El Orfanato (2007)

Al jaren lag hij klaar, deze Spaanse door Guillermo del Toro geproduceerde mysterie/drama/horror. Van regisseur Bayona, zag ik al wel tweemaal Lo Imposible (2012), de tsunamifilm uit 2012 met Naomi Watts en Ewan McGregor. Die beviel míj in tegenstelling tot redelijk wat anderen wél goed, waardoor de wens om zijn 'doorbraakfilm' te kijken wat sterker werd.

El Orfanato is een van de hoogst gewaardeerde recente films met horror als een van de genreaanduidingen op MovieMeter, en ook op ICheckMovies keert de film op drie lijstjes terug. Horror is over het algemeen niet het lievelingsgenre van veel critici, maar deze heeft een 87% fresh rating op Rottentomatoes. Een gelauwerde film dus, en ik snap waarom. Vanaf het begin neemt Bayona rustig de tijd om het verhaal en de karakters op te bouwen, waarbij de sfeer langzamerhand steeds benauwender wordt. Visueel ziet alles er goed uit en ook de score mag er wezen. Zeker bij een horrorfilm niet geheel onbelangrijk. Het geluid speelt bij deze film sowieso een grote rol, van onheilspellend gekraak tot plots klinkende kinderstemmen. Bélen Rueda speelt overtuigend als de geplaagde Laura, die door de gebeurtenissen in de film tot wanhoop gedreven wordt.

Een typische horror is het dan ook niet, al ben ik een paar keer mild geschrokken. Wel (en belangrijker) hebben meerdere malen de haren op armen en benen rechtop gestaan. Een goed teken. Ik zou El Orfanato typeren als een psychologisch dramamysterie met horrorelementen. Zijn moderne klassiekerstatus maakt hij voor mij echter net niet helemaal waar. Voor een 4* waardering zakt hij net wat teveel in rond het midden en vond ik het einde niet sterk genoeg, maar een welverdiende (ruime) 3,5* krijgt hij zeker.

Ik ben eigenlijk niet zo een horrorfan. Maar hoewel deze film zeker zijn enge momenten kent waarbij ik het wel eens benauwd kreeg, bied de film ook een interessant mystery element waardoor ik toch ook graag bleef doorkijken. Film en acteerwerk is verder ook gewoon goed maar wordt nergens echt bijzonder. De film eindigt nog enigzins verassend maar kende niet echt een grote climax.

Al met al echter wel een goed gemaakte film die het kijken zeker waard is geweest.

Deze film is bij mij jaren lang buiten beeld gebleven omdat ik hem verwarde met Orphan, ook uit 2007.

Over het verhaal ben ik zeker te spreken, maar ik vond het té tergend langzaam gebracht zonder al te veel objectieve actie of visuele hoogstandjes. De ontknoping heb ik jammer genoeg voortijdig zien aankomen en vind ik wat te groot open invulling hebben. Over die Laura (Rueda) zal ik uit respect liever voor me houden wat ik denk, maarre.. geef me nou toch eerder zo'n Nicole Kidman om naar te kijken!

Gisterennacht gezien. Verhaal zit goed in elkaar, al is het soms wat mysterieus maar uiteindelijk wordt alles wel duidelijk. De achtergrondmuziek levert een nog spannendere sfeer op dan er al was. Camerawerk is ook zeer goed net als de acteerprestaties. Soms gingen de haren op mijn armen er wel van rechtstaan, dus wat spanning betreft is deze film zeker geslaagd. Het middenstuk is wel een beetje traag en saai, beetje jammer misschien, anders zou ik deze film 4.5* geven nu blijft hij toch op 4*.

zeer teleurstellend vond ik persoonlijk,had ik meer van verwacht 0,5*

Waarom?

Mooie film eigenlijk 3,5 ster , maar door het mooie droevige einde een volle ster erbij , en de muziek is erg mooi .

Mooie aangrijpende film met een klein horror sausje.

Hoewel soms een wat trage film, de sfeer die neergezet wordt in combinatie met de muziek maakt het toch spannend c.q. creepy. Het einde vond ik wat slapjes overigens.

Een combi tussen the Elephant Man, The Others en Insidious, die het vooral moet hebben van haar sfeer.

En die sfeer is er ook wel, met name door een sterke score (en idem geluidseffecten) en een klassiek en haast idyllisch production design. Qua verhaal is het echter wel minder; ik miste originaliteit en een stukje spanning. De beste stukken van de film zijn het begin en het einde. Daartussen vond ik het bij vlagen vrij matig.

Nu goed, Bayona betoont zich wel een goede regisseur in dit debuut. Coherent en sfeervol geschoten. Ik ben benieuwd naar ‘a Monster Calls’.

3*

Best goed weeshuis-horror van de Spanjaarden. Wel een beetje braaf, maar het kan er zeker mee door.
Je zou het een standaard verhaal kunnen noemen, maar de uitwerking weet de kijker nog wel te boeien. Moeder trekt met haar man en zoontje naar een oude Weeshuis waar ze de beste tijd van haar jeugd heeft meegemaakt en probeert, met behulp van haar nostalgie, de boel daar op te knappen. Maar zoals je al kan weten spookt het in dat huis en heeft die entiteit vermoedelijk het zoontje te grazen genomen; agressief gedrag, denkbeeldige vriendjes en waarschijnlijk weer zoiets wat met een vergeten verleden te maken heeft. De sfeer is inderdaad beklemmend en voornamelijk het Uno, dos, tres, quatro.. scene was zenuwslopend. Bij de locatie zou je in eerste instantie denken dat dit zich vijftig jaar terug in de tijd afspeelt, maar tevergeefs...

Het einde was erg anders, in vergelijking met de meeste horrorfilms.

Maar al met al, sterk spookhuizenfilmpje... Volgens mij een inspiratiebron geweest van de vele Blumhouse producties.

4,0*

El Orfanato

Heerlijke Spaanse horror waarbij een grote betrekking naar ‘geestenkindjes’ zijn. Ik begin een aardig fan te worden van de Spaanse horror’s, heerlijk hoe ook J.A. Bayona hier toch wel degelijk een meesterwerk achterlaat die zozeer niet eng was (ik schrok me 1 keer helemaal de lazarus) de sfeer die de film kende was toch echt wel aangenaam en dan word het lekker wegkijken met deze Spaanse horror/thriller film.

Toch is het begin wat slapjes, althans ‘slapjes’ op een andere manier. De spanning zit er al goed in, aparte dingen gebeuren er in het huis en het zoontje van Laura raar gedrag vertoont: er is niet van dat onnodige spanningsopbouw die ik gewend ben van al dat Amerikaanse zooi van tegenwoordig. En dan is dit best tegenstrijdig: “De spanning zit er goed in” en “onnodige spanningsopbouw” want je zult toch zeggen dat dat wel een beetje moet.. Niet echt, sinds Laura zo’n oude tange in het huis ziet schrok ik me helemaal kapot waar Bayona dan toch maar laat zien dat hij zo’n trucje niet nodig heeft, het komt gewoon uit het niets: heerlijk! Het is niet voorspelbaar, ik had nooit verwacht dat er bij het verstopspelletje in het huis opeens kinderen achter Laura zou staan, in een Amerikaanse productie staat er dan opeens een lelijke demon achter haar, nu niet, wat was ik blij!

Deze horror geeft weer een hoofdrol aan Belén Rueda, misschien dat ik wel een beetje weg ben van haar maar het is de ideale persoon om in dit soort films mee te spelen. Ik ken haar onder andere ook van de top film ‘ Los Ojos de Julia (2010) ’ die ik misschien een tikkeltje leuker vond dan ‘El Orfanato’. Dit betekend niet dat ‘El Orfanato’ slechter is ‘ Los Ojos de Julia (2010) ’ keek naar mijn mening gewoon iets lekker weg.

Het verhaal is leuk. Laura was ooit een weeskindje bij een weeshuis en word uiteindelijk geadopteerd. Ze moet haar vriendjes en vriendinnetjes missen en besluit op latere leeftijd terug te keren met haar gezin naar dit weeshuis om precies te doen wat voor haar ook een gelukkige jeugd heeft gebracht. Wanneer ze daar eenmaal zijn begint haar zoontje vreemde dingen te doen, tijdens de natuurwandeling in de grot ontdekt hij een ‘jongetje’ die hij wel graag mee naar huis wil nemen. Dit mag natuurlijk niet en eenmaal thuis beginnen ook de vreemdste dingen, zo moeten ze spelletjes spelen als een soort raadsel. 6 geestenkindjes (volgens mij) hadden allemaal een voorwerp vast dat weer verder naar een raadsel leed. Eenmaal begonnen met deze geintjes raakt haar zoontje zoek en probeert Laura er van alles aan te doen hem te vinden.

Ze merkt dat het de weeskindjes zijn die ze achtergelaten heeft. Ze wil haar zoontje graag terug en besluit een prima leefomgeving te creëren zoals hij vroeger ook was. Tijdens het verstoppetje spelen staan ze daadwerkelijk achter haar en tijdens het rennen ontdekt ze een geheime kamer, een kamer waar ze haar zoontje terug vind. Eerst levend maar dat bleek een hallucinatie te zijn, hij ligt daar gewoon mors dood op de grond. Na hier en daar wat drama smeekt Laura of ze haar zoontje terug mag hebben. Ze komt weer in de geesten wereld en ziet haar zoontje weer bewegen, hij leeft niet.

Het sfeertje in deze film doet het hem, een uitstekend sfeertje met een aantal beangstigende scenes maken een top avond. De beste scene voor mij was toch het geestenjager met een crew, oef wat een heerlijke spanning gaf dat af: “Ik hoor iets, het zijn kinderen” – opent deur: er ontstaat een ware drama. Daarna was de scene dat Laura de zakken opent en de botten vind ook prima, en er zat een leuke hint in verwerkt: de prothese van een weeskindje zat er bij, volgens mij waren dat de lijken van de geestenkindjes. Zoals deze film laat zien, je hoeft niet onnodige schrikscenes op te bouwen, als de film goed is word hij vanzelf wel eng, en dat laat Bayona hier ook weer zien en Belén Rueda natuurlijk . Toch ondanks de lovende woorden is de zit mij bevallen maar, je concentratie raakte ik soms wat kwijt. Het verhaal was leuk maar niet bijzonder.

3.5

Dat de naam Guillermo del Toro opzichtig wordt vermeld als producent van deze film van de toen onbekende Juan Antonio Bayona mag niet als een marketingtruc worden weggehoond. De wonderboy van de Spaanse fantasy heeft in de debuterende regisseur een authentiek talent ontdekt. Bayona's film schrijft zich onopvallend in de traditie van spookhuisverhalen in, maar vouwt gaandeweg open tot een meesterlijke combinatie van psychologische studie en pure fantasy.

We trappen af met een Sixth Sense-gevoel wanneer Simon geheel onverwacht verdwijnt en zijn moeder middelen zoekt om de jongen terug te vinden, schuiven we op richting The Others. Zeker wanneer een mysterieuze sociaal werkster zonder zinvolle aanleiding haar diensten in het huis komt aanbieden. Ondanks deze voorspelbare referenties slaagt Bayona erin een geheel eigen stempel te drukken. Hij zweert overdreven special effects en agressieve schrikeffecten af, maar creëert tegelijk een sfeer die overdadiger en explicieter fantasy is dan de gestileerde soberheid van de genoemde voorbeelden. De regisseur toont zich een meester in het opbouwen van spanning, getuige onder meer de scène waarin beroep wordt gedaan op een medium dat, gevolgd door infraroodcamera's, door het huis dwaalt en met geesten in contact treedt.

Bayona geeft nauwelijks hints om erop te wijzen of hij nu sympathiseert met de hysterische moeder die bereid is in geesten te geloven om haar zoon terug te vinden, dan wel met de meer realistische vader die zijn vrouw tracht te overtuigen dat men de moed moet opbrengen om voort te leven. Dat evenwicht maakt van El Orfanato bijzonder boeiende en adembenemende cinema, die bedwelmt met zijn wondermooie en lichtjes surreële beeldtaal, maar tegelijk van ene gewichtige ernst getuigt wanneer hij vertelt over het verwerken van een groot verlies. Na de intense en grimmige ontknoping van het mysterie klinkt de sentimentele epiloog dan ook een klein beetje vals, maar na 100 minuten integere en welafgewogen emoties nemen we deze softe er zonder morren bij.

4,0*

Mogelijk de beste horrorfilm ooit – zo mogelijk nog beter dan The Babadook (2014) - MovieMeter.nl – en in ieder geval een volmaakte horrorfilm. De film combineert verschillende klassieke horrorelementen; aan de oppervlakte is het uitgangspunt vooral dat van het spookhuis (‘the haunted house’) maar op een dieper niveau is vooral Peter Pan het uitgangspunt waarbij de film erin slaagt je – net als Laura – in een kinderfantasie te laten geloven. De film is intelligent in elk detail zonder één fout of zwak moment waarbij het onder meer zeer knap is bedacht hoe Laura en Simon elkaar spiegelen in hun fantasie, hun spel en ontmoeting tussen de levenden en de doden. Alles is wonderschoon en sfeervol gefilmd maar ook superspannend uitgewerkt en in elkaar geweven waarbij de film zowel zeer eng met een gestage opbouw naar de climax als (uiteindelijk) zeer ontroerend is. De film heeft aldus alles wat je van horror kunt verwachten.

Ik heb een beetje door de vorige berichten gebladerd en twee dingen vallen op:

1) Veel mensen snappen niet waarom deze film onder horror wordt gecategoriseerd. Mijn reactie: als deze film geen horror is dan weet ik niet wat wel telt als horror. Waarschijnlijk moet ik dan een aan domme zombiefilm denken waar men moet vluchten voor hersenetende monsters. Maar dat vind ik weer geen horror maar (letterlijk) hersenloze pulp.

2) Veel mensen hebben vragen over het plot waarmee zij onbewust aantonen dat de film werkt want die vragen gaan er alle vanuit dat de fantasie de waarheid van de film is. In werkelijkheid spelen er geen dode kinderen in het huis, maar kan Laura niet leven met het feit dat Simon zomaar is verdwenen en gaat ze ten einde raad geloven dat de denkbeeldige vriendjes van Simon echt zijn en Simon hebben ontvoerd en gaat ze uiteindelijk ook het spel van Simon en de kinderen meespelen in de hoop Simon te vinden. Zij is namelijk Wendy van Peter Pan die achterblijft bij de levenden en opgroeit terwijl het kind dood is en dat daarom altijd kind blijft en kan blijven spelen zolang je gelooft (dat past bij de christelijke traditie dat je elders - bij Peter Pan 'Neverland' geheten - een nieuw leven krijgt na je dood als je daarin gelooft). En net als in Peter Pan is het spel een piratenspel waarbij een schat (voor Laura is dat Simon) moet worden gevonden. Een en ander culmineert in het einde waarbij Simon en Laura beiden hun schat hebben gevonden en daarom een wens mogen doen: Laura wenst dat Simon en de andere dode kinderen weer leven en Simon wenst dat Laura bij de kinderen blijft dus dat zij ook sterft. Zo ontmoeten de doden en levenden elkaar (en de parapsychologie van Jung e.d. in het midden van de film is zo beschouwd een pseudowetenschappelijke dwaalweg naar hetzelfde punt).

Inderdaad een prima griezelfilm maar voor mij zal op die eerste plaats altijd The Shining (1980) / The Shining (1997) blijven staan. (De eerste is met Jack Nicholson) Heerlijke opbouw en langzaam maar zeker verliest onze hoofdpersoon de realiteit in de waanzin om hem heen. Dit alles gaat ten koste van zijn baan en natuurlijk het belangrijkste in zijn leven; zijn gezin!

El Orfanato

Mooi. De grootste kracht van El Orfanato is de fantastische sfeer die J.A. Bayona vanaf het begin weet te creëren. Echt eng of spannend wordt het nergens, maar toch zitten er een aantal effectieve schrikmomenten in. En het ongemakkelijke en onheilspellende gevoel overheerst, en als kijker word je langzaam meegevoerd in de angst en paranoia van Laura. Fantastisch gespeeld door Bélen Rueda. De setting (een groot landhuis) leent zich natuurlijk ook bij uitstek voor een horror/thriller. Wat de El Orfanato helemaal geslaagd maakt is het trieste einde, en Bayona verdient complimenten voor de manier waarop hij alles laat samenkomen.

Meer een familiedrama met griezelelementen dan een horrorfilm. Dat is nooit een gemakkelijke mix, maar regisseur J.A. Bayona weet het vrij doorzichtige plot voldoende sfeer te geven om je als kijker bij de les te houden. Het is vrij snel duidelijk dat de zorgen die moeder Laura [Belén Rueda] zich maakt over het ongewone gedrag van haar zoontje Simón [Roger Príncep] te maken hebben met haar persoonlijke verleden in het voormalige weeshuis waar zij opgroeide en waar ze met haar echtgenoot Carlos [Fernando Cayo] naar is teruggekeerd. Het prachtige camerawerk van Oscar Faura en uitstekend acteerwerk van Rueda maken dit psychologische drama de moeite waard, ook zonder echte horror.

De keuzefilm tijdens De Keuze van Koolhoven

met als thema Night of the ghosts in het Eye Amsterdam op 14 november.

Huis, geest, kinderstemmen.

Dat zijn wel ingrediënten waar ik van smul in een horrorfilm. Na jaren weer eens herzien en ik kan me herinneren dat ik er destijds van onder de indruk was maar het exacte verloop van het verhaal was toch wel wat weggezakt.

Gelukkig maar, want nu kon ik toch weer redelijk fris de film bekijken.

De film heeft ontzettend veel sfeer door de locatie en is eigenlijk behalve een horror vooral een drama. De schrikmomenten zijn niet alom vertegenwoordigd maar de geringe schrik- en schokmomenten komen juist wanneer je het niet verwacht, of zijn juist subtiel van aard en komen daardoor des te harder binnen.

Erg fijne film, mijn 5* blijven staan.

Goed.

De hoop begon echter al te varen na de eerste 10 minuten, toen het weer richting kind-heeft-een-onzichtbaar-vriendje-die-een-demon-is plot leek te gaan. Dat is nu ook precies het enige ingrediënt die ik niet leuk vind in horrorfilms. Het is zo'n makkelijke uitweg.

Maar uiteindelijk is er toch wat anders aan de hand en krijgen we geen spookhuishorrorfilm maar vooral een subtieler dramaplotje met wat mystery-en thrillermomenten. En in de slotfase begint dan langzaam de horror in te treden, maar dat duurt wel even.

Sfeer is er in ieder geval genoeg, maar de spanning weet de film nooit echt mee te krijgen. Want ondanks dat alles wel voldoende aanwezig is, zoals belichting en camerawerk, is het nooit echt spannend en vooral wat traag. Dat zorgt soms voor wat langzame scenes die niet altijd volop weten te boeien.

Het trage tempo is ook niet altijd even hoopvol, vooral omdat de film zelf andere verwachtingen doet scheppen. Zeker met een redelijk vroege komst van "Tomas" leek het al snel richting gespook te gaan, maar dat komt totaal niet naar boven. Dan blijf je toch wel met een beetje een wachtend gevoel achter.

Acteerwerk vond ik eerlijk gezegd ook niet al te bijzonder en het karakter van Rueda zelfs erg ongeloofwaardig. Zo'n dwaas type als Chaplin is ook niet bepaald een verlichting. Maar erg prominent is ze gelukkig niet. Gelukkig.

Uiteindelijk begint langzaam horror in te treden richting de slotfase en dat is het punt waar de film dan sterker begint te worden met pakkende opbouw en spannende momenten. De tragische onthulling heeft ook verrassend veel impact en wist me toch wel te raken. Sterke afsluiter die niet inkakt.

Dankzij de sterke slotfase krijgt de film een bovengemiddeld cijfer. Het eerste deel is niet al te interessant uiteindelijk ondanks kundige en sfeervolle regie. Vond vooral de personages oninteressant en onsympathiek. Sommige zelfs karikaturaal. Maar het is toch wel een solide film. Niet echt een horror, wel een degelijk mystery/thrillerplot.

Meer thriller dan horror vind ik, maar dat maakt deze film het niet minder mooier op.

3.5 ***

Zeker en vast een goede film waar één en ander toch wel erg goed valt. Qua sfeer inderdaad goed, mysterieus en met momenten angstaanjagend. Voor realisme en dergelijke moet je inderdaad hier niet zijn, maar de uitwerking van het verhaal is wel goed, en ik denk dat deze zich inderdaad kan meten met de betere horrorfilms. Ik vind dat er goed over nagedacht is, en ik kan er wel vier sterretjes hier aan kwijt.

Erg interessante sfeervolle film. Vooral de sfeer en het mysterie maken de film. Prima aangepakt zonder in overdrive te gaan. Uiteraard leent de locatie er toe om hier optimaal gebruik van te maken. Zo'n feeëriek kasteeltje met tientallen gangetjes, donkere kamers en attributen levert veel stof op voor een boeiend plot waarmee je qua genre alle kanten mee opkunt.

Ook inhoudelijk helemaal niet slecht. Het lijkt misschien niet origineel met het zoveelste spookverhaal, maar de aanpak is zoals gezegd prima. Sfeer, camera-aanpak, decor en belichting zitten erg goed waardoor het rustige tempo je langzaam opneemt. Een einde ook waarbij mysterie, horror en drama samenkomen. Vooral dat laatste is niet zo evident.

Een avondje Spaanse les met deze El Orfanato en Abre Los Ojos als tweede film, veel ben ik er linguïstisch niet wijzer van geworden hoewel ik de kat nu met gato aanspreek, naar dat is ook alleen maar aan Google Translate te danken. Maar goed, El Orfanato als eerste, en ik verwachtte hier best wel wat van vanwege de goede kritieken en cijfers, iets dat voor mij niet helemaal uit de verf kwam. Maar slecht is het allemaal zeker niet.

Een oud weeshuis, en oud inwoonster die het weeshuis weer in ere wil herstellen, zijn het beginpunt van de film. Een recept voor problemen zou je zeggen, kijken zulke mensen geen horrorfilms vraag je al bijna af, want dan zou je zoiets wel laten lijkt mij. Het begin is desondanks soepeltjes met als minime dissonant de kleine Simon met zijn denkbeeldige vriendjes, op zich niets alarmerend, hoewel in een weeshuis...? Het duurt dan ook even tot de film is opgewarmd en het geheel ernstige vormen begint aan te nemen met een verdwijning en een bizarre verschijning tijdens het feestje. En even lijkt El Orfanato toch een behoorlijke griezel kaart te trekken met de verschijning en daarop volgende duistere vertrekken, slaande deuren, krakende vloeren en onheilspellende seance.

Een niveau dat geen vervolg krijgt aangezien El Orfanato niet alleen griezelen op de agenda staan heeft. De indrukwekkende sfeer zakt dan ook in als Laurazich poogt te ontfermen over de zieke kinders, iets dat dan weer met horten en stoten gaat en soms aardig gebracht wordt. De conclusie onderaan de trap, met in gedachte het luik dat Laura zelf onwetend had geblokkeerd, is weliswaar voorspelbaar maar mist zijn uitwerking niet. Even lijkt El Orfanato dan toch weer naar de keel te grijpen om vervolgens toch weer weg te zakken met zijn ontknoping waarin Laura kennelijk soort van getransfereerd lijkt naar de spookwereld. De cirkel is rond, maar mij doet het eigenlijk geen sodemieter.

El Orfanato is visueel erg mooi te noemen, goed geacteerd wordt er ook, het weeshuis uiteraard een locatie bij uitstek, de muziek is sterk en er wordt fraai gewerkt met geluiden en schaduwen. Maar mijn cup of tea is het niet echt, maar dat is horror sowieso niet zo. Desondanks een knap cijfer van mijn kant want kwaliteit straalt het geheel zeker uit.

Zeer sfeervol gefilmd mysterie waarbij ik het horroraandeel heel minimaal vind. Een goed in elkaar gezet plot, met een aantal herkenbare elementen, zoals het ongeloof van de omgeving. De hele setting, het gebouw, de aankleding en de geluiden (inclusief de muziek) passen perfect in het geheel. De cast is goed gekozen en het Spaans geeft nog een extra tintje aan de sfeer. Het slot van deze uitstekende film was voorspelbaar en zat een beetje in de lijn van The Others (2001).

Zeer goede, sfeervolle mysterieuze film met hier en daar horror-elementen en schrik-effecten. Leek trouwens wel wat op Saint Ange, uit 2004. De sfeer had daar wel veel van. Fans die van dit soort films houden, raad ik aan die ook een keer te zien, voor zover nog niet gedaan. Weltrusten!

Een gotic film dat zweeft tussen een zwartgallig sprookje en op het randje clichés. Maar ze werken wel. De film kent de nodige spanning, weet sfeer te houden en heeft de gehele setting en muziek mee. Je ziet de stempel van Guillermo del Toro, die een mentor was van regisseur Bayona. Del Toro is ook zelf even te zien als cameo in deze film, maar nog meer zie je zijn invloed als filmmaker. Maar Bayona gaat wat meer de duistere kant op dan het nog meer sprookjesachtige van del Toro. Bayona weet de toon heel de tijd vast te houden en maakt van El Orfanato een heerlijke klassieker in het genre.