski bewijst dan ook met deze film dat geld niet alles is dat telt, talent is ook een belangrijke factor, en dat laat deze film vlekkeloos zien via de stijl van regisseren.

Het acteerwerk is aardig, wat me minder pakte van de film waren de dialogen die me gewoon niet geboeid konden houden en de film langer aan deden laten voelen. Dat is meteen mijn enige kritiekpunt, maar het is wel zo dat ik hierdoor geen interesse had om achter de boodschap te komen of het verhaal zelf te volgen. Het kon me worst wezen, ik was vooral betoverd door de regiestijl.

De cinematografie van deze film is magistraal en de kleuren komen geweldig tot leven, zowel in de binnen als buitenwereld. Het levert een bijna fantasierijke sfeer op, en het zou me niet verbazen als regisseurs zoals Jeunet of Del Toro hier hun inspiratie vandaan hebben gehaald. Een verzorgde regiestijl laat deze film altijd stralen, met sterk camerawerk en goede standpunten.

De gedetailleerde aanpak van de film doet het hem, inhoudelijk interesseerde de film me alleen helemaal niets. Ik zal dan wel het een en ander gemist hebben, maar ik vond de stijl ook een stuk belangrijker in deze film. Boeiend geheel, bijzonder geregisseerd. Ik kon mijn ogen de hele speelduur eigenlijk uitkijken, en dat is fijn. Goede film.

Cinematografisch hoogstandje samen met de prachtige klassieke muziek. Flinterdun verhaal maar ik heb de volle 98 minuten aan de buis gekluisterd gezeten. 4☆

Behoorlijke tegenvaller. Mooie muziek, mooi gefilmd en af en toe geweldige shots en ideeën, maar als geheel enorm koud. De film wist me maar matig te boeien. Deels doordat ik geen idee had waar ik nu precies naar keek, deels doordat personages maar niet tot leven kwamen. Dan is dit een mooi schilderij, maar wel een lege film en dan is zelfs anderhalf uur te veel. 2,5*.

De film bleef toch voornamelijk hangen in mooie beelden, kleurgebruik en muziek. Waar het verhaal zich aan het begin nog gemakkelijk liet volgen, werd dat naar het einde toe regelmatig vaag en nam mijn interesse duidelijk af. La Double Vie de Véronique is vooral mooi gemaakt en wordt creatief in beeld gebracht. Dat de inhoud daarmee niet tot de verbeelding gaat spreken, komt door de wat abstracte inhoud. Daar kon ik vrij weinig mee.

Stel dat we allemaal een dubbelganger op de wereld rondlopen hebben en plots zien we die in een seconde aan de overkant van de straat en dan weer weg. Zou het universum dan plots bekender aanvoelen of zouden wij dezelfde fouten maken als onze dubbelganger ? Wil je een diepgaande analyse op die vragen krijgen dan moet je zeker niet naar LDVDV kijken want Kieslowski trekt het zich geen moer aan. Nee; Kieslowski is een artistieke filmmaker en zoekt dus beelden (weerkaatsing van zonlicht, avond schemering, kleurvervormingen - sommige momenten zoals oud vrouwtje, genieten van zonlicht, weerspiegeling zon, hand op stenen muur bv zijn ook in Bleu gebruikt) met daarbij een magnifieke score die onze innerlijke rust danig dooreenschud. Er is een connectie met onze dubbelganger, spiritueel dan. Zoals op het einde gezegd wordt : de ene verbrand haar vinger, de ander trekt het op tijd weg alsof ze gewaarschuwd werd. Daar moeten we het dus mee doen. De film gaat dus over dat ene zinnetje. Het is zowel het plot als de clou als de twist. Voor mij is het vooral de onevenwichtige structuur die de film parten speelt. Het eerste deel in Polen is knap (de tragiek van het leven van Weronika wordt in alle scenes reeds aangevoeld) maar het tweede deel in Parijs (Kieslowski is duidelijk minder vertrouwd met de Franse identiteit) is naast de kwestie. Waardoor er enkel visuele en muzikale schoonheid overblijft. Maar schoonheid vervaagt snel.

Nou, het is wel duidelijk waar Jeunet het idee voor Amélie vandaan had hè...

Ik herinner me dat ik als kind het idee hoorde dat iedereen een dubbelganger heeft in de wereld zonder het te weten en misschien werd dat idee geopperd naar aanleiding van deze film, want de film gaat erover dat een jonge vrouw in Frankrijk en een jonge vrouw in Polen dubbelgangers zijn. Ze zijn niet alleen identiek (met ook dezelfde talenten etc) maar ze ‘voelen’ ook de aanwezigheid en gebeurtenissen in het leven van de ander en ze zien elkaar zelfs als de Francaise even in Polen is. Omdat je de vrouwen alleen uit elkaar kunt houden doordat de ene Frans en de ander Pools praat kan de film verwarrend zijn, maar de film houdt ze gelukkig gescheiden doordat je eerst kort de Poolse (Weronika) volgt en de rest van de film de Francaise (Véronique): de Poolse sterft namelijk snel en de moraal van het verhaal lijkt dan ook te zijn dat we weinig zeggenschap hebben over het leven maar dat het lot bepaalt. Zo ook bepaalt het lot dat Véronique haar ware liefde vindt bij een poppenspeler, waarbij het poppenspel natuurlijk ook een metafoor is voor de boodschap dat niet wijzelf maar het lot bepaalt, en dat ze sowieso een gelukkiger leven heeft dan Weronika (bij de ene valt als het ware het kwartje telkens de ene kant en bij de ander de andere kant op).

De film is zo thematisch verwant aan Rouge, ook van Kieslowski, en ook deze film heeft dezelfde opvallend esthetisch gebruik van kleuren en geluiden maar ook de saaiheid zoals we gewend zijn van Kieslowski’s films: alles lijkt betekenis te hebben maar je wordt als kijker niet emotioneel betrokken zodat het verhaal maar voortkabbelt zonder spanning of drama.