L'Amour en Fuite (1979)

Tja, wat moet ik hier nu weer over zeggen. Truffaut...het ziet er allemaal weer uiterst fleurig uit en de flashbacks zijn heerlijk. Een probleempje echter: deze afsluiter van Truffaut’s Doinel-reeks verwijst zoveel naar de eerdere delen dat je dit vrijwel onmogelijk als zelfstandige film kunt beoordelen.. Eigenlijk is het heel simpel, voor de Doinel-insiders is dit een zeer smakelijke kers op een toch al zeer smakelijke taart, maar voor de gemiddelde filmliefhebber niet bovengemiddeld interessant…

Ben ik het wel mee eens

Het verhaal opzich vond ik wel ok, verder kon het me niet heel erg boeien.

2,5*

Overbodige film, die met al die terugblikken nog het meest doet denken aan een compilatie aflevering van een of andere sitcom. Krappe 2,5*

De terugblikken - in overvloed, en vaak ook langdurig - kunnen opgevat worden als een debet aan de film. In het begin van de film ergerde het mij, maar toch werd het meeslepend. De flashbacks worden toch veelal op een opmerkelijke en fascinerende manier in de film opgenomen (iets wat de compilatie afleveringen van sitcoms niet lukt).

Erg leuk zijn de ontmoetingen met personages uit de vorige films. Hierdoor krijg je een beter inzicht in het personage Antoine Doinel, aangezien het verhaal ook uit hun perspectieven wordt verteld. Het blijkt dan toch wel dat er zeer goed is nagedacht over de Doinel-reeks, zeker met de flashbacks naar het psychologisch onderzoek uit Les Quatre Cents Coups.

Goede afsluiting. Jammer van sommige flashbacks die te lang waren, maar wel de smakelijke kers waar fractalis al over sprak. Als zelfstandige film komt het wel wat te kort. Drie sterren.

Niet zo gelukkig met deze laatste Antoine Doinel-aflevering, een soort verlengstuk, voor 90% bestaande uit flasbacks uit vorige films. Misschien wel even plezierig om een pak uiteenlopende scènes samengeperst te zien, maar meer dan dat zit er niet in.

Als het de bedoeling was nog één en ander te verduidelijken, dan was daar eigenlijk geen behoefte meer aan.

Afsluiting van de avonturen van Antoine Doinel, waarin hij opnieuw een moeizame verhouding heeft met een nieuwe vlam (Dorothée) en de kans krijgt terug te kijken op zijn eerdere liefdesrelaties. Vanwege de vele flashbacks een niet zo’n geslaagde afronding van de serie, maar wel handig voor de kijkers, die het korte deel twee (Antoine et Colette) gemist hebben. Film lijkt wat haastig in elkaar gezet, alsof Truffaut inmiddels een beetje uitgekeken is op het personage van Doinel.

De film is zeker genietbaar en de heer Truffaut blijft een vaardig regisseur maar de rek van het personage Antoine Doinel is er uit. De mooie vrouwen en de flashbacks maken het kijkbaar maar dit deel heeft niet veel om het lijf. Toch jammer.

L'Amour en Fuite is het vijfde en laatste deel over Antoine Doinel, het innemende straatschoffie uit Les Quatre Cents Coups uit 1959. Alle vijf de films zijn geregisseerd door François Truffault, met Jean-Pierre Léaud in de hoofdrol. Je ziet hem als het ware opgroeien voor de camera. Een soort Boyhood avant la lettre dus.

Antoine is inmiddels 34 jaar, ligt in scheiding met zijn vrouw en houdt er twee vriendinnen op na. De film bevat veel flashbacks naar de vier vorige films (en zelfs flashbacks binnen flashbacks), wat het tempo een beetje uit de film haalt. Al met al vond ik het een aardige film, maar niet meer dan dat. 3*

Degelijk romantisch drama - met humoristische ondertoon - dat voor mij helaas aan waarde inboette wanneer ik hier bij de commentaren las dat al die flashbacks uit vier voorlopers komen.

Dat geeft meteen een heel ander beeld naar de opbouw van het verhaal toe, en doet me vooral vloeken omdat ik dit laatste deel dus als eerste zie.

Sterk: Léaud, de hoofdrolspeler. Zit prima in de rol van Antoine, een herkenbaar personage dat nood heeft aan liefde, maar met bindingsangst kampt, én een aardig potje kan liegen en fantaseren.

En dat terwijl het toch niet zo evident was dat hij na zijn debuut als 14- of 15-jarige ook effectief een professioneel acteur zou worden.

Ook fijn om te lezen dat er een portie autobiografie van Truffaut achter schuilt.

In eerste instantie 3,5*, maar toch een halve ster eraf na de ontgoocheling rond die flashbacks en de films die eraan voorafgingen.

Deze Antoine Doinel film viel me nogal tegen.

Er zit in deze film nauwelijks een verhaal en hij beleeft hier niet zoveel avonturen als in de andere films en is dit grotendeels een terugblik op zijn eerdere relaties.

Antoine Doinel komt hier nog stuurlozer over. Zijn schrijverscapaciteiten komen niet zo overtuigend over en het is een rol die hem niet zo goed past.

De knappe Marie-France Pisier maakt zeker wat goed.

De film gaat helaas als een nachtkaars uit.