Sans Toit ni Loi (1985)

Won in 1985 de Gouden Leeuw van Venetie.

Sandrine Bonnaire in een fantastische rol.

Is deze onlangs uitgezonden of zo? (vanwege het plotseling 'groot aantal' stemmen)
Heb hem lang geleden gezien, en vond hem toen mooi. Volgens mij heeft Criterion 'm ook uitgebracht.

Typisch Europese cinema dit, alhoewel ik zo niet meteen vergelijkbaar materiaal kan opnoemen. De film is nogal grauw, ook qua montage en filmstijl. Sandrine Bonnaire speelt haar rol erg goed, als vieze zwerfster (vagebond) die door kleine dorpjes in Frankrijk slentert. De film zelf heeft nergens echt briljante momenten, maar kijkt toch heerlijk weg. De tijd vloog voorbij, en ik bleef altijd benieuwd naar waar Sadrine nu weer in zou belanden. Geen briljante film, maar toch wil ik hier wel 4 kleine sterren aan kwijt, gewoon een gevoel

Nouvelle vague icoon Varda gaat hier de toer van het sociale drama op,althans:in het begin denk je dat deze film de romantische richting opgaat en de vrijheid wil bezingen van het superieure individu dat zich verdomt te conformeren aan de moraal van de brave burgerman,maar langzaamaan wordt duidelijk dat die overdreven romantiek juist wordt verworpen.En dan niet omdat de heldin doodgaat,maar omdat duidelijk wordt dat haar levensstijl volkomen onhoudbaar en negatief is.Wat dat betreft doet STNL erg denken aan LDP van Bresson.
Verder valt natuurlijk op dat de structuur rondom bekenden van een dode die worden geinterviewd om een biografie te destilleren,is overgenomen van CK.
Helaas valt na een goed begin de film wat teveel in herhaling:na een kwartier of drie is de boodschap wel overgekomen en worden de situaties waarin Bonnard verzeild raakt een herhaling van zetten.Probleem is ook dat door geen expliciete reden voor haar gedrag te geven Varda de universaliteit van de heldin wil benadrukken,maar in feite haar totale vreemdheid benadrukt.
Verder uitmuntend geacteerd door Bonnard,die je als het ware kunt ruiken.

Vanaf 18 april te koop op dvd (Cinéart).

Sans toit ni loi is een speciale film voor mij. Het is één van de eerste films waardoor ik het fenomeen speelfilm zo ben gaan waarderen. En één van de eerste die ik destijds van tv had opgenomen op video en nog vaak heb bekeken. Nu heb ik dan eindelijk de officiele dvd gekocht en kan ik de film ook in goede beeldkwaliteit bekijken. Waardoor die overigens wel veel meer low-budget overkomt. Sommige scenes lijken met een gewone video camera opgenomen te zijn. Maar feit is, dat ik het ook nu, na al die jaren, nog steeds een heel erg mooie film vindt over de laatste dagen van een zwerfster in Frankrijk. Het is ook een mooie roadmovie die een mooi beeld geeft van Frankrijk en zijn landschappen. Maar wat me ook nu weer opviel, is dat de film zo mooi opbouwt. In het begin heeft het zwerven allemaal nog best wel iets romantisch en avontuurlijks, maar gaandeweg wordt het toch wel duidelijk dat het eigenlijk allemaal helemaal niet zo'n pretje is.
Tenslotte wil ik nog vermelden dat de dvd twee hele interessante bonussen heeft. Een documentaire met de maakster en een aantal spelers achttien jaar ná de film. En een interessante documentaire over de Poolse componiste van de muziek en de 12 "travellings" die verwerkt zijn in de film.

Je moet hier van houden maar ik vond het allemaal erg depressief en neerslachtig, wel mooi geschoten maar niet echt mijn film.

Sober gefilmde prent die aanvankelijk erg weet te boeien door zijn ongewone narratieve structuur en door het overtuigend, toegewijd acteerwerk van Bonnaire. Helaas heeft de film een nogal onregelmatig tempo en worden er enkele uiterst doorzichtige, typisch Franse counter-culture statements gemaakt. Het nomadenbestaan wordt dan misschien niet verheerlijkt, maar de maatschappelijke kritiek blijft niettemin bijzonder pover.

Wat indertijd toch echt wel indruk maakte komt nu wat gedateerd en simpel op me over. De momenten-tussendoor waarin degene die dit stukje van het verhaal trekt zijn of haar bespiegelingen verwoordt komen wat potsierlijk over - dat was toen misschien heel vernieuwend, ondertussen is dat toch wel eens eleganter gedaan. En de maatschappijkritiek is ook wel eens mooier uitgedrukt.

Net als Sandrine Bonnaire. Mooi gespeeld, daar echt geen woord van kritiek op. Maar is het zo bijzonder dat daar een Gouden Leeuw bij hoort? Ik zie het er niet direct aan af. Onderhoudend is het beslist, maar niet heel bijzonder.

Niet mijn ding. Ik kan met niet aan de indruk onttrekken dat de diverse episodes van het verhaal op elke willekeurige manier aan elkaar geplakt kunnen worden. Omdat het veelal om een herhaling van zetten gaat, zou het eindresultaat volgens mij hetzelfde zijn. Agnès Varda licht maar een klein tipje van de sluier op over de motieven van de dakloze zwerfster. Daardoor blijft het een vlak geheel en is het moeilijk empathie voor haar te krijgen en eigenlijk heeft de film dat wel nodig.

Prachtig,

Sans Toit ni Loi is de derde film die ik zie van Agnès Varda. Hoewel elke film van een andere decennium is, valt de stijl van Varda wel te herkennen. Die is veelal sober, soms neigend naar het minimalistische.

De stijl past hier wel goed bij het onderwerp. Het maakt het leven van de zwerfster, waar niemand echt oprechte interesse lijkt te hebben, nog net wat grauwer en minder aangenaam. Sandrine Bonnaire speelt een prima hoofdrol. Ik kreeg op sommige momenten best wel wat medelijden met haar. Dat uitzichtloze leven is vervelend en eentonig en dat maakt Varda ook goed kenbaar door bepaalde zaken ook te herhalen.

Het niveau is erg constant. Weinig echt hoogtepunten, geen dieptepunten, maar door de eerder genoemde zaken wel bovengemiddeld goed.

3,5*

In de herziening!
Het releasebeleid in Nederland qua classics is nog steeds bedroevend qua aanbod, maar heel af en toe duikt er zowaar nog een film op die interessant genoeg is om aan te schaffen.
Het Franse platteland in de winter van 1985, koud, grijs en dor en hier loopt Sandrine Bonnaire rond te zwerven en in een soort van semi-documentaire stijl zien we de mensen waar ze kort of langer contact mee heeft.
Gouden Leeuw in 1985 en de film staat nog steeds stevig overeind.

Prachtfilm is dit. Eigenlijk is alles mooi aan deze film. Acteren, omgeving, muziek.
Jammer dat ze minder zo gemaakt worden in Frankrijk. Vaak heeft het laatste tijd een soort Amerikaanse waas over zich. Frankrijk heeft een eigen film cultuur, die hoeft niet afgekeken te worden van Amerika.

Sans Toit ni Loi verteld in halve documentaire-stijl het verhaal over de laatste weken van een jonge zwerfster. Waarom ze rond is gaan zwerven wordt echter nergens duidelijk en de mensen die ze tegenkomt komen maar weinig van haar te weten.

Ik had niet verwacht dat een film met zo'n ongebruikelijke vertelmethode zo prettig weg zou kijken. Het werkte ook allemaal best goed. De afwisseling van het leven van de zwerfster, de interviews met de omstanders en de huishoudster die haar gedachten direct in de camera verteld. Ergens is het een soort voorloper van wat Martin Scorsese in Goodfellas zou gaan doen.

De film laat eens een keer iets anders zien als de paradijselijke Provence waar we aandenken bij Frankrijk. In Sans Toit ni Loi is alles smerig, vervallen en troosteloos. Toch hebben de landschappen nog steeds een aantrekkingskracht en weet Agnès Varda de troosteloosheid van de locaties juist erg goed te gebruiken. Ook de klassieke muziek en de (Franse) rock passen erg goed bij het tijdsbeeld en de toon.

Uiteindelijk weten we nog steeds niet waarom het meisje is gaan rondzwerven. Varda geeft nergens een oordeel en stuurt niet in een bepaalde richting en we weten het als kijker evenmin als de 'geïnterviewden'.

Weinig onderhoudend, gespeend van elke spanning, eentonig en arm in muziekkeus.

Ik had Sandrine Bonnaire echt niet herkend hier, terwijl ik haar een maand of wat terug juist zo sterk vond in À Nos Amours (1983). Wonderlijk.