Domicile Conjugal (1970)

Antoine Doinel schrijft een roman (over zijn jeugd) en brainstormt met een buurman over een eventuele titel.

Buurman: "Komt er een trompet voor in je roman?"

Doinel: "Nee"

Buurman: "Komt er dan een trommel voor in je roman?"

Doinel: "Nee"

Buurman: "Aha noem je roman dan Zonder trompet en trommel!

Het zijn vooral de heerlijke woordelijke en visuele grapjes die de Doinel-serie van Truffaut zo sieren. Ik kom weer op een dikke 3,5*.

Jos Stelling baseerde z`n No Trains No Planes op die anekdote.

Ook leuk om te weten

Hebben jullie ook Jacques Tati ontdekt? Hij heeft een kleine gastrol als Hulot die op eigenaardige wijze een trein instapt. Erg grappig.

Haha ja! grappig was dat. Leaud doet het weer goed en de humor speelt ook een rol in deze film. Soms is er ook een soort trieste ondertoon, simpelweg omdat dat het leven is. Mooi.

3,5*

Heerlijke tragi-komedie vol aartsflauwe grappen, zowel woordelijk als visueel.

Stukken beter te behappen dan de minder geslaagde voorloper Baisers Volés.

Niet alleen de trompet/trommel grap was een dijenkletser, ook de 'allo allo / moshi moshi' grap was hilarisch flauw. Hier kun je me voor wakker maken.

Gisteren maar weer eens gekeken, nu van een (overigens bar slechte) kopie in het Filmmuseum.

Wat een geweldige flauwe humor. Van de absurde baantjes die Antoine krijgt tot de heerlijke chaos op het pleintje voor het huis waar de geweldige Léaud en Jade wonen. Hoogtepunten te over, het zorgde ook bij een derde kijkbeurt voor een grijns voor de rest van de avond.

Heerlijke komedie van een ongetwijfeld erg speelse Truffaut. Beslist één van de betere uit deze serie van de Antoine Doinel-memoires. De typisch Franse volkse sfeer op het binnenpleintje, de rake schets van het prille huwelijk, de originele vondsten (de bloemen...), de allusies op toestanden en filmwereld (Mr Hulot,...), de vlotte dialogen en vooral het charmant, schichtig acteren van Jean-Pierre Léaud zijn heel grappig voorgesteld.

Plezierig en inhoudelijk.

Dartel en bijzonder grappig vervolg van de Doinel-serie, dat zijn komische hoogtepunt vindt in de verrassende cameo van Monsieur Hulot (Jacques Tati). Film is gevuld met leuke dialogen en geestige scènes, in het bijzonder de contacten met de buurtbewoners.

Gewoon hele leuke film. In ieder shot zit wel iets origineels.

Maar vaak erg gezocht/geforceerd. En met een aaneenrijging van losse gezocht/geforceerd originele shots heb je voor mij nog geen goed film...

Getrouwde Doinel

Tot nu toe vond ik de Antoine Doinel reeks van François Truffaut het zwakste dat ik van de regisseur heb gezien. Les Quatre Cents Coups is de laagst gewaardeerde film langs mijn kant en de opvolger Baisers Volés was weliswaar wat beter, maar toch ook niet al te denderend. Vandaar dat het weer een tijd heeft geduurd vooraleer ik me eens aan een nieuwe etappe in het leven van Doinel waagde. Wat bleek echter gisteravond? Dat het schandalig is dat ik daar zolang mee heb gewacht.

Want Domicile Conjugal is één van Truffaut's leukste films. Een realistisch beeld van het getrouwde leven met zijn hoogtes en laagtes, flink wat humor (met onder andere een cameo van grootmeester Jacques Tati) en aimabele personages. De grootste kracht van de film zit hem dan ook ongetwijfeld in de twee hoofdpersonages. De kiem van de relatie tussen Antoine en Christine werd al in de voorganger geïntroduceerd en komt hier tot een climax. Toegegeven, de introductie van Kyoko had misschien wat beter gemogen (mocht ook een ietwat interessanter personage zijn, ik kon me in ieder geval moeilijk voorstellen waarom Antoine ooit Christine zou opgeven voor haar) maar het resulteert in misschien wel één van de beste scènes uit het oeuvre van Truffaut. De stop-motion scène met de bloemen oogt vandaag de dag wat lelijk, hoewel het idee wel tof was, maar wanneer Antoine binnenkomt en oog in oog komt te staan met Christine die zich à la Japonais heeft verkleed.. Heerlijk! Sowieso vond ik de openingsscène waarin Truffaut op Christine's benen focust ook nog wel leuk gedaan.

Ik blijf het ook wel tof vinden dat Jean-Pierre Léaud nog steeds de rol van Antoine op zich neemt. Hij was er al bij als kleine jongen in Les Quatre Cents Coups en de samenwerking tussen hem en de regisseur blijft interessant om te zien. Claude Jade is een erg charmante verschijning en de dynamiek die ze met Léaud heeft is ook erg mooi om te zien. Voor de rest een aantal leuke bijrollen waar vooral de buren van Antoine en Christine bovenuit steken. Zo'n typisch dagelijks geroezemoes waar iedereen iedereen kent en dat heeft zijn charme. Het zijn dan ook de dialogen die Truffaut introduceert tussen deze personages die de film echt leuk maken.

Moet dringend dan maar eens werk gaan maken van het laatste deel in de Doinel cyclus. Ik baal er nog steeds van dat mijn boxset Antoine et Colette uit L'Amour à Vingt Ans niet bevat. Ze hebben dat geprobeerd op te lossen door een nieuwe box uit te brengen met daarin Tirez Sur Le Pianiste en Vivement Dimanche (twee niet-Doinel films die reeds in de vorige box zaten) en dan enkel het segment Antoine et Colette, dus niet de volledige L'Amour, toe te voegen.. Idioten.

4*

Bed & Board op blu ray, nú voor de ridicule prijs van €4,79 (incl. verzending) bij Zavvi

Fijne film wederom van de heer Truffaut. Grappig en charmant ook maar voor mij wat minder aansprekend als de voorgaande films. De wisselwerking tussen beide hoofdpersonages is echt aangenaam om naar te kijken.

Aangenaam, luchtig filmpje met leuke rollen van Leaud en de charmante Claude Jade- de laatste verwarde ik trouwens héél eventjes met Deneuve, het zou een jonger zusje kunnen zijn. Truffaut had er zelf ook wel zin in en trakteert het publiek op grappige taalvondsten, flauwiteiten, absurde situaties en algeheel gezellige Fransheid. Vooral die parodie op een dorpsplein waar de bewoners roddelen, flirten, ruziemaken, drinken en baguettes vol camembert naar binnen werken, Franser dan dat wordt het niet. Toch blijft het allemaal wel wat vrijblijvend, het is vooral geinig, een meesterwerk zie ik er ook weer niet in.

De beste momenten zijn voor de immer laconieke Leaud, voor wie bv betrapt worden op vreemdgaan maar een kleine rimpeling in zijn gemoed lijkt te veroorzaken, maar de ondersteuning van zijn film-eega mag er ook zijn. Moet bekennen het personage Mr Hulot niet direct te hebben herkend. Het was overigens niet Tati himself die deze cameo voor zijn rekening nam.

Domicile Conjugal staat vooral bekend als de film waarin Antoine Doinel bloemen probeert te kleuren. Klinkt niet bepaald spannend, maar Truffaut slaagt er op z’n eigenzinnige manier in om er iets (semi-)boeiends van te maken. En dat geldt eigenlijk voor alle taferelen in deze film. Ik heb me geen moment verveeld, al gebeurt er weinig noemenswaardigs.

En ja, het helpt natuurlijk ook dat Jean-Pierre Léaud en Claude Jade fantastisch acteren. Wat een olijk duo zeg! De laconieke wijze waarop hun personages met het ‘schuinsmarcheren’ van Antoine omgaan, deed ongetwijfeld heel wat wenkbrauwen fronsen in 1970.

Verwacht echter geen meesterwerk. Truffaut lapt de klassieke filmregeltjes aan z’n laars en dat is leuk, maar het is nu ook weer niet dat je anders naar het leven kijkt dankzij Domicile Conjugal.

Gewoon een sympathiek filmpje dat na ruim 50 jaar nog steeds fris aanvoelt. 3*