One Hour Photo (2002)

Deze film blinkt vooral uit in geloofwaardigheid en originaliteit. Dat de film geloofwaardig overkomt is vooral te danken aan het sterke acteerwerk van Williams, die hier de rol van een eenzame en aan de andere kant ook wel 'zieke' foto-ontwikkelaar uitstekend neerzet. Hoewel hij duidelijk niet helemaal spoort, wekt hij toch wel wat sympathie bij me op. Ook is de film volgend mij redelijk origineel. Het is niet een thema waar je vaak over nadenkt, maar er is best begrip voor op te brengen dat er enige vorm van obsessie ontstaat als je als foto-ontwikkelaar iedere dag met zoveel foto's te maken krijgt en bepaalde klanten ook over een langere periode steeds ziet terugkeren.

Wel heb ik het idee dat dit niet een film is waar ik over een tijdje nog aan zal denken. Het had wat mij betreft allemaal nog wel wat spannender en intenser gemogen. Ook het einde vond ik niet heel indrukwekkend. 3,5*

Briljante, overtuigende film! Onverwachts spannend, origineel en zit qua beeld heel erg goed in elkaar. De kleurtoon van de film is perfect afgestemd op de personages en soms heb je als kijker het idee dat je naar een surrealistisch schilderwerk zit te kijken. Net zo onverwachts zet de steengoede Williams in zijn rol als foto-ontwikkelaar de juiste, aardig duistere, en freaky toon neer. De ene keer krijg je begrip en sympathie voor zijn bewegingen en de andere keer wens je de 'zieke' geest achter slot en grendel. Dikke aanrader, zeker ook als je zelf iets met fotograferen doet! Het verbaasd me dan ook hoe ondergewaardeerd deze film bij velen is.

"The shutter is clicked. The flash goes off and they've stopped time, as if just for the blink of an eye."

Naar One Hour Photo was ik al langer benieuwt en gister avond heb ik hem dan maar bekeken.

De film verteld het verhaal van Sy, een foto-ontwikkelaar voor de plaatselijke supermarkt. Sy ontwikkeld een ongezonde obsessie voor een gezin dat al jaren hun foto's bij hem laat ontwikkelen. Hij beeld zich in dat hij deel is van hun gezin, en zoekt hen ook buiten de winkel op.

Robin Williams is toch zoveel beter in serieuze rollen, dat bewijst deze film maar weer. Het acteerwerk van Williams als Sy is erg sterk. De passie voor fotografie, de obsessie met het gezin, alles komt ongelofelijk natuurlijk over. Eerst zou Jack Nicholson worden gecast in de rol van Sy, maar hoewel ik Nicholson een goede acteur vind, denk ik dat hij nooit zo goed was overgekomen als Williams.

De film begint als een goed drama over de eenzame, maar sympathieke foto-ontwikkelaar die probeert om een band te ontwikkelen met een gezin waarvan hij de foto's ontwikkeld. Naar mate de film vordert des te ongezonder zin obsessie lijkt. Als hij uiteindelijk wordt ontslagen en een geheim van de vader van het gezin ontdekt slaat de film om naar een spannende thriller.

De dialogen over fotografie vond ik geweldig. Wat prachtig is analoge fotografie toch. Ik vond het ook interessant om te zien hoe na de eeuwwisseling rolletjes werden ontwikkeld. Ik dacht altijd dat dat nog steeds in een donkere kamer werd gedaan.

Zoals je van een film over fotografie mag verwachten was de cinematografie erg sterk. De beelden van het gezin leken op familiekiekjes, waar de beelden met Sy zijn eenzaamheid benadrukten. Ook een sterke toevoeging vond ik de nachtmerrie en droomscène.

One Hour Photo is een erg goede film. De film boeit van begin tot einde en ondanks zijn obsessie voelde ik toch sympathie voor William's personage. Fascinerend ook dat je er eigenlijk niet bij stil staat dat een foto-ontwikkelaar alle foto's die hij ontwikkeld ziet, en dus eigenlijk met al zijn klanten mee leeft.

Suffe film gelukkig hield die naakt scene me wakker...

ander genre dat we gewent zijn van Robin williams, toch beter bij komische rollen blijven,vond hem dik tegenvallen 1*

Zelden Robin Williams zo'n kwetsbare, fragiele vertolking zien neerzetten.
Met 'Patch Adams' en 'What Dreams May Come' in het achterhoofd, was ik argwanend, maar die twijfel heeft hij met deze prestatie weggeblazen.
Cinematografisch zit de prent ook prima in elkaar. Het timbre van de film is perfect rond het hoofdpersonage gebouwd: een collage van jaloezie, woede, weemoed en angst.
Puike film!

One Hour Photo kende ik al heel lang van naam, maar het kwam er maar niet van. In alle eerlijkheid was de hoofdrol van Robin Williams ook één van de redenen dat het zo lang geduurd heeft, op de een of andere manier associeerde ik deze film altijd een beetje in de komische hoek, en Robin Williams in een komische rol trek ik meestal niet zo goed. De man kan inderdaad een puik potje acteren, maar ik stoorde me toch altijd vaak aan het overdreven gedoe wat in veel van z'n films komt bovendrijven. Mrs. Doubtfire, The Fisher King, Patch Adams, Dead Poets Society, brrrr. Gelukkig ging One Hour Photo een heel andere kant op.

In One Hour Photo speelt Robin Williams de eenzame fototechnicus Sy Parrish. Zonder vrienden, zonder relatie, zonder familie, de man zijn hele leven ís zijn fotografiebaan. Die hij ook gebruikt om foto's van allerlei mensen in huiselijke situaties extra te laten ontwikkelen, waarna hij zichzelf in dergelijke settings waant. In de film zien we Parrish langzaamaan doordraaien, waarbij hij zichzelf steeds verder in zijn eigen fantasiewereld verliest, en waarbij hij geobsedeerd wordt door de familie Yorkin waar hij zichzelf ook binnenwrikt. Met geweld uiteraard. Het is best een aardige film, en Williams speelt overtuigend een hele eenzame, langzaam doordraaiende sneupiet. Maar toch; ja, Sy is wel creepy, maar in One Hour Photo gebeurt uiteindelijk niet zo heel veel boeiends. De film pruttelt wat voort in haar plot, en greep me toch niet echt. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, en aan Robin Williams lag het ook niet - die speelde zijn rol overtuigend naturel. Toch bleef de film wat vlak en weinig verrassend. Laat ik het alsnog maar omhoog afronden, voor nu.