- Home
- Threeohthree
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Threeohthree als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Balada Triste de Trompeta (2010)
Alternatieve titel: The Last Circus
Jezus christus,
Hoe een soundtrack een complete film kan verkrachten. Mijn hemel. En ook niet even he, het gaat maar door en door en door en door en door en door en door en door met die ongelofelijke pokke herrie. Totaal onnodig. Haalde me volledig uit de film en was er zodoende ook echt direct helemaal klaar mee. Gelukkig werd het "pas" 20 minuten voor het einde écht irritant, en kon ik in ieder geval zo'n 80 minuten van de film genieten.
en oh boy, het was genieten. Ja het is doodzonde dat ik hier nu met een 3* gevoel zit terwijl de rest van de film (ook de laatste 20 minuten is overigens los van de soundtrack niks mis mee) echt 5* aantikt. Ja, zo goed was het. Het is een heerlijke combinatie van komedie/thriller met von Trieriaanse trekjes, helemaal mijn ding. De boel dendert echt als een achtbaan over het scherm, soms is het komisch, soms is keihard, en soms zelfs even romantisch. Echt krankzinnig, maar het werkt wel.
Nog nooit zo'n dubbel gevoel aan een film overgehouden. Ik geef het wel 4 sterren ofzo..
4*
Battle Los Angeles (2011)
Alternatieve titel: World Invasion: Battle Los Angeles
Triest ... Ronduit triest.
Battle: Los Angeles is waarempel het diepstepunt dat recht in het hart van de filmgeschiedenis boort als een doorn in het oog. Cliché´s stormen door de verkalkte aderen van het afgebrokkelde hart dat Battle Los Angeles tevergeefs in leven houdt. Ja, van een aangeslagen oorlogsveteraan die een nieuwe expeditie leidt tot aan de overdreven tranentrekkende patriottische muziek, clichés zijn het boegbeeld van deze film.
Goed, met tienduizend clichés kan men nog wel een goede film maken, Frontier(s) bijvoorbeeld. Maar laten we eerlijk zijn, deze clichés bevatten geen gore, moord, verkrachting, of wraak. Integendeel, het zijn vaak tranentrekkende momenten voorgeschoteld door onze vaderlandslievende soldaatjes die opnieuw een gildebroeder zien sneuvelen. Mijn mening hierover is duidelijk: Jammer dan! Wat ik er ook van moge vinden, dit voorval draagt bij aan de conclusie dat de film simpelweg niets meer is dan een synoniem van kapotslecht, tweederangs en verderfelijk.
En ik daag serieus mensen uit die hier dan ook maar enigszins positieve kritiek op durven te geven, dat te onderbouwen. Want afgezien van het feit dat het visueel erg eentonig is, de patriottische muziek om te janken is, de inhoud niet veel inspirerender is dan de wekelijkse uitgave van Vogue, is het vermakelijkheidsgehalte laag, bijzonder laag.
Begotten (1990)
Collectieve wanhoop.
Deze lange horrortunnel bezorgt je een nihilistische waan, collectieve wanhoop splijt je ogen, flambeerd je netvlies door middel van leed en pijn te presenteren op een ongekend angstanjagende wijze, bizar. Het opent met een lange uitgerekte scene, eigenaardige gore stampt een lekker hachelijk sfeertje mijn strot in, ongemakkelijk.
Met een strop om mijn hoofd kijk ik toe, de verotte mensheid sparteld in het eigen uitgekotste stront van rituelen en andere bizarre gewoontes. Het hobbelt voort, houterige sounddesign en af en toe bar slechte editing maken dit in mijn ogen juist sterker, echter en bruter. Gewoon over je heen laten komen deze nachtmerrie.
Bijitâ Q (2001)
Alternatieve titel: Visitor Q
Leuk!
Bijita Q, heerlijk overdreven, donkere humor. Heb me af en toe echt het lazerus gelachen. Daar zit ik dan, als een uitgemolken tiet naar het toetsenbord te staren, wat moet ik hier nu mee. Schaterlach, bandeloos. Sterke film van Takashi Miike, verfrissende genialiteit sloopt zonder pardon het nog verse slaap uit mijn ooghoeken.
Klaarwakker en strontmelig, wat nu. Nog maar een keer kijken dan.
Black Swan (2010)
Hebben en zijn,
'S morgens in de spiegel kijken is er om vragen, waarom deze nare gewoonte, als je weet dat je gewoon verdomde lelijk bent. Betraand masker huil niet, het is enkel je eigen spiegelbeeld dat jouw er van overtuigt dat hebben en zijn hetzelfde is.
Black Swan is intrigerende poëzie, zonder al te abstract te zijn. Desalniettemin zijn zwart en wit zonder twijfel twee tegenpolen, net zoals hebben en zijn dat zijn. Echter iets wat wit is, kan toch onmogelijk zwart zijn.
Waar Ying en Yang al een dergelijke poging deden, maakt Natalie Portman van deze twee tegenpolen definitief een monopool. Een monopool waar wit (hebben) staat voor geboorte en zwart (zijn) voor de dood.
Hebben is niets. Is lichaam. Is twee borsten of een penis. Zijn is de ziel, vervuld van goddelijke pijn.
Aronofsky weet het mooi te brengen. Echter iets minder poëtisch dan van te voren gedacht, stiekem gehoopt op Antichrist 2.0, alleen dan haar tegenpool. Wat gezegd is over Black Swan is gezegd, en dat ga ik zeker niet herhalen. Onthoud enkel dat dit het soort film is, die men zou moeten koesteren.
Braindead (1992)
Alternatieve titel: Dead Alive
Nee, niet geslaagd.
't zit hem vooral in de slapstick humor die imho, slecht tot niet uit de verf komt. Ik kan prima een horror/komedie waarderen, maar van Braindead kreeg ik totaal geen hoogte; de film neemt zich duidelijk niet geheel serieus: Dit kunnen wij concluderen uit een koppige zombie baby die de zuigelingen onder ons wel een heel slechte naam bezorgd, een jonge man die knuffelt met dooien, en vele andere absurditeiten. Maar op hetzelfde moment weet meneer Jackson mij er niet van te overtuigen dat ik mij het lazerus moet gaan lachen, en dat is best wel jammer.
Verder is er gelukkig genoeg gore, en de gorehounds zullen er ongetwijfeld hun hele zaterdagmiddag vol mee proppen, maar ik jammer genoeg, was er na 50 minuutjes wel klaar mee. Neemt niet weg dat Peter Jackson de plank helemáál misslaat, maar van timmeren heeft de beste man nog niet veel kaas gegeten, Bad Taste, die overigens hoognodig aan een herziening toe is, was naar mijn idee, in zijn opzet, veel geslaagder. Dus afgezien de bloederige creativiteit van Peter Jackson, kende Braindead mijn inziens, weinig hoogtepunten.
Brick (2005)
Strak gesproken,
Een film die misschien net iets te lang aan de waslijn hangt, geeft ook niet want die kreukels zijn er zo uitgestreken. Prachtige dialogen, schitterend. Sfeervolle mysterieuze muziek, begeleid het zwevende plotje naar het nieuwe climaxmenu van de Mac. Misschien wat makkelijk, maar op deze dinsdagavond is het bunkeren voor een euro. Af en toe echt hilarische scenes, vooral met die moeder van 'the pin', kwam niet meer bij.
Blijf Emilie de Ravin echt fantastisch vinden, knap ding ook. Joseph Gorden is hier zeg maar de coole versie van Keanu Reeves. Ja, zo zie ik ze graag: Visueel mooi, strak camerawerk, Emilie de Ravin. Uitstekend.
Bronson (2008)
Waaaanzinnig.
De keuze was vanavond gevallen op Bronson, een mepgrage nihilistische stuiterbal genaamd Charles Bronson. Hij wil maar 1 ding, chaos. Het verhaal wordt in stand up comedian style gepresenterd door Hardy, twee gezichten, een angstaanjagend en o zo schitterend lachje.
Ik ben zelf niet bekend met Michael Peterson, maar wie een serieus en psychologisch drama/thriller verwacht zal zand gaan happen ipv peijnenburg. Wel peijnenburg voor men die houdt van onconventionele, donker getinte humor cinema.
Refn bewijst ook hier weer een uitstekend regisseur te zijn geworden, met name de soepele editing en melige soundtrack toveren deze peijnenburg om in een sneltrein. Visueel ook erg aantrekkelijk overigens, een aantal gave shots, maar ook de belichting, die Bronson zijn mood bestempeld is van hoge klasse.
4.5* met kans op verhoging bij herziening.
Byôsoku 5 Senchimêtoru (2007)
Alternatieve titel: 5 Centimeters per Second: A Chain of Short Stories about Their Distance
Mooi. Maar ..
Het probleem van freelance schrijver zijn, is dat je té weinig inspiratie overhoudt voor het geen waar je het liefst over schrijft. Zo keek ik eerder deze week Yi Sa Bui Lai, maar nog steeds kom ik niet verder dan 2 hele zinnen. Ergens wel Ironisch, want ik zou veel liever schrijven over Isabella dan over deze Shinkai.
Bewust haal ik hier Yi Sa Bui Lai aan, omdat die film iets heeft wat ik bij deze film mis: Passie en gevoel. Althans, dat dacht ik zo-even. Naja, eigenlijk denk ik dat nog steeds.
Het is geen geheim dat ik niet al te dol ben op veel dialoog, en dit bestempeld het maar weer. De film is verder prachtig hoor, maar het vele geklets wat een dergelijke diepgang zou moeten geven, werkt bij mij vaak averechts.
Niet getreurd, zoals ik al zei: De film is verder prachtig. Zeker het visuele aspect is op Innocence en Tekon Kinkurîto na, het beste wat er in de animé schappen ligt. Kleurrijk en veel detail, als een mens daar niet gelukkig van wordt ... Sterker nog, Shinkai weet er óók nog een heerlijk sfeervol en frivool soundtrackje omheen te wikkelen waardoor het lekker zomer's feel good blijft.
Het einde is dan ook een ware verassing maar geeft wel een fijne down to earth nasmaak, die de film eigenlijk ook gewoon verdient. Kudo's daar voor, de volgende keer wat minder script aub.
4*