Mustang (2015)

Wow, ik ben het alleen niet eens met je vergelijking, kort lontje much?

Ik vond je reactie kansloos, heb ik daarom een kort lontje? Nee, dan had ik het in caps lock gezet met 10 uitroeptekens erachter.

Vind de argumenten van Keukenzout best wel hout snijden.

The Virgin Suicides is niet veraf, daar zijn we het er (bijna allemaal) mee eens. Hetzelfde thema, de verstikkende invloed van conservatisme op de jonge levenslust, kon zonder probleem toegepast worden op een andere cultuur. Religie speelt hier geen rol. Ik vond Mustang nog best hoopvol, gezien de afloop, en het blijft natuurlijk een mooie metafoor. Het huis wordt ingericht als een gevangenis, met hoge muren en tralies, en het conservatisme dat elke uiting van geluk in de kiem smoort, is een sluipmoordenaar... de tegenstelling tussen de mooie natuur met groene bossen en fluitende vogeltjes steekt sterk af tegen de apathie dat zich stilaan meester maakt van de meisjes. Ook ik vind het een OK film, maar bereikt niet de diepgang van Virgin Suicides en heeft qua uitwerking geen echte hoogtepunten. Een 3,5* lijkt me persoonlijk net iets teveel.

Virgin Suicides is voor mij even geleden, maar die heb ik op een zesje staan. Zonder eerlijke vergelijking vond ik deze toch echt stukken beter. Maar ja, is niet eerlijk.

Het was sowieso geen kansloze post Teejey, het was een net geformuleerde interpretatie, geheel zonder aanval in jouw richting.

Als ik je niet een beetje zou kennen, had ik je ook een Mr. Grumpy Face toebedeeld

Sorry dat het zo overkwam dan, ik voelde me niet aangevallen en aanvallen was mijn bedoeling ook zeker niet. Het enige wat ik dacht/denk was: 'hoe zijn deze films nou niet vergelijkbaar?' Ben het helemaal met Filmkriebel eens trouwens, in het geval dat hij het beter verwoord, maar laten we erover ophouden dan.

Nou, iemands mening kansloos noemen is op z'n zachtst gezegd een beetje gek, aanval of niet. Ik heb ook nooit gezegd dat de films niet vergelijkbaar zijn.

Anyway, ik vind juist dat de Virgin Suicides niet zo heel veel diepgang heeft. Het is echt wel 1 van mijn favoriete boeken en ik vind de film prachtig, maar juist doordat er zo'n afstand van de zusjes is en er zoveel open wordt gelaten ter interpretatie voelt het voor mij als een 'tipje van de sluier terwijl deze film heel transparant is.

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat het boek mij beter bij gebleven is dan de film.

Vanuit mijn eigen perspectief grijpt Mustang mij ook veel meer aan omdat dat hier en nu afspeelt.

Deze film is vele malen relevanter in onze huidige maatschappij dan een virgin suicides. Dit zou verplicht kijkvoer moeten zijn voor onze binnenlandse turken ivm hun gemiddelde stemgedrag. Het mag een klein wonder heten dat deze film uberhaupt door de turkse censuur is geraakt. Opvallend detail: het uiterlijk van de fictieve "vaderfiguur" lijkt sprekend op het staatshoofd.

+ duidelijke kritiek op de gedateerde religieuze tradities (ivm de evoluerende ontwikkelde samenleving van weleer) die op dit eigenste moment worden doorgevoerd door het huidige beleid. Dan mag de economie en de openbare veiligheid nog zo sterk mogelijk worden aangezwengeld, de Turken mogen naar mijn mening ambitieuzer zijn. Atatürk draait zich om in zijn tombe.

-edit: Een korte verduidelijking van de gebruikte term gedateerde religieuze tradities: onderdrukking van vrouwenemancipatie. Verplicht maken van hoofdoek en/of boerka en het uithuwelijken van onrijpe (verplicht) maagdelijke vrouwen tot in het meest extreme en gelukkig zeldzaamste geval, vrouwenbesnijdenis. Kortom: het spreek/stemrecht van vrouwen ontnemen is ontoelaatbaar en ronduit degoutant. Zelf acht ik tradities hoger in boven onze westerse wegwerpcultuur maar ze moeten heden ten dage in de sociale context aanvaard -en leefbaar blijven. Een problematiek die in Mustang weliswaar overdreven maar niettemin treffend wordt uitvergroot.

Bv. Dat de koran het consumeren van varkensvlees verbied, zal me worst wezen.

Hier stopt mijn gepredik. Laat de verwijten maar regenen...

Mustang

We koesteren allemaal de vrijheid om onze eigen keuzes te maken en het leven te leiden wat we voor ons zien. En de kans om dit leven na te jagen. Jammer genoeg weten we allemaal dat dit niet altijd vanzelfsprekend is, en Mustang laat dit op indrukwekkende en fascinerende manier zien. Vijf zussen die door een ogenschijnlijk onbelangrijke gebeurtenis steeds meer worden geïsoleerd van de wereld door een tirannieke oom.

Uithuwelijking, geen school maar huishoudklusjes en een huis wat meer op een gevangenis lijkt, regisseuse Erguven laat de zwarte en conservatieve kant van Turkije zien. Maar Erguven is een vakvrouw en te getalenteerd om haar film te donker te laten worden. Mustang heeft ook zijn luchtige momenten en laat op een mooie manier de sterke band zien tussen de vijf zussen. Ze zijn allemaal sterk uitgewerkt, maar de assertieve en voetbalgekke Lale is toch wel mijn favoriet. Actrice Sensoy gaat het erg ver schoppen. Je gaat echt met de zussen meeleven en wanneer Lale op het laatst over de Bosporus uitkijkt en haar nieuwe leven in Istanbul begint, kun je niet anders dan trots op haar zijn. Complimenten ook voor de schitterende cinematografie. Een indrukwekkende film die iedereen eigenlijk moet zien.

Een net iets te makkelijke film als aanklacht tegen het conservatieve, vrouwonderdrukkende platteland van Turkije (zoals Erdogan die in heel Turkije wil): iedereen weet dat en hoe in culturen als deze jonge vrouwen worden onderdrukt, zoals door middel van uithuwelijking op jonge leeftijd van meisjes, en de film toont dat thema op een weinig originele en verrassende manier. Wat de film als drama redt is dat onderhavige (moslim?)culturen extreem gewelddadig zijn (niet te vergelijken met bv. The Bible Belt) – ik herinner me een andere film waarin een moslimmeisje bij wijze van eerwraak door haar familie op de weg wordt geduwd zodat ze door een auto wordt overreden – zodat de meisjes letterlijk hun leven op het spel zetten door zich rebels te gedragen en de film daardoor toch nog een beetje spannend wordt.

Dat is: När Mörkret Faller (2006)

'Mustang' (2015) spettert in de scènes waarin de vijf zussen allemaal tegelijk op het beeld zijn. Deniz Gamze Ergüven toont deze zussen als een feminiene kracht waar je niet omheen kunt. Hun ontluikende seksualiteit en de hang naar vrijheid en zelfstandigheid. De steun die ze aan elkaar hebben in tijden van nood, terwijl ze met hun kattenkwaad de kleinburgerlijke dorpsgemeenschap en hun grootmoeder dwarszitten. De schunnige schuttingtaal waarmee ze ongegeneerd over vrouwenlichamen en hun eigen seksualiteit praten, of wanneer ze wulps over het beeld krioelen in hun korte broekjes en bikini's. Het is bijna jammer dat deze luchtige zomersfeer, die op zichzelf eigenlijk al een krachtig statement is, de aanzet blijkt tot een zwaarmoedig emancipatiedrama: over een tirannieke pater familias, gedwongen huwelijken en de vrijheidsbeperking van vrouwelijke expressie. De film wordt vanaf dat punt een tikkeltje schematisch en voorspelbaar, en heeft naar mijn smaak net iets te weinig ruimte voor ambiguïteit.

Minimaal een zeven. Zei ik toch

Als ik jou toch niet had...!

Vond ik wel een fijne beschouwing, ook over de receptie in Turkije zelf en de (on-) mogelijkheid van een allegorische lezing: On the “demonic energy & radiance” of “Mustang” - Los Angeles Review of Books - lareviewofbooks.org

Een degelijke en serene film van debutante Deniz Gamze Ergüven. Als je dit al kan brengen bij je debuut, dan kijk ik vol verwachting uit naar het vervolg. Kings, haar nieuwe film komt binnen een dikke week in première op het filmfestival van Toronto. Mustang bracht haar alvast geen windeieren op: voor Kings wist ze internationale sterren als Hally Berry en Daniel Craig te strikken.

Terug naar Mustang. Mustang is een ontwapende film waar uithuwelijking centraal staat. Waar het huwelijk binnen de Westerse samenleving een harmonieus romantisch getint verbond is tussen twee individuen is dit in vele gevallen binnen de (conservatieve) moslimgemeenschap niet het geval. Hoewel de koran (dacht ik) géén passages kent van uithuwelijking blijkt dit nog steeds ruim verweven in het sociaal stelsel. De insteek is dan ook helemaal anders waarbij de eer en het welzijn van de familiegemeenschap centraal staan. De vrouw als dienende en rol die voorbereid moet worden op het leven met haar nieuwe man (koken, wassen en plassen). Misschien is de parallel niet geheel door te trekken, maar ook in onze vorstenhuizen worden huwelijken nog steeds gestuurd waarbij een komaf van minstens (hoge) adel een referentie is, dit terzijde.

De vijf zusjes, waarbij de allerjongste het meest uit het oog springt, zetten een prachtige prestatie neer. Hun enthousiasme en levensvreugde - rebellie zou ik het niet willen noemen - werkt aanstekelijk en ze laten zien dat een kind vooral een kind wil én moet zijn, los van geïnstitutionaliseerde regels en gebruiken. Vandaar ook de verwijzing naar de filmtitel naar het gelijknamige onstuimige Amerikaanse wildpaard. Het contrast met de oma of de oom is dan ook enorm. De in mijn ogen te ondergane verplichte maagdelijkheidstest is "gruwelijk" te noemen. Psychologisch moet toch zoiets inhakken op een kind?

Geen eerwraak of uitgesproken tirannie in de film. Het blijft al bij al netjes. Het gedrag van deze 5 meisjes speelt uiteraard al langer dan de bewuste openingsscène. De film laat net iets te veel uitschijnen dat het "probleem" zich nu past manifesteert. Ik was wel verbaasd dat de uithuwelijking van de 2 meisjes zeer weinig rebellie opleverde van de meisjes of van de zussen. Die zelfmoord was weliswaar een statement (de begrafenis verliep trouwens sereen en ordentelijk). Vreemd overigens dat de toch traditionele en conservatieve familie dit niet veroordeelde (of het kwam althans niet aan bod in de film) - want in zo goed als alle religies ten strengste verboden.

Wacht maar tot je eenmaal getrouwd bent...;)

Lol, daar had ik nog niet bij stilgestaan Trouwen is houwen, zoiets?

Heel knappe film. Uitzonderlijk sterk geacteerd

Erg mooie Turkse coming of age.

Coming of age... In het begin wordt je al meteen in de toepasselijke zonovergoten sfeer gegooid. De vijf zusjes die lol hebben met enkele jongens van hun school op het strand. Erg mooie shots en beelden... Zonnetje op de achtergrond... Maarja, zoals je wel al kan raden hebben de ouderen van het bekrompen dorpje waar ze in leven daar absoluut geen boodschap aan. En zeker de vader van de meisjes niet...

Dit onschuldige momentje is al meteen de ultieme doodsteek geweest waar ontering en schande van wordt gesproken. Waar de oma de meisjes nog een beetje probeert te verdedigen heeft de obsessieve vader andere radicale plannen. De zusjes worden verplaatst naar een huis, om daar vervolgens onder druk van vader te moeten verblijven tot er een bruid voor ze is verkozen. De vrouwelijke garde (tantes, oma) moeten de wacht houden maar strijken zich vaak over het hart. De verveling en de ondragelijke hitte wordt hier intensief weergeven, maar soms lijkt er ook een klein beetje hoop te zijn wanneer een van de jongens op het strand toch nog een van de meisjes probeert op te zoeken. De stiekeme dingen die de meisjes doen wanneer ze door het raampje weten te ontsnappen zijn hier echt de magistrale stukjes coming of age (dat voetbalwedstrijd, de club of vooral die stukjes tussen Lale en die jonge voddenboer.)

En daar blijft het niet bij. De zelfmoord van Ece.... ja, wat anders. Wat ik wel vreemd vond is dat Lale en Nur overblijven en dat Sonay en Selma uit het niets verdwenen lijken te zijn... Zonder aanleiding en zonder een reden. Alsof de regisseur ze ineens vergeten is... of heb ik iets over het hoofd gezien? Maar al met al, de laatste kwartier is een nagelbijter waar ik met strakke zenuwen naar heb zitten kijken. En dat het Ece en Lale gelukt is om te ontsnappen en Istanboel te bereiken... In tijden niet meer zo'n mooie happy end gezien (en dat mag ook wel eens voor de verandering) Klasse. Om in te lijsten zo mooi en sympathiek, als ik mag overdrijven.

Ja, wat kan ik er verder over zeggen? Gewoon mooi en sterk en zo neergezet dat je als kijker continu de emoties en spanningen van de zusjes meevoelt. Het is alleen jammer dat de regisseuse soms wat onoplettend lijkt waardoor er gaatjes en onwaarschijnlijkheden ontstaan. Maar daar wist ik overheen te kijken. Het acteerwerk van de zusjes is ook erg sterk en behoorlijk indrukwekkend. Ieder zijn eigen karakter en eigenschap maar allemaal in dezelfde situatie.

Ja, weinig woorden meer voor. Gewoon een parel die je elke seconde mee laat leven.

5,0*

Mooi!

The Virgin Suicies is inderdaad nooit ver weg, maar die film heb ik al zo lang geleden gezien dat me dat niet belemmerde bij het kijken hiervan. Mooie dromerige beelden waarbij ik stiekem soms een klein beetje aan David Hamilton moest denken, maar naarmate de film langer duurt krijgt het steeds meer een rauw randje. Fijn kleurgebruik, soepele camerabewegingen, een tikkeltje prekerig maar nooit vervelend. Relatie tussen het jongste meisje en de truckchauffeur vond ik erg schattig en puur - een vriendschap tussen een volwassen man en een heel jong meisje waarbij niet de suggestie van een ongezonde relatie wordt gewekt.

Binnenkort een keer wat meer hierover lezen, maar voor nu kwamen de weinige verwachtingen die ik hiervan had helemaal uit. Tevreden gevoel hier over!

4,0*

Inderdaad, de regisseur lijkt te spelen met dit soort verkrampte verwachtingspatronen. Zie ook een aantal David Hamilton-achtige scènes, zoals in de trailer still hierboven. Uitdagend maar nooit over de grens.

Ergens was dat interessanter dan het wat zwart-wit neergezette beeld van de conservatieve plattelandsfamilie tegenover de vrijgevochten zusjes.

Mustang vertelt het boeiende verhaal van opgoeiende kinderen, die zich afzetten tegen hun opvoeders. Hier gebeurt dat tegen de achtergrond van conservatieve Turkse (groot)ouders die vijf jonge meiden volgens hun regels willen laten opgroeien. Natuurlijk zijn ze het daar niet mee eens en dat levert stevig filmmateriaal op. Het loopt nog niet zo uit de hand als bij "Schatjes", maar met name het uithuwelijken van de meiden op jonge leeftijd hakt er stevig in. De kleine Lale steelt wat mij betreft de show en staat garant voor een mooie invulling van het rebelse karakter.

Die wedstrijd is er wel degelijk echt geweest..

Ladies' Night at Fenerbahce: Male Fans Banned From Turkish Soccer Match - SPIEGEL ONLINE

Verder wel mee een s dat het wat te karikaturaal is allemaal. Maar evengoed wel weer natuurlijk en mooi gespeeld en gefilmd.
De vergelijkingen hier van de oom met Erdogan zijn nogal goedkoop, in het achterland van Turkije barst het werkelijk van dit soort conservatieve figuren.

Binnen de context van deze film vond ik het er in elk geval teveel aan, te drammerig.

Droevig.

Een beetje een moeilijke film om te beoordelen vind ik persoonlijk, omdat ik hem in visueel gebied veel kansen vond missen en of alles nou zo zwaar overkwam ook niet echt, maar het is wel een realistische en vrij pijnlijke film.

Op acteerwerk is vrij weinig aan te merken, behalve dat ik Lale nogal vervelend vond, en daarom speelt ze haar personage ook vrij goed. Vooral veel overtuiging van de ouders, en zijn er mooie natuurbeelden van de landschappen.

Het mist een paar kansen, zo is de zelfmoordscene onverwacht, maar niet iets waar ik nou zo droevig van ben geworden. en is het niet zo'n zware film zoals ik had verwacht. Wel een aanrader desondanks mijn middelmatige score.

Oei, wat een tegenvaller. Ik moet ook zeggen dat de reviews me hier behoorlijk op het verkeerde been hebben gezet. Ik keek daardoor al een aantal jaren uit naar Mustang, maar na afloop overheerst vooral het 'was dit het nou?'

Waar ik een bijzondere film verwachtte qua impact en cinematografie scoort het op beide vlakken een nipte (on)voldoende. Het wist me emotioneel geen moment te raken en ik zou geen bijzondere scène voor de geest kunnen halen. Op geen enkel vlak is het memorabel of bijzonder; het kabbelt maar wat smoelloos voort.

Blijkt toch vaak killing, die hoge verwachtingen.

Zeker geen tegenvaller,,,,,prachtige film,,,,

geen pc telefoon ,huis werd een gevangenis ,als maagd het huwelijk in...tjonge wat een verschrikkelijk leven .........maar die oom die zie ik wel steeds dat kamertje in gaan bij dat jonge meisje en echt niet om slaapliedjes te zingen ...dat jongste kind was geweldig......

Dat leek me overduidelijk.

Onderhoudende film over een achterlijke cultuur.

De film heeft een zodanig evidente boodschap, dat het moeilijk wordt om daar - qua speelfilm - iets goeds van te bakken, en het scenario, de afwikkeling van het plot, loopt ook voor geen meter. Een dubbele onevenwichtigheid. Voorspelbaar en repetitief.

Maar goed, het is een stel innemende grietjes natuurlijk, en het is misschien wel slim om daar constant de camera op te houden.

De scènes rond de voetbalwedstrijd vind ik wel erg leuk, en met name dan de beelden van de massaal volkomen uit hun dak gaande meiden.

De levenslust, en de niet te temmen lijkende levenskracht vooral die daarvan afspat, maakt de angst van het patriarchaat, en zijn wil tot controle van het vrouwelijke, in zekere zin haast invoelbaar.

5 zussen die bij hun nonkel en grootmoeder wonen, nemen afscheid van hun lerares en zonder het te beseffen ook van hun kindertijd. De 5 kinderen hingen mooi aan elkaar, genoten van het leven. Stilaan werden ze ouder. Hun zin voor avontuur en ontdekking is met de jaren gegroeid. Een verrijking in hun ogen, een bedreiging voor de traditionele familie. Het is niet te zeggen of het een verschil is dat ze niet hun ouders zijn, maar ze dragen niet die levenslust als de kinderen.

De zin voor avontuur van de 5 meisjes komt alsmaar in botsing met de wil van nonkel en grootmoeder om hen in een traditioneel leven te duwen. De meisjes reageren verschillend op die druk en de clash wordt alsmaar groter.

De film is vanuit de jongste dochter gemaakt, die door haar jonge leeftijd ook het laatst zal te maken hebben met die druk van buitenaf, maar wel ondertussen getuige is op de eerste rij van wat haar zussen meemaken. Het oogt allemaal eenvoudig qua verhaal, maar de regisseuse zorgt voor echte personages en mijdt mooi de clichés. Het is geen opgemaakt Hollywooddrama. Ook al eindigt het niet met een big bang, laat de film best wel indruk achter. Een sfeervolle karakterfilm en boeiend om te zien hoe de spanningen opbouwen en hoe de meisjes er elk mee omgaan.