L'Amour en Fuite (1979)

Tja, wat moet ik hier nu weer over zeggen. Truffaut...het ziet er allemaal weer uiterst fleurig uit en de flashbacks zijn heerlijk. Een probleempje echter: deze afsluiter van Truffaut’s Doinel-reeks verwijst zoveel naar de eerdere delen dat je dit vrijwel onmogelijk als zelfstandige film kunt beoordelen.. Eigenlijk is het heel simpel, voor de Doinel-insiders is dit een zeer smakelijke kers op een toch al zeer smakelijke taart, maar voor de gemiddelde filmliefhebber niet bovengemiddeld interessant…

Ben ik het wel mee eens

Het verhaal opzich vond ik wel ok, verder kon het me niet heel erg boeien.
2,5*

Overbodige film, die met al die terugblikken nog het meest doet denken aan een compilatie aflevering van een of andere sitcom. Krappe 2,5*

De terugblikken - in overvloed, en vaak ook langdurig - kunnen opgevat worden als een debet aan de film. In het begin van de film ergerde het mij, maar toch werd het meeslepend. De flashbacks worden toch veelal op een opmerkelijke en fascinerende manier in de film opgenomen (iets wat de compilatie afleveringen van sitcoms niet lukt).

Erg leuk zijn de ontmoetingen met personages uit de vorige films. Hierdoor krijg je een beter inzicht in het personage Antoine Doinel, aangezien het verhaal ook uit hun perspectieven wordt verteld. Het blijkt dan toch wel dat er zeer goed is nagedacht over de Doinel-reeks, zeker met de flashbacks naar het psychologisch onderzoek uit Les Quatre Cents Coups.

Goede afsluiting. Jammer van sommige flashbacks die te lang waren, maar wel de smakelijke kers waar fractalis al over sprak. Als zelfstandige film komt het wel wat te kort. Drie sterren.

Niet zo gelukkig met deze laatste Antoine Doinel-aflevering, een soort verlengstuk, voor 90% bestaande uit flasbacks uit vorige films. Misschien wel even plezierig om een pak uiteenlopende scènes samengeperst te zien, maar meer dan dat zit er niet in.
Als het de bedoeling was nog één en ander te verduidelijken, dan was daar eigenlijk geen behoefte meer aan.

Afsluiting van de avonturen van Antoine Doinel, waarin hij opnieuw een moeizame verhouding heeft met een nieuwe vlam (Dorothée) en de kans krijgt terug te kijken op zijn eerdere liefdesrelaties. Vanwege de vele flashbacks een niet zo’n geslaagde afronding van de serie, maar wel handig voor de kijkers, die het korte deel twee (Antoine et Colette) gemist hebben. Film lijkt wat haastig in elkaar gezet, alsof Truffaut inmiddels een beetje uitgekeken is op het personage van Doinel.

De film is zeker genietbaar en de heer Truffaut blijft een vaardig regisseur maar de rek van het personage Antoine Doinel is er uit. De mooie vrouwen en de flashbacks maken het kijkbaar maar dit deel heeft niet veel om het lijf. Toch jammer.