Hearts in Atlantis (2001)

Mooie rustige 60s sfeerfilm. Yes, geen Marvel achtige CGI toestanden. De echte Bobby is blijkbaar in 2016 al gestorven. Geplet door zijn eigen geparkeerde auto die los kwam. Amper 27...

Het begint allemaal fraai, met de typische Stephen King / Rob Reiner zorgeloze kindertijdscènes en de sprankjes mysterie die rond dwarrelen. Erg fris allemaal, met een sympathieke rol voor Anton Yelchin en een rol voor Anthony Hopkins die past als een jas. Jammer genoeg sluipt de verveling er langzaam in naarmate het einde nadert, terwijl de spanning daar juist op zijn hoogtepunt hoort te zijn. Het mysterie blijkt minder mysterieus dan beloofd en de gehele uitwerking daarvan laat ook wat te wensen over.

De film heeft absoluut de gunfactor, maar door het laatste stuk zit meer dan een ruime 3* er niet in.

Nou dit vond ik niet veel moet ik zeggen en had er wel wat meer van verwacht. Op zich wel een King liefhebber maar de regel dat de films gebaseerd op zijn boeken toch vaker niet slagen dan wel blijkt maar weer eens.

Redelijk standaard verhaal, over de jeugd van enkele kinderen a la It, The body en Dreamcatcher om maar een paar te noemen. Maar behalve het feit dat de jonge Bobby een vaderfiguur en vriend opdoet en een beetje een coming of age achtige groei doormaakt, voor zich zelf opkomt en uiteindelijk naar zijn moeder toe groeit, is het daar ook mee gezegd. Weinig meeslepends, weinig spannends, een lichte touch van iets paranormaals maar daar wordt veel te weinig mee gedaan. Het is een beetje noch vlees noch vis. Tv film op zijn best.

Net als The Green Mile gebaseerd op een boek van Stephen King, en ook de film waar ik het meest aan moest denken, want ook hier is er sprake van een raamvertelling van iemand die een personage met paranormale krachten heeft meegemaakt, waarbij we maar heel weinig te zien krijgen van wie die persoon werkelijk is en waar zijn gift vandaan komt. In combinatie met een sfeer die erg gelijkaardig aanvoelde met die van The Green Mile, maakt dat voor mij het vergelijk onvermijdelijk is.

Een andere overeenkomst is wat meer arbitrair, namelijk dat ook deze film een regisseur heeft die weinig aandacht voor het visuele aspect heeft: er wordt vooral geregistreerd. Maar goed, dat soort regisseurs zijn eerder regel dan uitzondering heb ik soms het gevoel. Belangrijker zijn de verschillen. Allereerst is deze film een stuk minder melodramatisch, en bovendien een stuk korter, wat twee pluspunten zijn in mijn beleving.

Dat de film desondanks niet veel beter is dan The Green Mile, komt omdat er toch nog wel wat verdere kanttekeningen te plaatsen zijn. Hoewel het acteerwerk van de kinderen degelijk is, heb ik problemen met het script. Zo krijgen ze soms (met name de hoofdpersoon) uitspraken voor hun rekening die ik niet bij hun leeftijd vind passen zoals wanneer de hoofdpersoon door z'n moeder gevraagd wordt of hij haar kan vergeven, hij antwoordt met dat hij eraan werkt. Verder zitten de "neigingen" van de pestkop me niet geheel lekker. Niets mis met die neigingen, terwijl de film het lijkt te veroordelen en als reden voor pestgedrag te geven. Dat geeft me toch een beetje een vieze nasmaak. En tenslotte had men wat meer kunnen uitpakken qua spanning met de antagonisten.

Uiteindelijk iets beter dan The Green Mile, daarom een halfje meer dan die film. 1,5*.