The Mist (2007)

Neem maar van mij aan dat je smaak in de jaren verandert!!! Ten eerste word je kritischer en je hebt al veel gezien. Dat gebeurt op alle gebieden van kunst cultuur...Films, kunst, boeken,muziek...Mocht je als je 60plus nog uit je dak gaan van Bambi dan klopt er iets niet... Ouder worden is Groei!!!..in alle opzichten. Heeft niets met beter te weten te maken, of misplaatste arrogantie...gewoon een ontwikkelde smaak,persoonlijke groei gebaseerd op veel kijkervaring, opleiding, milieu, vrienden en kennissen!!! Maar een aantal films doorstaat de tand des tijds...Voorbeeld??? The Postman always rings twice...Casablanca...films van Hitchcock...Allen.. etc etc...En....I almost have seen it all.......Er zijn pakweg 15-20 thema's waar een film aan op wordt gehangen...Deja vu dus.!!!!! Z Amerikaanse, Franse, Spaanse, Italiaanse, Skandinavische films zijn vaak een verademing...Niet wat Hollywood uit poept, dat is vaak voor teeners en jong adolescenten en laag opgeleiden....

Ik ben het met gedeelten eens, frans123. Tuurlijk word je kritischer naarmate je meer hebt gezien en dat is ook prima. Je moet alleen oppassen dat het niet doorslaat in je neus ophalen voor dingen waar je je te goed voor voelt. Dat is waar bij veel mensen de arrogantie om de hoek komt en daarom erger ik me bijvoorbeeld ook regelmatig aan het gedrag van senioren in de bioscoop, die overal hardop commentaar op leveren.

Zwolle 84

Heeft niks te maken met arrogantie...Kijkervaring na decennia, grroei in algemene zin.....en andere punten die ik noemde. Voorbeeld??/ Drugsfilms...Honderden van gezien..Zelden een goede...Ik sla ze over...Trek er mijn neus niet voor op,maar ik hoef niet...Got it?? Horror..evenzo...Relatiefilms? ...hoef ik niet.Twee uur gewauwel vaak over micro-gevoelens... Sci-fi??/ Graag,....maar Sci-fi is zelden goed,vaak ook met teeners die de aarde even redden..Of bizarre verhalen die van geen kant kloppen...Daar ben ik te oud voor....

Dat is net het punt waar we van mening verschillen: je bent er niet te oud voor, maar je hebt een eigen smaak.

Smaak is zeker afhankelijk van leeftijd....en dat komt door heel veel factoren,zo veel gezien en vaak zoveel beter,deja vu.....Kijkervaring en niet alleen vanwege 'ouder worden.,Je wordt kritischer , selectiever...je krijgt er bijna 'verstand van......Maar dat geldt niet voor iedereen..iemand die uit zijn dak ging van Rambo, kan dat dertig jaar later nog doen....Dan is de smaak niet ontwikkeld....Maar dat is subjectief en doet er ook niks toe. Maar op de film gespitst....Stephen King schrijft rommel. heeft een niet-kritisch miljoenenpubliek. Succes van zijn films zegt helemaal niks...Frans Bauer heeft 25 miljoen euro bij elkaar gezongen met zijn wanstaltige liedjes ...Smaak...zo betrekkelijk.( gister gaf hij toe in een programma dat hij de laatste jaren rommel maakte!!) Frans wordt ook ouder.....ahhaha

Ik snap deze hoge score niet maar ook weer wel. Voor de mensen die het boek hebben gelezen zal deze film dan ook wel hoog scoren. Ik vond het maar nep, al die slechte computer special effects. En tja, er is mist. Weet je wat ik doe.Ik pak een landrover met 20 lampen erop ( ja ja toevallig staat die daar) en ik rij er mee weg...kom vervolgens niemand tegen, en daarna de halve wereld in een auto,vrachtauto en tank die voorbij komt crossen...tjonge jonge...Nee, ik heb al veel beter gezien dan dit.

Dit moet wel even netjes tussen Spoiler-tags

Prima boekverfilming. Het verhaal speelt zich twee uur lang af op de zelfde locatie. Dit in een supermarkt. Daar bouwt de film op naar enkele geslaagde (spannende) scenes. Waarvan de nodige CGI momenten wel redelijk geslaagd zijn. Tussen die scenes door moet het vermaak komen van de vele verschillende personage's die vast zitten in deze supermarkt. Deze personage's worden met korte kennismaking vloeiend in de film neergezet en komen langzaam tot leven in hun typische karakter. Dankzij deze langzame ontplooiing valt er als kijker algauw mee te leven met de personage's. De hierbij lange speelduur neemt hier vrijwel veel tijd voor in beslag, maar weet wel goed op de kijker in te spelen. Neem daarbij dat de film niet voorspelbaar eindigde en je hebt een zeer vermakelijke (goede) film.

3,5*

Opnieuw bekeken en opnieuw genoten van de spannende prent die deze film toch is.
Ook is dit een van de betere rollen van Thomas Jane in deze film.
Warm aanbevolen voor de liefhebbers van Stephen King en zijn uitstekende horrorverhalen !!

“Don't go out there! There's something in the mist!”

Uitstekende horrorfilm. Het is een tijd geleden dat ik The Mist heb gezien, en ik was dat waanzinnige einde helemaal vergeten. Dat ijzingwekkende einde zal mij deze keer wel bijblijven. The Mist heeft sommige gruwelijke scènes, en de insecten zien er eng en goor uit (zoals het hoort).

Maar de grootste kracht van de film is de spanning en paranoia die zich ontwikkeld tussen de personages. Met Marcia Gay Harden als godsdienstwaanzinnige als beste voorbeeld hiervan, maar ook Jane, Braugher, Jones, Holden en alle andere acteurs zijn sterk. Het gedeelte in de supermarkt duurt lang en de film valt wat in herhaling, maar het einde maakt veel goed.

Tig keer gezien maar hij blijft super vet voor mij.

Ik ga jou hier bijtreden. Dit begon nog wel lekker mysterieus met die mist en de eerste manifestatie van het gevaar met die tentakels had ook nog wel wat. Daarna is het veel geruzie, idioot gedrag met een zeer irritante imitator van Margaret White en af en toe vallen er wat heel slecht uitziende CGI creatures aan. Het einde moet tot slot een slag in het gezicht zijn maar aangezien het allemaal vervelende karakters waren kon het mij toch niet schelen. En ach weer een uit de hand gelopen experiment van het leger hoe verfrissend alweer, not!

Regisseur Frank Darabont is geen kleine jongen binnen de wereld van film en tv. Hij is de bedenker van The Walking Dead en twee films in de top drie met hoogste waardering op MM zijn van zijn hand. Met deze 'The Mist' levert hij zijn derde Stephen King verfilming af. Echter gaat hij met deze film ook flink onderuit. De regisseur wil namelijk meer dan een hersenloze horror-film tonen en stopt zodoende een aanzienlijke portie maatschappijkritiek in de film. We hebben meer te vrezen van onszelf dan van de verschrikking buiten. Tot uiting gebracht in zeer veel dialoog. Het had dan ook vermoedelijk beter geweest als hij op de minder ernstige kant van het verhaal zich had gericht. Soms lijkt ook veel meer een stijl-oefening voor zijn serie TWD. Waarvan we hier trouwens zo'n beetje de halve cast aanwezig zien zijn. Het enige waardoor de film nu nog enigszins opviel was het einde. Een einde wat niet het originele verhaal volgde. Dat de SFX maar net voldoende waren, vergeef ik de regisseur, want het verhaal gaat dat hij maar voor de helft van het budget hebben moeten werken en dat zijn eigen salaris erbij in is geschoten. Helaas is veel meer mis met de film en echt enthousiast werd ik er niet van.

Veel beter dan ik had durven verwachten en dat komt toch vooral door het ijzersterke einde en dat onder de klanken van het schitterende "The Host of Seraphim" van Dead Can Dance. Het grote minpunt in deze film vond ik dat er veel te veel geleuterd werd en dan nog dat aanhoren van dat bijbelse gezwets uit die mond van die godsdienst-waanzinnige tante. Om gek van te worden. Ik had daarom ook veel moeite met de eerste drie kwartier ondanks dat de horrormomenten met die (reuze-)insecten mij toch af en toe stevig aan het schrikken brachten. Het laatste half uur was in ieder geval erg goed mede ook doordat ik ook bijzonder verrast was dat deze film in dit geval geen happy end kende althans voor David, zijn zoontje en de overige drie metgezellen.
Let wel, het boek van Stephen King heb ik niet gelezen en dat is achteraf gezien ook maar goed ook.

3,5*

Het mist toch allemaal net iets.

Wat een raar einde. Normaal ben ik wel voor een bad ending, maar dit sloeg nergens op. Waarom zou je als vader je eigen zoon doodschieten? Ik snap dat die andere mensen zelfmoord wilde plegen. Maar dat zoontje had toch helemaal geen keus? Ook gek dat de mist vlak daarna in een keer weggaat en dat het leger zomaar opduikt terwijl er eerst helemaal niemand te zien was.

Voor de rest wel een aardig filmpje voor een zondag avond. Verder niet.

Begint redelijk, maar wordt steeds absurder.

zo raar is dat toch niet, de uitzichtloosheid van de situatie zal dit hebben ingegeven.
Ik denk zelf dat ze al weten dat de brandstof snel op zal zijn en ze niet wegkomen uit the mist.
En dan nog dat overstekende Behemoth geval, dan is wel duidelijk dat je geen schijn van kans maakt.

Dat de mist later optrekt is dan iets wat de hoofdpersoon nooit kon weten

Boeiende en fijn film van Darabont die al meerdere boeken van King meer dan goed tot film heeft kunnen verwerken.

Wat vooral opvalt, en dat is eerder de hand van King dan Darabont, is de verscheidenheid aan karakters en de wisselwerking op elkaar. King laat zich weer van zijn best zien door binnen de supermarkt een mini-samenleving met alle gebruikelijke ruzies, dwarsheden en reacties te creëren en Darabont brengt dit op zijn beurt weer prima in beeld. De spanning is in die zin ook prima, hoewel je als kijker tot op een bepaald moment nog in het duister tast wat er dan is, komt de dreiging en spanning meer dan goed over. Verder valt vooral Marcia Gay Harden op met een glansrol. En het einde is dan wel weer heel goed bedacht door Darabont. Waar het boek een open einde heeft en de suggestie gewekt wordt dat ze zijn blijven rijden, breid Darabont er een bijzonder beklijvend en sneu einde aan. Dit gecombineerd met de zweverige en beklemmende muziek van Dead can dance is erg zwaarmoedig.

Zijn er dan geen minpunten? Ja zeker wel. De beesten zien er soms niet heel goed uit. Dan de keuze voor Jane, die zijn best doet en vooral op het einde zijn beste momenten heeft. Daarnaast blijven de mensen heel stom staan in een soort panische lethargie lijkt zoals in de apotheek en dan valt me op dat niemand echt doortastend is of de leiding neemt. Desondanks, vind ik niet dat op dat soort dingen de nadruk moet liggen en de film op ander vlak uitblinkt. Zoals gezegd, dat is die chemie van al die mensen. Hoe ze reageren op wat er gebeurt en vooral ook op elkaar. Iedereen zoekt een bepaalde logica of antwoorden. Hoe snel mensen dan ook doorslaan en extreem reageren bijvoorbeeld. Fascinerend en tegelijk behoorlijk spot on.

Voor het eerst gezien en zeker wederom een degelijke prent van Darabont. Op zich was het plot maar eigenaardig waarbij plots opduikende mist vreemde kwaadaardige wezens herbergt. Het slaat eigenlijk op niets, maar de sterkte van de film zit in de onderhuidse spanningen en angst. Geen film die op zoek gaat naar de oorsprong of naar verklaringen naar het hoe en waarom. Ok, even was er die uitleg van die militair, maar die was erg vaag en bovendien ook nogal vergezocht. Neen, dat was eerder het verlengde van de subplot rond die godsdienstwaanzinnige. Knap wel dat de film mooi weergeeft hoe angst een massa kan beïnvloeden om een leider te volgen tot in het waanzinnige toe.

De rol van de militairen in de supermarkt was enorm zwak. Geen initiatief, geen leiderschap, geen machogedrag, integendeel zelfs, bange afzijdige wezeltjes waren het en dat had niet alleen te maken met al dan niet hun aandeel in de ramp. Minder geslaagd vond ik ook de verschillende beesten. Eerst die tentakels, dan vliegende bugs, andere fladderende beesten die de bugs opaten, spinnen en wat reuze-olifanten. Hou het bij eentje zou ik zeggen, het was voldoende geweest.

Het einde knap was goed, vrij origineel, maar wel pijnlijk natuurlijk. De uitwerking was wel niet perfect. De weggetrokken mist en het reddingsteam was daar wel erg snel. Maar los van dat deed het me wel iets. Verschrikkelijk om zo verder te moeten. Een film met wisselend succes dus, maar al bij al een nipte 3,5*.

Sluit ik mij helemaal bij aan. Dat maakte het ists ongeloofwaardig

Vandaag weer eens herbekeken, kon mij er niet zoveel meer van herinneren vandaar.
Vond het wel een vermakelijke film, lekker mysterieus en een beetje horror.
Spannend was hij op sommige momenten ook wel, maar echt goed word hij nergens vind ik.

Het einde vond ik niet zo geslaagd eigenlijk, had het liever anders gezien, maar goed vandaar een paar sterren eraf.

Slecht verhaal en zeer slechte special effects.
Het einde ging ook helemaal nergens over, ik zou hem niet aanraden.

Met de boekverfilmingen The Shawshank Redemption (1994) en The Green Mile (1999) van Stephen King, lukte het regisseur Frank Darabont erg goed om de personages prettig rond in te kleuren. Aan de personages werd veel kwalitatieve aandacht besteed. Een heel sterk punt aan beide films wat mij betreft. Die wetenschap schept op voorhand grote verwachtingen voor the Mist. Helaas is In deze film de inkleuring van de personages een stuk platter en gemakzuchtiger. Het stelde me teleur.
Uiteraard moet ik wel in acht nemen dat the Mist zich meer op het terrein van de pure horror afspeelt, terwijl de eerdere films zich meerendeels op het dramatische vlak afspelen. Van één kant is het dus wel begrijpelijk dat de inkleuring van de personages minder aandacht krijgt.
Aan de andere kant leent het verhaal dat zich afspeelt in de beslotenheid van een supermarkt, waarin de aanwezige personages tot elkaar veroordeeld zijn, zich prima voor meer ronding. In een film met een speelduur van twee uur zou daar toch wat meer aandacht voor gecreëerd kunnen worden, zou je zeggen. Een gemis, vond ik het.
De rol die er het beste uitspringt is die van Marcia Gay Harden als gehate religieuze fanaticus. Tamelijk clichématig ingevuld, maar tegelijkertijd wel heel passievol en kluchtig theatraal gespeeld. De andere personages maken nauwelijks indruk. Ze zijn eveneens tamelijk oppervlakkog ingevuld maar spelen hun rol met beduidend meer lusteloosheid. De grofkorrelige personages sleepten me bepaald niet mee in hun benarde situatie.
De beklemmende spanning die een dergelijke situatie normaal gesproken met zich meebrengt, wordt maar zelden in subtiele momenten gevat. In plaats daarvan wordt de spanning in de groep der ingeslotenen slechts zichtbaar door buitensporige uitbarstingen van woede. Voorspelbare woordenstrijd en voorzien handgemeen zijn aan de orde. Weinig subtiel dus.
De bedreiging achter het glas dat de scheiding met de buitenwereld vormt, heeft meer effectieve impact. Hier meer subtiliteit door kleine verstoringen en aanvallen, die zich vanuit de dichte mist onverwacht openbaren. Het cinematografische spel met de mist levert een aantal spannende momenten op.
Verder vielen de speciale effecten niet erg op en werd ik een beetje dwaas en geïrriteerd van dat dramatische muzikale gejank op de achtergrond (de score dus), dat wel heel erg bombastisch zijn best deed om aan mij een brok valse emotie te ontworstelen. Tevergeefs.
Ach, het is absoluut geen onaardige film, maar het is een film die net iets teveel ergernis opwekt
Lees gewoon het verhaal. Dat is beter.

mist is nooit grappig, maar griezelig verhaal goed verfilmd

The Mist, oftewel ‘That Escalated Quickly: The Movie’.

Stephen King staat niet bepaald bekend voor zijn subtiele personages, vooral als hij pestkoppen of fanatieke - of zeg maar gerust gestoorde - religieuze mensen neerzet. Dus in een monsterfilm waarin meerdere mensen in een panieksituatie hun slechte kant laten zien, hoeven we ook niet veel subtiliteit te verwachten. En dat krijgen we dan ook niet. Regisseur Frank Darabont is ook niet ‘s werelds meest subtiele filmmaker. Hij maakte voorheen vooral dramafilms, maar was met The Blob en Nightmare on Elm Street 3 ook mede-verantwoordelijk voor een paar uiterst sterke en amusante horrorproducties. Die twee films - beide geregisseerd door Chuck Russell - zijn echter wel een stuk sterkere horrorfilms dan The MIst.

Voor The Mist lijkt Darabont zichzelf soms een beetje in de weg te zitten; soms lijkt hij in te zetten op een simpele en smakelijke monsterfilm, soms op een diepgaand drama. Dat laatste werkt niet heel sterk, want de cast bestaat vooral uit typetjes of inwisselbare saaie figuren. De meest memorabele figuren zijn enorm over de top en andere personages krijgen puur de taak om op de zoon van het hoofdpersoon te passen. Het leukste figuur is Toby Jones als Ollie, een klein, bescheiden menneke, dat zich ontpopt als de grootste bad-ass van de supermarkt. Als monsterfilm werkt de film echter ook niet voor de volle honderd procent, met name door de vrij erbarmelijke effecten. Dat de CGI vrij belabberd is, zal mede te maken hebben met het vrij lage budget dat Darabont kreeg. Maar dat was het risico dat hij nam om zijn einde te mogen maken. Zijn andere eis - dat de film volledig zwart-wit werd, als ode aan de monsterfilms in de jaren 50 - kreeg hij voor de bioscooprelease niet voor elkaar. Ergens jammer, want ongetwijfeld zien de monsters er een stuk beter uit in de zwart-wit versie, die later verscheen op DVD.

Dat hij uiteindelijk voet bij stuk hield voor dat einde is niet helemaal verkeerd gekozen, want dat is toch iets waar men nog het meest over praat. Helemaal geweldig is het niet, mede omdat wederom daar nogal vreemde keuzes worden gemaakt. Zoals in de hele film gaat alles nogal snel. Doodnormale mensen in een supermarkt vinden het na twee dagen al prima om een jongen te doden als offer voor God, terwijl in het befaamde einde hoofdrolspeler Thomas Jane maar enkele seconden nodig lijkt te hebben voor hij kiest om zijn kind en de andere overlevenden dood te schieten. Het is allemaal best memorabel, maar niet volledig om de juiste redenen. Desondanks is The Mist een op zich aardig monsterfilmpje, dat vooral weinig opstartproblemen kent, de film gaat lekker vlot van start. Dat alles daarna ook wel héél erg snel gaat is iets minder positief.

3 sterren.

Wow, ik heb net 'The Green Mile' gezien en daar sla je me toch wel de nagel op de kop, zeg.

The Mist mist (heheh) toch wel een en ander om echt genietbaar te zijn. De personages zijn allemaal compleet debiel. De reli-freak die geen enkele karaktereigenschap heeft behalve religieus gestoord zijn, de surrogaat moeder die geen handelingsvermogen heeft behalve moederrol vervullen. Zo oogt iedereen als een kartonnen persoonlijkheid die vooral doen wat het plot hen opdraagt in plaats van wat een normale reactie ergens op zou zijn. En dat terwijl de situatie zich zo goed leent voor psychologisch drama. Das geen probleem voor veel horrorfilms die zichzelf niet zo serieus nemen, maar dat is ook een beetje waar het mis gaat: het is allemaal zo serieus terwijl er tegelijkertijd tentakels en giant bugs voorbij komen, niet zomaar, maar in tergend lelijk CGI. De spanning is eigenlijk een beetje weg op het moment dat je de creaturen ziet; de mist zelf was tot dat moment effectief, maar verliest daarna echt zijn mysterie.
Het einde is leuk, juist omdat er dan opeens een grap gemaakt wordt van de hele situatie terwijl de hele film amper ruimte daarvoor benut. Dat vond ik dus wel weer leuk, terwijl dit totaal niet stijlvast oogt met de rest van de film.

Ik zal geen stem uitbrengen omdat ik het niet aan kon om een paar uur naar deze ellende te kijken. Wat een slechte film (wat ik gezien heb), slechte acteurs, en een bizar slechte CGI. Als er in die opslag het eerste monster zich aandient dacht ik, hoe nep kan dit er uit zien. Als je dan toch een pulpfilm maakt zorg dan minstens voor wat knappe "acteurs" die het nog de moeite waard maken. Ik verwachte iets in de trend van The Fog echter is dat een meesterwerk vergeleken met dit.......

Guttegut... mensen kunnen weer eens niet met een mysterieuze film overweg.

The Mist is zo'n film waar ik goede herinneringen aan koester, want ik heb de film in 2007 voor het eerst gezien in zo'n typische drive-in bioscoop in Amerika. Erg leuk om meegemaakt te hebben en een ideale film voor in de auto. Het verhaal is lekker klassiek King. Een klein stadje ergens in Amerika (waarschijnlijk Maine), normale dorpelingen die de hoofdrol spelen in het verhaal en een mysterieus sausje dat zorgt voor een onderhuidse spanning. De dynamiek in een groep dat met zo'n situatie omgaat is ook interessant. De onderlinge vetes tussen de mensen worden in zo'n situatie uitvergroot en je kan je tijdens de film ook lekker ergeren aan zo'n religie gekkie. Normaal zou ik dat als negatief beschouwen, maar doordat zij haar verdiende loon krijgt, vind ik het juist een sterk punt. Ik kan me nog herinneren dat iedereen in de auto zat te juichen toen het gebeurde.
Verde
Dat de CGI de tand des tijds absoluut niet doorstaat is een klein smetje op de film, maar het heeft meer te bieden waardoor ik het geen storende factor vond. Verder zijn de acteurs wel oké, maar geen bijzonderheden verder. Het was wel leuk om een paar personages uit the Walking Dead voorbij te zien komen. Je weet dan gelijk hoe Darabont daaraan is gekomen.
Waar de film boven een gemiddeld King verhaal uit weet te stijgen is het einde. Normaal wordt er een einde aan gebrabbeld en voelt deze vaak een beetje cheesy aan. Maar het schokkende einde en de uitzichtloosheid waar Jane's personage mee denkt te kampen is schrijnend en snijd door je ziel. Toch een van de sterkste eindes in een King verfilming die ik ken.

Uiteindelijk gewoon een sterke King verfilming van Darabont en eentje die ik lang zal koesteren uit sentimenteel oogpunt.

4,0*

Ik snap wat je bedoelt, het is niet zo dat je een uur lang de uitzichtloosheid hebt mogen ervaren. Maar ikzelf begrijp en voel het wel. We gaan zo ver als dat de auto ons kan brengen. Ik ga er zelf dan wel vanuit dat de tank na 5 minuutjes rijden al leeg is. Ik beeldde mezelf erbij in dat ze al wel een tijdje door de mist aan het rijden waren.

Mijn hemel. Deze film is een groter gedrocht dan de monsters die erin voorkomen. Of het nu het ondermaatse acteren is, de bizar onnatuurlijke reacties of het oeverloos gezwam van één van de meest irritante karakters uit de geschiedenis van film, dit was mijn pijnlijkste kijkervaring in lange tijd. En dan heb ik het nog niet over de CGI die uit het Commodore 64 tijdperk lijkt te stammen. Of de complete incompetentie van de acteurs om ook maar enigszins geloofwaardig met deze later toegevoegde nepmonsters om te gaan. Ik snap dat The Mist geen gebruik kon maken van de digitale mogelijkheden die vandaag de dag gebruiken. Maar deze film is van 2007. En er zijn 80's film die het beter deden.
Daarnaast heerst er überhaupt een chronisch gebrek aan sfeer. Deels door bovengenoemde punten, maar ook door het veelal weglaten van muziek. Waar dat bij een film als No Country For Old Men een versterkende factor was, maakt het hier een toch al zielloze film nog leger.
Darabont is geen koekenbakker en heeft prachtige dingen gemaakt. Maar hier gaat hij toch keihard de mist in (pun intended).`
Met heel veel pijn en moeite heb ik deze draak uitgezeten. (Ok, eerlijk, ik kon het tegen het einde niet laten af en toe een paar keer de "10 seconden vooruit" knop aan te klikken.) Zodoende heb ik toch het einde van de film nog gezien. En dat is op zich meteen het beste deel van de hele film, al had het van mij niet zo dramatisch gehoeven. Het einde had alleen een film verdiend die me had geboeid, had laten meeleven met de karakters en me zodoende uiteindelijk keihard had geraakt. Maar wegens de 2 uur doorbijten was van geen allen sprake.
Het is dat het verhaal op zich helemaal niet verkeerd in elkaar steekt, dat ik er nog een 2 van maak. Maar hoe de regisseur die met Shawshank liet zien juist meester te zijn in het pakkend en meeslepend vertellen van een verhaal dit heeft kunnen produceren, is me echt een raadsel.