Meet Me in St. Louis (1944)

Is naar 't schijnt 'n goede film.

Vtm ( 14u.15 )

Damn school videorecorder dan maar !

Ik wil wel een briefje schrijven met 'Kevin kan vandaag niet naar school komen, er komt een goede film op VTM.'

Als dat zo gemakkelijk ging hé

Ja op vtm komen er de laatste tijd veel klassiekers op.
Zoveel videobanden heb ik nou éénmaal niet

Misschien niet helemaal de tand des tijds doorstaan, maar toch zeker nog wel leuk. En het ziet er allemaal even mooi uit.

Op 22 november 1944 in premiere gegaan, de dag dat ik geboren werd! Deze musical van Vincente Minelli mag er wel wezen, hoewel erg zoetsappig. Typisch een gezinsfilm, maar het kijkt wel lekker weg.
Even nog iets over Judy Garland: heb nooit begrepen waarom zij zo'n enorme ster is geworden. Haar uitstraling en zang vind ik maar matig, maar dat is mijn mening.
Een 3.0

Klein foutje:

USA 28 November 1944 (New York City, New York)
USA January 1945
Sweden 26 December 1945
Finland 16 August 1946
France 30 May 1947
Austria 1948
Austria 18 November 1949 (re-release)
West Germany 21 December 1980
UK 30 November 2001 (re-release)

Hier staan de data.

Speedy23, misschien heb je wel gelijk, maar in de documentaire op de DVD Singin'in the rain: Musicals great musicals, the Arthur Freed unit at MGM, werd toch duidelijk gesproken van 22 november 1944 !

Zou het niet zo zijn dat dat over de premiere voor genodigden zal gaan? Die van 28 lijkt mij die voor het gewone publiek...

11/22/1944 Meet Me In St. Louis premieres in St. Louis, MO - the running time of the film is 113 minutes .

Van Internet gehaald. Premiere was op 22-11-1944 !!!

Lekkere film om weg te kijken. Ik was vandaag (Weer) ziek dus is wel leuk om dan in bed naar zo'n film te kijken. Toch moest ik wel erg mijn best doen het laatste half uurtje nog af te kijken. Hij werd te langdradig.

*3

superleuke film, echt een jeugdsentiment voor me...

'clang clang goes the trolly '

Vermoeide Mr Smith: "Kan dat kattengejammer ophouden!"

Ontzettend leuke film. De moderne kijker met platte breedbeeldscherm en in z'n kale 'Jan de Bouvrie interrieur' zal de bonte kleurrijke film over het warmbloedig gezinsleven van begin 1900 als een schok ervaren.
Wat een interrieur.......heerlijk over the top! Niks geen accesoires of gadget's of ander oppervlakkige flauwelkul.....nee, het huis staat vol dingen die herinneringen en sentimenten oproepen (ach.. prullaria is van alle tijden )......de traditie van een familie.

Minnelli...naast een uitstekend regisseur, een specialist in sets en aankleding, wist hoe hij mensen in 1944 moest inpakken.....met nostalgische romantiek......even de oorlog vergeten. En ook voor mij anno 2007 spat de sfeer kleurrijk en bont van het doek af. En Judy Garland is het stralend middelpunt die duidelijk zichtbaar haar medespelers meesleept in een heerlijk warm gevoel....die je even uit het abstracte moderne leven haalt. Dat Minnelli ongemotiveerde Judy wist te overtuigen om deze film serieus te benaderen en haar authentiek te laten bloeien....en de rest ook....is een motiverende prestatie die er mag wezen.....En dat heeft wondermooie shots opgeleverd....die de kitsch zeker overstijgen. (de belichting!)

Naast de mooi liedjes bevat de film humor en jawel zelfs sick-jokes....Gekke vergelijking misschien....het is een soort Musical waar "Gone with the wind" (de kleur en aankleding) meets Frank Capra (het positieve sociale leven)......

Prachtig amusement! 4,5*

leuke film, lekker gezellig. En een happy end, waar ik van hou! De kostuums zijn erg vrolijk.

Mooie film, die me voor de rest van mijn leven zal blijven betoveren. 3.5 sterren.

Tja, bij dit soort films moet je de prijs betalen om graag zoveel mogelijk echte klassiekers te willen zien.
Dit is niet echt iets waar je op zit te wachten als je zelf nog jong voelende kerel uit de 21ste eeuw.

Maar goed, typisch weelderige Minnelli productie, een en al oudbolligheid uiteraard, met een stralende Judy Garland die altijd de idelae schoondochter speelt, terwijl ik persoonlijk vind dat ze altijd iets ordinairs heeft, evenals haar dochter Liza Minnelli.

Voel me nog heel jong, Kos. Vond het ondanks dat, een lekker feel good filmpje. Probleempjes die wat dichter bij een doorsnee mens staan dan normaal in films, leuke liedjes, mierzoete verhaallijn en een paar opmerkelijke momenten (Halloween, de sneeuwpopslachting). Prima vermaakt. 4 sterren.

MGM wist beslist wat het deed toen het jong muzikaal talent Judy Garland en child-star-favorite Margaret O'Brien in deze charmante, familiale musical dropte.
Eigenlijk ben ik niet zo'n liefhebber van zo al te brave familiefilms, maar voor deze moet ik toch buigen.
Dat de muziek daar voor een heel stuk tussen zit is wel waar.
Judy is om in te bijten als ze een drietal songs van het duo Hugh Martin en Ralph Blane introduceert, songs die absolute evergreens werden.

Lekker terug in de tijd toen alles beter was en de toekomst er vreselijk rooskleurig uitzag.

Een dun verhaaltje om een ganse film aan op te hangen. De plot is dan ook al vanaf de begingeneriek voorspelbaar.

Het is echt wel storend dat iedereen zich steeds in een hernia plooit om toch een mooi totaalbeeldje te verkrijgen bij elk zangnummertje. De figuranten vormen hierbij, al liggend, hangend of leunend een barok tafereeltje rondom de hoofdspelers. Als één van die hoofdrolspelers dan ook nog eens een enerverend lieftallig klein buitengewoon vreselijk snoezig meisje is... dan zou ik eerder van pure ellende dat mormel haar nek willen omwringen.

Op een schilderij van Rubens was dit misschien nog wel done maar in een film krijg ik het daarvan op mijn heupen.

De liedjes (sommige zijn echt evergreens) zijn ok en in tegenstelling tot vele andere musicals niet storend en ze onderbreken ook niet echt het verhaal.

Als historisch document in de filmgeschiedenis misschien niet te missen. Maar de ganse prent kan mij tegenwoordig niet echt meer boeien.

2.5

Inderdaad een dun verhaaltje, maar dat liedje "Meet Me in St. Louis" spookt nu al zes dagen door mijn hoofd.

Ik wist trouwens niet dat "Have Yourself a Merry Little Christmas" uit deze film kwam. Eén van de beste kerstliederen aller tijden, want tenminste niet manisch vrolijk.

Alvast niets aan te merken op de muziek dus.

Zeer oubollig. Komt ook mede doordat het verhaal zich in 1903 moet afspelen maar ondanks dat is er niets mis mee. Het valt nog best wel mee eigenlijk. Maar de sets van de straten, liedjes, Garland en de aankleding maakt er wel een degelijk, lief filmpje van. 3,0.

Gedateerd, kitscherig, suikerzoet, maar langs de andere kant ook fenomenaal geregisseerd en prachtig vormgegeven met gedetailleerde aankleding. Minnelli weet ondanks de eerder bescheiden setruimte enorm veel dynamiek te creëren in elke scène. Het acteerwerk is prima, al ziet Garland er bij momenten maar akelig uit.

Aan de ene kant gebeurd haast helemaal niks niets bijzonders in de film en toch is het een boeiende film van begin tot het end. Leuk om naar te kijken en luisteren. Ik ben ook een enorme fan van Judy Garland dus helemaal mijn ding.

Ik lees hier: The Trolley Song - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org, is in één keer opgenomen. Altijd gedacht veel scènes in die tijd in één keer. Uiteraard werd er vooraf wel geoefend en besproken dan doen we dit en vervolgens dat en dan werd de zaak opgenomen. Ik vraag me toch af bij Singing in the rain dan?

Het is inderdaad zo dat veel dansscènes meerdere keren dan wel in etappes werden opgenomen. Nou ik heb me er verder ook nooit zo in verdiept. Bij muziek ging het in die tijd heel anders, meteen in één keer goed op de plaat, soms ging het nogeens over en sporadisch nog een derde keer. 78 toerenplaten waren kostbaar, men nam liever meerdere nummers op dan één helemaal perfect. Bovendien wist men vaak ook niet welk nummer nou een hit werd.

Ik ging in de jaren '80 al heel selectief te werk, toen dit soort films nog vaak op de BBC te zien waren. Zolang ik Judy Garland hoor zingen heb ik er niet zoveel moeite mee, maar films met haar heb ik gemeden als de pest. Dat dramatische in haar ligt me niet, hoewel haar echte leven op gegeven moment ook wel behoorlijk dramatisch is verlopen. Toch was ik wel benieuwd naar bovenstaande nummer. Ik heb tijdelijk TCM, dus dat kwam goed uit. Maar oh oh, als dat alles is. Ze zitten op de tram en achter hun beweegt de film. Rest van de muziek is trouwens ook weinig bijzonder. Verder een soort damesdrama. Ik vind het eigenlijk helemaal niks, maar stem meestal niet zo laag op oude films, dus 2.0.

Meet me in St. Louie, Louie

Vicente Minnelli weet er met deze musical in ieder geval een kleurrijk geheel van te maken. Mooie felle kleuren gaan gepaard en met een vrij deftige aankleding. Het verhaaltje is redelijk en draait vooral om de vraag of er wel of niet verhuist zal worden naar New York. De afloop hiervan weet je in feite al zodra de film begint. In musicals is het verhaal meestal ook van ondergeschikt belang en draait het om de zang en de nummers. Ik moet eerlijk zeggen dat de eerste drie kwartier nog redelijk veelbelovend waren. Judy Garland speelt haar rol vol enthousiasme en legt er veel charme in. Ook de liedjes zijn best aardig.

Maar op een gegeven moment valt Minnelli wel enigszins in herhaling. Of het niveau nu werkelijk daalt is moeilijk te zeggen, maar feit is wel dat ik het in de tweede helft allemaal minder leuk vond dan in de eerste drie kwartier. Hoewel Garland het goed doet, is de rest van de cast toch wel een stuk minder. Daarnaast is het soms wel erg mierzoet wat we allemaal te zien krijgen. Het past goed bij het tijdsbeeld en de boodschap, die de film wil uitdragen, maar ik vond het persoonlijk wat teveel van het goede.

Meet me in St. Louis is een klassieker in het genre, maar heeft toch wel enkele gebreken. Het is vrij oubollig en mierzoet, maar weet dankzij een erg sterke Garland en goede eerste helft mij toch nog redelijk wat kijkplezier te geven, al is het dankzij een matige tweede helft uiteindelijk niet voldoende om aan de goede kant van de score uit te komen.

2,5*

Hmm, nogal oubollige musicalfilm, maar toch redelijk vermakelijk. Dat heeft vooral te maken met de personages. In de hoofdrol speelt een naïeve Judy Garland, die bijgestaan wordt door een ontzettende lul van een vader, die kleine blaag Tootie met haar lugubere plaatjes en al die ander typische bijkarakters. De film loopt wel lekker door ondanks wat liedjes, die nog best aardig om te zijn. Vincente Minnelli maakt de film verder nog leuker om te zien met kleurrijke decors. Al met al kan ik hier (ondanks dat musical niet mijn genre is) toch wel een voldoende aan geven.

Tootie: I can't get hungry till it gets dark.
Katie: Dinner is at 5:30. You can eat blindfolded.

In de eerste helft van deze film komen meer van dergelijke ad rem kwinkslagen voor. Helaas zijn die veel minder te vinden in het tweede deel. Dat neem niet weg dat dit een heerlijke familiefilm is. Romantisch en vrolijk én met mooie liedjes en prachtige, kleurrijke settings. Hoewel Judy Garland natuurlijk de hoofdrol voor zich opeist, is het toch de kleine bengel Margaret O’Brien, die de show steelt.
Puur entertainment. Er zijn meer van zulke films uit de jaren ’30, ’40 en ’50 en ik kan ze vrijwel allemaal van harte aanbevelen!

Erg fijne film.

Ik moet zeggen dat Garland hier veel meer van zich laat zien dan in Oz. Durf te zeggen dat ze hier ook veel beter speelt. De film is een beetje een vreemde mix tussen heel veel verschillende soorten genres. En het werkt erg goed. De situaties komen heel erg echt over. Zeker in Esther en John's eerste romantische perikelen als ze de lichten uitdoen. Het ongemakkelijke straalt er werkelijk vanaf. Met het acteerwerk zit het sowieso wel goed. De vader is erg goed en leuk gespeeld. Zeker in een van de laatste scenes. Ook een sterke scene na het "Have Yourself a Merry Little Christmas", brengt tranen in je ogen. De twee kleinere zusjes zijn ook een erg leuke toevoeging. Komen erg grappige scenes uit voort.

Voor een musical zitten er eigenlijk vrij weinig liedjes in. Maar ze zijn allemaal erg goed. Fotografie is erg fijn en de kleuren spatten werkelijk van je scherm. Fantastisch gebruik van de Technicolor techniek. Maar ook in set design en kostuums blinkt de film uit. Mooi vormgegeven.

Meet me in St. Louis is op het eerste zicht zo'n bandwermusical. Films die wel meer in Hollywood werden gemaakt, bijna om de liedjes te promoten, ipv een sterke film te maken. Maar Vincente Minnelli weet wat hij doet en als vakman zorgt hij voor een kleurrijke warme musical. Deze is weliswaar voor de liefhebbers van het genre, maar als je er van houdt is het wel een aanrader.

De ster van de film is natuurlijk Judy Garland, al is de opvallendste figuur misschien wel de jonge Margaret O'Brien. Zelden dat een kindster zo naturel en leuk overkomt. Ze speelt met gemak de meeste andere acteurs naar huis.

Deze film komt nog wel te kort om een echte topfilm te worden. Een klein beetje drama of iets meer verhaal had wel gemogen. Maar verder is er weinig op aan te merken. Misschien iets te zoet soms, maar dat kan toch ook wel smaken denk ik dan.

Fijne film met een eenvoudig plot die geheel gedragen wordt door de personages. Het volgt een gezellig gezin uit St. Louis begin vorige eeuw. Hun dagelijkse bezigheden gaan niet veel verder dan pianospelen, zingen, de oudere meisjes die verliefd zijn op de buurjongen en genieten van hun stadje. Met zo'n eenvoudig plot heb je dus goed ontwikkelde personages nodig, doordachte dialogen en leuke subplotjes, en dat zit hier wel goed. Het verhaal heeft de nodige humor, mede te danken aan de wat lugubere trekjes van Tootie die bijvoorbeeld haar poppen begraaft. De film heeft ook veel aandacht voor hoe Halloween begin vorige eeuw werd gevierd, wat de film extra leuk maakt. Een mooie film. 3,5*

De hollywood propaganda machine op zijn walgelijkst. Soms kan ik dat hebben, nu dan weer niet.

Bleh.

Heel erg mooie film in Technicolor en wederom mooie kostuums omdat het zich in 1903/1904 afspeelt. Maar hij was net iets té zoetsappig en 'feel good'. Dat is natuurlijk een beetje de stijl van die tijd, maar dan ligt een musical als 'Singin' in the Rain' me net iets meer. Ik hoopte misschien op net iets meer inhoud.
Het is verder wel gewoon een goede film met een coherente verhaallijn en het titelliedje hang nog steeds in m'n hoofd (het kattengejammer!) en kan me goed voorstellen dat deze voor heel veel mensen heerlijk wegkijkt gemengd met wat nostalgie en ik heb verder ook wel genoten maar daar bleef het bij.

Erg vroege Minnelli.

Toch wel een monument als het gaat over klassieke musicals. Daar valt Meet Me in St. Louis zeker onder, al is deze dan wel eentje in het rijtje familieperikelen, niet zozeer artiestenperikelen. Een iets andere niche binnen het genre.

Altijd gek om een klassieke film te zien die zelf nog eens 40 jaar teruggaat in de tijd. Dat levert in dit geval toch wat aparte zaken op. De onverharde wegen tussen de mooi aangelegde tuintjes zien er erg gek uit. Ook de Halloweentradities zijn nog maar moeilijk te plaatsen. Stoelen verbranden en bloem in mensen hun gezicht gooien? Misschien iets typisch St Louis?

Het plotje is flinterdun en stelt weinig voor, de film teert eigenlijk vooral op luchtigheid en opgewektheid. Je zou het misschien niet zeggen doorheen al het drama heen, maar elke zucht wordt makkelijk opgelost, terwijl de zwaardere zuchten ook op het einde een passende finale krijgen.

110 minuten is wel aan de lange kant en over het geheel gezien is er buiten de luchtige sfeer maar erg weinig wat mij trekt. Maar als TV-verlichting op kerstavond is het wel een erg passende film.

1.5*