Meningen
Hier kun je zien welke berichten houbi als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Albert - Warum? (1978)
Het klassieke verhaal van een outsider, hier een mentaal gehandicapte man, die weigert te buigen voor de al dan niet ongeschreven wetten van een gemeenschap en daar een hoge prijs dreigt voor te moeten betalen. Rödl verbond realisme aan visuele poëzie en werkte met niet-professionele acteurs.
Albert - Warum was inderdaad het “eindwerk” van Josef Rodl aan de Hogeschool voor Film & TV te München in 1978. Toch wel een erg veelbelovend debuut.
Helaas... Enigszins jammer dat hij in zijn verdere carrière vooral koos voor TV producties, zoals een aantal regies voor de destijds bekende Duitse krimi Tatort.
Altiplano (2009)
Deze Arty-Belgische productie scheert toch wel erg hoge toppen
Enkel voor de liefhebbers...??
Naar mijn mening een stilistische en kunstzinnige film die, zelfs in de internationale filmwereld, behoorlijk uniek mag worden genoemd.
Hij valt ook moeilijk met andere films of genres te vergelijken; tenzij misschien met 'Khadak', de vorige van het duo Peter Brosens & Jessica Woodworth.
Voor Altiplano dompelde dit duo zich onder in het leven, en vooral in de mystiek die onder de Peruaanse bevolking van het Andes-hooggebergte leeft.
De beelden, muziek, soundscapes, dialogen en vertolkingen smelten samen tot een monumentaal geheel.
Elk beeld of shot is bijna een gestileerd kunstwerkje op zich.
Werkelijk verbluffend.
Achteraf sla je vanzelf aan het mijmeren: over de betekenis van de slotbeelden, over normen en waarden, over de immense ravage die de (Westerse) mijnbouwbedrijven in de Andes aanrichten, enz...
'Altiplano' staat garant voor een visueel hoogstandje!
Een bijzonder lyrische, poëtische en indringende film.
Uniek door zijn kunstzinnigheid!
Ik ben er alleszins zwaar van onder de indruk.
Een visueel gedicht!
Baal (1970)
Deze film is gebaseerd op Bertolt Brecht’s eerste (?) geschreven toneelwerk. Maar nu blijkt dat Brecht’s stuk, van origine reeds een bestaand 19de-eeuws soldatendrama was. (de mosterdtheorie)
In deze Baal-filmversie wordt de militaire protagonist van weleer vervangen door een anarchistische dichter (RWF) die met alles en nog wat in conflict ligt, en de gevestigde waarden en normen in onze maatschappij in vraag stelt... euh... zeg maar gerust: er zo hevig en zo hatelijk als mogelijk tegen te keer gaat.
De destijdse schandaalfilm BAAL van Schlöndorff met RWFassbinder in de hoofdrol, werd geproduceerd voor de Duitse televisie. Onmiddellijk na de allereerste TV-uitzending in 1970 stelde Brecht’s weduwe (Helene Weigel) haar veto tegen verdere uitzendingen. Zij haalde haar slag thuis en de film werd ogenblikkelijk verbannen naar de diepste krochten van de kelderarchieven.
Ruim 40 jaar later, na zware en uiterst complexe onderhandelingen tussen de betrokken partijen, is men er eindelijk in geslaagd de originele film terug vrij te geven. De gerestaureerde versie kreeg tijdens de Berlinale in 2014 zijn 2de première en wordt/werd in juni 2016 ook een 3-tal keer vertoond in de bioscoopzalen van het Filmmuseum te Brussel.
Baby Snakes (1979)
Schitterende en sublieme rockumentary!
Eén van de talrijke virtuoze werken van het fenomeen Zappa, uitgebracht in eigen beheer.
Talrijke grote muziek & filmmaatschappijen weigerden destijds dit project te financieren.
… Huh… Freedom of speech??
Dit is een ABSURDISCH GENIAAL meesterwerk uit Zappa’s Hoogmissen.
Ctfr: “A movie about people who do stuff that is not normal”
Okee, maar voor de Zappa fans is dit: “When music becomes Art”
Koester deze zinderende parel!
Balibo (2009)
Schrijnende tragedie.
Dat dit immense drama in feite is ontstaan door de Anjerrevolutie in Portugal maakt het voor ons Europeanen des te pijnlijker. (koloniën problematiek)
Ook hier kleeft weer bloed aan onze handen, al is het ‘maar’ door halsstarrig een andere kant op te kijken tijdens Oost-Timor’s prille onafhankelijkheid en vooral tijdens en na de wrede Indonesische inval.
Over de film zelf: hij tracht een kritische kijk te geven maar slaagt hier naar mijn mening maar zelden in.
Enkel het laatste kwartier is echt onthutsend.
Duidelijk een low budget met matige tot zwakke acteerprestaties, beeldcomposities, enz…
Jammer, maar ondanks dit is het toch een aangrijpende dramatische film.
Brasier Ardent, Le (1923)
Alternatieve titel: The Burning Brazier
Vertoning in Cinematek Brussel op 23/08/14 en 31/08/14.
Cfr. “Dit surrealistisch-extravagant drama rond de rusteloze Slavische ziel behoort tot Mosjoukine’s beste films."
Deze - onbekend is onbemind- film uit het oeuvre van avant-gardist Ivan Mosjoukine wordt slechts zelden vertoond. Filmfanaten, die ook de prenten uit de beginjaren (hoog) weten te waarderen, kunnen alvast genieten van een aantal memorabele en fascinerende scènes.
Tijdens de film kreeg ik echter het nare gevoel: dit is gokken op twee paarden.
Waarom? Na de diep imponerende aanvangscènes, boordevol mystiek (droomscène), blijkt dat naarmate Le Brasier Ardent vordert, je uiteindelijk naar een romcom zit te kijken. Dit heen en weer geswitch tussen mystiek en romcom kon mij niet echt bekoren! Ik heb wel regelmatig met grote ogen vol bewondering zitten staren naar de mooie mise-en-scenes, beeldcadrages, theaterdecors, grijsbalans met oog voor detail in het zwart en in het wit… Ik kan het ook niet verhelpen… I adore that kinda shit!
Sommige bronnen vermelden nog dat Mosjoukine hier 5 verschillende rollen speelt, anderen beweren zelfs 11. ‘tZou kunnen, maar ik heb ze niet geteld! Want mocht ik deze man ooit op straat tegen het lijf lopen, zelfs dan zou ik hem nog niet herkennen
Ondanks zijn imitaties van Buster Keaton’s Deadpan-expressies valt dit werk van Mosjoukine niet te vergelijken met het amerikaans icoon vd Stille Film. Surrealistische fragmenten, of beelden in hun ‘negatief’ weergeven, enz… vindt je bij Keaton niet terug. Die had uiteraard andere kwaliteiten!
Dit was mijn eerste kennismaking met Mosjoukine’s prachtige cinematografie. Deze regisseur (tevens acteur en scriptschrijver) uit ver vervlogen tijden, is allicht één van de velen die in de diepe vergeetput zijn gesukkeld. En daar geraak je helaas nooit meer uit!
Of…?
Voor de ‘enkelingen’ die meer over deze film en Mosjoukine willen weten, hier enkele verwijzingen:
Filminfo & DVD box. (by Dave Kehr – The New York Times)
Russian Emigrés in Paris 19...
Silent movies – Review posted by Treguard en Rhyolite:
Voorbeelden en weetjes over Mosjoukine & Le Brasier Ardent.
Mad Dreamscene uit ‘Le Brasier Ardent’ op You Tube.
Comédie du Bonheur, La (1940)
Alternatieve titel: La Locomotive du Bonheur
DVD-R...? Het zou kunnen, ik heb er geen idee van.
Er bestaan zeker nog originele filmcopies in 35mm formaat want La comédie du bonheur wordt in mei 2016 een 3-tal keer op het grote doek vertoond in het Brusselse filmmuseum in de cyclus “In Memoriam”. (zonder ondertitels en 100min)
De transformatie van een rijke bankier in een orakelende apostel.
Een in Italië (Scalera Studios, Rome) gedraaid komisch drama gedomineerd door heer en meester Simon, met dialogen van Jean Cocteau. De eerste filmrol van Louis Jourdan.
Event, The (2003)
The Event gaat niet alleen over homo's en aids, maar vooral over de vraag of een individu over zijn eigen leven mag beschikken, eventueel tegen de wetten van de maatschappij in. Deze film biedt geen hapklare antwoorden, maar laat ons nadenken over de problematiek die mogelijk grote gevolgen kan hebben voor ons eigen oordeel.
Olympia Dukakis... adembenemende acteerprestatie! Groots!!
Expendables, The (2010)
Wie eens een typische jaren 80 actiefilm wil zien zit goed.
Met The Expendables tracht Stallone dit genre te reanimeren dat hem destijds groot maakte.
Verwacht geen cinematografische hoogstandjes!
Wat je te zien krijgt zijn oorverdovende kogelregens, ontploffingen, vrolijk in het rond vliegende afgerukte armen en benen, enz…
Naar mijn mening, actie zonder spanning. Ik voelde ze alleszins niet.
Driedubbelgespierde acteurs die levenswijsheden uitspuwen als “ik weet een goed mes wel te waarderen” en meer van dat fraais, vond ik wel leuk!
Echter… Twee mooie scènes springen eruit: de 'Slivovitsj'-monoloog van Mickey Rourke , en het moment met Sly, Schwarz en Willis. Heerlijk.
En voor de rest… dekking zoeken
Een door testosteron opgepompte actieprent.
Allicht een absolute aanrader...
For (action) lovers only.
Fanny och Alexander (1982)
Alternatieve titel: Fanny and Alexander
Ben het eens met alle lovende reacties.
Ook naar mijn gevoel… een parel van een film!
Bergman op zijn allerbest.
Echter… na de zoveelste kijkbeurt twijfel ik nog steeds om voor de volle 5 te gaan.
Ik blijf de scène “in” de kanselarij een beetje ondermaats vinden. (de kinderen ongezien in de kist verstoppen)
Het magisch mooie wat in alle andere scenes wordt getoond is er, naar mijn gevoel, nu net niet.
Te ongeloofwaardig? Te fantasierijk? …??
Bergmans’ uitwerking van deze scène heeft op mij alzo een licht storend effect.
Telkens weer kost het mij na deze scène eventjes moeite om opnieuw in het filmritme te geraken en vooral in het betrokkenheidgevoel dat zo nadrukkelijk aanwezig is in deze film. Alles was zo geloofwaardig, zelfs de fantasy’s, en door deze scène… alles weg?
Uiteraard zal Bergman dit zo bewust gedaan hebben.
Om welke redenen dan ook.
Als overgang naar de verboden deur? Alexanders’ fantasy-dream?
Of… Om iemand zoals mij te laten zeuren over details?
Diep imponerende prachtprent!
Florentina Hubaldo, CTE (2012)
McSavahBedankt voor het complimentje!
Ik zag de marathonfilms uit het Diaz oeuvre enkel met een voorafgaande inleiding en slechts één keer. Een eventuele tweede keer zal zeker niet voor de eerstvolgende jaren zijn! (Q&A alleen bij Norte voorzien, niet aan mij besteed, kroegbezoek) Ik wens jullie voor 2016 een spoedige Florentina Hubaldo CTE bioscoopvertoning toe, met of zonder inleiding
Succes en tracht er van te genieten!
Gladiator (2000)
Magistraal verbluffende spektakelfilm.
Het dient gezegd: Ridley Scott is in zijn opzet geslaagd!
De veldslagen zijn spectaculairder opgevoerd dan in welke andere historische film ook. De weergave van het oude Rome met o.a. de schitterende scenes in en rond het Colosseum zijn zinderend en de vele gevechtscenes in de arena lijken wel levensecht. De film verveelt geen seconde. Naast een boeiend verhaal biedt de film ook een redelijk accuraat beeld van het Romeinse Keizerrijk in het begin van haar vervalperiode.
Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson (2008)
Alternatieve titel: Gonzo
Waaaw!
Hunter S. Thompson, allicht de rock-'n-rollste aller journalisten, zal door velen vooral herinnerd worden zoals hij in 'Fear and Loathing in Las Vegas' door Johnny Depp werd neergezet: als een op hallucinogeen spul gedijende en wartaal mompelende crazy man in een vreemdsoortig safaripakje.
Een tegelijk grappige en zielige karikatuur.
We worden oa meegevoerd naar het hoogtepunt van de jaren zestig, begin seventies, toen Thompson vooral in het Magazine ‘Rolling Stone’ furore maakte als één van de grondleggers van de gonzo-journalistiek; een literaire manier van verslaggeving waarbij de ware feiten gemixt met complete verzinselen tot een uiterst geloofwaardig en kritisch verhaal worden versneden.
Aan de hand van archiefopnamen, nooit eerder vertoonde homemovies, ingesproken tapes, nagespeelde scènes, schetst 'Gonzo' een levendig portret van de excentrieke Thompson als doorgedraaide junk, wapenfreak, tragische nar, enz.. en alzo steeds meer de gevangene werd van zijn zelfgeschapen imago!
De trieste, latere jaren worden in vogelvlucht afgehandeld, wellicht omdat het verhaal bekend is en er ook weinig nieuws over te melden valt.
Kritisch is 'Gonzo' zeker niet.
Gibney, onmiskenbaar ook een fan, wil aan ons allen de dolle reporter laten herinneren als een kleurrijk personage uit een al even kleurrijk tijdsgewricht.
En dat is uiteraard zijn goed recht!
Aan allen die problemen hebben met “Fear & Loathing…” Deze docu geeft hopelijk een verduidelijking.
Aan de fans van “Fear & Loathing…” Een postuum eerbetoon aan jullie held.
Een rebelse geest op zijn wildst.
Idiot (2003)
Alternatieve titel: De Idioot
Op de DVD-Box prijken volzinnen als: “Een visueel verbluffend kostuumdrama” , “Een overweldigende Russische cast” en meer van dat fraais.
Na het bekijken van deze “turf” voelde ik mij echter zwaar belazerd en vooral immens ontgoocheld.
Ik vind dit een ondermaatse Russische TV verfilming die nergens in de buurt komt van “Visueel verbluffend enz...” Integendeel, de meeste scènes zijn gedraaid in krakkemikkige en aftandse Tv-studio’s en spelen zich af op zolderkamertjes en andere oubollige locatieruimten. Storend en vooral ongeloofwaardig, daar het verhaal zich situeert onder de destijds “Elite bevolking van St. Petersburg.”
In deze verfilming valt er eveneens gèèn greintje ‘grandeur’ te bespeuren, zoals bijvoorbeeld een scène uit Sokurov’s film The Russian Ark.
Neen, deze verfilming van Dostojevski’s literaire klassieker: De Idioot, zal mij nooit kunnen bekoren.
Inception (2010)
Participeren in een droom in een droom in een droom enz…
Op zijn minst een zeer intrigerend gegeven.
Een trip doorheen het mysterieuze onderbewustzijn.
Nolan’s Inception bevat talrijke adembenemende visuals.
Bij momenten zelfs verbluffend.
Waarom dan slechts 2 sterren?
Een thriller waar je ook mag bij nadenken.
Prima denk je dan, maar na de -tigste ontploffing had ik er wel genoeg van... en toen moesten er nog talrijke ontploffingen en schietpartijen volgen.
Voor de talrijke liefhebbers van dergelijk akieschouwspel is deze film een gegarandeerde “All Time Favourite”
Zeer spectaculair, maar… helaas niet mijn ding.
Midnight in Paris (2011)
Zoals Allen vaak vermeldt in interviews is Parijs de stad waarin hij zou willen leven na zijn geliefkoosde New-York.
Welnu... De Franse hoofdstad met zijn typische ‘joie de vivre’ heeft de man blijkbaar terug in topvorm gebracht.
Deze film barst van schitterende scènes en sprankelende dialogen.
Ook zelden zo een betoverend mooie nostalgische stadsbeelden mogen aanschouwen als in deze prent.
Wederom een parel van een Allen-film, bij momenten zelfs briljant.
Mr. Nobody (2009)
Sper je zintuigen wijdopen, haal nog eens heel diep adem en duik in de sci-fi dreamriver die 'Mr. Nobody' is.
De kans is groot dat je de reis van je leven zult maken.
De Belgische cineast, wiens verbeeldingskracht (na Huitieme Jour) enkel maar lijkt te zijn toegenomen, laat je weinig keuze: óf je laat je meedrijven, óf je blijft aan de kant staan.
'Mr. Nobody' tilt je op en blaast je als een veertje heen en weer tussen heden, verleden en toekomst. Tussen jeugdverwachtingen en bittere ouderdoms melancholie.
Af en toe wil je op de still-knop duwen, omdat je je even wil vergapen aan de zoveelste betoverende beeldcompositie.
Prachtig!
De jubel wordt nog vergroot door de goedgekozen muziek: Buddy Holly, Pixies, Satie, Fauré, The Chordettes, enz… en door een stel schitterende acteurs.
Naar mijn mening… Parel van een film!
Voor de rest is alles reeds prachtig beschreven in de voorgaande recensies.
Mustang (2015)
Deze film maakt deel uit van een nogal prestigieuze Cannes-selectie “La Quinzaine des Réalisateurs 2015” en kreeg op 3 juli 2015 een speciale vertoning in Flagey-Studio 5 te Brussel n.a.v. 40 jaar Cinéart.
Vijf jonge zussen stellen de grenzen die hen worden opgelegd op een uitdagende wijze in vraag. Hun immens verlangen naar vrijheid is de drijfveer om met oude tradities te breken. (zoals gearrangeerde huwelijken, enz.)
Door de speelse maar aangrijpende manier van verhaalvertelling klaagt de film op indringende en intelligente manier een samenlevingsvorm aan, die door middel van een uiterst conservatieve moraal de sociale orde in stand tracht te houden, vooral binnen de leefwereld van jonge meisjes.
Of de balans in deze film wel of niet in evenwicht is? Ons Westers brilkijkgedrag geeft de vrijheid aan iedere kijker om daar zelf een persoonlijk oordeel over te vellen. De talrijke docu’s en filmen over dit onderwerp zijn nog amper bij te houden. Dus aan verwijzingen of vergelijkingen naar andere producties geen gebrek, ze zullen weer welig tieren.
Doch... Deze Mustang heeft een extra troef: de actrices!
Een pluim voor de sublieme casting want... deze vijf meiden acteren met een naturel...
Om dergelijke glansprestaties met zoveel flair te brengen op een zo jonge leeftijd, is niet voor iedereen weggelegd. In de herfstperiode volgt er allicht een 2de of 3de herziening met allicht een andere impact.
Cfr. De in Ankara geboren cineaste Deniz Gamze Ergüven ging aan het Fémis studeren na haar master geschiedenis behaald te hebben in Johannesburg. Haar korte afstudeerfilm Bir Damla Su werd geselecteerd voor de Cinéfondation en voor Locarno. Aan kennis en talent ontbreekt het haar duidelijk niet. Ze schreef het scenario van Mustang in samenwerking met Alice Winocour.
De soundtrack/scapes zijn van baardman Warren Ellis (yep, die van Nick Cave & the Bad Seeds, Grinderman, ...)
Ondanks enkele ‘over the top’ voetbalscènes, een erg sterke debuutfilm.
Mijn applaus gaat vooral naar die vijf onbekende talentvolle meiden die hier even een poepje laten ruiken aan al die gerenommeerde acteurs en castingbureaus.
Dat het moge stinken!
Mystère Picasso, Le (1956)
Alternatieve titel: The Mystery of Picasso
Zeer fascinerende docu over Pablo Picasso "in actie".
Je ziet zijn kunstwerken ontstaan vanaf de eerste lijnstrook en de camera blijft dan filmen tot en met de definitieve voltooiing.
Een waarlijk hallucinant gebeuren!
Kijken! Want dit valt niet te omschrijven.
Clouzot draaide dit schouwspel deels zwart/wit en deels in kleur.
Voor zij die van citaten houden...
Deze docu werd destijds door François Truffaut, één vd grondleggers vd Nouvelle Vague cinema, omschreven als "een film die alles overtreft wat ooit rond kunst werd gemaakt"
We zijn nu een halve eeuw verder...
... naar mijn mening ...
Dit is en blijft een meesterwerk!
New World, The (2005)
Een zeer bijzondere poëtische film, die naar mijn mening zeker meer dan de moeite waard is om gezien te worden!
Malick’s maniakale perfectionisme komt, net zoals in zijn drie vorige films, weer ruim aan bod. Fascinerende natuur beelden, filosofische beschouwingen met lyrische voice-overs zijn nu eenmaal mans handelsmerk en spelen een grote rol in zijn films.
Door sommigen verguisd… door anderen bewierookt.
Voor mij… een prachtig staaltje cinematografie
Oh, Uomo (2004)
Alternatieve titel: Oh! Man
Oh, Uomo
Ontnuchterend en verlammend portret van de menselijke vernietigingsdrang op basis van found footage over de gevolgen van WO I. Activeert het zien van deze oorlogshorror ons geweten, of werkt het eerder afstompend?
Net als in al hun overige films, versnellen en vertragen de regisseurs de quasi eindeloze stroom archiefbeelden. De spontane humaniteit van deze beeldenstroom wordt vooral aangewend om de menselijkheid in de 20ste eeuw in vraag te stellen.
Voor een 35 mm projectie kon je op 13/02 in CINEMATEK terecht. (werd in BOZAR enkel op video vertoond)
In samenwerking met ERG & BOZAR kwamen Yervant Gianikian en Angela Ricci Lucchi, op uitnodiging van “Ecole Supérieure des Arts”, van 05/02 tem 28/02/2015, hun werken voorstellen in Bozar en Cinematek te Brussel.
Plus Belles Escroqueries du Monde, Les (1964)
Alternatieve titel: The Beautiful Swindlers
Zeven jaar later.
Een kleine aanvulling op de immer leuke schrijfsels van pippo il buffone.
Les Plus Belles Escroqueries du Monde. (1963)
CINEMATEK – Vertoning op 16 augustus 2018.
ZW / OND: NL / 134'
Te lezen op het twee-talige informatieblad dat voor de filmaanvang werd uitgedeeld.
Enkel op de NL-talige info kon je oa lezen: “Bij een recente restauratie liet Polanski zijn deel verwijderen, maar het is hier nog aanwezig.”
NB / ST: NL / 134'
Enkel de Franstalige informatie vermeldde Godard’s verwijderde scenes. “Lors de sa sortie en 1964, cet hommage à la filouterie ne comprenait que 4 épisodes, celui de Godard ayant été retiré à l'époque.”
Beide info’s zijn uiteraard correct.
Mijn babylonisch België, heerlijk land
In deze 134 minuten versie zijn alle delen Franstalig nagesynchroniseerd.
Al wordt de film met NL ondertitels aangekondigd… Enkel Polanski’s deel en het Eifeltoren gedeelte zijn volledig NL ondertiteld. Het kunstgebit gedeelte slechts nu en dan. Al de andere gedeelten zijn nog steeds zonder NL ondertiteling.
Omdat elk aftitelingblad amper een 0.5 seconde in beeld bleef , heeft er iemand een idee welke regisseur de begin-, eind-, en tussenscènes draaide? Ik bedoel dus de inspecteurs met hun lange regenjassen die in de donkere bootruimte op een oude scheepswerf eigenlijk de 5 delen aan elkaar praten en inleiden? Ik heb er alleszins geen enkel idee van. pippo il buffone misschien?
Reine Margot, La (1994)
Alternatieve titel: Queen Margot
Patrice Chéreau, een theater- en operaregisseur verloochent zijn achtergrond in deze prent niet.
“La Reine Margot” is opera op film en wordt uiteraard ondersteund door een prachtige soundtrack!
Net als in Dumas’ roman laat dit historisch drama geen spaander heel van het Franse Hof ten tijde van de Bartholomeusnacht.
In vergelijking met tal van andere historische films worden de machtsverhoudingen, intriges, slachtpartijen, enz... toch wel op een zeer bijzondere manier in beeld gebracht. De camera blijft vaak zeer dicht bij de personages waardoor een enorme intensiteit ontstaat. De uitstekende acteerprestaties doen de rest.
Een land verscheurd door religieuze oorlogen... het blijft brandend actueel.
Nog steeds slagen we er niet in om ons van deze gruwelijkheden te bevrijden.
“...Killing in the name off...”
Naar mijn mening: Chéreau’s “Reine Margot” en Kapurs’ “Elizabeth” zijn beiden historisch niet geheel correct maar... het zijn wel net deze twee films (in de categorie Historisch) die mij overdonderden en een overweldigende indruk nalieten.
Requiem for a Dream (2000)
Asoluut meesterwerk van Darren Aronofsky.
Requiem For a Dream is een zeer intense film die mede door de schitterende montage en prachtige soundtrack, met een rotvaart door je hoofd raast en... waar je mentaal uiteindelijk aan het einde van je Latijn komt! Volledig van je melk. Waarom zou je hem dan moeten bekijken? Omdat het ongetwijfeld het meest begeesterende en confronterende uurtje bewegend beeld uit je dagdagelijks leventje zal zijn.
Schpountz, Le (1938)
Alternatieve titel: Heartbeat
Voor tijdsfanaten: ik zag gisteren de gerestaureerde versie in de bioscoop. De tijdsduur van deze versie bedraagt 127 minuten.
Pagnol trekt hier van leer tegen het wereldje van de zevende kunst, maar besluit toch -typisch Pagnoliaans- met een optimistische noot. Fernandel is een naïeve dorpsjongen die filmster wil worden, in de grap van een filmploeg tuint, wreed ontgoocheld wordt, maar uiteindelijk toch roem kent.
Tree of Life, The (2011)
De nieuwe van Malick…
Ik zag hem vandaag voor de 2de maal.
Een soort scheppingsverhaal met veel symboliek.
Over leven, dood, liefde, familierelaties, geloof, enz…
Wederom een film die zéér uiteenlopende meningen zal veroorzaken!
‘kWeet niet hoe dit in andere landen verloopt maar bij ons in Belgie (Kinepolis Hasselt) wordt net voor de film aanvangt een bericht getoond dat Malick al sinds midden jaren ‘70 bezig is met het idée van deze film uit te werken.
Vreemd en vervelend, want uiteraard zijn je verwachtingen dan torenhoog gespannen en dat geeft meestal een nefast oordeel.
Malick’s typische filmkenmerken -fotografische beeldenpracht met voice overs- komen weer ruim aan bod.
Dit poetisch drama verlangt meer dan ooit een kijker die meedenkt en zijn eigen betekenis kan toekennen aan de beelden en voice-overs.
Maar… sommige beeldfragmenten…... daar heb ik het in deze Tree of Life toch moeilijk mee.
Dit nare gevoel had ik in al zijn vorige films zeker niet. Integendeel.
Enkele voorbeelden:
- * Het fragment met de dinos… ...‘kVond het ongeloofwaardig en zeer bevreemdend om zien, toch in een Malick film, dat hij deze pre-historische dieren opvoert om aan te tonen dat overheersing versus onderwerping van alle tijden is, en -naar mijn mening- een technisch zwakke dino-uitvoering anno 2010.
- * Talrijke prachtige beeldfragmenten... … maar zeer vaak had ik de indruk dat er bijvoorbeeld in films als Koyaanisquatsi deze soortgelijke beelden (om het woord identiek niet te gebruiken) al zaten, zelfs vele malen imposanter!
- * Idem met talrijke natuur- en onderwaterbeelden: Onderwatershot vd Hamerhaaien, Kwallen, enz…(Identieke??) soortgelijke beelden in de docu’s Earth, Oceans, Sharkwater enz,
- * Enz… Vreemd, want bij de aftiteling wordt nergens naar deze films of docu’s verwezen.
Let wel, ik vind deze, net als zijn vorige films, technisch briljant. Tevens een schitterende Klassieke muziek soundtrack, subliem acterende kindacteurs, enz…
Maar… aan mijn hooggespannen verwachtingen werd na 2 kijkbeurten helaas nog niet voldaan.
De enorme emotionele impact die The Thin Red Line op mij had, is er (momenteel) nog niet.
Een derde kijkbeurt is een beetje van het goede teveel.
Da’s voor llater als ie hopelijk op Blu-ray veschijnt.
Voorlopig: een dikke 3,5 tot een kleine 4.
Vie de Famille, La (1985)
Alternatieve titel: Family Life
Fransman . “La vie de famille “. Ik ga mij aan een éénmalige poging wagen, want deze reactie nam al een dagje tobben in beslag! Wat kan ik mij nog herinneren?
Het is al sinds de zomermaanden in 2015 geleden dat de Jacques Doillon retrospectieve werd vertoond in Brussel. Achteraf kan ik stellen dat de films die ik toen zag, steeds hetzelfde thema behandelden: “verstoorde- of gebroken relaties”. Tevens erg opvallend in alle films waren de uitgebreide dialogen. (je citaat: Franse ziekte) Mij kon het echter bekoren. Al blijft er wel een vreemdsoortig nasmaakje opborrelen: het lijkt wel een obsessie voor Doillon om al zijn films vol te proppen met oftewel discussies en gepraat, of met vreemd aanvoelende monologen. (je citaat ‘oeverloos gelul’: kan ik ergens begrijpen!). Het zal je misschien verwonderen, maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat alle filmlocaties door Doillon op voorhand zorgvuldig worden uitgekozen. Bron: het werd vermeld tijdens de retrospectieve op een Q&A over belichting en beeldcadrages. (je citaat: gebrek aan aandacht ivm beeld en locaties)
Indien die kenmerkende Doillon-filmstijl je filmbeleving zodanig dreigt te verstoren of zelfs te verpesten, dan is een lage quotering uiteraard correct en terecht.
Zelf zal ik ook nooit een grote liefhebber worden van deze regisseur en zijn films, maar in Doillon’s oeuvre zijn er vier films uit de periode 1980-1990 die ik erg weet te appreciëren: La fille prodigue, La pirate, La puritaine en La vie de famille.
Mijn quotering: drie sterren (3*)
Het is pas bij het zien van ‘La fille prodigue’ uit 1981 dat er bij mij een eerste vonk oversloeg. Het verhaal is vergelijkbaar met ‘Vie de famille’ maar heeft een incestueuze insteek. Toch gaat mijn voorkeur naar Vie de famille dankzij een subliem acterende Mara Goyet die op 12-jarige leeftijd schitterend weerwerk biedt tegen de ervaren Sami Frey, die ik in tegenstelling tot je kritieken hier wel een erg sterke rol vindt neerzetten. Bij momenten leken het wel echt vader en dochter. Kindactrice Mara had geen familiale banden met Sami Frey maar was de dochter van Jean-François Goyet. Als Mara’s vader was hij Doillon’s vaste medewerker bij het schrijven vd scenario's
Autobiografisch? Dat wist ik niet, al zou het best kunnen… Doillon was in de jaren ’80 de vaste partner van Jane Birkin.
Misschien. Neen en ja.
Het ligt er aan hoe je als kijker de eindbeelden interpreteert tov wat er vooraf ging.
Daarom blijf ik het ook een goed (3*) verfilmd “Coming of Age” verhaal vinden.
Gedurende het gehele filmverloop stel je in feite vast dat “hoe hard de verschillende generaties ook hun best doen”… toch vinden ze geen van allen een oplossing om tot een vertrouwelijke manier van communicatie of wederzijds begrip te komen.
Tot hier klopt je stelling dat de personages nog net zo ver stonden als bij aanvang.
Maar op het einde van de film slaat plots alles om.
Door middel van zelfgemaakte videoberichten onderling uit te wisselen ontstaat er eindelijk een oplossing om in alle vertrouwelijkheid (of wederzijds begrip) met elkaar te communiceren over de zaken die hun echt dwars zitten.
Hier beleven de personages een 180° ommekeer. Zelfs de oude barrières zijn verdwenen.
Of het geldt voor alle kijkers… ?
Om mij 2,5 jaar later -als veelkijker- deze film nog in detail te herinneren, dat lukt me niet meer. Enkel met grote moeite slaag ik er nog in om een aantal belangrijke fragmenten voor de geest te halen. Waarbij ik me dan weer de vraag stel: “Komt het fragment wel uit deze film?”
Het wordt vaag en mistig in mijn hoofd.
Tja, ouder worden… het doet vreemde dingen met een mens
White Lightnin' (2009)
Deze film trof mij als een mokerslag!
White Lightnin neemt je mee naar de krochten van verslaving en waanzin.
Vuig en voos.
Horror en tragedie.
Een nachtmerrie!
De rol van Jesco White wordt schitterend vertolkt door een werkelijk adembenemende Edward Hogg. Ik kende hem niet, maar… wat een revelatie.
Wat een talent. Supertastic!
De beelden zijn afwisselend in zwart-wit en in vreemde bleke, fletse kleuren, met hier en daar enkele accentuerende kleurtinten.
Mede door Hazel Atkins’ bizarre maar sublieme soundtrack en door de snelle montage met relatief korte scènewisselingen, raast het verhaal met een enorm tempo van verschrikking naar verschrikking.
Kijk en huiver!
Ik ben alleszins nog steeds KO