
Bronson (2008)
Verenigd Koninkrijk
Drama / Misdaad
92 minuten
geregisseerd door Nicolas Winding Refn
met Tom Hardy, Amanda Burton en Matt King
Portret van Engelands meest beruchte en gewelddadige crimineel, Charles Bronson. Een man die 34 jaar van zijn leven in de gevangenis doorbracht, waarvan 28 jaar in eenzame opsluiting. Geboren als Michael Peterson, was zijn ambitie simpelweg beroemd te worden. Maar met de weinige kansen die hem geboden werden, was de onderwereld een aantrekkelijk platform voor zijn explosieve karakter, waarbinnen hij een maniakaal alter ego creëerde.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=d6naNvSPwiU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Komt door Only god Forgives dat ik interesse heb gekregen in de regisseur Refn. Want interesse in Hardy had ik inmiddels al. Maar Refn, wat schotel je toch weer een heerlijk 1,5 uur durend filmpje voor dat veel te snel voorbij gaat. En dat zegt wat.
Lekker rauw, veel donkere humor en een masterclass psychopaat spelen gegeven door Tom Hardy. Ja dit zijn de ingredienten voor een lekkere film.
Bij herziening zal vast de volle mep erin zitten, gek genoeg net zoals bij Only god Forgives laat ik het voorlopig ff op een 4,5.
Geschift, heerlijk.
Zat 'm even te bekijken omdat 'ie morgen in Vera Zienema draait en ik zat twijfelen het geld ervoor uit te trekken maar als ik dan zo die trailer zie

Sommige dingen blijven me onduidelijk (waarom dat met roet insmeren? Puur stijlvorm? Of symboliek (zichzelf helemaal zwartmaken?)) onafgemaakt (waarom, eenmaal vrij, niet terug naar z'n vrouw en kind?) of elders begrijpelijker; insmeren met boter om glibberig te worden. Dat laatste kwam beter tot uiting in Starred Up, een film waar ik sowieso vaker aan moest denken. Het lijkt of ze daar het aandurfden de humor en stijl van Refn af te zweren en enkel met het drama een indringende film te maken. Die was dat ook zeker, meer een mokerslag op m'n gemoed dan dit enkel uiterst vermakelijke Bronson. Ook qua geweld vond ik Bronson lafjes tegenover het realistischer Starred Up. Je ziet armen vliegen, je ziet bloed, maar eigenlijk zie je nauwelijks daadwerkelijk gruwelijk geweld.
Ik vind Tom Hardy echt on-ge-loof-lijk goed hier. Van ingetogen in Locke tot hier (andersom) als Bronson...Wát een karakter zet hij neer, geweldig. Ik heb zo ontzettend genoten van die man, hij draagt de film en met hem bereikt de stijl van Refn grote hoogte. Dan maakt een aardig plat verhaal en paar andere kanttekeningetjes niks meer uit. Want die grijs zat anderhalf uur op m'n smoel, ik was overdonderd door de originele vertelstijl en had kippenvel van legio oogstrelende (gruwelijke) beelden.
Topfilm, en zeker smakend naar meer van Refn; binnenkort de Pusher trilogie

edit: o ja, de muziek eronder...briljant! Soms heerlijk botsend met de beelden, maar altijd sterk toevoegend aan stijl en sfeer. Ontzettend sterk gedaan, en natuurlijk moet je daarbij aan Clockwork Orange denken. Geen probleem, ik had niet het gevoel dat Refn denkt daaraan te kunnen tippen en dat ook niet probeert; hij volgt er lekker z'n eigen weg mee en doet dat erg goed.
Het zijn verder voornamelijk de écht geniale scenes die me over de streep halen een 4,0* te geven. De dans-scene op It's a Sin als exceptioneel hoogtepunt, maar ook het stuk waarin Bronson die bewaker dwingt om hem met boter in te smeren mag er wezen. 4,0* dus.
Verhaal is wat simpel, maar lekker gestoord en grof. Die soundtrack klonk er ook fijn bij, met als gevolg It's a sin in m'n hoofd.
Onverwachts een verrassend sterk filmpje van Refn en is Hardy in zijn rol van Bronson ook erg overtuigend.

Refn + Hardy is op papier een duo om je vingers bij af te likken: de regisseur van mijn favoriete film plus een van de beste acteurs van dit moment. En het moet gezegd: er is geen woord gelogen over de tour de force die Hardy hier neerzet.
Zijn fysieke transformatie, de constante afwisseling tussen bruut en verfijnd acteren en die heerlijke trekjes op zijn gezicht zijn een genot om naar te kijken. Meer problemen heb ik met het accentje dat hij hier gebruikt; ik verstond er geen kut van. En aangezien mijn blu-ray geen ondertiteling (ook geen Engelse) heeft, heb ik bijna alle dialoog gemist terwijl ik toch best een aardig woordje Engels spreek. Met name bij die performance-stukken vond ik dat erg vervelend.
Niet direct een ramp, want naast de acteerprestaties is er zowel visueel als qua muziekkeuzes en vooral de combinaties daarin voldoende te genieten. Alleen wil je bij een Refn nog meer dan bij films van andere regisseurs worden meegevoerd in zijn flow, en dat gaat domweg niet als je scènes tot drie keer toe terugspoelt en het dan nog steeds niet verstaat. Daardoor blijf ik toch teleurgesteld achter.
Met bonuspunten voor Hardy's spel en de audiovisuele pracht kom ik op een 7 uit, naar boven afgerond. Maar de overtuigingskracht van zijn laatste drie films en vooral The Neon Demon heb ik nog niet in Refns eerdere werk kunnen vinden.
Lees verder op Cinema Interruptus
Van een Tour de Force kun je wel spreken. Wat een ge-wel-dig personage zet hij hier neer. Bronson is zowel gestoord als grappig. Met zijn smerige lachje. Die dansscène is dan ook om te gieren. De inzet spat van je scherm, zowel van Hardy als van Refn. Want ook audiovisueel is het weer genieten. Met het kleurgebruik wordt wederom niet ingetogen omgesprongen. Dat zijn we verder wel gewend van Refn, dus voor mij blijft dit toch de film van Tom Hardy.
Ruime 4*.
Ik ben al een tijdje fan geworden van tom hardy en ben zijn oude meesterwerken eens terug gaan kijken zoals locke en deze..
Echt hoe deze man de krankzinnigheid kan vertolken is zo prachtig. De bodypaint scéne zal mij voor altijd bijblijven.
Enige nadeel vind ik dat het voor mij halverwege beetje te langzaam ging. Daarna zat ik gewoon naar de best moments of bronson te kijken waarin Hardy echt in de huid zit van zo'n man.
Heerlijke film, prachtig geschoten en er vol met zwarte humor.
Deed me heel hard denken aan A Clockwork Orange ... Ik kan toch niet de enige zijn?
Het staat zelfs op de poster.
Wat mij opvalt is dat de inmiddels zeer populaire acteurs zoals Tom Hardy, Christian Bale en Michael Fassbender hun meest extravagante rollen neerzetten in het begin van hun carrière en deze vaak ook niet meer overtreffen. Hardy in Bronson, Bale in American Psycho en Fassbenders leukste rol is zowaar zijn rol in 300. Al daagt Fassbender zichzelf nog weleens uit met films zoals Shame. Maar de rest wordt vooral een beetje braaf.
Ook een iets minder populaire acteur zoals Eric Bana heeft eerst geschitterd in Chopper om dan te vervallen in brave rolletjes.
De enige die me is bijgebleven van 300 is Gerard Butler (Duh!). Die film ging over stijl en niet zozeer over karakters.
En natuurlijk Ewan McGregor in Trainspotting. Ja, Eric Bana in Chopper. Geweldig!
300. Die film ging over stijl en niet zozeer over karakters zeg je. Ik heb deze film al zo vaak gezien dat zelfs de karakters inmiddels iets extra's geven. Ik werd in het begin overruled door de stijl, maar nu niet meer.
Mooi vertelt overigens door Bronson zelf met een zwarte achtergrond, dan weer met een dodelijke blik kijkend in de camera, dan weer grijnzend als een gek, maar met zijn ogen knipperen doet hij zelden. En dan die stem en intonatie, heerlijk. Dito de moment dat hij op het toneel staat en zijn verhaal aan het publiek vertelt en meerdere personages zelf invult.
Me ook nog echt even in de echte Bronson verdiept, maar chapeau voor Hardy want hij flikt het echt met overtuiging. Geweldig geacteerd.
Vermakelijk, hilarisch, verontrustend.
Bronson blijft een van mijn favoriete films die niets aan kracht inboet. Ook tijdens mijn derde herziening werd ik wederom compleet omvergeblazen door Hardy's werkelijk fe-no-me-na-le spel. Meesterlijk, verontrustend, onderhuids huiverend broeiend en uitpakkend als een nihilistische mokerslag in het gezicht.
Wat Hardy hier laat zien is pure magie. Zijn invulling van Britain's most notorious criminal is om van te smullen - met zijn blik alleen al weet hij te imponeren - en smaakt naar meer. Natuurlijk is Bronson over the top, maar oh, wat is het een fantastische trip. Refn geeft Hardy de vrije teugel waardoor deze elke scène vult met zijn machtige intensiteit. Zalig om naar te kijken. Weer zat ik aan het beeld gekluisterd. De cinematografie is eveneens dik in orde. Refn's typerende stijlstempel is duidelijk aanwezig. En dan de soundtrack, soms bizar heerlijk gekozen.
Het leven van Michael Peterson kan onmogelijk in 92 minuten verteld worden. Daarvoor heeft de man een te dik en te divers dossier, maar Bronson schetst een goede impressie. Met het gebruik van de briljant vertolkte vaudeville, de documentaire-achtige, solistische vertelwijze en treffende, veelzeggende blikken weet Refn toch net wat meer inzicht te geven. Misschien te kaal voor sommigen. Ik vond het voldoende.
Van mij had Tom hiervoor een Oscar mogen ophalen. Een betere Hardy heb ik sedertdien niet meer voorbij zien komen - en dat wil heel wat zeggen van zo'n groot talent. Bronson is krankzinnig, ruw, gestileerd en hilarisch, dankzij een magistrale Hardy. In een woord: geniaal!
Wat mij opvalt is dat de inmiddels zeer populaire acteurs zoals Tom Hardy (…) hun meest extravagante rollen neerzetten in het begin van hun carrière en deze vaak ook niet meer overtreffen. Hardy in Bronson.
Bronson komt nou niet bepaald uit het begin van zijn carrière. Eerder op de helft, toen je dit bericht plaatste.
Hardy had o.a. al in Black Hack Down, Layer Cake, RocknRolla en Band of Brothers gespeeld. Wellicht doel je op een pure hoofdrol.
Bronson komt nou niet bepaald uit het begin van zijn carrière. Eerder op de helft, toen je dit bericht plaatste.
Hardy had o.a. al in Black Hack Down, Layer Cake, RocknRolla en Band of Brothers gespeeld. Wellicht doel je op een pure hoofdrol.
Oké halverwege... Maar zijn grote doorbraak moest nog komen. Laat ik het dan anders formuleren. De inmiddels zeer populaire acteurs hebben dit soort extravagante hoofdrollen vaak voordat ze doorbreken. Sommige acteurs breken natuurlijk nooit door, maar dat even ter zijde.

De rol van Bale in the Machinist vind ik overigens nog wat sterker dan in American Psycho. En Fassbender vind ik het sterkst in Shame (al genoemd).
Het zou zomaar kunnen dat bijvoorbeeld Jared Leto pas echt is gaan opvallen vanwege Requiem for a Dream. Al is zijn rol daar misschien niet bijzonder opvallend. Maar echt een hoofdrol voordat hij RFAD deed had hij volgens mij niet.
Dus de combinatie van je eerste hoofdrol, een excentriek personage tot leven moeten brengen en dat ook goed uitvoeren. De sleutel tot succes.

Tom Hardy speelt ijzersterk!
Niet heel lang geleden met een heel gaar hoofd in een slapeloze nacht opgezet: heb me suf gelachen.
Vandaag, omdat weinig scenes me nog écht helder voor de geest stonden, toch maar weer eens opgezet en wat denk je?
Heb me wéér, helemaal suf gelachen.
Tom Hardy is een zeldzaam begenadigd acteur. Hier combineert hij geanimeerd een imposante physique met een maniakale afwisseling van glimlachen en uitbarstingen. Je voelt de dreiging als hij zijn blik stoïcijns in de plooi houdt, omdat je nooit zeker kan voorspellen welke van de twee het wordt. Perfecte timing en beweeglijkheid op beide fronten.
Mooist aan Hardy vind ik vaak toch wel zijn spraak. De man is begaafd als het gaat om spraak en expressie compleet te integreren en transformeert vaak zijn hele ‘oral posture’ om het kracht bij te zetten:
Zijn beheerste bouwvakkers-Welsh in Locke, dat potige doffe Amerikaans van Bane en zelfs het slangachtige gegrom uit The Revenant. Voor die twee laatste werd hij veel bekritiseerd wegens onverstaanbaarheid maar hij geeft er zijn personages zo veel meer diepte mee.
Ook Bronson blaft en schreeuwt en piept en zucht. Zelfs als hij de vrouwelijke helft van zijn mimespeler opvoert, hoor en zie je de Bronson-versie van een vrouwelijke mimespeler. Om over die snelle wisselingen nog maar te zwijgen. Zó indrukwekkend.
Refn is wat gespleten in zijn soundtrack (disco en jaren 80 synths vs klassiek) en ook het spel met camera en kleur staat hier nog in de vingerverf maar hij weet de film vlot genoeg aan te kleden. Verder is dit gewoon een one-man show voor Hardy. 4*
Hardy is in mijn ogen wat overgewaardeerd, maar speelt hier sterk. Ook al staat ie de helft van de tijd in zijn blote leuter te knokken met cipiers. Hij roept, hij tiert en siert de film. Qua humor is het niet mijn ding. Ik lach sowieso veel minder tijdens film dan in werkelijkheid omdat de spontaniteit vaak duidelijk ontbreekt.
Ook inhoudelijk wordt er niet al teveel uitgewerkt. Het is meer een audiovisuele trip zoals we dat ondertussen wel kennen van Refn. Al is deze toegankelijker dan Valhalla Rising en Only God Forgives.
O ja, bestaat er al een drankspel per keer dat er 'cunt' gezegd wordt in de film? Wat mij betreft een aanrader als je, ik doe een gokje, een film als Trainspotting ook geweldig vindt.
Dat is ook nodig, want Winding Refn is vooral stylistisch met de film bezig en gooit er allerlei audiovisuele referenties in. Maar hij vergeet om er een coherent verhaal van te maken, waardoor de film bij vlagen langdradig en onsamenhangend aanvoelt. Deze film was meer gebaat bij een andere/klassiekere verhaalvertelling. Hoe goed was de film geweest als we geen briljante Hardy hadden gehad?
Bronson is een geslaagde film en weet te vermaken dankzij een niet minder dan briljante Hardy. In zijn latere films (Drive, Only God Forgives en The Neon Demon) heeft Winding Refn verschillende thema's en scripts uitgekozen waar zijn stijl van filmmaken veel beter bij past en wat uiteindelijk in mijn ogen ook veel betere films zijn geworden dan Bronson.
3,5*