Knight of Cups (2015)

De pretentie druipt er vaak wel vanaf bij Malick. De (feitelijk wat misleidende) synopsis van de film alleen al. Maar je kunt hem in elk geval niet verwijten dat hij banale of lelijk ogende films maakt, of films die hij niet echt zelf wil maken. En dat is wel iets bewonderenswaardigs. Beeld en geluid ook weer trouwens (hoewel de muziek wat te veel van hetzelfde is). Prachtig dromerig en ongrijpbaar en je voelt de wind in je haar en de zon in je gezicht. Malick en Lubezki weten zelfs de schoonheid te vinden in lelijke dingen als de kitsch in Las Vegas, kille moderne architectuur en windturbines. Maar de existentialistische toon is zo zwaar dat het haast zeurderig wordt. Repetitief in elk geval zeker.

Desondanks, de mooie beelden wisten toch nog relatief goed mijn aandacht erbij te houden, en het is wel interessant om te zien hoe Malick alleen spreekt in beelden, flarden van herinneringen en gevoelens en symboliek. De acteurs doen best veel met weinig en de duidelijk beoogde vervreemdende, dromerige en afstandelijke sfeer zit in alles. In het spel van Bale en in de fragmentarische manier waarop alles voorbijkomt, in de vrouwen in Ricks leven. Als ik er zo naar kijk steekt de film eigenlijk sterk in elkaar en ga ik hem meer waarderen. Maar dan denk ik aan die vreselijke overkill van Malicks bekende quasi-interessante fluistervoice-overs (in deze film wel de overtreffende trap), de religieuze inslag waar ik weinig mee heb, de eigenlijk onnodige interessantdoenerij met tarotkaarten en de overbodige uitgestrektheid van alles. Een inhoudelijke film en een werk van een kunstenaar, maar ook een die niet altijd prettig is om te kijken. 2.5*.

Bij de 4e kijkbeurt kwam deze film plotseling geweldig binnen. Komt misschien ook omdat ik 'm nu met een nieuwe koptelefoon op zat te kijken...ontdekte opeens geluiden die ik eerder niet hoorde. De korte sequentie vlak voor de modellen fotoshoot....langs al die billboards....prachtig.

Helaas blijven de laatste 30 minuten voor mij niet werken, maar het eerste +/- 1,5 uur is toch echt het type cinema waar ik als een blok voor val. Heerlijk associatief en dromerig in elkaar gezet.

De uiteenzetting van deze film aan de hand van acht hoofdstukken die losjes zijn gebaseerd op enkele Tarot kaarten gaf voor mij een interessant beeld van de hoofdpersoon en de strubbeling van zijn dagelijks bestaan op aarde. Het camerawerk, locaties, pastelkleurige decors en voice over zijn voor mij adembenemend mooi om te ervaren. Het valt te omschrijven als gebrekkig voor de een(plot c.q. verhaal), maar boeiend voor de ander(zintuiglijk genot). De enige valkuil waar ik bij het werk van Malick tegenaan loop is het repetitieve karakter van zijn werk. Het verveeld nooit echt maar het is ook wel eens te veel van hetzelfde. T.o.v. to the Wonder vond ik deze film een hele vooruitgang.

Kan niet anders dan je mening delen. Gewoon niet te verteren dit.

Matige film over een succesvolle scenarioschrijver in Hollywood die betekenis aan zijn leven probeert te geven. Spaarzame dialogen, en het zijn dan ook de gevoelens en gedachten van de personages die middels voice-over worden geventileerd. Te vaag en poëtisch naar mijn smaak en ik kan me daar maar zelden door mee laten voeren (hier dus ook niet). Wel meer dan genoeg mooie beelden en ook de cast is aangenaam.

Een matige drama/romantiek film...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Af en toe te snel camerabeweging...

Niet te moeite waard...

No More Parties in L.A.: The Modern City in Terrence Malick's "Knight of Cups" on Vimeo

Is er eigenlijk een andere film die zo intensief gebruikt van verschillende vormen en bronnen? Knight of Cups doet me namelijk heel erg sterk denken aan montage-romans uit de jaren '20 zoals Ulysses en Berlin-Alexanderplatz. De film kent innerlijke monologen, reflecties, een filosofische parabel, dialogen, afwisselend amateur-beelden en HD camera beelden, teksten uit psalmen en Plato die opeens ingevoegd worden, een collage van advertenties als onderdeel van een sequentie etc etc....

Er is uiteraard wel vaker geëxperimenteerd met dergelijke montage stijlen, maar zijn er films waarbij het ook zo radicaal wordt doorgevoerd als bij Knight of Cups? Of heeft het medium film nu pas de fase bereikt waar de roman exact 100 jaar geleden was?

(het valt mij in ieder geval op dat de laatste jaren dergelijke films in ieder geval relatief mainstream zijn geworden, Spring Breakers beschouw ik in zekere zin ook als zo'n montage-film, waarbij verschillende vormen van tekst, beeld en geluid aan elkaar worden gemonteerd)

Overigens doet het met sowieso denken aan hoet Döblin over z'n Berlijn-roman schreef: namelijk dat het zo in elkaar is gezet, dat je niet leest om het boek maar uit te krijgen, maar dat je leest voor de ervaring op dat moment zelf. Het moet mogelijk zijn om het middelste hoofdstuk te kunnen lezen als verhaal op zichzelf, maar ook als onderdeel van het grotere verhaal.

Opzich wel een goede film, maar ik denk dat Malick beter wat duidelijkere verhalen kan verfilmen en daar zijn zweverige en poëtische stijl omheen kan wikkelen.

Denk je niet dat de vorm juist een deel van de inhoud uit probeert te drukken? Een duidelijk chronologisch verhaal in deze vorm zou naar mijn idee niet echt complementair zijn.

Ik denk persoonlijk van niet, maar dat is mijn mening. Ik vind tot nu toe Badlands en Thin Red Line het beste werken, omdat daar een wat duidelijker verhaal in zit. Want wat gebeurt er nou echt in deze film? Het is mooie plaatjes kijken en luisteren naar iets wat tussen een voice-over en dialoog in zit als je het heel plat bekijkt. Daardoor is het verhaal lastig te volgen. Ik vond dat bij The Tree of Life wel goed werken trouwens, maar hier wat minder.

8 Reasons Why “Knight of Cups” Is Terrence Malick’s Best Film So Far « Taste of Cinema - Movie Reviews and Classic Movie Lists - tasteofcinema.com

Bedankt voor de verwijzing, Zwolle84. Het artikel heeft mij weliswaar niet op een andere gedachten kunnen brengen, maar het is altijd leerzaam om kennis te nemen van tegengestelde opvattingen.

Ik vind Malick's eerste twee films + Tree of Life nog steeds zijn beste. De voetnoot van het artikel (“Author Bio”) verklaart mij goeddeels waarom zijn en mijn mening uiteenlopen.

Ik moet zeggen dat ik het zelf niet helemaal heb gelezen hoor, heb het gedeeld voor wie dit soort dingen graag uitpluist.

Ik geloof heel goed dat al die lagen erin zitten, maar laat Malicks liever met de gedachten op nul over me heen komen. Een favoriet heb ik niet echt, op The New World (verdient wel een herziening) na vind ik ze allemaal prachtig.

Op zich is er weinig mis met het concept; een filosofische parabel waarmee we de sub-bewuste toestand van een hoofdpersonage volgen, gespeend van echte dialogen. Maar dan moet je wel begrijpen dat je hoog inzet, en er qua inhoud iets interessant tegenover zetten. Dat gebeurt niet. Nergens heb ik een slagzin weten te ontdekken die vernieuwend, verrassend of intrigerend was. Daarmee verwordt het toch nog tot een vrij basale film.

Cinematografisch en visueel toont Malick zich daarentegen wel een meester, waardoor het uitzitten van de rit geen kwelling wordt. Af en toe dwaal je af, maar dat deert niet, aangezien je in deze film feitelijk op ieder moment had kunnen instappen, zonder de essentie te missen. Dat de personages zich niet rechtstreeks tot elkaar wenden, maar slechts in het voorbijgaan zinnetjes uitstoten die nauwelijks intermenselijk kunnen worden genoemd, onderstreept m.i. de onderliggende gedachte van de film. Dat is in principe gewoon goed gedaan. Kortom, dit werkje is conceptueel interessant, maar inhoudelijk blase.

Er is al heel wat kritiek op Knight of Cups voorbij gekomen in de recensies hier, maar waar iedereen het wel over eens lijkt is de beoordeling van het camerawerk; dit zou geniaal zijn. Aangezien het pas mijn derde film van Malick is en Portman erin speelt, stond ik bij aanvang zeer welwillend tegenover de film, maar al binnen 10 minuten was ik de voortdurende tracking shots zat aan het raken. In combinatie met de snelle montage zou ik de filmstijl eerder 'hysterisch' willen noemen dan 'dromerig/poëtisch'. Visueel bombast, dat is het. Malick gaat in elk shot voor het grote gebaar en de ultieme expressie. Erg vermoeiend. Ik houd overigens ook niet van poëzie, misschien is dat het.

Over de inhoud zijn al rake dingen gezegd, bijvoorbeeld door Ferdydurke. Inderdaad is het gevoel van onvervuldheid het belangrijkste thema, gegoten in een heilige graal-vertelling, maar dan in een zeer modern jasje. Bale loopt eigenlijk de gehele film rond als Neo op zoek naar de blauwe pil. Er moet iets meer zijn, maar hij weet niet wat. Het grote probleem in de uitwerking is voor mij dat Malick alle menselijkheid achterwege laat. Zijn personages zijn abstracties. Close-ups zijn er nauwelijks, zeker niet en face. Dialogen ontbreken ook en worden vervangen door een interne monoloog in fluisterspraak. Zelfs als dit alles een bepaald concept dient (ik zie het persoonlijk niet echt), dan nog blijft staan dat het totaal niet werkt om de problematiek inzichtelijk te maken. Geef mij dan maar de 'ouderwetse' benadering van bijvoorbeeld Magnolia.

Toch ben ik niet zo vernietigend negatief als sommigen, één vanwege de originaliteit van de vorm en twee omdat de mooie muziek nog iets van emotie toevoegt aan deze lege film vol visuele krachtpatserij en inhoudelijke luchtfietserij.

Goed verwoorde kritiek weer, eRCee. Goed, omdat achter al jouw kwalificaties in zekere zin een tamelijk adequate omschrijving van deze film schuilgaat.

Malick probeert volgens mij in een totaliteit van beeld, geluid, en tekst een subjectieve ervaring weer te geven die in wezen fragmentarisch is. Uitgewerkte karaktertekeningen zouden dit totaalbeeld verstoren, afleiden van dat wezenlijke, dat het bestaan, de mens, lijkt te zijn.

Maar dat is niet: vervallen in abstracties, integendeel, al die beeld-, geluids- en tekstfragmenten zijn juist ontzettend concreet; directe, subjectieve ervaringen. Tegelijkertijd lijkt in Knight of Cups het perspectief er één te zijn als zien door een sluier, als in een toestand van halfslaap; een associatieve reflectie op die alledaagse ervaringen, waarbij het verband bepaald niet eenduidig is.

Natuurlijkerwijze probeert de ‘ervaarder’ (het personage, de filmkijker, de... mens) dit alles tot een betekenisvolle eenheid te smeden, en die eenheid is er misschien ook wel, maar het volgens mij niet zo dat iets onbekends tot het al bekende, een van te voren bekend patroon, moet worden teruggebracht. Dan had – in dit geval – Malick zichzelf en ons zijn uitsloverij kunnen besparen en ons direct het bekende patroon kunnen voorschotelen.

Naar aanleiding van jouw stukje schoot me iets te binnen, en verdomd, ik ben bepaald niet de eerste met die associatie (nummer2 refereert er eerder op deze pagina’s ook aan):

Wiki.

In dat verband vond ik ook dit:

Ik wil dat niet als gezaghebbende bron opvoeren, maar persoonlijk vond ik het nogal frappant, omdat Zerkalo en l'Année Dernière à Marienbad de eerste twee plaatsen in mijn persoonlijke toplijst bezetten. Op een volgende editie van die lijst zullen Knight of Cups en zijn twee voorgangers aardig in die buurt komen, is mijn inschatting.

Een opmerkelijke uitspraak voor een film- en literatuurliefhebber. Kun je niet beter zeggen: Ik heb de schurft aan slechte of middelmatige poëzie, maar goeie poëzie, daar lust ik wel pap van?

Even afgezien van de bollebozen die al precies weten hoe het leven in elkaar zit, behoort Knight of Cups tot die films waarop elke oprechte kritiek, negatief of positief, in feite waar is. Want de ‘waarde’ ervan is altijd in the eye of the beholder. Zoals bij alle... poëzie.

Stream of consciousness is eigenlijk een kunstzinnige weergave van onze interne monoloog. Die interne monoloog is talig. Het schijnt zelfs zo te zijn dat patienten met een ernstige taalstoornis (globale afasie) ook hun interne monoloog missen. Daarom is de literatuur bij uitstek de kunstvorm die dit goed kan weergeven. Je zou het ook muzikaal kunnen proberen (wordt waarschijnlijk een weinig melodieus geheel), of beeldend zoals Malick dan wellicht zou doen, maar het resultaat daarvan werkt voor mij niet.

Overigens is Zerkalo een van mijn laagste beoordeelde films van Tarkovsky, waarbij de rust in zijn cameravoering me wel een stuk meer aanspreekt dan de idiote snelheid bij Malick.

Neen! Poëzie is echt een heel andere kunstvorm wat mij betreft dan proza of film, en grosso modo kan ik wel stellen daar niet van te houden (hoewel er natuurlijk her en der best een aardige regel valt te vinden, en mijn kennisniveau verder hopeloos ontoereikend is).

Het effect van de fragmentarische verteltrant was op mij dan ook een zekere desoriëntatie. Ik had even weinig grip op de fragmentarisch gemonteerde stroom beelden en geluiden als de hoofpersoon leek te hebben op zijn leven: ik dwaalde verdwaasd door de film als hij door zijn leven. En ook een zekere apatische distantie. Wederom bevond ik mij dus in de positie ten opzichte van de film als de protagonist ten opzichte van de losgeslagen wereld om hem heen - en daarmee eigenlijk meer omvattender, zijn eigen leven.

De ervaringen van desorientatie en verdwazing lijken me dan ook een gevolg van een bewust artistiek procédé dat Malick hier aanwendt. Het lijkt paradoxaal: de stijl of het vertelperspectief zo subjectief maken dat het uiteindelijk onpersoonlijk aanvoelt. En het vreemde gevolg is dat op het moment dat het werkt, dwz. het beoogde effect sorteert, men dit de film kwalijk lijkt te nemen. Te weinig sympathie voor de hoofdpersoon, te weinig invoeling, te weinig menselijk.

De eerste vraag is dan al of je desoriëntatie van de hoofdpersoon, of ik zou zeggen vervreemding, het beste kan overbrengen door de kijker te vervreemden. Ik zou liever zijn vervreemding invoelen en op die manier meebeleven, dan zelf vervreemd te raken van/door de film. (Ik betwist overigens niet dat het een bewuste keuze van Malick is, geenszins, maar bij mij werkt die keuze niet goed.)

In mijn geval geldt daarnaast, zoals ik ook al in m'n recensie schijf, dat de stijl als zodanig me al op de zenuwen werkte voordat ik de film inhoudelijk door de mand vond vallen. Niet om wat het bewerkstelligt, maar puur in z'n esthetiek: het is wat mij betreft overdreven, op het pompeuze af.

Wederom drentelen er Hollywoodsterren rond met levensvragen en steekt Malick z'n pretenties niet onder stoelen of banken. Wederom werd ik echter ook gegrepen door de onconventionele stijl en de religieuze en filosofische bespiegelingen die de ogenschijnlijk misschien holle voice-overs van een ongrijpbare diepte voorzien. Visueel is Knight of Cups daarnaast verbluffend. Ik kan me al geen filmwereld meer voorstellen zonder eigenzinnige geesten als Malick. 4*

Lastig te beoordelen. Ik kan me eigenlijk (ook?) zowel in de kritiek als de loftuitingen vinden. Het is niet bijzonder moeilijk om me voor te stellen dat mensen weglopen uit de bios, bij een film als dit. Toen wij thuis Knight of Cups recentelijk op hadden gezet, hebben we hem ook na een klein half uurtje uitgezet. Verkeerde moment. Nu was ik gisteravond zo moe dat ik 20.30 uur naar bed ging, om vervolgens vanaf een uur of twee niet meer te kunnen slapen. Tegen drieën KoC maar opgezet, nadat ik de ondertiteling van A Short Story About Love niet synchroon kreeg. In een stil huis zonder afleiding, met een goede koptelefoon op. Geluid wat harder, zoals een van de title cards aanraadt. Ideale omstandigheden.

Er is en hoop gezegd hierboven hoe we een non-lineaire film als deze kunnen bezien. Persoonlijk vond ik dit wel een fijne benadering: Knight of Cups: visual poem or narrative movie? op die manier ‘lees’ ik de film het makkelijkst.

Dan nog, ook voor mij was de coherente visie niet altijd evident, en werkte de film niet op alle vlakken. Distantie, inderdaad. Ik ben zelf filosofisch en theologisch wat karig onderlegd, al staat er een niet onaanzienlijke rij werken in de boekenkast. Maar zolang die voor het leeuwendeel ongelezen zijn, schiet het niet echt op. Ik kan dan ook niet participeren in analyses over Heidegger, Kierkegaard en consorten, alleen hoe de film voor mij werkte in de rest van Malicks oeuvre: prikkelend, maar tevens wat onwennig. Vooralsnog prefereer ik het vroege en meer toegankelijkere werk.

Lubezki’s cinematografie ziet er veelal schitterend uit, en sommige scènes raakten me zeker (Portman!). Desalniettemin werden bepaalde elementen soms wat repetitief, en kan ik met zo’n monoloog als die van Armin Mueller Stahls priester over het nut van lijden, helemaal niets. Wat een waanzin. Waarbij ik me op zo’n moment direct afvraag of we naar een karakter luisteren, of ook naar Malick zelf. En zo ja, is dat slechts een mogelijke gedachte, of is hij daar echt van overtuigd? Los daarvan, heb ik naast de visuele aspecten ook erg van het geluid kunnen genieten. Niet alleen de muziek, maar ook de geluiden van de stad zelf. “je voelt de wind in je haar en de zon in je gezicht“, schrijft Thomas83 hierboven. Dat had ik ook. Geen film om uit brakke flatscreen of laptop luidsprekertjes te kijken. Pak dan liever een (fatsoenlijke) koptelefoon. Anders mis je toch wat, vrees ik.

Ik geloof meteen dat ook Knight of Cups baat heeft bij contemplatie en wat bezinning, en een tweede kijkbeurt. Wellicht doe ik dat een keer, maar Song to Song en Voyage of Time gaan voor. En Radegund, Malicks nog te verschijnen terugkeer naar meer narratieve cinema, vermoedelijk ook.

3,5*

De film is een droom. ik hou ervan.

Niet mijn favoriete Malick, qua beelden en soundtrack erg mooi, pluspunten voor Burial en Biosphere, maar qua inhoud erg leeg, er zat werkelijk geen enkele interessante zin of monoloog in, alleen maar geveinsde diepzinnigheid. Nee deze film is veel te gemaakt en lang niet zo goed als een The New World.

Vrij typische Malick denk ik waarbij het visuele aspect van de film het inhoudelijke sterk overtreft. Een film die eigenlijk weinig te bieden heeft qua plot en ook karig is in dialogen. Een film die zeker niet iedereen zal appreciëren. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ervan te denken. De beelden en het montagewerk zijn fabuleus. Haast elke scène is een klein schilderijtje met het hippe en artistieke Los Angeles.

Die beelden worden gecombineerd met een soort van poëtische filosofische touch waarvan je niet goed weet waar de regisseur heen wil. Beetje hoogdravend bij momenten. Conceptueel geslaagde film, inhoudelijk bleef ik toch op mijn honger zitten.

Opnieuw zo'n zelfingenomen, pretentieus werkje van Malick vol stemmige voice-overs over de zinloosheid van het pseudo-glamoureuze leven van een scenarist en het leed waar de mensen die hij ontmoet mee te maken hebben. Het oogt als een rommelig gemonteerde verzameling improvisaties en losse ideeën waardoor de verveling al snel toe staat. Bale komt nog redelijk goed uit de verf, evenals Brian Dennehy (als zijn vader) en het gebruik van verschillende perspectieven biedt in ieder geval nog de schijn van variatie.

Stekre film met fantastisch camerawerk.

Het verhaal wordt juist wel apart vertelt door de hoofdpersoon alleen via voice over te laten spreken, past helemaal bij de manier waarop het geschoten is.

*4

Wederom prachtige film van Malick. Erg knap hoe hij de innerlijke twijfel weet vorm te geven. De leegte van het bestaan van Bale is voelbaar. Beelden zijn prachtig en mooi gestileerd, waardoor je als kijker lekker mee kunt meanderen langs al het vrouwelijk schoon en uiterlijk vertoon waarmee LA gevuld is.

4,5

Ik heb de eerste drie films van regisseur Terrence Malick gezien en die bevielen me allemaal goed, dus op basis daarvan dacht ik al de overstap te kunnen maken naar zijn wat experimentelere werk. Ik heb me helaas vergist, want met Knight of Cups kon ik maar weinig. Een zoekend hoofdpersonage die lang verbinding probeert te maken met geluk, een doel en wellicht zelfs liefde wil ik als gegeven nog wel omarmen, maar wat Malick ook met deze film wilde bereiken, hij valt nogal in herhaling. De film vervalt hierdoor in eindeloze ontmoetingen tussen Bale en zijn vrouwen, filosofisch geleuter en cameo's van bekende acteurs die even snel mogen opdraven om vervolgens weer van het witte doek te verdwijnen. Er wordt in geslaagd om een dromerige sfeer op te roepen met bovengemiddelde editing en knap gespeel met geluid, maar die was voor mij na enkel 20 minuten volledig uitgewerkt. Het feit dat Malick uit vrijwel elke lelijke omgeving iets moois weet te filmen is ook een goede kans voor een absorberende indruk. Het absorberende aspect van deze film deed me echter volledig niets, na enige tijd vond ik het een stuk geschikter als relaxende achtergrondambiance. Ik ben nog altijd van plan de rest van het werk van Malick af te gaan, maar met deze film kon ik weinig aanvangen.

Na zes jaar weer gekeken en toch beter dan ik dacht. Niet zo goed als zijn vorige films, vooral die eindeloze optocht van vrouwen verveeld nogal en de priester met zijn gezwets over lijden ergert mij.

Maar verder is het een heerlijke film om bij weg te dromen, mooie muziek en mooie beelden.