Baisers Volés (1968)

De derde film over Truffauts alter ego, Antoine Doinel.

In deze eerste Doinel-film in kleur leren we hem vooral kennen als een jong volwassene die niet goed weet wat hij met zijn leven aanmoet. Hij heeft het ene baantje na het andere en maakt een rommeltje van zijn liefdesleven.

De film is overduidelijk humoristischer van toon dan zijn voorgangers. Maar dat pakt goed uit. Het blijft een fijne film over het zoeken naar de weg in het leven van iemand van in de twintig. Een jongen die zich niet echt weet te uiten. Met net als in zijn twee voorgangers een mooi Parijs' sfeertje.

Mooie film, voorlopig 3.5*, maar dat kan misschien nog eens meer worden.

Geef ook 3,5* Leaud zet een goeie prestatie neer.

Waar Doinel vroeger nog een leuke kwajongenachtige schavuit was is hij nu een nogal zonderlinge jongeman, zeg maar gerust een rare snuiter. Ook niet echt enorm sympathiek.

De film heeft zeker zo z'n treffende types en leuke scenes (ik weet zeker dat er een aantal me nog een tijdje zullen bijblijven) maar echt groots wil het allemaal echt niet worden, Truffaut of geen Truffaut.

De knipperlichtrelatie tussen Doinel en zijn vriendin geeft treffend aan dat Doinel niet weet wat hij nou eigenlijk wil. Mensen die geen duidelijk doel voor ogen hebben zijn besluiteloos, wat goed aan Doinel te merken was hier. Ik vond zijn stuntelige, onzekere gedrag wel grappig als hij als prive detective op pad werd gestuurd. Kan niet anders zijn dat Truffaut met een glimlach zo `n scene heeft ingepast waar Doinel zich achter een boom verschuilt en nauwelijks afstand houdt van zijn voorganger.

De insinuaties van het personeel over de schoenenwinkeleigenaar bleken wederom grappig. De manier waarop hij in allerijl naar huis vluchtte toen hij bij ' de vrouw van ' zat vond ik dan weer wat minder grappig. Veel leuke personages sieren de film op, waaronder ' de stiekeme bewonderaar van ' Doinel `s vriendin.

Het is ook pas bewezen overigens dat je beter wat sneller kunt beslissen dan 10 x te wikken en te wegen over iets. Al maakt dat laatste wel vaak dat het veel vermakelijker is om te aanschouwen. Nergens hoogstaand, maar wel een vermakelijke film. 3,5*

Stijlvolle Truffaut-film waarvan ik vooraf dacht, gelet op de titel, dat het zou gaan over een clandestiene liefdesrelatie à la Romeo en Juliette, maar eigenlijk zowat het tegengestelde brengt, namelijk de onstandvastigheid, vergankelijkheid tot het bedrog in de liefde.
Het schichtig personage van Antoine, heel knap vertolkt door Jean-Pierre Léaud, niet vreemd aan Truffaut is merkwaardig om volgen en ook de betreurde Claude Jade zet haar rol puik neer.

Vervelende film over een verveelde jongeman, alleen het "oude" Parijs wist me te boeien.

Het verhaal over een jongen met diverse baantjes is volslagen ongeloofwaardig. Maar het is allemaal wel amusant. Sterker nog, als je langer kijkt naar deze film wordt hij steeds leuker. Bovendien geeft de film ook nog eens een heerlijk nostalgisch beeld van Parijs anno 1968 met zijn vele mooie Franse auto's.

Derde deel van de Doinel-serie, dat zich afspeelt in het revolutiejaar 1968. De ondeugende jongen uit Les quatre cents coups is inmiddels bijna tien jaar ouder en heeft in het korte tussendoortje Antoine et Colette onderwijl kennis gemaakt met (eenzijdige) verliefdheid, waardoor zijn onzekerheid alleen maar is toegenomen. Met de liefde binnen handbereik verliest de wat wereldvreemde Antoine zich in onbereikbare dromen.

Antoine Doinel als 24-jarige

Ik ben groot fan van het werk van Truffaut maar zijn Doinel cyclus leek me niet echt interessant eigenlijk. Ik had de films weliswaar gekocht, vooral omdat het eerste volume erg goed was, maar de drive bleek er nooit achter te zitten. Een anderhalf jaar geleden me dan toch eens aan Les Quatre Cents Coups maar dat draaide uit op één van de minste films die ik van de regisseur had gezien. Ik heb me echter voorgenomen om mijn kijkachterstand eens te doen slinken en Volume II van de Truffaut collectie ligt al het langst op mij te wachten.

Belachelijk ook van A-Film dat ze een 5-delige boxset van Truffaut uitbrengen met daarin maar 4 van de 5 Doinel films.. Zo zit Tirez sur le Pianiste (die dus niets met Doinel heeft te maken) wel in de collectie maar ontbreekt L'Amour à Vingt Ans, de film die zich tussen deze en Les Quatre Cents Coups afspeelt. Erg jammer in ieder geval want nu is Antoine van 12-jarige naar 24-jarige geëvolueerd en ik heb het gevoel dat ik een stuk uit zijn leven heb gemist. Daar kan Truffaut natuurlijk bitter weinig aan doen maar bon. Het grootste probleem aan de Doinel cyclus is dat de hoofdpersoon een personage is waar je maar weinig sympathie voor kunt opwekken. In Baisers Volés gaat Truffaut gelukkig wel de humoristische toer op en dat is een goede keuze. Dit gebeurt door het alter-ego van Truffaut allerlei jobs te laten uitvoeren. Als detective is hij veruit het leukst en het is genieten om hem mensen te zien schaduwen. Hij switcht regelmatig van werk maar het interessantste zijn zijn amoureuze escapades, iets wat meestal wel erg boeiend is bij het werk van Truffaut. Antoine weet overduidelijk niet wat hij nu eigenlijk juist wil en het levert een aantal interessante scènes. Zoals gewoonlijk weet Truffaut vooral naar het einde toe de kijker weer te beroeren. Geen idee hoe de relatie Christine - Antoine zal verder gaan (of ze überhaupt al verder gaat) maar ik vond het een geslaagde zet om de stalker op de proppen te laten komen. Hoewel zijn bedoelingen waarschijnlijk ook niet helemaal oprecht zijn, kreeg ik wel de indruk dat zijn liefde voor Christine groter was dan die van Antoine. Ben benieuwd hoe dit in de vervolgen verder ontwikkeld zal worden.

Ik was Jean-Pierre Léaud al eerder tegen gekomen in La Nuit Américaine en natuurlijk in Les Quatre Cents Coups, al was het me daar niet opgevallen dat het om dezelfde acteur ging. Het is in ieder geval al een pluspunt dat Léaud terug de rol van Antoine op zich neemt. Hoewel Antoine een erg vreemd personage blijft, is de invulling wel meer dan behoorlijk. De focus ligt voornamelijk op hem maar ik was ook wel gecharmeerd door Claude Jade als Christine. Heb sowieso wel een zwak voor Franse dames maar ze vormt een geslaagde combinatie met Léaud. Hoop ze in ieder geval nog in de vervolgen terug te zien.

Want juist daar zit hem de grote kracht van de reeks. Je ziet Antoine opgroeien van kleine jongen naar een volwassen man met alle mogelijke problemen. Ik vermoed dat de films per vervolg net iets beter zullen worden en misschien kan er nog wel een halfje bij mocht ik het 2e deel uit de cyclus ergens kunnen vinden. Het probleem nu is dat de ontwikkeling van 12-jarige naar 24-jarige erg abrupt lijkt te gebeuren.

3*

Stolen Kisses op blu ray, nú voor de ridicule prijs van €4,79 (incl. verzending) bij Zavvi

Antoine Doinel ontpopt zich tot een wat een wat curieuze jongeman. In deze film is de focus met name op zijn werk en zijn liefdesleven gericht. Als kijker hoopte ik vurig dat het goed zou komen mert de charmante Christine. Hetgeen geschiedde. Voor mij was dit toch en pakje minder dan de voorgaande Doinel films. Maar wel een aangename kijkervaring.