Mudbound (2017)

Niet heel slecht, maar te lang en met te veel onnodige zijplotjes.

Deze film is een verfilming van het gelijknamige boek ( in het nederlands: Een tijd om te oogsten) van Hillary Jordan.

Oscar bait.

Tenminste, ik vermoed toch dat deze film wel wat Oscars(nominaties) heeft binnengehaald..? Een zeer dankbaar verhaaltje over racisme, in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. De twee families en hun doen en laten contrasteren alleszins genoeg. Er wordt veel tijd genomen, o.a. met voice-overs, om een breed beeld te krijgen van wat er in ieders hoofd afspeelt.

Het is dan ook wat teleurstellend dat het nooit echt goed samenkomt. De mayonaise pakt om één of andere reden niet echt. Het blijft te vlak en het is niet duidelijk waar de film nu eigenlijk naar toe wil... tot we dan de scène met de Ku Klux Klan krijgen. Mijns inziens is dat er nogal met de haren bij getrokken. Het degelijke acteerwerk en de puike aankleding redden wat puntjes, maar niet de ganse film.

2,5

Sterke film over een tijdperk en een plaats waar slechts de witte man het voor het zeggen heeft. Zet een schrijnend beeld neer van de manier waarop vrouwen ondergeschikt zijn en zeker zwarten, ook al is de slavernij op papier afgeschaft, nog steeds min of meer in dienst staan van.

De film kent mooie momenten als het wil laten zien dat de overeenkomsten en niet de verschillen tellen. De beide moeders die voor elkaar klaar staan en zich herkennen in het leed van de ander, en de twee oorlogsveteranen die na de oorlog hun plek in de maatschappij moeten terugvinden na trauma ofwel racisme.

Het begint allemaal redelijk onderhuids, maar laat steeds meer het schokkende racisme zien als op het einde ook de Ku Klux Klan ten tonele verschijnt. Een harde film over een hardvochtige locatie en tijd in Amerika (je zou soms denken dat de film zich 100 jaar eerder afspeelt) die daardoor eigenlijk wel heel de tijd boeiend blijft.

4*

Mudbound is een film die uiteenvalt in twee delen. In het eerste gedeelte wordt gefocust op het leven van de impulsieve Henry en diens vrouw Laura. Hij geeft alles op om een nieuw bestaan op te bouwen ergens in de Mississippidelta. Het boerenleven is hard en wordt niet geromantiseerd. Een bepaalde scène verwoordde het goed met de cyclus van het leven van zweten, ploegen, ploeteren, eten, enz...

Gezien we in de jaren 40-50 zitten hebben we ook te maken met discriminatie en racisme tegenover de zwarte bevolking. Het gezin Jackson pacht de landbouwgrond en ondanks hun inspanningen is hun leven uitzichtloos.

Na WOII verandert het plot met de terugkerende zonen Jamie en Ronsel die beiden maar moeilijk kunnen aarden in de bekrompen levensmentaliteit of arbeidsomstandigheden. Hun vriendschap werd mooi uitgewerkt en het was wachten op de ontnuchtering. De KKK was misschien niet nodig geweest in dit sereen drama, maar hun inbreng was gelukkig beperkt.

Prima sfeersetting en goede acteerprestaties ook. Speciale vermelding ook voor Jonathan Banks, de racistische opa, die we ook kennen van oa Breaking bad.

Toch wel een aardige film, maar je kan wel zien dat het een boekverfilming is. Iets te veel hooi op de vork. Verschillende verhalen met flashbacks. Toch zeer de moeite waard.

Vrij goed maar met iets teveel subplotjes. De opbouw focust eigenlijk lange tijd op de twee verschillende gezinnen die elk een familielid hebben die meevecht tijdens de oorlog. Het verschil is echter groot. Bij de blanken besteden ze er weinig aandacht aan Jamie de gevechtspiloot. Bij de zwarte familie bidden ze allemaal jarenlang voor de oudste zoon Ronsel dat hij veilig mag thuiskomen.

Het interessante is dat Jamie en Ronsel eigenlijk de hoofdpersonages van de film zijn. Maar dat wordt pas na ruim een uur in de film duidelijk. Er zijn zeker wat emotionelere en pakkende momenten, het echte wauweffect blijft uit maar desalniettemin een prima drama. Ook niet te politiek aangezet naar mijn mening.

Fijn drama, al zijn er wel betere films over racisme gemaakt. Toch sloeg het een andere weg in dan ik verwachtte. Het gaat in de film in de eerste plaats over het harde dagelijks leven van de boeren in de Mississipi regio, en de kloof tussen landeigenaars en pachters, waarover ze denken te beschikken. De segregatie leeft wel doorheen Mudbound, maar de ku klux klan scène op het einde vond ik dan misschien te ver gaan en bracht niet veel bij. De laatste 15 minuten vond ik dan ook het zwakst. De vriendschap tussen Jamie en Ronsel, die elkaar door de oorlog als "brothers in arms" zien vond ik sterk en geeft de film diepgang. Hedlund en Mitchell vond ik dan ook de sterkste acteurs. Jason Clarke ook natuurlijk; zijn harde boerenkop hoort hier prima thuis. Wat Mulligan betreft dacht ik eerder dat de film rond haar zou draaien; als hoger opgeleide vrouw die in ellendige omstandigheden in een landbouwersleven raakt was er genoeg materiaal om uit te werken, maar haar personage kent uiteindelijk geen wending. . Hier en daar een vreemde keuze maar wel een bovengemiddelde film.

Zeer aangrijpende film, met overtuigend acteerwerk. Het is erg belangrijk dat hier een film over gemaakt is. Terugkerende soldaten uit de oorlog waren vaak sowieso al getraumatiseerd, moet je je voorstellen dat je dan ook nog zwart bent en dan je van vooraan in de frontlinie in de oorlog bij je "thuiskomst" ineens weer achterin de bus moet gaan zitten en in winkels de voordeur niet eens mag gebruiken.

Als ik de film met 3 woorden moet omschrijven zeg ik: Beklemmend, ontroerend en hoopvol.

Oerdegelijke Dramafilm, met een prima uitgewerkt verhaal, een goed acterende cast en sterke settings. 3,5 Ster.

Het zuiden van de VS in de jaren '40. Slavernij is afgeschaft, maar gelijkheid is nog ver te zoeken. We krijgen dit keer niet de arme zwarte en de rijke blanke te zien, maar 2 gezinnen die tegenslag kennen en dromen van een eigen grond en een toekomst voor hun gezin. Dan wordt het al snel duidelijk dat de kansen puur afhangen van je huidskleur. En dat het verleden nog nazindert bij de meeste mensen. En die kansen, of net het gebrek er aan, lijkt ingebakken in de hoofdpersonages. Opvallend voorbeeld is Laura die het wat zwaar vindt om voor haar kinderen te zorgen en het vanzelfsprekend is dat de zwarte Florence dan maar komt helpen. Als Hap van zijn dak valt zal Henry niet helpen, in tegendeel. Als Hap hulp wil, moet hij de muilezel maar huren. Henry ziet er eerder een opportuniteit in om van de situatie nog wat te profiteren...

Na de oorlog komen de 2 soldaten terug in Amerika, waar de verschillen duidelijk zijn. In Europa waren ze op de eerste plaats soldaten die vochten voor de vrijheid. In Amerika mag je nog de grootste held zijn, je huidskleur komt op de eerste plaats. Geen begrip ook niet voor het leed van wie terug komt van de oorlog.

Mudbound komt traag op gang omdat de gezinnen eerst worden voorgesteld en het nog niet duidelijk is waar de film naar toe wil. Maar het verhaal opent zich al snel en de spanning komt snel boven. Een verhaal dat misschien al een keer verteld is, maar dat niet genoeg kan getoond worden. En Mudbound bouwt ook op tot een climax. Waarin getoond wordt hoe de dingen konden gebeuren die er gebeurd zijn (of nog altijd...). Qua film is het niet altijd even speciaal, maar op zich wel goed gemaakt. Goed geacteerd, boeiend verhaal en een regie met aandacht voor het menselijk, minder dan de gewoonlijke sensatie.

Sterk en sfeervol gefilmd drama afspelend in de jaren 40.

Overleven staat centraal.

Diverse drama's waaronder oorlog trauma en rassenhaat drijven het verhaal op naar een gewelddadig slot.

Meeslepende, ontroerende en soms ontluisterende film.

Maar wel eentje die zeker blijft hangen.

4*

De blanke Jamie McAllan [Garrett Hedlund] en de zwarte Ronsel Jackson [Jason Mitchell] hebben afzonderlijk gediend in het Amerikaanse leger tijdens WOII en proberen nu de draad op te pakken in de boerengemeenschap in Mississippi waar ze vandaag komen en waar racisme nog altijd de orde van de dag is. Maar Ronsel laat zich niet opnieuw koeieneren, ook niet door Jamies door en door racistische familie onder leiding van Pappy [Jonathan Banks]. Bovendien raakt Jamie verscheurt tussen zijn familiewaarden en het respect dat hij heeft voor een man die, net als hij, bereid was om zijn leven te geven voor het vaderland. Mitchell en Hedlund zijn goed, maar Rees gaat te nadrukkelijk voor vaak onaangenaam melodrama waardoor dit als kritiek op de behandeling van zwarte oorlogsveteranen na WOII onvoldoende overtuigt.

Een prima film met goed acteerwerk en een prima verhaal. Vooral het gevolg van een oorlog en hoe het mensen verandert in mening en opvatting.

Interessante leven over het leven in de Mississippi Delta rond de Tweede Wereldoorlog. De film begint een beetje apart met voice-overs van diverse personages, waardoor het lastig is een centrale lijn te ontdekken, maar op een gegeven moment wennen de verschillende invalshoeken. Na verloop van tijd wordt duidelijk dat de belangrijkste personages de twee soldaten zijn, die ondanks hun verschillende etniciteit een bond ontwikkelen vanwege hun oorlogservaringen. De film stipt verder de nodige punten aan: het zware boerenleven, PTSS dat de soldaten opgelopen hebben, en natuurlijk racisme.

De beelden zijn meer dan degelijk en hetzelfde geldt voor het acteerwerk. Interessant om Jonathan Banks, die ik als Mike van Breaking Bad ken, terug te zien. Bij acteurs van bekende series blijft vaak hun rol in die series beklijven, maar algauw kon ik Banks los van zijn Mike rol zien, omdat zijn karakter hier echt een hele nare oude racistische man is. Wat wel ergens een gemiste kans is, is dat we nooit de gedachten van zijn karakter in een voice-over te horen krijgen, waardoor hij nogal ééndimensionaal blijft.

Uiteindelijk snap ik wel de kritiek dat het lastig is om een of meer hoofdpersonen aan te wijzen en dat de film zich op nogal wat zijpaden uitweidt, maar ik vond het eigenlijk wel interessant om al die zijpaden te zien. Het geeft een wat uitgebreider beeld van het leven. 3,5*.

Prachtige film pakkend van begin tot eind, echte aanrader