À Bout de Souffle (1960)

Tja, het doet echt aan als een amateuristisch werkje. Letterlijk. Ik kan mij de status die deze film geniet geen enkel moment voorstellen. Ik had deze film al eens gezien, lang geleden, en toen had ik al zoiets van: mheeh, niet mijn ding. Gisteravond de Criterion bluray bekeken: prachtig beeld, maar weinig inhoud. Heb nog twee andere films van Godard gezien: Weekend en Band of Outsiders. De eerste vond ik wel interessant, de tweede ook al matig. Godard is blijkbaar niet mijn ding.

Een positief element van Breathless vind ik de fotografie. Je kunt wellicht zien dat het lowbudget gefilmd is, maar af en toe bevat het toch adembenemende plaatjes. Ook houd ik wel van een beetje gritty, realistisch camerawerk; het geeft een wat documentaire achtige 'feel' aan de film. Dat is wel het enige pluspunt dat ik kan bedenken.

Het verhaaltje vond ik niet interessant. Een irritant en vervelend hoofdpersonage, gekwebbel met z'n vriendin, een Seberg die een beetje hard to get speelt om later totaal onverwachts de politie te bellen en Belmondo wordt neergeschoten. Met name de quasi intellectuele dialogen begonnen mij de strot uit te hangen, zeker wanneer Melville wordt ondervraagd door de journalisten. Een beetje politiek en feminisme d'r in gooien, welja, linkse ideologie moet ook een uitlaatklep hebben lijkt het. En dan de zo befaamde jumpcuts. Het zou leuk geweest zijn als ze functioneel waren, maar Godard lijkt ze willekeurig te hanteren.Na 5 minuten ergerde ik me al bont en blauw. Het is leuk als je iets nieuws wilt doen in film, maar zorg er dan ook voor dat het een doel dient en ook echt werkt binnen de film. Bijzonder irritant en lelijk. Vernieuwen om het vernieuwen. Nee, Godard kan naar mijn mening nog niet in de schaduw van Malle en Truffaut staan.

Afgezien van de fotografie een bijzonder lelijke film.

Wat de vergelijking met Tarantino betreft, maak ik wel de bedenking dat de "vernieuwing" bij Godard leidt tot het "wegfilteren" van geweld (tegen de verwachtingen in), bij Tarantino tot het tegenovergestelde...

Ik heb films kijken pas sinds kort tot hobby verheven. Voorheen deed ik het zeer sporadisch. Tot nu toe ben ik erg te spreken over de oude Franse cinema. Lekker sfeertje, lekker tempo, mooi geschoten, niet te veel plot driven. Dat geldt ook voor deze film.

Ik lees hier allemaal dingen over montage en een hoofdpersoon die tegen de camera praat. Was me niet opgevallen. Misschien nog maar eens kijken dan, over een jaar of twintig.

Veel meer heb ik hier nu even niet over te melden, maar ik nam mij voor om bij elke film die ik zag een korte reactie te plaatsen. Dat mag toch wel? Of is dat vervelend?

Een vervelende film. Hoewel de film anderhalf uur duurt, lijkt er geen einde aan te komen. Een nietszeggend plotje vormt de basis voor heel veel oninteressante dialogen tussen twee nauwelijks uitgediepte en inhoudsloze personages. Het komt nogal pretentieus over. Aanvankelijk valt met enige moeite te begrijpen waarover het gaat, om aan het eind van de film te moeten concluderen dat het eigenlijk bijna niets voorstelt. Door wat stijlfiguren, waaronder de nogal vervelende jump-cuts, wordt geprobeerd er wat meer van te maken, maar ook dat kan mij niet bekoren. Met de nodige moeite afgekeken.

De adembenemende debuut-(langspeel)film van Jean-Luc Godard zette de filmwereld goed op zijn kop. De regisseur, cameraman en acteurs lijken maar wat te doen. Wie beter observeert merkt hoe knap de bewegingen en scenes in elkaar zitten. De lange dialoog in de hotelkamer tussen hoofdrolspelers Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg is als een fladderende dans van baltsende vogels. De op straat spelende scenes werden gewoon gefilmd tussen het onbewust aanwezige Parijse volk.

Eindelijk een Godard waar ik iets mee kon

Jean-Luc Godard is zo'n naam in de cinema waar je niet omheen kan. Ik ben altijd al wel fan geweest van de Franse cinema, maar om tot nu toe was het geen grote liefde tussen de cineast en mezelf. Le Mépris kon er nog iet of wat mee door, maar zijn segment uit Ro.Go.Pa.G. was werkelijk abominabel. Ik probeer echter een regisseur niet op één of twee films af te schrijven en kocht ik een tijd geleden deze À Bout de Souffle, al was dat vooral vanwege Jean-Paul Belmondo..

Want die kan bijna nooit iets verkeerd doen bij mij, Louis Malle's Le Voleur even buiten beschouwing gelaten. À Bout de Souffle wordt als één van de bekendste films van JLG gezien en het is tot nu toe ook zijn beste. Hier en daar vreselijk chaotisch, die jumpcut die hij onder andere gebruikt in het gesprek tussen Patricia en de journalist is niet echt voor mij weggelegd en de scène aan het begin waar Michel de agent neerschiet ziet er vreselijk amateuristisch uit, maar de leegheid van het leven van een gangster komt mooi tot zijn recht. Hoewel het met een speelduur van nog geen 90 minuten geen lange film is, valt het wel op dat het naar het midden toe allemaal wat begint te slepen. Zeker het gesprek tussen Michel en Patricia in de hotelkamer lijkt urenlang te duren en dan is het eigenlijk vooral nog wat genieten van een heerlijke jazzy soundtrack. Zonde eigenlijk, want het begin van de film was van een hoger niveau. Michel die wat doelloos lijkt rond te rijden en ondertussen commentaar op alles en nog wat geeft.. Ik had er gerust nog wat langer naar kunnen kijken.

Vooral ook wel omdat Belmondo een heerlijke acteur blijft. Met gedeukte hoed, zonnebril en een sigaret in de mond steelt hij hier in ieder geval de show. Goede chemie ook met Jean Seberg trouwens. Het is in ieder geval schrijnend dat haar carrière zo abrupt zou stoppen (een lastercampagne van de FBI zou uiteindelijk tot haar vermoedelijke zelfmoord in 1979 leiden) want Seberg lijkt toch wel wat in haar mars te hebben. Verdere bijrollen zijn compleet verwaarloosbaar, al is het wel fijn om zowel Godard zelf alsook Jean-Pierre Melville in een kleine bijrol te zien. Die van Godard is meer een cameo (een omstaander die Michel herkent en de politie verwittigt), maar Melville is als Parvulesco (de schrijver die wat flirt met Patricia wanneer ze hem interviewt) wel leuk.

Ik hoop dat ik hiermee een goede reeks van Godard start, ik heb in ieder geval Le Petit Soldat nog liggen. Hopelijk is het niet enkel vanwege de hulp van François Truffaut dat deze film me is bevallen, al is het wel frappant dat ik diens Nouvelle Vague film (Les Quatre Cents Coups) minder kan waarderen dan deze. Toch ook maar eens werk van Le Petit Soldat gaan maken om echt zeker te zijn.

3.5*

Ik geloof dat ik met Godard mijn regisseur heb gevonden.

Net als Drulko Vlaschjan kijk ook ik nog maar een paar jaar films. Ik heb daarom nog niet heel veel films gezien en pas sinds januari 2018 heb ik mijn eerste Godard-film gezien maar het was een openbaring! À Bout de Souffle is mijn derde Godardfilm en opnieuw een parel van een film. De film is toegankelijker en wellicht wat simpeler dan Vivre Sa Vie en Le Mépris, maar er is opnieuw gewoonweg niets wat ik niet geweldig vind aan de film.

Qua inhoud doet de film me wat denken aan de recent uitgekomen Phantom Thread (2017) - MovieMeter.nl, want ook hier zien we een complexe verhouding tussen een man en een vrouw – de autodief Michel en zijn nieuwe vlam Patricia – waarbij het lijkt dat de man sterk is en de vrouw zwak (hij laat graag weten dat hij niets zo veracht als lafheid en vindt het jammer dat zijn mooie vriendin zo laf is) maar waarbij wellicht de rollen omdraaien als de relatie zich ontwikkelt. De wijze waarop dit wordt verteld c.q. in beeld gebracht is m.i. echter interessanter dan in Phantom Thread, nu À Bout de Souffle vol wijsheden zit, tegelijkertijd fel realistisch is (het stel spreekt en gaat met elkaar om zoals een echt stel dat doet, welk realisme juist bevreemdend werkt op het grote doek) en Godard Godard niet zou zijn als er niet ook een meta-narratief is in de vorm van de regisseur die door Patricia wordt geïnterviewd. Het liefdesverhaal dat een soort mislukt of pervers soort Romeo-en-Julia-verhaal is doordat ze niet zonder elkaar kunnen maar toch ook vooral met zichzelf bezig zijn vormt het hart van een verder een standaard- maar geloofwaardig verhaal over een moordende autodief op de vlucht voor de politie waarbij Michel trouw blijft aan zijn beginsel om niets (de dood) te prefereren boven verdriet. Michel en Patricia willen allebei alles en één zal alles verliezen.

Kortom, de film prikkelt de zintuigen en het intellect, het toont het echte leven en stelt daar de juiste vragen bij en er zit een vrouw en een pistool in het verhaal, dus wat wil een mens nog meer? Na het zien van zo’n volmaakte film als deze vraag ik me zelfs af wat het nut is van alle films die erna zijn gekomen.

Serieus. Wordt deze film nou aangehaald als een van de beste films allertijden? Iconisch wil ik best geloven. Ik weet wel dat deze film belangrijk is voor Nouvelle Vague. Maar inhoudelijk vond ik hem niet zo.

Vivre sa vie is een film waarin de complexe innerlijke wereld van de hoofdpersoon naar voren komt. In Breathless voel je nooit sympathie met de hoofdpersoon. Dat was een arrogante kwaal die geen zinnig woord uit z'n mond liet komen. Elke zin gooide hij een lege statement ten koste van vrouwen onze kant op. Patricia was dan wel leuk. De sterren zijn dan ook voor haar. Maar ze had die knar eigenlijk beter geen aandacht moeten geven, had d'r ook weer tijd gescheeld.

Helaas. Ik had verwacht dat deze Godard film me meer zou doen dan Le Mépris & Vivre sa vie omdat dit vaak toch wel als dé essentiële Godard wordt aangehaald.

De slaapkamer scene is fenomenaal, alsmede 1960 Parijs en Jean Seberg om van te smullen; Nouveau Vague dringt aan je op dat de film geen werkelijkheid is, maar ik begrijp Michel Belmondo wel. Natuurlijk neem je Patricia mee naar Italië

Wat mij vooral bij blijft van deze film is de schoonheid van Jean Seberg. Het is best een onderhoudende film verder maar ben er niet ondersteboven van. De hoofdpersoon werkt me ook nogal op de zenuwen. Mooi om gezien te hebben maar daarmee houdt het ook op.

De jaren '60 waren een periode van artistieke rebellie, avant-garde en het in vraag stellen van de klassieke regels van de kunst. Godard sloot daar voluit bij aan met z'n onconventionele visuele stijl. Hij duwde een cameraman voort in een rolstoel, en maakte opnamen te midden van toevallige voorbijgangers zonder een zone af te spannen. Af en toe loopt een passant vlak voor de camera door het beeld heen. De veelbesproken jump cuts zijn kleine sprongetjes in tijd en ruimte. Iemand die zit te praten, zit opeens in een iets andere houding of wordt uit een iets andere hoek getoond. Die sprongen zijn bruusk en zouden traditioneel als slechte montage gezien zijn. Godard doet dit echter bewust, om de kijker eraan te herinneren dat hij naar een kunstwerk zit te kijken en dat het allemaal niet echt is.

Het nog redelijk conventionele misdaadverhaaltje is geïnspireerd door een krantenartikel, maar leent ook elementen van gangsterklassiekers in Hollywood. Dit wordt echter regelmatig doorbroken met lange dialogen die niks meer met het misdaadplotje te maken hebben. Belmondo, voortdurend met een saffie in z'n bek, komt niet over als een gewetenloze moordenaar, maar als een jongetje dat gangstertje speelt met een speelgoedrevolver. Z'n houding is cynisch en immoreel, al haalt Patricia z'n sympathieke kant naar boven. Jean Seberg komt modern over met haar gamine-kapsel en streepjespakken.

Ook stilistisch zijn er dingen ontleend aan Hollywood. Die beweging met de vinger over de lippen zou overgenomen zijn van Humphrey Bogart, die ook te zien is op een affiche van They Drive by Night (1940). Het gebruik van sigarettenrook en spiegels wordt overdreven, met enorme rookwalmen en gekke bekken. Met wat inleving in de vernieuwingsdrang van toen, wordt dit een boeiende ervaring. De muziek van de Franse jazzpianist Martial Soulal, met veel slagwerk en kordate ritmes, past bij deze modernistische opvatting.

Uitstekende film over een kruimeldief die na een moord op een agent in Parijs aankomt. Een invloedrijk regiedebuut van Jean-Luc Godaard waarbij de stijl van de film na 60 jaar nog steeds fris overkomt (de montage, het camerawerk). Prima locatiewerk in de straten van Parijs. De lange dialoog-scenes tussen de twee hoofdpersonages vervelen ook niet dankzij de uitstraling van zowel Jean Seberg als Jean-Paul Belmondo.

Adembenemend is niet alleen de titel van de film, maar ook de kijkervaring.

Als kijker wordt je meegenomen in de dynamiek tussen (met name) twee mensen. Ze hebben realistische dialogen die speels overkomen, maar waar je ook een diepere laag in kunt zien van o.a. vertrouwen en wantrouwen.

Verder is het camerawerk in mijn ogen ver zijn tijd vooruit en houdt het niet vast aan de stijve regels van die tijd. De jump cuts, de manier waarop er werd ingezoomd, het praten in de camera en de prachtige jazz die op de juiste momenten wordt toegepast zorgden ervoor dat ik het puntje van mijn stoel bleef zitten. De invloed van deze regisseur op regisseurs uit de huidige tijd is duidelijk te zien.

Mijn allereerste Godard en meteen goed raak. Ik heb de gelegenheid gehad om hem met beamer te projecteren op groot scherm wat mooi meegenomen is als homecinema ervaring. Van de nouvelle vague heb ik tot nog toe een handvol films gezien dus er valt nog wel wat te ontdekken. Deze A Bout De Souffle vind ik visueel uniek overkomen - voor die tijd - met zijn jachtige stijl dankzij die losse manier van filmen en de talrijke jump cuts.

De hoofdrol wordt gespeeld door Jean-Paul Belmondo die uitstekend is als arrogant karakter. Jean Seberg is zijn love interest en speelt daarbij een interessante dubbelrol. Qua scenario stelt het niet heel veel voor. Het is eerder een film die je moet bekijken voor de sfeer, de locaties van het Parijs van de jaren vijftig, de schijnbare random dialogen (wat wel een realistische toets aan de film geeft), de markante ‘coole’ visuele stijl, de hele psychologie rond de personages. Op te merken is dat behalve Godard zelf ook nog een andere Franse regisseur een rolletje in de film speelt: Jean-Pierre Melville als Parvulesco.

Conclusie. Fijne kennismaking met het werk van Godard en het smaakt zeker naar meer. De combinatie van de hier vertoonde visuele stijl met ‘50-’60’s esthetiek, onderlijnd door een jazzy score, ligt me sowieso. De impro scenes neem ik er graag bij zolang het interessant blijft.

Ik heb dit jaar ook voor het eerst kennis mogen maken met Godard, al heb ik deze nog niet gezien. Inmiddels zit ik op 4 Godards met Le Mépris als absoluut hoogtepunt, deze ook maar snel eens opzetten.

4K restauratie

Na het zien van de film dacht ik:

"Mooie, sfeervolle beelden uit 50's Parijs. Voor die tijd innovatief camerawerk, zoals de conversatie tussen Belmondo en Seberg, gewoon in het "wild" op straat tussen publiek dat, aan de verbaasde reacties te zien, pas op het allerlaatste moment zag dat er werd kennelijk gefilmd. Je zag veel voorbijgangers nog eens omkijken toen zij Belmondo en Seberg passeerden.

Maar wat een veel te lange scene met een hoop gezever tussen de spelers.

Belmondo vond ik irritant impulsief en dat maakte zijn rol voor mij ongeloofwaardig.

Dat haalde de film, die spannend leek te beginnen, voor mij helemaal naar beneden.

Jammer.

Geen slechte film, maar duidelijk ook wel eentje waarvan ik meer had verwacht. Zeer sfeervol wel met prachtige grijstinten in het mooie decor dat Parijs ons biedt. Fraai camerawerk ook en prima stijl. Qua plot was het minder hoogstaand, maar dat is niet zo erg.

Kon me - hoewel het gewoon de rol is van - minder vinden in het personage Michel. Erg arrogant en verwaand, prima gedaan Belmondo, maar kon me weinig inleven in het verdere vervolg van de film. Onderhoudend en degelijke film, maar ook niet meer dan dat. Zo kon ik ook de lange nietszeggende dialoog in de hotelkamer tussen Michel en Patricia weinig plaatsen die louter ging om haar in zijn bed te krijgen, tot vervelends toe zelfs.

Daartegenover staat de naturelle ongedwongen sfeer die de film en de karakters uitstralen. Voor mij toch moeilijk te beoordelen...

Maar eens herzien, want aan herinnerd door Seberg (2019). En ja, wat zal ik er eens van zeggen.

Ongetwijfeld vernieuwend door de stijl, de vertelling, de botheid van het verhaal en het personage van Belmondo. Maar daar staat dan weer tegenover dat Belmondo - toch al niet zo'n heel beste acteur geloof ik - nooit meer los zou komen uit dat karakter, en de ene na de andere flutfilm zou gaan maken waarin hij tot vervelens toe precies hetzelfde deed - een zelfingenomen vervelende klier, in alle opzichten. Maar dat kunnen we misschien Godard niet kwalijk nemen, hij kon tenslotte ook niet in de toekomst kijken.

Seberg is eigenlijk veel interessanter dan Belmondo, zowel in haar rol als in de manier waarop ze speelt - dat trekt de film in grote mate boven de grauwe sleur uit. En meteen ook wel het zwakke punt in de film, wat ziet ze in hem, waarom blijft ze aan hem plakken. Niet precies heel geloofwaardig, al is dat voor veel 'echte' stelletjes ook wel zo.

Technisch hier en daar wel interessant, het is wel duidelijk dat veel scenes behoorlijk spontaan gefilmd zijn, en toch precies kloppen. Daar wel een belofte in die Godard later zou invullen, maar deze film zelf steekt voor mij nog niet heel erg boven de massa uit. Apart, ja, maar nog niet precies goed.

Slecht.

La Nouvelle Vague. Na afloop van de film heb ik eens door de meningen hier gesnuffeld en mij wat ingelezen over die term. Ik kan me best inbeelden dat het 60 jaar geleden wel voor wat verschuivingen heeft gezorgd, maar À Bout de Souffle komt mij dan ook over als een eerste project in deze stroming. Als een soort project, een probeersel van filmmakers die met veel vallen en opstaan iets nieuws proberen.

Het heeft in ieder geval wel enkele leuke dingetjes opgeleverd: bepaalde tracking shots, of 'natuurlijke' lange scènes zoals in dat appartement. Maar als we het over visuele trucjes hebben: die zgn. jump cuts zijn vervelend. Inhoudelijk mis ik dan weer iets interessant om naar te kijken. Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg vertolken twee vervelende personages. Het was dan ook een lang anderhalf uur om uit te zitten.

1,5

Beetje laat, maar straks om 22u50 op Canvas! Hommage wellicht aan Belmondo, vandaar de late programmering.

Een wat vreemde film met een irritante soundtrack. Ook mijn eerste kennismaking met Godard.

Film dateert van 1960, zou de doorbraak geweest zijn van Jean-Paul Belmondo.

Speelden ze op Canvas in de periode na z'n overlijden.

Tja, de film is beetje vaag. Wat me opviel is dat er ENORM veel gerookt werd. Sigarette peuken worden gewoon door hotel venster naar buiten gesmeten alsof het de nomaalste zaak is. Het is echt wel een film van 1960 en dat alleen al maakt de film interessant. Ook Jean Seberg die de love interest speelt van Jean-Paul Belmondo is een lust voor het oog. Toch is dit geen film die ik zou aanraden of opnieuw bekijken.

Vooral de dialogen zijn nogal vaag. Tussen 2.5 en 3 sterren imo.

De Nouvelle Vague heeft bij mij moeten groeien en die waardering is er deels wel gekomen dankzij de Agnes Varda, Louis Malle en Truffaut samen met de Italiaanse tijdsgenoten. Maar de laatste jaren ook van Godard kunnen genieten. À Bout de Souffle is een heerlijke film in Parijs met Belmondo en Seberg die de film zonder probleem dragen. Ze stralen veel chemie uit, extra versterkt door de regie van Godard. Het overdondert niet, in het genre zijn betere films te zien. Maar het is toch een mooie klassiekers met een man achter de camera die oog heeft voor wat hij in beeld wil brengen.

Ter info : volgens mij was het een poster van The harder they fall (1956 - Mark Robson) eveneens met Humphrey Bogart. Een interessante review overigens.

Tuurlijk zijn er dingen ontleend aan Hollywood. Godard zet zich er net zo veel tegen af als dat het een ode is aan. De haat- liefde verhouding met Amerikaanse films ligt er dik bovenop. Er is wellicht geen regisseur zo recalcitrant geweest als Godard...ooit! Maar de liefde voor oude Hollywood films (en hier vooral oude film noir, een term die de nouvelle vague zelf bedacht) druipt er van af.

Het is inderdaad geweten dat film noir toch een belangrijke zoniet de belangrijkste inspiratiebron was voor de nouvelle vague. In een docu over A Bout De Souffle werd gezegd dat Godard effectief het plan had om een film noir te maken, maar dat er dus iets anders, unieks, uitkwam. Mij is het wel niet zo duidelijk of het enkel gaat over 'genie' dan wel de combinatie met technisch onvermogen om een échte film noir te produceren. Het spel met licht en schaduw dat al 2 decennia geperfectioneerd werd in Hollywood kon niet zomaar elders door een debutant als Godard gereproduceerd worden, althans heb ik het nergens zien opduiken in één van z'n films die ik tot nog toe gezien heb. En wat het talent van Godard als scenarist betreft (toch een belangrijk punt in klassieke noir); verder dan wat warrigheid gaat het dikwijls niet bij hem. Wat niet wegneemt dat hij toch fascinerende dingen gedaan heeft.

Het is hierboven al aangehaald in de context van 'film noir' maar ik wil het uitbreiden naar de film in het algemeen. Zijn de vernieuwingen in 'a bout de souffle' te wijten aan het "genie' Godard of aan toeval ? Twee elementen die eerder het laatste bevestigen.

Jump cuts : het is nog steeds onduidelijk wat precies de reden was voor die aanpak. Verschillende theorieën doen de ronde (voor de geïnteresseerden : hier een artikel daarover Five explanations for the jump cuts... - pov.imv.au.dk). De meeste gaan uit dat Godard werd verplicht om zijn filmduur in te korten en uit rebelsheid ipv scenes eruit te knippen dan maar frames uit scenes heeft eruit geknipt.

nieuwe filmtaal : nochtans zijn de volgende films van Godard (une femme est une femme, vivre sa vie, bande à part, Pierrot le fou) duidelijk vernieuwender qua filmtaal dan ABS. De zichtbare manipulaties van filmmaken in fotografie, score, de filosofische uitspraken, de literaire referenties ... allen zijn veel innovatiever in zijn volgende films. Mij lijkt 'a bout de souffle' vrij conventioneel in vergelijking met de andere. Alsof Godard wel iets intuïtief voelde maar door de commentaren van de pers pas daarna tot de vaststelling kwam dat er effectief iets in zat. Een eerste film is altijd wat ruw door onervarenheid. Zo wordt de fotografie, score, etc beter en beter in de volgende films. Dit zijn echter technische elementen die beter worden door te doen. Maar als de filmtaal een visie was voor Godard zou dit dan toch al moeten blinken in de eerste film. Zelfs met een mindere technische kennis.

Het is maar een theorie, ik weet het niet zeker. Maar telkens als ik a bout de souffle zie, ben ik niet overtuigd dat daar een nieuwe stroming (Nouvelle vague) bewust werd geboren. Eerder een trailer die bloklettert : coming soon ...

Deze film heb ik vorige week gezien, na zoveel jaar weer eens. Toevallig dan dat Godard net overlijdt.

De film is nu bij uitstek een film waarvan een filmrecensent (die m.i. het waardeoordeel moet laten afhangen aan meer dan enkel hoeverre de recensent is vermaakt, maar ook als plek in de filmgeschiedenis bijvoorbeeld) de film niets anders dan 5* kan geven. Maar juist films die vanwege de vernieuwing toentertijd werden geprezen zijn jaren later, als je als kijker meer gewend bent, vaak niet meer zo bijzonder.

Dat heeft deze film ook wel een beetje, maar dat maakt niet dat dit een onding is. Verre van. En Godard heeft zijn stijl dusdanig doorgevoerd en goed uitgevoerd dat de film ook nu nog jong aanvoelt. De film heb ik dus jaren terug gezien en het algehele beeld dat ik ervan had klopte met de herziening nog heel aardig. Op nuances zal m'n waardering wat anders zijn, maar nog steeds is dit een fijn fris filmpje, goed geschoten met een goed tempo, twee leuke hoofdpersonages, fijne beelden van Parijs en jump cuts die nog steeds goed werken. Dit was 60 jaar terug vernieuwend, maar allicht is men de film ook gaan waarderen omdat dit werk gewoon een goede film is.

Richting het einde sleept de film wel wat op momenten, vooral als er veel gepraat wordt met te veel statische shots en niet altijd even boeiende inhoud. 4,0*.

Blij met het retrospectief in Forum! Ik had nog niet iets van Godard gezien, shame on me, terwijl sommigen hem als God zien. En met alle geïnspireerden in het achterhoofd, en de technische en narratief-inhoudelijke wapenfeiten die deze film de iconische status hebben gegeven, is dit een zeer boeiende kennismaking. En daarnaast is de chemie tussen beide hoofdrolspelers onmiskenbaar, wat het zo in het bruisende Parijs ook tot een zeer plezierige kijkervaring maakt.

Komende anderhalf a twee maanden elke dinsdag (of zondag) eentje, zin in meer!

Niet mijn sterkste bijdrage aan dit forum, maar goed, die zitten er ook tussen. Na een kleine zeven jaar zag ik de film opnieuw. Er was me bijna niets bijgebleven, alleen de (vrij willekeurige) scènes van dat meisje dat kranten verkocht en datzelfde meisje dat een schrijver interviewde. Merkwaardig hoe het geheugen werkt.

Wat me dit keer opviel was de manier waarop bepaalde scènes werden afgeraffeld. De moord op die agent, dat waren drie stills of zo en dat was dat. En het 'gevecht' op het toilet was een klopje op de rug. Alsof Godard wilde zeggen: je weet hoe dit soort scènes verlopen, je hebt ze al zo vaak gezien, daar ga ik mijn tijd niet aan verdoen. Erg sterk.

Goed, dat was dat. Tot over zeven/twintig jaar maar weer.