Me and Earl and the Dying Girl (2015)

Ik niet. Enkel een dvd staat voor mij gelijk aan geen release. Met zo'n zwaar verouderd medium kan ik niets.

Ik kan deze mening alleen maar bijtreden. Misschien wordt het dramatisch effect van de afloop versterkt door de luchtige verhaallijn dat wel, maar ook ik heb hier enige moeite mee. De humor of wat er moet voor doorgaan, vind ik op geen enkel ogenblik echt geslaagd. Deze film haalt m.i. bijlange het niveau niet van The Fault in Our Stars die van het begin af weet te beklijven en gelukkig nooit probeert grappig over te komen. Ook het acteerniveau vond ik niet uitgesproken sterk en de personages vond ik maar gewoontjes. Ik begrijp dan ook de hoge score niet die deze film meekrijgt. De korte filmpjes vond ik overbodig en bijwijlen irritant. Enkel het einde van de film - vooral het moment dat Rachel sterft - haalt een vrij hoog niveau. Toch nipt 3,5 sterren. Hier zat veel meer in, niet echt een pakkende film waarin je je echt kan inleven, te weinig diepgang ja dat is het.

Fijn gemaakte, maar iets te hippe en geestige film over de aparte vriendschap tussen een jongen en zijn klasgenote met leukemie. Zwaar onderwerp, maar dus luchtig gebracht. Ondanks dat het verhaal best pakkend was, vond ik de stijl niet altijd zo geslaagd. Zelf zie ik toch liever een meer emotioneler film over dit thema, al zitten er wel een aantal vrij geestige dialogen in het verhaal die wel treffend waren. Ook de muziek was sterk en vaak erg passend. De hoofdrollen werden wel erg goed neerzet en 1 van de laatste scenes in het ziekenhuis is schitterend gedaan. Toch had er meer in kunnen zitten.

3,5*

Zeer geslaagde tragikomische film over verlies en vriendschap. De film heeft tieners in de hoofdrol maar is zeer zeker niet uitsluitend geschikt voor tieners. De zware onderliggende thema's worden luchtig maar absoluut niet oppervlakkig behandeld; het pijnlijk eerlijke script gaat lastige situaties en vraagstukken niet uit de weg, Visueel is het allemaal heel leuk in elkaar gezet. De hoofdrolspelers zijn amateur filmmakers en fragmenten uit hun, naar eigen zeggen vreselijk slechte, filmpjes komen steeds terug. Uitstekend gespeeld en visueel fris en energiek.

Slopende tragikomsiche film... Ben er geen amateur van...

Zware tragikomedie die dankzij het sterke acteerwerk een behoorlijke indruk weet te maken.

Vrijwel alles is er eigenlijk al over gezegd door andere Moviemeter gebruikers. Aanrader.

Ijzersterke, kleine film, die de gehele speelduur precies de juiste toon bewaard. Ik heb flink wat eelt op mijn filmziel, dus het is een hele prestatie van de makers dat ik op het einde flink geraakt was.

Waar het vergelijkbare The Falt in Our Stars, menige niet ter zake doende en mislukte scenè had, houd deze van begin tot eind exact het juist evenwicht. Zo'n zwaarmoedig verhaal moet je, op een gepaste manier, enigszins luchtig vertellen, en dat is wat hier gebeurd. Een kwestie van een goede inschatting en een goede smaak. Prima, niets op aan te merken.

Normaal ben ik niet van dit genre en ik denk dat als je echt op zoek bent na een komedie deze niet hoeft te kijken. Want ik vond vooral de 2e helft veel meer drama.

Ik lees van sommige dat ze zich niet konden inleven in de film maar dat is misschien ook meer persoonlijk want ik kon dat dan weer wel. Er zitten een paar scenes/dialogen tussen die gewoon erg goed zijn. En de wat mindere scenes neem ik maar voor lief. Ik denk ook wel dat veel mensen met dit thema te maken heeft of krijgt en welke emoties en onbegrip daarbij komt kijken laat deze film goed zien. 4*

mooie film!

Alleen al die grappige re-makes van die 42 arthouse films maken deze film best bijzonder.

Hoe een titel je kan weerhouden om een film op te zetten. Zonder de synopsis te lezen en enkel op de titel af te gaan, dacht ik een Adam Sandler-achtig gedrocht te krijgen. De film is eerder in de richting van 'The fault in our stars' te zoeken. Maar toch anders.

De film is vooral pittig, fris en humoristisch. Het draait dan wel rond iemand met kanker, dat staat niet helemaal op de voorgrond. Toch niet dat het overheersend wordt. Verschil met The fault in our stars is dat die film gekeken is van uit de zieke persoon en hier vanuit iemand anders. De film speelt met clichés, maar ook leuke ideetjes. Die filmpjes zijn geweldig natuurlijk. Maar ook die ouders en de schoolomgeving zijn boeiend. Je merkt wel dat hier een goed boek achter zit. De film kan terugvallen op een goed verhaal, maar ook een goed geschreven script.

De film is de juiste mix. Net voorspelbaar genoeg zonder dat het stoort, maar toch ook verrassend en komisch genoeg zonder belegen te zijn. Het mist net dat ietsje meer om op gelijke hoogte van die vergelijkbare 'The fault in our stars' te staan, maar komt toch goed in de buurt.

Me and Earl and the Dying Girl is een echt product van zijn tijd. Er zit een licht hipsterachtig vernislaagje over de film, maar het is altijd oprecht. Niet in de laatste plaats dankzij de uitmuntende jonge acteurs. Het is echter Gomez-Rejon – ooit assistent van Martin Scorsese – die de boel bij elkaar houdt; originele en grappige vondsten houden de interesse vast en gaan hand in hand met authentiek tienerdrama. Wijlen John Hughes zou deze ontwikkeling met trots hebben gadegeslagen.

Lees verder: Cinema Interruptus

Mooi hoor, dit. Een ontroerende, pakkende coming of age waarin de belevingswerelden scherp en met oog voor detail worden neergezet, waarin de personages ongewoon leuk en behoorlijk karaktervol zijn en waarbij je bijna voortdurend glimlachend zit te genieten.

De film pakt je met humor. Scherp, vermakelijk offbeat en enigszins absurd. Eigenlijk voedt de humor de ontroering, wat de film behalve tot een plezierige ook tot een aangrijpende ervaring maakt. De combinatie van scherpe en bizarre humor met indringend drama is zeer geslaagd. Die combinatie wekt vertedering en inleving op.

Leuke verhaallijn. Over een getalenteerde sullige einzelgänger, die tegen zijn wil in aanraking komt met de wereld buiten de beschutting van zijn eigenhandig gefabriceerde en met zorg omgeven overlevingscocon. Over een jongen met schutkleuren die zich bloot moet geven en ongewild confrontaties moet aangaan. Met een ziek persoon bijvoorbeeld. Met een goede vriend bijvoorbeeld. Heel levensecht. Heel komisch. Heel vermakelijk. En heel ontroerend.

Het verhaal deugt. Het is niet klef of geforceerd sentimenteel. Dat geldt ook voor de manier waarop de ziekte als belangrijk emotioneel component in het verhaal wordt geëxploiteerd. Dat gebeurt niet op een sentimentele manier. De ziekte is gewoon onderdeel van het geheel. En dat gehele verhaal met grappige en minder grappige onderdelen (zoals ziekte), voelt gewoon goed, is daarom oprecht ontroerend en wekt oprecht kippenvel op.

De dialogen zijn fijn. Sommige bevatten echt fantastische teksten. Humoristisch natuurlijk en heerlijk relativerend. Maar ook geestig onderkoeld met een tragikomische onderlaag. Die uitgelezen teksten zijn een andere reden waarom het sentimentele en moraliserende element, dat zo gemakkelijk binnenglipt in een film als deze, hier gelukkig op afstand blijft.

De film is doorsneden met korte absurdistische filmpjes gemaakt door twee hoofdpersonages. Het zijn heel bijzondere en bizarre parodische scheppinkjes gebaseerd op bekende films. Ze zijn erg geestig en vormen in emotioneel opzicht een bevrijdende bliksemafleider, die je op een leuke manier even van het hoofdverhaal afleiden. Het zijn prettige zakdoekjes.

Het acteerwerk is goed. Naturel. De lankmoedige uitstraling van Thomas Mann is perfect.

Soms heb je zo'n film die je pakt, die je naar de strot vliegt, die in je hoofd blijft hangen. Dit is er zo een.

Pretty boring, als ik dan de hoge quoteringen zie...

...dan...?

Een matige komedie/drama film...

Redelijk verhaal..

Komedie is mijn ding niet....

Redelijk acteerwerk...

Goed kwaliteit HD breedbeeld...

Goed achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Niet te moeite waard...

Deze eens bekeken en vond het een goeie film. De film deed me een beetje aan "The Fault in Our Stars", maar toch anders.

De cast deed het prima en de film zag er ook goed uit. 'k vond het wel origineel gebracht.

Misschien geen zo'n bekende film, maar toch de moeite waard om te bekijken, een aanrader.

Vind het een zeer overgewaardeerde film.

Ik was zeer benieuwd naar de film, het verhaal sprak me aan, redelijke cast en een behoorlijke rating met goede berichten.

Helaas is het me allemaal toch wat tegengevallen .

Slecht kan ik de film niet noemen maar goed was het ook niet.

Ik vond het op allebei de vlakken zowel komedie als drama het allemaal net niet

Inderdaad is de eerste helft van de film wat meer komedie als drama, maar echt grappig of leuk vond ik het niet ondanks dat ik me wel heb kunnen vermaken. Er zaten hier en daar wel wat leuke momenten in de film maar daar houd het ook bij op.

Dan komt de tweede helft de veel meer gericht is op het drama genre. Maar ook dit wist mij niet goed te pakken. Het kwam allemaal wel overtuigend over maar toch had ik het gevoel dat het allemaal beter kon en of ik iets miste aan de film.

En ja, ik zal het dan ook maar zeggen: de film heeft zeker wat weg van de film The Fault In Our Stars maar daar kan hij zeker niet aan tippen.

Jammer kan ik hier toch geen voldoende voor geven. Me verwachtingen waren denk te hoog.

2,5*

Ik dacht dat dit weer een vrij typisch licht-hipster indie highschoolfilmpje ging worden zoals je er wel meer hebt tegenwoordig, maar deze heeft toch wel wat fijne en originele kenmerken die het net wat extra's geven. Met name het personage Greg met zijn grappige persoonlijkheid (voortkomend uit onzekerheid en zelfhaat, wat ik altijd fijne en interessante eigenschappen vind in een mens) tilt deze film toch wel boven de middelmaat. Wat een lieverd, ik zou hem zo tegen mijn borst willen drukken. En natuurlijk de filmpjes die hij en Earl maken. Hoewel misschien ergens te 'kijk ons raar en quirky zijn', is het toch heel creatief en grappig gedaan, je krijgt bijna zelf zin om van die filmpje te gaan maken.

De film verliest af en toe wat focus waardoor het soms wat rommelig is, maar verder is dit toch een heel vermakelijke film, die een aparte maar wel geslaagde mix is tussen luchtige absurditeit en eerlijk drama.

3,75*

Opnieuw een sympathiek filmpje van Fox Searchlight. Het recept voelt vertrouwd aan: spitse dialogen (eigenlijk zijn de pubers veel te eloquent voor hun leeftijd, maar dat zie ik graag door de vingers), fijne acteurs die zichzelf niet al te serieus nemen en visuele spielerei voor een olijke indie-look.

En dan is er natuurlijk het typische verloop. Aanvankelijk zit je naar een volbloed komedie te kijken, maar gaandeweg wordt de toon steeds serieuzer. Dit keer gelukkig zonder in meligheid te vervallen.

De film kent enkele stoute momentjes, maar speelt toch overwegend op safe, vooral door die beproefde formule. Alleen komt alles hier wat beter uit de verf dan in de meeste genregenoten. En hoewel ‘Me and Earl’ wel altijd in de schaduw zal staan van ‘The Fault in Our Stars’, ben ik toch meer gecharmeerd door deze film. De humor is net iets leuker, de serieuze stukjes voelen net iets authentieker en warmer aan.

4*

De kritieken hier zijn wel erg lovend. Zo lovend dat ik twijfel of ik wel dezelfde film gezien heb. Ofwel zie ik er dat humor niet van in, dat kan ook. Het waren voornamelijk de serieuze, meer dramatische stukken die het voor mij net een goede film maakten. De humor, vaak wat absurd en kinderachtig, haalden me net uit de film en kon ik moeilijk vereenzelvigen met de rest. De andere bizarre studiegenoten, de leerkracht, ... nee, niet voor mij voor deze film.

De scènes tussen Greg en Rachel vond ik het meest boeiend om te volgen. De ziekenhuisscène was erg knap en greep me bij mijn steot net als de daaropvolgende scène in Rachels kamer. De gemaakte films waren dan wel grappig en gewoon geweldig. "A sockwork orange", hoe kom je erop?

Bij momenten een mooi drama, al bij al een voldoende met 3,0*. The fault in our stars nog niet gezien, misschien moet ik dat ook maar eens doen.

Die is het kijken zeker waard

“One last thing. Hot girls destroy your life. That's just a fact.”

Me and Earl and the Dying Girl blijft een ontzettend knappe film waarin veel te lachen valt, maar die uiteindelijk ook als een mokerslag aankomt. Regisseur Alfonso Gomez-Rejon heeft een perfecte balans gevonden tussen humor en drama, en de film vliegt nergens uit de bocht. Greg is een wat anonieme High School senior die nergens bij wil horen en één vriend heeft (hij praat zelf liever over collega), Earl. Samen met Earl maakt hij hilarische parodieën op oude films. Wanneer zijn moeder hem dwingt om vriendschap te sluiten met Rachel, een meisje met leukemie, staat de wereld van Greg op zijn kop. De film zit vol met grappige en spitsvondige dialogen, overtuigende personages en leuke situaties.

De films van Greg en Earl, de onder tatoeages zittende geschiedenisleraar (een geweldige Jon Bernthal), de vader van Greg (Nick Offerman) met een aantal vreemde gewoonten, de sarcastische Rachel en haar gesprekken met Greg, de marihuanascène etc. De relatie van Greg en Rachel begint vijandig en ongemakkelijk, maar vooral aan de hand van de films van Greg en Earl wordt de band steeds sterker. Acteurs Thomas Mann en Olivia Cooke hebben een geweldige chemie. Als de film op de helft is veranderd de toon, en het laatste gedeelte komt keihard binnen (de ziekenhuis/sterfscene is briljant). De laatste scene is dan wel weer hoopvol, en het laat zien hoe de vriendschap tussen Greg en Rachel beide levens heeft veranderd. Me and Earl and the Dying Girl is en blijft één van de beste coming of age films die ik heb gezien.

Een verdrietige film, maar met eenn hoop humor gebracht, die ik op zich wel grappig vond, en veel creativiteit. Vooral op het eind wist de film mij echt te raken. Goed acteerwerk, leuke filmpjes van Greg en Earl en een prima verhaal. Ik ben er redelijk van onder de indruk. 3,5*

Het is aanvankelijk wel wennen om in het complexe, vaak spirituele, maar sarcastisch en onverschillig personage van Greg binnen te geraken en als de film eindelijk aanslaat met het zieke meisje is het je gewoon afvragen in hoeverre Greg zijn eigenheid bewaart zeker waneer emoties crescendo gaan.

Ongewone combinatie van een heel bijzondere levensopvatting met de doodsernst in het leven.

Ronduit geweldig.

Totaal onverwacht eigenlijk ook, want al vanaf de eerste paar scenes werd het duidelijk dat dit niet de film zou zijn die ik ervan had verwacht. Ik dacht vooral een goed werkende dramafilm te zien met een effectief slot, maar uiteindelijk bleek het eerder een droogkomische en lekker sarcastische film te zijn die me deed denken aan Wes Anderson.

Elk shot telt, zou Gomez-Rejon gedacht hebben, want elke scene is eigenlijk raak. Lekker lang uitgetrokken shots, interessante camerastandpunten, knappe bewegingen en veel detaillering. Er wordt duidelijk aandacht aan de film besteedt waardoor de film op geen enkele manier visueel een kans laat schieten. Het mag dan niet zo kleurrijk ogen, maar voor een dergelijke omgeving als deze is dat begrijpelijk.

Acteerwerk is sterk. Mann zonder twijfel in zijn beste rol, Cooke acteert bovengemiddeld en Cyler was al helemaal een verrassing. Onbegrijpelijk dat Cyler altijd een beetje in de achtergrond heeft gestaan bij andere films, want hij verdient zeker meer. Alle drie de acteurs weten precies de juiste vorm mee te geven aan hun personages zonder ergens onnatuurlijk of onrealistisch aan te voelen. Ondanks de vele droogkomische momenten houden ze nooit op met menselijk zijn, en niet veel andere namen doen ze dat na.

Verder was ik ook zeer te spreken over de balans van de film. Zelden heeft drama zo vlot met komedie gemengd. Alles wisselt elkaar precies en perfect af, waardoor sentimentele scenes niet te ver doorschieten en ook niet worden onderbroken, terwijl de komische scenes ook nooit uit de toon vallen. Meer genres worden niet gebruikt en dat kan ik ook gewoon waarderen. Gecombineerd met innovatieve en knappe regie is de film helemaal compleet.

De film raakte me wel, maar tot tranen kwam het niet. Soms ook jammer dat er toch wat typetjes in worden gezet die uit de toon vallen, waardoor ik de film geen volle mep kan geven. Verder wel gewoon een menselijke, grappige en meeslepende film met een perfecte balans. Heerlijke, onverwachte ontdekking. Ben gelijk benieuwd geworden naar de loopbaan van Gomez-Rejon.

Fijn ook overigens dat de film meer publiek dan alleen tieners aanspreekt.

Na jaren herzien en dat was geen slechte keus. Tussen al het cynisme van Greg en zijn “compagnon” door is dit toch een aangrijpend en warm menselijk verhaal. Ik heb het eerder gezegd, de zelfgemaakte filmpjes van bestaande klassiekers zijn heerlijk om naar te kijken en geeft ook direct aan dat de makers echte liefhebbers zijn. In de hele fotografie en de camerastandpunten zie je dat ook terug. Tot slot een diepe buiging voor de 3 hoofdrollen, het is allemaal erg overtuigend gebracht en levert mede door hen een tijdloos meesterwerkje op. Prachtige film.

Na 8 jaar een herziening gedaan te hebben gooi ik de score met een halfje omhoog. Ik hou er in principe niet van om films meerdere keren te kijken behalve wanneer het ergens raakt dan maak ik daar een uitzondering voor.

Films die na het bekijken mij even stil kunnen krijgen en ook omtrent dit thema mij weer aan het denken zet, dat is er hier 1 van. Wellicht over 8 jaar een nieuwe herziening.

Ik bedoel, dit is goed gemaakt en zo, maar ik ben dit soort films een beetje beu. Een paar jaar geleden was er een trend van deze films met zieke tieners die door het leven en de dood proberen te navigeren. Voor mij voelen ze meer aan als een geldklopperij van de industrie die probeert wat goedkope tranen van het publiek te krijgen in plaats van echte, oprechte films.

Olivia Cooke is wel leuk.

Ik had dit waarschijnlijk leuker gevonden toen het uitkwam. Het leven heeft me blijkbaar te cynisch gemaakt.

3,5*

De herziening brengt geen aanpassing aan het eindcijfer. Me and Earl and the Dying Girl is een sterk in elkaar gezette film met een bijna perfecte balans tussen komedie en dramatiek. “Bijna” omdat de humor soms te ver doordraaft in excentrieke typetjes die het geheel vooral in verwarring brengen, maar het zijn minuscule scheurtjes van een huis met enorm stabiele basis. Het acteerwerk van RJ Cyler en Olivia Cooke had niet beter gekund, de finale brengt een gezonde dosis emotie en de regie van Alfonso Gomez-Rejon is energiek, onderscheidend en uniek. Ik zie weinig minpunten en beschouw de film vooralsnog als één van mijn persoonlijke favorieten.