Meningen
Hier kun je zien welke berichten tbouwh als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Napoleon (2023)
Ne Croyez Surtout Pas Que Je Hurle (2019)
Alternatieve titel: Just Don't Think I'll Scream
Associatief beeldsessay met fragmenten uit tal van films ondermijnt zichzelf bij monde van de maker. Beauvais wekte bij mij te veel de indruk vast te zitten in een eigen reflexieve denkwereld die het potentieel van zijn film geen goed deed. De voice-over kent geen pauzes en is zo woorddicht dat je je wel moét laten afleiden van de beelden om alles te volgen. Als je daar belandt valt het vervolgens niet mee, want Beauvais spreekt wat kil, monotoon en met weinig ziel. Ik voelde mezelf afhaken toen hij met onnodig dedain sprak over feestdagen en religie, als een soort zijpad dat kennelijk vooral voor hem relevant was. In het vervolg heb ik de voice-over nog slechts enkele keren op werkelijk boeiende overdenkingen mogen betrappen.
Ne Le Dis à Personne (2006)
Alternatieve titel: Tell No One
Frans misdaaddrama dat veelbelovend aanvangt, maar op den duur toch gaat slepen. Het verhaal is oerdegelijk doch wat (te) conventioneel. Hetzelfde geldt voor de overmatig brave uitwerking van het scenario. Bovendien raakte ik hier en daar afgeleid door de nodeloze zijpaadjes die ingeslagen werden. Liever had ik dan een wat vlottere film van anderhalf uur gezien. Tijdens het laatste halfuur maakt Canet met een dozijn achtereenvolgende flashbacks duidelijk hoe de vork in de steel zit, maar wie goed oplet, ziet de uitgebeelde verwikkelingen al wel aankomen. Het werd me daarnaast allemaal met teveel drama gebracht. In dit geval werkte dat voor mij niet zo, omdat de nodige feeling met het reilen en zeilen van de meeste characters volledig ontbrak. Enkel Francois Cluzet toonde zich een capabele hoofdrolspeler (het voelde trouwens wat surrealistisch aan 'em als een gek te zien rondrennen).
Lichtpuntjes lieten zich vinden in een select aantal scènes. De achtervolging vond ik bijvoorbeeld best aardig, en het nachtelijke schouwspel aan het begin (ik moest aan R.E.M.'s Nightswimming denken) wordt door de film heen niet meer geëvenaard. Aan het einde had ik het wel gehad met dit werkje, maar de belichting en cinematografie in de slotscène deden me toch met een positieve noot afsluiten.
2*
Nelyubov (2017)
Alternatieve titel: Loveless
De officiële poster van dit Russische drama insinueert misschien dat Loveless om Alyosha (Matvey Novikov) draait, de zwijgzame jongen die tijdens de eerste akte met de noorderzon verdwijnt. De redenen laten zich raden: zijn ouders, beiden verstrikt in buitenechtelijke affaires, hebben geen enkel oog voor hun eenzame zoon. Eén shot is typerend voor de gehele film: terwijl Alyosha’s ouders ruziën, stelt de camera plots scherp op het slachtoffer dat zich achter de keukendeur verschuilt. Zijn ogen zijn opengesperd van angst, zijn open mond veronderstelt een schreeuw van wanhoop. Horen doen we die schreeuw niet. Al het geluid wordt even gesmoord door een geluidsband die zwijgt, en juist daardoor komt dat ene beeld extra hard binnen.
Neon Demon, The (2016)
Verbazingwekkend dat deze hier zo hoog scoort gemiddeld, volgens mij is ie in de VS geheel afgebrand en nogal weinig bezocht.
Ik bevind me denk ik ergens in het midden. Vond met name het eerste gedeelte van de film erg sterk, maar in het tweede deel zaten absurdistische scènes die mij persoonlijk écht te ver gingen (het lijkenhuis, het oog). Voor mij haalde het de heerlijke onderhuidse spanning van de eerste drie kwartier juist weg. De regisseur leek hier meer aandacht te hebben besteed aan het voorkomen van geweld en gruwel, dan aan de daadwerkelijke functionaliteit van deze factoren. Betekenis zullen deze stukken ongetwijfeld hebben gehad, maar ik hoef het niet zo nodig te zien in een film die op zichzelf echt al wel spanning genoeg met zich meedroeg.
Waarom dan wel goed? Fenomenale score wat mij betreft, prachtige visuele effecten en sterk kleurgebruik (fel/donker contrast). Interessant en experimenteel verhaal met Elle Fanning als één van mijn meer favoriete jongere actrices.
3,5*
Nerve (2016)
Nerve is verrassend leuk. In een adrenalinetrip van anderhalf uur confronteren de mij onbekende regisseurs je met een verhaal dat evident fictioneel is, maar tóch tot nadenken stemt; in het digitale tijdperk waarin wij leven is een spel als dit nog niet eens zo heel ondenkbaar.
Helaas blijft het wel bij het spel an sich, want de uitwerking laat, zeker in het laatste halfuur, zeer te wensen over qua geloofwaardigheid. Veel uitmaken doet het niet, want Nerve had toen al lang mijn goodwill gekweekt. Leuke rollen van Emma Roberts (die kan nog best acteren, ik dacht dat dit één van die schreeuwlelijkerds van Scream Queens was...) en Dave Franco (leuke verwijzing naar z'n broer James, weet niet meer exact waar in de film). Daarnaast is deze film een visueel plaatje met prima locaties en sterk kleurgebruik. Tel daarbij de snelle montage en de eigentijdse muziekkeuze op en je hebt een film te pakken die anno 2016 goed op haar plek valt. Qua plot misschien vooral gemaakt voor de youngsters (waar ik zelf gelukkig onder val), maar tegelijk wel intelligent vormgegeven, waardoor 'ie ook het meer ontwikkelde filmpubliek zou kunnen bevallen.
Uiteindelijk draait het scenario Nerve de nek om, want dat vliegt in de eindfase helaas flink uit de bocht (dat had die Franco ook wel moeten gebeuren, trouwens ). Maar het concept is leuk, en de geënthousiasmeerde invulling van Roberts en Franco zorgde er mede voor dat ik het ook prima naar m'n zin had.
3,5*
Neue Evangelium, Das (2020)
Alternatieve titel: The New Gospel
Pier Paolo Pasolini en Mel Gibson trokken allebei naar het Zuid-Italiaanse plaatsje Matera om hun films over Jezus Christus te ensceneren in een geloofwaardig verleden. In hun navolging maakt de Zwitserse documentairemaker Milo Rau The New Gospel (Das Neue Evangelium). Het Matera van de eenentwintigste eeuw is een ongastvrij toevluchtsoord voor Afrikaanse migranten.
In 2019 was Matera vanuit de Europese Unie aangewezen als een van de ‘culturele sleutelsteden’. Toen Rau (The Moscow Trials, The Congo Tribunal) een verzoek accepteerde om te participeren in dit prestigeproject, besloot hij dat hij in ieder geval iets wilde doen met de laatste dagen en de uiteindelijke kruisgang van Jezus. Ter plaatse stuitte hij op een onwerkelijke sociale situatie: talloze migranten werkten er voor een hongerloontje en leefden onder abominabele omstandigheden in afgedankte ruimtes. De castingkeuze voor de Kameroense politiek activist Yvan Sagnet (ten tijde van de opnames ‘uiteraard’ 33 jaar oud) als Jezus is tekenend voor het soort hybride uitgangspunt dat The New Gospel vanuit die sociaalpolitieke context heeft aangenomen.
Never Let Me Go (2010)
Wat kleurde het (eerst) lezen van het boek mijn kijkbeurt ontzettend. De film is stilistisch vaak subtiel maar ook erg toegespitst en samenvattend, door zichzelf vroeg te definiëren en de volledige tweede helft te wijden aan wat op basis van het materiaal een relatief klein stuk verhaal is.
centrale kwestie: zijn de donaties deel van een dystopie of dienen we te omarmen/accepteren? De openingstitels en het slot impliceren hier het laatste. Onder de oppervlakte dus ook een enorm politieke film. Alhoewel de donaties expliciet worden gemaakt houdt Garland de suggestie hoog dat zijn vraagstuk alsnog ergens boven de film zweeft. Dat vond ik knap en oncomfortabel tegelijk.
New Year's Eve (2011)
Film waarin je krijgt wat je verwacht. Een zogeheten standaard film, maar wel een leuke. Door de vele verhaallijnen wordt het nooit echt saai, met wat leuke muzikale toevoegingen van Bon Jovi ( een held, maar ietwat over datum ) en Michele. Ondanks dat de film erg zoetsappig is wordt het nooit kotstelevisie, maar gewoon een leuke, warme romantische komedie. De cast is goed, met veel bekende namen. Naar mijn mening zijn er toch net iets te veel verhaallijnen. Het hele gedoe rond die zwangerschappen had er bijvoorbeeld wel uit mogen blijven. Geen bijzondere film dus, maar aardig om eens gezien te hebben. Ik waag me wel aan een 3.5*
Newness (2017)
Wandering souls in the digital age
Wie graag een robbertje kritiek op deze film wil uiten, kan zijn lol op. Je zou kunnen zeggen dat het script veel losse eindjes kent, met name waar het de (vaak oppervlakkige) bijpersonages betreft; je zou kunnen wijzen op de lengte van de film of het gegeven van verveelde, bevoordeelde millennials wiens levens je vervolgens even nep en gepolijst in zou kunnen schalen als de schaduwwereld van het digitale daten. Dat laatste maakt de film in mijn optiek trouwens alleen maar geloofwaardiger.
In ieder geval kan en wil ik al die kritiek niet recyclen, vooral omdat er in de loop van de tijd [al is de eerste helft van de film plotwise beter] steeds meer ruimte wordt gemaakt voor de emotionele/psychologische kern van Martin en Gabi's dolende persoonlijkheden. Doremus durft voor twee uur te gaan, en daar kan ik achteraf alleen maar respect voor hebben. Veel producers/studio's die 'em afgekapt zouden hebben - of hij/zij (in het geval van een andere regisseur) zichzelf.
Laia Costa (Victoria) is wéér fenomenaal.
No Country for Old Men (2007)
Goede film, erg spannend, en Javier Bardem speelt z'n badguy-rol meesterlijk. Einde vond ik echter te plotseling, en ik snapte het plot op dit punt niet meer. Daar zal ik verder niet te veel over zeggen, aangezien er dan iets te veel spoilers in mijn bericht komen.
De laatste scenes met Josh Brolin en Javier Bardem vond ik echter niet passen bij de geweldige sfeer die om de rest van de film heen hangt. Blijf hierdoor steken op 4*.
Noah (2014)
Matig. Leuk en interessant dat dit bijbelverhaal verfilmd is: het verhaal heeft alle ingredienten die het aantrekkelijk maken om op het witte doek te verschijnen.
Helaas is in deze film weinig overgebleven van het oorspronkelijke bijbelverhaal. Buiten beschouwing gelaten of het verhaal al dan niet waar is, die watchers sloegen volstrekt nergens op. Ik heb me daar in het eerste halfuur met name dan ook aardig aan gestoord.
Ook de bestorming van de ark was niet nodig; het illustreerde niet alleen dat de watchers enkel nodig waren om de ark dan te beschermen, de veldslag was ook abominabel in beeld gebracht en miste spanning.
Het gedeelte met de vloedgolf, dat waar het eigenlijk om draait, verloopt net even iets te snel, terwijl de film voor de rest vaak traag is en te lang duurt.
Positieve punten haalt deze film uit de mooie landschappen en het aardige acteerwerk. Connelly en Crowe zijn goed ( al irriteert Crowe´s rol in deze film enorm ), maar het is Emma Watson die de show steelt, en dat is niet alleen vanwege haar uiterlijk.
Plot is zogezegd matig, en het drama rondom de baby´s is te ver doorgevoerd.
Leuke poging, maar niet geslaagd.
Nipte voldoende, 3*
Nocturnal Animals (2016)
Nocturnal Animals is een beklemmende arthouse-puzzelfilm, een mix van genres, aaneengeregen door een ingenieus ingezette vertelstructuur. Het acteerwerk is uitstekend, alhoewel de bijrollen er paradoxaal genoeg tussenuit springen. Regisseur Tom Ford maakte een pretentieuze thriller die op het gebied van sfeer en esthetiek veel te bieden heeft, maar net even een finishing touch mist. Desalniettemin is dit één van de betere films die het afgelopen jaar te bieden had- al is het alleen maar een vraag die op een gegeven ogenblik in me opkwam (‘durft Ford nu echt te stoppen?’) meteen beantwoord werd doordat de credits gingen rollen.
Voor deze film schreef ik ook een langere, uitgebreide recensie: klik hier
Notebook, The (2004)
Tsja, dit is zo'n film die evenveel liefhebbers als haters zal kennen. Een film waarbij uitspraken als 'mierzoet', 'cliche' en 'overdramatisch' aan de orde van de dag zullen zijn, terwijl anderen de film fantastisch vinden. Ikzelf behoor tot de tweede categorie. Waarschijnlijk komt dat doordat ik bij vlagen wat sentimenteel ben ingesteld, en omdat ik er ook gewoon niet van houd om als een zuurpruim naar dit soort films te kijken. Het sentiment van de Nicolas Sparks-films mag dan standaard, clichematig en onorigineel zijn, het weet mij keer op keer te ontroeren. Schitterende pianomuziek van Aaron Zigman, schitterende landschappen en fijne regie omarmen het verhaal van Allie en Noah. Wat deze film bijzonder maakt is het gegeven dat het verhaal in perspectief wordt verteld: De bejaarde Noah leest het verhaal voor aan de dementerende Allie, in de hoop dat zij zich hun relatie zal herinneren. De jonge Allie en Noah worden beide geweldig neergezet, respectievelijk door McAdams en Gosling. De twee hebben echt chemie, en de ontwikkelingen in het verhaal komen erg geloofwaardig over. Dit maakt dat de film me van begin tot eind enorm geboeid heeft. Tevens heb ik erg van de sfeer van de film genoten, en heb ik zelfs een traantje moeten wegpinken. Voor mij zijn dit na wat getwijfel toch de volle 5*
Notte, La (1961)
Alternatieve titel: The Night
Trage cinema die je het gevoel bezorgt dat tijd en ruimte om je heen langzaam verdwijnen - in het geval van La Notte is dat zeker een positief gegeven. Hoe verder de film vordert, hoe meer het sentiment in het hart van het narratief haar weg naar het doek vindt. De scène in de regen is een geweldig hoogtepunt.
Antonioni brengt met dit sfeerstuk een bezwerend spel van sluimerende schaduwen, prozaïsche dialogen en alledaagse taferelen. De dromerige beelden maken echter dat die taferelen zich hullen in een ander licht - een beetje op gelijkaardige wijze als in La Dolce Vita. Dit mag dan m'n eerste Antonioni zijn, ik heb nu al sterk het idee dat de parallellen met het werk van Fellini in de toekomst alleen nog maar zichtbaarder zullen worden.
Initieel is het lastig door te dringen tot de psyche van de afstandelijk gepresenteerde personages, maar wees geduldig; met het verstrijken van de tijd wordt die afstand een tragisch thema, dat haar ware betekenis in de climax onthult.
November (2017)
In de wereld van November lopen fictie en realiteit naadloos in elkaar over. De fantas(ma)tische toon van de film wordt gezet als een uit de kluiten gewassen wandelende tak in de openingsscène een koe terugbezorgt bij zijn rechtmatige eigenaar. Betoverende zwart-witbeelden zijn het visitekaartje van een naarstig vreemde wereld.
In die wereld is zoveel te zien dat het verhaal lang van ondergeschikt belang blijft. Sarnet begint met fel overbelichte shots, om dan langzaam de duisternis van de Estse bossen op te zoeken. Creaties van de nacht melden zich snel en mengen zich tussen de bewoners van een dorp dat in angst leeft. Plaag en duivel hebben een ziel, een gezicht, en wie zijn eigen ziel verkoopt is zijn leven niet langer zeker.
Na een goed halfuurtje schijnt de plot van November door in de bonte mix van Estse folklore en Christelijke mythologie. Helaas bezwijkt de wat willekeurige romance onder het gewicht van de prachtige stilering: naarmate Sarnet meer aandacht aan zijn personages besteedt, gaat de magie van de nachtwereld wat verloren. Het clichématige gegeven van een dorpsjongen (Jörgen Liik) die verliefd wordt op een schone slaapster annex kasteelmuze (Jette Loona Hermanis) doet afbreuk aan Sarnets stilistische potentieel – denk vooral in lijn van Robert Eggers’ The Witch (2015).
Interessanter is dan de manier waarop een verband wordt gelegd tussen het personage van Hermanis en een onzeker dorpsmeisje (de stille minnaar van de dorpsjongen, sterk gespeeld door Rea Lest). De parallelle montage tussen de mystieke bosrituelen waaraan Lest zich waagt en de slaapwandelende Hermanis op het kasteeldak doet sterk denken aan de klassieke methoden van F.W. Murnau (Nosferatu, 1922) en Nicolas Roeg (Don’t Look Now, 1973). De film speelt met bovennatuurlijke elementen zonder dat ze daar noodzakelijk dialoog voor nodig heeft – een prettig gewin, gezien Sarnet zogezegd steken laat vallen op narratief vlak.
Wie de innemende zwart-witfotografie kan waarderen, stuit met November gemakkelijk op één van de fijnste genrefilms van het jaar. Dat de release net in het verkeerde seizoen valt, mag de pret niet drukken. Een spoedcursus folklore is wél aanbevolen.
Now You See Me (2013)
Vermakelijk en in zekere zin goed. Kleine 2 uur lang op het puntje van mn stoel gezeten, en voor ik het wist waren die 2 uur weer voorbij. Wat dat betreft ben ik tevreden; dit was een film met vaart, speciale effecten en actie. De trucks in deze film waren mooi om te zien, het verhaal is aardig en er zitten wat aardige twisten in. Helaas was het allemaal nogal ongeloofwaardig, en dat is een groot minpunt.
Goede muziek, en een wisselende cast. De bende van vier vond ik niet allemaal even geschikt voor hun rol, op Harrelson na, die is geknipt voor de rol van hypnotiseur. Leuke bijrollen van Freeman en Oldman, helaas vond ik Ruffalo dan weer wat tegenvallen.
Gemengde gevoelens; ik heb me ontzettend vermaakt en genoten, vond em tof, maar na afloop waren er toch een aantal minpunten, zoals hierboven beschreven.
Ik geef nipt toch 4*; dit is het type film dat ik graag voor mn pure plezier kijk. Prima amusement.
Nowhere Special (2020)
Hoe vertel je je kind dat je terminaal ziek bent? Een brok in de keel is waarschijnlijk bij Nowhere Special, een beheerst, ingetogen drama over de relatie tussen een alleenstaande vader en zijn vierjarige zoontje.
“Mama moest gaan, heel ver weg.” Het zijn de gebruikelijke eufemismen van verleden leed, verteld van ouder op kind om de klap van een blijvend verlies te verzachten. In Nowhere Special is de moeder van Michael (kindacteur Daniel Lamont in zijn eerste rol) dan nog wel in leven, John (doorleefd vertolkt door James Norton) weet heel goed dat ze niet meer naar hen zal terugkeren. Ondanks de voelbare last van het gemis wordt de kennis van deze situatie vrijwel vanaf het begin overschaduwd door de onafwendbare tragedie die de film overspant.
Nu Ma Atinge-ma (2018)
Alternatieve titel: Touch Me Not
[...]De camera twijfelt: verkent ze de lichamen van haar protagonisten of doorboort ze die? Als kijker voor het scherm kun je fysiek geen kant meer op. Iedere vorm van reflectie brengt je direct bij de menselijke ziel en daar voorbij. Er is geen droomwereld meer, zoals vaak bij David Lynch: de nachtmerrie van de verscheurde psyche bevindt zich onmiskenbaar in het hier en nu.
Over de vierde muur
Touch Me Not gaat in die confrontatie misschien nog wel verder, omdat object en subject onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Meerdere malen zien we auteur en camera. Doordat de grens tussen beeld en publiek vervaagt, moeten we zelf reflecteren en participeren. Die meta-benadering toont haar lef en ultieme kwetsbaarheid: ze betreedt en vernietigt de veilige ruimte van de toeschouwer. Zij geeft zich letterlijk bloot, en vergroot de kans dat haar publiek zich daarmee ook blootgesteld voelt. Het controversiële van de film zit hem erin dat die aanpak diep gemengde reacties kan oproepen. Dat deed hij al in Berlijn (waar Touch Me Not prompt de Gouden Beer won) en dat zal hij vermoedelijk ook wel blijven doen. In het veld van visie en risico vinden we het werk dat de filmkunst op lange termijn verder brengt.
Nuovo Cinema Paradiso (1988)
Alternatieve titel: Cinema Paradiso
Nieuwe nummer één in m'n top 10
Ik was er al een tijdje mee bezig: Nuovo Cinema Paradiso moest ik gezien hebben. Ik wist waar het verhaal ongeveer over ging, en kende de prachtige score van Ennio Morricone al geruime tijd. Vanavond was het zo ver. Allergisch als ik ben voor het gevoel iets te kunnen missen, ben ik direct opgegaan voor de Director's cut. Vroeg begonnen, zodat ik zeker was dat m'n moeheid niet zou gaan opspelen. En toen was ik drie uur ergens anders...
Ik heb eigenlijk even helemaal geen behoefte nu veel te schrijven over deze film. Vrij uniek voor mij, maar ik zou dan iets in woorden moeten gaan vatten dat ik alleen maar wil voelen. Of gevoeld heb, welteverstaan. Goed, ik probeer het toch maar. Kort.
Cinema Paradiso is een droom van liefde, melancholie, nostalgie en hoop. De prachtige beelden van Sicilië en de ontroerende klanken van Morricone dompelen je onder in een sfeer die je alleen maar kunt voelen en ondergaan. Belangrijker nog dan het hartverscheurende liefdesverhaal is de liefde voor het medium film zelf, dat in Cinema Paradiso aan de basis van alles staat. Film staat garant voor humor en voor romantiek, het geeft de hoofdpersoon een bestaansreden maar staat tegelijkertijd ook symbool voor destructie. De magische momenten en de emoties die daaruit voortkomen maakten één van mijn meest bijzondere filmervaringen ooit mogelijk. Nog meer dan dat Cinema Paradiso een film is, is film voor mij nu mede Cinema Paradiso.
5*