About Schmidt (2002)

Levensechte film waarin, naast eenzaamheid en de ervaring er niet meer bij te horen, ook de nietigheid van de mens sterk aan bod komt.

Het idee om het verhaal te ondersteunen door de brieven aan een petekind uit de derde wereld is best origineel en knap.

Jack Nicholson is outstanding en ook Kathy Bates is een schitterende actrice.

Prachtige film! De onderkoelde humor maakt dat het drama niet te zwaar wordt en is eigenlijk heel onamerikaans onsentimenteel. Dat laatste is ook te danken aan het fenomenale acteertalent van Nicholson, die perfect gecast was. De film gaat over alle belangrijke thema's in het leven en dat is geen geringe prestatie.

Met Jack Nicholson en Kathy Bates in de hoofdrol kan je onmogenlijk een slechte film maken!

Er zit ook een tune in van Bert Kaempfert, dat was de begintune van Kapitein Zeppos vroeger.

De eerste film met Nicholson zonder gescheld, en inderdaad maniakaal gedrag. Het mag wel gezegd worden dat die golden globe verdient was die hij kreeg. Want wat speelt hij goed, met een dikkere kop dat wel. Hij lijkt ouder dan in the Departed die nog 4 jaar ouder is.

Maargoed hij is wel degene die de film omhoog trekt. Verder blijft er toch weinig van over, behalve het einde dat wel zeer sterk is.

Niet bijzonder, Jack Nicholson is de man hier.

Fantastisch knappe film, in de eerste plaats door Nicholson, maar ook de regie vond ik subliem.

Jack Nicholson geeft de film duidelijk echt wat extra's. Opvallend ook dat hij hier zo sterk een rol speelt die zo ver afligt van wat we van hem gewend zijn. Niet een heel aanwezig type maar juist meer in zichzelf gekeerd en niet zo handig in communiceren met andere mensen.

Waar hoofdpersoon Warren dat niet is is de film zelf juist heel goed in beeldend zijn boodschap effectief overbrengen. En waar het drama er eigenlijk best dik bovenop ligt is de humor vaak juist weer wat subtieler. Heel leuk gedaan.

Het is af en toe ook erg grappig of juist een beetje pijnlijk, al die ongemakkelijkheid en lullige types die voorbijkomen. Alleen richting het einde verliest de film wel een beetje wat van zijn droogheid als Warren op reis gaat en Kathy Bates ook in beeld komt. Ze speelt niet slecht natuurlijk, maar heb leukere rollen gezien van haar.

Zoals ik inmiddels wel van Payne gewend ben is de cinematografie weer prachtig verzorgd. Ook de score is goed, en eigenlijk alle scènes met Warren en Randall (een amper te herkennen Mulroney) zijn goud. Elke blik van Nicholson is dan raak. Randall is ook precies het type dat iemand als Warren niet met zijn dochter wil zien. Maar het mooie is dat, ondanks dat hij tot in het overdrevene een loser is, hij overduidelijk wel echt houdt van Warrens dochter.

De brieven van Warren naar zijn adoptiekind vormen een leuk terugkerend element in de film. Misschien wel de leukste scène is als Warren tijdens de eerste brief opeens alles eruit gooit. Haha, echt prachtig. En scènes als die met het waterbed en de gedrogeerde Warren zijn pure slapstick en werken ook goed. Van Hesseman had ik wel wat meer willen zien trouwens.

Het einde is mooi bescheiden en ontroerend. Het had ook te sentimenteel kunnen worden, maar door de nog subtiel aanwezige humor en het sterke spel van Nicholson valt het allemaal keurig de goede kant op. Mooi ook dat het bij dit kleine maar belangrijke momentje blijft het niet een happy end is waarbij iedereen veel geleerd heeft. Een dikke 3.5*. De 4.0 wordt toch niet gehaald omdat het niveau tot aan Warrens vertrek met de camper niet wordt vastgehouden.

Subliem!!! Wat een wereldacteur is Jack Nicholson!!

film waar je weer eens word duidelijk gemaakt wat een wereld acteur nicholson is.

ongelofelijk knap.hoe die man de film naar een hoger plan werkt.

tragisch en komisch gaan zo goed samen.dat word ook zeer duidelijk.

Een film die wat mij betreft volledig wordt gedragen door de fantastische rol van Jack Nicolson. Dit is enkel de topacteurs gegund. Het gegeven van de correspondentie met de Afrikaanse jongen vind ik zeer goed verwerkt in de film. De film geeft voor mij een beetje een veelvoorkomende situatie bij pas gepensioneerden weer die plots in een zwart gat vallen en gaan mijmeren over hun levenspad en hun weg zoeken in een "nieuw" leven waarbij Warren dan nog met de dood van zijn vrouw te maken krijgt. Gelukkig is er nog zijn dochter die op punt staat te trouwen maar dit geeft ook nog de nodige problemen maar eind goed al goed zeker (of toch een beetje). Filmpje om nog eens te bekijken. Ik zou nog vergeten dat Kathy Bates ook haar best doet en zeker een meerwaarde is voor de film.

Zo... in één moeite door na "As Good As It Gets" naar deze film. Dit is misschien wel Nicholson's beste rol. Zo laat in diens carriere. Tragikomisch, maar dan wel in de verdeling 80% tragisch en 20% de lach van een boer met kiespijn. Weg alle illusies van een mooie tijd na een saaimans werkbestaan als verzekeringsman. Een tijd waarin je dingen kunt doen die je graag wilt, zoals reizen. Zeker als de vrouw komt te overlijden. De eenzaamheid wordt nog eens benadrukt door te veel te grote camper waarmee Schmidt zijn trip onderneemt in een grotendeels desolaat landschap. Wie Amerika kent (ik heb er drie jaar gewoond), weet dat Amerikanen de neiging hebben de nodige historie bij elkaar te schrapen om in een wat kitscherige setting ten toon te stellen aan het publiek. Priceless dat museum over de migratie westwaarts. Ook dat Schmidt's geboortehuis er niet meer staat omdat het plaats heeft moeten maken voor een slechtlopende bandenhandel. Ben zelf nl. wel eens gaan kijken of ik Brian Wilson's ouderlijk huis in Hawthorne kon vinden... Hoppeta: weggevaagd voor een freeway. Afijn, dit terzijde. Tragisch is ook Schmidt's misplaatstheid op zijn dochters bruiloft. Opvallend goeie rollen ook van Kathy Bates als tante en Mulroney als bruidegom watje met matje. Veel ongemakkelijks wordt niet geschuwd. Zou een leeftijdsgrens wellicht moeten zijn: boven 65 jr. alleen geschikt onder begeleiding. Senioren kunnen er suicidaal van worden. De film heeft ook iets existentialistisch, op een manier die ik vaker heb gezien in Amerika, en die wij met onze rijtjeshuizen, flats en "hé dag, buurman" nooit zullen kunnen bevatten.

Film over een man die met pensioen gaat en zich pas dan realiseert dat hij in zijn leven veel verkeerde keuzes heeft gemaakt, ondanks dat hij op zijn werk heel succesvol was. Dat is een behoorlijk saai en uitgekauwd onderwerp. Ik heb er ook altijd veel moeite mee om me in dergelijke mensen in te leven. En al helemaal als ze, zoals in deze film , wel het inzicht krijgen maar toch verder niets veranderen. Dat is voor mij zinloos zielig doen. Al is het in de praktijk helaas wel veel voorkomend en realistisch. Maar goed, geen onderwerp voor mij dus. En de film is dus ook niet interessant en kabbelt maar voort, zonder dat het ergens naar toe werkt. Het enige postieve aan deze film is de aanwezigheid van Jack Nicholsen voor de hoofdrol. In zijn eentje weet hij deze film helemaal te dragen en ondanks het saaie onderwerp toch boeiend genoeg te maken. De drie sterren zijn dus ook voor het vakmanschap van deze rasacteur.

Dit blijft toch wel een erg fijne film. Het verbaasde me hoevaak ik de gelijkenis trok tussen Warren en mijn eigen familie. Misschien niet zo extreem, maar dezelfde nuchterheid en chagrijn van Nicholson kom ik vaak genoeg tegen. Het feit dat een man geen flauw idee meer heeft waarom hij nou al zo lang bij zijn vrouw is, geen gelijkenissen ziet en zich stoort aan veel kleine karaktereigenschappen, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het samen- zijn door de jaren heen het belangrijkste gegeven is om bij elkaar te blijven. Om de Dijk te citeren: "Een man weet pas wat hij mist, oh als ze er niet is". Op een aantal kleine dramatische gebeurtenissen na, die dan ook wel enigszins geestig waren, is dit een film uit het leven gegrepen. Mijn vader zal binnenkort ook met pensioen gaan en heeft geen grote kring. Echter weet ik dat hij en mijn moeder altijd samen zullen zijn, ondanks het feit dat ze niet meer die jeugdige liefde voor elkaar voelen. Voor mij is dit een geruststellende gedachte.

Vandaag de dag draait het vooral om uitersten waarin we ontzettend verliefd moeten zijn, een goede baan moeten hebben met leuke collega's, veel vrienden (en het liefst boezemvrienden) tot je beschikking hebben, nieuwe hobby's beginnen en een wereldreis maken. Juist in het chagrijn van Warren wordt duidelijk dat hij eigenlijk niks met deze Westerse elementen heeft, maar er stiekem altijd al naar verlangd heeft. Het verlangen naar deze uitersten kan een mens opbreken en zorgt naar mijn mening voor een donkere bril die ervoor zorgt dat je niet meer weet waar het om draait in een dergelijke wereld. Pas aan het einde wanneer Warren alles en iedereen van zich af heeft gestoten, lijkt hij te beseffen waar het in de wereld om draait: Medemenselijkheid. De reden waarom ik deze film niet de volle buit geef, is omdat ik een aantal gebeurtenissen net iets 'to much' vindt. Bijvoorbeeld dat Warren erachter komt dat zijn vrouw is vreemdgegaan met zijn beste vriend. Verder blijft de film ijzersterk overeind staan met een fijne melodie die subtiel blijft doorklinken in de film. Payne is toch wel een hele mooie regisseur met bijvoorbeeld het bijna net zo sterke: Nebraska.

Geestig filmpje met een geweldige Nicholson, alleen zijn kop spreekt al boekdelen, je weet precies wat hij voelt zonder dat hij wat zegt. Een geweldige acteur! De rest van de cast speelt ook naar behoren en het is gewoon een leuke film met een kalme, fijne sfeer met af en toe wat grappige scènes. Ik had 'm (jaren geleden) al eens gezien maar hij blijft leuk!

Een matige komedie/drama film...

Goed verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Komedie is mijn genre niet....

Bekende acteur Jack Nicholson en ook een bekende actrice

Kathy Bates...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Goed achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

In eerste instantie zou ik deze film aan mij voorbij laten hebben gaan ware het niet dat ene Jack Nicholson de hoofdrol vertolkte. De film begint erg goed. Warren Schmidt zet een punt achter een mooie en lange carrière bij een gereputeerd verzekeringskantoor en zijn nieuwe leven lacht hem toe. Niets is minder waar: hij ziet er tegenop om dag in dag uit bij zijn vrouw te moeten doorbrengen (June Squibb zet overigens net als in Nebraska, eveneens van Payne, een zeer overtuigende rol neer).
De pensionnering wordt goed uitgediept en traditioneel in beeld gebracht. De nodige tragiek (of zelfs vleugje van herkenning (?)) mag niet ontbreken: het gebruikelijke dulle afscheidsfeestje, het dumpen van je archieven (in navolging van jezelf) en de vaak niet-gemeende clichéboodschap "Je moet maar eens binnen springen als je in de buurt bent".

Warren Schmidt is een oude brompot, weinig overlopend van emoties en vaak beperkt communicatief. Dit in tegenstelling tot zijn vrouw Helen, zo eentje waarbij Schmidt letterlijk denkt: “Wat doet deze vrouw in MIJN huis”. Na haar dood valt de film wat in elkaar. De film kabbelt naar zijn einde en kent nog weinig tot geen topmomenten. Zijn misprijzen ten aanzien van zijn toekomstige schoonzoon is flauw en niet boeiend. Een zijsprongetje naar het vreemdgaan van zijn vrouw met één van zijn beste vrienden is dan ook irrelevant en er cliché.

Wat wel goed naar voren komt is de eenzaamheid en de must om er moeten bij te horen. Door zijn gedrag oogst Warren wat hij hoofdzakelijk gezaaid heeft. De verwijzing naar zijn adoptiekind maakt het daarom extra fijn. Zijn eerste brief naar Ndugu was komisch, maar bevatte eigenlijk veel (verborgen) tragiek. Het einde was dan ook een eye-opener, niet in het minst voor Warren Schmidt zelf. Wederom een sterke vertolking van Nicholson (je verwacht gewoon niets anders) en een gepaste serene voice-over om de scènes aan elkaar te breien. Een nipte 4,0*.

Jack Nicholson op zijn best. Heb weer genoten.

Mijn tweede Payne film in twee dagen tijd, na eerder Sideways gezien te hebben. Redelijk neerslachtige prent, waarbij de komedie soms ver te zoeken was. Er zaten wel wat komische passages in, maar drama had mijns inziens wel de overhand (toch bleef het wel enigszins luchtig). De cast was niet slecht, maar de film wordt voor het grootste gedeelte wel gedragen door Jack Nicholson. Wat een geweldige acteur, die van alle markten thuis is.

Goede film. Een typische karakterstudie van Payne, met absurd overkomende momenten die eigenlijk wel zouden kunnen voorvallen. Gaat over een man die op pensioen gaat en zich waardeloos voelt. Nog geen week na zijn pensionering verliest hij zijn vrouw die een hartaanval krijgt . Het centrale vertelstuk is echter het komend huwelijk van zijn dochter, iets dat hij niet ziet zitten.

It's all about schmidt inderdaad: egocentrisch zou je hem wel kunnen noemen; hij ziet alleen maar zijn eigen zorgen en problemen en heeft geen oog voor het geluk van anderen, en eigenlijk ook niet van zichzelf. Zijn zelfbeklag ventileert hij dan in brieven vol details die hij schrijft aan een klein negertje van zes uit Tanzania die bovendien noch kan lezen noch kan schrijven. Vond ik ergens hilarisch maar geeft mooi weer hoe wereldvreemd en eenzaam de man is geworden. Het is ook in dat licht dat hij zich verzet tegen Ginny's huwelijk

Ik verwachtte iets pijnlijks toen Schmidt naar de micro werd geroepen tijdens het trouwfeest van zijn dochter maar hij leek dan plots toch enig zelfinzicht te hebben verworven . Fijne film met de vertrouwde thema's van Payne (familiebanden, terugmijmeren over zijn roots, on the road gaan) en humor die zich laat smaken. Veel van de kwaliteit van de film is ook te danken aan het fenomenale acteerwerk van Nicholson.

Een film die het toch hoofdzakelijk moet hebben van het acteerwerk van Nicholson. Hij zet een aardige rol neer als gepensioneerde weduwnaar. De rest van de cast vond ik niet zo denderend. De film bevat hier en daar de nodige cynische humor. De briefuitwisselingen van Schmidt met zijn adoptiekind zijn in dat verband best aardig. Andere aspecten van de film weten wat minder te boeien en veel personages missen wat overtuiging.

Zonder Jack was dit een flutfilm geweest. Met Jack kan ik er echter moeilijk een onvoldoende voor geven. De film kabbelt erg traag voort. De tragische grappen die lukken zijn schaars. Het plot ben ik intussen alweer vergeten. Maar Jack schittert.

Tragikomedie waar ik toch wat meer van verwacht had, en me dus weinig tot niets deed, op een paar grappige momenten na.

Met de introductie van Warren wachtende in zijn kantoor, en het afscheidsfeest met pijnlijk slechte speeches, wordt er nog een bepaalde weg ingeslagen die hangt tussen koddig en bevreemdend. Net als de 'nieuwe' situatie van het thuis zijn. Vlucht van de vrouw? Vastgeroest in het cachet dat werk heet met slechts analytische vermogens? De status die hij zichzelf toedichte aan de hand van zijn werk? Of het simpelweg iets om handen hebben, Warren zijn ze op het werk snel vergeten, dat maken zijn spullen wel duidelijk. Een weinig tot verbeelding sprekende nalatenschap.

De leegheid van het bestaan dringt zich op, net als het onvermogen te relativeren, iets dat hedentendage in het Corona tijdperk schaars is onder de mensen. Soms moet een mens zich opnieuw uitvinden, vooral als de stabiele en onderschatte basis van het geheel, Helen dus, weg valt. Ondanks al het gemopper blijkt er weinig meer van Warren terecht te komen. Het moment dat de mopperkont toch niet meer dan een zak warme lucht blijkt en toch echt in de spiegel moet kijken en in beweging om er nog wat van te maken.

Toch komt voor mij de trip die Warren maakt op weg naar zelfontwikkeling nooit echt op gang, blijft het een onaangename zeur die slechts met zichzelf bezig is, betweterig is en puntje bij paaltje geen zak heeft geleerd bij thuiskomst. Het huis is leeg, zijn leven is leeg of toch niet...? De bom valt uiteindelijk bij de ontvangen brief van Ndugu waaruit blijkt dat hij ondanks al zijn 'gebitch' nog altijd een bevoorrechter leven lijdt dan het Afrikaanse hongerkindje, iets waar iedereen klagende galbak momenteel lering uit kan trekken wat mij betreft.

Ondanks de laatste minuten doet het geheel me allemaal niet zo veel, is Warren op het waterbed grappig, net als de iets te knusse toestand met Roberta in het bubbelbad, en valt About Schmidt ondanks zijn idee toch wel erg tegen. De aanloop tot Warren's trip duurt echt te lang en is gezapig te noemen en de boodschap over de zin van het leven, tevredenheid en relativering is er wel maar komt er nergens echt lekker uit tot die vreselijke gevoelloze man in de tranen schiet bij wat hij wel heeft. Overvloed en toch ontevreden. Het gevoel dat ik twee uren naar een ontiegelijke eikel heb zitten kijken overheerst mij teveel ook al zal dat de bedoeling zijn van de film.

Absoluut gelijk! Het gedrag is eerder symptomatisch te noemen en zal bij de leeftijdsgroep behoren/fase van het leven. Desondanks zie ik niet de toegevoegde waarde van film en karakter van het geheel, en vind ik er ook bar weinig grappig aan, en dat zal puur persoonlijk zijn.

Fair enough.....

Op een paar grappige scènes na (zoals het waterbed), vind ik dat je dit bezwaarlijk een komisch drama mag noemen. Zelfs geen zwarte humor. Is voor mij eerder een melodrama uit het leven gegrepen. Zelfs af en toe eerder een traan dan een glimlach. Film scoort geen hoge toppen, maar Jack Nicholson toont wel wat hij in zijn mars heeft als acteur. Slaagt erin om je mee te trekken in een wereld van een pas gepensioneerd weduwnaar die nog te jong is (66 jaar...) om in dergelijke situatie te belanden en hij weet dit met zijn mimiek op een memorabele manier weer te geven. De verbazing en gelatenheid zijn zo van zijn gezicht af te lezen en dat moet je als acteur maar kunnen. Had eigenlijk deze film gekozen voor de vermelding road-movie, maar ben daar wat op mijn honger blijven hangen... Van alles in film krijg je wel iets van emotie maar ergens blijft het voor mij net iets te oppervlakkig en afgerond. Einde film wel mooi en respectvol.

Het eerste uur vond ik er weinig aan: zo'n grijze bejaardenfilm die maar doorkabbelt in een sloom tempo:

totdat meneer een camper koopt en de wereld intrekt.

Ongelooflijke manipulerende zak aardappelen, hoe hij zijn dochter steeds naar zijn hand probeert te zetten, maar waterbed e.a. zijn grappig. Of het een komisch drama is, betwijfel ik, behalve als hij bij personage/Kathy Bates langsgaat....Schmidt knapt wel op van zijn reis, zelfreflectie. Einde is prachtig.

Met 'Citizen Ruth', 'Election' en 'Sideways' het beste van Alexander Payne.

Ik verwacht niet dat hij dit kwartet ooit nog weer gaat evenaren, maar hopen mag altijd.

About Schmidt is een menselijke, amusante en tragikomische film. De film gaat voorbij aan het cliché van de jong gebleven oudere wereldburger die actief, blakend en strooiend met wijsheden in het leven staat. Hoofdpersonage Schmidt is tegen zijn zin gepensioneerd, is verbitterd en is in zijn private hel ook nog eens omringd door immer vriendelijk lachende mensen. Schmidt verkeert een film lang in een negatieve, sombere stemming en heeft de hoop verloren dat de perspectieven ooit nog verbeteren.

About Schmidt is een tragikomedie. Genoeg tragiek, maar ook ruimte voor humor. Fijne humor. Sarcastische, perfide en venijnige humor die op sommige momenten overgaat in slapstickachtige taferelen, die de prettig rustige cadans van de film niet vervelend breken. Leuk zijn de scènes waarin de middenklasser Schmidt botst met zijn aanstaande schoonfamilie die een paar treetjes lager op de sociale ladder bivakkeren.

Regisseur en schrijver Alexander Payne vertelt met About Schmidt een rustige voortkabbelend verhaal. Camera, muziek en montage ondersteunen de rustige cadans van het verhaal. Geen hectiek, maar wel een verhaal met precieze accenten, die zorgen voor spanning. De personages zijn geloofwaardig en menselijk. Ze schuren soms tegen het karikaturale aan, maar gaan die grens nooit over. Jack Nicholson is goed. Hij toont zich vooral fenomenaal in de kleinere, de persoonlijke scènes.

About Schmidt fascineert met name in zijn genadeloze blootlegging van menselijke zwakheden. Dat gebeurt niet heftig en gaat niet vergezeld van groot drama. Het gebeurt veel subtieler en is zichtbaar als personages even de plank misslaan of zich even laten meevoeren in hun emotie. Soms ontroerend. Soms grappig.

About Schmidt heeft dan wel bittere accenten, maar biedt gelukkig ook veel plaats aan humor. De balans is mooi. De film geeft de kijker ontroerend drama en geeft de kijker humor. Je kunt zowel treuren als lachen om het menselijk gedrag van de personages. Je kunt treuren en lachen om de wrede wegen die het leven presenteert en om de sombere kijk die Schmidt op de dingen heeft. En je kunt uiteindelijk treuren en lachen om de openbaring dat in elk van ons een kleine Schmidt verscholen ligt.

Fijne film.

Voor de tweede keer van genoten. Typische Alexander Payne film met een droogkomische en zwartgallige ondertoon, waarin niets mooier wordt gemaakt dan het is. En ook deze is gesitueerd in het noorden net als Nebraska en behoort net als die film tot de meest realistische van Payne's oeuvre.

Sterk is dat de karakters nooit echt beperkt blijven tot typetjes. Ook de mensen waar Schmidt een hekel aan heeft hebben hun goede kanten. Nicholson zelf is nooit in de automatische piloot en overtuigend als het unieke karakter Schmidt. Iemand die zelf in de film net zomin ontzien wordt als zijn omgeving en wiens zwakheden duidelijker worden gedurende de film. Zijn eenzaamheid is voelbaar (erg wrang wordt het wanneer zijn dochter ontvankelijker is voor zijn poen dan voor zijn aanwezigheid) maar wordt niet uitgebuit. Voor Nicholson blijft het 1 van zijn beste rollen.

De brieven aan Foster Parent kind Ndugu (die niet kan lezen) zijn een vondst. De scenes met de schaamteloze Kathy Bates blijven ook een pijnlijk grappig hoogtepunt.