Meningen
Hier kun je zien welke berichten samslam als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Django Unchained (2012)
Dat gaat om eergevoel.
Maar over het algemeen volg ik je mening wel, tot het einde van de onderhandelingen is dit een topfilm, maar dan was het verhaal op, kwam de vaststelling dat er tot dan toe te weinig over the top geweld in de film zat, en moest het dan maar gecompenseerd worden.
Don Jon (2013)
Alternatieve titel: Don Jon's Addiction
Wat een absolute draak van een film. Ik vind G-L best een straffe acteur, maar als regisseur heeft hij geen greintje talent. Als je zo een cliché-setting verzint voor je verhaaltje, dan is het een verplichting om er een klein beetje tongue-in cheek aan toe te voegen. Ontbreekt hier volledig. Waardoor we een zeer stereotiep beeld krijgen van een jersey shore situatie die de serie niet overstijgt qua niveau.
En dat in combinatie met een ontstellend slecht verhaal. Klef, moraliserend, en vooral oneindig veel herhaling. Het is een kunst om een simpele romcom van nauwelijks 90 minuten over porno, te doen aanvoelen als een kijkervaring die drie uur overschrijdt.
Education, An (2009)
Een slechte film.
Ik had er om een of andere reden best veel van verwacht, maar al in de eerste minuten blijken die verwachtingen niet te worden gehaald. Door een nogal onrealistisch gebruik van kleur en beeld heb je heel de film het gevoel dat mensen uit 2010 een rolletje in de jaren "60 nabootsen. Door die afstandelijkheid geraak je nooit echt geïnteresseerd in het verhaal.
Neem daarbij de oppverlakkige, te karikaturale personnages. Het doordeweekse verhaal dat zeer dunnetjes wordt uitgewerkt. En het gemiddelde acteerwerk. Dan heb je een slechte film. Vanaf een halfuurtje is het met de ogen rollen en wachten op de eindgeneriek. Een waanzinnig cliché-einde deed de 2* naar 1,5* zakken.
Fading Gigolo (2013)
Onwaarschijnlijk slechte film.
Waarom heb ik hem opgezet? John Turturro die zelf een film regisseert, misschien zou het wel wat weg hebben van een Coen-productie? A Serious Man wordt hierboven gesuggereerd. Er is echter geen groter contrast denkbaar tussen beide films. Een tweede reden is dat ik net in NY in een eettent aan het tafeltje zat waar een paar van die scenes werden gedraaid, wat alvast mijn nieuwsgierigheid wekte.
Waarom is de film dan zo slecht? John Turturro heeft een enorm gebrek aan talent op alle gebied die nodig zijn om een bekijkbare film af te leveren. Een flinterdun, ongeloofwaardig verhaal wordt in je gezicht gesmeten zonder de minste opbouw. Turturro cast toevallig zichzelf in een hoofdrol waarin hij intiemere scenes ten tonele brengt met Sharon Stone en Sofia Vergara, al dan niet gecombineerd. Dit truckje werd recent al opgevoerd in de debuutfilm van Gordon-Levitt. Ook toen gaf het een ondraaglijk slechte film; deze is echter zo mogelijk nog van een bedroevender niveau. Blijkbaar hebben Hollywoodacteurs die in de regiestoel kruipen nood aan een dergelijke ego-boost.
De drie vrouwelijke acteurs spelen hun rol daarenboven zo beroerd dat ze nauwelijks uitstijgen boven het niveau van doorsnee porno. Moest het porno geweest zijn hadden we tenminste nog iets gehad om naar te kijken.
Het allerergste aan de film is zonder twijfel de vingerdik-opliggende-multiculti thematiek. Men neme enkele orthodoxe joden uit Brooklyn, een zwarte familie van Woody Allen, Vergara met haar Spaans accent en er zal wel genoeg situatie humor ontstaan, toch? De Aziaten waren ze vergeten.
Woody Allen heeft wel andere bagger op de wereld losgelaten, maar ik had de indruk dat hij de laatste jaren een betere weg was ingeslagen. Ach, echt intensief staat hij ook niet te acteren en voor het bedrag dat er tegenover staat had ik ook wel toegehapt.
Waarom zette ik hem niet af? Ik zat in een vliegtuig en had echt niets anders te doen.
Frits en Freddy (2010)
Alternatieve titel: Frits & Freddy
Je moet een liefhebber zijn van flauwe humor om deze, in mijn ogen, povere, armzalige, onbeduidende, magere en ook te trage Vlaamse dialectfilm, met absurde situaties, die ik gezien heb met Nederlandse ondertitels, te kunnen waarderen. De regisseur lijkt geïnspireerd door de broers Coen, maar haalt hun niveau bij lange na niet.
Daar moest ik ook aan denken: een Coen-imitatie. En het eerste halfuur leken ze daar mee weg te komen en af te stevenen op een gezapige 2,5* (3* in het beste geval). Veeleer door de situatieschets dan door de "grappen" of straffe uitspraken (qua dialoog-niveau was Frank Aandenboom op zijn plaats, het deed wel vaker denken aan Lilli &Marleen).
Nadien is zelfs de situatiehumor afwezig en springt het van dieptepunt naar dieptepunt (zoals aangehaald: Erica houdt het beter bij Humo-covers). Spijtig, want met deze cast kan je toch veel meer aanvangen.
"Dit verhaal is een opeenvolging van flauwe grappen en grollen. De commissieleden stellen zich de vraag of dit soort humor vandaag nog wel werkt. De personages komen over als onsympathieke losers met wie voor de kijker geen empathie of identificatie mogelijk is."
Ook niet de beste argumentatie maar met hun conclusie zaten ze er wel 'boenk' op, deze film was ons belastinggeld niet waard.
Grand Budapest Hotel, The (2014)
Sterkste film van Wes Anderson tot nu toe.
Hier wordt de perfecte wereld gecreëerd waarin zijn excentrieke personnages kunnen gedijen. Je kan beweren dat Anderson keer op keer hetzelfde truukje herhaalt in zijn films, maar je kan ook beweren dat hij er steeds in slaagt een alternatieve, fantastische wereld te creëren en deze kunst -want dat is het toch- naar een nog hoger niveau heeft getild in deze film.
In andere van zijn films vond ik dat er naast de gecreërde wereld niet altijd genoeg film overbleef om er ten volle van te genieten (dat gevoel had ik bvb. bij the darjeeling limited en the royal tenenbaums). In The Grand Budapest Hotel is er wel een verhaal dat -hoe absurd ook- een hele film de aandacht trekt.
Ik kijk nu al uit naar een tweede vertoning.
Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay (2008)
Dik anderhalf uur en eigenlijk maar een scene die nog op een gniffel kan rekenen -bij de basketters- bij een (onbewuste) tweede kijkbeurt. Zelfs in het pies-en kakgenre is dit een vrij zwakke prent, verrmoed ik, al ben ik dan weer geen expert.
Inception (2010)
Goed, over de film: vrij zwaar teleurgesteld afgedropen na de voorstelling. Niet omdat het een slechte film was, integendeel, het betreft hier een bovengemiddelde blockbuster, wel omdat de verwachtingen torenhoog waren.
Er zitten veel positieve elementen in. Cast om duimen en vingers af te likken. Concept dat mij zeker aanspreekt en waar toch enig denkwerk achter schuilt. Een megalomane uitwerking van dat concept. En hoewel niet echt een persoonlijke interesse, maar de visuele effecten waren wat mij betreft even spectaculair als bij pakweg the matrix.
Ondanks dat alles kan niet worden verhuld dat dit een standaard actie-drama is met een sausje van droomstructuren er overheen om het niet Ocean's fourteen te doen lijken. De actie was trop maar wel cool, het drama volledig nietszeggend en overbodig... als je niets doet met je personnages (totaal geen uitwerking) kan een dramatische verhaallijn toch niet werken? Mede door de afwezigheid van personnages en achtergrond komt Di Caprio eigenlijk belabberd over, zeker niet zijn sterkste acteerprestatie. Om te zwijgen van dat knulletje uit third rock from the sun, miscast om u tegen te zeggen. En tot slot: de muziek die de film meekrijgt was gewoon lachwekkend en misselijkmakend tegelijkertijd.
Inside Job (2010)
Een degelijke documentaire die in heldere taal de onderliggende directe oorzaken van de financiële crisis schematisch probeert voor te stellen. Inhoudelijk frustreert het soms dat hij bepaalde deelaspecten evenveel of meer aandacht geeft dan andere terwijl die eigenlijk maar bijzaak zijn. Dat de CEO van een grote bank enkele honderdduizenden per jaar verdient is niet meer dan normaal (als dat samen zou gaan met degelijk bestuur). Het gemiddelde pensioen van een ambtenaar uit Mississipi plaatsen naast het loon van een topbankier dat is nogal stupide, haalt de rest van de documentaire onderuit.
Een ander zwak punt dat mij enorm stoorde, en dat hier ook al op pagina één werd aangehaald, is de manier van knippen en plakken in de interviews met 'de schuldigen'. Terecht wordt de belangenverstrengeling aangekaart, en de suggestieve vragen om de mensen uit te dagen mogen zeker. Maar de knip erin zetten na vijf seconden aarzelen, nog voor het echte antwoord begint. Dat is een documentaire onwaardig. Dat doet me denken aan de ongein die papzak Moore op de wereld loslaat. Als ik willekeurige letters uit een tijdschrift knip krijg ik ook elke boodschap die ik maar wil hebben.
Internal Affairs (1990)
Ongelofelijk slechte film. Blijkbaar was het in juni op 'één' de maand van de thrillers met ongeloofwaardige slechterikken. Eerder had ik al Collateral gezien, met Tom Cruise als gladjanus zonder credibility. En hier gaan ze gewoon nog meer over the top met de immer aaibaire richard gere, eerst als badass cop die gaandeweg evolueert naar een dolgedraaide psychopaat met bijna buitenaardse krachten, om op't einde terug een gewone psychopaat zonder zelfvertrouwen te worden. En dat steeds met dezelfde posterglimlach. Andy Garcia speelt zijn rol iets sterker, maar die zijn rol is ook maar zeer matig geschreven.
Toch geef ik het nog enkele punten want op een bepaald moment, bij de twijfel of Gere nu echt zijn wijf had ****, was de spanning wel aanwezig. Maar die werd niet zo heel lang vastgehouden.
Het gebruiken van suspens doorheen deze film was nog wel de grootste afwezigheid. De sterfscene van die vrouwelijke collega, dat was dan zo gedramatiseerd, maar er werd tot op dat moment 0,0 moeite gedaan om van die persoon iets meer te maken dan een 'dyke' die er maar bijliep voor spek, bonen en haar ontstellend zwak acteertalent. Garcia die dan een of ander zinnetje uit het begin van de film herhaalt, moest dan voor een emo-moment zorgen, lachwekkend was dat.. Twintig jaar na datum, komt die ongenuanceerde schets als de collega-dyke behoorlijk discriminerend over. Vooral omdat ze zoveel screenplay krijgt in de film, maar dat ze echt niets van verdere uitwerking meekrijgt, het is een lesbo, daarmee weet de kijker voldoende. Ook de obligate zwarte in de film krijgt een geweldige rol: eerst zit hij zowat bij de slechten, dan misschien toch bij de goede, maar toch niet helemaaal, ach, wat maakt het uit hij is toch vrij snel dood. Hilariteit.
Een tweede positief punt was dat er een blote borst in voorkwam. Dat rechtvaardigt ook een half puntje extra.
Pure kolder dit.
Kill Your Darlings (2013)
Prachtige film!
Ik heb 'On the road' grotendeels gelezen en deze film sluit volgens mij meer aan bij de realiteit dan het voornoemde boek (in die verfilming van het boek heb ik geen zin, omdat die nog slechter zou zijn dan het boek). Het boek wordt immers verteld uit het perspectief van Jack Kerouac, iemand die er midden in stond en dus geenszins objectief kon zijn. Maar ook al uit het boek blijkt wat voor een losers alle personnages zijn, hoe weinig relevant ze in wezen zijn.
Een stelletje narcistische, nichterige hufters dat zichzelf beter waande dan de rest. Dat is volgens mij de zogenaamde beat-generation. Jack Kerouac mag dan wel bekend zijn geworden met zijn 'autobiografisch' boek, als je eerlijk bent moet je toegeven dat ook dat literair ondermaats is.
Deze film portretteert op haast perfecte wijze de werkelijke karakters van de betrokken personen.
Last Waltz, The (1978)
Hmmm, scorsese doet zijn uiterste best en heeft goede ideeën om hier meer van te maken dan een standaard muziekdocumentaire. De gesprekken tussen de nummers zijn meestal boeiend en bijvoorbeeld het eindshot is geniaal, zonder twijfel.
Maar het concert is hooguit matig. Ik luister wel eens naar the band (meestal de cd samen met bob dylan), en ik kan daar dan wel van genieten. Maar hier zien we een band die er zich van bewust is dat het een laatste concert is, wat vriendjes heeft uitgenodigd om samen wat plezier te maken op een podium. Bijna steeds krijg je het gevoel naar een verzadigde groep te kijken, nergens blijkt enige honger, waardoor de muziek veel van haar kracht en geloofwaardigheid verliest. Op momenten waar er gastzangers zijn die mij minder aanspreken (zoals Muddy Waters), werd het zelfs vervelend. Doet me een beetje denken aan een galawedstrijd in het voetbal, zo waar de grote sterren van nu en vroeger een truitje aantrekken en voor het goede doel wat lopen te voetballen. Op zijn beste momenten is zoiets vermakelijk, maar door het gebrek aan inzet wordt het nooit meer dan dat.
Little Black Spiders (2012)
Het opent nogal traag, maar gaandeweg wordt je wel in het verhaal gezogen. Wat niet evident is want het gaat over een stel niet-volwassen zwangere meisjes. Vooral qua beelden en muziek werd ik aangenaam verrast. Jammer van het nogal pathetische laatste kwartier.
Noruwei no Mori (2010)
Alternatieve titel: Norwegian Wood
Norwegian Wood is een vrij goed boek van een sterk overroepen auteur. De verfilming is daarentegen dramatisch zwak. De regisseur springt van scene naar scene, houdt zich zo goed mogelijk aan het boek zonder echt de context over te brengen op de kijker. De Japanse acteurs zijn statische objecten waarbij elke emotie er wordt uitgeperst. Bij het meisje had ik steeds de indruk dat ze bezig was aan een auditie voor een plaatselijke amateurgezelschap.
Hét moment dat alles zowat samenvat is het 'ijsbeermoment' buiten de instelling. Hoe irritant kan je een scene maken? Wat wil je daarmee bereiken?
De score is dan wel vrij tot zeer sterk, maar dan vindt de regisseur het 'geinig' om meermaals een nummer ergens in het midden abrupt te beëindigen en terug over te gaan tot de "actie". Regie voor dummies - Tien tips hoe het niet moet.
Recruit, The (2003)
Slechte standaard film.
Ofwel was het een the game'-achtig einde, ofwel was het dit einde. Dat was het enige dat me aan het scherm hield.
Ook erg zwak geacteerd door een Pacino op automatische piloot, dat moet ook worden gezegd.
Ted (2012)
Lang geleden dat ik nog zo goed gelachen heb met een film, maar de moppen worden bij een ronduit gruwelijk slecht verhaal gezet, het einde van de film halen mag echt als een prestatie worden beschouwd. Van zodra de beer uit het scherm is en Jackie van the 70's show met Mark Wahlberg (wat een non-acteur) hun ding mogen doen heb je nood aan een fast forward knop, dus ga 'm vooral niet in de cinema zien. Ook de muziekjes onder de scenes, nee, een misbaksel met enkele geslaagde moppen.
(ik ben wel een fan van American Dad en Family Guy, maar het bedroevende is dat daar in aflveringen van goed 20 minuten vaak een beter verhaal in verwerkt is dan in deze eindeloze flop.
Turist (2014)
Alternatieve titel: Force Majeure
Bijzonder knappe film die je instant doet verlangen naar een skivakantie – evenwel zonder dramatische Scandinaven in de buurt. De langgerekte, trage winterbeelden alleen al maken de film de moeite waard.
Het familiedrama/gezeur wordt eerder matig uitgewerkt. Wat wringt is inderdaad de ongeloofwaardigheid van de rol van de man. Het ontkennen en naderhand toegeven van de feiten is dermate cliché dat ik er van overtuigd was dat de regisseur een lichtjes gefrustreerde vrouw was (type Kristien Hemmerechts maar dan met talent). Blijkt dus niet te kloppen. Ook het huilgedoe is zo van de pot gerukt dat het inderdaad – om de verkeerde redenen – op de lachspieren werkte. En die eindscene hoefde écht niet.
Wat dus overblijft is een film die heel traag maar knap op gang komt, dan een klein uur weet te boeien – maar niet altijd even geslaagd is – om dan op het einde de pedalen te verliezen, kwestie van de boodschap door de kijker zijn strot te rammen.
Twilight (2008)
Pattinson kijkt maar wat richting camera, acteren is dat niet, en ook dat meisje is niet echt sterk, het verhaal begint eigenlijk pas na een goed uur en is nooit echt spannend, de opbouw is veel te langdradig en ook nooit wordt echt duidelijk waarom die twee zo hopeloos naar elkaar snakken (behalve dan omdat pattinson zo'n geweldige spetter is, ik dacht dat vrouwen meer dan mannen voor inhoud vielen, of geldt dat niet voor de puberende bevolkingslaag?), de conservatieve bedoelingen van de schrijver/regisseur liggen er akelig dik op, en zo kan je nog even doorgaan.
Dat er dus 0,5jes en 1*en bij de vleet worden gegeven begrijp ik zeker. Maar toch, ondanks al dat negatieve heb ik mij eigenlijk nooit tijdens de film zitten ergeren. Zoete koek allemaal, maar hij ging nog binnen. Terwijl andere films a la Harold en Kumar of Avatar (om willekeurige films te noemen) evenveel negatieve kritiek uitlokken, maar bovendien ook strontvervelend zijn om naar te kijken. Soit, om het kort te houden: ik heb mij niet verveeld dus krijgt deze een nipte voldoende, en ook de volgende delen ga ik ooit eens bekijken, eveneens zonder enige verwachtingen, wanneer de meerwaardezoeker in mij al lang is gaan slapen.
Alleen van die Indiaan met zijn aardappelneus heb ik een paar nachten slecht kunnen slapen, en op basis van deze film heb ik een sterk vermoeden dat die de volgende delen een grotere rol gaat krijgen.
Young Adult (2011)
Reitman is toch een regisseur die downhill gaat met elke film (laatste twee nog niet gezien). Van het quirky humoristische blijft nauwelijks iets over in deze prent. Charlize Theron doet haar ding, maar het is onmogelijk om maar een halve seconde in te leven in de leefwereld van iemand die twintig jaar is blijven steken in high school (waardoor dit eigenlijk een high school drama is met volwassenen in de hoofdrol).
De enkele leuke momenten in de film zijn die waarin het personage van Theron wordt duidelijk gemaakt - eerste ontmoeting met die gehandicapte, eerste date in het begin van de film. Maar dat oppervlakkige, egoiïstische karaktertje is uiteraard al snel afgezaagd en zorgt nadien niet meer voor humor.
De rol van die gehandicapte is ook wel tenenkrullend en vreselijk voorspelbaar dat hij uiteindelijk toch eens zijn fluit mag gebruiken