1922 (2017)

Misschien wel de beste King verfilming. Ik was erg verrast toen ik dat zag bij de aftiteling. Normaliter is een King verfilming een zware tegenvaller.

Ach ja, zelfs de beste filmkenners slaan de plank wel eens mis. En ik ontken niet dat ik geen goede filmkenner ben.

Ah, een Stephen King verfilming, meestal vallen die wel was tegen, dus lagen de verwachtingen niet zo hoog. Het was zeker geen slechte film, maar het tempo lag niet zo hoog. Desondanks vond ik hem toch wel het bekijken waard. De cast deed het prima en verder zag het er wel goed uit.

In slaap gevallen tijdens de film. De eerste en laatste keer dat dat mij is gebeurd was in de bioscoop in 2001 bij don't say a word. Destijds was ik student, zat ik stoned in de bioscoop en heb ik voor mezelf een goede film verknald. Deze keer lag het aan de film zelf. Halfje extra voor het accent van de hoofdrolspelert.

Serieus, beter dan meesterwerken The Shining, The Green Mile en The Shawshank Redemption, en in iets mindere mate It?

Nee. Je hebt gelijk. Ik was te enthousiast waarschijnlijk na het zien van Cell (2016) - MovieMeter.nl. Dan is alles al gauw een stuk beter. En even snel bladeren door de films gebaseerd op boeken van Stephen King was dit eigenlijk een goede maar zeker niet de beste. Gelukkig begon ik de zin met misschien.

Wat gebeurt er met een mens als hij een ander mens doodt. Meer films houden zich met dit thema bezig. Sommige doen dat door het accent op de interactie van de dader met de buitenwereld te leggen. Andere doen dat door zich te richten op het innerlijke gevoelsleven van de dader. Stephen King schreef een novelle over een moord en richt zich daarin vooral op de psyche. Zak Hilditch bewerkte het geschrift tot een filmscenario en regisseerde een bovennatuurlijk drama en een klassiek en bezienswaardig spookverhaal.

De film is goed herkenbaar als een King verfilming. King schrijft vaker over de duistere zijden van het Amerikaanse platteland. Over de geïsoleerde mensen, hun donkere geheimen en hun vergiftigde psychen. In 1922 is dat niet anders. Hilditch laat de novelle in zijn waarde en voegt nauwelijks eigen inbreng toe. Anders dan de producten van sommige andere filmmakers die zich aan een King verfilming wagen, werkt die instelling uitstekend. 1922 is een goede en spannende film.

De spanning wordt langzaam opgebouwd. Heel zorgvuldig worden de psychologische touwtjes rondom de belevingswereld van hoofdpersonage Wilfred strakker aangetrokken. Dat doet de film door Wilfred in een wereld te plaatsen waarin hem dingen overkomen die zich op de grens van waan en realiteit afspelen. Voor de kijker is nooit helemaal duidelijk of de bovennatuurlijke aspecten die Wilfred waarneemt zich werkelijk voordoen of zich enkel in zijn hoofd afspelen.

De film strooit tijdens deze procesgang met sombere beelden die zijn isolement, zijn wanhoop en zijn verdriet sfeervol ondersteunen. Een stroom beelden van de schijnbaar oneindige weidsheid van het land rondom de boerderij die bepaald geen bevrijdende maar juist een beklemmende indruk achterlaten. Of beelden van een maisveld waarin de lichtjes wiegende maiskolven onheilspellend afsteken tegen de nachtelijke hemel.

Thomas Jane is Wilfred. Met weinig woorden en subtiele mime portretteert hij glansrijk de eenvoudige maar met boosaardige boerenslimheid uitgeruste boer, die vastgeroest, hardvochtig en korzelig de film beheerst. Knappe rol van Jane die erin slaagt van de botte boer een personage te maken dat de kijker emotioneel beroert.

1922 is een fijnzinnig drama dat zich bezig houdt met zondeval en schuld en boete. Ook met horrorelementen, die zich soms fysiek laten zien, maar vooral zijn te vinden in de kwellende psychische afgronden die Thomas Jane bezoekt.

Gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King dat vooral geïnspireerd lijkt door het werk van Edgar Allen Poe. Het verhaal betreft boer Wilfred James [Thomas Jane] die anno 1922 besluit zijn vrouw [Molly Parker] uit de weg te ruimen wanneer zij dreigt de boerderij te verkopen en naar de stad te verhuizen. Hij weet zijn zoon [Dylan Schmid] te betrekken bij zijn duistere plan, maar krijgt al snel te maken met gewetenswroeging. The Tell-Tale Hart met een vleugje The Raven, maar Hilditch komt niet verder dan dat en het resultaat is dan ook langdradig. Het is een teken aan de wand dat de ratten de beste acteerprestaties neerzetten. Janes zonderlinge accent helpt natuurlijk ook niet mee.

Opzich is dit een goede verfliming van het boek van Stephen King, waar met veel respect voor het boek te werk is gegaan. Te veel misschien, want de lijnen worden letterlijk gevolgd. Het gaat allemaal wat traag en ddaaree verliest de film scherpte.

Ik heb het boek niet gelezen (dus misschien wordt dit hier wel verder uitgediept) maar ik vond het gemak waarmee de zoon instemde om zijn moeder te vermoorden ongeloofwaardig.

Verder een prima film, waarin de ogenschijnlijke juiste keuze een reden is om iemand te vermoorden, maar die keuze uiteindelijk een nachtmerrie blijkt.

Toen die koe verscheen,heb ik hem uitgezet.

Gebaseerd op de novelle "1922" van Stephen King, en oorspronkelijk gepubliceerd in zijn collectie "Full Dark, No Stars" uit 2010. Dit was de zesde bewerking van een verhaal van King in 2017. Dit gevolgd door The Mist, The Dark Tower, It, Gerald's Game en Mr. Mercedes. Voor Thomas Jane was dit zijn derde hoofdrol in een film, die gebaseerd is op het werk van King. Eerder was hij te zien in The Mist en Dreamcatcher. Voor Netflix was dit de tweede Stephen King-bewerking na Gerald's Game. Hemingford Home is eveneens de locatie van "Mother Abagail" in The Stand van Stephen King. In de film zitten diverse andere verwijzingen naar Stephen King-verhalen. De ratten worden verbonden met Graveyard Shift. De put is een verwijzing naar Dolores Claiborne. Nebraska en de korenvelden worden geassocieerd met The Stand, Children of the Corn en The Dark Tower. Een man die wordt vervloekt vanwege zijn immorele daden, is vergelijkbaar met The Green Mile. De scène waarin Wilfred James om zijn overleden zoon rouwt, is een direct eerbetoon aan een scène uit The Godfather. In deze film treurt Don Corleone om zijn overleden zoon. In de novelle waarop deze film is gebaseerd, berooft de zoon van Wilf een bank. De medewerkster van de bank heet Rhoda Penmark. Dit is dezelfde naam als de vrouwelijke schurk in The Bad Seed.

De film is erg traag, maar met de suspense zit het wel goed. Alles bij elkaar opgeteld bevat de film voldoende ingrediënten voor een onderhoudende rit.

3,0 *

Na de vrij matige film Rattlesnakes gezien te hebben van deze regisseur waren de verwachtingen niet al te hoog, maar heel ten onrechte. Wat een sublieme film is dit zeg, zonder twijfel een van de betere Stephen King verfilmingen die ik gezien heb (vond The Green Mile een stuk minder, zeker het einde). Niet alleen dat, deze film krijgt een plekje in mijn top 100 aller tijden. Perfect geacteerd, prachtig scenario en perfect passende decors en sets. Een verhaal dat van begin tot einde boeit en nooit rommelig wordt zoals zoveel andere films in dit genre. Deze film was voor mij zeker niet te traag, de gebeurtenissen rondom zoon Henry en zijn zwanger vriendinnetje werden iets te snel afgehandeld en de film mocht voor mij best een half uur langer duren. Dik verdiende 5 sterren. Gelukkig wordt deze film op IMDB beter gewaardeerd en ik stel mij soms de vraag waarmee sommige recensenten hier op MovieMeter eigenlijk bezig zijn

Mindere King verfilming, ik miste juist het creëren gevoel dat ik bij andere King wel meestal ervaar.

Wel is de setting erg mooi in deze film.