Meningen
Hier kun je zien welke berichten ibendb als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Malignant (2021)
Een van de origineelste horrorfilms van de laatste jaren.
Wat ben ik blij dat er nog mensen als James Wan in de industrie werken. Ook hier is zijn filmmaking honderd procent met passie. De camerabewegingen, plot twists en de uiterst absurde derde acte zijn hier goede voorbeelden van.
Jammer genoeg kampt de film met een gigantische informatiedump halverwege. Dit wordt echter rechtgezet door nog een fantastische twist.
De editing en muziekkeuze waren eerst wennen, maar uiteindelijk omarmde ik de campy sfeer en werkte het volledig. Erg sterk acteerwerk van Annabelle Wallis ook.
4*
Man on Wire (2008)
Een echt bizar verhaal dat eigenlijk te zot is om te geloven.
Uiteindelijk is wat Philippe Petit deed niets meer dan een wonder. Hij tartte de logica en pleegde daarbovenop ook nog een soort heist. Op een koord tussen de Twin Towers lopen is gewoon verbazingwekkend.
De documentaire vertelt goed over alle aspecten die kwamen kijken bij het plannen van deze ongelooflijke prestatie, maar het komt allemaal een beetje los van elkaar te staan. Het is goed gemaakt, maar kon nooit mijn volledige aandacht trekken.
De foto's van Petit die over het touw loopt zijn adembenemend.
3*
Mangler, The (1995)
Ik had moeite om door King's originele kortverhaal te komen. Het was maf en een best dwaas. Ik wist niet wat ik van deze film moest verwachten, maar ik ben blij om te zien (of misschien ook niet) dat ze de idiote kern van het verhaal hebben behouden.
Deze film is volkomen bizar. Een moordende industriële strijkmachine... Tuurlijk, het zal wel. De film weet niet of hij serieus, campy of beide wil zijn. Sommige scènes zijn op een tergend amateuristische manier geknipt. De geluiden en stemmen komen niet altijd overeen met de uitdrukkingen en lippen van de personages. Het leidt enorm af en je vraagt je af hoe Hooper zo hard uit de gratie is geraakt.
De gore is tenminste goed.
1,5*
Marina (2013)
Hé Italiaantje...
Ik haat Vlaamse films. Ze zijn zo voorspelbaar, zijn vaak niet origineel en hebben onnodig naakt in beeld. Nu, er was één uitzondering: The Broken Circle Breakdown. Die was fantastisch na een tweede kijkbeurt. Nu, ik dacht dat dit een éénmalig geval was en dat Vlaanderen verderging met het maken van saaie drama's en onnozele komedies. Zo wilde ik Marina ook niet zien uit angst dat de film mij teveel zou tegenvallen. Maar hier zat ik fout.
Marina is een luchtige, met vlagen zéér aandoenlijke film van Belgische bodem. Hoewel ik amper iets wist over Rocco Granata, kende ik Marina zeker wel. De film mengt geschiedenis met humor en dit werkt bijzonder goed. Leuke awkward-humor en wat grappige one-liners maakten de film erg vermakelijk. Dat de film hier als drama aangeschreven staat, klopt wel. Toch mag er komedie bijstaan. De zaal lag geregeld plat met enkele grappen.
De acteerprestaties waren niet altijd even goed, maar toch heb ik dit door de vingers gezien. Matteo Simoni vertolkt Granata erg geloofwaardig en iedere scène met hem en Evelien Bosmans zorgde voor een glimlach op mijn smoeltje. De chemie tussen de twee is er wel.
Marina is een goede Belgische film die zeker in m'n collectie komt. Alleen al de eindshot laat je niet onberoerd. 4*
Marley & Me (2008)
Alternatieve titel: Marley and Me
Een zeer ontroerende film over een onhandelbare hond.
Marley And Me sleept je vanaf de eerste minuut mee met het verhaal van John, Jenn en natuurlijk Marley. De film gaat niet enkel over de hond, maar grotendeels om het leven van zijn baasjes. Daar zit ook het drama. Gelukkig wordt het drama goed afgewisseld met komedie.
Owen Wilson en Jenifer Aniston zijn zeer leuk samen hier. Maar ook de kinderen zijn goed bezig. Doordat je ziet wat men allemaal meemakt mert Marley en hoe ze ermee omgaan, En daardoor komt de dood van Marley extra hard aan. En natuurlijk kan je niets anders dan een traantje laten. Wat ik wel jammer vond, was dat de film een beetje te lang duurde. Ook waren de fratsen van Marley niet leuk meer, maar de reacties er op waren dat dan weer wel. Dit is nu eens een goede film! 3.5*
Marmaduke (2010)
That's What I Like About You!
Marmaduke is een luchtige en fijne komedie voor kinderen. Er zijn niet echt veel grappige momenten in de film. Komaan, zeg: Dansende honden . Het verhaal is ook niet echt voor te zeggen goed en het is ook zeer cliché. Iets wat ik stilaan beu word. Sommig delen waarin ze honden hebben geanimeerd zien er echt slecht uit. Enkel een klein kind zou denken dat het echt was. Mindere film. 2.5*
Mars Attacks! (1996)
Een leuke film.
Burton weet het absurdisme leuk naar voor te brengen. De Aliens zien er ook leuk uit.
Sarah Jessica Parker vond ik leuk als hond/vrouw.
Een 3.5*
Edit: Leuk! een beetje te veel gezegd.
Martyrs (2008)
Jak!
Ik wist niet wat ik moest verwachten van Martyrs. Het verhaal is erg dun en komt par in de tweede helft op gang. Waar ik me ook aan stoorde, was het WTF-gehalte. Dit ligt erg hoog. Het einde vond ik dan weer wel goed. Best wel ranzig. 3*
Mary and Max (2009)
Mary And Max is geen gewone film. Het laat de donkere kant van het leven zien, op een luchtige manier.
De film zet al direct de sfeer in het stadje Melbourne. Lekker vrolijk en gelukkig. Toch is er een meisje dat zich niet thuisvoelt, Mary. Dus schrijft ze een brief aan Max, een oudere man die in New York leeft. New York's Skyline wordt vaak genoeg in beeld gebracht. Lekker sober en saai.
Wat ik zo mooi vind aan deze film, is dat het wel een stop-motiontekenfilm is, maar toch niet geschikt voor kinderen. Bv: I feel,... (Cheesy/hungry/horny) uit mary's moodsring. Ook sommige dingen zoals: pissen op Mary's hoofd, de geboortevlek die op poep lijkt en de zelfmoordpoging van Mary. Zo heeft ook Max zijn problemen. Obesitas, Syndroom van Asperger, een dakloze te wurgen... Dit vind ik opvallend.
Het verhaal word ook verteld door een verteller. Die stoort mij helemaal niet in het verhaal, odat de personages ook mogen praten. De stemmen zijn ook goed gekozen.
Sommige momenten gaven mij wel kippenvel en ontroerden mij ook. (Zelfmoordpoging van Mary terwijl het prachtige lied Que Cera wordt gespeeld en natuurlijk ook het einde, dat een schok was voor mij. Een zeer mooie en ontroerende film over vriendschap tussen twee vreemden. 4*
May (2002)
Wat een heerlijke horror comedy.
May is een film die ik nooit zelf zou kijken, maar na aanraden toch een kans heb gegeven. En wat ben ik daar blij om.
De film heeft een onbehaaglijke ondertoon en enkele erg ludieke camerashots. De soundtrack is creepy en past perfect bij wat er zich allemaal afspeelt. Anna Faris zie ik altijd graag spelen, zelfs in haar slechtste films. De ster van de avond is echter Angela Bettis in de titelrol.
De enige downfall van May is het iets te oninteressant middenstuk. Ik begrijp dat het nodig is om de finale effectiever te maken, maar het werd me iets te eentonig na een tijd.
Al bij al een erg fijne film die ik ook verder kan aanraden.
Mean Girls (2024)
Ahh, ja. Het aloude verhaal over achterbaksheid, manipulatie, angst, horror, dierlijke instincten en een tieners grootste angsten. Dit is Mean Girls.
Gisteren woonde ik de speciale voorstelling bij in Kinepolis in Gent. Als je me had gezegd dat ik helemaal in het roze gekleed, omringd door een heleboel popcornkauwende, luid pratende tienermeisjes en millennials in de enige bioscoop in Gent die ik verafschuw zou belanden , dan had ik je voor gek verklaard.
Maar daar zat ik dan, in die ongemakkelijke stoel met weinig tot geen beenruimte, gek gemaakt door de eindeloze vreetgeluiden en gsm's die niet uit stonden, praktisch biddend dat dit maar snel voorbij zou zijn. Ik had lage verwachtingen van de nieuwe Mean Girls-film. Ik heb een grote voorliefde voor musicals, maar ik vind ze vaak slecht vertaald naar het witte doek. Ik heb gemengde reacties op deze film gehoord en de trailer zag er nogal goedkoop uit.
Maar tegen alle verwachtingen in heb ik genoten. Toegegeven, het is zo'n zeven jaar geleden dat ik het origineel voor het laatst zag, maar ik kan me het meeste nog herinneren. De eindeloze lijst met geniale quotes is te moeilijk om te negeren in mijn dagelijkse leven. Ik zou niet zeggen dat dit de superieure versie is, maar het is op zijn eigen manier een erg fijne film geworden.
Ja, het is aangepast aan het moderne, gevoeligere publiek dus sommige scherpe grappen zijn geschrapt. Meestal vind ik dit wel dwaas, want als niemand er aanstoot aan neemt, waarom zou je ze dan schrappen? De film is ook niet echt coherent met zijn aanpassingen om meer PC te zijn.
Dat wil niet zeggen dat ik niet heb gelachen. Sterker nog, ik heb erg gelachen om sommige nieuwe grappen, liedjes en de gekkigheid van dit alles. Ze hebben het voor elkaar gekregen met de camp toon en nooit te serieuze geest. Hoewel er veertien liedjes uit de musical zijn geschrapt, miste ik ze niet zo erg.
Reneé Rapp als Regina George is puur geniaal. Ze is heet, gemeen en beeldschoon. Angouri Rice was goed als Cady, maar haar zang klonk vaak vlak en ongeïnspireerd. Auliʻi Cravalho als Janis blies mijn sokken eraf. Ze heeft zoveel charisma en haar stem is erg indrukwekkend. Jaquel Spivey leverde een groot aantal uitstekende grappen af en hij liet me meerdere keren in schaterlachen uitbarsten. Zo jammer dat Avantika's Karen zwaar onderbenut is gebleven.
Dit zal de conservatieve liefhebbers van het origineel niet overtuigen, maar het is misschien wel leuk als je van wat campy plezier houdt en het niet erg vindt om je kritische geest eens uit te schakelen.
4*
Medium, The (2021)
Alternatieve titel: Rang Zong
Ik zal beginnen met het feit dat deze poster zo verschrikkelijk mooi is.
In The Medium gaat een documentaireploeg reportage maken over Nim, een sjamaan voor de godin Bayan. Na enkele vreemde gebeurtenissen rondom haar nichtje Min beslist de cameraploeg om de focus op. haar te houden. Er wordt geloofd dat ze bezeten is door de goede godin om zo de volgende sjamaan te worden, maar is dat wel zo?
De religie van het Thaise volk wordt prachtig weergegeven, vol liefde en detail. Je hoeft niet veel te weten over godsdiensten of je moet niet eens geloven om te kunnen inzien dat dit een prachtig geloof is. Hierdoor is het hele demonic possession-aspect net dat tikkeltje anders. Er worden andere rituelen, remedies en handelingen gebruikt. Het was faschinerend om te mogen aanschouwen.
Het eerste uur dient vooral om de familie te introduceren en hun personages te onderbouwen. Dit lukt aardig en ieder karakter voelt aan als een echte persoonlijkheid. De scares zijn bijna niet aanwezig en als die er zijn, is het subtiel en onderhuids. Exact wat ik leuk vind, dus.
Maar toen ging het verkeerd. Het tweede uur wordt subtiliteit en personage-opbouw overboord gegooid. Er wordt gefocust op een gigantische onsubtiele scare-fest à la REC e.d. Aanvankelijk was ik benieuwd waar dit allemaal heen zou gaan en toen het tempo oppikte was ik er ook echt klaar voor. Jammer genoeg ging het wel heel snel bergaf. Men wil té veel in de film proppen. Kannibalisme, zombie-achtige wezens, slasher, dierenmishandeling,... passeren de revue. Overdaad schaadt, luidt het dan.
Moest dit ten minste goed uitgevoerd zijn geweest, had ik het nog meer kunnen waarderen. Vaak is er een oprecht spannende scène die wordt onderbroken om naar een andere chaotische bedoening te switchen. Vijf minuten later wordt er terug naar de eerste scène gewisseld waardoor alle voorheen opgebouwde spanning als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Dit klinkt allemaal negatief maar uiteindelijk heb ik me wel vermaakt. Mede door het eerste uur, deftig acteerwerk en een zeer impactvolle allerlaatste scène. Die deed me alles toch wel even in een ander perspectief zien.
Ik raad de film zeker aan voor de fans van het genre want ik snap de visie en weet dat hier zeker een publiek voor is. Het is uitermate jammer dat ik daar niet toebehoor.
3*
Meet Me in St. Louis (1944)
Is het niet wonderbaarlijk dat elke keer als ik Judy Garland hoor zingen er vlinders in mijn buik verschijnen?
Meet Me in St. Louis is een echte feelgoodfilm. Ik bedoel, hoe kun je naar al die wervelende jurken, opzwepende muziek, knallende kleuren en pakkende liedjes kijken en niet de hele tijd een glimlach op je gezicht hebben? De hele cast is geweldig met kleine Tootie, Rose en de hele familie en liefdesinteresses. Garland steelt de spotlight in elke scène waarin ze zit, maar overschaduwt de rest niet. Dat is nog eens een prestatie.
Zoals ik al zei is deze film een lust voor het oog. De kostuums zijn niet van deze wereld. De grootse musicalnummers en uitgebreide long takes zijn adembenemend. Niet alleen dat, maar ook de kleine momenten zijn perfect gefilmd, gekadreerd en gepaced.
Mijn enige klacht is dat het verhaal een beetje te zwak is om 115 minuten aan film te dragen en daarom voelde ik me een beetje teleurgesteld aan het einde in dat perspectief.
Ik wil deze film bedanken voor het feit dat het Have Yourself A Merry Little Christmas in ons kleine leven heeft gebracht.
4*
Meet the Spartans (2008)
Deze film gaat werkelijk nergens over!
Steeds diezelfde uitgemolken grappen die nog eens veel te lang worden uitgerokken. Ze zijn gewoo niet meer grappig! Dat mensen dit leuk vinden, is niet speciaal. Je bent er voor, of je bent er niet voor. Ik ben er nu niet voor. Een 0,5*.
Oh no, not I, I will survive!
Megan Is Missing (2011)
Pas achteraf te weten gekomen dat deze film een hele TikTok-sensatie is geweest. Gelukkig.
Megan Is Missing heb ik gezien met in het achterhoofd dat er wel wat schokkende beelden voorbij kwamen. Voor je die te zien krijgt, moet je eerst doorheen een uur aan webcamvideo’s zitten.
Dit soort films vind ik altijd erg interessant. Net als The Poughkeepsie Tapes wist deze onder mijn huid te kruipen. Je weet dat er wat ergs aan zit te komen, maar niet precies wat. Vandaar dat de laatste twintig minuten harder binnen komen.
Laten we eerst het hebben over de eerste helft. Dit is een standaardlplot met soms niet al te best acteerwerk. Toch zijn de twee hoofdpersonages likeable genoeg om erdoorheen te komen. Je voelt weldegelijk sympathie voor Megan en Amy. Ondanks de wankele dialogen komt hun vriendschap authentiek over. Wanneer er dan enkele verkeerde keuzes gemaakt worden, kan je niet anders dan gillen naar de acteurs om het niet te doen. Dit versterkt echter wel de plausibiliteit van de jeugd die dit soort dingen jammer genoeg wel in het echt - zij het niet altijd in zo’n extreme situaties - meemaakt.
Het laatste deel was erg ongemakkelijk om naar te kijken. De scènes worden uitgerekt waardoor de film op het randje van exploitisme komt. In tegenstelling van andere films in dit genre (ik kijk naar jou, Cannibal Holocaust) is het net niet wansmakelijk. Wel is het enorm expliciet en gewelddadig. De twist met de barrel werd voor mij jammer genoeg gespoild, maar dit verergerde het gegeven omdat je wist dat het zo zou verlopen.
De allerlaatste scène bleef maar duren, waardoor je steeds de vraag stelt of je wel naar deze film zou moeten kijken. Achteraf gezien vond ik van wel, want dit is een film die zijn doelstelling waarmaakt: onder je huid kruipen en je met een naar gevoel achterlaten.
Is de film perfect? Absoluut niet.
Doet de film zijn best met het gelimiteerde budget en zijn belofte van een horrorfilm? Honderd procent ja.
4*
Meisjes (2009)
Alternatieve titel: The Over the Hill Band
Alweer zo'n Vlaamse film waar ik naar MOEST kijken. Weddenschap verloren...
Meisjes is een saaie en langdradige film over drie oude vrouwen die terug willen zingen. Maar dan wordt er eentje dement...
Acteerwerk is niet slecht ofzo, maar er zit totaal geen vaart in de film. Jammer. 2*.
Melancholia (2011)
De trailer van Melancholia zag er indrukwekkend uit.
Antichrist was niet zo goed, zo ook deze.
Het verhaal was erg mooi, maar ik dacht dat het verhaal rond de planeet Melancholia een grotere rol ging hebben. Dit is maar op het laatste half uur van belang.
Visueel zag de film er goed uit, maar het verhaal kon mij totaal niet boeien. Ik had ook totaal geen inleving. Ik vond het nogal saai en er waren dingen waar ik mij aan stoorde. Zoals het gedrag van Justine.
Niet voor mij. Ik ga voorlopig ook geen film van Von Trier meer zien. 2.5*
Merry Little Batman (2023)
Ik hield echt van de animatie en de karakterontwerpen.
Het voelde allemaal heel charmant en grillig aan. Little Batman is schattig enzo, maar alles was een beetje te luid voor mij. Het zou iets minder hyperactief mogen zijn. Ook het verhaal was vrij simpel, maar dat komt misschien omdat het gericht is op een jonger publiek.
Voor de volwassenen zijn er een paar grappen die echt goed zijn zijn en een paar donkere thema's en beelden.
Leuke kleine film om de tijd te doden.
3*
Messengers, The (2007)
De openingsscene was nog eng, maar daarna is het maar flauw. Kristen stewart heb ik nooit kunnen waarderen.
3*
Mickey, Donald, Goofy: The Three Musketeers (2004)
Alternatieve titel: De Drie Musketiers
Ook ik heb erg goede herinneringen aan deze film. Maar nu ik hem gisteravond weer wou zien, ben ik toch wel geschrokken. De film heeft een erg cliché verhaaltje dat dan ook nog eens flinterdun is. De humor hier laat ook te wensen over. En dan die schildpad. Die irritante, zingende, gitaarspelende schildpad. Uch. Neen, bedankt. Boris vond ik wel vermakelijk daarentegen. 2,5*
Mickey: The Story of a Mouse (2022)
Alternatieve titel: Mickey: Het Verhaal van een Muis
De Mickey-tattoo op mijn bovenarm gaat akkoord: Ja, ik ben een grote fan van de muis.
Deze docu viert Mickey door in te gaan op zijn creatie, geschiedenis, impact, betekenis en nog veel meer. Het behandelt ook niet zo voor de hand liggend materiaal zoals de oorlogsshorts en copyrightkwesties. Het is ook geweldig om animators als Eric Goldberg aan het werk te zien, gepassioneerd pratend over hun werk en vakmanschap.
En toch was ik aan het einde niet echt onder de indruk. Het voelde niet als een film maar meer als een veredelde Youtube video. Raar maar ook triest.
3,5*
Mickey's Christmas Carol (1983)
Alternatieve titel: Mickey's Kerstfeest
Dit is een charmante Disney-versie van A Christmas Carol. Het was leuk om veel van mijn favoriete personages te zien voor een snelle cameo. De rol van Goofy als Marley was geniaal gekozen en zorgde wel voor een glimlachje of twee.
Helaas is het, omdat het een kortfilm/featurette is, allemaal erg gehaast. Het verhaal wordt vooral wel erg oppervlakkig uitgevoerd. Hierdoor was het erg moeilijk om echt iets om de personages te geven.
Wel blij om Mr. Toad weer te zien!
Mickey's Good Deed (1932)
Klassieke en schattige animatie. Erg mooie muziek en geweldige sound effects. Misschien wat te lang voor zijn eigen goed maar voor de rest best een leuk tussendoortje. Santa Mickey is cute, trouwens.
3,5*
Mickey's Once upon a Christmas (1999)
Alternatieve titel: Kerstverhalen van Mickey en Zijn Vriendjes
Het is jaren geleden dat ik deze film voor het laatst zag. Als kind draaiden we deze film een paar keer per kerstseizoen op VHS. We moesten lachen om de kalkoen die vastzat in de schoorsteen, Donald Duck die weer eens zijn geduld verloor en Goofy die een brief naar de Kerstman probeerde te sturen. Het derde verhaal, waarvan ik nu weet dat het een hervertelling is van The Gift of the Magi, sprak me als kind nooit aan.
Toen ik het opnieuw bekeek in high definition viel vooral de goedkopere animatie op. Het laat zien dat Disney hun goedkopere animatiestudio hiervoor gebruikte.
Desalniettemin heb ik me goed vermaakt en vond ik het derde verhaal veel hartverwarmender dan de vorige twee.
3,5*
Mickey's Twice upon a Christmas (2004)
Alternatieve titel: Mickey's Mooiste Kerst
Het spijt me, maar ik kan maar niet over deze afschuwelijke animatie heenkomen.
Mickey's Twice Upon a Christmas is in alle opzichten inferieur. Het is vreemd om te zien hoe deze geliefde personages worden verbasterd door 3D-animatie uit de vroege jaren 2000. In plaats van me vrolijk te maken, werd ik er een beetje verdrietig en ontmoedigd van.
De verhalen zijn erg zwak en ongeïnspireerd. Ze lijken nooit een reden van bestaan te hebben. De meeste zijn bekende kerstverhalen die we al eerder hebben gezien.
Het enige wat dit niet afschuwelijk maakte, waren de af en toe erg grappige woordspelingen en grappen.
2*
Microwave Massacre (1983)
Microwave Massacre valt in geen enkel opzicht serieus te nemen. Wat wil je met een titel als die.
In de film vindt Donald het eten van zijn vrouw, die een nieuwe microgolf gekocht heeft, niet te vreten. Op een avond draait hij door en vermoordt hij haar. Wanneer hij ontdekt dat zijn echtgenote best lekker smaakt uit de microgolf krijgt hij de smaak zeker te pakken.
Dit is een film die perfect door John Waters gemaakt zou kunnen zijn. Het absurde acteerwerk, komisch grote microgolf, slechte pruiken, sarcastische opmerkingen, tuinieren met een vibrator en het ridicule plot zijn allemaal pure camp. De vrouw May vond ik een hilarische toevoeging aan de cast, samen met de hond die wel een heel dwaze blik heeft.
Waar de film echt de bal misslaat is de vrouwonvriendelijke humor die doorheen de film loopt. Ook homo-grappen passeren de revue en er wordt gelachen met cross-dressers. Achja. Tijdsgeest...? Niet elk personage is even interessant en sommigen zijn ronduit irritant. De special effects zijn abominabel en de kills gebeuren steeds off-screen. Deze minpunten trekken de film zo hard naar beneden waardoor de korte speelduur zoveel langer lijkt te zijn.
Niet alles werkt in Microwave Massacre maar uiteindelijk is vooral de eerste helft is pure pret.
2,5*
Mijn Vader Is een Saucisse (2021)
Alternatieve titel: My Dad Is a Sausage
Gewoon een erg schattige film.
Het is allemaal was rough around the edges en het script is net niet dat. Het ging me op een gegeven moment iets te gemakkelijk voor de personages en niet iedereen acteert overtuigend.
Dat gezegd zijnde kan ik beginnen aan de positieve kant. Als deze film je geen warme glimlach doet krijgen weet ik niet wat wel.
Hilde De Baerdemaeker bewijst dat ze gewoon een erg fijne actrice is en Johan Heldenbergh heeft plezier in de rol. Een paar keer hardop gelachen en een fijn gevoel achteraf.
Geslaagd.
3,5*
Mimic (1997)
Deze stond al een hele tijd in mijn bibliotheek en was helemaal vergeten waarover hij ging. Blijkbaar over gigantische kakkerlakken en andere creepy crawleys. Had ik dat geweten... Laat ons gewoon melden zijn dat ik bij de geluiden van de creatures regelmatig gerild heb. Bah.
Creature design zit dus zeker goed, als ze niet van CGI zijn. De computereffecten zijn jammer genoeg wat verouderd en steken af tegen de creatieve practicals. Van mij mocht er iets meer variatie in het type creature zijn. Het waren allemaal dezelfde creeps en werden na een tijdje nogal voorspelbaar en saai. Hierdoor was de finale ook amper spannend te noemen.
Editing was echter niet hun sterkste punt. Vaak werden scènes en dialogen erg vreemd afgesneden en attack-scènes zijn nogal klungelig. Verder zit de sfeer net wel weer goed. Del Toro bewijst dat hij daar meester in is. Moest hij zijn skills in character developement, verhaal en tempo van hedendaagse Del Toro gebruiken, was deze film van een heel ander kaliber.
Voor nu een 2,5* voor dit uber-90s spektakel.
Mirror Mirror (2012)
Alternatieve titel: Snow White
Wat een saaie film. Zelfs Julia Roberts kon het niet redden.
Er zitten wel een aantal leuke scènes in Mirror Mirror, maar nooit is het echt speciaal. Iedereen speelt op "cruise-control". En Lily Collins kan niet acteren. De speciale effecten waren best goed. Maar die twist op het einde zag ik wel aankomen. En dat Bollywoodding trok echt op niks. 2*
Misérables, Les (2012)
Don't they know they're making love to one already dead...
Lang, heel lang heb ik uitgekeken naar Les Misérables. De eerste trailer vond ik al meteen prachtig en de tweede was dat ook. Dagenlang zat ik met de liedjes van de 25th Anniversary in m'n hoofd. Vooral Samantha Barks' versie van On My Own was schitterend on stage. Op Moviemeter zag ik dat de film uit zou komen op 10 januari en was er blij om dat ik niet al te lang meer moest wachten. Tot ik op verschillende sites zag staan dat 'ie pas vanaf 20 februari in de Belgische bioscopen zou draaien. Hier was ik erg boos om en ik kon niet wachten. Dus ik was erg blij toen ik op een site tickets kon bemachtigen voor de Avant-Première. Dus vanavond kon ik Les Misérables eindelijk bekijken. En wat een ervaring was dat!
De film neemt je mee naar Frankrijk uit begin 19de eeuw waar Jean Valjean zijn periode als slaaf heeft uitgezeten en hij op proefperiode mag. Hij volgt die echter niet en vlucht naar de bewoonde wereld. Een wereld vol miserie en problemen. In de stad ontmoet hij Fantine, een vrouw die haar werk heeft verloren en geld zoekt door bij de prostituees te werken om voor haar dochtertje Cosette te kunnen zorgen. Valjean neemt Cosette onder zijn hoede en probeert haar een goede jeugd te bezorgen. Als Cosette 18 is, ontmoet zij Marius, een rebel die de Franse revolutie wil starten...
Het verhaal is erg mooi en het werd ook erg mooi gebracht. De miserie die Frankrijk toen kende werd erg mooi in beeld gebracht met als voorbeeld Fantine, gespeeld door een geweldige Anne Hathaway. Haar I Dreamed a Dream was emotioneel, bezorgde me kippenvel en bracht me op het randje van huilen. En toen zij stierf kon ik het echt niet droog houden. De tranen zaten rond m'n ogen, maar ze rolden (nog) niet over mijn wangen. Het verhaal gaat verder en Cosette wordt geïntroduceerd. Ze was best aardig, maar in die scène steelden Sacha Baron-Cohen en Helena Bonham-Carter echt de show. Zij zorgden voor een komische noot tijdens al de melancholie. Hun Master of the House was echt op het randje van hilarisch. Doorheen de film bleven ze het luchtig houden. Dat mensen hun rol niet passend vonden kan ik best geloven, maar dat ze miscast genoemd worden kan er bij mij niet in. De film zou het waarschijnlijk niet redden zonder HBC. Wie kon Mme Thenardier anders vertolken? Niemand! Dan zakt de film een klein beetje in en wordt de zang een beetje te veel, maar wanneer Cosette ouder werd, kon de film opbouwen naar de climax. Het beste personage van dit deel (en misschien wel van heel de film) was zonder twijfel Eponine. Hoe zij On My Own zong was gewoon memorabel. Niet zo kwetsbaar als I Dreamed a Dream, maar toch een hoogtepunt in de film. Wat ik wel jammet vond, was dat niet het hele lied gezongen werd. Wel had ik ook hier kippenvel. En dan komt de climax: de revolutie en de avond ervoor. Red & Black was een fantastisch nummer en beeldde de voorbereiding op de revolutie erg goed uit. Het grote gevecht was ook een lust voor het oog en ik zat echt bijna te wenen van spanning. Je weet gewoon dat er iemand gaat sterven. De eerste die eraan moest geloven was Eponine. Hier zat ik echt verschrikkelijk hard te janken. Nog nooit is een sterfscène zo mooi en ontroerend op film gezet geweest (zelfs Titanic kan er niet aan tippen). Wat voor mij de doorbraak gaf en de sluizen openzetten was het lied erbij: hoe ze zong dat ze geen pijn meer voelde, dat alles oké is. En dan het feit dat ze het deed uit liefde voor Marius. Ik had echt medelijden met haar. Eponine had dan wel de mooiste sterfscène, er volgden snel erna een hele boel: Gavroche, Enjolras en nog een paar. Een voor één waren ze erg bedroevend, maar nergens liet ik een traan. Totdat Javert zijn badge op het lichaam van Gavroche legde. Toen stroomde het weer. Dan gaat het verhaal wat verder en je denkt dat het bijna gedaan zou zijn, maar dat is het niet. Dit kan goed zijn, maar ook slecht. In dit geval was het goed, want ik kon er echt geen genoeg van krijgen. En dan komt het verwachte: Javert die van de brug springt. Dit werd mooier en schokkender in beeld gebracht dan ik verwachtte. Toen zijn rug brak op die "barre" was niet wat ik zou verwachten in een film als deze, maar het was echt erg mooi. De dag na de revolutie was ook erg mooi. Eddie Redmayne's versie van Empty Chairs at Empty Tables was geweldig en ook hier moest ik weer huilen. En het epiloog was ook weer subliem. Toen Valjean stierf, deed het me vreemd genoeg niks. Maar toen Fantine erbij ging staan en hem verwelkomde in de hemel was het weer van dat. En toen ze allemaal op de barricade stonden was het echt ontroerend, maar toen ik Eponine erbij zag staan stroomde het weer. En ik was niet de enige: overal waar ik keek, zag je wel iemand een zakdoekje bovenhalen.
Het gezang was prachtig. Anne Hathaway en Sam Barks staken er met kop en schouders bovenuit. Maar ook Hugh Jackman en Russell Crowe, allebei geen ervaren zangers, zongen erg goed. Af en toe zat er wel een valse noot tussen, maar dit gaf het geheel enkel een nog ruwere uitstraling. Waar ik me wel aan stoorde, was Amanda Seyfried. Ik vind ze goed zingen, maar ze zingt vaak te hoog waardoor het niet altijd een feest is voor het oor. Eerder een wake-upcall. Eddie Redmayne als Marius Pontmercy had enkele prachtige nummers en kon die ook perfect zingen. Helena Bonham Carter en Sacha Baron Cohen hebben allebei al meegespeeld in een musical (Sweeney Todd) en dat valt eraan te zien. Ze hebben er duidelijk ervaring mee en hun stem is leuk om te horen. Dat er 95% van de film gezongen werd, was eigenlijk echt geen probleem. Ik vreesde er namelijk voor dat ik in slaap zou vallen zoals bij West Side Story. Gelukkig wende ik er snel aan en had ik er verder geen problemen mee. Ook een meevaller dat ik best graag musicals zie. In feite: er staan er drie in m'n top-10.
Visueel was de film ook erg mooi. De film begint al met een memorabele openingsshot: het schip. Gewoon prachtig. Het ziet er levensecht uit en het deed me echt geloven dat het zich afspeelde in Frankrijk 1815/1832. Tom Hooper heeft hier een echt plaatje afgeleverd.
Na het bekijken van Les Misérables kan ik twee dingen besluiten: Ten eerste is de film echt de beste film van 2012 en wordt het echt hopen dat de film wat Oscars in de wacht mag slepen. En ten tweede: Ik ben een echte huilebalk. Ik heb vanavond meer tranen gelaten dat in een geheel jaar. De film krijgt een erg mooi plekje in m'n top-10! Hopelijk stijgt het gemiddelde hier wat, want 3,63* is echt wel te laag voor een juweeltje als dit.
5*