Moana (2016)

Niet eens dus met Maui?

If you wear a dress, and have an animal sidekick, you're a princess

Ik blijf een getrouwe Disney fan, maar ik merkte wel dat ik de laatste Disney films niet meer zo charmant vond. Er zitten nog altijd degelijke films tussen, maar datzelfde gevoel als ik vroeger bij titels als Aladin of Lion King had kwam nooit terug. Het was echter interessant om te zien dat Moana een terugkeer was van regisseurs Ron Clements en John Musker die voor één van de twee bovenstaande titels hebben gezorgd. Hoog tijd dus om eens te gaan zien wat dit ging brengen.

En zowaar: het gevoel van weleer is terug. Ik zal altijd meer een liefhebber blijven van de oude stijl van animeren, maar Moana mag zich makkelijk tot één van de beste Disney films van de afgelopen jaren (misschien zelfs wel de beste tout court) kronen. Een degelijke verhaallijn met flink wat zelfspot en het doorbreken van de fourth wall, dat stukje tijdens de credits is daar het perfecte voorbeeld van, en verder gewoon aimabele personages. Geen overkill aan sidekicks (wat was ik blij dat dat varkentje niet mee op de boottocht ging, met Heihei heb je voldoende humor) en hoewel er misschien net iets teveel muzikale intermezzo's zijn, zijn die wel van zo'n hoog niveau dat dat weinig uitmaakt. Fijn ook dat er deze keer geen romance van wordt gemaakt maar dat dit eerder wat wordt uitgewerkt als een soort van buddy film. De dynamiek tussen Moana en Maui ligt natuurlijk nogal voor de hand, maar er zijn genoeg leuke momentjes om de wat geforceerdere te doen vergeten.

Visueel ook erg geslaagd trouwens, ook hier misschien wel één van de mooiste films van de laatste jaren. Het is echter vooral toch ook het uit een ander vaatje tappen dat Disney doet. Dat ze regelmatig inspiratie gaan halen bij sprookjes is gekend en ze waren al wel eens wat in andere richtingen gaan zoeken (Clements en Musker regisseerden ook het New Orleans getinte The Princess and the Frog) maar Moana voelt als Westerling vele malen origineler aan dan hetgeen van de afgelopen jaren. Genoeg kleurrijke personages + symboliek en ook de stemmencast is van een hoog niveau. Knap hoe ze regelmatig de gezichtsuitdrukkingen van Dwayne Johnson in Maui hebben kunnen krijgen en verder doet hij het ook goed in die rol. Auli'i Cravalho imponeert als Moana en elke rol van Alan Tudyk, hoe klein dan ook, is altijd een meerwaarde in een film. Leuke toevoeging ook nog van Jemaine Clement (Flight of the Conchords!) die hier in een heuse David Bowie stijl zijn stem verleent aan Tamatoa, een gigantische krab.

Fijn! Ik had hier duidelijk al veel langer geleden tijd voor moeten vrijmaken. Er zijn blijkbaar al een aantal ideeën voor een sequel (zelfs een live-action variant..) maar van mij mag het hier bij blijven. Die Disney sequels zijn vaak toch al een heel stuk minder - hoewel ik op zich nog altijd een zwak heb voor de Aladin films - en dit verhaal lijkt me perfect afgesloten te zijn. Visueel stevig in orde, qua cast ook en gewoon algemeen gezien een degelijke film.

4*

Aangename Disneyfilm gebruikt de traditionele cultuur van Hawaii als basis voor een mythologisch verhaal waarin Moana [Auli'i Cravalho], tegen de wil van haar vader in, besluit de zee te trotseren in de hoop zo de mythologische Maui [de uitstekende Dwayne Johnson] te vinden die er voor moet zorgen dat haar volk een goede visvangst tegemoet kan zien. Maar Maui blijkt niet geheel te voldoen aan het beeld dat Moana al die jaren is voorgehouden.

Moana is visueel vaak bijzonder fraai, zeker in de scènes waarin ze als peuter op ontdekkingstocht gaat. Een aantal liedjes maakt gebruik van traditionele instrumenten en die liedjes staan als een huis. Het terugkerende liedje "How Far I'll Go" maakt aanzienlijk minder indruk. De finale van deze prima animatiefilm is weinig origineel.

Deze stond nog op onze lijst van nieuwe Disneyfilm die nog moesten bekeken worden. Het was wel een spectaculaire avonturenfilm geworden die er erg goed uitzag. De liedjes vond ik wel iets minder. Er zaten wel enkele geslaagde in, maar ook wel enkele minder catchy.

Toch wel een geslaagde film.

Wat een fijne feelgood film is dit. Eindelijk kwam ik eraan toe om Moana (of Vaiana als je in Europa woont) is te gaan kijken. En daar heb ik absoluut geen spijt van. Het hele verhaal leek me vooraf niet zo heel erg boeiend allemaal maar daar kwam ik snel van terug. De personages zijn pakkend en nemen je als kijken snel en vloeiend mee in het verhaal. De grappen zijn vrijwel altijd geslaagd en de muziek is uiteraard dik in orde. Ik vond 't een prima film, ook voor volwassenen dus.

4*

8/10 (IMDB)

Mwa.

Het is duidelijk dat de techniek (en budget) van Disney duidelijk sterk vooruit gaat. Zeker met de geldinkomsten van Star Wars is het niet zo gek dat Disney het allemaal grootser, gekker en spectaculairder wil aanpakken. Deze Moana is een goed voorbeeld.

Visueel is het dan ook echt een genot. Een indrukwekkende animatie met enkele zeer spectaculaire en indrukwekkende beelden. De helblauwe zee doet me helemaal denken aan mijn eigen vakantie naar Hawaii, waar destijds ook prachtige stranden te zien waren.

Bovendien is het allemaal kleurrijk en met veel detail gebracht. Mooie animaties met soms toffe designs en duidelijk geen gebrek aan creativiteit. Maar, het blijft een Disney-film, en daarmee is de loop van zo'n verhaal altijd wel een beetje hetzelfde liedje.

Zo is deze loop van het verhaal wederom erg voorspelbaar, maar dit keer verpakt in een Zomerse ervaring. Grappig dat ze deze dan ook tijdens de winter uitzenden op BBC. Je krijgt hier natuurlijk eerder een warm dan een koud gevoel van.

Bij vlagen is de film nog wel grappig, maar de leukste grappen worden gemaakt door Johnson die toch wel opvallend leuk is als stemacteur. Vooral zijn nummer "You're welcome" blijft wel even in je hoofd zitten. Cravalho was een iets irritanter personage, en bovendien ook niet bepaald memorabel.

Ik wilde de film nog wel een voldoende geven voor de spectaculaire animatie, maar de slotfase is een grote domper. Wat een simpele en luie afsluiting. Het is bovendien ook snel voorbij, en de manier waarop is echt belachelijk. Uiteraard dan ook met Vaiana die in slowmotion even het probleem aanpakken. Suf.

Het is vooral de finale die het gewoon irritant maakt. Het is zo'n luie benadering van een film die naar een spectaculaire climax toe aan het werken is. Jammer. Maar ook andere regiekeuzes zijn niet al te best. De liedjes maken weinig indruk en komen meestal op de verkeerde momenten. En in het begin als Vaiana gekozen wordt en op de achtergrond een liedje gaat spelen is de film vooral melig.

Spectaculair en prachtig op visueel gebied. Dat was het.

Prachtig getekend vooral de haren en de oceaan. Leuke heldin ook maar het verhaal heeft mij niet de gehele speelduur kunnen boeien.

Kunnen we het er meteen over eens worden dat de liedjes oorwurmen zijn, maar niettemin onverdraaglijk sentimenteel? Oké? Goed.

Voor het overige weet je waar de plot op afstevent, en toch krijgt het verhaal een boeiende twist. Net zoals het goede deel uitmaakt van elk wezen met een bewustzijn, zo bevat het (of is het op zijn minst vatbaar voor) het kwade – en jawel, het zijn de omstandigheden die een deelaspect uitlichten.

Hetzelfde geldt bovendien voor de roeping die de protagoniste eerst projecteert op de oceaan, maar uiteindelijk in zichzelf gewaar wordt: het is haar eigen stem die haar missie dicteert, niet iets of iemand extern.

‘Moana’ als pleidooi voor het bewustzijn van het individu, in verhouding tot de ander en tot het collectief? Nou, we kunnen er vermoedelijk een lange en sappige mijmering van maken, maar laten we die elkaar besparen. Oké? Goed.

Kortweg: een beetje grappig, een weinig spannend, ietwat interessant, doch vooral heel erg sentimenteel. Toch?

2,75*

Dit is al een stuk beter dan voorgangers als Wreck-It Ralph en Big Hero 6. De techniek stapt mondjesmaat uit de kinderschoenen, de gezichten lijken soms, ondanks de grote ogen, levensecht. De handen komen nog niet echt goed uit de verf, daar moet nog aan gewerkt worden. In de schilderkunst zie je dat ook, van die rare handen, maar zijn dan ook het moeilijkst om te schilderen, zegt men.

Sommige stukjes zijn echt fantastisch mooi, aan het begin als ze door de zee loopt en die dingen opraapt. Maar de film is ook te lang en het verhaal niet echt denderend en daarom slaat soms de verveling toe, hoe mooi het ook allemaal is. Met de suikerzoete musicalliedjes heeft men waarschijnlijk getracht een tweede Frozen te creëren, wat niet helemaal gelukt is.

Wat me verder opviel is dat bij sommige ontblote bovenlijven de tepels ontbreken. Haar vader heeft ze wel, weliswaar heel vaagjes. Bij Maui zag ik ze niet, die is dan wel helemaal onder getatoeëerd, maar toch. Wat hebben die Amerikanen toch met tepels? Als je die weglaat vestig je juist de aandacht erop, is mijn mening.

Moana krijgt een eigen animatieserie op Disney+.

Ja, prinsessenverhaaltjes, het is en blijft ongelofelijk saai natuurlijk. Maar wat Moana redt is de setting, dat van een afgelegen eilandvolk met een kleurtje, en de prachtige omgevingsbeelden. Die chick zelf is trouwens buitengewoon aantrekkelijk. Maar afijn, genoeg daarover. De liedjes, mijn hemel, ongelofelijk, dat dit gewoon nog kan enzo. Gezien in de bus en in het Spaans. En toch vond ik het wel oke.

Ster van 'Moana' weigert terug te keren voor Disney's remake met Dwayne Johnson | FilmTotaal filmnieuws