Meet Me in St. Louis (1944)

De hollywood propaganda machine op zijn walgelijkst. Soms kan ik dat hebben, nu dan weer niet.

Bleh.

Heel erg mooie film in Technicolor en wederom mooie kostuums omdat het zich in 1903/1904 afspeelt. Maar hij was net iets té zoetsappig en 'feel good'. Dat is natuurlijk een beetje de stijl van die tijd, maar dan ligt een musical als 'Singin' in the Rain' me net iets meer. Ik hoopte misschien op net iets meer inhoud.
Het is verder wel gewoon een goede film met een coherente verhaallijn en het titelliedje hang nog steeds in m'n hoofd (het kattengejammer!) en kan me goed voorstellen dat deze voor heel veel mensen heerlijk wegkijkt gemengd met wat nostalgie en ik heb verder ook wel genoten maar daar bleef het bij.

Erg vroege Minnelli.

Toch wel een monument als het gaat over klassieke musicals. Daar valt Meet Me in St. Louis zeker onder, al is deze dan wel eentje in het rijtje familieperikelen, niet zozeer artiestenperikelen. Een iets andere niche binnen het genre.

Altijd gek om een klassieke film te zien die zelf nog eens 40 jaar teruggaat in de tijd. Dat levert in dit geval toch wat aparte zaken op. De onverharde wegen tussen de mooi aangelegde tuintjes zien er erg gek uit. Ook de Halloweentradities zijn nog maar moeilijk te plaatsen. Stoelen verbranden en bloem in mensen hun gezicht gooien? Misschien iets typisch St Louis?

Het plotje is flinterdun en stelt weinig voor, de film teert eigenlijk vooral op luchtigheid en opgewektheid. Je zou het misschien niet zeggen doorheen al het drama heen, maar elke zucht wordt makkelijk opgelost, terwijl de zwaardere zuchten ook op het einde een passende finale krijgen.

110 minuten is wel aan de lange kant en over het geheel gezien is er buiten de luchtige sfeer maar erg weinig wat mij trekt. Maar als TV-verlichting op kerstavond is het wel een erg passende film.

1.5*

Heerlijke feel good musical. Goeie acteerprestaties, fijne muzikale acts, leuke humor tussendoor. Judy Garland standing out. De technicolor voelt aan als candy voor het oog. Deze film moet je niet bekijken als je op zoek bent naar diepgang, des te meer als je een grijze dag wil opvrolijken.

Zoetsappig escapisme zonder al te veel diepgang. Er wordt doorgaans meer aandacht besteed aan set design en kostumering dan aan karakterontwikkeling, hetgeen extra in de verf wordt gezet door het gebruik van Technicolor. Dit is een bijzonder kleurrijke film, waarin de kleuren rood en geel zodanig fel zijn dat ze zelfs na afloop nog even op het netvlies staan gebrand. Het verhaal speelt zich af rond de 'turn of the century' en focust op een welgestelde familie in St. Louis. Bereid je dus voor op veel stijve en ongemakkelijke romantiek tussen Southern Belles & Beaus, waarbij de Beaus terughoudend zijn en de Belles wel veel fantaseren over liefde, maar door de wetten van de etiquette geen initiatief mogen nemen. De voorspelbare afloop en al het melodrama dat hieraan was gekoppeld wordt helaas nooit echt interessant. Ondanks de simplistische plot straalt de film een zekere charme uit die ik enkel kan toeschrijven aan de overtuigende cast. Vooral karakteracteur Harry Davenport (vaak getypecast als grootvader) heeft een aangename rol. De grootste boosdoeners zijn in mijn ogen de zang- en dansscènes. De liedjes mogen dan wel bekend zijn, ze dragen niets bij tot het geheel en komen vaak kinderachtig en klakkeloos over. De zang wordt soms op lompe wijze gedubd, waardoor er problemen ontstaan met lip sync. Ook de pogingen tot humor falen nagenoeg altijd. In feite is het enige dat op de lachspieren werkt de weerzinwekkende froufrou van Garland. Visueel is het een snoepje, inhoudelijk een bord spruiten. (Ik hou niet van spruiten).

Naar een musical kijk je meestal niet omwille van verhoopte inhoudelijke diepgang. Daarvoor bestaan andere geschiktere genres. Zelfs het alom geprezen Singing In The Rain, is qua inhoud niemendallerig met de alomtegenwoordige tandpasta smile van Gene Kelly. Niettemin is het qua musical een werkstuk dat niet te evenaren is. O paradox van de musical.