Les Quatre Cents Coups (1959)

Mooie film over een niet begrepen puber. Prachtige shots, maar vooral het laatste deel van de film vond ik erg goed.

Ik vond de film wat traag op gang komen, maar dat maken de mooie beelden meer dan goed. Antoine doet eigenlijk de verkeerde dingen, maar toch begrijp je het. Dat komt doordat hij in een lastige omgeving opgroeit. Hij heeft lastige ouders, op school wordt hij hard aangepakt. Kortom, hij heeft het niet makkelijk. Dat is allemaal heel mooi en realistisch weergegeven.

Het laatste shot is van zo'n schoonheid. In dat shot zit alle emotie van de hele film verpakt. Mooie film.

Een schat van een film. Begin- en eindscène zijn oogstrelend en daartussen is het heerlijk toeven met Antoine's stoute streken. Je kan het hem niet kwalijk nemen. Ook niet wanneer zijn kattenkwaad uit de hand loopt. Temeer omdat het drama dat duidelijk niet doet, terwijl er toch wel wat schuil gaat achter die kinderlijke onschuld. Muziek ook verre van zwaarmoedig, eerder het tegenovergestelde. Is het niet een gouden momentje zoals de molen of de gymnastiekles, dan is het wel de prettige cadans die je er bij houdt. En die kleine Léaud doet het ook nog eens fantastisch. Innemende film, van start tot finish.

Les quatre cents coups staat in alle lijstjes van beste films aller tijden, en dat is vreemd, want deze film toont nergens grote artistieke idealen, het is pakweg geen 2001: A Space Odyssey.

Waar heeft Les quatre cents coups zijn faam dan wel aan te danken? Dat vroeg ik me meteen af toen ik deze film voor het eerst in de speler duwde, want toen haakte ik al af na de eerste scène in de klas. Die roept met zijn krakende oubolligheid akelig veel herinneringen op aan De Witte.

Bij een tweede kijkbeurt beet ik door, en toen werd me wél duidelijk waar Les quatre cents coups het van moet hebben: zijn spontaniteit.

Waar kinderen en pubers in films bijna altijd ongeloofwaardig overkomen, is dat hier niet het geval. Antoine is geen 'typische' kwajongen zoals je die in andere films ziet, maar een stille schelm die zonder al te veel theater probeert weg te komen met alles wat hij doet. Hij doet dit niet om op te vallen of zich als allesdurvende leider te profileren, maar gewoon voor zichzelf.

De film kabbelt eerder verder dan dat hij stroomt, maar de lotgevallen van Antoine ogen wel steeds spontaan en geloofwaardig. Drie scènes springen er echter tussenuit: Antoine in dat draaiende ding op de kermis, Antoine die zijn verhaal doet tegen de psychologe en natuurlijk het einde. Drie scènes die prachtig in beeld zijn gebracht, fantastisch geacteerd zijn en op een zeer subtiele manier Antoines personage de nodige diepgang geven. Drie scènes die deze film optillen van zomaar een film over een jongen naar een coming of age-drama dat ik niet snel zal vergeten.

Het verhaal van een jongen die verloren loopt. Figuurlijk dan toch. Ik moest aan de vele Vlaamse films denken met de klas. Benieuwd of dit beter zou worden dan De Witte of zo. Antoine is op de eerste plaats een deugeniet zoals er wel meer zijn. Maar hij wordt daarin niet bijgestuurd door z'n ouders. Vader is niet z'n echte vader en is niet bepaald streng, de moeder wou hem eigenlijk niet en is zelfs nu bezig met andere dingen (of mannen). En dan is zo'n klein vonkje van een klasgenoot dit wat meer durft voldoende.

De film laat zien hoe Antoine van ondeugende jongen toch in een situatie komt die hij niet zag aankomen. Maar wel op een manier dat je dat als kijker ook niet ziet aankomen. Wat hij doet is misschien niet juist, maar ook niet zo bijzonder slecht. Of is het toch een teken dat er meer aan de hand is? Dat de omstandigheden zorgden dat het voor Antoine bijna onvermijdelijk z'n sporen zou nalaten? Le quatre cents coups is groots in haar eenvoud. Je hebt het gevoel dat de film iets mist en toch maakt het met dit vrij eenvoudige beeld van een jonge rebel toch indruk.

Lekker luchtig filmpje, terwijl het eigenlijk juist ontzettend tragisch is, natuurlijk. Dat zou je bijna vergeten. Maatwerk, mensen, dat is belangrijk in dit leven. Protocollen en blauwdrukken zijn reuze handig, maar je moet er wel van af durven wijken. Soms kun je beter over de stoep fietsen dan over het fietspad.

Waarom is deze film voor 16 jaar en ouder? Heb werkelijks niets schokkends kunnen ontdekken in deze prima film...

Overigens alleen op de nederlandse AFilm dvd staat een 16 jaar rating.

De uitwerking van het plot van deze film viel mij wat tegen. De jonge Antoine glijdt qua gedrag steeds verder af, hetgeen mede veroorzaakt wordt door een nalatige houding van zijn ouders. Echt uitgediept wordt het allemaal niet, waardoor ook niet echt sprake is van een meeslepend drama. Veel interessante scenes levert het evenmin op, hoewel de zwart-wit beelden van Parijs wel de moeite zijn. Het acteerwerk van de hoofdrolspeler is overigens prima, maar echt inleven in zijn situatie blijft door de manier waarop het plot is uitgewerkt lastig.

'Les 400 Coups' is de briljante debuut-film van Francois Truffaut. Het auto-biografische element versterkt het verhaal met name in retrospectief. Als hoofdfiguur Antoine aan het einde van de film in de camera kijkt weten wij als toeschouwers dat Truffaut zelf ons aankijkt met brutale blik. "F**k you", zegt hij, "Ik weet echt wel dat dit pas mijn eerste van een reeks fantastische films is. Ik en met mij anderen zullen er nog vele laten volgen." Merci, Francois.

Onlangs heb ik deze ook besproken in ons programma Camera Obscura (Radio Scorpio), je vindt de opname ook hier

Les 400 Coups is vooral een sympathieke film over een jongetje die zoals de titel al aangeeft nogal wat te verduren krijgt, die 400 klappen gaan van hele onschuldige zaken zoals betrapt worden in de klas met een pin-upplaatje tot het belanden in een jeugdinrichting. Wat heel onschuldig begint neemt gaandeweg serieuzere vormen aan. Het is mijn eerste Truffaut ( ), een film met veel degelijkheid en een verhaal dat zich prima laat wegkijken, al vind ik het tegenwoordig als "sociaal jeugddrama" niet tot de absolute top van dat genre horen. Een degelijke 3,5* zit er wel in, mede vanwege het authentieke acteerwerk.

Wow! Je voel gewoon dat deze film met heel veel liefde gemaakt is.

Ik ken Truffaut alleen van de film Close Encounters of the Third Kind. Deze film belichaamt haast hoe hij daar overkomt. Een teken dat een regisseur/acteur zijn ziel in zijn werk stopt. En dat merk je echt als kijker. Les Quatre Cents Coups kijkt gewoon erg prettig weg. De film kent een aantal momenten waarin de drama sterk naar voren komt, maar Truffaut houd alles erg luchtig en weet zelfs veel humor in de film te brengen. Het verhaal bestaat vooral uit wat gebeurtenissen uit het leven van Antoine, en blijven erg leuk om te volgen. Alles wordt op een speelse manier aan de kijker verteld.

Dat speelse komt ook heel erg terug in de cameravoering. Erg mooie shots af en toe. Er wordt goed gebruik gemaakt van de locaties en de muziek is erg aangenaam. Verder is het acteerwerk erg prettig om naar te kijken. Ze zetten allen zeer sympathieke personages neer.

Mijn eerste Truffaut. Een regisseur waar ik zeker meer van wil gaan zien.

Was even vergeten hoe mooi deze film eigenlijk is . Heb deze film misschien wel 15 jaar geleden voor het laatst gezien , maar hij blijft me sindsdien achtervolgen . Misschien was Truffaut als cineast ( audiovisueel ) minder getalenteerd / begenadigd dan Godard , maar Truffaut kon wel mooie , melancholische en menselijke verhalen met sympathieke personages schrijven als geen ander en Truffaut was een beter mens .

In de beginjaren straalden de meesterwerken van Truffaut veel meer warmte & liefde voor cinema uit , waren toegankelijker waardoor Truffaut veel geliefder & populairder was bij het publiek dan Godard , en terecht ! Truffaut kreeg veel meer loof , terwijl films van Godard enkel door critici werden bejubeld . De verbitterde Godard werd zodanig jaloers op zijn maatje dat hij het niet meer aankon en uiteindelijk haalde hij het keihard uithaalde naar Truffaut . Godard kreeg daar later erg veel spijt van , maar toen was het te laat . Zijn maatje Truffaut was er niet meer . Truffaut werd uiteindelijk maar 52 jaar oud . Echter , de ziel van Truffaut leeft in zijn creaties voort en vooral in dit Meesterwerk !

Dit is hartverscheurend mooi : Les quatre cents coups (1959) !!!

***** / ***** , pure nostalgie ...

Mooie film waarin de jongen Jean-Pierre Léaud overtuigd als Antoine. Fraaie rol ook van Parijs. Het verhaal en de film komen puur en echt over. Een aanrader.

Ongetwijfeld toentertijd enorm vernieuwend (losjes, buiten gefilmd, een kind als serieuze hoofdrol), maar met dit soort films is het afwachten wat er zoveel jaren later na al die ontwikkelingen in cinema nog van over is. Dat is dan vooral nog een fris filmpje met enkele gedenkwaardige en mooie momenten, zoals in die draaimolen of de lange shots aan het eind dat dat geweldige freeze frame. Maar het is ook een film die in het middenstuk wat sleept, visueel verder niet denderend is en heden ten dage gewoon weinig bijzonder zou zijn. 3,5*.

Bij vlagen vind ik het allemaal net wat te theatraal, te weinig subtiel. Toestanden zoals in de schoolklas zijn daarom niet erg overtuigend. Maar daar staat tegenover dat de film een aantal sterke scènes kent en vooral een hele innemende hoofdrol. Het ventje Doinel jaagt door zijn kinderlijke naïviteit onbedoeld iedereen tegen zich in het harnas. Ik had met hem te doen.

Truffauts debuut was meteen goed voor een onderscheiding in Cannes. Kinderen achter tralies, het deed me aan De Sica denken (Sciuscia) maar dan zonder enige politieke boodschap af te vuren. Truffaut laat je het rot gevoel van ongewenst en verworpen te zijn aanvoelen én het feit dat de jongen zijn lot eigenlijk niet verdient maakt het extra dramatisch. Want Doinel is niet de slechtste, alleen is er niks dat in zijn voordeel speelt in het leven. Ja, een goed gevoel hield ik er niet aan over, zeker wanneer de moeder liefdeloos verkondigt dat hij beter af is in het tuchthuis , wat erg traumatiserend moet zijn voor een kind om te horen. Het veelbesproken laatste shot is mysterieus. Ja, ik ben ook wel verkocht voor deze Truffaut en dan vooral de weemoed die eruit spreekt.

De grote doorbraak van Truffaut, toch een kleine teleurstelling…

Niet dat ik me verveeld heb. De film bevat heel wat olijke taferelen en enkele mooie sfeerbeelden van Parijs. Jean-Pierre Léaud is bovendien een erg fijne hoofdrolspeler. Alleen voelen de serieus bedoelde scènes nogal geforceerd aan, typisch voor cinema uit de jaren 50. Ook de soundtrack vind ik wat belegen.

Nee, dan heeft À Bout de Souffle, die andere nouvelle vague-klepper van collega Godard, de tand des tijds toch beter doorstaan.

2,5*

Mijn eerste kennismaking met Truffaut eigenlijk. We volgen het leven van de jonge Antoine. Als kwajongen haalt Antoine al eens streken uit en af en toe gaat hij er eens over, getuige die diefstal van dat typemachine. Beetje een Ciske De Rat op zijn Frans en zonder geldzorgen. Truffaut legt de klemtoon op het ontbreken van ouderlijk gezag doordat zijn stiefvader en moeder weinig aanwezig zijn. Gelukkig niet echt een ontspoorde thuissituatie (van een loshandige of verslaafde stiefvader), maar gewoon de schets van een tiener die zich mis begrepen voelt.

Truffaut legt ook een soort maatschappijkritiek op wanneer de jeugdinstelling ten tonele komt. Deze archaïsche afstandelijke en repressieve kijk is heden pedagogisch volledig achterhaald. Verder technisch een erg knappe film met prima camerawerk en cinematografie. Ook het acteerwerk mocht er zijn.

Het komt allemaal bij mij nogal afstandelijk over , tragisch is het zeker niet al lijkt de sfeer dat ons wel te willen laten geloven , de muziek echter is weer veel luchtiger .

Hier kon ik niet zo heel veel mee , de scenes met zijn moeder ( die eigenlijk een vervelend mens is ) zijn nog het meest boeiend maar worden niet echt verder uitgediept .

Aardige film maar waarom deze dan zo hoog in vele lijstjes moet staan is mij een beetje een raadsel .

Deze film heeft natuurlijk onbetwistbaar zijn deel in de filmgeschiedenis als mede-geboorte van de nouvelle vague maar meer dan een aangename interpretatie van sociaal engageerde films kan ik het niet geven. Het parcours van Antoine is toch een beetje jeugdliteratuur alla Hucleberry Finn maar dan in een teletijdmachine geplaatst richting Parijs jaren "50 waarin rebelleren tegen conformisme (onderwijs, gezin,) centraal staat en met een uitstapje naar de vader en moeder die de routine van het huwelijk anders invullen. Het is vooral de eindscene die me bijblijft en fascineert, de lange ren van Antoine naar het strand met de freeze frame als eindconclusie. Hij kan niet verder, moet terug en lijkt teleurgesteld, wanhopig, verbijsterd ? Toegeven, geniale zet van Truffaut om dit ambigue te laten. Maar voor het overig geraakte ik nooit betrokken bij zijn lotgevallen.

Op 16 oktober 2004 zag ik deze voor het eerst en was ik geraakt en gaf ik 4.5* sterren. Nu zie ik hem (ondanks dat hier een dvd ligt) pas voor de tweede keer en op groot scherm en ik ga naar 5 sterren. Fenomenale film. Waar te beginnen?

Wat me nu opviel was het gebruik van 1:2,35 beeldformaat. In deze jaren nog vooral in gebruik bij spectaculaire Hollywoodfilms. In Europa bestond het nog nauwelijks zelfs (dit was de eerste Franse film ooit in dat beeldformaat heb ik begrepen). En dit verhaal is juist heel klein. Het zorgt ervoor dat de film zijn verhaal deels verteld door zijn omgeving. Dat gecombineerd met de prachtige cameravoering en een prachtig gevoel voor filmische alledaagsheid als de scene in de kermisattractie. Dar komt nog bij dat Leaud soms met paar blikken meer verteld dan een telefoonboek aan dialogen. Niet alleen in de beroemde vaak geïmiteerde , maar nooit overtroffen eindscène, maar ook in zoiets simpels als naar de bioscoop gaan en weer naar huis met zijn ouders. Het moment uit de film waar hij zich het fijnst voelt. Dit was ooit mijn tweede Truffaut. Inmiddels heb ik er veel meer gezien.En het niveau varieert nogal. Maar zo goed als dit debuut was hij nooit meer.

Uiteindelijk een film over een jongen die soms met kinderlogica domme dingen doet maar uiteindelijk op zoek is naar veiligheid en stabiliteit, maar dat nergens kan vinden.

Goeie film over een jongen die in de problemen raakt op school en met zijn ouders. Een soms wat eentonig coming-of-age verhaal dat nergens sentimenteel wordt met mooi, natuurlijk acteerwerk van de jonge Jean-Pierre Léaud. Realistisch in beeld gebracht vormt de film ook een mooi tijdsbeeld. Het laatste gedeelte is het beste.