One Hour Photo (2002)

Deze film blinkt vooral uit in geloofwaardigheid en originaliteit. Dat de film geloofwaardig overkomt is vooral te danken aan het sterke acteerwerk van Williams, die hier de rol van een eenzame en aan de andere kant ook wel 'zieke' foto-ontwikkelaar uitstekend neerzet. Hoewel hij duidelijk niet helemaal spoort, wekt hij toch wel wat sympathie bij me op. Ook is de film volgend mij redelijk origineel. Het is niet een thema waar je vaak over nadenkt, maar er is best begrip voor op te brengen dat er enige vorm van obsessie ontstaat als je als foto-ontwikkelaar iedere dag met zoveel foto's te maken krijgt en bepaalde klanten ook over een langere periode steeds ziet terugkeren.

Wel heb ik het idee dat dit niet een film is waar ik over een tijdje nog aan zal denken. Het had wat mij betreft allemaal nog wel wat spannender en intenser gemogen. Ook het einde vond ik niet heel indrukwekkend. 3,5*

Briljante, overtuigende film! Onverwachts spannend, origineel en zit qua beeld heel erg goed in elkaar. De kleurtoon van de film is perfect afgestemd op de personages en soms heb je als kijker het idee dat je naar een surrealistisch schilderwerk zit te kijken. Net zo onverwachts zet de steengoede Williams in zijn rol als foto-ontwikkelaar de juiste, aardig duistere, en freaky toon neer. De ene keer krijg je begrip en sympathie voor zijn bewegingen en de andere keer wens je de 'zieke' geest achter slot en grendel. Dikke aanrader, zeker ook als je zelf iets met fotograferen doet! Het verbaasd me dan ook hoe ondergewaardeerd deze film bij velen is.

"The shutter is clicked. The flash goes off and they've stopped time, as if just for the blink of an eye."

Naar One Hour Photo was ik al langer benieuwt en gister avond heb ik hem dan maar bekeken.

De film verteld het verhaal van Sy, een foto-ontwikkelaar voor de plaatselijke supermarkt. Sy ontwikkeld een ongezonde obsessie voor een gezin dat al jaren hun foto's bij hem laat ontwikkelen. Hij beeld zich in dat hij deel is van hun gezin, en zoekt hen ook buiten de winkel op.

Robin Williams is toch zoveel beter in serieuze rollen, dat bewijst deze film maar weer. Het acteerwerk van Williams als Sy is erg sterk. De passie voor fotografie, de obsessie met het gezin, alles komt ongelofelijk natuurlijk over. Eerst zou Jack Nicholson worden gecast in de rol van Sy, maar hoewel ik Nicholson een goede acteur vind, denk ik dat hij nooit zo goed was overgekomen als Williams.

De film begint als een goed drama over de eenzame, maar sympathieke foto-ontwikkelaar die probeert om een band te ontwikkelen met een gezin waarvan hij de foto's ontwikkeld. Naar mate de film vordert des te ongezonder zin obsessie lijkt. Als hij uiteindelijk wordt ontslagen en een geheim van de vader van het gezin ontdekt slaat de film om naar een spannende thriller.

De dialogen over fotografie vond ik geweldig. Wat prachtig is analoge fotografie toch. Ik vond het ook interessant om te zien hoe na de eeuwwisseling rolletjes werden ontwikkeld. Ik dacht altijd dat dat nog steeds in een donkere kamer werd gedaan.

Zoals je van een film over fotografie mag verwachten was de cinematografie erg sterk. De beelden van het gezin leken op familiekiekjes, waar de beelden met Sy zijn eenzaamheid benadrukten. Ook een sterke toevoeging vond ik de nachtmerrie en droomscène.

One Hour Photo is een erg goede film. De film boeit van begin tot einde en ondanks zijn obsessie voelde ik toch sympathie voor William's personage. Fascinerend ook dat je er eigenlijk niet bij stil staat dat een foto-ontwikkelaar alle foto's die hij ontwikkeld ziet, en dus eigenlijk met al zijn klanten mee leeft.

Suffe film gelukkig hield die naakt scene me wakker...

ander genre dat we gewent zijn van Robin williams, toch beter bij komische rollen blijven,vond hem dik tegenvallen 1*

Zelden Robin Williams zo'n kwetsbare, fragiele vertolking zien neerzetten.
Met 'Patch Adams' en 'What Dreams May Come' in het achterhoofd, was ik argwanend, maar die twijfel heeft hij met deze prestatie weggeblazen.
Cinematografisch zit de prent ook prima in elkaar. Het timbre van de film is perfect rond het hoofdpersonage gebouwd: een collage van jaloezie, woede, weemoed en angst.
Puike film!

One Hour Photo kende ik al heel lang van naam, maar het kwam er maar niet van. In alle eerlijkheid was de hoofdrol van Robin Williams ook één van de redenen dat het zo lang geduurd heeft, op de een of andere manier associeerde ik deze film altijd een beetje in de komische hoek, en Robin Williams in een komische rol trek ik meestal niet zo goed. De man kan inderdaad een puik potje acteren, maar ik stoorde me toch altijd vaak aan het overdreven gedoe wat in veel van z'n films komt bovendrijven. Mrs. Doubtfire, The Fisher King, Patch Adams, Dead Poets Society, brrrr. Gelukkig ging One Hour Photo een heel andere kant op.

In One Hour Photo speelt Robin Williams de eenzame fototechnicus Sy Parrish. Zonder vrienden, zonder relatie, zonder familie, de man zijn hele leven ís zijn fotografiebaan. Die hij ook gebruikt om foto's van allerlei mensen in huiselijke situaties extra te laten ontwikkelen, waarna hij zichzelf in dergelijke settings waant. In de film zien we Parrish langzaamaan doordraaien, waarbij hij zichzelf steeds verder in zijn eigen fantasiewereld verliest, en waarbij hij geobsedeerd wordt door de familie Yorkin waar hij zichzelf ook binnenwrikt. Met geweld uiteraard. Het is best een aardige film, en Williams speelt overtuigend een hele eenzame, langzaam doordraaiende sneupiet. Maar toch; ja, Sy is wel creepy, maar in One Hour Photo gebeurt uiteindelijk niet zo heel veel boeiends. De film pruttelt wat voort in haar plot, en greep me toch niet echt. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, en aan Robin Williams lag het ook niet - die speelde zijn rol overtuigend naturel. Toch bleef de film wat vlak en weinig verrassend. Laat ik het alsnog maar omhoog afronden, voor nu.

Geweldige film....Ik vind Robin Williams ijzersterk in rollen anders dan komedie. Ook hier zet hij een geweldige creep neer.

What the hell is wrong with this people?!

Slowburner die me al eens eerder teleurstelde, en dat nog steeds lichtelijk doet. Desondanks mag het concept er zijn. De fotograaf die je in die zin vertrouwt, een mate van discretie bezit en zelfs als perfectionist een goede eigenschap voor zijn baan heeft. De schaduwkant van Sy is echter een leven van eenzaamheid en een daar aangekoppelde teleurstelling. Zijn huis is steriel wit, zijn kleding veelal grijs, zijn leven is doods, slechts de foto's van anderen brengen kleur. En wat waarschijnlijk onschuldig begonnen is met het meenemen van één foto is inmiddels gierend uit de klauwen gelopen. Iets dat natuurlijk niet door de beugel kan, toch lijkt Sy het niet kwaad te bedoelen of in de zin te hebben.

Het gaat echter mis wanneer Sy zijn ontslag krijgt en zijn luchtkasteel en adoratie voor familie Yorkin instort na het ontdekken van de scheve schaats die door Will gereden wordt. Het ontslag vind ik overigens bedenkelijk. Want om welke reden wordt hij nu precies ontslagen? Omdat hij niet voldoet? Dat kan niet zomaar bewezen worden lijkt mij op basis van de argumenten. Dan vind ik het raar dat Sy de week moet afmaken als je hem kennelijk niet vertrouwd. Goed, het ontslag is ook niet meer dan een vehicle te noemen om de spanning op te drijven. Het vervolg is interessant met zijn bemoeienis, binnendringen en uitgevoerde vernedering op Will en Maya. Iets waar niet alleen erg goed over nagedacht is, want behalve de foto's in de woning is er vrij weinig bewijs, maar vooral de woede van Sy tijdens de vernedering spreekt voor zich.

Toch is het allemaal net niet, vooral de tweede fase. De opbouw is er wel maar de verwachting spanning blijft net wat uit. Mede omdat ik verwachtte dat Sy toch niet heel erg kwaad ging doen. De voice-over komt ook niet altijd heel lekker over. Een uitermate kwetsbare rol van Williams en triest verhaal is het wel die maar weer eens bewijs dat het gras bij de buren toch altijd minder groen is dan dat het lijkt. En vooral de dunne lijn tussen goed bedoeld en over de schreef gaan is interessant, Sy kan een bepaalde naïviteit toebedeeld worden van waaruit hij slechts graag contact zou willen, toenadering zoekt en vervolgens wel vanuit begrijpelijke vooroordelen begint te handelen.

One Hour Photo is een interessante film, met een uitstekende Williams en een aantal boeiende elementen. Toch kakt de film de tweede helft een beetje in waardoor er voor mij net niet genoeg sprake is van spanning. Eindoordeel, erg aardig voor een keer maar net geen topper.

One Hour Photo gaat over Sy Parrish (Robin Williams), een fotoontwikkelaar in een Wallmartachtige winkel. Sy is een wat zonderlinge man. Hij leeft een vrij eenzaam leven en feitelijk is zijn baan zijn alles. Hij is geobsedeerd door de levens van anderen die hij op hun foto's ziet. Met name de familie Yorkin heeft zijn aandacht want hij ziet in hun de perfecte familie. Sy gaat steeds meer de grens van voyeurisme over want hij verwordt tot een stalker die steeds meer geobsedeerd raakt met de levens van de Yorkins.

De film weet de spanning goed en vooral zorgvuldig op te bouwen. Al is de climax wel ietwat teleurstellend. Hij laat je nu vooral achter in een leegte, net zo leeg als het leven Sy. Misschien was dit ook wel de bedoeling van de regisseur? Hij geeft hoe dan ook een beetje onaf gevoel. Het knappe is dat ondanks het rare gedrag van Sy hij toch sympathiek blijft. Je begrijpt waar het vandaan komt. Eenzaamheid is het ergste lot dat een mens kan treffen. Robin Williams zet hem geweldig neer. Misschien komt dat omdat het personage Sy dichterbij hem stond dan al die komische rollen waar hij bekend door werd. Williams bleek aan fikse depressies te leiden en die hebben tot zijn zijn zelfmoord in 2014 geleid. De rest van de cast is ook uitstekend maar ze dienen vooral ter ondersteuning van Williams die daardoor kan schitteren. De film roept ook een nostalgisch gevoel bij mij op. Een verlangen naar een tijd toen foto's maken nog enkel voor memorabele momenten werd gereserveerd. Tegenwoordig fotografeert iedereen maar raak en zetten ze hun hele facebook of instagram vol met betekenisloze kiekjes, vooral veel 'selfies' maar ook de clubsandwich bij de lunch moet zelfs vereeuwigd worden. De emotionele waarde van de foto is daardoor gedevalueerd.

One Hour Photo is een indringende psychologische thriller die de spanning goed opbouwt echter laat de climax je een beetje ontgoocheld en zorgt dat je met een onbevredigd gevoel achterblijft.