Demolition (2015)

bijzondere manier van rouwverwerking, maar daarom is er er een film van gemaakt. Tja, vermakelijk, dat wel, maar eigenlijk ook niet meer dan dat

Prachtige film die je steeds weer op het verkeerde been zet.

Mooie rol van de schoonvader die de harde zakenman neerzet die na de dood van zijn dochter vooral bezig is met de zakelijke kant.

Gyllenhaal schittert in zijn rol op onnavolgbare wijze.

Mooi in beeld gebracht zonder effectbejag, vakwerk!

Van mij krijgt de film een dikke 8.

Sinds lange tijd eindelijk een netflix productie die me aanspreekt.

Demolition handelt over een rouwverwerking die niet helemaal volgens het boekje gaat. Het schuurt en het wringt en het is soms grappig ongemakkelijk en dat tilt de film uit boven de middelmaat. Fijn dat een acteur als Jake gyllenhal hier weer ouderwets op dreef is. Dat geldt in mindere mate voor Naomi watts, vond haar een beetje kleurloos.

Blijft schitterend. Jean-Marc Vallée is gewoon zo ontzettend goed in het neerzetten van emoties, niet normaal. Ook Demolition is weer een broeierige mix van (donkere) komedie en tragedie die zo echt aanvoelt dat je de karakters door en door lijkt te kennen. Wat dat betreft is de tandem Vallée-Gyllenhaal natuurlijk helemaal om je vingers bij af te likken; een van de beste regisseurs met een van de beste acteurs levert precies dat op wat je hoopt: vuurwerk.

Vallées oude werk ken ik niet en Café de Flore en Dallas Buyers Club wisten me niet echt te overtuigen, maar sinds 2014 is er geen houden aan met twee geweldige films op rij én de beste serie van de laatste jaren. Ben heel benieuwd waar hij hierna mee gaat komen.

Edit: Ik zie nu dat hij vorig jaar ook nog een serie heeft geregisseerd: Sharp Objects. Snel maar eens checken.

Prima!

Fijne regisseur, die wel raad weet met deze op papier ''dramafilm''. Al is het naast de paar leuke trucjes, vooral Gyllenhaal die de show steelt als onaangedaan ijskonijn die het leven op probeert te pakken na een traumatische gebeurtenis en dat dus op een geheel eigen wijze doet wat zorgt voor hilarische situaties. Ik lag bijvoorbeeld echt dubbel toen hij pijn ervoer tijdens die bouwwerkzaamheden en het uitkraaide van plezier.

Verhaallijn met zoontje niet altijd even geslaagd. Alhoewel die piemel dialoog erg grappig is. 3,5*

Vond het maar vrij saai.

Vreemde film die ik heel erg moeilijk kan plaatsen in een beoordeling. Hij stond al een tijdje op mijn watchlist, omdat de film veel goede reviews heeft en Gyllenhaal de laatste jaren vaak meedoet aan goede projecten. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar de verwachtingen die ik had door de positieve ontvangst van deze film zijn helaas niet ingelost. Daarvoor maakte Demolition in mijn ogen gewoon te weinig indruk.

Demolition neemt je mee in de rouwverwerking van Davis, en dit is nogal eigenaardig te noemen. Het is echt niet oninteressant om naar het originele verhaal van Davis te kijken, maar de film wist me gewoon op geen enkel moment te pakken en ik denk dat dat komt doordat ik niet zoveel kon met het personage van Gyllenhaal. En datzelfde had ik eigenlijk ook met het personage van Watts. Ik blijf dus een beetje in de middenmoot hangen.

*3

Zeer leuke film die ik heb gekeken omdat die in de top 10 van nathaniel177 staat. De film is erg speels is en hij houdt je aandacht goed vast. De rollen zijn goed gespeeld en de hele film hangt er een vreemd sfeertje wat erg leuk is.

4.5 *8

Viel me een beetje tegen, eerlijk gezegd. Jake Gyllenhaal speelt de jonge investment banker Davis, wiens vrouw opeens overlijdt na een auto-ongeluk. De film behelst eigenlijk de nogal onconventionele rouwperiode van Davis, als hij via een klacht bij Karen en haar zoontje terechtkomt. Inderdaad is Demolition vaak wat apart, en Jake Gyllenhaal speelt ook hier een prima rol. Zeker de eerste helft vond ik de film toch op fijne wijze voorbijgaan, als Jake steeds meer rare activiteiten ontplooit en zijn huwelijk en vroegere leven gaat herevalueren. Maar hoe langer het duurde, hoe meer de film me tegen ging staan. De nieuwe al-dan-niet relatie met Karen (een wat bleke Naomi Watts) was al niet zo ontzettend interessant, het hele stuk waarbij de film degenereert naar een soort van buddy movie tussen Davis en Karen's zoon was ik al helemaal vrij snel klaar mee. Dan was de rouwverwerking van Davis toch wel een stukje interessanter, maar het blijft niet mijn film.

Aparte film. Gyllenhaal is sterk evenals het camerawerk. De soms wat gewaagde montage doet het prima. En een paar keer is de film echt heel grappig.

Maar de echte humor is zeldzaam. Daarbij is het gedrag van de ontsporende Davis zo bizar dat het moeilijk inleven is. De ontwikkeling van de jonge investment banker en zijn rouwverwerking lijkt is duidelijk maar lijkt op momenten nergens heen te gaan. Voor mij voelt de film dat ook een beetje te lang aan.

Het concept dat, zoals zijn schoonvader hem vertelde, je alles eerst helemaal moet afbreken voordat je het weer kan opbouwen om verder te gaan heeft natuurlijk wel een mooi gevonden dubbele lading. En zo zitten er wel meer goede vondsten in deze dramafilm.

Het is op veel vlakken een goede film, maar toch wist hij me met vlagen moeilijk te boeien. Ik vind Demolition lastig te beoordelen, maar ga toch niet hoger dan een dikke 6.

Demolition heeft een unieke invalshoek over rouwverwerking. Het is een luchtige benadering van een zwaarmoedig thema, die de nodige clichés vermijdt en daardoor onderhoudend blijft. Soms grappig, soms cynisch, soms ontroerend, soms absurd. Verder geen hoogvlieger, maar het moraal van het verhaal in combinatie met de vibe spreekt me wel aan.

Een Canvas film op vrijdagavond blijft toch vaak een boeiende ervaring. Gisteren stond deze film op het programma en het begon alvast erg veelbelovend. We komen meteen in de actie, niet alleen door de dood van de echtgenote, maar ook door de uitstekende dialoog in de auto tussen Davis, zijn vrouw en haar vader. Je voelt de onderhuidse spanning tussen elk karakter en dat de verbondenheid tussen de personages een interessant verhaal kan opleveren.

Het hoogtepunt van de film zit voor mij ook in het begin: Davis ondergaat gedwee de procedures die bij het overlijden van een naaste horen, maar vertoont daarnaast ongewoon en zelfs ongewenst gedrag. Jake Gyllenhaal speelt het allemaal prima en de prestatie van Chris Cooper mag er ook zijn. Phil heeft zijn eigen zorgen door het verlies van zijn dochter, maar wil tot op bepaalde hoogte zijn schoonzoon (of wordt het een ex-schoonzoon?) tegemoetkomen en enkele absurditeiten vergeven. Toch haalt zijn eigen doelstelling - de nalatenschap van zijn dochter bewaken - het gaandeweg steeds meer.

Maar plots komt Karen op de proppen en daar loopt het voor mij spaak. De vertrouwdheid waarmee deze personages al snel met elkaar omgaan, leidde mijn aandacht af van het rouwproces en zette me op het spoor dat de relatie tussen deze twee de rode draad van de film zou zijn. Steeds meer begon ik te vermoeden dat deze mensen elkaar reeds eerder kenden en ik was dan ook benieuwd hoe dit ging verklaard worden. Maar blijkbaar is er van dit alles niets aan de hand en is de rode draad het rouwproces en de uiteindelijke vaststelling dat Davis toch van zijn vrouw hield.

Daardoor werd het einde van de film en jammer genoeg de hele film an sich een teleurstelling. Het laat me met een wrang gevoel achter, omdat het eenvoudig weg niet klopt. Zo rijdt Davis bijvoorbeeld moeiteloos naar het huis van Karen, enkel en alleen op basis van haar achtergelaten tijdschrift in de trein? Nee, daar pas ik voor.

In conclusie: een ijzersterk begin, dat gaandeweg de verhaallijn verliest en te veel moeite doet om Oscarmaterial te zijn. 2.5*

Amusant genoeg om te blijven kijken maar inhoudelijk blijkt het na afloop een flinterdun verhaaltje.

Geweldig dit. Een soort Office Space op steroïden.

Laten we eerlijk zijn: stiekem zijn we allemaal jaloers op Davis. Iedereen heeft wel eens zo'n moment dat het allemaal niet meer uitmaakt. Alleen: als je die gevoelens in de praktijk brengt zoals Davis in deze film, belandt je binnen de kortste keren in een kartonnen doos onder een brug…

... Maar in Hollywood is deze logica natuurlijk niet van tel, daar draait het allemaal geweldig uit. Maakt niet uit, want het levert fantastische cinema op. Gyllenhaal brengt het zó authentiek dat je spontaan zin krijgt om een voorhamer door je tv te jagen. Wellicht zijn beste rol sinds Donnie Darko, waarin hij net als hier in de huid kruipt van een wacko-die-eigenlijk-zo-gek-nog-niet-is. Sterke rollen ook van Naomi Watts en Judah Lewis.

Demolition kan voorts bogen op een ijzersterk script. De dialogen zijn bijzonder gevat en onderhoudend. Hoewel de toon naar het laatste half uur wat ernstiger is, wordt het nooit echt melig. En zo raast deze film voorbij. Als de aftiteling verschijnt heb je maar half door dat het afgelopen is.

Visueel oogt het best fris met die bewegende camera. Ook de soundtrack is degelijk, alleen nogal braaf en weinig verrassend. Dus toch een klein kritiekpuntje.

4,5*

Matig.

Jake Gyllenhaal zet wederom een niet bijster sympathiek personage neer, ditmaal in een cynische komedie. Hij is uiteraard de drijvende kracht - hij heeft het laatste decennium toch best een aardig oeuvre bijeen geacteerd. Een Naomi Watts in een iets te onbenullig bijrolletje of Chris Cooper raken dan ook snel ondergesneeuwd.

De film is visueel overigens best fris, hoewel nergens verrassend. Enige probleempje is dat het eigenlijk nergens heen gaat. De verschillende plotlijntjes doen er feitelijk niet toe - dat is op zich geen probleem voor mij -, maar aan het einde van de rit had ik niettemin het gevoel naar iets stuurloos te hebben gekeken. Meer dan de cynische ondertoon valt er niet te beleven, hetgeen een iets te mager eindproduct oplevert.

2,5

De lekkende frigo… het ongeluk… en dan maar plots alles uit elkaar gaan halen. Dat was me toch een té dun draadje. Het duurt dan ook even voor de film ergens naartoe gaat en ondertussen is het toch maar eerder saai. Absurd zonder dat het ergens op lijkt te slaan. Ja… uiteindelijk gaat het dan wel over een verwerkingsproces… maar helaas is het allemaal zo ongelofelijk vergezocht en daardoor ongeloofwaardig. Wat jammer is, want de relatie met Chris zou leuk kunnen uitpakken…
Wat daar op het einde precies op die pier gebeurt, heb ik trouwens niet meegekregen. Helaas té vaag om goed te zijn.

MM denkt dat dit een dramafilm is maar toch meer een komedie dan een drama.

Verrassend leuk, leuker dan Vallee's Crazy, de enige andere die ik zag. Begint als een soortrouwverwerkingskomedie, lijkt daarna heel even een standaard romantische komedie te worden, maar kiest niet voor de doorsnee weg en erkent door wat dieper te graven dat zowel rauw als een relatie complex zijn. En de vraag of je van iemand houdt en van wie dan wel is ook niet zo simpel. Stelt een paar levensvragen maar geeft geen makkelijke antwoorden en is een onverwacht gelaagde film. Met een geloofwaardige relatie tussen Davis en Chris op de koop toe. Gyllenhaal heeft exact de juiste toon te pakken. Misschien wel de beste rol die ik van hem zag sinds Donnie Darko. Zo'n film die beter wordt als je meer hebt gezien en ook sterker wordt als ik 'm laat bezinken eigenlijk en dat had ik totaal niet verwacht, zelfs niet toen ik al bijna halverwege de film was.

Had deze film tijdje terug gewonnen bij een filmquiz, maar eigenlijk geen aandacht aan besteed en in de kast gezet.

Vandaag toch maar eens gekeken en het bleek een erg leuke en originele film te zijn met een klein emotioneel randje.

Positief verrast. Ook over de kwaliteit van de naar 4k geupscalde dvd. Dat kon er best mee door.

Ruime 3,5

Ach nee... Lees net dat regisseur Jean-Marc Vallée is overleden. De man heeft prachtig werk gemaakt, o.a. 'Wild' en 'Dallas Buyers Club'. Minder bekend is dit gewaagde maar zeer geslaagde 'Demolition', wat nu zijn laatste film blijkt te zijn. Deze gaat vanavond dus nog een keer op repeat. Merci, Jean-Marc!

Een film met een mistroostige sfeer gezien het onderwerp wat best beladen is,niet meer dan logisch.

Het laat zien,een ieder op zijn manier met verwerking van rouw omgaat.

En hoe hij hierdoor in verschillende verwikkelingen geraakt.

Na het schrijven van ook zijn klachten brief.

Prima film.

Wat een raar begin..Net aan begonnen , even op pauze gezet. Hij schrijft een klacht over een snoepautomaat en schijft er heel zijn leven in .....weet niet of ik er mee verder ga.Trekt mij niet.

De scène dat ze het huis slopen

Kadootje van KPN, een film uit 2015, ze weten het daar wel weg te geven hoor, mijn hemel.. Geef dan gewoon een code waarmee je zelf een film kunt uitkiezen uit het huuraanbod.

Saaie drol. Een Amerikaans rouwverwerkingsdrama dat krampachtig art-house probeert te zijn. Met naturel spelende personages, gek gedoe, ongeloofwaardige handelingen, zorgelijk kijken, stiltes die net even te lang duren.. Het moet allemaal overkomen als iets heel intelligents, maar toch schemert dat typische Amerikaanse erdoorheen steeds. Om maar een voorbeeld te geven: Gyllenhaal en Watts staan in de keuken, hij loopt weg, zij roept hem, hij draait zich om en denkt wat wil ze nu? Zij loopt héél langzaam naar hem toe en wanneer ze dan eindelijk bij hem staat fluistert ze zacht: 'Thank you.' Het is zo'n zoetzemerige gekunstelde scène.

Dat schieten in het bos, ook zo erg. Laat die natuur toch met rust. Met je takkeherrie. En die sloopscène, man man...

Richting het einde werd het wel iets beter, maar goed dan is het alweer bijna afgelopen.

Ach, je moet een gegeven paard niet in de bek kijken zeggen ze dan. Jeetje, wat een oubollige uitdrukking.

Fijne, aparte film vanuit regisseur Jean-Marc Vallée die veel steun krijgt vanuit de sterk neergezette hoofdrol door Jake Gyllenhaal. Hij kiest de laatste tijd erg treffende en excentrieke personages uit, die hij met veel gevoel weet te vertalen voor de cameralens. Demolition vormt daar geen uitzondering op en brengt daarnaast een aantal sfeervolle sequenties. Zeker de droombeelden en flashbacks worden opvallend tastbaar neergezet, maar helaas wordt er daaromheen ook een regulier verhaal opgebouwd dat wat minder sterk voor de dag komt. Wanneer Vallée zich bezighoudt met aparte taferelen scoort Demolition goed, vanuit een breder perspectief oogt het alleen wat kaal. Wat mij betreft had de hele aanwezigheid van Naomi Watts geschrapt kunnen worden, aangezien Gyllenhaal zich prima alleen redt in deze film.

Davis Mitchell [Jake Gyllenhaal] overleeft het auto-ongeluk waarbij zijn echtgenote [Heather Lind] om het leven komt. Zijn baas en schoonvader [Chris Cooper] probeert Davis te helpen bij zijn verwerkingsproces, maar Davis vindt in eerste instantie een soort van troost in het volledig slopen van apparatuur om het daarna weer in elkaar te zetten. Naar aanleiding van een schriftelijke klacht over een snoepmachine waarin Davis allerlei persoonlijke ontboezemingen verwerkt, komt hij in contact met Karen Moreno [Naomi Watts] van de klantenservice die zich verwant voelt met Davis. Intelligent geschreven rouwverwerkingsdrama, stijlvol geregisseerd zonder de aandacht af te leiden van de personages. Gyllenhaal en Watts krijgen knap tegenspel van de 14-jarige Judah Lewis die hier zijn speelfilmdebuut maakt.