Michiel de Ruyter (2015)

Basto
Als we het dan toch over trots hebben: ik ben trotser op Sunny dan op Michiel.

Hahahaha! Trotser op zo'n egocentrisch ingestelde dame die enkel een polarisereert met haar pseudo-journalistieke non-docu's, dan op een van 's werelds grootste strategen.

Ieder zijn ding hoor, maar dit is wel een heel absurd vergelijk.

Deze historicus houdt zich er wijselijk buiten. Misschien maar goed, Nederlandse geschiedenis heb ik altijd angstvallig vermeden.

Saai

Nederlandse geschiedenis saai? Werkelijk? Wat een enorm Calvinistische visie.

Welke landen hebben naar jouw idee dan wel allemaal een boeiende geschiedenis?

#VOC #BataafseRepubliek #80-jarigeoorlog #KoninkrijkderNederlanden #Goudeneeuw #Leidsontzet #Fransebezetting #Thorbecke #Politioneleakties #tweedewereldoorlog #etc.

Saai is misschien iets gechargeerd, maar het interesseerde mij nooit zoveel. Het Calvinisme... Niet het eerste gedachtengoed waarmee ik mijn persoonlijke levensvisie associeer, maar ok...

Ik heb nationale geschiedenissen nooit geweldig gevonden, van welk land dan ook. Het is voor mij nooit vanzelfsprekend geweest meer geïnteresseerd te zijn in de geschiedenis van het land waar je toevallig in geboren bent.

Zelf lag mijn interesse eerst in de oudheid (m.n. Griekenland), maar dat verplaatste in het tweede jaar naar de Middeleeuwen. In de laatste jaren van mijn studie heb ik me voornamelijk in Duitsland en WOI verdiept, behoorlijk wat WOII, maar bovenal filmgeschiedenis, analyse en visuele cultuur.

Van die hashtags deel ik dus echt alleen WOII met je, Basto

P.s. Ik heb me wel braaf door Land van kleine gebaren en uiteraard Geschiedenis van de Nederlanden heen gewerkt. Dat dan weer wel.

Er is overigens een verschil tussen interesse voor de geschiedenis van Nederland en heldenverering. Dat de ruyter zo op het schild gehezen wordt, is omdat 'the powers that be' behoefte hebben/ hadden aan helden.
Deze film gaat niet over de geschiedenis van Nederland. Hij probeert niet eens een serieuze biografie van de ruyter neer te zetten.
Het is eigenlijk vrij nietserig.

Bestevaêr Michiel Adriaenszoon de Ruyter is absoluut iemand om trots op te zijn in tegenstelling tot vele andere helden. Een kaper is al helemaal geen piraat zoals ik hier lees.. vreemd om te lezen. De film gaat wel snel. Dat wil zeggen te veel willen laten zien in een te korte tijd/periode. Daarnaast zijn veel iteressante zaken uit zijn leven buiten beschouwing gelaten, erg jammer. Maar het is dan ook een film, drama/avontuur en geen docu. Leuk gevonden twist met Oranje. En uiteindelijk slechts een tipje van de sluier.. over één van Nederlands grootste helden.

Het ergste vind ik dat de historische figuur zelfs de potentie had om wél iemand met een andere etniciteit en huidskleur in een hoofdrol te brengen: Jan Compagnie, het Afrikaanse vriendje van Michiel de Ruyter - geschiedenis.nl Omdat er veel bij is verzonnen, hadden ze zo het verhaal rond Jan Compagnie een meer centrale rol kunnen geven. Legio mogelijkheden voor drama ook. Het zegt wat over het hedendaagse Nederland dat de duurste productie een volledig witte cast heeft terwijl het ook nog eens een figuur met koloniale banden portretteert.

Pffff..... waar je je allemaal druk om kunt maken. Wat maakt het nu uit of iemand wit, geel of zwart is? Die obsessie met racisme is echt zo vervelend. Draagt naar mijn idee enkel bij aan meer polarisatie en stigmatisatie dan dat het ook maar enig positief effect heeft. Waar blijft 'de Bond voor meer roodharigen in bestuursfunkties' het 'Platform voor Michelle de Ruyter' of de actiegroep
'Meer blanken in he basketbal team'.

Er is inmiddels een zwarte Amerikaanse president, de grootste popsterren en sporters zijn zwart. Houd toch eens op met dat vreselijke calimero gedrag en focus op de successen ipv de tekortkomingen. De chinezen zul je hier nooit iver horen. Die werken zich gewoon lamgzaam op tot de sterkste eco imische macht ter wereld...

Die bond kan blij zijn, want inmiddels is de post overgenomen door een roodharige.

Volgens mij ben jij de enige die zich er echt druk over maakt. Als kleur zo weinig uitmaakt, wat maakt het dan uit als Donkerwoud graag een gekleurd personage in de film wil?
Als het niets uitmaakt zou je er niet zo ingewikkeld over doen.

Persoonlijk zou ik voor Samual L. Jackson als Michiel de Ruyter zijn gegaan, maar goed, dat ben ik.

Apart eigenlijk, want in de V.S. kan Lincoln bijvoorbeeld wel een vampierjager worden, maar als hij door Samuel L. Jackson gespeeld zou worden, is de wereld te klein. Historische accuraatheid is vaak een betrekkelijk begrip, terwijl het bij dit soort films vaak als argument wordt opgeworpen ('ja, maar er wáren geen mensen met een andere huidskleur!')

Welke kleur iemand heeft maakt mij ook geen bal uit. Waar ik me wel zorgen om maak is het gegeven dat de samenleving steeds gepolariseerder raakt en uit elkaar aan het vallen is. Het benadrukken van de verschillen maakt dit probleem enkel groter, ook al zijn de bedoelingen waarschijnlijk goed.

Ik denk dat jij onderschat hoe groot de verschillen zijn. Het is geen kwestie van benadrukken, maar van benoemen.
De toch wat agressieve manier waarop jij Sunny Bergman wegzet helpt overigens niet om te depolariseren. Sunny probeert (en dat is haar werk) de werkelijkheid te laten zien zoals die voor een groot aantal van ons onbekend is. Dat jij daar als een door een wesp gestoken op reageert vind ik vrij opvallend en werkt precies de polarisatie in de hand die jij zegt te willen bestrijden. Ik zou eens met een 'open mind' naar haar werk kijken. Misschien kan je er iets van opsteken.

Petje af voor Michiel de Ruyter! We hebben genoten van deze Nederlandse "Hollywood" productie. Erg mooi gefilmd, goede Nederlandse "CGI" en acteerwerk. TOP dus.

Als ik de commentaren hierboven lees, dan kan ik een paralel trekken tussen deze film en de onzinnigheid van de discussies, iedereen heeft een mening en brengt die naar voren, dan denk ik aan de scenes die zich afspeelden in de vergaderingen van de staten generaal, zo af en toe werd daar ook flink geschreeuwd en hield iedereen ook vast aan zijn overtuiging, zonder dat daarbij werd gekeken waar de overeenkomsten lagen.
Ik vind dit een goede nederlandse film, juist omdat het politieke gekonkel, met kwalijke rollen van de orangisten, hier uitgebreid aan bod komt. Dat tilt deze film alleen al boven de middelmaat uit.
Kijken we naar de actie dan is die voor nederlandse begrippen sterk aanwezig, ik zou haast zeggen te sterk. In deze film is te veel naar het zelfde soort Hollywood producties gekeken, de slow motion wordt wel heel erg veel toegepast om de drama te versterken en de andere special effects doen wat kinderlijk aan, dat stoorde mij wel enorm. Maar voor de rest chapeau voor de makers, hierboven las ik bij een commentaar dat hij Nova Zembla vele malen beter vond dan deze film, dat ben ik dus niet met deze scribent eens, ik vond Nova Zembla, welliswaar een dappere poging om een film over onze geschiedenis te maken, maar de film was voor mij een lange zit en kon mij maar matig boeien.
De Ruyter, was mede door de actie, die zeeslagen en de tocht naar Chatham hebben toch echt wel plaats gevonden, een stuk boeiender.
Eindelijk is er ook eens een film over deze tijd van onze geschiedenis en de gebroeders de Wit krijgen op deze manier wel de plaats in onze geschiedenis die hen toekomt, natuurlijk hebben ze fouten gemaakt, maar ook ontegenzeggelijk veel goeds voor Nederland gedaan. En het gruwelijke einde van hen had van mij niet zo in beeld gehoeven, maar trekt ook weer een lijn naar de huidige tijd. Heden ten dage aan schreeuwers en populisten geen gebrek die de massa opstoken om hun gelijk aan de zijde te krijgen
Geschiedenis moeten we van leren, ook al is het lang geleden zodat we die fouten in de toekomst niet weer maken, jammer genoeg vinden veel mensen geschiedenis maar saai, of wordt er te veel een spiegel voorgehouden?
Michiel de Ruyter is gewoon een goede nederlandse film, met een prima cast.
Wat mij betreft mogen er meer films over onze historie worden gemaakt, dit was alvast een prima start.

Michiel de Ruyter is samen met Zwartboek en Soldaat van Oranje zo ongeveer de dikste film die er de afgelopen 40 jaar gemaakt is in ons land.

De Ruyter is niet zomaar iemand, hij is voor Nederland wat Che Guevara voor een Cubaan is. Een historische figuur die je recht wilt doen met een goede film en niet een derderangs prutsproductie. Iemand kwam op het lumineuze idee om de film een on-nederlands patriottische toon te geven. En wie kan je daar beter voor vragen dan een regisseur die jarenlang in de US van A heeft gewerkt, waar ze op basisscholen elke ochtend de vlag hijsen en het volkslied zingen met het hand op het hart.

Alle zeeslagen ten spijt, is het meest opvallende moment in de film dan ook de buitengewoon nationalistische monoloog van Barry Atsma als Johan de Witt. Een speech die de Nederlandse equivalent is van het beroemde "we will not go down quietly into the night" uit Independence Day. In het huidige maatschappelijke klimaat voert Oikofobie de boventoon en het komt als een volkomen verrassing dat je in een Nederlandse film een speech ziet waarvan je denkt: "zo, eigenlijk is Nederland best wel heel tof om in te wonen".

Als je daarvan bekomen bent, is er natuurlijk nog enorm veel te beleven in de film. De zeeslagen zijn natuurlijk de publiekstrekker en de hamvraag is hoe je dergelijke enorme gebeurtenissen goed kunt overbrengen met een bizar klein budget. Antwoord: Roel Reiné doet het.
Vraag niet hoe, maar het komt over. Als je heel kritisch kijkt zie je dat hij bijvoorbeeld de 'helikopterview' CGI vanaf slechts één hoogte heeft laten maken. Soortgelijke overzichtsshots komen de hele film weer terug. Personages worden vaak van onderaf gefilmd zodat de honderden (CGI) schepen die zich achter hem bevinden, niet onnodig vaak in beeld hoeven. Maar dat is niet storend.

Wel is het vreemd dat ondanks de vele inslagen van kanonskogels, de schade beperkt blijft tot handjes zaagsel die voor de cameralens gegooid worden. In Hollywood zouden er aardig wat ledematen door de lucht vliegen, maar wellicht is het beperkte budget ook hier debet aan. Maar net als je als kijker denkt: ik wil wil wel wat bloed zien, krijg je een scène die zo'n beetje de bloederigste is die ooit gemaakt is in Nederland. Het is natuurlijk allemaal gebaseerd op historische feiten, maar de stijlbreuk met de rest van de relatief 'brave' film is een heel vreemd moment.

Alle acteurs doen het uitstekend, de dikkerd uit de Jumbo reclame incluis. Zijn morrende houding van held tegen wil en dank is prachtig om naar te kijken. Reiné perimitteert zich wat visuele grapjes door er zeker drie beroemde Nederlandse schilderijen in te verwerken. Erg leuk gedaan.

Wat bijblijft is tweeledig - de verbazing over wat Reiné weet neer te zetten met de habbekrats aan subsidie van het filmfonds en dat we eigenlijk wel wat trotser op ons land en zijn geschiedenis mogen zijn.

4,5 sterren

Ik dacht 'kom, ik ga eens kijken hoe men hier op het forum reageert op de film Michiel de Ruyter'... raak ik me daar in een discussie verzeild van beter- en nóg beterweters die bijtend en krabbend steeds weer op elkaars bloedende schouders gaan staan met een air van 'IK ben de intelligentste hier, IK ben de meest gevatte, IK ben de alwetende..... en intussen hebben de filmliefhebbers de film al drie keer van voor naar achter gezien.

Ik heb hem ook gezien, alweer een paar maanden terug. En ik vond het een prima film. Mooi gemaakt, goed uitgevoerd, rijk aangekleed. En je kan van Frank Lammers houden of niet, hij zet hier wel iets neer. Als ik nu moet vergelijken: toch een beetje de grote-mensenversie van De Scheepsjongens van Bontekoe, die ik ook niet slecht vond.

En wat walgelijk om Frank Lammers weg te zetten als 'de dikkerd uit de Jumbo-reclame'. Moet dat nou echt zo grievend? Dik zijn zie je aan de buitenkant, lekker makkelijk om daar misse grappen over te maken, en in dit geval totaal misplaatst aangezien het hier ook nog eens niet om een of ander reclame-figurantje gaat. Een naar karakter zie je nooit aan de buitenkant, dus is het wachten op de eerste blijk daarvan voor je zo iemand aan de kant schuift en er voortaan met een boog omheen loopt. En zo hebben die nare lieden soms heel lang het voordeel van de twijfel. Terwijl een 'dikkerd' (heel naar woord trouwens) altijd tegen het eeuwige vooroordeel (dik zijn is een keuze, je zal wel dom zijn want je kan niks anders dan vreten) moet opboksen.

Sorry, een lang betoog tegenover een kort zinnetje maar ik ben er klaar mee. DIK klaar.