Meningen
Hier kun je zien welke berichten Richardus als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Arak Shitae (2016)
Alternatieve titel: Sweat Rain
Het is ongelooflijk dat deze film nog niet eens op IMDB staat...zijn wij toch beter qua info haha.
Ja, deze film maakte diepe indruk op mij. De openingsshots met credits waren wondermooi en ik dacht bij mezelf "als dit zo doorgaat...". En dat was dus zo. Niet zo zeer dat de film enkel een aaneenschakeling van mooie beelden is. De manier van filmen is juist heel divers, en in alle opzichten weloverwogen en perfect gekozen voor het getoonde moment. Soms heel dicht op de huid van de personen, met bewegende camera, zodat je goed met ze meevoelde. Een andere keer prachtige statische wideshots, of ook heel mooie microshots tot zinderende bedwelmende dromen aan toe. Een perfecte balans in, en beheersing van, diverse stijlen van filmen, "verbeelden".
Die balans kwam ook terug in hoe het verhaal weloverwogen en beheerst naar voren gebracht werd. Hoe kan ik dat overbrengen... Het gezichtspunt wisselde bv regelmatig. Soms identificeerde je met de man, dan wweer de onvoorwaardelijk liefhebbende vrouw, en soms nam de Down-zoon met voiceover het gezichtspunt voor zijn rekening. Nooit werd een element al te simpel opzichtig in beeld gebracht maar altijd was duidelijk wat er daadwerkelijk gebeurde of bedoeld werd. Dit met simpelweg gebeurtenissen maar ook met heldere, efficiënte beeldtaal en symboliek wat een licht magisch realistisch tintje aan het geheel gaf.
Het thema was an sich best simpel: hoe zwaar het leven kan zijn, keuzes die je neemt, liefde die verbindt, de houding die je onderling aanneemt. Als de levensstroom (water in dit geval) droogvalt, wat is de juiste benadering om die weer aan het stromen te brengen? Hoe diep moet je graven voor je water vindt? Of hangt het er vanaf met welke mindset je graaft? Dat dan de vader het niet echt begrepen had, met z'n hatelijkheid tegen zijn verstandelijk minderbegaafde zoon terwijl die wel de juiste attitude bleek te hebben, is wellicht best corny en cheesy maar ik vond het totaal niet vervelend overkomen. Integendeel, ik vond het integer en indrukwekkend. Zo'n zoon er in brengen kan gezien worden als een wat te slappe zet om betekenis in te brengen, maar het werkte wonderwel zonder te opdringerig of kwijlerig te zijn.
Een ander mooi aspect vond ik hoe hier de Islam-cultuur een mooie rol speelde. De spiritualiteit daarin is wezenlijk gelijk aan die van andere religies, en ze hebben mooi poëtische teksten die gezongen worden op een manier die mijj wel positief kippenvel gaf/geeft. De laag van zingeving die vanuit dat religieuze aspect de film kleurde, was continu op een heel natuurlijke manier aanwezig. Zo is hun cultuur en dat kan net zo goed heel mooie liefhebbende mensen herbergen. Zo zou het ook moeten zijn, een boodschap die ook subtiel werd overgebracht middels het plotverloop.
Het was als laatste film op IFFR voor mij een kroon op de 20 films en drie dagen daar . Ik heb 2 uur met kippenvel en wijd open ogen naar het scherm zitten kijken en zó genoten. Perfect uitgebalanceerd in alle aspecten, heel goed gemaakt, visueel en auditief prachtig. Ik kan niet wachten hem weer te zien maar hij staat niet op IMDB, ik zie nergens een teken dat hij nog eens in roulatie komt, en dan is het maar hopen op een DVD...dát toch wel hè?! Anders verdwijnt iets moois als dit, en dat trek ik heul slecht. Veel te weinig aandacht voor deze film, verdient veel meer.
Biggest Little Farm, The (2018)
Prachtig. Een natuurgenot en een filmgenot. Natuurlijk kan ik kanttekeningen plaatsen bij van alles en nog wat. Maar als positieve stimulans om "the circle of life" te herkennen en je bewust te zijn van de waarde daarvan en je eigen aandeel daarin, kan ik een overgedramatiseerde, beeldschoon gefilmde docu als dit erg waarderen. Scheelt mss dat ik een natuur- en dierenliefhebber ben en emokikker (zeker vermoeid als vandaag) dus dit kwam allemaal lekker binnen
Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014)
Alternatieve titel: Birdman
Dit was echt fantastisch. Een toneeldrama eigenlijk enkel en alleen, over een gevallen supervogel (of niet?) die via Broadway alles op alles zet om nog een keer te schitteren. Wat hier vooral schittert zijn de acteurs, met Keaton voorop in een geweldige rol, maar minstens zo erg de regisseur/scriptschrijver Inarritu (het continue drama wordt verdomd slim verpakt in droge humor die het luchtig houdt, sterke monologen en dialogen) en dan die cameravoering...constant zitten we bovenop de acteurs (respect voor hoe ze daar acterend mee omgaan) in een continue stroom door de editing die het doet lijken of alles in één take gaat. Absorberend van begin tot eind.
Filmisch gezien is dit dus op alle belangrijke vlakken (script/acteerwerk/regie/camera) van heerlijk hoog niveau, en zo slim stijlvol dat deze film wat mij betreft de accolades verdiend heeft.
Waarom dan toch een halve ster aftrek? Tja...ik kan er de vinger niet helemaal op leggen. Het verhaal spreekt me persoonlijk niet geweldig aan? Het glijdt er best makkelijk in allemaal, qua onderwerp dan zeker? Ik had bij de aftiteling niet het kippenvel en overweldigde gevoel dat een 5* film op mij heeft...dus de emotie miste bij mij misschien? Rationeel bezien is dit toch echt een topper hoor. Heerlijk filmavondje.
Blind (2014)
Ik vond het een verrassend goed film. Een karakterstudie over zien, blind zijn, verbonden voelen en alleen voelen. In het begin had ik het idee naar 3 losse verhaallijnen te kijken die niet ergens heen gingen, puur een karakterstudie zeg maar. Op den duur begonnen er dingen te gebeuren die het verhaal losweekten, en begonnen de lijnen elkaar aan te vullen, in elkaar over te lopen en in elkaar op te lossen op een erg creatieve manier die toch consistent bleef. Erg goed scriptwriting, mooi vertolkt en in beeld gebracht. Waar films als Enemy leuk stunten met complexe puzzeltjes, brengt Blind op een heldere speelse wijze een intiem portret over angst, vervreemding, over kleine herkenbare persoonsdingen. Ik vond het een cinematisch diamantje.
Double, The (2013)
Een vermakelijke, zeer stijlvolle film. Vooral de sfeer en dromerige setting (incl. twilight zone-achtige props) zuigen je in de film en laten nauwelijks meer los. Nauwelijks, want voor mij was die Jesse Eisenberg een ergernis. Ok, die dubbelrol vertolkt hij goed, 2 echt andere personages, maar ik erger me aan z'n kop een voorkomen. Ik vind hem meer passen in een highschool pulpkomedie dan in dit soort film. Op zich wel een echte 'dork' maar een ergerlijke met z'n slismondje met rare bovengebit, vieze lippen en ontzettend plastieke manier van acteren. Zo, dat is gespuwd Mia Wasikowska heb ik nog nooit iets op aan te merken gehad, no difference there
Ik weet dat het script een aanpassing is van het boek van Dostojevski. Die heb ik nog niet gelezen, en ik vermoed dat ik daar blij om mag zijn. Ik kreeg namelijk het gevoel dat het verhaal veramerikaniseerd is door scriptschrijfster (vrouw volgens mij). Want er spreekt uit de film zo'n teenage angst 'coming of age' issue van ontzettend op prestatie-, succes- en liefdesprestatie gerichte identiteitskwestie...dat is Amerikaanser dan het Dostojevskiaans is (drie andere werken van hem wel gelezen). Ik dacht aan mijn water te voelen welke verhaalelementen naar de Rus zijn terug te herleiden, en welke naar de VS herschrijfster. Ondertussen deed het verhaal me ook erg aan Kobo Abé denken; volgens mij heeft hij vrijwel zo'n verhaal geschreven maar ook 'Het andere gezicht' gleed naar voren in m'n herinnering.
Nou goed, lang verhaal korter: ik heb heel veel meer films gezien met zo'n puzzle-plot waarin persoonlijkheidslijnen (en/of tijdslenen) vermengen/botsen/samengaan tot een oplossend einde. Dat vond ik er verre van origineel aan, en het werd ook heel standaard (doch goed) uitgewerkt. Waar deze film in uitblinkt is de dromerige surrealistische wereld (1984-achtig, nachtmerrie wereld van kantoor-drones), erg goed uitgebeeld in kleur, setting/props, vage gebeurtenissen, en vele opvallende karikaturale bijrollen. Dat, samen met een goed uitgewerkt doch beproefd concept qua plot, zorgt voor anderhalf uur die in notime voorbij zijn terwijl je gelijmd aan het scherm blijft.
Ik twijfel tussen 3.5* en 4*...plot niet bijster origineel maar degelijk uitgewerkt, acteerwerk niet opvallend bijzonder maar zeker wel zeer opvallende en indringende, originele stijl...
Drift (2017)
Erbarme Dich - Matthäus Passion Stories (2015)
Inderdaad erg mooi, en met het geluid van EYE zaal 1 ook nog heerlijk kippenvel. De Matthäus Passion wordt kaleidoscopisch benaderd en daar zit meteen wel voor mij het grootste minpunt: behalve de (ook niet bijster goed in een eindplot uitgewerkte) lijn met daklozenkoor 'De Straatklinkers' (lol, geweldige titel, geweldig om hen in te brengen) mistte ik een bepaalde coherentie en structuur in het presenteren van de diverse invalshoeken. Maar desalniettemin, binnen die invalshoeken van diverse personen was het volop genieten zeg. Want de klanken worden niet alleen gepresenteerd, dat wordt visueel ook nog heel sterk stilistisch gedaan. Kadering, belichting en soms minimalere setting dan de klanken (waardoor sterk enkele elementen uit de muziek worden getild en benadrukt) versterken de beleving dan de muziek, en zorgen dat de ogen ook zeer zeker wat te beleven hebben. Indrukwekkend en bij vlagen overweldigend, maar een sterke lijn en climax missend, geeft deze docu een beeldschone inkijk (letterlijk dus) in de ziel van de Matthäus Passion, bij proxy van de zielen van de geïnterviewden.
Few of Us (1996)
Jaaa, teruggevonden! Ik wist niet meer hoe deze film heette maar wat speuren op internet op 'Rossija' (waar ik dit vorig jaar zag) bracht soelaas.
Ik vond dit een zeer genietbare film. De statische, verstilde beelden waren een lust voor het oog en gaven alle ruimte om over de boodschap van de film na te denken en die zo te vinden? zelf in te vullen? Want hoe zeker kan ik zijn over welke onderliggende redenen er waren voor haar om naar deze groep terug te keren? Er zijn zeker aanwijzingen voor een eerder gebeuren die zijn afwikkeling kent, en met dat in het achterhoofd krijgen alle beelden ineens een symbolische betekenis/lading en vanuit daar een spanningsboog en lijn in het getoonde verhaal. Getoond, want gesproken wordt er niet.
Behalve de intrige van een mogelijk plot en ontwikkeling daarvan, is er de pracht van de natuur, de verstilde beelden, de aparte volksleden daar en de mooie hoofdrolspeelster. Een film die ik nodig weer wil zien, oftewel 'ondergaan', om de stem in de leegte beter te horen/zien. Bijzondere film.
edit: nu zit ik de comments op zijn andere films te lezen en zit ik zo ongeveer te stuiteren op mijn stoel van enthousiasme; weer een regisseur om na te jagen...volgens mij gaat dit een favo van me worden.
Field in England, A (2013)
Wat een bizarre trip zeg, of beter gezegd: absurdistisch. En dat op alle fronten. Het verhaal is een beetje vaag, tot zelfs onbegrijpelijk en is niet heel coherent. Als je je daar overheen zet, kom je wel redelijk uitgewerkte personages tegen (behoorlijk geacteerd) met af en toe ontzettend flauwe grapjes wat de een beetje eentonige sfeer wat lichtpuntjes geeft. Visueel vond ik het zeer genietbaar, zeker waar Wheatley ons de innerlijke ervaringen van personages meegeeft in beeld en geluid. Bij die laatste trippy scene hoorde ik iemand in de zaal zeggen 'oh please stop' maar er was in die stormvloed aan beelden zeker wel een lijn te herkennen.
Wat deze film toch memorabel maakt is die goed uitgewerkte visuele trips, de droge humor en de vage sfeer (die me wat aan het boek 'Gould's Book of Fish' deed denken, heerlijk). Qua plot/verhaal is het een behoorlijke misser, basta.
Honogurai Mizu no Soko Kara (2002)
Alternatieve titel: Dark Water
Goh, deze nooit becijferd? Dit is één van de 3 enigste films ooit die ik echt eng vond en daarom heel lang niet heb willen herzien. Eén moment zat ik die eerste keer echt 'electrified' in m'n stoel...genageld terwijl m'n zenuwen in shock waren. Ook andere creepy momenten zijn me altijd bijgebleven. En met een historie van zoveel mogelijk horrorfilms kijken was dat best een prestatie.
Gisteren het aangedurfd om bij visite te herzien en natuurlijk zijn de scherpe randjes na herziening er wel wat af. Maar nog steeds wordt er hier vakkundig een beklemmende spanning gecreëerd terwijl er meestal vrijwel niks gebeurd en dat wat er gebeurd sec gezien niet angstaanjagend is.. Door de combi van suggestie, ontiegelijk slim spelen met angst, verwachting en projectie daarvan, gevoed door een sublieme soundtrack, maken dit een Japanse pareltje en een topper onder de horror. En dan die pre-slotscene hè...overweldigend mooi, nog kippenvel als ik terugdenk. Ik was het einde helemaal vergeten, maar vlak voor het gebeurde kwam het weer terug en had de film me toch weer te pakken met een pak kippenvel van jewelste. Geweldig.
Oh, die andere twee films? Blair Witch en Ju-on: The Grudge. Dus die moeten ook maar eens herzien worden.
Krug Vtoroj (1990)
Alternatieve titel: The Second Circle
Mwah, ik vond hem inhoudelijk wat te kaal. Er zijn wat prachtige beelden en mooie momenten met een mijmerende hoofdpersoon maar er gebeurt te weinig opvallends om te boeien of te intrigeren. Het is wel de kenmerkende stijl van de vroege Sokurov dus wat unheimisch beeldschone shots, afstandelijke shots als van een toeschouwer en de kunst om het gebeuren en beelden zelf het verhaal te laten vertellen. Ondanks de inhoudsloosheid maakt dit alles het het kijken wel waard.
Leviafan (2014)
Alternatieve titel: Leviathan
Het is onwerkelijk hoe Zvyagintsev een schijnbaar eenvoudige klucht bijna onmerkbaar kan laten ontsporen in een levensomvattend drama. Daarbij geholpen door bijna terloopse, onopvallende beeldspraak en symbolen brengt hij een gelaagdheid naar voren, vol multi-interpretabele betekenis, die niet alleen meer over een gezin, staat, Moedertje Rusland of de mensheid gaat, maar over het leven an sich. Griezelig sterke cinema.
Liliom Ösvény (2016)
Alternatieve titel: Lily Lane
Mijn eerste Fliegauf, zelfs een privévoorstelling ook (na de andere 4 vertrokken wegens EN subs...) in Filmhuis Alkmaar en niet enkel daarom een heerlijkheid.
Het type filmmaken van Fliegauf is iets wat mij zeer ligt. Een alledaags realistisch thema wordt dankzij verbeelding/verwoording, cinematografie, en sound design tot iets anders verheven, een soort kunst. Ik weet het niet goed te verwoorden, net als wat het met me doet. De hele film is meer als een sprookje, een droom onder water. Dat Rebeka een verhaal vertelt werkt het al in de hand maar dan ook het gefluister...dicht op de huid filmen, tactiel beeld...geluiden op de achtergrond die donker maken...diverse beeldstijlen door diverse camera's of via een computerscherm... Er wordt gespeeld met dissociatie (van het verleden) en associatie (om het nu anders te doen, te verwerken, te durven voelen en niet bang te zijn, door te geven). Tegelijk voelde ik beiden; erin gezogen terwijl het als een droom voelde. En het deed me denken, in hoeverre elk leven een sprookje van herinneringen is die door de tijd heen écht en áf gemaakt wil worden. Als een film dat via het doek zinnelijk weet te maken, op deze manier, daarvan geniet ik nu nog na, in mijn eigen sprookje en droom die toch heel echt is.
Lucy (2014)
Jemig, wat een übervette film. In het genre 'actie vs pseudospiri/pseudoscience' is dit wel een hoogvlieger, die wat mij betreft de revelatie van The Matrix evenaart; qua actie, special fx (grandioze cgi) en getheoretiseer. Al zit in dat laatste wel meteen het grote manco:
De basispremisse is dus onjuist: men gebruikt al 100% van de hersenen, maar 10% op elk gegeven moment. Natuurlijk; wat er voor mogelijkheden nog onbenut liggen mag Joost weten en je kunt daar aardig wat ideeën op loslaten. Het is een basismanco die je maar even voor lief moet nemen, maar het is een minpunt.
De theorie van "in gevaar gaat een cel voor onsterfelijkheid, in veiligheid voor voortplanting" vind ik erg discutabel, gezocht maar vooral dus erg twijfelachtig: volgens mij ligt het juist precies andersom?
Maar goed, die dingetjes zijn een dubieuze aspecten van een verder geweldig spectaculaire film. De actie en fx zijn perfect gedoseerd en moddervet. Het tempo in de film is erg goed gedaan; rustig in het begin met afwisseling tussen theorie en plot, waarin door het dierlijke aan te stippen een duidelijke vertrekpunt gecreërd wordt, steeds verder exponentieel oplopend zodat dat in de ontwikkeling van Lucy's hersenen ook gaat. Er zitten een paar emotionele elementen in die niet al te vergezocht en ongeloofwaardig zijn, en ook niet te veel worden uitgemolken of te dik worden aangezet, maar wel heel efficiënt zijn (zeker in het eindplot).
Ik vond Scarlett Johansson erg sterk. Juist dat stuk van angst in het begin was overtuigend; zó is angst in het echt! Bijzonder om te lezen (zoals hierboven, en wat ik tijdens het kijken al vermoedde) dat mensen door de verkeerd uitgedrukte (veel te onderkoelde) vertolkingen van angst in de gemiddelde blockbuster vergeten zijn hoe dat gaat als je écht in zo'n situatie zit. Scarlett vertolkt dat heel goed, en laat daarna zien ook koel en beheerst erg goed te kunnen spelen waarbij ze soms heel mooi gecontroleerd emotie laat doorschemeren. Man, wat is zij gegroeid sinds Ghost World. Zij is de nieuwe killerbabe, weg met Jolie, deze vrouw heeft echte tieten
Ondanks de theoretische manco's heb ik zitten genieten zoals ik al heel lang niet meer heb gedaan bij een Pathé/Hollywood-blockbuster. Klassieke crime met originele pseudospiri/science invulling, prachtig uitgevoerd met spetterende effecten en toffe actie, een goede cast en het enthousiasme van de makers spát er vanaf.. Dit was wat ik hoopte/verwachtte van Transcendence, maar Johansson verslaat Depp hier met gemak (onze betrouwbare wetenschapper Freeman is altijd ok...) en ik vind dit dus een zelfde impact hebben als The Matrix in het begin...
Twijfel ik toch tussen een emotionele 5* omdat ik op en top heb genoten, of een rationele 4.5* vanwege de theoretische manco's en wat andere dubieuze aspecten...
Nocturnal Animals (2016)
Wat een deceptie. Wat mij betreft geen hype waard. De main core van het verhaal is de menopauze van een vrouw die beseft dat ze toch op haar gehate moeder is gaan lijken. Dit wordt afgewisseld met wat flashbacks van een eerdere relatie waar ze naar terugverlangt en een thrillerig laagje die fantasie is van die ex.
Via die elementen wordt wel geprobeerd een psychologisch thema en verloop neer te zetten, en het gaat ook wel lichtelijk ergens heen. Alleen is het thema zo banaal en alledaags dat het niet kon boeien, eerder irriteren. De flashbacks verklaren wel wat, maar hadden bijna net zo goed weg kunnen blijven omdat een slap verhaal niet sterker wordt met slappe toevoegingen. Het thriller verhaal bracht qua scriptwriting ook al zeer weinig soelaas, zo dertien in een dozijn en zonder echt verrassende wendingen. De ene wending kwam zo verrassend dat zelfs Gyllenhaal zelf er in de film verbaasd over was lol. Gelukkig had deze lijn qua screenplay nog wel wat leuks te bieden.
Verdikkie. Verwachtte ik een duistere thriller met complexe lijnen, zit ik naar een chicflic te kijken die ook mannen probeert te strikken met wat spanning en geschiet. Gewoon een relatiedrama, niks meer en minder. En waar ik Gyllenhaal vroeger wel aardig vond begint die gladjakkerkop met puppy ogen en té mooi lach me ontiegelijk te ergeren. Hij is gewoon de nieuwe Nicolas Cage van Hollywood en die droopyface kan ik ook al 20 jaar niet aaaanzien. Zo over the top allemaal. Zo krijgt Gyllenhaal in deze film een stuk of 2, 3 o zo dramatische scènes waarin hij mag huilen en brullen. Denken ze nou dat met dat plastieken method acting er een Oscar wacht? Ennnn even inzoomen...gadverdegadver. 't Is dat ik na The Wailing van vorige week wel wat zeikerige jankende mieterige mannen gewend was geraakt, maar hier kan Gyllenhaal d'r ook wat van hoor. Heel wat rode oogjes. Die druppels daarvoor waren binnen 1 scene in het ene shot nog wel werkend en in het volgende weer uitgewerkt...tenenkrommend.
Tom Ford geeft me hier hetzelfde beeld als zijn parfums. Het zit in een mooi stijlvol flesje, mooie verpakking, die schreeuwt "ik ben stijl, ik ben hip!" En vooral "exclusief"! want ik maak een serie van tien geuren. Waarin dan oude al eeuwen gebruikte geuren als oud, rose, leather, musk, tobacco e.d. hergebruikt worden tot soms even best aardig ruikende reformulations maar (bijna) allemaal vlak, onorigineel, spanningsloos en ontzettend snel vervliegend. Net als deze film. Ik had toch qua stijl echt wel wat meer verwacht, maar qua stijl was er gewoon níks te beleven.
Ik vond het vantevoren raar dat hij hier in Grunn in Pathé draaide, terwijl hij verder in ietwat arthouse biossen draait. Nou, hij is er perfect op z'n plek. Behalve de gruwelijke 20 minuten reclame vantevoren (omfg...).
Dan toch twee sterren? Ja, want in dat thriller lijntje zaten twee mannen die qua acteerprestaties elk een ster verdienen voor het redden van de film. De personages van Bobby Andes en Ray Marcus werden erg lekker neergezet, lekkere psychos. Die voorkwamen, serieus, dat ik halverwege de zaal uit ben gegaan toen bleek dat zelfs een plottwist niet in het vooruitzicht lag. En de laatste (en enige) keer dat ik dat heb gedaan...kan ik me niet eens meer herinneren.
Volgens mij zijn de hogere scores gebaseerd op publiek dat óf Hollywood pulp gewend is (dan is dit zelfs al een stapje hoger) of mensen die Tom Ford een veer in z'n reet willen steken omdat 'ie zogenaamd hip is (om lege stijl zonder artistieke inhoud.
Edit: oja, ik vond het einde heeeerlijk! Ik gunde t haar van harte. Ik hoopte in het verloop dat het zo zou gaan en verkneukelde me er al om maar geloofde niet dat het zou gebeuren, maar ja hoor toch! Haha. Daar moet er eigenlijk nog een halve ster bij. Maar ik doe t niet voor dit holle vehikel, verdient ie niet.
En ja, ik ben soms een filmsnob. Dahaaag!
Pieta (2012)
Alternatieve titel: 피에타
Ik hield donderdag een heel dubbel gevoel over aan deze film.
Negatief: niks geen prachtige schilderachtige beelden zoals vroeger. De emoties liggen er duimendik bovenop, de moraal is al net zo overduidelijk en kitsch. De cameravoering is soms schokkerig; als dat doelbewust is ontgaat dat doel mij volledig. Sommige scenes zijn houterig, geforceerd geacteerd en/of slepen zich te lang voort.
Positief: de film heeft ontegenzeggelijk impact, ook al zie je bijna alles van mijlenver aankomen. Bijna alles; want de rol van de vrouw is toch verrassend. Het gegeven van haar rol is erg goed gevonden en maakt het geheel schrijnender dan het al is, en het verhaal toch nog behoorlijk gelaagd. De hele film is eigenlijk naar en ongemakkelijk, een sinister sprookje waar aan het eind nog met een vinger naar de kijker wordt gewezen. Want de eindscene laat ons zien hoe wij allemaal door onze meer of mindere hebzucht een bloedspoor trekken door het leven.
Ik heb een beetje het gevoel dat Ki-Duk té geforceerd heeft geprobeerd een sterke, indringende herstart in z'n carrière te maken. Het schilderachtige is hij kwijt, alsof hij daar niet meer ontspannen genoeg voor is, en alle moralistiek is uitvergroot, als neonletters aanwezig waar hij dat vroeger veel subtieler en suggestiever wist weer te geven. Soms had ik het idee naar een wraakactie van Ki-Duk op zichzelf te kijken, zal er nog schuldgevoel hebben meegespeeld tijdens het maken van de film?
Daarom een dubbel gevoel. Een wrange film met impact en in bepaalde opzichten een heel matige film maar inhoudelijk ontegenzeggelijk een Ki-Duk. Ik bleef aan het eind toch wel even als verdoofd in m'n stoel hangen...
Geen idee wat voor cijfer te geven.
Raid 2: Berandal, The (2014)
Alternatieve titel: The Raid 2
En inderdaad was dit een rustiger film vergeleken bij deel 1, maar hoe kan dat ook anders: dat was een vrijwel continue aaneenschakeling van het geweldigste geweld dat het filmdoek volgens mij ooit had gezien. Het mocht ook best een tandje minder toch? Nou ja...dat hoefde zonodig voor niemand denk ik, met de lol die dat opleverde. Maar goed, het is enkel een teken van slim zakendoen dat Evans koos een groter project eerst te laten liggen om de funds binnen te halen met die kaskraker, om daarna een groter misdaadepos in zijn stijl te maken als deze Berandal.
Hier hebben we dus opeens te maken met een 60-40 van misdaaddrama tov geweld. Niks mis mee, want ook al is het een klassiek plot, het is heel goed geschreven en uitgewerkt waarbij er voldoende eigen twists aan het verloop zitten om het boeiend en verrassend te houden.
En als dan het geweld losbarst...manman, wat zitten er een enorme lading van de ongelooflijkste scenes hierin. Wat een treat voor de liefhebbende ogen! Van de kleinste ruimtes met massa's mensen, tot een van de puurste autoachtervolgingen die ik ooit gezien heb (bruut!), elke vecht/geweldscene zit zo vol spektakel en originele vondsten dat het duizelt. Ok, het kan allemaal helemaal niet (Rama vecht door waar dat totaal niet kan) maar dat doet Evans welbewust met een knipoog omdat hij net als ons snapt dat het bij dit soort films niet gaat om hoe realistisch het is: we willen mooi gecoördineerd geweld zien, spectaculair en in breed uitgesponnen scenes. Daar doet hij, net als in het eerste deel, een beroep ons verstand net als hij dat ook hier weer doet met het niet alles uitleggen over het gebeuren maar de tekens neerleggen voor ons om zelf met elkaar te verbinden.
Wederom: fantasievolle bruutheden die als heerlijk ongecensureerde gore prachtig levensecht in beeld gebracht werd.
Wederom: wat een ongelooflijk camerawerk. Soms heel losjes handheld meebewogen, soms prachtige gecomposeerde statische shots en in de gevechten soms staaltjes filmkunst dat het me duizelde en de adem benam. Degeen die daar achterzit mag trots zijn. Van alle kanten, filmers/acteurs/schrijvers/specialfx, spat het plezier van deze film af. Wat moeten ze hebben genoten.
Er zitten in deze films een aantal characters waar Tarantino jaloers om mag worden. Die Hammer Girl and Bat Boy (haha)...ik had tranen in m'n ogen, van het lachen en het genieten. Wát een vondsten, en wát een uitvoering! En dan komt Yayan Ruhian weer langs...wat hou ik van die man. Zo'n Indo kop die je nooit hoopt tegen te komen in een donker steegje. Al is hij klein en smal, je ziet/voelt subiet dat je met een kracht van jewelste te maken hebt. Dát is een ware krijger. Overal in beide films (moet die eerste van Evans nog zien) komt dat ook in de gevechten naar voren, zoals het hoort: ware krijgers hebben respect voor de tegenstander in het echte gevecht, en voor de kunst. Elke uitgebreidere confrontatie herbergt dat respect in zich, en voor de vechtkunst an sich. Een heerlijkheid.
Goed, wat nog meer te zeggen. Ik vond dat hier een ontzettend volwassen actiefilm werd neergezet, waar sublieme gore, prachtig overdonderende vecht/geweldscenes, mooie characters en een goede verhaallijn in een balans waren die enkel diep respect kunnen afdwingen. Ik hoop dat ik nog andere actie/martial arts films kan kijken zonder hiermee te vergelijken, want dat zou een verloren zaak zijn.
Gelukkig las ik dat er vrijwel zeker een derde deel komt, want er werden hier zoveel mooie dingetjes neergelegd om op voort te borduren. Weer fijn Ruhian kijken haha, en ik zie bijna Rama/Uwais een soort Charles Bronson worden, eeuwig terugkerend naar het misdaad bestrijden, zeker nu hij in zo'n oneindige spiraal van complex geweld terecht lijkt te zijn gekomen.
Sjonge, wat was deze avond in RKZbios (beide Raids) een natte droom voor een liefhebber van martial arts films. Gauw zoeken naar Merantau, en wachten op de dvd box na het derde deel The Raid. Alle respect voor Gareth Evans, Uwais/Ruhian en de rest, wát een film.
Serbuan Maut (2011)
Alternatieve titel: The Raid
Ok, waar moet ik beginnen. Als ik voor het slapengaan was gaan typen was ik al helemaal in superlatieven blijven hangen (had moeite in slaap te komen van de adrenaline, ook al was het al 3 uur) en nu nog moet ik m'n gedachten en woorden bij elkaar rapen.
Wat een ontzaglijk geweldige film zeg! Ik wist niet wat ik zag. Ik heb in m'n leven heel wat martial arts films gezien, en heel wat actiefilms, maar wat ik hier voorgeschoteld krijg... Geweldig gecoördineerde effecten, ontzettend spectaculair en met zeer fantasie- en humorvolle gore die ongecensureerd vol in your face in beeld werd gebracht met geweldige cgi(?) en andere special effects die het gruwelijk en dolkomisch levensecht deden lijken.
En wat te denken van het camerawerk hierbij? M'n bek viel zo vaak open bij deze film, niet alleen van de actie en gruwelijkheden, maar ook van hóe dit alles in beeld gebracht werd. Topwerk, kippenvel.
Qua plot was het redelijk mager, en duurde het even voor het ontvouwde waarbij het aan het eind mij allemaal niet subiet even duidelijk werd. Maar ik moet zeggen dat Evans zijn kijker in ieder geval met respect benadert en uitgaat van zijn intelligentie: hij legt de zaken niet breed uitgekauwd voor je, maar laat de signalen en tekens zien en gaat ervan uit dat jij als kijker wel snapt wat er gebeurt. Een verademing tov de actiefilms waar niks aan het denkvermogen van de kijker wordt overgelaten.
En dan de acteurs...Iko Uwais mag dan een typetje model zijn, hij heeft ontzettende skills in z'n pencak silat, regelmatig ademloos zitten kijken naar z'n moves. Maar goed, dan komt Yayan Ruhian langs en dan wordt je beeld in beslag genomen door een ongelooflijk fysiek, kracht, snelheid...wát een man is dat, diep respect maar zeker ook voor dit vechtersduo dat alle gevechten heeft bedacht (en vast ook alle ranzige gore, viezerds haha). Evans heeft gezegd (vannacht nog driftig gegoogled naar de achtergronden) dat hij geen martial arts film zal maken zonder Yayan Ruhian, en dat is 'm geraden ook.
Pff, heb ik alles zo ongeveer gehad? Dit is actie als ik nooit eerder zag, en Hollywood mag zich de bolle ogen uit de kop gaan schamen (o nee, ze gaan een remake maken met blanke acteurs omdat ze niet tegen bruinen kunnen aankijken en een vreemd taaltje kunnen horen...sjongejonge, hoe walgelijk) want wat zijn die actiefilms van hun MIETJES nu zeg! En ook menig 9ander) Aziatisch film wordt hier met gemak gevloerd.
Lichtelijke idolatie hier... Ik kon gister in RKZbios alleen maar afwachten wat het tweede deel zou gaan brengen....
Starred Up (2013)
De meest intense en indringendste film die ik in lange tijd heb gezien. Het is voor een deel een standaard gevangenisdrama, maar er spelen verhaallijnen in mee die het geheel heel wat gelaagder en intrigerender maakt. Elk aspect wordt even goed gedoseerd belicht, wel volgens redelijk standaardplots maar perfect opgebouwd en gebalanceerd. Qua beeldvoering wordt er afgewisseld tussen steady shots en handheld, wat een afwisseling oplevert die meehelpt aan het aan het scherm gekluisterd blijven.
Emotioneel is het een loodzware zit. Het is allemaal keihard, rauw en intens en alle personen vertolken hun rol perfect, met zeker de jonge gast als topper van de film. Perfect hoe hij de woede, de innerlijke strijd, de emoties in beeld brengt. Ook hulde aan de schrijvers hoe die perfect zo'n verknipte? getraumatiseerde? geest voor het voetlicht brengen; psychologisch zit het uitmuntend in mekaar.
Ik zat eerst te denken 4,5 te geven, omdat er wat onwaarschijnlijke en verrassend debiele gevangenistechnische aspecten aan zitten; zo'n gevaarlijk gastje op zo'n afdeling in het begin tandenborstel en scheermesje meegeven?! En al die ander mogelijke wapens op zo'n afdeling? Kom op zeg... maar het is zo'n sterke emotionele rollercoaster dat ik dat nu niet over m'n hart kan verkrijgen en ik het de volle mep gun.
Ik zat met tranen in de ogen en rillend van spanning in de stoel en kwam emotioneel murwgeslagen de bioscoop uit. Ik heb nog een kwartier op m'n fiets laveloos voor me uit zitten kijken voor ik me zelf het verkeer in durfde wagen, en ben nu doodop. Verklaart dat de 5* voldoende? Me dunkt. Zien die hap, aanrader. Beste nieuwe film die ik dit jaar tot nu toe zag (maar ik kan me nu niet eens één andere herinneren...).
T2 Trainspotting (2017)
Alternatieve titel: Trainspotting 2
Omfg high on T2! Nou ben ik ook wel n enorme emokikker, kon van genot wel (weer) janken in de bieb maar de manier waarop je over t verloop van de 2 films (T1 eergister herzien, aan te raden) van die karakters gaat houden...vooral Spud. Hail Spud! Ik hou van Spud! De personages zijn dus ook echt de kracht van Trainspotting. En dat wordt hier heeeeel lekker vervolgd. Gimmicks lekker doorgezet, T1 nostalgie perfect geïnjecteerd; goed getimed en fijn ingemengd. En man, die Begbie is net zo gestoord als eerst, puur goud!
Moet zeggen dat het allemaal wat slap op gang kwam, het uitgangspunt en script zijn ook gewoon niet geweldig, muziek evenmin. Maar als een trein die op stoom komt lijkt Boyle op den duur (bewust zo gedoseerd...?) de hoge hoed open te trekken. Qua de typetjes en hun onderlinge voortreffelijke chemie, plotverloop, humor en vooral ook dus die heerlijke T1 nostalgie. Die film krijgt voor mij door dit vervolg een boost qua icoon-zijn. Misschien moet die daarom toch maar naar 5* maar deze hoort er dichter op dan 4* en is rationeel gezien geen 4.5* waard...denk ik...wat mijn huidige adrenalineniveau en nog steeds waterige ogen zeggen...? Man, wat een krachtig personages, wat ben ik van hun gaan houden, Spud en Begbie zijn pure legends. Big love. Erg sterk van Boyle en de acteurs. Hulde.
En nu moet ik even HEEL hard Born Slippy horen.
Edit: oja en de "Choose Life" hier is kippenvel! Grandioos!
Usual Suspects, The (1995)
Nette misdaadthriller, wat vooral meer te danken is aan het puike script dan aan de regisseur, me dunkt. In het begin golfde de lichte complexiteit wat over me heen en vreesde ik dat de boel onbeheersbaar zou worden maar dat gebeurde niet. Al snel bleef het hele verhaal netjes binnen de lijntjes, en was het allemaal heel goed te volgen. Misschien jammer dat al halverwege het 'wie' overduidelijk was, maar het verpeste de uitwerking van het 'hoe' en 'waarom' verder niet en maakte dat misschien nog wel vermakelijker ook. Leuk vermakelijk raadselfilmpje, doch geen denderende hoogvlieger, daarvoor leunt het teveel op het scenario en is er te weinig opvallends aan de uitvoering.