Night of the Living Dead (1968)

Terechte klassieker, van genoten, naar huidige standaarden misschien niet flitsend of angstaanjagend genoeg maar ik heb me geen moment verveeld, zoals hier gezegd ook zeer goed gekozen om het in zwart-wit te doen, in kleur had die toch minder indruk gemaakt voor mij denk ik.

“They're coming to get you, Barbara, there's one of them now!”

De ‘godfather’ van de zombie films, zo heb ik deze film wel eens omschreven op het web zien staan maar zelf heb ik hem nog nooit gezien. En nu was ik er wel een beetje klaar mee en ik wou eens de zombie klassiekers van George allemaal gezien hebben. Ik heb alleen ‘Dawn of the Dead’ nog gezien omdat de re-make één van mijn favoriet is. Het begin van een tijdperk waar de zombie (hier soms nog aangeduid als ‘Ghoul’) een start maakt in mijn ogen van populariteit, het is bij mij ooit begonnen bij ‘George A. Romero’ en het is bijna schandalig dat ik ze nog niet allemaal heb gezien van hem.

De film kent een prima sfeer die je eigenlijk best makkelijk meepakt in de film maar, spannend ging het helaas nergens worden. Ik kan best begrijpen dat dit voor destijds doodeng was maar nu kan ik de spanning niet vinden. De film kan hierdoor best traag over komen zeker als we een constante lijn in het huis zelf krijgen met weinig actie, natuurlijk het draaide om overleven maar het is telkens net iets te slap.

De film begon vrij leuk op een kerkhof waar broer en zus een beetje zaten te discussiëren en zelfs eventjes een onderlinge ruzie kregen. Toen er opeens een zombie op het veld liep die de broer vermoorde en de zus genaamd Barbra. Barbra komt uit bij een huis waar ze zich schuil houdt als Ben ook aankomt. Hij besluit haar te beschermen en het huis af te sluiten voor de buiten wereld. Daarna komen ze nog wat mensen tegen die zich schuil hielden in de kelder en samen moeten ze er voor zorgen dat ze kunnen overleven maar dat loopt niet helemaal volgens plan. De aantal zombies neemt toe en ze kunnen zich langer niet meer verweren. Het verhaal was dus wel geinig maar ook niet heel bijzonder, en het was allemaal iets te lang in het huis waardoor het best saai werd om naar te kijken.

De cast was wel leuk. De stijl van horror uit de oudere jaren komt snel terug, die mooie ingezoomde shots op de angstige gezichten van de acteurs. Het verhaal viel wat tegen maar, je komt hier wel uit op de opkomst van de zombiefilms zoals we ze kennen, hier waren ze nog niet zo heftig als nu, rustiger en een heel ander perspectief achter het wezen. Ook deze kan ik waarderen. Erg leuke zit en zeker een mooie start om de zombie films nu eens goed na elkaar te gaan kijken.

3.5*

Laat dat nu net de beste zijn.

Was lang mijn favoriet van de originele trilogie maar ik waardeer Day of the Dead net iets meer tegenwoordig.

Ook eens opnieuw bekeken en ik moet zeggen het heeft wel iets zo'n ouder horrorfilm, ook al is hij dan meer dan 50 jaar oud ondertussen.

Heb er deze keer meer van genoten dan toen ik hem voor het eerst zag

Na de versie van Tom Savini nu de '68 versie aan de buurt en hoewel in grote lijnen qua opzet het zelfde, toch de nodige subtiele en minder subtiele verschillen.

Zo heeft '68 iets langer nodig op gang te komen, en waar de dames, of dame, in de jaren '90 versie van zich af gaat bijten lijken de dames hier een redelijk emancipatieloze en afhankelijke houding te handhaven. Verder een aantal kleine en grote details die nog al anders zijn, vooral het einde zijn de afwijkingen groot, toch hebben beide hun charme in een totaal verschillend tijdsbeeld en sfeerschets.

'68 is zonder meer een kwalitatief sterke film in zijn zwart witte stijl, prima acteerprestaties en waarschijnlijk vernieuwend voor die tijd en moet het bovenal van zijn sfeer hebben. '90 is zo nu en dan behoorlijk over de top, moet niet te serieus genomen worden en ademt daarnaast ook een luchtige licht komische sfeer uit. Iets dat overigens prima werkt. Beide zijn daarom dan ook prettig eens te doen. Toch vind ik van het Romero repertoire tot nu te Dawn of the Dead het beste.

Een klassieker die eindelijk eens een beoordeling krijgt.

Vroeger eens opgezet, maar niet verder gekomen dan ergens in de helft. Nu dan toch helemaal, maar moet bekennen dat er weer een breekmoment ergens in de helft was waarbij mijn aandacht toch wat verslapte.

De opening is goed en eenmaal in het huis is het best wel degelijk van opzet. Het moment dat ook de andere mensen uit de kelder naar boven kwamen, begon de film wat eentonig te worden doordat de aandacht vooral ging naar de relaties onderling dan naar de zombies. Eenmaal de focus terug op de zombies, wordt het verhaal weer interessanter. Een paar onverwachte gebeurtenissen volgen waardoor het gelukkig allemaal niet zo voorspelbaar wordt. Ook de slotscène kan ik waarderen. Night of the Living Dead (1968 ) is het begin van een trilogie geregisseerd door George A. Romero. Later volgt Dawn of the Dead ( 1978 ) en Day of the Dead ( 1985 ). De cast maakt niet veel indruk, vooral de dames blijven wat op de achtergrond. Deze film krijgt een 6,5/10

Sterk begin, cynisch einde. Geweldig!

Zowat de referentie van alles wat nadien nog kwam voor zombiefilms. Uiteraard norm gedateerd, maar deze versie van 1968 bevat vele elementen die we vandaag ook nog zien. Eng zien de zombies er niet uit, eerder loom en nogal traag van aard. Hoewel die in de openingsscène wel een stukje kon rennen zo blijkt.

Sowieso een sterke openingsscène en die werd deels doorgetrokken in het huis. Vanaf het moment dat er nog andere bewoners in het spel kwamen, zakte het wat in en lag de focus op het gebekvecht. Gelukkig kwam er vanaf de uitbraak terug wat schwung in het verhaal en was het einde vlot. Interessant was ook de niet blinde "volg me politiek", maar de discussie welke locatie nu het best was om zich te verschansen/te verdedigen.

Ook bevredigend was het feit dat die ene vrouw toch echt getraumatiseerd was, wat in principe niet abnormaal te noemen is onder deze omstandigheden. Geen topper, wel een klassieker en de ideale opstap naar de sequel.