One Hour Photo kende ik al heel lang van naam, maar het kwam er maar niet van. In alle eerlijkheid was de hoofdrol van Robin Williams ook één van de redenen dat het zo lang geduurd heeft, op de een of andere manier associeerde ik deze film altijd een beetje in de komische hoek, en Robin Williams in een komische rol trek ik meestal niet zo goed. De man kan inderdaad een puik potje acteren, maar ik stoorde me toch altijd vaak aan het overdreven gedoe wat in veel van z'n films komt bovendrijven. Mrs. Doubtfire, The Fisher King, Patch Adams, Dead Poets Society, brrrr. Gelukkig ging One Hour Photo een heel andere kant op.
In One Hour Photo speelt Robin Williams de eenzame fototechnicus Sy Parrish. Zonder vrienden, zonder relatie, zonder familie, de man zijn hele leven ís zijn fotografiebaan. Die hij ook gebruikt om foto's van allerlei mensen in huiselijke situaties extra te laten ontwikkelen, waarna hij zichzelf in dergelijke settings waant. In de film zien we Parrish langzaamaan doordraaien, waarbij hij zichzelf steeds verder in zijn eigen fantasiewereld verliest, en waarbij hij geobsedeerd wordt door de familie Yorkin waar hij zichzelf ook binnenwrikt. Met geweld uiteraard. Het is best een aardige film, en Williams speelt overtuigend een hele eenzame, langzaam doordraaiende sneupiet. Maar toch; ja, Sy is wel creepy, maar in One Hour Photo gebeurt uiteindelijk niet zo heel veel boeiends. De film pruttelt wat voort in haar plot, en greep me toch niet echt. Ik kan er de vinger niet echt op leggen, en aan Robin Williams lag het ook niet - die speelde zijn rol overtuigend naturel. Toch bleef de film wat vlak en weinig verrassend. Laat ik het alsnog maar omhoog afronden, voor nu.