Bronson (2008)

Tom Hardy zet een interessante 'Bronson' neer en moet hiermee ook gelijk de verder matige film redden. Dit en de 'Pet Shop Boys' dans scene in de psychiatrische inrichting zorgen nog voor 3*

Tom Hardy in een van zijn beste rollen ooit. Dit is een van de betere films die ik de laatste tijd gezien heb.

Komt door Only god Forgives dat ik interesse heb gekregen in de regisseur Refn. Want interesse in Hardy had ik inmiddels al. Maar Refn, wat schotel je toch weer een heerlijk 1,5 uur durend filmpje voor dat veel te snel voorbij gaat. En dat zegt wat.

Lekker rauw, veel donkere humor en een masterclass psychopaat spelen gegeven door Tom Hardy. Ja dit zijn de ingredienten voor een lekkere film.

Bij herziening zal vast de volle mep erin zitten, gek genoeg net zoals bij Only god Forgives laat ik het voorlopig ff op een 4,5.

Geschift, heerlijk.

De trailer hier is een beetje dood, andere maar? Bronson Official HD Trailer NOW ON DVD - YouTube

Zat 'm even te bekijken omdat 'ie morgen in Vera Zienema draait en ik zat twijfelen het geld ervoor uit te trekken maar als ik dan zo die trailer zie en dat is Tom Hardy joh?! Begin steeds meer respect voor die (grootse) acteur te krijgen!

Jemig, wat een film. Ik heb de gehele lengte met een grijns op m'n kop gezeten. Qua verhaal is het niks bijzonders, en Refn haalt alles uit de kast om er iets vermakelijks en bijzonders van te maken. Dat lukt 'm absoluut, al hangt het soms net aan een draadje om boeiend te blijven maar blijft het dan toch aan de juiste kant van de lijn. De intro geeft al ongelooflijke stijlvolle beelden die je erin zuigen en op je netvlies geplakt blijven (net als het gruwelijke eindshot...wow), en gebalanceerd blijft dat de hele film zo. Door Bronson letterlijk het podium te geven waar hij zo naar verlangde, wordt het bijna een hommage, of een soort geruststelling in de hoop hem zo te temmen?
Sommige dingen blijven me onduidelijk (waarom dat met roet insmeren? Puur stijlvorm? Of symboliek (zichzelf helemaal zwartmaken?)) onafgemaakt (waarom, eenmaal vrij, niet terug naar z'n vrouw en kind?) of elders begrijpelijker; insmeren met boter om glibberig te worden. Dat laatste kwam beter tot uiting in Starred Up, een film waar ik sowieso vaker aan moest denken. Het lijkt of ze daar het aandurfden de humor en stijl van Refn af te zweren en enkel met het drama een indringende film te maken. Die was dat ook zeker, meer een mokerslag op m'n gemoed dan dit enkel uiterst vermakelijke Bronson. Ook qua geweld vond ik Bronson lafjes tegenover het realistischer Starred Up. Je ziet armen vliegen, je ziet bloed, maar eigenlijk zie je nauwelijks daadwerkelijk gruwelijk geweld.

Ik vind Tom Hardy echt on-ge-loof-lijk goed hier. Van ingetogen in Locke tot hier (andersom) als Bronson...Wát een karakter zet hij neer, geweldig. Ik heb zo ontzettend genoten van die man, hij draagt de film en met hem bereikt de stijl van Refn grote hoogte. Dan maakt een aardig plat verhaal en paar andere kanttekeningetjes niks meer uit. Want die grijs zat anderhalf uur op m'n smoel, ik was overdonderd door de originele vertelstijl en had kippenvel van legio oogstrelende (gruwelijke) beelden.

Topfilm, en zeker smakend naar meer van Refn; binnenkort de Pusher trilogie

edit: o ja, de muziek eronder...briljant! Soms heerlijk botsend met de beelden, maar altijd sterk toevoegend aan stijl en sfeer. Ontzettend sterk gedaan, en natuurlijk moet je daarbij aan Clockwork Orange denken. Geen probleem, ik had niet het gevoel dat Refn denkt daaraan te kunnen tippen en dat ook niet probeert; hij volgt er lekker z'n eigen weg mee en doet dat erg goed.

Zojuist toch maar eens herzien, resulterend in een verhoging. De fragmentarische structuur beviel me ditmaal beter, evenals het soms wat repetitieve karakter. Hardy is gewoon genieten hier; hoe voorspelbaar zijn personage ook is. Visueel stijvol, hoewel nog niet up to par met Refn's latere werk, en de film is grotendeels van een heerlijke soundtrack voorzien.

Het zijn verder voornamelijk de écht geniale scenes die me over de streep halen een 4,0* te geven. De dans-scene op It's a Sin als exceptioneel hoogtepunt, maar ook het stuk waarin Bronson die bewaker dwingt om hem met boter in te smeren mag er wezen. 4,0* dus.

Hardy haalt hier werkelijk alles uit de kast om een bepaald karakter neer te zetten. Toegegeven, dit doet hij met glans, de toewijding druipt er van af. Het verhaal an zich is niet heel bijzonder, de invulling ervan dan weer wel. Het was af en toe wat vreemd (met de onderbrekingen waarin Hardy aan het woord is), maar dat kan ook niet anders in een film over Bronson.

Wat een vreemde film zeg, erg leuk gedaan.
Verhaal is wat simpel, maar lekker gestoord en grof. Die soundtrack klonk er ook fijn bij, met als gevolg It's a sin in m'n hoofd.
Onverwachts een verrassend sterk filmpje van Refn en is Hardy in zijn rol van Bronson ook erg overtuigend.

Dat een dvd zo moeilijk is?

Onverwachts toch een zware zit.

Refn + Hardy is op papier een duo om je vingers bij af te likken: de regisseur van mijn favoriete film plus een van de beste acteurs van dit moment. En het moet gezegd: er is geen woord gelogen over de tour de force die Hardy hier neerzet.

Zijn fysieke transformatie, de constante afwisseling tussen bruut en verfijnd acteren en die heerlijke trekjes op zijn gezicht zijn een genot om naar te kijken. Meer problemen heb ik met het accentje dat hij hier gebruikt; ik verstond er geen kut van. En aangezien mijn blu-ray geen ondertiteling (ook geen Engelse) heeft, heb ik bijna alle dialoog gemist terwijl ik toch best een aardig woordje Engels spreek. Met name bij die performance-stukken vond ik dat erg vervelend.

Niet direct een ramp, want naast de acteerprestaties is er zowel visueel als qua muziekkeuzes en vooral de combinaties daarin voldoende te genieten. Alleen wil je bij een Refn nog meer dan bij films van andere regisseurs worden meegevoerd in zijn flow, en dat gaat domweg niet als je scènes tot drie keer toe terugspoelt en het dan nog steeds niet verstaat. Daardoor blijf ik toch teleurgesteld achter.

Met bonuspunten voor Hardy's spel en de audiovisuele pracht kom ik op een 7 uit, naar boven afgerond. Maar de overtuigingskracht van zijn laatste drie films en vooral The Neon Demon heb ik nog niet in Refns eerdere werk kunnen vinden.

Bronson is de meest toegankelijke film van Refn. In de bleke wereld die hij zijn publiek normaal gesproken voorschotelt, of het nu Kopenhagen of Montana is, wordt niet gelachen. In deze losse biopic, Refn herschreef het conventionele script zelf, gaat donkere humor hand in hand met olijk geweld. Tom Hardy blijkt de perfecte man om spierbundel Bronson te spelen die ‘gewoon beroemd wil worden’. Het personage heeft een hoge aaibaarheidsfactor; na een gewapende overval maakt hij 27 pond buit en spendeert vervolgens dertig jaar van zijn leven in de isolatiecel omdat hij voortdurend in opstand komt, rellen veroorzaakt en bewaarders aanvalt. Charlie Bronson is een combinatie van een recalcitrante volksheld, een charismatische clown en een gestoorde sociopaat. En Hardy speelt hem met verve, niet in de laatste plaats vanwege zijn fysieke transformatie. Zijn acteerprestatie ligt ergens tussen The Joker en Daniel-Day Lewis en zou hem katapulteren naar de A-lijst van acteurs.

Lees verder op Cinema Interruptus

Ja, Tom Hardy geeft alles (en dat is veel) en Nicolas Winding Refn zet al z'n visuele flair in (en ook dat is veel), maar na anderhalf uur ben ik eigenlijk niets wijzer geworden over Bronsons karakter, en Hardy's charmante one-man-show (dus zijn voorstelling op het podium, inclusief grappige grime) kan niet verhullen dat het titelpersonage een onvoorstelbaar onsympathiek iemand is waar ik vrijwel niets vergoelijkends aan kan ontdekken. Of is Bronson gewoon zo, een force of nature waarvoor uitleg en verklaring gewoon niet bestaan? Hoe dan ook, voor mij een lege trip.

Man man man, die Hardy...

Van een Tour de Force kun je wel spreken. Wat een ge-wel-dig personage zet hij hier neer. Bronson is zowel gestoord als grappig. Met zijn smerige lachje. Die dansscène is dan ook om te gieren. De inzet spat van je scherm, zowel van Hardy als van Refn. Want ook audiovisueel is het weer genieten. Met het kleurgebruik wordt wederom niet ingetogen omgesprongen. Dat zijn we verder wel gewend van Refn, dus voor mij blijft dit toch de film van Tom Hardy.

Ruime 4*.

Gister weer ns gezien. Tom Hardy hier...ongelooflijk, wat genieten. Eén van de mooiste en beste rollen die ik ken. Film heerlijk gestileerd en geregisseerd door Refn (met Neon Demon nog altijd zn beste m.i) maar de psychologische verdieping en ontwikkeling blijft wat te kaal en summier voor het volle pond sterren. Maar wat is dit genieten zeg.

Ge-ni-aal.
Ik ben al een tijdje fan geworden van tom hardy en ben zijn oude meesterwerken eens terug gaan kijken zoals locke en deze..
Echt hoe deze man de krankzinnigheid kan vertolken is zo prachtig. De bodypaint scéne zal mij voor altijd bijblijven.
Enige nadeel vind ik dat het voor mij halverwege beetje te langzaam ging. Daarna zat ik gewoon naar de best moments of bronson te kijken waarin Hardy echt in de huid zit van zo'n man.
Heerlijke film, prachtig geschoten en er vol met zwarte humor.

Deed me heel hard denken aan A Clockwork Orange ... Ik kan toch niet de enige zijn?

Het staat zelfs op de poster.

Wat mij opvalt is dat de inmiddels zeer populaire acteurs zoals Tom Hardy, Christian Bale en Michael Fassbender hun meest extravagante rollen neerzetten in het begin van hun carrière en deze vaak ook niet meer overtreffen. Hardy in Bronson, Bale in American Psycho en Fassbenders leukste rol is zowaar zijn rol in 300. Al daagt Fassbender zichzelf nog weleens uit met films zoals Shame. Maar de rest wordt vooral een beetje braaf.

Ook een iets minder populaire acteur zoals Eric Bana heeft eerst geschitterd in Chopper om dan te vervallen in brave rolletjes.

De enige die me is bijgebleven van 300 is Gerard Butler (Duh!). Die film ging over stijl en niet zozeer over karakters.

AC1
En natuurlijk Ewan McGregor in Trainspotting. Ja, Eric Bana in Chopper. Geweldig!
300. Die film ging over stijl en niet zozeer over karakters zeg je. Ik heb deze film al zo vaak gezien dat zelfs de karakters inmiddels iets extra's geven. Ik werd in het begin overruled door de stijl, maar nu niet meer.

Wat vanaf het begin opvalt, de Clockwork Orange achtige sfeer met klassieke muziek. Toneelachtig in beeld gebracht, absurdistisch tot en met, foute jaren '80 setting met dito muziek. Overigens de hier boven al eerder aangehaalde dansscene in de inrichting op de Pet shop boys, hilarisch.

Mooi vertelt overigens door Bronson zelf met een zwarte achtergrond, dan weer met een dodelijke blik kijkend in de camera, dan weer grijnzend als een gek, maar met zijn ogen knipperen doet hij zelden. En dan die stem en intonatie, heerlijk. Dito de moment dat hij op het toneel staat en zijn verhaal aan het publiek vertelt en meerdere personages zelf invult.

Me ook nog echt even in de echte Bronson verdiept, maar chapeau voor Hardy want hij flikt het echt met overtuiging. Geweldig geacteerd.

Vermakelijk, hilarisch, verontrustend.

Hardy is baas. Punt.

Bronson blijft een van mijn favoriete films die niets aan kracht inboet. Ook tijdens mijn derde herziening werd ik wederom compleet omvergeblazen door Hardy's werkelijk fe-no-me-na-le spel. Meesterlijk, verontrustend, onderhuids huiverend broeiend en uitpakkend als een nihilistische mokerslag in het gezicht.

Wat Hardy hier laat zien is pure magie. Zijn invulling van Britain's most notorious criminal is om van te smullen - met zijn blik alleen al weet hij te imponeren - en smaakt naar meer. Natuurlijk is Bronson over the top, maar oh, wat is het een fantastische trip. Refn geeft Hardy de vrije teugel waardoor deze elke scène vult met zijn machtige intensiteit. Zalig om naar te kijken. Weer zat ik aan het beeld gekluisterd. De cinematografie is eveneens dik in orde. Refn's typerende stijlstempel is duidelijk aanwezig. En dan de soundtrack, soms bizar heerlijk gekozen.

Het leven van Michael Peterson kan onmogelijk in 92 minuten verteld worden. Daarvoor heeft de man een te dik en te divers dossier, maar Bronson schetst een goede impressie. Met het gebruik van de briljant vertolkte vaudeville, de documentaire-achtige, solistische vertelwijze en treffende, veelzeggende blikken weet Refn toch net wat meer inzicht te geven. Misschien te kaal voor sommigen. Ik vond het voldoende.

Van mij had Tom hiervoor een Oscar mogen ophalen. Een betere Hardy heb ik sedertdien niet meer voorbij zien komen - en dat wil heel wat zeggen van zo'n groot talent. Bronson is krankzinnig, ruw, gestileerd en hilarisch, dankzij een magistrale Hardy. In een woord: geniaal!

Bronson komt nou niet bepaald uit het begin van zijn carrière. Eerder op de helft, toen je dit bericht plaatste.

Hardy had o.a. al in Black Hack Down, Layer Cake, RocknRolla en Band of Brothers gespeeld. Wellicht doel je op een pure hoofdrol.

Oké halverwege... Maar zijn grote doorbraak moest nog komen. Laat ik het dan anders formuleren. De inmiddels zeer populaire acteurs hebben dit soort extravagante hoofdrollen vaak voordat ze doorbreken. Sommige acteurs breken natuurlijk nooit door, maar dat even ter zijde.

Klopt. Denk ook aan the Joker, gespeeld door Heath Ledger. Het is makkelijker om op te vallen als je een excentriek personage leven moet geven.


De rol van Bale in the Machinist vind ik overigens nog wat sterker dan in American Psycho. En Fassbender vind ik het sterkst in Shame (al genoemd).

Ja, ze vallen dan op en wanneer ze dus een excentriek personage tot leven moeten brengen en ze doen het goed, dan komt het vaak wel goed. (wat doorbreken betreft)

Het zou zomaar kunnen dat bijvoorbeeld Jared Leto pas echt is gaan opvallen vanwege Requiem for a Dream. Al is zijn rol daar misschien niet bijzonder opvallend. Maar echt een hoofdrol voordat hij RFAD deed had hij volgens mij niet.

Dus de combinatie van je eerste hoofdrol, een excentriek personage tot leven moeten brengen en dat ook goed uitvoeren. De sleutel tot succes.

Het feit dat het losjes is gebaseerd op het leven van een bestaand persoon maakt het interessant. Echter het theatrale aspect van de film was voor mij tenenkrommend irritant.
Tom Hardy speelt ijzersterk!

Right! I’ve got a librarian up here! And he’s in a LOT of trouble!

Niet heel lang geleden met een heel gaar hoofd in een slapeloze nacht opgezet: heb me suf gelachen.
Vandaag, omdat weinig scenes me nog écht helder voor de geest stonden, toch maar weer eens opgezet en wat denk je?
Heb me wéér, helemaal suf gelachen.

Tom Hardy is een zeldzaam begenadigd acteur. Hier combineert hij geanimeerd een imposante physique met een maniakale afwisseling van glimlachen en uitbarstingen. Je voelt de dreiging als hij zijn blik stoïcijns in de plooi houdt, omdat je nooit zeker kan voorspellen welke van de twee het wordt. Perfecte timing en beweeglijkheid op beide fronten.

Mooist aan Hardy vind ik vaak toch wel zijn spraak. De man is begaafd als het gaat om spraak en expressie compleet te integreren en transformeert vaak zijn hele ‘oral posture’ om het kracht bij te zetten:
Zijn beheerste bouwvakkers-Welsh in Locke, dat potige doffe Amerikaans van Bane en zelfs het slangachtige gegrom uit The Revenant. Voor die twee laatste werd hij veel bekritiseerd wegens onverstaanbaarheid maar hij geeft er zijn personages zo veel meer diepte mee.

Ook Bronson blaft en schreeuwt en piept en zucht. Zelfs als hij de vrouwelijke helft van zijn mimespeler opvoert, hoor en zie je de Bronson-versie van een vrouwelijke mimespeler. Om over die snelle wisselingen nog maar te zwijgen. Zó indrukwekkend.

Refn is wat gespleten in zijn soundtrack (disco en jaren 80 synths vs klassiek) en ook het spel met camera en kleur staat hier nog in de vingerverf maar hij weet de film vlot genoeg aan te kleden. Verder is dit gewoon een one-man show voor Hardy. 4*

Refn is voor mij een hit en miss-regisseur. Meer miss dan hit tot nu toe. Bronson is toch zijn tweede beste film wat ik tot nu toe gezien heb, maar alles wat voor Bronson komt heb ik nog niet gezien. De soundtrack is soms heerlijk, zeker die scène met It's a Sin van de Pet Shop Boys. Gruwelijk goed. De magie spat van het scherm.

Hardy is in mijn ogen wat overgewaardeerd, maar speelt hier sterk. Ook al staat ie de helft van de tijd in zijn blote leuter te knokken met cipiers. Hij roept, hij tiert en siert de film. Qua humor is het niet mijn ding. Ik lach sowieso veel minder tijdens film dan in werkelijkheid omdat de spontaniteit vaak duidelijk ontbreekt.
Ook inhoudelijk wordt er niet al teveel uitgewerkt. Het is meer een audiovisuele trip zoals we dat ondertussen wel kennen van Refn. Al is deze toegankelijker dan Valhalla Rising en Only God Forgives.

O ja, bestaat er al een drankspel per keer dat er 'cunt' gezegd wordt in de film? Wat mij betreft een aanrader als je, ik doe een gokje, een film als Trainspotting ook geweldig vindt.